The Rise of Personal Robots | Cynthia Breazeal | TED Talks

سینتیا بریزیل: ظهور روبات های شخصی

Translator: pouria nazemi Reviewer: soheila Jafari

Ever since I was a little girl

از زمانی که دختر کوچکی بودم و

seeing "Star Wars" for the first time,

برای اولین بار فیلم «جنگ ستارگان» را دیدم،

I've been fascinated by this idea

تا همین اکنون، ایده روبات های شخصی

of personal robots.

مرا مسحور خود ساخته است.

And as a little girl,

به عنوان یک دختر بچه کوچک،

I loved the idea of a robot that interacted with us

عاشق ایده روباتی بودم که تعاملش با ما

much more like a helpful, trusted sidekick --

بیشتر شبیه یک همراه مورد اعتماد و یاری گر باشد.

something that would delight us, enrich our lives

چیزی که گاهی بتواند باعث سرخوشی ما شود، زندگی ما راغنی تر کند

and help us save a galaxy or two.

و کمکمان کند که یکی دو تا کهکشان را نجات دهیم.

I knew robots like that didn't really exist,

می دانستم که چنین روبات هایی واقعا وجود ندارند،

but I knew I wanted to build them.

اما می دانستم که دوست دارم چنین چیزهایی را بسازم.

So 20 years pass --

20 سال بدین ترتیب گذشت --

I am now a graduate student at MIT

حالا من دانشجوی تحصیلات تکمیلی در موسسه فناوری ماساچوست هستم،

studying artificial intelligence,

و در رشته هوش مصنوعی تحصیل میکنم.

the year is 1997,

این داستان مربوط به سال 1997 است.

and NASA has just landed the first robot on Mars.

و همان زمان بود که ناسا نخستین روبات را روی مریخ فرود آورده بود.

But robots are still not in our home, ironically.

اما طعنه آمیز این بود که روبات ها هنوز جایی در خانه های ما نداشتند.

And I remember thinking about

یادم می آید که به تمام دلایلی که

all the reasons why that was the case.

ممکن بود باعث این وضع شود فکر می کردم.

But one really struck me.

اما یک دلیل به نظرم بسیار مهم بود.

Robotics had really been about interacting with things,

دانش روباتیک واقعا بر مبنای تعامل با اشیا بنا شده بود،

not with people --

ونه بر اساس تعامل با انسان ها --

certainly not in a social way that would be natural for us

و به طور قطع نه به روشی اجتماعی که از دید ما طبیعی به نظر می رسد

and would really help people accept robots

و می تواند به مردم کمک کند تا روبات ها را واقعا

into our daily lives.

در زندگی روزمره خود بپذیرند.

For me, that was the white space; that's what robots could not do yet.

برای من این موضوع دقیقا فضایی خالی را نشان می داد: چیزی که روبات ها هنوز قادر به انجام آن نیستند.

And so that year, I started to build this robot, Kismet,

و به همین دلیل در همان سال، من شروع به ساختن این روبات کردم که اسمش کیسمت است

the world's first social robot.

اولین روبات اجتماعی دنیا.

Three years later --

سه سال بعد --

a lot of programming,

بعد از کلی برنامه نویسی و

working with other graduate students in the lab --

و همکاری با دیگر دانشجویان در آزمایشگاه --

Kismet was ready to start interacting with people.

کیسمت، آماده آغاز تعامل با مردم بود.

(Video) Scientist: I want to show you something.

(ویدئو) دانشمند : می خواهم یک چیزی بهت نشان بدهم.

Kismet: (Nonsense)

کیسمت: (نا مفهوم)

Scientist: This is a watch that my girlfriend gave me.

دانشمند : این یک ساعت است که دوست دخترم به من داده.

Kismet: (Nonsense)

کیسمت:(نا مفهوم)

Scientist: Yeah, look, it's got a little blue light in it too.

دانشمند : بله، نگاه کن، یک نور آبی رنگ کوچک هم در آن هست.

I almost lost it this week.

نزدیک بود این هفته گمش کنم.

Cynthia Breazeal: So Kismet interacted with people

سینتیا بریزیل : خوب تعامل کیسمت با مردم شبیه به

like kind of a non-verbal child or pre-verbal child,

کودکی بود که قادر به حرف زدن نیست و یا هنوز زبان باز نکرده است،

which I assume was fitting because it was really the first of its kind.

که البته قابل درک بود، چرا که این روبات اولین نوع از خانواده روبات های اجتماعی بود.

It didn't speak language, but it didn't matter.

کیسمت نمی توانست حرف بزند، اما این مسئله اهمیتی نداشت.

This little robot was somehow able

این روبات کوچک به نوعی قادر بود

to tap into something deeply social within us --

که ماهیتی بسیار اجتماعی در درون ما را لمس کند --

and with that, the promise of an entirely new way

و بدین ترتیب به ما وعده پیمودن مسیر کاملا جدیدی

we could interact with robots.

در تعامل با روبات ها را می داد.

So over the past several years

بدین ترتیب در چند سال گذشته

I've been continuing to explore this interpersonal dimension of robots,

من به کشف این بعُد میان شخصیتی روبات ها ادامه دادم ،

now at the media lab

و در حال حاضر در آزمایشگاهای رسانه ای و به همراه

with my own team of incredibly talented students.

تیم همکارانم که از دانشجویان فوق العاده با هوش تشکیل شده ند، روی این موضوع کار می کنیم.

And one of my favorite robots is Leonardo.

و یکی از ربات های مورد علاقه من لئوناردو است.

We developed Leonardo in collaboration with Stan Winston Studio.

ما لئوناردو را با همکاری استودیو استن وینستون توسعه دادیم.

And so I want to show you a special moment for me of Leo.

و می خواهم لحظه ای که برایم درباره لئو، بسیار خاص است را به شما نشان دهم.

This is Matt Berlin interacting with Leo,

مت برلین که در حال کار و تعامل با لئو است

introducing Leo to a new object.

شی جدیدی را به لئو معرفی می کند.

And because it's new, Leo doesn't really know what to make of it.

و از آنجایی که این شی برای او جدید است، لئو نمی داند واقعا با چی سر و کار دارد

But sort of like us, he can actually learn about it

اما در واقع و به نوعی شبیه خود ما، او هم می تواند از واکنش های مت

from watching Matt's reaction.

چیزهایی در باره آن یاد بگیرد.

(Video) Matt Berlin: Hello, Leo.

(ویدیو) مت برلین: سلام لئو

Leo, this is Cookie Monster.

لئو این هیولای شیرینی خوار است. لئو این کوکی مانستر( شخصیتی عروسکی هیولا مانند) است.

Can you find Cookie Monster?

میتوانی کوکی مانستر را پیدا کنی؟

Leo, Cookie Monster is very bad.

لئو، کوکی مانستر بسیار بده.لئو

He's very bad, Leo.

لئو، اون خیلی بده

Cookie Monster is very, very bad.

کوکی مانستر خیلی خیلی بده

He's a scary monster.

اون یک هیولای ترسناکه

He wants to get your cookies.

او می خواهد همه شیرینی های تو را ازت بگیرد.

(Laughter)

(خنده)

CB: All right, so Leo and Cookie

سینتیا بریزیل : خوب ليو و کوکی مانستر

might have gotten off to a little bit of a rough start,

شاید شروع خیلی خوبی با هم نداشتند

but they get along great now.

اما الان با هم به خوبی کنار می آیند

So what I've learned

چیزی که من واقعا در خلال

through building these systems

ساخت این سیستم ها آموختم این بود که

is that robots are actually

روبات ها در واقع

a really intriguing social technology,

یک فناوری بسیار جذاب اجتماعی هستند.

where it's actually their ability

که این توانایی را دارند که برروی

to push our social buttons

نقاط حساس اجتماعی ما انگشت بگذارند

and to interact with us like a partner

و همانند یک همکار با ما به تعامل بپردازند که

that is a core part of their functionality.

این موضوع در واقع هسته اصلی کاربری آنها است.

And with that shift in thinking, we can now start to imagine

حالا با این طرز تفکر جدید می توانیم به

new questions, new possibilities for robots

سوال ها و امکانات جدیدی در باره روبات ها فکر کنیم

that we might not have thought about otherwise.

که در غیر این صورت، نمی توانستیم به آنها بپردازیم

But what do I mean when I say "push our social buttons?"

اما منظورم از اینکه برروی نقاط حساس اجتماعی ما انگشت می گذارند چیست؟

Well, one of the things that we've learned

خوب، یکی از چیزهایی که ما یاد گرفته ایم

is that, if we design these robots to communicate with us

این است که اگر می خواهیم این روبات ها را به گونه ای طراحی کنیم که با ما ارتباط برقرار کنیم

using the same body language,

از همان زبان بدن و از همان

the same sort of non-verbal cues that people use --

مجموعه از اشاره های غیر کلامی که مردم استفاده می کنند استفاده کنیم --

like Nexi, our humanoid robot, is doing here --

مانند کاری که روبات انسان نمای ما نکسی، در اینجا انجام می دهد --

what we find is that people respond to robots

چیزی که در این مورد متوجه شدیم این است که در این شرایط واکنش مردم به روبات ها

a lot like they respond to people.

شبیه به واکنش آنها نسبت به مردم عادی است.

People use these cues to determine things like how persuasive someone is,

مردم از این نشانه ها استفاده می کنند برای مشخص کردن چیزهایی مانند چگونه فردی قانع میشود، به چه سبب دوست داشتنی است، چطور جذاب است و چقدر قابل اعتماد است.

how likable, how engaging,

مردم از این نشانه ها استفاده می کنند برای مشخص کردن چیزهایی مانند چگونه فردی قانع میشود، به چه سبب دوست داشتنی است، چطور جذاب است و چقدر قابل اعتماد است.

how trustworthy.

مردم از این نشانه ها استفاده می کنند برای مشخص کردن چیزهایی مانند چگونه فردی قانع میشود، به چه سبب دوست داشتنی است، چطور جذاب است و چقدر قابل اعتماد است.

It turns out it's the same for robots.

معلوم شده است که عین این رفتار درمواجهه با روبات ها هم صادق است.

It's turning out now

اکنون مشخص شده است

that robots are actually becoming a really interesting new scientific tool

که روبات ها در واقع یک ابزار علمی بسیار جذاب

to understand human behavior.

برای درک رفتارهای انسان هم هستند.

To answer questions like, how is it that, from a brief encounter,

مثلا درباره اینکه چگونه ما می توانیم در خلال یک ملاقات کوتاه

we're able to make an estimate of how trustworthy another person is?

تخمینی از اینکه شخص مقابل ما چقدر قابل اعتماد است را به دست بیاوریم؟

Mimicry's believed to play a role, but how?

اعتقاد بر این است که در این شرایط واکنش های غیر کلامی نقش مهمی بر عهده دارند، اما چگونه ؟

Is it the mimicking of particular gestures that matters?

آیا در این مورد تقلید از رفتارهای ویژه دارای اهمیت است؟

It turns out it's really hard

معلوم شده است که بررسی این موضوع

to learn this or understand this from watching people

از طریق تماشای رفتار مردم کار بسیار دشواری است

because when we interact we do all of these cues automatically.

چون، وقتی در حال تعامل با دیگران هستیم این رفتارها به طور خودکار اتفاق می افتد.

We can't carefully control them because they're subconscious for us.

ما نمی توانیم با دقت این رفتارها را کنترل کنیم چون این رفتارها در ناخودآگاه ما است.

But with the robot, you can.

اما در باره روباتها ، شما می توانید چنین بررسی هایی را انجام دهید.

And so in this video here --

و در این ویدیو --

this is a video taken from David DeSteno's lab at Northeastern University.

این ویدوی در آزمایشگاه دیوید دی استنو در دانشگاه نورت ایسترن تهیه شده است.

He's a psychologist we've been collaborating with.

او روان شناسی است که با ما همکاری می کند.

There's actually a scientist carefully controlling Nexi's cues

در این مورد در واقع یک دانشمند با دقت در حال کنترل واکنش و نشانه های نکسی است

to be able to study this question.

تا با کمک آن بتوان به بررسی مساله بپردازد.

And the bottom line is -- the reason why this works is

و نکته نهایی در این مورد -- و دلیلی که این بررسی کارآمد است

because it turns out people just behave like people

این است که معلوم شده که انسان ها حتی زمانی که با روبات ها

even when interacting with a robot.

تعامل دارند دقیقا مثل انسان ها واکنش نشان می دهند.

So given that key insight,

بنابراین با این دیدگاه کلیدی

we can now start to imagine

اکنون می توانیم نوع جدیدی از

new kinds of applications for robots.

کاربرد برای روبات ها را تصور کنیم.

For instance, if robots do respond to our non-verbal cues,

برای مثال، اگر روبات ها به علایم غیر گفتاری ما واکنش نشان دهند،

maybe they would be a cool, new communication technology.

شاید کار کردن با آنها جذاب تر شده و به فناوری ارتباطی جذاب تری بدل شوند

So imagine this:

بیایید چنین مواردی را تصورم کنید:

What about a robot accessory for your cellphone?

نظرتان درباره یک روبات در نقش ابزار جنبی برای تلفن همراهتان چیست؟

You call your friend, she puts her handset in a robot,

شما به دوستتان زنگ می زنید و او گوشی را به روبات می دهد،

and, bam! You're a MeBot --

و ناگهان خود شما تبدیل به یک می بوت ( رباتی که توانایی سخن گفتن و بدنی مشابه انشان دارد) می شوید --

you can make eye contact, you can talk with your friends,

شما به واسطه آن می توانید ارتباط چشمی برقرار کنید، با دوستانتان حرف بزنید،

you can move around, you can gesture --

به اطراف حرکت کنید ، قیافه بگیرید --

maybe the next best thing to really being there, or is it?

ابن شاید بهترین جایگزین ممکن به جای حضور خود شخص در ان محیط باشد، اینطور نیست؟

To explore this question,

برای بررسی این امکان

my student, Siggy Adalgeirsson, did a study

یکی از دانشجویان من، سیگی آدالجرسون، تحقیقی انجام داد

where we brought human participants, people, into our lab

او یک فرد عادی را به آزمایشگاه آورد

to do a collaborative task

تا یک فعالیت مشترک را

with a remote collaborator.

با یک مشارکت کننده از راه دور انجام دهد.

The task involved things

این کار، شامل چند چیز مختلف بود

like looking at a set of objects on the table,

مثل نگاه کردن به اشیای روی میز،

discussing them in terms of their importance and relevance to performing a certain task --

بحث کردن در باره اهمیت و کارآمدی آنها در یک کار مشخص --

this ended up being a survival task --

بعدا معلوم شد که این عمل ، کاری برای بقا است --

and then rating them in terms

و سپس رتبه بندی آنها از نظر

of how valuable and important they thought they were.

ارزشمندی و اهمیتی که به نظر آنها هر یک از اشیا داشتند.

The remote collaborator was an experimenter from our group

همکار راه دور این بررسی یکی از آزمایش کنندگان گروه ما بود

who used one of three different technologies

ما از یکی از 3 فناوری متفاوت

to interact with the participants.

را برای تعامل با شرکت کننده ها به کار می گرفتیم

The first was just the screen.

اولین فناوری فقط یک صفحه نمایش بود

This is just like video conferencing today.

چیزی شبیه به ویدیو کنفرانس های امروزی

The next was to add mobility -- so, have the screen on a mobile base.

بعدی قابلیت حرکت بود -- مثل اینکه صفحه نمایش را روی یک پایه متحرک قرار دهیم

This is like, if you're familiar with any of the telepresence robots today --

این چیزی شبیه روبات های ارتباطات حضوری (تله پرسنس) است که اکنون هم موجودند --

this is mirroring that situation.

این نمایی از حالت نهایی را ایجاد می کرد.

And then the fully expressive MeBot.

و در نهایت نسخه نهایی می بوت (MeBot)

So after the interaction,

پس از تعامل

we asked people to rate their quality of interaction

از شرکت کننده ها می خواستیم تا کیفیت تعاملشان

with the technology, with a remote collaborator

با شخص راه دور و به کمک فناوری را

through this technology, in a number of different ways.

به طرق مختلفی به شکل عددی بیان کنند

We looked at psychological involvement --

ما به دنبال درگیری روانشانختی می گشتیم --

how much empathy did you feel for the other person?

چقدر با آن فرد احساس همراهی و همدلی پیدا می کنید ؟

We looked at overall engagement.

ما به دنبال درگیری کلی بودیم

We looked at their desire to cooperate.

همچنین میل آنها به تعامل را مشاهده می کردیم

And this is what we see when they use just the screen.

و این چیزی بود که ما وقتی آنها فقط از صفحه نمایش استفاده می کردند دیدیم.

It turns out, when you add mobility -- the ability to roll around the table --

معلوم شد وقتی شما تحرک -- قابلیت حرکت کردن در اطراف میز -- را اضافه می کنید

you get a little more of a boost.

شاهد اندکی بهبود در این تعامل هستید.

And you get even more of a boost when you add the full expression.

و وقتی حالات بیان کامل را اضافه می کنید بازهم تعامل بهبود پیدا می کند.

So it seems like this physical, social embodiment

به نظر می رسد این تجسم های فیزیکی و اجتماعی

actually really makes a difference.

واقعا تغییر ایجاد می کند.

Now let's try to put this into a little bit of context.

حالا بیایید سعی کنیم این را اندکی درون یک چهارچوب قرار دهیم

Today we know that families are living further and further apart,

می دانیم امروزه خانواده ها دور از هم زندگی می کنند.

and that definitely takes a toll on family relationships

و طبیعتا این باعث ایجاد نواقصی در روابط خانوادگی می شود

and family bonds over distance.

و فاصله های مانعی میان خانواده ها ایجاد می کنند.

For me, I have three young boys,

خود من 3 پسر جوان دارم

and I want them to have a really good relationship

و دوست دارم آنها روابط خوبی با

with their grandparents.

پدربزرگ و مادربزرگ خود داشته باشند

But my parents live thousands of miles away,

اما والدین من هزاران کیلومتر دور از ما زندگی می کنند.

so they just don't get to see each other that often.

به همین دلیل انها فرصت چندانی برای دیدن هم ندارند

We try Skype, we try phone calls,

ما اسکایپ و تماس های تلفنی را امتحان کردیم

but my boys are little -- they don't really want to talk;

اما پسرهای من کوچکند -- خیلی دوست ندارند حرف بزنند

they want to play.

دوست دارند بازی کنند

So I love the idea of thinking about robots

به همین دلیل من عاشق فکر کردن به ایده روبات هایی هستم

as a new kind of distance-play technology.

که از آنها به عنوان نوعی فناوری بازی از راه دور بتوان استفاده کرد

I imagine a time not too far from now --

من زمانی را تصور می کنم که خیلی دور از ما نخواهد بود --

my mom can go to her computer,

مادرم به سراغ کامپیوترش برود

open up a browser and jack into a little robot.

یک مرور گر را باز کند و اتصالی را با یک روبات کوچک ایجاد کند

And as grandma-bot,

و به عنوان یک مادربزرگ بات (grandma-bot)

she can now play, really play,

بتواند به معنی واقعی کلمه

with my sons, with her grandsons,

با پسرهای من و نوه های خودش در یک

in the real world with his real toys.

دنیای واقعی و با اسباب بازی های واقعی بازی کند.

I could imagine grandmothers being able to do social-plays

من می توانم تصور کنم که مادربزرگ ها و پدر بزرگ ها قادر به انجام بازی های دسته جمعی با نوه ها و

with their granddaughters, with their friends,

دوستان آنها شوند

and to be able to share all kinds of other activities around the house,

و بتوانند فعالیت های دیگری را با آنها به اشتراک بگذارند،

like sharing a bedtime story.

مثلا برای آنها قصه دم خوابشان را تعریف کنند.

And through this technology,

و به کمک این فناوری ها

being able to be an active participant

آنها قادر خواهند بود نقش فعال تری

in their grandchildren's lives

در زندگی نوه های خود ایفا کنند

in a way that's not possible today.

ان هم به روشی که امروز میسر نیست .

Let's think about some other domains,

بیایید به برخی از حوزه های دیگر فکر کنیم

like maybe health.

مثلا سلامت

So in the United States today,

امروزه در ایالات متحده

over 65 percent of people are either overweight or obese,

بیش از 65 درصد مردم به نوعی درگیر چاقی یا اضافه وزن هستند

and now it's a big problem with our children as well.

و این یکی از مسایل بزرگ در مورد بچه های ما هم هست.

And we know that as you get older in life,

و می دانیم که هر چقدر سن شما بیشتر می شود

if you're obese when you're younger, that can lead to chronic diseases

اگر شما در جوانی دچار چاقی بوده اید ، احتمال بیشتری دارد که به بیماریهای عروقی مبتلا شوید

that not only reduce your quality of life,

که نه تنها کیفیت زندگی شما را کاهش می دهد

but are a tremendous economic burden on our health care system.

که تاثیر اقتصادی شدیدی بر سیستم سلامت و درمان کشور نیز دارد.

But if robots can be engaging,

اما اگر روبات ها درگیر این موضوع شوند

if we like to cooperate with robots,

اگر ما تعامل با روبات ها را دوست داشته باشیم

if robots are persuasive,

اگر روبا تها متقاعد کننده باشند

maybe a robot can help you

شاید یک روبات بتواند به شما کمک کند

maintain a diet and exercise program,

که یک رژیم غذایی و برنامه تمرینی را در پیش بگیرید

maybe they can help you manage your weight.

شاید آنها بتوانند شما را در کنترل وزنتان یاری دهند

Sort of like a digital Jiminy --

شاید چیزی شبیه یک موجود محافظ دیجیتال --

as in the well-known fairy tale --

شبیه همان شخصیت های داستان های افسانه ای --

a kind of friendly, supportive presence that's always there

یک حضور دوستانه و حمایت کننده که همیشه حضور دارد

to be able to help you make the right decision

تا به شما در اتخاذ تصمیم درست کمک کند

in the right way at the right time

و در زمان و به روش مناسب

to help you form healthy habits.

به شما برای داشتن عادت های سالم یاری برساند

So we actually explored this idea in our lab.

خوب در واقع ما این ایده را در آزمایشگاهمان بررسی کردیم

This is a robot, Autom.

این یک روبات است به نام آتوم

Cory Kidd developed this robot for his doctoral work.

کوری کید این روبات را برای پژوهش دکترایش طراحی کرده است

And it was designed to be a robot diet-and-exercise coach.

و این روبات به عنوان یک مربی ورزش و رژیم غذایی طراحی شده است.

It had a couple of simple non-verbal skills it could do.

چند تا توانایی غیر کلامی هم هست که این روبات می تواند انجام دهد

It could make eye contact with you.

می تواند با شما ارتباط بصری ایجاد کند

It could share information looking down at a screen.

می تواند اطلاعاتی را با نگاه کردن به پایین تصویر با شما در میان بگذارد

You'd use a screen interface to enter information,

شما می توانید از صفحه واسطه برای ورود داده ها استفاده کنید

like how many calories you ate that day,

مثل اینکه چند کالری در روز غذا خورده اید

how much exercise you got.

چقدر تمرین کرده اید

And then it could help track that for you.

و سپس این روبات می تواند به شما برای پیگیری آنها کمک کند.

And the robot spoke with a synthetic voice

و این روبات با یک سیستم صوتی ترکیبی با شما صحبت می کند

to engage you in a coaching dialogue

تا شما را وادار به انجام مکالمه ای مربوط به وظایف مربی گریش بکند

modeled after trainers

و برای تمرین کننده ها و

and patients and so forth.

یا بیماران و دیگران می تواند برنامه ریزی شود

And it would build a working alliance with you

و می تواند یک ارتباط کاری به واسطه

through that dialogue.

دیالوگ با شما برقرار کند

It could help you set goals and track your progress,

می تواند کمک کند که اهداف خود را تعیین و و بر فرآیند خود نظارت کنید

and it would help motivate you.

و می تواند شما را ترغیب کند

So an interesting question is,

خوب سوال جالب توجه این است

does the social embodiment really matter? Does it matter that it's a robot?

آیا داشتن پارامترهای اجتماعی واقعا مهم است ؟ آیا مهم است که طرف مقابل یک روبات است؟

Is it really just the quality of advice and information that matters?

یا تنها کیفیت یک راهنمایی و اطلاعات است که اهمیت دارد؟

To explore that question,

برای بررسی این سوال

we did a study in the Boston area

ما تحقیقی را در منطقه بوستون انجام دادیم

where we put one of three interventions in people's homes

ما یکی از سه گونه واسط ارتباطی را در خانه مردم قرار دادیم

for a period of several weeks.

برای مدت چند هفته

One case was the robot you saw there, Autom.

یکی از این واسطه ها روباتی بود که شما اینجا دیدید: آتوم

Another was a computer that ran the same touch-screen interface,

دیگری کامپیوتری بود که با یک واسطه صفحه لمسی کار می کرد

ran exactly the same dialogues.

و دقیقا همان دیالوگ ها را منتقل می کرد

The quality of advice was identical.

کیفیت توصیه ها نیز دقیقا یکسان بودند.

And the third was just a pen and paper log,

سومی هم یک قلم و کاغذ بود

because that's the standard intervention you typically get

چرا که معمولا این چیزی است که وقتی می خواهید یک برنامه

when you start a diet-and-exercise program.

رژیمی و یا تمرینی را شروع کنید در اختیار شما قرار داده می شود.

So one of the things we really wanted to look at

خوب یکی از چیزهایی که ما واقعا دنبالش بودیم

was not how much weight people lost,

این نبود که مردم چقدر وزن کم می کنند

but really how long they interacted with the robot.

بلکه این بود که چه مدتی با روبات به تعامل می پردازند.

Because the challenge is not losing weight, it's actually keeping it off.

چرا که اینجا رقابت در کاهش وزن نبود بلکه ادامه دان به تمرینات بود

And the longer you could interact with one of these interventions,

و هرچه بیشتر شما می توانستید با یکی از این واسطه ها به تعامل بپردازید

well that's indicative, potentially, of longer-term success.

در اینجا به طور بالقوه آن واسطه دارای موفقیت دراز مدت تری خواهد بود.

So the first thing I want to look at is how long,

خوب اولین چیزی که می خواهم به آن نگاه کنم این است که چه قدر،

how long did people interact with these systems.

چه مدتی مردم با این سیستم ها تعامل داشتند.

It turns out that people interacted with the robot

مشخص شد که مردم با روبات ها

significantly more,

به طور چشمگیری بیش از بقیه به تعامل می پردازند

even though the quality of the advice was identical to the computer.

حتی با توجه به اینکه کیفیت توصیه ها در مقایسه با کامپیوتر کاملا یکسان بودند.

When it asked people to rate it on terms of the quality of the working alliance,

وقتی از مردم خواستیم تا از نظر سطح کیفی همکاری با انها نمره دهند

people rated the robot higher

روبات ها رتبه بالاتری به دست آوردند

and they trusted the robot more.

و مردم به روبات ها اعتماد بیشتری داشتند

(Laughter)

(خنده)

And when you look at emotional engagement,

و وقتی به درگیری احساسی نگاه کنید

it was completely different.

داستان کاملا متفاوت است

People would name the robots.

آنها روی روبات ها اسم گذاشته بودند

They would dress the robots.

آنها لباس تن روبات می کردند

(Laughter)

(خنده)

And even when we would come up to pick up the robots at the end of the study,

و حتی زمانی که در پایان مدت آزمون برای بردن روبات ها رفتیم

they would come out to the car and say good-bye to the robots.

آنها از خانه بیرون آمدند و با روبات ها خداحافظی کردند

They didn't do this with a computer.

آنها این کار را با کامپیوتر ها انجام ندادند

The last thing I want to talk about today

آخرین نکته ای که امروز می خواهم بگویم

is the future of children's media.

آینده رسانه های بچه ها است.

We know that kids spend a lot of time behind screens today,

می دانیم که بچه ها امروزه وقت زیادی را پشت صفحات نمایشگر می گذرانند

whether it's television or computer games or whatnot.

حالا چه تلوزیون یا بازی های کامپیوتری و یا هر چیز دیگری

My sons, they love the screen. They love the screen.

پسرهای من عاشق این صفحات نمایش هستند

But I want them to play; as a mom, I want them to play,

اما من می خواهم که آنها بازی کنند : به عنوان یک مادر می خواهم که آنها بازی کنند

like, real-world play.

منظورم بازی واقعی است

And so I have a new project in my group I wanted to present to you today

و به همین دلیل پروژه جدیدی را در گروهم دارم که دوست دارم امروز به شما معرفی اش کنم

called Playtime Computing

اسمش پلی تایم کامپیوتینگ است

that's really trying to think about how we can take

این پروژه سعی می کند به این موضع فکر کند که ما چه کار می توانیم کنیم

what's so engaging about digital media

چه چیزی در رسانه های دیجیتال تا این حد در گیر کننده است

and literally bring it off the screen

و سپس به معنی واقعی آن را از صفحات نمایش جدا کرده

into the real world of the child,

و به دنیای واقعی یک کودک بیاوریم

where it can take on many of the properties of real-world play.

جایی که می توان آن را روی بسیاری از ویژگی های بازی های دنیای واقعی سوار کرد

So here's the first exploration of this idea,

خوب این اولین بررسی و کاوش این ایده بود

where characters can be physical or virtual,

جایی که شخصیت ها می توانند فیزیکی یا مجازی باشند

and where the digital content

و جایی که محتوای دیجیتال

can literally come off the screen

می توانست به طور واقعی از صفحه جدا شده و

into the world and back.

به درون جهان بیاید و برگردد.

I like to think of this

من دوست دارم به این ایده به شکل

as the Atari Pong

آتاری پونگ نگاه کنم

of this blended-reality play.

بازی که ترکیبی از واقعیت را هم دارد

But we can push this idea further.

اما ما می توانیم این ایده را پیش تر هم ببریم

What if --

چه می شود اگر --

(Game) Nathan: Here it comes. Yay!

(بازی) ناتان : الان می آید . وای !

CB: -- the character itself could come into your world?

سینتیا بریزیل: خود شخصیت های بازی به دنیای شما وارد شوند؟

It turns out that kids love it

معلوم شد که بچه ها وقتی

when the character becomes real and enters into their world.

شخصیت ها واقعی شده و وارد دنیای آنها می شوند عاشقشان می شوند

And when it's in their world,

و وقتی این شخصیت در دنیای آنها باشد ،

they can relate to it and play with it in a way

آنها می توانند به گونه ای با آن ارتباط برقرار کرده و بازی کنند

that's fundamentally different from how they play with it on the screen.

که به طور بنیادی با روشی که آنها در صفحه تلوزیون با شخصیت ها بازی می کنند فرق دارد

Another important idea is this notion

ایده مهم دیگر این دوام و پیوستگی

of persistence of character across realities.

شخصیتها در واقعیت های متفاوت است.

So changes that children make in the real world

تغییری که بچه ها در دنیای واقعی ایجاد می کنند

need to translate to the virtual world.

باید به دنیای دیجیتال نیز ترجمه و اعمال شود.

So here, Nathan has changed the letter A to the number 2.

خوب ، اینجا، ناتان حرف A را به عدد 2 تغییر می دهد

You can imagine maybe these symbols

مثلا میتوانید فرض کنید این علایم و یا اعداد

give the characters special powers when it goes into the virtual world.

به شخصیت ها قدرت های ویژه ای را در دنیای مجازی می دهد

So they are now sending the character back into that world.

خوب حالا آنها این شخصیت را به آن دنیا می فرستند.

And now it's got number power.

و حالا آن شخصیت قدرت اعداد را به خود گرفته است

And then finally, what I've been trying to do here

و در نهایت کاری که من اینجا قصد دارم انجام دهم

is create a really immersive experience for kids,

خلق تجربه ای همه جانبه برای کودکان است

where they really feel like they are part of that story,

چیزی که آنها احساس کنند واقعا به بخشی از داستان بدل شده اند

a part of that experience.

به بخشی از تجربه

And I really want to spark their imaginations

و واقعا مایلم بتوانم تخیل آنها را فعال کنم

the way mine was sparked as a little girl watching "Star Wars."

همانطور که تخیلات من زمانی که دختر کوچکی بودم با دیدن فیلم «جنگ ستارگان» فعال شد

But I want to do more than that.

اما در عین حال می خواهم کاری بیش از این هم انجام دهم

I actually want them to create those experiences.

من می خواهم که خود آنها این تجربیات را خلق کنند

I want them to be able to literally build their imagination

من می خواهم آنها به معنی واقعی کلمه قادر به ساخت تخیلات خود

into these experiences and make them their own.

به واسطه این تجربه ها باشند و آن را مال خود کنند.

So we've been exploring a lot of ideas

خوب ، ما ایده های متعددی را بررسی کردیم

in telepresence and mixed reality

ایده هایی در باره حضور از راه دور و واقعیت ترکیبی

to literally allow kids to project their ideas into this space

تا اینکه واقعا به بچه ها این امکان داده شود که تخیلات خود را در این فضا منعکس کنند

where other kids can interact with them

جایی که بقیه بچه ها هم بتوانند با آن ها تعامل کنند

and build upon them.

و آنها را بسازند.

I really want to come up with new ways of children's media

من واقعا مایلم به راه های جدیدی در رسانه بچه ها دست پیدا کنم

that foster creativity and learning and innovation.

که موجب پرورش خلاقیت و یادگیری و ابداعات انها شود.

I think that's very, very important.

من فکر می کنم این بسیار بسیار مهم است.

So this is a new project.

خوب این پروژه جدید است.

We've invited a lot of kids into this space,

ما تعداد زیادی از بچه ها را به این فضا دعوت کردیم،

and they think it's pretty cool.

و آنها به این نتیجه رسیدند که خیلی هیجان انگیز است.

But I can tell you, the thing that they love the most

اما می توانم به شما بگویم چیزی که آنها بیش از همه عاشقش شدند

is the robot.

روبات بود.

What they care about is the robot.

چیزی که بهش اهمیت می دادند روبات بود.

Robots touch something deeply human within us.

روبات چیزی عمیقا انسانی را در اعماق ما لمس می کند.

And so whether they're helping us

و چه به ما کمک کندد که

to become creative and innovative,

خلاق تر و مبتکر تر شویم

or whether they're helping us

یا کمکمان کنند

to feel more deeply connected despite distance,

تا علی رغم وجود فاصله های عمیق به هم احساس ارتباط بیشتری کنیم

or whether they are our trusted sidekick

یا به همکار و یاور قابل اعتماد ما بدل شوند

who's helping us attain our personal goals

که ما را در رسیدن به اهداف شخصی امام کمک می کنند

in becoming our highest and best selves,

تا بالاترین و برترین بخش های شخصیت خود را بروز دهیم

for me, robots are all about people.

برای من همه چیز روبا تها درباره انسان و مردم است

Thank you.

ممنونم

(Applause)

(تشویق)