The rise of the Ottoman Empire - Mostafa Minawi

Translator: shirin etebar Reviewer: sadegh vn

در اواخر قرن سیزدهم، عثمان اول یک بیلیک کوچک

In the late 13th century, Osman I established a small beylik,

or principality, in what is now Turkey.

یا قلمرو را در ترکیه کنونی تأسیس کرد.

In just a few generations, this beylik outmaneuvered more powerful neighbors

تنها در چند نسل، این بیلیک از همسایگان قدرتمندتر پیشی گرفت

to become the vast Ottoman empire.

و به امپراتوری وسیع عثمانی تبدیل شد.

What enabled its rapid rise?

چه چیزی باعث گسترش سریع آن شد؟

In Osman’s time, the Anatolian peninsula was a patchwork of Turkic principalities

در زمان عثمان، شبه جزیره آناتولی مجموعه‌ای از امپراطوری‌های ترک بود

sandwiched between a crumbling Byzantine Empire

که بین امپراتوری روبه‌زوال بیزانس

and weakened Sultanate of the Seljuk of Rum.

و سلطنت ضعیف سلجوقیان روم قرار گرفته بود.

Osman quickly expanded this territory

عثمان به سرعت این قلمرو را

through a mixture of strategic political alliances

از طریق آمیخته‌ای از اتحادهای استراتژیک سیاسی

and military conflicts with these neighbors,

و درگیری های نظامی با این همسایگان گسترش داد

attracting mercenaries first with the promise of booty,

و مزدوران را ابتدا با وعده غنیمت جذب کرد

then later through his reputation for winning.

و سپس با شهرت خود از فتوحاتش.

Osman was the first in a line of Ottoman rulers distinguished

عثمان اولین نفر از سلسله فرمانروایان عثمانی بود

by their political shrewdness.

که با زیرکی سیاسی خود متمایز بود.

Often prioritizing political and military utility over ethnic or religious affinity,

آن‌ها اغلب با اولویت دادن به فایده سیاسی و نظامی بر وابستگی قومی یا مذهبی،

they expanded their influence by fighting along certain sides when needed,

نفوذ خود را با جنگیدن در کنار برخی از طرفین در مواقع لزوم

and fighting against them when the time was right.

و مبارزه علیه آن‌ها در زمان مناسب، گسترش دادند.

After Osman’s death his son Orhan

پس از مرگ عثمان، پسرش اورهان،

established a sophisticated military organization and tax collection system

یک سازمان نظامی پیشرفته و سیستم جمع‌آوری مالیات را تأسیس کرد

geared towards funding quick territorial expansion.

که در جهت تأمین مالی توسعه سریع سرزمینی بود.

The Ottomans’ first major expansion was in the Balkans, in southeast Europe.

اولین توسعه عمده عثمانی‌ها در بالکان، در جنوب شرقی اروپا بود.

The military employed a mixture of Turkic warriors and Byzantine

ارتش ترکیبی از جنگجویان ترک و بیزانسی‌ها

and other Balkan Christian converts.

و دیگر نوکیشان مسیحی بالکان را به کار می‌گرفت.

They captured thousands of young Christian boys

آن‌ها هزاران پسر جوان مسیحی را

from villages from across the Balkans,

از روستاهای سرتاسر بالکان اسیر کردند،

converted them to Islam, and trained them to become the backbone

دینشان را به اسلام تغییر و آن‌ها را آموزش دادند

of a fierce military elite force known as the Janissaries.

تا به ستون فقرات یک نیروی نخبه نظامی موسوم به ینی‌چری (چریک جبهه) تبدیل شوند.

The captured enslaved boys could rise to the high position of a vizier

اسیران پسر و بردگان می‌توانستند به مقام عالی وزیری

in the Ottoman government.

در دولت عثمانی برسند.

Rulers of conquered areas were also allowed, even encouraged,

حاکمان مناطق فتح‌شده نیز مجاز بودند و حتی تشویق می‌شدند

to convert to Islam and take positions in the Ottoman government.

که به اسلام گرویده و در دولت عثمانی منصوب شوند.

Meanwhile, non-Muslims who belonged to Abrahamic religions

در همین حال، غیرمسلمانانی که به ادیان ابراهیمی تعلق داشتند،

were allowed religious freedom in exchange for a tax known as Jizye,

در ازای دریافت مالیاتی به نام جزیه، از جمله دیگر شرایط سخت،

among other strict conditions—

از آزادی مذهبی برخوردار بودند -

for example, they were not allowed to join the army.

به عنوان مثال، آنها اجازه نداشتند به ارتش بپیوندند.

By the end of the 14th century, the Ottomans had conquered or subordinated

در پایان قرن چهاردهم، عثمانی‌ها بیشتر بیلیک‌های آناتولی

most of the Anatolian beyliks as well as the Balkans.

و همچنین بالکان را تسخیر یا تحت سلطه خود درآوردند.

But in the first half of the 15th century,

اما در نیمه اول قرن پانزدهم،

as Sultan Beyazit I focused on Western expansion,

زمانی که سلطان بایزید اول بر گسترش غرب متمرکز شد،

the Central Asian ruler Timur attacked from the east.

تیمور حاکم آسیای مرکزی از شرق حمله کرد.

He captured Beyazit and carted him off in an iron cage,

او بایزید را به اسیری گرفت و در قفس آهنین برد

و جرقه یک مبارزه ده ساله برای جانشینی را زد

sparking a ten year struggle for succession

that almost destroyed the Ottoman empire.

که تقریباً امپراتوری عثمانی را نابود کرد.

Sultan Murad II turned this trend around,

سلطان مراد دوم این روند را تغییر داد

but fell short of one of his loftiest goals:

اما از یکی از عالی‌ترین اهداف خود کوتاه آمد:

capturing the Byzantine capital, Constantinople.

تصرف پایتخت بیزانس، قسطنطنیه.

His son, Sultan Mehmed II, or Mehmed the Conqueror,

پسرش سلطان محمد دوم یا محمد فاتح قول داد

vowed to succeed where his father had failed.

در جایی که پدرش شکست خورده بود، موفق شود.

In preparation for the attack on Constantinople,

در آماده‌سازی برای حمله به قسطنطنیه،

he hired a Hungarian engineer to forge the largest cannon in the world,

او یک مهندس مجارستانی را استخدام کرد تا بزرگترین توپ جهان را بسازد،

used Serbian miners to dig tunnels under the walls of the city,

از معدن‌چیان صرب برای حفر تونل در زیر دیوارهای شهر استفاده کرد

and ordered his fleet of ships to be carried overland,

و دستور داد ناوگان کشتی‌ها را زمینی منتقل کنند

attacking the city from an unexpected direction.

و از جهتی غیرمنتظره به شهر حمله کنند.

He laid siege to the city and in the spring of 1453,

او شهر را محاصره کرد و در بهار ۱۴۵۳

Constantinople fell to the Ottomans.

قسطنطنیه به دست عثمانی‌ها افتاد.

این شهر به پایتخت عثمانی تبدیل خواهد شد که با نام رایج یونانی آن

It would become the Ottoman capital, known by its common Greek name, Istanbul,

meaning “to the city.”

استانبول به معنای «به سمت شهر» شناخته می‌شود.

By the time Mehmed II conquered Constantinople,

زمانی که محمد دوم قسطنطنیه را فتح کرد،

the city was a shadow of its former glory.

این شهر سایه‌ای از شکوه سابق خود بود.

Under Ottoman rule, it flourished once again.

تحت حکومت عثمانی، بار دیگر شکوفا شد.

On an average day in Istanbul, you could hear people speaking Greek, Turkish,

در یک روز متوسط در استانبول، می‌توانستید بشنوید که مردم یونانی، ترکی،

Armenian, Persian, Arabic, Bulgarian, Albanian, and Serbian.

ارمنی، فارسی، عربی، بلغاری، آلبانیایی و صربی صحبت می‌کنند.

Architects like the famous Sinan filled the city with splendid mosques

معمارانی مانند سینان معروف شهر را با مساجد باشکوه

and other buildings commissioned by the sultans.

و ساختمان‌های سفارشی دیگر پر کردند.

Through Istanbul, the Otttomans brought commodities like coffee to Europe.

عثمانی‌ها از طریق استانبول کالاهایی مانند قهوه را به اروپا آوردند.

They entered a golden age of economic growth,

آن‌ها وارد عصر طلایی رشد اقتصادی،

territorial acquisition, art and architecture.

تصاحب سرزمینی، هنر و معماری شدند.

They brought together craftspeople from across Europe, Africa,

آن‌ها صنعتگران را از سراسر اروپا، آفریقا، خاورمیانه

the Middle East and Central Asia to create a unique blend of cultural innovation.

و آسیای مرکزی گرد هم آوردند تا ترکیبی منحصربه‌فرد از نوآوری فرهنگی ایجاد کنند.

Iznik ceramics, for example,

برای مثال، سرامیک‌های ایزنیک

were made using techniques from China’s Ming dynasty,

با استفاده از تکنیک‌های سلسله مینگ چین ساخته می‌شوند

reimagined with Ottoman motifs.

که با نقوش عثمانی بازسازی شده‌اند.

The Ottomans would continue to expand,

عثمانی‌ها به گسترش خود ادامه می‌دهند

cementing their political influence and lucrative trade routes.

و نفوذ سیاسی و مسیرهای تجاریِ سودآور خود را تقویت می‌کنند.

The empire lasted for more than 600 years and, at its peak,

این امپراتوری بیش از ۶۰۰ سال دوام آورد و در اوج خود

stretched from Hungary to the Persian Gulf,

از مجارستان تا خلیج فارس،

from the Horn of Africa to the Crimean Peninsula.

از شاخ آفریقا تا شبه جزیره کریمه امتداد داشت.