Is marijuana bad for your brain? - Anees Bahji

Translator: ‌Behdad Khazaeli Reviewer: Rezvan Mousavi

In 1970,

در سال ۱۹۷۰،

marijuana was classified as a schedule 1 drug in the United States:

ماری‌جوانا، به‌عنوانِ ماده مخدر درجه‌یک در آمریکا طبقه‌بندی شد:

the strictest designation possible,

این سخت‌گیرانه‌ترین انتخاب ممکن بود،

meaning it was completely illegal and had no recognized medical uses.

به این معنی که کاملاً غیرقانونی بوده و کاربردهای پزشکی شناخته‌شده‌ای ندارد.

For decades, this view persisted

این دیدگاه تا چند دهه ادامه داشت

and set back research on the drug's mechanisms and effects.

و تحقیقات بر روی سازوکار و اثرات این دارو را به تأخیر انداخت.

Today, marijuana’s therapeutic benefits are widely acknowledged,

امروزه، فواید درمانی ماری‌جوانا به‌طور گسترده‌ای تائید شده است،

and some nations have legalized medical use

و برخی از کشورها، استفاده پزشکی از آن را قانونی کرده‌اند

or are moving in that direction.

و یا در این جهت حرکت می‌کنند.

But a growing recognition for marijuana’s medical value

اما شناخت فزاینده‌ برای ارزش پزشکیِ ماری‌جوانا

doesn’t answer the question:

پاسخی به این سؤال نمی‌دهد که:

is recreational marijuana use bad for your brain?

آیا مصرف تفریحی ماری‌جوانا برای مغز شما ضرر دارد؟

Marijuana acts on the body’s cannabinoid system,

ماری‌جوانا روی سیستم کانابینوییدی بدن،

which has receptors all over the brain and body.

که گیرنده‌هایی در تمام مغز و بدن دارد، عمل می‌کند.

Molecules native to the body, called endocannabinoids,

مولکول‌های طبیعی در بدن، به نام اِندوکانابینوییدها،

also act on these receptors.

نیز بر روی این گیرنده‌ها عمل می‌کنند.

We don’t totally understand the cannabinoid system,

ما درک کاملی از سازوکار کانابینویید نداریم،

but it has one feature that provides a big clue to its function.

اما یک ویژگی دارد که می‌تواند نشانه مهمی برای این عملکرد باشد.

Most neurotransmitters travel from one neuron to the next

حرکت بیشتر ارسال‌گرهای عصبی از یک نورون به دیگر

through a synapse to propagate a message.

از طریق یک سیناپس برای انتقال پیام است.

But endocannabinoids travel in the opposite direction.

اما اِندوکانابینویید‌ها در جهت مخالف حرکت می‌کنند.

When a message passes from the one neuron to the next,

وقتی‌که پیامی از یک نورون به بعدی انتقال می‌یابد،

the receiving neuron releases endocannabinoids.

نورون گیرنده، اِندوکانابینویید‌ها را آزاد می‌کند.

Those endocannabinoids travel backward

آن اِندوکانابینویید‌‌ها معکوس حرکت می‌کنند

to influence the sending neuron—

تا روی نورون فرستنده اثر بگذارند —

essentially giving it feedback from the receiving neuron.

اساساً بازخوردی را به آن از نورون گیرنده ارسال می‌کند.

This leads scientists to believe that the endocannabinoid system

این امر دانشمندان را به این باور رسانده است که سیستم اِندوکانابینویید‌‌ی

serves primarily to modulate other kinds of signals—

مزیت ابتدایی‌اش برای انتقال انواع دیگری از پیام‌هاست —

amplifying some and diminishing others.

برخی را تقویت و مابقی را تضعیف کند.

Feedback from endocannabinoids slows down rates of neural signaling.

بازخورد از اِندوکانابینویید‌‌ها نرخ انتقال پیام عصبی را کُند می‌کند.

That doesn’t necessarily mean

این لزوماً به این معنی نیست که

it slows down behavior or perception, though.

موجب کُند شدن رفتار‌ها یا ادراک می‌شود،

For example, slowing down a signal that inhibits smell

برای مثال، کُند شدن یک پیام بویایی

could actually make smells more intense.

باعث شدیدتر شدن آن بو می‌شود.

Marijuana contains two main active compounds,

ماری‌جوانا داری دو ماده مؤثر اصلی است،

tetrahydrocannabinol or THC, and cannabidiol, or CBD.

تترا‌هایدروکانابینول یا تی‌اچ‌سی، و کانابیدیول، یا سی‌بی‌دی.

THC is thought to be primarily responsible for marijuana’s psychoactive effects

به نظر می‌رسد که تی‌اچ‌سی مسئول اصلی تأثیرات روانی ماری‌جوانا

on behavior, cognition, and perception,

روی رفتار، شناخت و ادراک باشد،

while CBD is responsible for the non-psychoactive effects.

درحالی‌که سی‌بی‌دی مسئول اثرات غیر-روانی آن باشد.

Like endocannabinoids,

مثل اِندوکانابینویید‌‌ها،

THC slows down signaling by binding to cannabinoid receptors.

تی‌اچ‌سی با متصل کردن گیرنده‌های کانابینویید پیام‌رسانی را کُند می‌کند.

But it binds to receptors all over this sprawling, diffuse system

اما آن گیرنده‌ها را که در تمامِ این سیستم باز و رها شده‌اند

at once,

یک‌باره متصل می‌کند،

whereas endocannabinoids are released in a specific place

تا جایی که اِندوکانابینویید‌‌ها در یک محل رها شوند

in response to a specific stimulus.

در پاسخ به یک محرک خاص.

This widespread activity coupled with the fact

این فعالیت گسترش‌یافته، و با این حقیقت همراه است که

that the cannabinoid system indirectly affects many other systems,

سیستم کانابینوییدی غیرمستقیم روی خیلی سیستم‌های دیگر اثر می‌گذارد،

means that each person’s particular brain chemistry, genetics,

به این معنی که ویژگی‌های شیمیایی مغز هر شخص، ژنتیک،

and previous life experience

و تجارب قبلی‌اش در زندگی

largely determine how they experience the drug.

تا حد زیادی تأثیر استفاده از دارو را مشخص می‌کنند.

That’s true much more so with marijuana than with other drugs

این کاملاً واقعی است، خصوصاً برای ماری‌جوانا بیشتر از دارو‌های دیگری

that produce their effects through one or a few specific pathways.

که اثراتشان را از طریق یک یا چند مسیر خاص می‌گذارند.

So the harmful effects, if any, vary considerably from person to person.

پس اگر تأثیرات زیانباری وجود داشته باشد، از شخصی تا شخص دیگر تفاوت زیادی می‌کند.

And while we don’t know how exactly how marijuana

و درعین‌حال، نمی‌دانیم که ماری‌جوانا دقیقاً چگونه

produces specific harmful effects,

بعضی تأثیرات مضر را ایجاد می‌کند،

there are clear risk factors that can increase peoples’ likelihood

عوامل خطر مشخصی وجود دارند که می‌تواند احتمالِ

of experiencing them.

ایجادشان را برای افراد افزایش دهد.

The clearest risk factor is age.

مشخص‌ترین عامل، خطر سن است.

In people younger than 25,

برای افراد کمتر از ۲۵ سال،

cannabinoid receptors are more concentrated in the white matter

گیرنده‌های کانابینویید بیشتر در ماده سفید متمرکز هستند

than in people over 25.

تا افراد بالای ۲۵ سال.

The white matter is involved in communication,

ماده سفید، بیشتر مسئول ارتباطات،

learning, memory, and emotions.

یادگیری، حافظه و احساسات است.

Frequent marijuana use

استفاده مکرر از ماری‌جوانا

can disrupt the development of white matter tracts,

می‌تواند منجر به وقفه در توسعه نواحی بافت سفید شود،

and also affect the brain’s ability to grow new connections.

همچنین در توانایی مغز، برای ایجاد ارتباطات جدید اثر می‌گذارد.

This may damage long-term learning ability and problem solving.

ممکن است به توانایی یادگیری درازمدت و حل مسئله آسیب برساند.

For now, it’s unclear how severe this damage can be

هنوز معلوم نیست که این مسئله تا چه حد می‌تواند مهم باشد

or whether it’s reversible.

یا اینکه قابل بازگشت باشد.

And even among young people,

و حتی میان جوانان،

the risk is higher the younger someone is—

هرچه افراد جوان‌تر باشند، خطر بیشتر است —

much higher for a 15 year old than a 22 year old, for instance.

برای مثال، برای یک فرد ۱۵ ساله خیلی بیشتر است تا یک فرد ۲۲ ساله.

Marijuana can also cause hallucinations or paranoid delusions.

ماری‌جوانا همچنین می‌تواند موجب توهم و تصورات منفی گردد،

Known as marijuana-induced psychosis,

که روان‌پریشی ناشی از ماری‌جوانا نام دارد،

these symptoms usually subside when a person stops using marijuana.

و علائم آن معمولاً پس از ترکِ استفاده از ماری‌جوانا کاهش می‌یابد.

But in rare cases, psychosis doesn’t subside,

اما در مواردی معدود، روان‌پریشی کم نمی‌شود،

instead unmasking a persistent psychotic disorder.

و بجای آن یک روان‌پریشی پایدار بروز می‌کند.

A family history of psychotic disorders, like schizophrenia,

یک تاریخچه خانوادگی از اختلالات روانی، مثل شیزوفرنی،

is the clearest, though not the only, risk factor for this effect.

روشن‌ترین خطر ناشی از آن است، اگرچه که فقط این نیست.

Marijuana-induced psychosis is also more common among young adults,

روان‌پریشی ناشی از ماری‌جوانا بیشتر بین بزرگ‌سالان جوان شایع است،

though it’s worth noting that psychotic disorders

اگرچه قابل‌ذکر است که معمولاً این اختلال روانی

usually surface in this age range anyway.

در هر صورت، در این محدوده سنی بروز می‌کند.

What’s unclear in these cases is whether the psychotic disorder

چیزی که در این موارد مشخص نیست این است که آیا اختلال روانی

would have appeared without marijuana use—

بدون استفاده از ماری‌جوانا هم بروز می‌کرد —

whether marijuana use triggers it early,

آیا ماری‌جوانا موجبِ بروز زودهنگام آن شده است،

is a catalyst for a tipping point that wouldn’t have been crossed otherwise,

آیا سرعت به روز آن را بیشتر کرده است که در غیر آن پیش نمی‌آمد،

or whether the reaction to marijuana is merely an indication

یا آنکه پاسخ به ماری‌جوانا فقط یک نشانه

of an underlying disorder.

از اختلالی است که پشت آن مخفی بوده است.

In all likelihood, marijuana’s role varies from person to person.

در همه احتمالات، نقش ماری‌جوانا از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

At any age, as with many other drugs,

در هر سنی، مثل همه دارو‌ها،

the brain and body

مغز و بدن

become less sensitive to marijuana after repeated uses,

پس از استفاده‌های مکرر، حساسیت کمتری نسبت به ماری‌جوانا نشان می‌دهند،

meaning it takes more to achieve the same effects.

یعنی مقدار بیشتری برای رسیدن به تأثیر مشابه نیاز است،

Fortunately, unlike many other drugs,

خوشبختانه، برخلاف خیلی از دارو‌های دیگر،

there’s no risk of fatal overdose from marijuana,

خطر مرگ در اثر مصرف بیش‌ازحدِ ماری‌جوانا وجود ندارد،

and even heavy use doesn’t lead to debilitating

و حتی مصرف بیش‌ازحد منجر به ناتوانی

or life-threatening withdrawal symptoms if use stops.

یا علائم مرگبار ناشی از ترک آن نمی‌شود.

There are more subtle forms of marijuana withdrawal, though,

اگرچه تأثیرات خفیفی از ترک ماری‌جوانا وجود دارد،

including sleep disturbances, irritability, and depressed mood,

مواردی مانند بی‌خوابی، کج‌خلقی، افسردگی،

which pass within a few weeks of stopping use.

که ظرف چند هفته پس از ترک برطرف خواهند شد.

So is marijuana bad for your brain?

پس آیا ماری‌جوانا برای مغز شما مضر است؟

It depends who you are.

بستگی دارد که چه کسی باشید.

But while some risk factors are easy to identify,

اما اگرچه بعضی عوامل خطر را به‌راحتی می‌شود تشخیص داد،

others aren’t well understood—

دیگر موارد هنوز به‌خوبی شناسایی نشده‌اند —

which means there’s still some possibility of experiencing negative effects,

که به این معنی است که هنوز احتمال تأثیرات منفی وجود دارد،

even if you don’t have any of the known risk factors.

حتی اگر هیچ‌کدام از عوامل خطر شناخته شده را نداشته باشید.