At what moment are you dead? - Randall Hayes

Translator: Mohammad Hossein Hassanzadeh Reviewer: Farnaz Saghafi

For as far back as we can trace our existence,

از زمانی که قادر به ردیابی موجودیت خود شدیم،

humans have been fascinated with death and resurrection.

مسئله مرگ و رستاخیر برای انسان جالب بوده.

Nearly every religion in the world has some interpretation of them,

تقریبا هر مذهبی در دنیا برداشت متفاوتی ازاین موضوع دارد

and from our earliest myths

از افسانه های قدیمی ما گرفته تا

to the latest cinematic blockbusters, the dead keep coming back.

جدیدترین افسانه های سینمایی، مرده ها بازمیگردند.

But is resurrection really possible?

اما آیا بازگشت (ازمرگ) امکان دارد؟

And what is the actual difference between a living creature and a dead body, anyway?

اصلا تفاوت بین یک موجود زنده و مرده در چیست؟

To understand what death is, we need to understand what life is.

برای اینکه بدانیم مرگ چیست، باید بدانیم زندگی چیست.

One ancient theory was an idea called vitalism,

یک نظریه باستانی به نام "حیات گرایی"

which claimed that living things were unique

ادعا میکند که موجودات زنده بی نظیر هستند

because they were filled with a special substance, or energy,

چون آکنده از مواد یا انرژی خاصی بوده

that was the essence of life.

که جوهر و ماهیت زندگی است.

Whether it was called qi,

آنرا "چی" (نیروی حیات به زبان چینی) بنامیم

lifeblood,

یا "خون زندگی" (مایع بدن در لاتین)

or humors,

یا "هیومر" (اشاره به چهار مایع اصلی بدن در بریتانیا)،

the belief in such an essence was common throughout the world,

باور به وجود چنین جوهرزندگی از دیرباز وجود داشته

and still persists in the stories of creatures

و هنوز هم داستانهای موجوداتی هست که

who can somehow drain life from others,

قادرند بنحوی جوهر زندگی را از بدن دیگران مکیده

or some form of magical sources that can replenish it.

یا از راههای اعجاز آمیز میتوانند آنرا تجدید کنند.

Vitalism began to fade in the Western world

بدنبال انقلاب علمی قرن ١٧ در جهان غرب،

following the Scientific Revolution in the 17th century.

نظریه "حیات گرایی" رو به زوال رفت.

René Descartes advanced the notion

"رنه دکارت" به اظهار این نظریه پرداخت

that the human body was essentially no different from any other machine,

که بدن انسان اساسا" با هر نوع دستگاهی شباهت دارد

brought to life by a divinely created soul located in the brain's pineal gland.

با دمیده شدن روحی مقدس مستقر در غده مخروطی شکل مغز، زنده می شود.

And in 1907, Dr. Duncan McDougall even claimed that the soul had mass,

در سال ١٩٠٧، دکتر "دانکان مک دوگال" حتی ادعا کرد

که روح چگالی (وجود خارجی) دارد و برای اثبات

weighing patients immediately before and after death in an attempt to prove it.

نظریه اش بیماران را درست قبل و بعد مردنشان وزن کرد.

Though his experiments were discredited, much like the rest of vitalism,

اگرچه نظریه اش مثل خیلی های دیگر بی اعتبار شناخته شد،

traces of his theory still come up in popular culture.

اثراتی از نظریه او هنوز در فرهنگهای متداول بچشم می خورد.

But where do all these discredited theories leave us?

اما چه زمانی این همه نظریات بی اعتبار ما را رها کردند؟

What we now know is that life is not contained

چیزی که در حال حاضر میدانیم اینست که زندگی چیزی

in some magical substance or spark,

شامل ماده ای عجیب و غریب یا جرقه نیست،

but within the ongoing biological processes themselves.

بلکه در خلل خودِ فرایندهای مستمر بیولوژیکی است.

و برای درک این فرایندها،

And to understand these processes,

we need to zoom down to the level of our individual cells.

لازمه بر روی تک تک سلولهای خود به دقت نگاه کنیم.

در هر یک از این سلولها

Inside each of these cells,

chemical reactions are constantly occurring,

تعاملات شیمیایی بطور مستمردر حال وقوع است،

powered by the glucose and oxygen that our bodies convert

که از گلوکز و اکسیژنی نیرو گرفته که بدن ما آنرا

into the energy-carrying molecule known as ATP.

به مولوکولهای حامل انرژی به نام " ای تی پی" تبدیل می کند.

Cells use this energy for everything from repair

سلولها، از این انرژی برای ترمیم و رشد

to growth

یا تکثیر استفاده میکنند.

to reproduction.

Not only does it take a lot of energy to make the necessary molecules,

اما تولید چنین مولوکولهای مورد نیاز

but it takes even more to get them where they need to be.

نه تنها انرژی زیادی میطلبد، بلکه برای رساندن

به مقصد هم انرژی زیادی طلب میکند.

The universal phenomenon of entropy

پدیده جهانی آنتروپی بدین معناست که

means that molecules will tend towards diffusing randomly,

مولکولها تمایل به پخش شدن بطور نامنظم داشته

moving from areas of high concentration to low concentration,

و از مناطق فشرده به مناطقی با تمرکز کم حرکت می کنند

or even breaking apart into smaller molecules and atoms.

و یا حتی به مولکولهای کوچک تر یا اتمها شکسته می شوند.

So cells must constantly keep entropy in check

بدین ترتیب سلولها با استفاده از انرژی،

آنتروپی را دائم کنترل کرده

by using energy to maintain their molecules

in the very complicated formations

تا مولکولهای خود را به اشکال کاملا پیچیده ای حفظ کرده

necessary for biological functions to occur.

تا در عملکردهای بیولوژیکی آتی بکار آیند.

The breaking down of these arrangements when the entire cell succumbs to entropy

شکستن همین تنظیمات و مغلوب شدن کل سلول در برابر آنتروپی

is what eventually results in death.

در نهایت منجر به مرگ می شود.

This is the reason organisms can't be simply sparked back to life

به همین دلیل است که اجزای بدن نمیتوانند با جرقه ای به زندگی بازگردند

once they've already died.

زمانی که مردند (جریان پروسه قطع شود).

We can pump air into someone's lungs,

میتوانیم درون شش انسان هوا پمپ کنیم

but it won't do much good

اما فایده ایی نخواهد داشت

if the many other processes involved in the respiratory cycle

اگر دیگر اجزای دخیل در پروسه تنفس به درستی کار نکنند.

are no longer functioning.

همچنین، شوک الکتریکی برای قلب هم به

Similarly, the electric shock from a defibrillator

doesn't jump-start an inanimate heart,

قلب بی جان، قدرت تپش دوباره را نمیدهد.

but resynchronizes the muscle cells in an abnormally beating heart

بلکه سلولهای ماهیچه ای در قلبی با نبض ناهماهنگ را هماهنگ کرده

so they regain their normal rhythm.

تا ریتم نرمال خود را مجدد بدست بیاورند.

This can prevent a person from dying, but it won't raise a dead body,

اینکار از مرگ شخص جلوگیری می کند ولی یک فرد مرده را زنده نمی کند،

or a monster sewn together from dead bodies.

یا هیولای درون بدن مرده را زنده نمیکند.

So it would seem that all our various medical miracles

پس، ظاهرا تمام معجزات پزشکی ما صرفا میتوانند

can delay or prevent death but not reverse it.

از مرگ جلوگیری کنند یا آن را به تاخیر بیاندازند

اما نمیتوانند مرگ را معکوس کنند.

But that's not as simple as it sounds

اما این به همین سادگی هم نیست

because constant advancements in technology and medicine

چون پیشرفتهای مستمر در تکنولوژی و پزشکی

have resulted in diagnoses such as coma,

توانسته به تشخیص بیماری هایی مثل کما دست یابد

describing potentially reversible conditions,

قابلیت بازگردان افراد از وضعیتی

under which people would have previously been considered dead.

که در آن مرده تلقی می شدند.

In the future, the point of no return may be pushed even further.

در آینده، نقطه عدم بازگشت ( به زندگی) شاید تغییر کند

Some animals are known to extend their lifespans

بعضی حیوانات وجود دارند که میتوانند زندگیشان را طولانی کرده

or survive extreme conditions

و یا در شرایط حاد جان سالم بدر برند

by slowing down their biological processes

با کند کردن پروسه های حیاتی بدنشان

to the point where they are virtually paused.

تا درجه ای که عملا از حرکت باز می ایستد.

And research into cryonics hopes to achieve the same

و تحقیقات منجمد سازی به امید همین نتیجه است

by freezing dying people and reviving them later

که مرده گان را منجمد کرده و سالها بعد

when newer technology is able to help them.

با بهره گیری از تکنولوژی روز آنها را مجدد زنده کند.

See, if the cells are frozen, there's very little molecular movement,

توجه کنید، اگر سلولها منجمد شوند، حرکت مولکولی خیلی کم میشود

and diffusion practically stops.

و پراکندگی ها هم متوقف میشوند.

Even if all of a person's cellular processes had already broken down,

حتی اگر کلیه فرایندهای سلولی یک فرد از کار افتاده باشند

با هجوم نانوباتها، هنوز می توان انرا بطور قابل ملاحظه ای بحالت قبل برگرداند

this could still conceivably be reversed by a swarm of nanobots,

moving all the molecules back to their proper positions,

وتمام مولکولها را به موقعیتهای مناسب اولیه شان حرکت داد

and injecting all of the cells with ATP at the same time,

با تزریق "ای تی پی" بطور همزمان به کلیه سلولها

presumably causing the body to simply pick up where it left off.

احتمالا بدن از نقطه ای که باز ایستاده بود، مجدد بکار می افتد.

So if we think of life not as some magical spark,

پس به زندگی به عنوان یک جرقه معجزه آسا نگاه نکنیم

but a state of incredibly complex, self-perpetuating organization,

بلکه به عنوان یک مجموعه فوق العاده پیچیده که در پی بقای خود است ،

death is just the process of increasing entropy

مرگ صرفا فرایند افزایش آنتروپی است

that destroys this fragile balance.

که منجر به تخریب چنین تعادل حساسی می شود.

And the point at which someone is completely dead

و معلوم می شه زمانی که یک فرد کاملا مرده

turns out not to be a fixed constant,

محسوب می شود، همواره ثابت نیست

but simply a matter of how much of this entropy

بلکه به میزان قابلیت بازگرداندن آنتروپی که هم اکنون

we're currently capable of reversing.

قادر به انجام آن هستیم، دارد.