How a wound heals itself - Sarthak Sinha

سرتاک سین ها- چطور یک زخم، خود را ترمیم می کند؟

Translator: Mohsen Heidary Reviewer: Farnaz Saghafi

The largest organ in your body isn't your liver or your brain.

بزرگترین اندام در بدن شما کبد یا مغزتان نیست.

It's your skin, with a surface area of about 20 square feet in adults.

بلکه پوست شماست، با مساحتی حدود ۱/۸۵ متر مربع در بزرگسالان.

Though different areas of the skin have different characteristics,

هر چند مناطق مختلف پوست ویژگی‌های مختلفی دارند،

much of this surface performs similar functions,

ولی بخش عمده آن وظایف مشترکی را بر عهده دارند

such as sweating, feeling heat and cold, and growing hair.

مانند عرق کردن، احساس سرما و گرما و رشد مو.

But after a deep cut or wound,

اما پس از یک برش یا زخم عمیق

the newly healed skin will look different from the surrounding area,

پوست تازه التیام یافته، با مناطق اطراف خود متفاوت به نظر خواهد رسید

and may not fully regain all its abilities for a while, or at all.

و ممکن است برای مدتی، یا هرگزنتواند تمام توانایی‌های خود را به طور کامل به دست آورد.

To understand why this happens, we need to look at the structure of the human skin.

برای درک دلیل این مسئله، باید ساختار پوست انسان را بررسی کنیم.

The top layer, called the epidermis,

لایه رویی به نام اپیدرم

consists mostly of hardened cells, called keratinocytes,

عمدتا متشکل از سلول‌های سخت شده به نام کراتینوسیت است

and provides protection.

و باعث حفاظت می‌شود.

Since its outer layer is constantly being shed and renewed,

از آنجایی که لایه بیرونی آن دائما در حال ریزش و جایگزین شدن است،

it's pretty easy to repair.

ترمیم نسبتا آسانی دارد.

But sometimes a wound penetrates into the dermis,

اما گاهی اوقات یک زخم به درم «غشای میانی پوست» نفوذ می‌کند،

which contains blood vessels and the various glands and nerve endings

که دارای رگ‌های خونی و غدد مختلف و پایانه‌های عصبی است

that enable the skin's many functions.

که مسئول بسیاری از عملکردهای پوست هستند.

And when that happens, it triggers the four overlapping stages

وقتی این اتفاق می‌افتد،

فرایند ترمیم در چهار مرحله پشت سر هم به جریان می‌افتد.

of the regenerative process.

The first stage, hemostasis, is the skin's response to two immediate threats:

مرحله اول «هموستاز» پاسخ پوست به دو تهدید فوری است،

that you're now losing blood

اینکه شما دارید خون از دست می‌دهید

and that the physical barrier of the epidermis has been compromised.

و اینکه مانع فیزیکی اپیدرم به خطر افتاده است.

As the blood vessels tighten to minimize the bleeding,

همزمان با تنگ شدن رگ‌های خونی برای به حداقل رساندن خونریزی

in a process known as vasoconstriction,

طی فرآیندی که به نام انقباض عروق شناخته می‌شود،

both threats are averted by forming a blood clot.

هر دو تهدید با تشکیل لخته خون، دفع می‌شوند.

A special protein known as fibrin forms cross-links on the top of the skin,

پروتئین خاصی به نام فیبرین، پیوندهای عرضی را در بالای پوست تشکیل می‌دهد

preventing blood from flowing out and bacteria or pathogens from getting in.

که مانع از خروج خون و ورود باکتری ها یا عوامل بیماری زا به جریان خون می‌شود.

After about three hours of this, the skin begins to turn red,

پس از حدود سه ساعت از این رویداد، پوست شروع به قرمز شدن می‌کند،

signaling the next stage, inflammation.

که نشان‌دهنده مرحله بعد، یعنی التهاب است.

With bleeding under control and the barrier secured,

با کنترل خونریزی و ایجاد مانع ایمنی،

the body sends special cells to fight any pathogens that may have gotten through.

بدن سلول‌های ویژه‌ای را برای مبارزه با هر گونه عامل بیماری زای احتمالیِ وارد شده بسیج می‌کند.

Among the most important of these are white blood cells,

یکی از مهمترین این سلول‌ها، گلبول های سفید خون

known as macrophages,

با نام «ماکروفاژ»ها هستند،

which devour bacteria and damage tissue through a process known as phagocytosis,

که باکتری‌ها و بافت آسیب‌دیده را طی فرآیندی به نام فاگوسیتوز می‌بلعند،

in addition to producing growth factors to spur healing.

علاوه بر آن فاکتورهای رشد را برای تحریک التیام زخم تولید می‌کنند

And because these tiny soldiers need to travel

از آنجایی که این سربازان کوچک باید

through the blood to get to the wound site,

از طریق خون به محل زخم برسند،

the previously constricted blood vessels now expand

رگ‌های خونی که قبلا منقبض شده بودند

in a process called vasodilation.

اکنون طی فرآیندی که اتساع عروق نامیده می‌شود باز می‌شوند.

About two to three days after the wound,

حدود دو تا سه روز پس از زخم،

the proliferative stage occurs, when fibroblast cells begin to enter the wound.

مرحله تکثیر، با ورود سلول‌های فیبروبلاست به زخم

In the process of collagen deposition,

طی فرآیندی به نام رسوب کلاژن شروع می‌شود،

they produce a fibrous protein called collagen in the wound site,

آن‌ها یک پروتئین رشته‌ای به نام کلاژن را در محل زخم تولید می‌کنند،

forming connective skin tissue to replace the fibrin from before.

که بافت پیوندی پوست را به جای «فیبرین» موجود قبلی تشکیل می‌دهد.

As epidermal cells divide to reform the outer layer of skin,

با تقسیم سلول‌های اپیدرمی برای بازسازی لایه بیرونی پوست،

the dermis contracts to close the wound.

درم برای بستن زخم، منقبض می‌شود.

Finally, in the fourth stage of remodeling,

در نهایت، در مرحله چهارمِ بازسازی،

the wound matures as the newly deposited collagen is rearranged and converted

زخمی که با رسوب کلاژن ساخته شده شروع به بازآرایی و تبدیل

into specific types.

به انواع خاص می‌کند.

Through this process, which can take over a year,

در طول این فرآیند که ممکن است بیش از یک سال به طول انجامد

the tensile strength of the new skin is improved,

استحکام کششی پوست جدید بهبود می‌یابد،

and blood vessels and other connections are strengthened.

و رگ‌های خونی و اتصالات دیگر تقویت می‌شوند.

With time, the new tissue can reach from 50-80%

با گذشت زمان، بافت جدید می تواند ۵۰ تا ۸۰ درصد

of some of its original healthy function,

کارایی اصلی خود به دست آورد،

depending on the severity of the initial wound and on the function itself.

و این امر به شدتِ زخم اولیه و عملکرد خود پوست بستگی دارد.

But because the skin does not fully recover,

اما از آنجا که پوست به طور کامل بازسازی نمی‌شود،

scarring continues to be a major clinical issue for doctors around the world.

جای زخم همچنان به صورت یک موضوع بالینی مهم برای پزشکان در سراسر جهان باقیست.

And even though researchers have made significant strides

با وجود این که پژوهشگران گام‌های قابل توجهی

in understanding the healing process,

در درک فرآیند التیام زخم برداشته اند،

many fundamental mysteries remain unresolved.

اسرار اساسی زیادی همچنان حل نشده باقی مانده‌اند.

For instance, do fibroblast cells arrive from the blood vessels

برای مثال: آیا سلول‌های «فیبروبلاست» از رگ های خونی می‌آیند

or from skin tissue adjacent to the wound?

یا از بافت پوست مجاور زخم؟

And why do some other mammals, such as deer,

و چرا برخی پستانداران دیگر مانند آهو

heal their wounds much more efficiently and completely than humans?

زخم‌های خود را بسیار موثرتر و کامل‌تر از انسان التیام می‌دهند؟

By finding the answers to these questions and others,

با یافتن پاسخ به این پرسش و پرسش‌های دیگر

we may one day be able to heal ourselves so well that scars will be just a memory.

ممکن است روزی آن قدر خوب قادر به التیام زخم های خود باشیم که جای زخم به خاطره بدل شود