Inside the minds of animals - Bryan B Rasmussen

درون ذهن حیوانات – براین بی رَسموسِن

Translator: Sara, English-Persian (Farsi) Reviewer: Farnaz Saghafi

Your dog loves to curl up on the couch, but so do you,

سگ شما عاشق لم‌دادن روی کاناپه است، اما خب شما هم همینطور،

so you shoo him off and settle in for a cozy evening.

پس او را پیشت می‌کنید و خودتان را برای یک عصر گرم و نرم آماده می‌کنید.

After all, you're the human around here.

هر چه باشد اینجا آدمیزاد شمایید.

You're an intelligent being, not a simple creature of instinct.

شما موجودی هوشمند هستید، نه یک جاندارغریزی ساده .

You can plan and dream, and oh-

شما می‌توانید برنامه‌ریزی کنید، رویاپردازی کنید، و...

Did your dog just outsmart you and feel happy about it?

اِ، الان سگتان گولتان زد و از این بابت خوشحال هم هست؟

Or was he just following his instincts?

یا اینکه فقط داشت از روی غریزه‌ عمل می‌کرد؟

Is there even a difference?

اصلاً فرقی هم می‌کند؟

What is he thinking?

در سرش چه می‌گذرد؟ چه فکر می‌کند؟

Well, it depends on what we mean by "thinking"

خب، بستگی دارد منظورمان از «فکر کردن» چه باشد

and the criteria we use to evaluate it.

و معیارهایمان برای ارزیابی فرایند تفکر چیست.

Aristotle and Descartes both use the criteria of instinct and intelligence

ارسطو و دکارت هر دو دو معیار غریزه و هوش را به کار بردند

to divide animals from humans.

تا حیوان را از انسان جدا کنند.

Aristotle believed that humans possess reason,

ارسطو عقیده داشت انسان موجودی ذی‌شعور است،

while animals could only follow brute instincts for survival and reproduction.

در حالی که حیوانات صرفاً از غرایز خود برای بقا و تولید مثل پیروی ‌می‌کنند.

Almost 2000 years later,

در حدود ٢٠٠٠ سال بعد،

Descartes suggested a more extreme version of that idea,

دکارت یک نسخه افراطی‌تر از همین عقیده را مطرح کرد،

arguing that animals following instincts were indistinguishable

که دربردارنده این استدلال بود که حیوانی که از روی غریزه عمل می‎کند

from robots responding mechanically to stimuli in their environments.

عملاً با رباتی که به شکل مکانیکی به محرک‌های محیطی واکنش نشان می‌دهد فرقی ندارد.

But the consensus against animal intelligence began to unravel

اما اجماعِ علیهِ هوش حیوانات رو به تضعیف گذاشت

with Darwin's Theory of Evolution.

همراه با نظریه تکامل داروین.

Darwin hypothesized that intelligence could evolve from simpler instincts.

بر اساس فرضیه داروین هوش می‌تواند از غرایز ساده‌تر تکامل یافته باشد.

He had observed earthworms making choices about how to drag oddly shaped leaves

او نحوه تصمیم‌گیری کرم‌های خاکی را در هنگام کشیدن برگ‌های غیرعادی

into their boroughs,

به داخل نقب‎هایشان مشاهده کرد،

and was struck that a human might employ similar means to solve a similar problem.

و متوجه شد که انسان هم در شرایط مشابه راه‌حلی مشابه به کار می‌گیرد.

And if, as he thought, humans are descended from simpler creatures,

و چنانچه، طبق عقیده او، نوع بشر از جانداران ساده‎تر تکامل یافته باشد،

then perhaps our minds lie at the far end of a continuum,

احتمالاً ذهن ما در انتهای یک پیوستار واحد قرار می‌گیرد،

differing from theirs in degree, but not in kind.

و تنها از لحاظ درجه با ذهن آنها فرق دارد، و نه از لحاظ نوع.

Recent experiments showing that many species can solve complex problems

پژوهش‌های اخیری که نشان می‌دهند گونه‌های بسیاری از جانداران قادر به حل مشکلات پیچیده هستند

confirm Darwin's initial hypothesis.

فرضیه اولیه داروین را تائید می‌کند.

Elephants use objects to reach inaccessible places.

فیل‌ها وقتی که قدشان به جایی نمی‌رسد از اشیاء استفاده می‌کنند.

Crows make their own tools,

کلاغ‌ها قادر به ساختن ابزار،

and can use water displacement to get a reward.

و جابه‌جا کردن سطح آب برای گرفتن پاداش هستند.

Octopuses can open jars after watching others do so,

اختاپوس‌ها می‌توانند در ظروف را باز کنند بعد از مشاهده این عمل توسط دیگران،

and can even remember the process months later.

و حتی می‌توانند ماه‌ها بعد این فرایند را به یاد بیاورند.

Such tasks involve considering aspects of a problem

چنین اَعمالی مستلزمِ سنجیدن تک تک جنبه‌های مشکل پیش رو

separately from the immediate situation, and retaining the strategy for later use.

و حفظ و به‌خاطرسپاری راهکار مناسب برای دفعه‌های دیگر است.

Still, while animals can solve complex problems,

حالا، با اینکه حیوانات قادر به حل مسائل پیچیده هستند،

how do we know what, or even that, they are thinking?

چطور می‌شود فهمید که آنها چه فکر می‌کنند یا اینکه آیا اساساً فکر می‌کنند؟

Behaviorists, such as Pavlov and Thorndike, argue

رفتارگراهایی مثل پاولف و تورندایک، چنین استدلال می‎کنند که

that animals that appear to think

حیواناتی که انگار در حال فکر کردن هستند

are usually only responding to reward or punishment.

معمولاً تنها در حال واکنش به تشویق یا تنبیه هستند.

This was the case with Clever Hans,

این درباره "کلورهانس" صدق می‌کرد،

a horse with the amazing ability to tap out answers to math problems.

اسبی با توانایی حیرت‌انگیز پاسخ دادن به مسائل ریاضی با کوبیدن سُم بر زمین.

But it turns out Hans wasn't especially good at math,

اما الان معلوم شده که هانس واقعاً ریاضی‌اش خوب نبوده،

but at reading his unwitting trainer's subtle nonverbal cues

بلکه قادر بوده اشارات غیرکلامی ناخودآگاه و ظریف مربی خود را به خوبی بخواند

for when to stop tapping.

مبنی بر اینکه چه موقع از سُم کوبیدن دست بردارد.

So Hans couldn't count, but does that mean he wasn't thinking?

خب هانس حساب بلد نبود، اما آیا این بدان معناست که فکر هم نمی‌کرد؟

After all, he could interpret nuanced social messages,

هر چه باشد، او قادر به تفسیر پیام‎های ظریف اجتماعی بود،

a quality he shared with many other non-human animals.

ویژگی‌ای که بسیاری از حیوانات دیگر نیز از آن برخوردارند.

Elephants recognize each other after years apart,

فیل‎ها پس از سال‌ها دوری باز هم همدیگر را می‌شناسند،

and even seem to mourn their dead.

و حتی چنین به نظر می‌آید که برای درگذشتگان خود سوگواری می‌کنند.

Bees communicate using a special waggle dance

زنبورها با استفاده از نوعی رقص ارتعاشی خاص با هم ارتباط برقرار می‌کنند

to indicate the location and quality of a food source to other bees.

تا محل و کیفیت منبع غذا را به بقیه زنبورها اطلاع دهند.

Chimpanzees engage in complex deception schemes,

شامپانزه‌ها برای گول زدن دیگران نقشه‌های پیچیده می‌کشند،

گویی نه تنها خود قادر به فکر کردن هستند، بلکه می‌دانند که دیگران هم از این توانایی برخوردارند.

suggesting not only do they think, but they understand that others do, too.

And then there is Alex the Grey Parrot,

و یک مورد دیگر هم الکس، طوطی خاکستری است،

who could use human language

که می‌توانست از زبان انسان

to distinguish the colors and shapes of absent objects,

برای تشخیص رنگ‌ و شکل اشیاء غایب استفاده کند،

and even understand abstract concepts, like bigger and smaller.

و حتی مفاهیم انتزاعی، مانند «بزرگ‌تر» و «کوچک‌تر» را درک کند.

That sounds a lot like intelligence,

این واقعاً به هوش شبیه است،

and not just the work of mindless machines.

نه به عملکرد یک ماشین‌ فاقد شعور.

But while a non-human animal can solve problems and even communicate,

اما گرچه یک حیوان‌ قادر به حل مسئله و حتی برقراری ارتباط هست،

for humans, thinking also involves consciousness,

برای انسان‌ها، تفکر علاوه بر اینها خودآگاهی را نیز شامل می‌شود،

the ability to reflect on our actions, not simply to perform them.

آن قابلیتی که ما را قادر می‌کند در اعمال خود تامل کنیم، نه اینکه صرفاً انجامشان بدهیم.

So far, none of our studies tell us if having the intelligence to outsmart us

تا به امروز، هیچ‌یک از مطالعات ما مشخص نکرده که آیا برخورداری از چنان هوشی که باعث می‌شود

means that our dog can also feel good about doing so.

سگ ما بتواند گولمان بزند همچنین به این معناست که او می‌تواند از این بابت خوشحال هم بشود یا خیر.

What we really want to know is what is it like to be a dog,

چیزی که ما واقعاً دوست داریم بدانیم این است که سگ بودن چگونه است،

or an octopus,

یا هشت‌پا بودن،

or a crow?

یا کلاغ بودن؟

Philosophers of mind call this The Hard Problem,

فیلسوفان ذهن این را «مسئله دشوار خودآگاهی» می‌نامند،

because while you and I can report what it feels like to be a human,

چرا که گرچه من و شما می‌توانیم شرح بدهیم انسان بودن چه حسی دارد،

nobody speaks horse.

کسی زبان اسب‌ها را نمی‌داند.

Even a talking parrot, like Alex,

حتی یک طوطی سخنگو، مثل الکس،

couldn't tell us how he feels about the colors he could name.

هم نمی‌تواند به ما بگوید درباره رنگ‌هایی که می‌تواند نام ببرد چه حسی دارد.

And what if consciousness comes in different forms?

و تازه اگر خودآگاهی انواع مختلف داشته باشد چه؟

Would we even recognize the consciousness of bees?

در آن صورت آیا اصلاً ما می‌توانیم خودآگاهی زنبورها را تشخیص بدهیم؟

For that matter, how can we know for sure that other people have consciouness?

اصلاً، از کجا معلوم که بقیه آدم‌ها خودآگاهند؟

Perhaps they're just well-functioning zombies.

شاید زامبی‌های رو فٌرم و سرحالی بیش نباشند.

Regardless, animal minds continue to test the limits of our understanding

در هر صورت، ذهن حیوانات همچنان درک و دانش ما را به چالش می‌طلبد

and how we frame them may reveal more about our minds than theirs.

و دسته‌بندی‌هایی که ما از ذهن آنها ارائه می‌دهیم امکان دارد بیشتر اِفشاگر ساختار ذهن خود ما باشد تا ذهن آنها.