Do politics make us irrational? - Jay Van Bavel

Translator: Bita Yekta Reviewer: Masood Mousavi

In 2013, a team of researchers held a math test.

در سال ۲۰۱۳، گروهی از محققان یک آزمون ریاضی برگزار کردند.

The exam was administered to over 1,100 American adults,

این آزمون را ۱,۱۰۰ نفر آمریکایی انجام دادند،

and designed, in part, to test their ability to evaluate sets of data.

آزمون طوری طراحی شده بود که توانمندی بررسی داده‌های افراد را ارزیابی کند.

Hidden among these math problems were two almost identical questions.

در میان سؤالات ریاضی دو سؤال مشابه بود.

Both problems used the same difficult data set,

در هردو مسئله از یکسری اطلاعات مشکل استفاده شده بود،

and each had one objectively correct answer.

و هرکدام یک پاسخ درست داشت.

The first asked about the correlation between rashes and a new skin cream.

اولی در مورد ارتباط میانِ کهیر و کرم جدید پوستی سؤال کرده بود.

The second asked about the correlation between crime rates

و دومی در مورد ارتباط نرخ جرائم

and gun control legislation.

و قانون کنترل اسلحه.

Participants with strong math skills

شرکت‌کنندگان با مهارت قوی ریاضیات

were much more likely to get the first question correct.

بیشتر به سؤال اول پاسخ درست می‌دادند.

But despite being mathematically identical,

برخلاف اینکه از نظر ریاضی مشابه بودند،

the results for the second question looked totally different.

نتیجه پاسخگویی به سؤال دوم کاملاً متفاوت بود.

Here, math skills weren’t the best predictor

این نشان می‌دهد که مهارت‌ ریاضیات شرکت‌کنندگان، بهترین شاخص

of which participants answered correctly.

برای پاسخگویی درست نیست.

Instead, another variable the researchers had been tracking came into play:

در عوض، یکی دیگر از عواملی که پژوهشگران دنبال می‌کردند، وارد بازی شد:

political identity.

هویت سیاسی.

Participants whose political beliefs

شرکت‌کنندگانی که باورهای سیاسی آن‌ها در راستای

aligned with a correct interpretation of the data

تفسیر درست از داده‌ها بود

were far more likely to answer the problem right.

احتمال پاسخگویی آن‌ها به مسائل بیشتر بود.

Even the study’s top mathematicians

حتی مطالعه ریاضیدانان برجسته نشان داد که

were 45% more likely to get the second question wrong

۴۵% بیشتر احتمال داشت پاسخ اشتباه بدهد

when the correct answer challenged their political beliefs.

وقتی پاسخ درست، عقاید سیاسی او را به چالش می‌کشید.

What is it about politics that inspires this kind of illogical error?

چگونه است که سیاست الهام‌بخش چنین اشتباه غیرمنطقی می‌شود؟

Can someone’s political identity actually affect their ability

آیا هویت سیاسی فرد، واقعاً می‌تواند بر توانایی

to process information?

پردازش اطلاعات تأثیر داشته باشد؟

The answer lies in a cognitive phenomenon

پاسخ آن در بستر یک پدیده شناختی است

that has become increasingly visible in public life: partisanship.

که در زندگی عمومی کاملاً قابل‌مشاهده است: هواداری.

While it’s often invoked in the context of politics,

در متن و موقعیت سیاسی بیشتر به آن استناد می‌شود،

partisanship is more broadly defined as a strong preference or bias

هواداری بیشتر به معنای ترجیح یا تعصب

towards any particular group or idea.

به گروه یا عقیده خاصی است.

Our political, ethnic, religious, and national identities

عقاید سیاسی، قومی، مذهبی و ملی ما

are all different forms of partisanship.

شکل‌های متفاوتی از هواداری ماست.

Of course, identifying with social groups

البته شناسایی با گروه‌های اجتماعی

is an essential and healthy part of human life.

بخش اساسی و سالم از زندگی انسان است.

Our sense of self is defined not only by who we are as individuals,

حس ما از خود، نه‌تنها با تعریف ما از خودمان به‌عنوان فرد

but also by the groups we belong to.

بلکه با گروهی که به آن تعلق داریم، تعریف می‌شود.

As a result, we’re strongly motivated to defend our group identities,

درنتیجه، ما کاملاً برای دفاع از هویت‌های گروهی خود انگیزه داریم،

protecting both our sense of self and our social communities.

دفاع از حس خود و گروه‌های اجتماعی.

But this becomes a problem when the group’s beliefs

اما مشکل وقتی ایجاد می‌شود که عقاید جمعی ما

are at odds with reality.

با واقعیت مغایرت پیدا می‌کند.

Imagine watching your favorite sports team commit a serious foul.

تصور کنید که از تیم ورزشی مورد علاقه‌تان یک خطای جدی سر زده باشد.

You know that’s against the rules,

می‌دانید که خلاف مقررات است،

but your fellow fans think it’s totally acceptable.

اما طرفداران شما فکر می‌کنند که کاملاً قابل‌قبول است.

The tension between these two incompatible thoughts

این درگیری بین دو فکر ناسازگار

is called cognitive dissonance,

ناهماهنگی شناختی نامیده می‌شود،

and most people are driven to resolve this uncomfortable state of limbo.

و بیشتر مردم می‌خواهند که این حالت برزخ را حل کنند.

You might start to blame the referee, complain that the other team started it,

ممکن است که شما داور را سرزنش کنید، شکایت کنید که تیم دیگر اول شروع کرده،

or even convince yourself there was no foul in the first place.

حتی خودتان را متقاعد کنید که اولش هیچ خطایی نبوده.

In a case like this,

در چنین موردی،

people are often more motivated to maintain a positive relationship

مردم ترجیح می‌دهند که رابطه مثبت با گروه را حفظ کنند

with their group than perceive the world accurately.

تا درک درست از جهان را.

This behavior is especially dangerous in politics.

این رفتار بخصوص در سیاست خطرناک است.

On an individual scale,

در مقیاس فردی،

allegiance to a party allows people to create a political identity

همراهی با یک حزب به مردم اجازه می‌دهد که هویت سیاسی خلق کنند

and support policies they agree with.

و سیاست‌هایی را که قبول دارند حمایت کنند.

But partisan-based cognitive dissonance can lead people to reject evidence

اما ناهماهنگی شناختی مبتنی بر حزب می‌تواند مردم را به سمت رد شواهد سوق دهد

that’s inconsistent with the party line or discredits party leaders.

که متناسب با خط حزب نیست یا رهبران حزب را بی‌اعتبار می‌کند.

And when entire groups of people revise the facts in service of partisan beliefs,

و زمانی که همه مردم حقایق را در خدمت عقاید حزبی بازتعریف می‌کنند،

it can lead to policies that aren’t grounded in truth or reason.

می‌تواند منجر به سیاست‌هایی شود که مبتنی بر حقیقت یا دلیل نیستند.

This problem isn’t new—

این مسئله جدید نیست_

political identities have been around for centuries.

هویت سیاسی در طول قرن‌ها بوده است.

But studies show that partisan polarization

اما مطالعات نشان می‌دهد که هواداری حزبی

has increased dramatically in the last few decades.

به طرز عجیبی در دهه‌های اخیر افزایش یافته است.

One theory explaining this increase

تئوری که این افزایش را توضیح می‌دهد

is the trend towards clustering geographically in like-minded communities.

گرایش به سمت همگرایی در جوامع همفکر از نظر جغرافیایی است.

Another is the growing tendency to rely on partisan news

تمایل رو به رشد دیگر، اعتماد به اخبار حزبی

or social media bubbles.

یا حباب‌های رسانه‌های اجتماعی است.

These often act like echo chambers,

این‌ها اغلب مانند اتاق پژواک صوتی عمل می‌کنند،

delivering news and ideas from people with similar views.

خبرها و نظرات افرادی با نظرات مشابه را انتقال می‌دهند .

Fortunately, cognitive scientists have uncovered some strategies

خوشبختانه، دانشمندان شناختی راهکارهایی برای مقاومت در برابر

for resisting this distortion filter.

این فیلترهای ناجور ارائه کرده‌اند.

One is to remember that you’re probably more biased than you think.

یکی اینکه به خاطر داشته باشید، احتمالاً بیشتر از آنچه فکر می‌کنید تعصب دارید.

So when you encounter new information,

پس وقتی با اطلاعات جدید روبه‌رو می‌شوید،

make a deliberate effort to push through your initial intuition

عمداً تلاش کنید که برداشت اولیه خود را کنار بزنید

and evaluate it analytically.

و آن را به‌صورت تحلیلی ارزیابی کنید.

In your own groups, try to make fact-checking and questioning assumptions

در گروهای خود، سعی کنید که فرضیه‌ها را زیر سؤال ببرید و با حقیقت ارزیابی کنید

a valued part of the culture.

به‌عنوان بخشی ارزشمند از فرهنگ.

Warning people that they might have been presented with misinformation

آگاهی دادن به مردم در این باره که ممکن است به آن‌ها اطلاعات غلط داده شود

can also help.

هم می‌تواند کمک کند.

And when you’re trying to persuade someone else,

و زمانی که شما تلاش می‌کنید دیگران را متقاعد کنید،

affirming their values and framing the issue in their language

تائید ارزش‌های آنان و تعریف مسائل از زبان آنان

can help make people more receptive.

هم می‌تواند به پذیرش بیشتر افراد کمک کند.

We still have a long way to go before solving the problem of partisanship.

ما هنوز راه درازی برای حل مشکل هواداری داریم.

But hopefully, these tools can help keep us better informed,

اما امیدواریم که این ابزارها بتوانند ما را آگاه‌تر کند،

and capable of making evidence-based decisions about our shared reality.

و قادر سازد که در مورد واقعیت مشترکمان بر مبنای شواهد تصمیم بگیریم.