How people rationalize fraud - Kelly Richmond Pope

Translator: Maziar Jamshidi Reviewer: Ali Hosseini

If you ask people whether they think stealing is wrong,

اگر از مردم بپرسید که آیا فکر می کنند دزدی اشتباه است یا نه،

most of them would answer, "Yes."

اغلب جواب می دهند، "بله".

And yet, in 2013, organizations all over the world

با این حال، در سال ۲۰۱۳ سازمان ها در سراسر جهان

lost an estimated total of 3.7 trillion dollars to fraud,

مجموعاً حدود ۳/۷ تریلیون دلار را به خاطر کلاهبرداری از دست دادند،

which includes crimes like embezzlement,

که شامل جرائمی مانند اختلاس

pyramid schemes,

طرح های هرمی،

and false insurance claims.

و ادعاهای تقلبی بیمه می شوند.

This wasn't just the work of a few bad apples.

این ها فقط کار تعداد کمی از متخلفین نبوده است.

The truth is that many people are susceptible

حقیقت این هست که آدم های زیادی مستعد به

not only to the temptation to commit fraud

نه صرفاً وسوسه اقدام به کلاهبرداری

but to convincing themselves that they've done nothing wrong.

بلکه متقاعد کردن خودشان به اینکه که هیچ کار اشتباهی انجام نداده اند.

So why does fraud happen?

اما چرا کلاهبرداری اتفاق می افتد؟

While individual motivations may differ from case to case,

هر چند که انگیزه های فردی، مورد به مورد ممکن است تفاوت داشته باشد،

the fraud triangle,

«مثلث کلاهبرداری»

a model developed by criminologist Donald Cressey,

مدلی که توسط جرم شناس (دونالد کرِسي) ایجاد شد،

shows three conditions that make fraud likely:

سه شرطی که احتمال بروز کلاهبرداری را بالا می برد، نشان می دهد:

pressure, opportunity, and rationalization.

فشار، فرصت و توجیح کردن.

Pressure is often what motivates someone to engage in fraud to begin with.

فشار معمولا آن چیزی است که انگیزه شرکت در کلاهبرداری را در آغاز به فرد می دهد.

It could be a personal debt,

که ممکن است بدهی شخصی،

an addiction,

اعتیاد،

an earnings quota,

سهم در آمد،

a sudden job loss,

ازدست دادن ناگهانی شغل،

or an illness in the family.

یا وجود بیمار در خانواده باشند.

As for opportunity, many people in both public and private sectors

برای "فرصت"، عده زیادی در هر دو بخش خصوصی و دولتی

have access to tools that enable them to commit and conceal fraud:

به ابزارهایی دسترسی دارند که آنها را قادر به کلاهبرداری و پنهان سازی آن می کند:

corporate credit cards,

کارت های اعتباری شرکتی،

internal company data,

داده های داخلی شرکت،

or control over the budget.

یا کنترل بر بودجه.

The combination of pressure

ترکیب فشار

and being exposed to such opportunities on a daily basis

و در معرض چنین فرصت هایی بودن بطور روزمره

can create a strong temptation.

می تواند وسوسه ای قوی ایجاد کند.

But even with these two elements,

ولی حتی با این دو مولفه نیز،

most fraud still requires rationalization.

اغلب کلاهبرداری ها نیاز به توجیح دارند.

Many fraudsters are first time offenders,

خیلی از کلاهبردارن اولین بار است که دست به جرم می زنند،

so in order to commit an act most would regard as wrong,

پس برای ارتکاب به کاری که اکثریت آن را نادرست می داند،

they need to justify it to themselves.

لازم است تا خود را توجیح کنند.

Some feel entitled to the money because they are underpaid and overworked

بعضی خود را مستحق این پول می دانند چون حقوق کم و کار زیادی دارند

and others believe their fraud is victimless,

و بقیه باور دارند که کلاهبرداری آنها قربانی ندارد،

perhaps even planning to return the money once their crisis is resolved.

شاید حتی برنامه دارند که پول را وقتی بحران حل شد برگردانند.

Some of the most common types of fraud

بعضی از انواع رایج کلاهبرداری

don't even register as such to the perpetrator.

حتی بعنوان کلاهبرداری برای فرد مقصر تلقی نمی شوند.

Examples include employees fudging time sheets or expense reports,

مانند کارمندانی که لیست ساعت کار یا گزارش هزینه را سرهم‌بندی می کنند،

taxpayers failing to report cash earnings,

مالیات دهندگانی که در گزارش درآمدهای نقدی قصور می کنند،

or service providers overbilling insurance companies.

یا شرکت های خدماتی که به شرکت های بیمه صورت حساب بالاتر می دهند.

Though these may seem small,

اگرچه این ها ممکن است کوچک به نظر آیند،

and can sometimes only involve hundreds of dollars,

و بضی اوقات ممکن است فقط شامل چند صد دلار شوند،

they all contribute to the big picture.

همگی جزئی از تصویر بزرگتر هستند.

And then there's fraud on a massive scale.

و اینگونه یک کلاهبردای در مقیاس بزرگ داریم.

In 2003, Italian dairy food giant Parmalat went bankrupt

در سال ۲۰۰۳، غول لبنیات ایتالیایی (پارمالت) ورشکسته شد

after it was found to have fabricated a 4 billion dollar bank account

بعد از اینکه معلوم شد که یک حساب 4 میلیارد دلاری جعل کرده است

and falsified financial statements

و در اظهارت مالی دست برده است

to hide the fact that its subsidiaries had been losing money.

تا این حقیقت را که شرکت های تابعه درحال از دست دادن پول بودند، بپوشاند.

Because it was family controlled,

چون یک شرکت خانوادگی بود،

corporate governance and regulator supervision were difficult,

حاکمیت شرکتی و نظارت قانونی را سخت کرده بود،

and the company likely hoped that the losses could be recouped

و شرکت احتمالاً امیدوار بود که ضررها قابل جبران هستند

before anyone found out.

قبل از اینکه کسی خبردار شود.

And it's not just corporate greed.

و این فقط طمع شرکت ها نیست.

Governments and non-profits are also susceptible to fraud.

دولت ها و سازمان های غیرانتفاعی هم در معرض کلاهبرداری هستند.

During her time as City Comptroller for Dixon, Illinois,

«ریتا کراندول» ، حسابرس شهری در «دیکسون» در ایالت «ایلینویز»

Rita Crundwell embezzled over 53 million dollars.

در دوره خدمتش، بالغ بر ۵۳ میلیون دلار اختلاس کرد.

Rita was one of the country's leading quarter horse breeders

ریتا همچنین یکی از پرورش دهندگان مهم اسب در کشور بود

and winner of 52 world championships.

و ۵۲ قهرمانی جهانی برده بود.

But the cost of maintaining the herd ran to 200,000 dollars per month.

اما هزینه نگهداری اسب ها به ۲۰۰ هزار دلار در ماه می رسید.

Because her position gave her complete control over city finances,

چون موقعیتش کنترل کامل به امور مالی شهر را می داد،

she was easily able to divert money

او به سادگی قادر به فرستادن پول

to an account she used for private expenses,

به حسابی بود که برای هزینه های شخصی استفاده می کرد،

and the scheme went unnoticed for 20 years.

و این نقشه برای ۲۰ سال دور از توجه باقی ماند.

It is believed that Crundwell felt entitled to a lavish lifestyle

پذیرفته شده بود که «کراودول» مستحق یک زندگی پرخرج است

based on her position,

با توجه به موقعیت و مقامش،

and the notoriety her winnings brought to the city.

و شهرتی که بُردهایش برای شهر آورده بود.

It's tempting to think of fraud as a victimless crime

تفکر بدون قربانی بودن کلاهبردای فریبنده است

because corporations and civic institutions aren't people.

چرا که شرکت ها و نهادهای مدنی مردم نیستند.

But fraud harms real people in virtually every case:

اما تقریباً در هر موردی کلاهبرداری به انسان های واقعی ضربه می زند:

the employees of Parmalat who lost their jobs,

کارمندان «پارمالت» که شغل خود را از دست دادند،

the citizens of Dixon whose taxes subsidized horse breeding,

شهروندان «دیکسون» که مالیات آنها کمک هزینه پرورش اسب شد،

the customers of companies which raise their prices to offset losses.

مشتریان شرکت هایی که قیمت ها را برای جبران ضررها بالا بردند.

Sometimes the effects are obvious and devestating,

بعضی اوقات آثار مشخص و زیان بارند،

like when Bernie Madoff caused thousands of people to lose their life savings.

مثل وقتیکه «برنی مِیداف» باعث شد هزاران نفر پس انداز زندگیشان را از دست بدهند.

But often they're subtle and not easy to untangle.

اما اغلب آثار جزئی بوده و بسادگی قابل موشکافی نیستند.

Yet someone, somewhere is left holding the bill.

اما با این وجود یک نفر، یک جایی زیر فشار قبض و صورت حساب ها می ماند.