The science of laughter - Sasha Winkler

Translator: Sadegh Vahdati Nia Reviewer: shirin etebar

Isn’t it odd that, when something’s funny,

وقتی چیزی جالب باشد، این عجیب نیست که

you might show your teeth, change your breathing,

شما دندان‌هایتان را نشان داده، تنفس خود را تغییر دهید،

become weak and achy in some places, and maybe even cry?

در مواردی باعث ضعف و درد شما شده و حتی شاید گریه کنید؟

In other words, why do we do this bizarre thing that is laughter?

به بیانی دیگر، چرا ما این کار عجیب و غریب را که خنده نام دارد انجام می‌دهیم؟

When you laugh, your abdominal muscles contract rapidly.

زمانی که می‌خندید، عضلات شکمتان به سرعت منقبض می‌شود.

This alters your breathing patterns,

این اتفاق الگوهای تنفسی شما را تغییر می‌دهد،

increasing the pressure in your chest cavity, and pushing air out,

فشار در حفره سینه‌ای‌تان را افزایش داده و هوا را به بیرون می‌راند

which might audibly emerge as a snort, wheeze, or vocalization.

که ممکن است به صورت خرناس، خس‌خس و یا صدا شنیده شود.

Because you’re exerting your abdominal muscles much more

از آنجایی که دارید به عضلات شکمتان بیشتر از حد معمول حرف زدن

than you usually would while talking,

فشار وارد می‌کنید،

they may start to hurt.

ممکن است به شما آسیب بزند.

Laughter also inhibits your reflexes and muscle control,

خنده همچنین رفلکس‌ها و کنترل ماهیچه‌ای را غیرفعال ساخته

causing sensations like leg weakness.

و باعث بروز اثراتی همچون شل شدن پاها می‌شود.

So, where does this funny phenomenon come from?

خب، منشأ این پدیده جالب از کجاست؟

Because there’s no archaeological record of laughter,

از آنجایی که هیچ سابقه تاریخی برای خنده ثبت نشده است،

it’s impossible to say exactly how and why it evolved,

اینکه بگوییم چگونه و چرا اولین بار رخ داده است، غیرممکن است؛

but scientists have some theories.

اما دانشمندان تئوری‌هایی دارند.

Importantly, humans are not the only animals today

مهم‌تر اینکه، امروزه انسان تنها موجود زنده‌ای نیست که

that do something like laughter.

کاری مثل خندیدن انجام می‌دهد.

Using ultrasonic recorders,

محققان حاضر در اواخر دهه ۹۰ میلادی

researchers in the late 90s realized that rats were basically giggling

با کمک دیتاهای ما‌فوق صوت به این رسیدند که وقتی موش‌ها قلقلک داده می‌شوند،

while being tickled.

در اصل هرهر و کرکرشان بلند می‌شود.

Scientists have since compiled evidence of at least 65 species—

دانشمندان شواهد حداقل ۶۵ گونه که بیشترشان را پستانداران و تعدادی از پرندگان

mostly mammals, but also some birds— that vocalize during social play.

تشکیل داده و در طول روز صداهایی از خود درمی‌آورند را گردآوری کردند.

Some, unsurprisingly, are our closest relatives.

تعدادی از آنها، طبق انتظار، نزدیک‌ترین خویشاوندان ما هستند.

با ذخیره و تجزیه و تحلیل صداهایی که نخستی‌ها در هنگام

By recording and analyzing the sounds primates make

while playing and being tickled,

بازی کردن و قلقلک داده شدن از خود بروز می‌دادند،

researchers grew more convinced that the ancient ancestor of all great apes

محققان بیشتر متقاعد شدند که جد باستانی میمونی ما

did something like laughter.

چیزی شبیه به خنده انجام داده است.

And, because other apes make laughter-like sounds during rough-and-tumble play,

و از آنجا که سایر میمون‌ها،هنگام جدال‌های خشن جسمانی صدایی خنده‌مانند بروز می‌دهند،

they think laughter may have originally developed to clearly signal

آنها فکر می‌کنند که اساساً خنده ممکن است سیگنال طبیعی

friendly, non-aggressive intent.

مقاصد غیرتهاجمی و دوستانه باشد.

But of course, humans don’t just laugh when we’re wrestling,

اما البته که انسان‌ها فقط هنگام درگیری‌ها نمی‌خندند،

but also when we’re amused, and even surprised, confused, or nervous.

علاوه‌بر‌آن در اوقات شادی و حتی شگفت‌زدگی، گیج یا عصبی شدن نیز شاهد آن هستیم.

Some scientists think laughter took on expanded functions

برخی دانشمندان معتقدند که پس از جدا شدن گونه انسان از دیگر اجداد میمون،

after humans split from other great apes

و به وجود آمدن گروه‌های اجتماعی بزرگ

and developed large social groups and more complex language abilities.

و قابلیت‌های زبانی پیچیده‌تر، خنده عملکرد گسترده‌تری پیدا کرد.

They hypothesize that laughter gradually became something we could use

فرض آنها بر این بود که به تدریج ما قادر خواهیم بود به جایی برسیم که بتوانیم

not just during play but within speech to convey subtle meanings

از خنده در کارهایی از جمله سخنرانی به منظور انتقال مفاهیم پیچیده

and a range of contexts to show our emotions.

و در بسیاری از زمینه‌ها به منظور بروز احساسات بهره ببریم.

This is thought to be one of the reasons that laughter is contagious:

تصور می‌شود یکی از دلایل مسری بودن خنده این است که:

it’s like an invitation to share in someone’s emotional state.

همچون دعوت‌نامه به اشتراک گذاشتن حالت هیجانی فرد است.

Just hearing clips of laughter can activate key regions in your brain,

حتی تنها شنیدن کلیپ‌های خنده می‌تواند مناطقی از مغزتان را فعال کند که

triggering you to smile or laugh yourself.

شما را به خنده یا لبخند وا می‌دارد.

And, when participants in one study watched a funny video,

وقتی شرکت‌کنندگان یک پژوهش یک ویدیوی خنده‌دار تماشا کردند،

they laughed significantly longer and more often

زمانی که فرد دیگری را کنار خود داشتند،

when another person was present—

اغلب خنده طولانی‌تری را بروز می‌دادند؛

even though they reported feeling the same level of amusement.

اگرچه که میزان احساس شادی در هر دو حالت به یک میزان گزارش شده بود.

Human laughter is also generally louder

همچنین خنده انسان عموماً

than the play vocalizations of most animals.

بلندتر از آوای تولید شده اکثر حیوانات است.

Some scientists speculate that this is because our laughter functions

برخی دانشمندان اذعان داشته‌اند که دلیلش به این خاطر است که خنده ما

not only as a signal between individuals, but a broadcast to everyone around.

نه فقط به شکل یک سیگنال بین فردی، بلکه به صورت یک داده همگانی برای همه پخش می‌شود.

Studies found that observers across the world and as young as 5 months old

پژوهشی انجام شد که در آن، افراد حتی به سن ۵ ماهگی

could reliably tell the difference between close friends and acquaintances

توانستند تا حد خیلی خوبی تفاوت میان دوستان نزدیک و افراد صرفاً آشنا را

just from brief clips of them laughing.

تنها از روی کلیپ کوتاهی از خنده دونفره‌شان تشخیص دهند.

Similarly, we can tell whether a laugh is real or fake based just on the sound.

در همین راستا، ما می‌توان فقط از روی صدا، خنده واقعی از تصنعی (فیک) را تشخیص دهیم.

Fake, or volitional, laughter is produced

با توجه به مسیرهای منتهی به گفتار،

in entirely different networks in the brain,

خنده ارادی و فیک کاملاً در بخش‌های متفاوتی

relying on speech-like pathways.

از مغز تولید می‌شوند.

Meanwhile, spontaneous laughter arises from older networks

در ضمن، خنده‌های از پیش برنامه‌ریزی نشده از شبکه‌های قدیمی‌تری نشئت می‌گیرند

that other animals also use for their vocalizations.

که وظیفه آواسازی را در سایر حیوانات بر عهده دارند.

And laughter is not just socially important;

خنده نه فقط از لحاظ اجتماعی،

it’s also thought to be good for us.

بلکه برای خودمان هم خوب است.

When we laugh, our brains release feel-good neurotransmitters

زمانی که می‌خندیم، مغز ما انتقال‌دهنده‌های عصبی حال‌خوب‌کنی

like endorphins,

مثل اندروفین ترشح کرده

and decrease levels of stress hormones like cortisol.

و سطح هورمون‌های استرس همچون کورتیزول را کاهش می‌دهد.

Some research even suggests that people who laugh more

برخی تحقیقات حتی نشان می‌دهند افرادی که بیشتر می‌خندند،

can cope with stress more effectively and have better cardiovascular health.

می‌توانند بطرز مؤثرتری با استرس‌شان کنار بیایند

و سلامت قلبی‌عروقی بهتری را تجربه کنند.

Laughter is a universal human behavior.

خنده یک رفتار بشری فرامرزی است.

Babies can laugh before they can speak.

نوزادان قبل از اینکه سخن بگویند، می‌خندند.

Whether it's the best medicine depends on your ailment.

تا جایی که می‌تواند بسته به مشکل‌تان به بهترین دارو مبدل شود.

But as something that makes life more tolerable,

اما خنده به عنوان چیزی که زندگی را قابل‌تحمل‌تر،

strengthens bonds, and potentially improves aspects of your health,

روابط انسانی را مستحکم‌تر و به هر نحوی جنبه‌های مختلف سلامت‌تان را بهبود می‌بخشد،

you can’t go wrong with a good laugh.

نمی‌تواند حالتان را بد کند.

Unless you have a broken rib or something.

مگر اینکه دنده‌تان شکسته باشد یا... .

Then it’s no laughing matter.

آن‌موقع دیگر هیچ‌چیز خنده‌دار نیست.

Certainly nothing to crack up about.

به خصوص چیزی که تا این حد شما را پاره کند.