Why should you read Kurt Vonnegut? - Mia Nacamulli

Μετάφραση: Christina Giannakaki Επιμέλεια: Lucas Kaimaras

Billy Pilgrim can’t sleep

Ο Μπίλυ Πίλγκριμ δεν μπορεί να κοιμηθεί,

because he knows aliens will arrive to abduct him in one hour.

επειδή γνωρίζει ότι οι εξωγήινοι θα 'ρθουν να τον απαγάγουν σε μία ώρα.

He knows the aliens are coming because he has become “unstuck” in time,

Γνωρίζει ότι οι εξωγήινοι έρχονται, επειδή «έχει ξεκολλήσει» απ' τον χρόνο,

causing him to experience events out of chronological order.

κι έτσι βιώνει τα γεγονότα εκτός χρονολογικής σειράς.

Over the course of Kurt Vonnegut’s Slaughterhouse-five,

Όσο διαρκεί η αφήγηση του Σφαγείου Νούμερο Πέντε του Κουρτ Βόνεγκατ,

he hops back and forth between a childhood trip to the Grand Canyon,

παλινδρομεί ανάμεσα σε ένα ταξίδι που έκανε ως παιδί στο Γκραντ Κάνιον,

his life as a middle-aged optometrist,

στη ζωή του ως μεσήλικας οπτομέτρης,

his captivity in an intergalactic zoo,

στην αιχμαλωσία του σ' έναν διαγαλαξιακό ζωολογικό κήπο,

the humiliations he endured as a war prisoner, and more.

στις ταπεινώσεις που υπέστη ως αιχμάλωτος πολέμου, και σε πολλά άλλα.

The title of Slaughterhouse-five and much of its source material

Ο τίτλος του Σφαγείου Νούμερο Πέντε, όπως και αρκετό από το υλικό του

came from Vonnegut’s own experiences in World War II.

προήλθαν από την προσωπική εμπειρία του Βόνεγκατ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

As a prisoner of war, he lived in a former slaughterhouse in Dresden,

Ως αιχμάλωτος πολέμου, έζησε σ' ένα πρώην σφαγείο στη Δρέσδη,

where he took refuge in an underground meat locker

όπου βρήκε καταφύγιο σ' ένα υπόγειο ψυγείο κρεάτων,

while Allied forces bombed the city.

όσο οι Σύμμαχοι βομβάρδιζαν την πόλη.

When he and the other prisoners finally emerged,

Όταν τελικά βγήκε μαζί με τους άλλους αιχμαλώτους,

they found Dresden utterly demolished.

βρήκαν τη Δρέσδη ολοκληρωτικά ισοπεδωμένη.

After the war, Vonnegut tried to make sense of human behavior

Μετά τον πόλεμο, ο Βόνεγκατ προσπάθησε να καταλάβει την ανθρώπινη συμπεριφορά

by studying an unusual aspect of anthropology:

μελετώντας μια ασυνήθιστη πλευρά της ανθρωπολογίας:

the shapes of stories,

το σχήμα των ιστοριών,

which he insisted were just as interesting as the shapes of pots or spearheads.

το οποίο επέμενε ότι ήταν τόσο ενδιαφέρον όσο το σχήμα των γλαστρών ή των λογχών.

To find the shape, he graphed the main character’s fortune

Με σκοπό να βρει το σχήμα, σχεδίαζε την τύχη του βασικού χαρακτήρα

from the beginning to the end of a story.

από την αρχή ως το τέλος της ιστορίας.

The zany curves he generated revealed common types of fairy tales and myths

Οι τρελές καμπύλες που έφτιαξε έδειχναν κοινούς τύπους παραμυθιών και μύθων

that echo through many cultures.

που αντηχούν σε πολλούς πολιτισμούς.

But this shape can be the most interesting of all.

Αλλά το συγκεκριμένο σχήμα ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον απ' όλα.

In a story like this,

Σε μια ιστορία όπως αυτή

it’s impossible to distinguish the character’s good fortune from the bad.

είναι αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς την καλή απ' την κακή τύχη του χαρακτήρα.

Vonnegut thought this kind of story was the truest to real life,

Ο Βόνεγκατ πίστευε ότι αυτό το είδος ήταν το πλησιέστερο στην πραγματική ζωή,

in which we are all the victims of a series of accidents,

όπου είμαστε όλοι θύματα μιας σειράς ατυχημάτων,

unable to predict how events will impact us long term.

ανίκανοι να προβλέψουμε την επίδραση των γεγονότων πάνω μας μακροχρόνια.

He found the tidy, satisfying arcs of many stories at odds with this reality,

Ανακάλυψε τα τακτικά, επαναληπτικά τόξα πολλών ιστοριών

που έρχονταν σ' αντίθεση μ' αυτή την πραγματικότητα

and he set out to explore the ambiguity

και ξεκίνησε να διερευνήσει την αμφισημία

between good and bad fortune in his own work.

ανάμεσα στην καλή και κακή τύχη στο δικό του έργο.

When Vonnegut ditched clear-cut fortunes,

Όταν ο Βόνεγκατ άφηνε τις σαφείς τύχες

he also abandoned straightforward chronology.

εγκατέλειπε επίσης την ευθύγραμμη αφήγηση.

Instead of proceeding tidily from beginning to end, in his stories

Αντί να προχωρά κανονικά απ' την αρχή στο τέλος, στις ιστορίες του

“All moments, past, present and future always have existed, always will exist.”

«Όλες οι στιγμές -παρελθόν, παρόν και μέλλον-

πάντοτε υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν».

Tralfamadorians, the aliens who crop up in many of his books,

Οι Τραφαλμαντοριανοί, οι εξωγήινοι που εμφανίζονται σε πολλά βιβλία του,

see all moments at once.

βλέπουν ταυτόχρονα όλες τις στιγμές.

They “can see where each star has been and where it is going,

Μπορούν «να δουν από πού έρχεται και πού πηγαίνει το κάθε αστέρι,

so that the heavens are filled with rarefied, luminous spaghetti.”

έτσι ώστε οι ουρανοί είναι γεμάτοι με αιθέρια, φωτεινά σπαγγέτι».

But although they can see all of time,

Αλλά, αν και βλέπουν το σύνολο του χρόνου,

they don’t try to change the course of events.

δεν προσπαθούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων.

While the Trafalmadorians may be at peace with their lack of agency,

Ενώ οι Τραφαλμαντοριανοί συμφιλιώθηκαν με την αδυναμία παρέμβασης,

Vonnegut’s human characters are still getting used to it.

οι ανθρώπινοι χαρακτήρες του Βόνεγκατ ακόμη προσπαθούν να τη συνηθίσουν.

In The Sirens of Titan,

Στο «Οι Σειρήνες του Τιτάνα»,

when they seek the meaning of life in the vastness of the universe,

όταν αναζητούν το νόημα της ζωής στην απεραντοσύνη του σύμπαντος,

they find nothing but “empty heroics, low comedy, and pointless death.”

βρίσκουν μόνο «κενούς ηρωισμούς, φτηνή κωμωδία και θάνατο χωρίς νόημα».

Then, from their vantage point within a “chrono-synclastic infundibulum,”

Τότε, απ' την πλεονεκτική τους θέση μέσα σ' ένα «χρονοσυνκλαστικό ινφουντίμπουλο»,

a man and his dog see devastating futures for their earthly counterparts,

ένας άντρας κι ο σκύλος του βλέπουν το ολέθριο μέλλον των συνανθρώπων τους,

but can’t change the course of events.

χωρίς να μπορούν ν' αλλάξουν την πορεία των γεγονότων.

Though there aren’t easy answers available, they eventually conclude

Αν και δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, στο τέλος συμπεραίνουν

that the purpose of life is “to love whoever is around to be loved.”

ότι ο σκοπός της ζωής είναι « ν' αγαπάμε όποιον είναι διαθέσιμος να αγαπηθεί».

In Cat’s Cradle, Vonnegut’s characters turn to a different source of meaning:

Στο «Η Φωλιά της Γάτας», οι χαρακτήρες του στρέφονται σε μια άλλη πηγή νοήματος:

Bokonism,

τον Μποκονονισμό,

a religion based on harmless lies that all its adherents recognize as lies.

μια θρησκεία που βασίζεται σε αθώα ψέματα τα οποία όλοι οι οπαδοί του αναγνωρίζουν.

Though they’re aware of Bokonism’s lies,

Αν και γνωρίζουν για τα ψέματα του Μποκονονισμού,

they live their lives by these tenets anyway,

ζουν παρόλα αυτά τις ζωές τους σύμφωνα μ' αυτές τις αξίες,

and in so doing develop some genuine hope.

κι έτσι αναπτύσσουν ουσιαστική ελπίδα.

They join together in groups called Karasses, which consist of people we

Ζουν μαζί σε ομάδες που λέγονται Κάρασσις, οι οποίες αποτελούνται από ανθρώπους

“find by accident but […] stick with by choice”—

«που συναντούμε κατά τύχη [...] και με τους οποίους μένουμε από επιλογή» -

cosmically linked around a shared purpose.

κοσμικά συνδεδεμένους γύρω από έναν κοινό σκοπό.

These are not to be confused with Granfalloons,

Αυτοί δεν πρέπει να συγχέονται με τους Γκρανφαλούνς,

groups of people who appoint significance to actually meaningless associations,

ομάδες ανθρώπων που αποδίδουν σημασία σε συνδέσεις χωρίς ουσιαστικό νόημα,

like where you grew up, political parties, and even entire nations.

όπως ο τόπος ανατροφής σου, τα πολιτικά κόμματα ή και ολόκληρα έθνη.

Though he held a bleak view of the human condition, Vonnegut believed strongly that

Αν και διέθετε μια ζοφερή οπτική της ανθρώπινης κατάστασης,

ο Βόνεγκατ υποστήριζε έντονα ότι

“we are all here to help each other get through this thing, whatever it is."

«Είμαστε όλοι εδώ για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον

να ξεπεράσουμε αυτό το πράγμα, ό,τι κι αν είναι».

We might get pooped and demoralized,

Μπορεί να εξουθενωνόμαστε και να αποκαρδιωνόμαστε,

but Vonnegut interspersed his grim assessments

αλλά ο Βόνεγκατ διάνθιζε τις δυσοίωνες τοποθετήσεις του

with more than a few morsels of hope.

με αρκετές δόσεις ελπίδας.

His fictional alter ego, Kilgore Trout, supplied this parable:

Το φανταστικό άλλο εγώ του, ο Κίλγκορ Τράουτ, διηγείται την παραβολή:

two yeast sat “discussing the possible purposes of life

«Δύο μύκητες καθόντουσαν και μιλούσαν για τους πιθανούς σκοπούς της ζωής,

as they ate sugar and suffocated in their own excrement.

ενώ έτρωγαν ζάχαρη και ασφυκτιούσαν μέσα στα ίδια τους τα περιττώματα.

Because of their limited intelligence,

Λόγω της περιορισμένης νοημοσύνης τους,

they never came close to guessing that they were making champagne.”

δεν κατάφεραν ποτέ να υποπτευτούν ότι δημιουργούσαν σαμπάνια».

In spite of his insistence that we’re all here to fart around,

Παρά την επιμονή του ότι βρισκόμαστε εδώ για να περιφερόμαστε άσκοπα,

in spite of his deep concerns about the course of human existence,

παρά την έντονη αγωνία του για την εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης,

Vonnegut also advanced the possibility, however slim,

ο Βόνεγκατ ανέπτυξε την πιθανότητα, όσο μικρή κι αν παραμένει,

that we might end up making something good.

ότι ενδεχομένως στο τέλος καταφέρνουμε να δημιουργούμε κάτι όμορφο.

And if that isn’t nice, what is?

Κι αν αυτό δεν είναι καλό, τότε τι είναι;