What I learned serving time for a crime I didn't commit | Teresa Njoroge

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

When I heard those bars

Parmaklıkların sert bir şekilde

slam hard,

kapandığını duyduğumda,

I knew it was for real.

bunun gerçek olduğunu anladım.

I feel confused.

Kafam çok karışıktı.

I feel betrayed.

İhanete uğramış hissettim.

I feel overwhelmed.

Ezilmiş hissettim.

I feel silenced.

Susturulmuş hissettim.

What just happened?

Az önce ne olmuştu?

How could they send me here?

Beni buraya nasıl gönderebildiler?

I don't belong here.

Buraya ait değilim.

How could they make such a huge mistake

Hareketlerinin hiçbir sonucu olmadan

without any repercussions whatsoever to their actions?

böylesine büyük bir hatayı nasıl yapabildiler?

I see large groups of women

Kalabalık kadın grupları görüyorum,

in tattered uniforms

eski püskü üniformalı

surrounded by huge walls and gates,

dört bir tarafında koca duvar ve kapılar olan

enclosed by iron barbed wires,

demir dikenli tellerle çevrilmiş

and I get hit by an awful stench,

ve kötü bir kokuyla irkiliyorum

and I ask myself,

ve kendime soruyorum,

how did I move

nasıl oldu da

from working in the respected financial banking sector,

saygıdeğer finansal bankacılık sektöründe çalışırken,

having worked so hard in school,

okulda çok çalışkan bir öğrenciyken,

to now being locked up

Kenya'nın en büyük

in the largest correctional facility

kadın ıslahevine

for women in Kenya?

kapatıldım?

My first night

Langata maksimum güvenlikli

at Langata Women Maximum Security Prison

kadın cezaevindeki ilk gecem,

was the toughest.

en zoruydu.

In January of 2009,

2009 yılı Ocak ayında,

I was informed that I had handled a fraudulent transaction unknowingly

çalıştığım bankada farkında olmadan

sahte para transferi yaptığım söylendi.

at the bank where I worked.

I was shocked, scared and terrified.

Şok olmuştum, korkmuştum ve dehşete düşmüştüm.

I would lose a career that I loved passionately.

Tutkuyla bağlı olduğum kariyerimi kaybedebilirdim.

But that was not the worst.

Ama en kötüsü bu değildi.

It got even worse than I could have ever imagined.

Hayal ettiğimden çok daha kötüsü oldu.

I got arrested,

Tutuklandım,

maliciously charged

kötü niyetle yargılandım

and prosecuted.

ve infaz edildim.

The absurdity of it all was the arresting officer

İşin tuhaf yanı ise beni tutuklayan memurun

asking me to pay him 10,000 US dollars

kendisine 10.000 dolar verirsem

and the case would disappear.

davanın kayıplara karışacağını söylemesiydi.

I refused.

Reddettim.

Two and a half years on,

İki buçuk sene boyunca,

in and out of courts,

mahkeme salonlarında

fighting to prove my innocence.

masumiyetimi ispatlamak için savaştım.

It was all over the media,

Gazetelerde, TV'de, radyoda,

in the newspapers, TV, radio.

konu medyanın her yerindeydi.

They came to me again.

Yeniden yanıma geldiler.

This time around, said to me,

Bu kez bana

"If you give us 50,000 US dollars,

"Eğer 50.000 dolar verirsen

the judgement will be in your favor,"

yargılama senin lehine olacak." dediler,

irrespective of the fact that there was no evidence whatsoever

üstelik karşı karşıya kaldığım suçlamalarda

that I had any wrongdoing

bir kabahatim olduğuna dair

on the charges that I was up against.

bir kanıt olmadığı gerçeğine aldırmadan.

I remember the events

Altı yıl önce

of my conviction

mahkûmiyetim sırasında

six years ago

yaşadıklarımı

as if it were yesterday.

dün gibi hatırlıyorum.

The cold, hard face of the judge

Hakimin soğuk ve sert bir şekilde

as she pronounced my sentence

işlemediğim bir suç için

on a cold Thursday morning

aldığım cezayı telaffuz ettiği,

for a crime that I hadn't committed.

soğuk bir Perşembe sabahı.

Konuştuğum dilde

I remember holding

my three-month-old beautiful daughter

"gerçek ve adalet" anlamına gelen

whom I had just named Oma,

Oma adını verdiğim,

which in my dialect means "truth and justice,"

uzun zamandır özlemini çektiğim

as that was what I had longed so much for

üç aylık güzel kızımı

all this time.

tuttuğumu hatırlıyorum.

I dressed her in her favorite purple dress,

Ona en sevdiği pembe giyisisini giydirmiştim

and here she was, about to accompany me

ve burada parmaklıklar ardında

to serve this one-year sentence

bir senelik cezamı çekerken

behind bars.

bana eşlik etmek üzereydi.

The guards did not seem sensitive to the trauma

Gardiyanlar yaşadıklarımın yol açtığı travmaya

that this experience was causing me.

duyarlı görünmüyorlardı.

My dignity and humanity disappeared

Giriş işlemleri ile

with the admission process.

itibarım ve insanlığım kayboldu.

It involved me being searched for contrabands,

Kaçak eşyalara karşı arandım,

changed from my ordinary clothes

günlük kıyafetlerimi çıkardım

to the prison uniform,

ve hapishane üniformasını giydim,

forced to squat on the ground,

yere çömelmeye zorlandım,

a posture that I soon came to learn

bu pozisyon, önümde beni bekleyen

would form the routine

binlerce aramadan

of the thousands of searches,

ve sayımdan sonra

number counts,

artık bir rutin hâline

that lay ahead of me.

gelecekti.

The women told me,

Kadınlar bana şunu söyledi:

"You'll adjust to this place.

"Buraya alışacaksın.

You'll fit right in."

Çok iyi uyum sağlayacaksın."

I was no longer referred to as Teresa Njoroge.

Artık Teresa Njoroge değildim.

The number 415/11 was my new identity,

Yeni kimliğim 415/11 idi

and I soon learned that was the case with the other women

ve kısa sürede aynı mekânı paylaştığım diğer kadınlar için de

who we were sharing this space with.

durumun aynı olduğunu öğrendim.

And adjust I did to life on the inside:

Ve içerideki yaşama alışmıştım:

the prison food,

hapishane yemeği,

the prison language,

hapishane dili,

the prison life.

hapishane yaşamı.

Prison is certainly no fairytale world.

Hapishane kesinlikle bir peri masalı dünyası değil.

What I didn't see come my way

Karşıma çıkabileceğini düşünmediğim şey

was the women and children

zamanı ve mekânı paylaştığım

whom we served time and shared space with,

kadın ve çocuklardı;

women who had been imprisoned

bu sistemin suçları yüzünden

for crimes of the system,

hapsedilmişlerdi,

the corruption that requires a fall guy,

bir şamar oğlanı,

a scapegoat,

bir günah keçisi isteyen yozlaşma,

so that the person who is responsible

asıl sorumlu kişi

could go free,

özgür kalabilsin diye,

a broken system that routinely vilifies the vulnerable,

sürekli zayıfı tekmeleyen bozuk bir sistem,

the poorest amongst us,

aramızdaki en yoksullar,

people who cannot afford to pay bail

kefalet veya rüşvet vermeye

or bribes.

gücü yetmeyen insanlar.

And so we moved on.

Böylece devam ettik.

As I listened to story after story

Hapishanedeki bir yıl boyunca

of these close to 700 women

neredeyse 700 kadar kadının

during that one year in prison,

hikâyelerini dinledikçe

I soon realized that crime

bu kadınları hapishaneye düşüren şeyin

was not what had brought these women to prison,

suç olmadığını fark ettim.

most of them,

Onların çoğu

far from it.

bundan uzaktılar.

It had started with the education system,

Sorun herkese eşit şartlarda

whose supply and quality is not equal for all;

ve kalitede sunulmayan eğitim sistemiyle başlıyor;

lack of economic opportunities

ekonomik imkân yetersizliği

that pushes these women to petty survival crimes;

bu kadınları küçük suçlara itiyor;

the health system,

sağlık sistemi,

social justice system,

sosyal adalet sistemi,

the criminal justice system.

ceza adaleti sistemi.

If any of these women,

Çoğu fakir çevrelerden gelen

who were mostly from poor backgrounds,

bu kadınlardan herhangi biri

fall through the cracks

çoktan kırılmış olan sistemin

in the already broken system,

çatlaklarından düşerse

the bottom of that chasm is a prison,

o çatlağın altında hapishane var,

period.

işte bu kadar.

By the time I completed my one-year sentence

Langata maksimum güvenlikli kadın cezaevinde

at Langata Women Maximum Prison,

bir senelik cezamı tamamladığımda,

I had a burning conviction

yoksulluk nedeniyle

to be part of the transformation

hapishane içinde ve dışında

to resolve the injustices

hayatın döner kapısına sıkışmış

that I had witnessed

kadın ve küçük kızlara yapılan

of women and girls

tanık olduğum

who were caught up in a revolving door

tüm adaletsizlikleri gidermek için

of a life in and out of prison

dönüşümün bir parçası olmak için

due to poverty.

yanıp tutuşuyordum.

After my release,

Salınmamdan sonra,

I set up Clean Start.

Clean Start'ı kurdum.

Clean Start is a social enterprise

Clean Start sosyal bir girişim

that seeks to give these women and girls

ve kadınlara ve küçük kızlara

a second chance.

ikinci bir şans vermeyi amaçlıyor.

What we do is we build bridges for them.

Biz onlar için bir köprü inşa ediyoruz.

We go into the prisons, train them,

Hapishanelere gidiyoruz, onları eğitiyoruz,

give them skills, tools and support

beceri kazandırıyoruz, araç ve destek sağlıyoruz,

to enable them to be able to change their mindsets,

zihinlerini, davranışlarını ve tutumlarını

their behaviors and their attitudes.

değiştirmelerini sağlıyoruz.

We also build bridges into the prisons

Kurumsal sektörden hapishanelere de

from the corporate sector --

köprüler kuruyoruz --

individuals, organizations

Clean Start ile ortak olacak

that will partner with Clean Start

bireyler, teşkilatlar,

to enable us to provide employment,

bize istihdam olanakları tanıyarak,

places to call home,

yeniden topluma girdiklerinde

jobs, vocational training,

genç kız ve kadınlara,

for these women, girls,

küçük çocuk ve adamlara,

boys and men,

ev diyebilecekleri bir yer

upon transition back into society.

ve mesleki eğitim sağlamamızı mümkün kılıyor.

I never thought

Bir gün gelip de

that one day

ceza adaleti sistemi içinde

I would be giving stories

çok yaygın olan

of the injustices that are so common

adaletsizliklerle ilgili hikâyeler paylaşacağımı

within the criminal justice system,

hiç düşünmemiştim

but here I am.

ama buradayım.

Every time I go back to prison,

Hapishaneye her gidişimde,

I feel a little at home,

kendimi biraz evimde hissederim

but it is the daunting work

ama beni geceleri ayakta tutan şey

to achieve the vision

hayali gerçekleştirmek için

that keeps me awake at night,

korkusuzca çalışmak,

connecting the miles to Louisiana,

Louisina'ya kadar köprü kurmak,

which is deemed as the incarceration capital of the world,

dünyanın hapsetme merkezi olarak addedilen

carrying with me stories

yanımda hapishanede tanıştığım

of hundreds of women

yüzlerce kadının

whom I have met within the prisons,

hikâyesini taşıyorum,

some of whom are now embracing their second chances,

bazıları ikinci şanslarını değerlendiriyor

and others who are still on that bridge of life's journey.

diğerleryse hâlâ hayat köprüsünde.

I embody a line

Büyük Maya Angelou'nun bir sözünü

from the great Maya Angelou.

hayata geçirdim.

"I come as one,

"Bir kişi olarak geldim

but I stand as 10,000."

ama 10.000 kişi olarak önünüzdeyim."

(Applause)

(Alkışlar)

For my story is singular,

Benim hikâyem çok özel

but imagine with me

ama bugün hapiste olan

the millions of people

ve özgürlüğü arzulayan

in prisons today,

milyonlarca insanı

yearning for freedom.

hep birlikte bir düşünelim.

Three years post my conviction

Mahkûmiyetimden üç yıl

and two years post my release,

ve salınmamdan iki yıl sonra

I got cleared by the courts of appeal

istinaf mahkemesi tarafından tüm kabahatlerimden

of any wrongdoing.

aklandım.

(Applause)

(Alkışlar)

Around the same time,

Aynı süre zarfında,

I got blessed with my son,

oğlumla müjdelendim.

whom I named Uhuru,

Adını ise

which in my dialect means "freedom."

benim dilimdeki "özgürlük" anlamına gelen Uhuru koydum.

(Applause)

(Alkışlar)

Because I had finally gotten the freedom

Çünkü uzun zamandır hasretini çektiğim

that I so longed for.

özgürlüğe kavuştum.

I come as one,

Bir kişi olarak geldim

but I stand as 10,000,

ama 10.000 kişi olarak önünüzdeyim,

encouraged by the hard-edged hope

binlerce insanın bir araya gelmesinin

that thousands of us have come together

yadsınamaz umuduyla

to reform and transform the criminal justice system,

ceza adaleti sistemini dönüştürmek için

encouraged that we are doing our jobs

işlerimizi olması gerektiği gibi

as we are meant to do them.

yapıyor olmamızdan cesaret alarak.

And let us keep doing them

İşimizi özür dilemeden

with no apology.

yapmaya devam edelim.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)