Building the impossible: Golden Gate Bridge - Alex Gendler

Translator: sadegh vn Reviewer: Masoud Motamedifar

In the mid-1930s, two familiar spires towered above the morning fog.

در اواسط دهه ۱۹۳۰، دو مناره معروف بر فراز مه صبحگاهی بر پا شدند.

Stretching 227 meters into the sky,

این برج‌های ۲۲,۰۰۰ تنی که طولشان به ۲۲۷ متر می‌رسید،

these 22,000-ton towers would help support California’s Golden Gate Bridge.

خواهند توانست در پشتیبانی از پل گلدن گیت کالیفرنیا کمک کنند.

But since they were currently in Pennsylvania,

اما از آنجایی که آنها در حال حاضر در پنسیلوانیا بودند،

they first had to be dismantled, packaged, and shipped piece by piece

ابتدا باید قطعه‌هایشان از هم جدا شده، بسته‌بندی و قطعه به قطعه

over 4,500 kilometers away.

بیش از ۴,۵۰۰ کیلومتر حمل شوند.

Moving the bridge’s towers across a continent

جابه‌جایی برج‌های پل از سراسر یک قاره،

was just one of the challenges facing Charles Ellis and Joseph Strauss,

تنها یکی از چالش‌های پیش روی چارلز الیس و جوزف استراوس،

the project's lead engineers.

مهندسان ارشد پروژه بود.

Even before construction began, the pair faced all kinds of opposition.

حتی قبل از شروع ساخت و ساز، این دو نفر اختلافات‌ زیادی با یکدیگر داشتند.

The military feared the bridge would make the important harbor

ارتش نگران بود که نکند این پل این بندرگاه مهم را حتی

an even more vulnerable target.

به هدف آسیب‌پذیر‌تری تبدیل بکند.

Ferry companies claimed the bridge would steal their business,

شرکت‌های کشتی‌رانی مدعی شدند که پل کسب و کارشان را کساد خواهد کرد،

and residents wanted to preserve the area's natural scenery.

و ساکنان منطقه می‌خواستند که منظره طبیعی منطقه دست نخورده باقی بماند.

Worse still, many engineers thought the project was impossible.

بدتر از آن، بسیاری از مهندسان فکر می‌کردند که انجام پروژه غیر‌ممکن است.

The Golden Gate Strait was home to 96-kilometer-per-hour winds,

تنگه گلدن گیت محل وزش باد‌هایی با سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت،

swirling tides, an endless blanket of fog,

جزر و مد، لایه‌ای بی‌پایان از مه،

and the earthquake-prone San Andreas fault.

و گسل زلزله‌خیز سان آندریاس بود.

But Strauss was convinced the bridge could be built;

اما استراوس معتقد بود که این پل می‌تواند ساخته شود؛

and that it would provide San Francisco’s commuters

و اینکه می‌تواند مسیر قابل اطمینان‌تری

more reliable passage to the city.

برای مسافران سان فرانسیسکو فراهم آورد.

He was, however, a bit out of his depth.

درست می‌گفت، اگرچه، یک‌سری چیز‌ها از کنترلش خارج بود.

Strauss’s initial plans to span the strait used a cantilever bridge.

برنامه‌های اولیه استراوس این بود که در طول تنگه یک پل با انتهای آزاد ببندد.

This kind of bridge consists of a single beam anchored at one end

این نوع پل‌ها شامل یک میله که به یک سمت لنگر انداخته

and extended horizontally like a diving board.

و به صورت افقی به شکل یک تخته شیرجه امتداد یافته است، هستند.

Since these bridges can only extend so far before collapsing under their own weight,

از آنجایی که این پل‌ها فقط می‌توانند تا جایی که زیر وزن خود فرو بریزند گسترش یابند

Strauss’s design used two cantilevers, linked by a structure in the middle.

طرح استراوس باید از دو قطعه و به وسیله یک ساختار میانی متصل کننده تشکیل می‌شد.

But Ellis and his colleague Leon Moisseif convinced Strauss

اما الیس و همکارش لئون مویسیف استراوس را متقاعد کردند که

to pursue a different approach: the suspension bridge.

روش دیگری را به کار بگیرد: پل معلق.

Where a cantilever bridge is supported from one end

از آنجایی که یک پل انتهای آزاد تکیه‌گاهش فقط از یک سمت است،

a suspension bridge suspends its deck from cables strung across the gap.

یک پل معلق به وسیله دسته‌ای از کابل‌ها که در سراسر فواصل کشیده شده‌اند معلق می‌ماند.

The result is a more flexible structure

نتیجه ساختاری انعطاف‌پذیر‌تر هست

that’s resilient to winds and shifting loads.

که در مقابل باد‌ها و جابه‌جایی بار‌ها مقاوم و برگشت‌پذیر‌تر خواهد بود.

This kind of design had long been used for small rope bridges.

این نوع طراحی قبل‌تر‌ها برای پل‌های کوچک طنابی به کار می‌رفت.

And in the 1930s, advanced steel manufacturing

و در دهه ۱۹۳۰، تولید فولاد پیشرفته

could create cables of bundled wire to act as strong steel rope

توانست کابل‌هایی از سیم‌های بهم پیوسته تولید کند که نقشی مانند طناب‌های فلزی

for large-scale construction.

قدرتمند برای سازه‌های با مقیاس بزرگ ایفا کنند.

At the time, the Golden Gate Bridge

آن موقع، پل گلدن گیت

was the longest and tallest suspension bridge ever attempted,

طولانی‌ترین و مرتفع‌ترین پل معلقی بود که تابه‌حال ساخته شده بود،

and its design was only possible due to these innovations.

و طراحی آن تنها به دلیل همین نوآوری‌ها ممکن بود.

But cables and towers of this size could only be built at large steelworks

اما کابل‌ها و برج‌های با این اندازه فقط می‌توانند در کارخانه‌های بزرگ فولاد سازی

on the country’s east coast.

سواحل شرقی کشور ساخته شوند.

While the recently completed Panama Canal

در‌حالی‌که کانال پاناما اخیراً تکمیل شده بود

made it possible to ship these components to California,

و جابه‌جایی این اجزا را به کالیفرنیا ممکن می‌ساخت،

reassembling the towers on site didn’t go quite as smoothly.

سر هم کردن برج‌ها در محلشان چندان ساده و بدون مشکل پیش نمی‌رفت.

It was relatively easy to find a stable, shallow foundation for the north tower.

پیدا کردن سازه‌ای پایدار و کم ارتفاع برای برج شمالی نسبتاً آسان بود.

But building the south tower essentially required erecting

اما ساختن برج جنوبی اساساً به یک ساختمان ۱۰ طبقه

a ten-story building underwater.

قائم زیر آبی نیاز داشت.

Since the strait’s depth prevented them drilling or digging the foundations,

اما از آنجایی که عمق تنگه مانع حفاری یا کندن فونداسیون‌ها می‌شد،

bombs were dropped on the ocean floor, creating openings for pouring concrete.

بمب‌هایی در کف اقیانوس ریخته شد که منافذی برای بتن ریزی به وجود آورد.

A seawall was built to protect the site from powerful currents,

یک موج شکن برای محافظت از سازه در مقابل امواج قدرتمند،

and workers operated in 20-minute shifts between tides.

و کارگرانی که در شیفت‌های ۲۰ دقیقه‌ای زمان جزر و مد کار می‌کردند ساخته شد.

The towers had so many compartments that each worker carried a set of plans

برج‌ها از بخش‌های زیادی ساخته شده بودند که هر کارگر برای جلوگیری از گم شدن

to prevent getting lost.

تعدادی نقشه‌ با خود حمل می‌کرد.

And at one point, an earthquake rocked the south tower

و زمانی، یک زلزله برج جنوبی را

nearly 5 meters in each direction.

نزدیک به ۵ متر از هر طرف به لرزه درآورد.

Strauss took worker safety very seriously, requiring hard hats at all times

امنیت کارگران برای استراوس بسیار اهمیت داشت، کلاه‌های ایمنی همیشه اجباری بود

and stretching a safety net below the towers.

و یک تور ایمنی در زیر برج کشیده شده بود.

But not even these precautions could prevent

اما حتی این اقدام‌های احتیاطی نتوانستند

an entire scaffolding platform from falling in 1937,

از افتادن یک داربست کامل در سال ۱۹۳۷ جلوگیری کنند،

carrying ten workers to their deaths.

که ده کارگر را به کام مرگ کشاند.

Once the towers were complete, workers spun the cables in place,

زمانی که برج‌ها تکمیل شدند، کارگران کابل‌ها را سر جایشان قرار دادند،

hung suspenders at 50-foot intervals, and laid down the concrete roadway.

آویز‌ها را در فواصل ۵۰ فوت آویزان کردند، و جاده‌ای بتنی قرار دادند.

The bridge was finished, but there was still one more task ahead:

ساخت پل به اتمام رسید، اما هنوز یک وظیفه برای انجام وجود داشت:

painting it.

رنگ کردن آن.

After production, the steel had been coated with a reddish paint primer

بعد از ساخت، فولاد با یک ضد زنگ قرمز رنگ روکش شده بود

it maintained throughout construction.

که از آن در حین ساخت و ساز محافظت می‌کرد.

But the Navy had been pushing hard

اما نیروی دریایی به سختی تلاش کرده بود

to paint the bridge a tactical black and yellow.

تا پل را به رنگ سیاه و زرد تاکتیکی درآورد.

Consulting architect Irving Morrow actually thought the primer itself

مشاور معماری ایروینگ مورو در واقع معتقد بود که خود ضد زنگ

paired nicely with the strait’s natural backdrop— and he wasn’t alone.

به خوبی با منظره طبیعی تنگه عجین شده است ـــ که در این مورد هم تنها نبود.

Citing numerous letters from locals,

با استناد به نامه‌های متعدد مردم محلی،

Morrow’s 30-page pitch to paint the bridge “international orange”

طرح ۳۰ صفحه‌ای مورو برای رنگ زدن برج «نارنجی بین‌المللی»

beat out the Navy’s plans.

برنامه نیروی دریایی را زیر پا گذاشت.

And today, this iconic color still complements

و امروزه، این رنگ نمادین هنوز هم

the strait’s blue water, green hills, and rolling fog.

به آب آبی تنگه، تپه‌های سبز، و مه می‌آید.