The Rise of Personal Robots | Cynthia Breazeal | TED Talks

Cynthia Breazeal: Kişisel robotların yükselişi

Çeviri: Cihan Senel Gözden geçirme: osman oguz ahsen

Ever since I was a little girl

Çocukluğumda

seeing "Star Wars" for the first time,

"Star Wars"u ilk defa gördüğümden beri,

I've been fascinated by this idea

kişisel robotlar fikrinden

of personal robots.

hep etkilenmişimdir.

And as a little girl,

Ve küçük bir kızken,

I loved the idea of a robot that interacted with us

insanlarla yardımsever, güvenilir bir dost gibi

much more like a helpful, trusted sidekick --

etkileşim içinde olan robot fikrini hep sevmişimdir --

something that would delight us, enrich our lives

bizi mutlu eden, hayatımızı zenginleştiren

and help us save a galaxy or two.

ve bize birkaç galaksiyi kurtarmamızda yardımcı olan birşey.

I knew robots like that didn't really exist,

Böyle robotların olmadığını biliyordum,

but I knew I wanted to build them.

ama onları yapmak istediğimi de.

So 20 years pass --

20 yıl geçti --

I am now a graduate student at MIT

Şu an MIT'de öğrenciyim

studying artificial intelligence,

ve yapay zeka üzerine çalışıyorum,

the year is 1997,

yıllardan 1997,

and NASA has just landed the first robot on Mars.

ve NASA Mars'a ilk robotu indirdi.

But robots are still not in our home, ironically.

Fakat işe bakın ki robotlar hala evlerimize girmediler.

And I remember thinking about

Ve ben bunun neden böyle olduğuyla ilgili

all the reasons why that was the case.

sebepleri düşündüğümü hatırlıyorum.

But one really struck me.

Bunlardan biri beni çok etkiledi.

Robotics had really been about interacting with things,

Robotik hep birşeylerle etkileşim içinde olmakla ilgili omuştur,

not with people --

insanlar dışında --

certainly not in a social way that would be natural for us

tabii ki bize normal gelen sosyal bir şekilde değil

and would really help people accept robots

ki böyle birşey insanların robotların günlük hayatımıza girmesini

into our daily lives.

kabul etmesine yardımcı olurdu.

For me, that was the white space; that's what robots could not do yet.

Benim için bu, robotların henüz eksik olduğu bir noktaydı.

And so that year, I started to build this robot, Kismet,

O sene bir robot yapmaya başladım, Kısmet,

the world's first social robot.

Dünya'nın ilk sosyal robotu.

Three years later --

Üç yıl sonra --

a lot of programming,

çok uzun süren programlama,

working with other graduate students in the lab --

diğer öğrencilerle laboratuvarda yapılan çalışmalar --

Kismet was ready to start interacting with people.

Kismet insanlarla etkileşime hazırdı.

(Video) Scientist: I want to show you something.

(Vidyo) Biliminsanı: Size birşey göstermek istiyorum.

Kismet: (Nonsense)

Kismet: (Mantıksız).

Scientist: This is a watch that my girlfriend gave me.

Biliminsanı: Bu benim kız arkadaşımın bana verdiği bir saat.

Kismet: (Nonsense)

Kismet: (Mantıksız).

Scientist: Yeah, look, it's got a little blue light in it too.

Biliminsanı: Evet, bak, içinde birde mavi bir ışık var.

I almost lost it this week.

Bu hafta onu nerdeyse kaybediyordum.

Cynthia Breazeal: So Kismet interacted with people

Cynthia Breazeal: Kismet insanlarla bu şekilde

like kind of a non-verbal child or pre-verbal child,

konuşmayı bilmeyen yada yeni öğrenen bir çocuk gibi iletişim kurdu,

which I assume was fitting because it was really the first of its kind.

bu ona çok uygundu çünkü o türünün gerçekten de ilk örneğiydi.

It didn't speak language, but it didn't matter.

Bir dili konuşmuyordu ama bu önemli değildi.

This little robot was somehow able

Bu küçük robot bir şekilde

to tap into something deeply social within us --

içimizdeki o derin sosyal duyguya dokunmayı başarıyordu.

and with that, the promise of an entirely new way

Ve bu şekilde robotlarla iletişim kurmanın

we could interact with robots.

yepyeni bir yolu vaad ediliyordu.

So over the past several years

Geçtiğimiz birkaç yıl içerisinde

I've been continuing to explore this interpersonal dimension of robots,

robotlarla insanlar arasındaki bu ilişkiyi inceledim,

now at the media lab

ve şimdi medya laboratuvarında

with my own team of incredibly talented students.

kendi takımımdaki inanılmaz yetenekli öğrencilerle birlikte çalışmaya devam ediyorum.

And one of my favorite robots is Leonardo.

Favori robotlarımdan biri Leonardo.

We developed Leonardo in collaboration with Stan Winston Studio.

Leonardoyu Stan Winston stüdyosuyla birlikte geliştirdik.

And so I want to show you a special moment for me of Leo.

Ve şimdi size Leo'nun benim için özel bir anını göstermek istiyorum.

This is Matt Berlin interacting with Leo,

Leo ile iletişim içinde olan Matt Berlin,

introducing Leo to a new object.

Leo'ya yeni bir nesneyi tanıtıyor.

And because it's new, Leo doesn't really know what to make of it.

Ve yeni olduğu için Leo bu nesneyle ne yapacağını bilemiyor.

But sort of like us, he can actually learn about it

Ama bizim gibi, Matt'in tepkisini izleyerek

from watching Matt's reaction.

hakkında birşeyler öğrenebilir.

(Video) Matt Berlin: Hello, Leo.

(Video) Matt Berlin: Merhaba, Leo.

Leo, this is Cookie Monster.

Leo, bu kurabiye canavarı.

Can you find Cookie Monster?

Kurabiye Canavarı'nı bulabilirmisin?

Leo, Cookie Monster is very bad.

Leo, Kurabiye Canavarı çok kötü.

He's very bad, Leo.

O çok kötü, Leo.

Cookie Monster is very, very bad.

Kurabiye Canavarı çok çok kötü.

He's a scary monster.

O korkunç bir canavar.

He wants to get your cookies.

Senin kurabiyelerini almak istiyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

CB: All right, so Leo and Cookie

CB: Tamam, Leo ve Kurabiye

might have gotten off to a little bit of a rough start,

zor bi başlangıç yapmış olabilirler,

but they get along great now.

ama şimdi araları çok iyi.

So what I've learned

Bu sistemleri oluştururken

through building these systems

öğrendim ki

is that robots are actually

robotlar aslında

a really intriguing social technology,

çok etkileyici soyal bir teknolojiymişler.

where it's actually their ability

Aslında onların

to push our social buttons

bizim sosyal yanımıza dokunabilme

and to interact with us like a partner

ve bizimle bir arkadaş gibi ilişki kurabilme yetenekleri

that is a core part of their functionality.

onların temel işlevlerinden biri.

And with that shift in thinking, we can now start to imagine

Ve bu farklı düşünce şekliyle şimdi robotlar için

new questions, new possibilities for robots

yeni sorular, yeni olasılıklar üzerinde

that we might not have thought about otherwise.

düşünmeye başlayabiliriz.

But what do I mean when I say "push our social buttons?"

Peki ben "sosyal yanımıza dokunuyor" derken ne söylemek istiyorum?

Well, one of the things that we've learned

Öğrendiğimiz şeylerden bir tanesi,

is that, if we design these robots to communicate with us

eğer bu robotları bizimle iletişim kurmaları için dizayn edersek,

using the same body language,

insanların kullandığı aynı vücut dilini,

the same sort of non-verbal cues that people use --

ve aynı şekildeki sözsüz ifadeleri kullanarak --

like Nexi, our humanoid robot, is doing here --

bizim insancıl robotumuz Nexi'nin yaptığı gibi --

what we find is that people respond to robots

bulduğumuz şey insanların robotlara, insanlara verdikleri tepkiye

a lot like they respond to people.

çok benzer bir şekilde tepki vermeleriydi.

People use these cues to determine things like how persuasive someone is,

İnsanlar bu tepkileri kullanarak birisinin ne kadar ikna edici,

how likable, how engaging,

ne kadar sevilebilir, ne kadar çekici,

how trustworthy.

ne kadar güvenilir olduğuna karar verirler.

It turns out it's the same for robots.

Aynı şey robotlar içinde geçerli.

It's turning out now

Şu anlaşılıyorki

that robots are actually becoming a really interesting new scientific tool

robotlar insan davranışını anlamak için çok ilginç bilimsel bir araç

to understand human behavior.

haline geliyorlar.

To answer questions like, how is it that, from a brief encounter,

Nasıl oluyorda kısa bir karşılaşmadan sonra bir insanın ne kadar

we're able to make an estimate of how trustworthy another person is?

güvenilir olduğunu tahmin edebiliyoruz gibi soruları yanıtlamak için.

Mimicry's believed to play a role, but how?

Mimicry bir rol yaptığına inandı, ama nasıl?

Is it the mimicking of particular gestures that matters?

Önemli olan belirli davranışların taklit edilmesi miydi?

It turns out it's really hard

İnsanları izleyerek bunu anlamak yada bunu

to learn this or understand this from watching people

öğrenmek çok zor çünkü biz insanlarla iletişim kurarken

because when we interact we do all of these cues automatically.

herşeyi otomatik olarak yaparız.

We can't carefully control them because they're subconscious for us.

Yaptıklarımızı dikkatlice kontrol edemeyiz çünkü onlar bilinç altından gelir.

But with the robot, you can.

Ama robotlarla bunu yapabiliriz.

And so in this video here --

Burda gördüğünüz vidyodaki gibi --

this is a video taken from David DeSteno's lab at Northeastern University.

bu vidyo Northeastern üniversitesi'nde David DeSteno'nun laboratuvarında çekildi.

He's a psychologist we've been collaborating with.

David DeSteno birlikte çalıştığımız bir psikolog.

There's actually a scientist carefully controlling Nexi's cues

Aradığımız cevaba ulaşmak için

to be able to study this question.

Nexi'nin hareketlerini çok dikkatlice inceleyen bir biliminsanı var.

And the bottom line is -- the reason why this works is

Sonuç olarak -- bu yöntemin işe yaramasının sebebi --

because it turns out people just behave like people

insanlar robotlarla iletişim kurarken yine

even when interacting with a robot.

insan gibi davranıyorlar.

So given that key insight,

Bu anahtar fikir ele alındığında

we can now start to imagine

robotlar için yeni uygulama alanları bulmayı

new kinds of applications for robots.

hayal etmeye başlayabiliriz.

For instance, if robots do respond to our non-verbal cues,

Örneğin, eğer robotlar bizim söylevsel olmayan davranışlarımıza

maybe they would be a cool, new communication technology.

tepki verebilselerdi, bu çok ilginç bir iletişim teknolojisi olabilirdi.

So imagine this:

Şunu hayal edin:

What about a robot accessory for your cellphone?

Cep telefonunuz için bir robot aksesuvarına ne dersiniz?

You call your friend, she puts her handset in a robot,

Arkadaşını arıyorsun, o cep telefonunu bir robotun içine koyuyor,

and, bam! You're a MeBot --

ve, bem!, şimdi bir MeBot'sun (BenRobot) --

you can make eye contact, you can talk with your friends,

arkadaşlarınla göz kontağı kurabilir, onlarla konuşabilirsin,

you can move around, you can gesture --

etrafta dolanabilir ve tepkini gösterebilirsin --

maybe the next best thing to really being there, or is it?

orda gerçekten olmaktan sonra en iyi şey, değil mi?

To explore this question,

Bu soruyu incelemek için

my student, Siggy Adalgeirsson, did a study

öğrencim Siggy Adalgeirsson bir araştırma yaptı.

where we brought human participants, people, into our lab

Bu araştırmada insanları laboratuvarımıza davet ettik

to do a collaborative task

ve onlardan başka bir yerdeki insanlarla

with a remote collaborator.

ortaklaşa bir ödevi gerçekleştirmelerini istedik.

The task involved things

Bu ödevin içerdikleri

like looking at a set of objects on the table,

masa üstünde duran bir kaç nesneye bakıp

discussing them in terms of their importance and relevance to performing a certain task --

bunların belli bir ödevi yerine getirmek için ne kadar alakalı ve önemli olduğunu tartışmak --

this ended up being a survival task --

bu bir hayatta kalma görevine dönmüştü --

and then rating them in terms

ve bunları önemine göre

of how valuable and important they thought they were.

sıralamaktı.

The remote collaborator was an experimenter from our group

Uzaktaki işbirlikçimiz bizim grubumuzdan birisiydi

who used one of three different technologies

ve katılımcılarla iletişime geçmek için

to interact with the participants.

üç farklı teknolojiyi kullandılar.

The first was just the screen.

Bunlardan ilki bir ekrandı.

This is just like video conferencing today.

Günümüzdeki vidyo konferansın aynısı.

The next was to add mobility -- so, have the screen on a mobile base.

İkincisi ekranı hareketli bir plaform üstüne yerleştirip, hareket yeteneği sağlamaktı.

This is like, if you're familiar with any of the telepresence robots today --

Eğer bugünkü teleprezens robotlarını biliyorsanız,

this is mirroring that situation.

burda yaptığımız bunun bir örneği.

And then the fully expressive MeBot.

Ve son olarak MeBot.

So after the interaction,

Bu deneyden sonra

we asked people to rate their quality of interaction

insanlara uzaktaki arkadaşımızla

with the technology, with a remote collaborator

teknolojiyi farklı şekillerde kullanarak

through this technology, in a number of different ways.

gerçekleştirdikleri iletişimin kalitesini sorduk.

We looked at psychological involvement --

Psikolojik katılımı inceledik --

how much empathy did you feel for the other person?

diğer insan için ne kadar empati hissetiniz?

We looked at overall engagement.

Toplamda gösterilen çabayı inceledik.

We looked at their desire to cooperate.

İnsanların işbirliği yapma isteğini inceledik.

And this is what we see when they use just the screen.

Ve burda gördüğümüz, insanlar sadece ekranı kullandığında ortaya çıkan sonuç.

It turns out, when you add mobility -- the ability to roll around the table --

Eğer hareket kabiliyeti eklersen -- masanın etrafında dönme yeteneği --

you get a little more of a boost.

sonuçlarda hafif bir artma görülüyor.

And you get even more of a boost when you add the full expression.

Ve MeBot kullanıldığında, çok daha fazla bir artış elde ediliyor.

So it seems like this physical, social embodiment

Ve öyle görülüyorki bu fiziki sosyal ifade biçimi

actually really makes a difference.

gerçekten bir fark yaratıyor.

Now let's try to put this into a little bit of context.

Şimdi bunu bir kontekste oturtalım.

Today we know that families are living further and further apart,

Günümüzde aileler birbirinden çok uzaklarda yaşıyorlar,

and that definitely takes a toll on family relationships

ve bu aile ilişkilerine ve birbirinden

and family bonds over distance.

uzak aile bağlarına zarar veriyor.

For me, I have three young boys,

Bana gelince, benim üç oğlum var

and I want them to have a really good relationship

ve ben onların büyükanne ve büyükbabalarıyla iyi

with their grandparents.

ilişkileri olmasını istiyorum.

But my parents live thousands of miles away,

Ama annem ve babam bizden binlerce mil uzakta yaşıyor

so they just don't get to see each other that often.

ve bu yüzden birbirlerini çok sık göremiyorlar.

We try Skype, we try phone calls,

Skype'ı deniyoruz, telefonla konuşmayı deniyoruz,

but my boys are little -- they don't really want to talk;

ama benim çocuklarım daha küçük -- konuşmak o kadar hoşlarına gitmiyor,

they want to play.

oynamak istiyorlar.

So I love the idea of thinking about robots

Robotları yeni bir uzaktan oynama teknolojisi

as a new kind of distance-play technology.

olarak düşünmeyi seviyorlar.

I imagine a time not too far from now --

Şu andan çok uzak olmayan bir gelecek düşünüyorum --

my mom can go to her computer,

annem bilgisayarına gidiyor,

open up a browser and jack into a little robot.

internet tarayıcısını açıyor ve küçük bir robota bağlanıyor.

And as grandma-bot,

Ve grandma-bot(Büyükanne-bot) olarak,

she can now play, really play,

o şimdi oynayabilir, ama gerçekten oynayabilir,

with my sons, with her grandsons,

benim çocuklarımla, onun torunlarıyla,

in the real world with his real toys.

gerçek Dünya'da gerçek oyuncaklarla.

I could imagine grandmothers being able to do social-plays

Büyükannelerin torunlarıyla, arakadaşlarıyla sosyal oyunlar

with their granddaughters, with their friends,

oynayabildiğini ve evdeki başka hertürlü aktiviteyi,

and to be able to share all kinds of other activities around the house,

uyumadan önce anlatılan bir hikaye gibi,

like sharing a bedtime story.

paylaşabildiğini hayal edebiliyorum.

And through this technology,

Ve bu teknoloji sayesinde,

being able to be an active participant

torunlarının hayatının

in their grandchildren's lives

aktiv bir parçası olabilecekler,

in a way that's not possible today.

bugün mümkün olmayan bir yöntemle.

Let's think about some other domains,

Başka alanları ele alalım,

like maybe health.

sağlık mesela.

So in the United States today,

Bugün Amerika'da,

over 65 percent of people are either overweight or obese,

insanların yüzde 65'i ya aşırı kilolu yada obez,

and now it's a big problem with our children as well.

ve bu şimdi çocuklarımız içinde büyük bir problem.

And we know that as you get older in life,

Ve biliyoruzki, gençlikte obezlik

if you're obese when you're younger, that can lead to chronic diseases

ilerleyen yaşlarda kronik hastalıklara sebep olabiliyor,

that not only reduce your quality of life,

ki bu sadece hayat kalitemizi düşürmekle kalmıyor,

but are a tremendous economic burden on our health care system.

aynı zamanda sağlık sistemimiz için de son derece ağır bir yük.

But if robots can be engaging,

Eğer robotlar insanlarda ilgi uyandırabilirlerse,

if we like to cooperate with robots,

eğer biz robotlarla işbirliği yapmak istersek,

if robots are persuasive,

eğer robotlar ikna edici olabilirse,

maybe a robot can help you

belki bir robot sana diyet yada

maintain a diet and exercise program,

egzersiz programına bağlı kalmanda,

maybe they can help you manage your weight.

belkide kilonu korumanda yardımcı olabilir.

Sort of like a digital Jiminy --

Bir çeşit dijital Jiminiy --

as in the well-known fairy tale --

o çok ünlü peri masalındaki gibi,

a kind of friendly, supportive presence that's always there

her zaman yanınızda olan sizi destekleyen bir arakadaş,

to be able to help you make the right decision

size doğru kararı vermenizde yardımcı olan,

in the right way at the right time

doğru şekilde ve doğru zamanda,

to help you form healthy habits.

size doğru alışkanlıklar kazanmanıza yardımcı olan.

So we actually explored this idea in our lab.

Bu fikri aslında laboratuvarlarımızda keşfettik.

This is a robot, Autom.

Bu bir robot, Autom.

Cory Kidd developed this robot for his doctoral work.

Cory Kidd bu robotu doktora çalışması için geliştirdi.

And it was designed to be a robot diet-and-exercise coach.

Ve o bir egzersiz ve diyet koçu olarak dizayn edildi.

It had a couple of simple non-verbal skills it could do.

Yapabildiği söylevsel olmayan birkaç yeteneği vardı.

It could make eye contact with you.

Sizinle göz kontağı kurabilirdi.

It could share information looking down at a screen.

Bir ekrana bakarak bilgiyi paylaşabilirdi.

You'd use a screen interface to enter information,

Bir ekranı kullanarak bugün kaç kalori yediğiniz,

like how many calories you ate that day,

ne kadar egzersiz yaptığınız

how much exercise you got.

bilgisini girebilirdiniz.

And then it could help track that for you.

Ve o bunu takip etmenizde size yardımcı olurdu.

And the robot spoke with a synthetic voice

Robot sentetik bir sesle konuştu,

to engage you in a coaching dialogue

sizi antrenör ve hastalar örnek alınarak

modeled after trainers

hazırlanan bir diyaloğa

and patients and so forth.

dahil etmek için.

And it would build a working alliance with you

O sizinle bu diyalog yoluyla bir işbirliği

through that dialogue.

kurmaya çalışırdı.

It could help you set goals and track your progress,

Size hedefler koymanızda ve ilerleyişinizi takip etmenizde

and it would help motivate you.

yardımcı olabilir, sizi motive edebilirdi.

So an interesting question is,

Şöyle bir soru akla geliyor,

does the social embodiment really matter? Does it matter that it's a robot?

sosyal kimlik gerçekten önemli mi? Onun bir robot olması birşeyi değiştirir mi?

Is it really just the quality of advice and information that matters?

Önemli olan sadece verilen bilgi ve tavsiyenin kalitesi mi?

To explore that question,

Bu soruyu yanıtlamak için,

we did a study in the Boston area

Boston civarında bir araştırma yaptık,

where we put one of three interventions in people's homes

birkaç haftalığına insanların evlerine üç faklı

for a period of several weeks.

müdahilden birini yerleştirdik.

One case was the robot you saw there, Autom.

Bunlardan ilki şurda gördüğünüz robottu.

Another was a computer that ran the same touch-screen interface,

Diğeri ise aynı dokunmatik ekranı ve aynı diyalogları kullanan

ran exactly the same dialogues.

bir bilgisayardı.

The quality of advice was identical.

Verilen tavsiyelerin kalitesi aynıydı.

And the third was just a pen and paper log,

Ve üçüncüsü sadece bir kalem ve kağıttan ibaretti

because that's the standard intervention you typically get

çünkü bir diyet yada egzersiz programına başladığında,

when you start a diet-and-exercise program.

normalde takip için kullanacağın yöntem budur.

So one of the things we really wanted to look at

Sonuç olarak görmek istediğimiz şeylerden bir tanesi

was not how much weight people lost,

insanların ne kadar kilo kaybettiği değil

but really how long they interacted with the robot.

robotlarla ne kadar etkileşim içinde olduklarıydı.

Because the challenge is not losing weight, it's actually keeping it off.

Aslında mesele kilo vermek değil, mesele kilo almamak.

And the longer you could interact with one of these interventions,

Ve ne kadar uzun süre bu kontrol yöntemlerinden birini kullanırsan

well that's indicative, potentially, of longer-term success.

potansiyel olarak daha uzun vadeli bir başarıya ulaşılabilir.

So the first thing I want to look at is how long,

İlk olarak bakmak istediğim şey,

how long did people interact with these systems.

insanların bu sistemlerle ne kadar uzun süre etkileşim içinde olduğu.

It turns out that people interacted with the robot

İnsanlar robotlarla çok daha fazla

significantly more,

etkileşim içindeler,

even though the quality of the advice was identical to the computer.

yapılan tavsiyelerin kalitesinin bilgisayarlarla aynı olmasına rağmen.

When it asked people to rate it on terms of the quality of the working alliance,

İnsanlardan farklı sistemlerle yapılan bu işbirliğinin kalitesinin değerlendirilmesi istenildiğinde,

people rated the robot higher

insanlar robotlara daha fazla değer verdiler

and they trusted the robot more.

ve robotlara daha fazla güvendiler.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And when you look at emotional engagement,

Ve kurulan duygusal bağı incelersek,

it was completely different.

bu çok farklıydı.

People would name the robots.

İnsanlar robotlara isimler verdiler.

They would dress the robots.

Robotları giydirdiler.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And even when we would come up to pick up the robots at the end of the study,

Ve hatta bu araştırmanın sonunda robotları almaya geldiğimizde,

they would come out to the car and say good-bye to the robots.

insanlar arabanın yanına kadar gelip robotlarla vedalaştılar.

They didn't do this with a computer.

Bunu bir bilgisayarla yapmadılar.

The last thing I want to talk about today

Bu gün hakkında konuşmak istediğim son şey,

is the future of children's media.

çocuk medyasının geleceği.

We know that kids spend a lot of time behind screens today,

Bildiğimiz gibi çocuklar ekranın karşısında çok fazla zaman geçiriyorlar,

whether it's television or computer games or whatnot.

bu televizyon, bilgisayar oyunları yada herhangi başka birşey olabilir.

My sons, they love the screen. They love the screen.

Çocuklarım ekranı çok seviyorlar.

But I want them to play; as a mom, I want them to play,

Ama ben onların oynamalarını istiyorum; bir anne olarak onların

like, real-world play.

gerçek Dünyada'ki oyunları oynamalarını istiyorum.

And so I have a new project in my group I wanted to present to you today

Bugün size grubumda başlattığım yeni bir projemi sunmak istiyorum,

called Playtime Computing

adı Playtime Computing olan bu proje

that's really trying to think about how we can take

dijital medyanın neden bu kadar çekici

what's so engaging about digital media

olduğu konusunda düşünmeye çalışıyor

and literally bring it off the screen

ve kelimenin tam anlamıyla bunu ekranın dışına taşımaya çalışıyor,

into the real world of the child,

çocukların gerçek Dünya'sına,

where it can take on many of the properties of real-world play.

gerçek Dünya'daki oyunların birçok özelliğini alabileceği yere.

So here's the first exploration of this idea,

Bu fikrin ilk araştırması şu oldu,

where characters can be physical or virtual,

karakterler gerçek yada sanal olabilir,

and where the digital content

ve dijital içerik

can literally come off the screen

ekranın dışına taşınabilir,

into the world and back.

gerçek Dünya'ya ve tekrar sanal ortama.

I like to think of this

Ben bunu karmaşık

as the Atari Pong

bir Atari oyunu gibi

of this blended-reality play.

düşünmeyi seviyorum.

But we can push this idea further.

Bu fikri daha da geliştirbiliriz.

What if --

Eğer --

(Game) Nathan: Here it comes. Yay!

(Oyun) Nathan: İşte o geliyor. Yay!

CB: -- the character itself could come into your world?

CB: -- karakterin kendisi sizin Dünya'nıza gelebiliseydi?

It turns out that kids love it

Görülüyorki karakterlerin gerçek olup

when the character becomes real and enters into their world.

onların Dünya'sına girmesi çocukların hoşuna gidiyor.

And when it's in their world,

Ve onların Dünya'sındayken,

they can relate to it and play with it in a way

çocuklar onlarla ekranda olduğundan çok farklı bir

that's fundamentally different from how they play with it on the screen.

şekilde oynayabilir ve onlarla bir ilişki kurabilir.

Another important idea is this notion

Önemli başka bir nokta ise

of persistence of character across realities.

karakterin sanal ve gerçek Dünya arasındaki devamlılığı.

So changes that children make in the real world

Çocukların gerçek Dünya'da yaptığı değişiklikler

need to translate to the virtual world.

sanal Dünya'ya da yansıtılmalı.

So here, Nathan has changed the letter A to the number 2.

Burda Nathan A harfini 2 sayısına çevirdi.

You can imagine maybe these symbols

Bu sembollerin karakterlere

give the characters special powers when it goes into the virtual world.

sanal Dünya'da farklı güçler verdiğini düşünebilirsiniz.

So they are now sending the character back into that world.

Şimdi karakteri gerçek Dünya'ya gönderiyorlar.

And now it's got number power.

Ve şimdi karakterin sayı gücü var.

And then finally, what I've been trying to do here

Sonuç olarak, burda yapmaya çalıştığım

is create a really immersive experience for kids,

çocuklar için tamamen gerçekci bir deneyim yaratmak,

where they really feel like they are part of that story,

onların bu hikayenin bir parçası olduklarını hissettikleri

a part of that experience.

bir deneyim.

And I really want to spark their imaginations

Çocukların hayal güçlerini harekete geçirmek istiyorum,

the way mine was sparked as a little girl watching "Star Wars."

ben küçük bir kızken "Star Wars" izlediğimde olduğu gibi.

But I want to do more than that.

Ama ben bundan fazlasını yapmak istiyorum.

I actually want them to create those experiences.

Ben onların kendilerinin bu denyimi yaratmalarını istiyorum.

I want them to be able to literally build their imagination

Onların hayal ettiklerini bu deneyimlere yansıtmalarını

into these experiences and make them their own.

ve bu deneyimleri kendilerinin yapmalarını istiyorum.

So we've been exploring a lot of ideas

Teleprezens ve karışık realiteyle ilgili farklı

in telepresence and mixed reality

fikirleri ele alarak çocukların düşüncelerini bu

to literally allow kids to project their ideas into this space

alana nasıl yansıtacağını ve diğer çocukların bu fikirlerle

where other kids can interact with them

etkileşim içinde olup bu fikirleri nasıl

and build upon them.

geliştireceğini araştırdık.

I really want to come up with new ways of children's media

Çocuk medyasında çocukların yaratıcılıklarını, öğrenmelerini

that foster creativity and learning and innovation.

ve yeni fikirleri teşvik edecek yeni yöntemler bulmak istiyorum.

I think that's very, very important.

Bunun çok çok önemli olduğunu düşünüyorum.

So this is a new project.

Bu yeni bir proje.

We've invited a lot of kids into this space,

Çocukları buraya davet ettik,

and they think it's pretty cool.

onlar bunu mükemmel buldu.

But I can tell you, the thing that they love the most

Şunu söyleyebilirim, çocukların en çok sevdiği şey

is the robot.

robot.

What they care about is the robot.

Önem verdikleri şey robot.

Robots touch something deeply human within us.

Robotlar içimizdeki derin insani duyguya dokunuyorlar.

And so whether they're helping us

İster bize yaratıcı ve yenilikçi olmamızda

to become creative and innovative,

yardımcı olmaları,

or whether they're helping us

ister bize uzaklara rağmen derinden

to feel more deeply connected despite distance,

bağlılık hissetmemizde yardım etmeleri,

or whether they are our trusted sidekick

yada bizim güvenilir destekçimiz olarak

who's helping us attain our personal goals

bize olabileceğimizin en iyisi olmak için koyduğumuz

in becoming our highest and best selves,

hedeflerimize ulaşmamızda yardımcı olmaları,

for me, robots are all about people.

benim için, robotlar tamamen insanlarla ilgili.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)