Why can parrots talk? - Grace Smith-Vidaurre and Tim Wright

Translator: shirin etebar Reviewer: sadegh vn

In 2010, a parrot that spoke with the same British accent as his owner

در سال ۲۰۱۰، طوطی‌ای که با لهجه‌ی بریتانیایی صاحبش صحبت می‌‌کرد

went missing.

گم شد.

They were reunited four years later,

طوطی چهار سال بعد پیدا شد

but the intervening time left a conspicuous mark:

اما در این مدت چیزی به وضوح عوض شده بود:

the parrot had lost its British accent

طوطی لهجه‌ی بریتانیایی خود را از دست داده بود

and was instead chattering away in Spanish.

و در عوض به زبان اسپانیایی صحبت می‌کرد.

Parrots and several other birds are the only other animals

طوطی‌ها و چندین پرنده‌ی دیگر تنها پرندگانی هستند که

that produce human speech.

می‌توانند به زبان انسان حرف بزنند.

And some parrots do it almost uncannily well.

بعضی طوطی‌ها به طرز عجیبی این کار را خوب انجام می‌دهند.

How is this possible?

چطور چنین چیزی ممکن است؟

Most wild parrots are highly social.

اکثر طوطی‌های وحشی بسیار اجتماعی هستند.

They use vocalizations for mating and territorial displays

آن‌ها از صدای خود برای جفت‌گیری، تعیین قلمرو

and to coordinate group movements.

و هماهنگ کردن حرکات گروه استفاده می‌کنند.

Some species have flocks that continuously split and fuse,

برخی از گونه‌ها دسته‌هایی دارند که به طور مداوم جدا شده و به هم می‌پیوندند،

meaning individual parrots must be able to communicate with many others.

به این معنی که طوطی‌های منفرد باید بتوانند با دیگران ارتباط برقرار کنند.

Parrots use contact calls to interact

طوطی‌ها از تماس‌های فردی برای تعامل

and stay in touch when others are out of sight.

و حفظ ارتباط در زمان نبود بقیه پرندگان استفاده می‌کنند.

But how exactly they use these calls depends on the species

اما اینکه دقیقاً چگونه از این ارتباطات استفاده می‌کنند

and the size of their flocks.

به گونه و اندازه دسته‌ی آن‌ها بستگی دارد.

Monk parakeets, for example, live in large colonies

برای مثال، طوطی‌های کواکر در دسته‌های بزرگ زندگی می‌کنند

and have individualized contact calls that help them stand out.

و راه‌های ارتباطی مخصوصی دارند که به جلوه‌گری آن‌ها کمک می‌کند.

Yellow-naped Amazon parrots, on the other hand,

از سوی دیگر، طوطی‌های آمازون با پس گردن زرد در گروه‌های

forage in smaller groups that learn and share highly similar contact calls.

کوچک‌تر به دنبال غذا می‌گردند که ارتباطات خیلی مشابهی را یاد گرفته و به کار می‌برند.

This need for sophisticated mimicry may partially explain why yellow-naped Amazons

این نیاز به تقلید پیچیده ممکن است تا حدی توضیح دهد که چرا این طوطی‌های آمازون

and some other parrots can closely imitate a wide range of sounds—

و برخی دیگر از طوطی‌ها می‌توانند طیف وسیعی از صداها

including the human voice.

از جمله صدای انسان را از نزدیک تقلید کنند.

So, how does a parrot actually declare that “Polly wants a cracker”?

پس چگونه یک طوطی واقعاً اعلام می‌کند که «پولی یک بیسکویت می‌خواهد؟»

A person would string these sounds together using their larynx,

یک فرد این صداها را با استفاده از حنجره خود،

the organ at the top of their windpipe.

اندامی در بالای نای، به هم پیوند می‌دهد.

It consists of rings of muscles and a vibrating membrane

این شامل حلقه‌های ماهیچه‌ای و یک غشای لرزان است

that controls airflow.

که جریان هوا را کنترل می‌کند.

They’d finely shape the vocalization into enunciated words

آن‌ها با استفاده از زبان و لب‌هایشان

using their tongue and lips.

صدا را به صورت کلمات بیان شده در می‌آورند.

For a parrot, however, the sound would originate in its syrinx,

با این حال، برای طوطی، صدا از سیرینکس (سوتک) او

located at the base of its windpipe.

که در پایه نای آن قرار دارد، منشا می‌گیرد.

Many other birds have two vibrating membranes within this organ.

بسیاری از پرندگان دیگر دارای دو غشای مرتعش در داخل این اندام هستند.

But parrots, like us, have just one.

اما طوطی‌ها همانند ما فقط یکی دارند.

As sounds leave the airway, parrots shape them using their tongues and beaks.

وقتی صداها از راه هوایی خارج می‌شوند، با زبان و منقار به آن‌ها شکل می‌دهند.

They can do this because they have especially flexible, powerful tongues

طوطی‌ها با زبان‌های انعطاف‌پذیر و قدرتمند توانایی انجام این کار را پیدا کردند،

that help them manipulate seeds and nuts.

زبانی که به آنها در دستکاری دانه‌ها و مغزها کمک می‌کند.

And while parrots’ beaks are rigid, they have very flexible jaw joints,

و در حالی که منقار طوطی‌ها سفت و سخت است، مفاصل فک بسیار انعطاف‌پذیری دارند

giving them a lot of control over how wide and how quickly

که به آن‌ها کنترل زیادی بر پهنا

they open their beaks.

و سرعت باز کردن منقارشان می‌دهد.

Like other animals with learned vocalizations,

مثل سایر حیواناتی که می‌توانند صحبت کنند،

parrot brains contain interconnected regions that allow them

مغز طوطی‌ها مناطق به هم پیوسته‌ای دارد که به آن‌ها اجازه می‌دهد

to hear, remember, modify, and produce complex sounds.

صداهای پیچیده را بشنوند، به خاطر بسپارند، تغییر دهند و تولید کنند.

But while songbirds have just one song system in their brains,

اما در حالی که پرندگان آوازخوان فقط یک سیستم آواز در مغز خود دارند،

almost all parrots seem to have an additional circuit.

تقریباً همه طوطی‌ها یک مدار عصبی اضافی دارند.

Scientists think that this might give them extra flexibility

دانشمندان فکر می‌کنند که این ممکن است به آنها انعطاف بیشتری

when it comes to learning the calls of their own species— and ours.

در هنگام یادگیریِ ارتباطات گونه‌های خود و ما بدهد.

With this specialized anatomy,

با این آناتومی تخصصی،

parrots can bark, scream, curse, and recite factoids.

طوطی‌ها می توانند پارس کنند، فریاد بزنند، نفرین کنند و حرف‌هایی از حفظ بازگو کنند.

One intrepid lost parrot managed to get back home

یک طوطی گمشده بی‌باک پس از تکرار نام

after repeating his full name and address to helpful strangers.

و آدرس کامل خود برای غریبه‌های کمک‌کننده، توانست به خانه برگردد.

But these impressive abilities raise another question:

اما این توانایی‌های چشمگیر سوال دیگری را ایجاد می‌کند:

do parrots actually understand what they’re saying?

آیا طوطی‌ها واقعاً می‌فهمند که چه می‌گویند؟

When most captive parrots talk,

وقتی اکثر طوطی‌های در قفس صحبت می‌کنند،

they’re likely attempting to form social bonds in the absence of their own species.

احتمالاً در غیاب گونه‌های خود سعی در ایجاد پیوندهای اجتماعی دارند.

Many probably have associations with words

بسیاری احتمالاً ارتباطاتی با کلمات دارند

and may be drawn to ones that elicit certain responses—

و ممکن است به سمت کلماتی کشیده شوند که پاسخ‌های خاصی را برانگیزند -

hence their capacity for profanity.

مانند توانایی آن‌ها در ناسزاگویی.

But, especially after training,

اما، به‌ویژه پس از آموزش،

parrots have been observed to say things in the appropriate contexts

دیده‌اند که طوطی‌ها چیزهایی را با مفاهیم مناسب بیان می‌کنند

and assign meaning to words— saying “goodnight” at the end of the day,

و به کلمات معنا می‌دهند - «شب بخیر» گفتن در پایان روز،

asking for certain treats, or counting and picking objects.

درخواست غذاهای خاص، یا شمارش و چیدن اشیا.

One extensively trained African grey parrot named Alex

یک طوطی خاکستری آفریقایی به نام الکس که به طور گسترده آموزش دیده بود،

became the first non-human animal to pose an existential question

اولین حیوان غیرانسانی بود که یک سوال وجودی را مطرح کرد،

when he asked what color he was.

وقتی پرسید چه رنگی است؟

Whether they’re belting Beyoncé, head-banging to classic rock,

طوطی‌ها چه در حال تقلید بیانسه باشند، چه با راک کلاسیک سرشان را تکان دهند،

or rattling off cuss words at zoo-goers,

چه به تماشاگران باغ‌وحش بددهنی کنند،

parrots are constantly astounding us— as they have been for millennia.

طوطی‌ها دائماً ما را شگفت‌زده می‌کنند - همانطور که برای هزاران سال اینطور بوده است

But our fascination with parrots has also made them vulnerable.

اما شیفتگی ما به طوطی‌ها آن‌ها را نیز آسیب‌پذیر کرده است.

Sought by poachers and pet traders,

با توجه شکارچیان غیرقانونی و تاجران حیوانات خانگی

while losing their habitats to deforestation,

به جمعیت وحشی و از دست دادن زیستگاه به دلیل جنگل‌زدایی،

wild populations have decreased dramatically.

جمعیتشان به طور چشمگیری کاهش یافته است.

To truly understand parrots, we need to preserve and study them in the wild.

برای درک واقعی طوطی‌ها، باید آن‌ها را در طبیعت حفظ و مطالعه کنیم.