I grew up in the Westboro Baptist Church. Here's why I left | Megan Phelps-Roper

Çeviri: Some Anon Gözden geçirme: kevser taslik

I was a blue-eyed, chubby-cheeked five-year-old

Aileme ilk katıldığım protestoda

when I joined my family on the picket line for the first time.

mavi gözlü, tombul yanaklı, beş yaşında bir çocuktum.

My mom made me leave my dolls in the minivan.

Annem bebeklerimi minivanda bıraktırmıştı.

I'd stand on a street corner in the heavy Kansas humidity,

Kansas'ın yoğun neminde,

surrounded by a few dozen relatives,

bir yığın akrabayla çevrelenmiş vaziyette,

with my tiny fists clutching a sign that I couldn't read yet:

küçük yumruklarımla henüz okuyamadığım bir pankartı tutuyordum:

"Gays are worthy of death."

"Eşcinseller ölüme layıktır."

This was the beginning.

Bu başlangıçtı.

Our protests soon became a daily occurrence

Protestolarımız yakında günlük olmaya başladı

and an international phenomenon,

ve uluslarlararası bir fenomene dönüştü

and as a member of Westboro Baptist Church,

ve Westboro Baptist Kilisesi'nin bir üyesi olarak

I became a fixture on picket lines across the country.

ben de ülke çapındaki protestoların bir demirbaşına dönüştüm.

The end of my antigay picketing career

Eşcinsel karşıtı protesto kariyerimin

and life as I knew it,

ve bildiğim hayatımın sonu,

came 20 years later,

20 yıl sonra geldi;

triggered in part by strangers on Twitter

kısmen, bana "öteki"yle karşılaşmanın gücünü

who showed me the power of engaging the other.

gösteren Twitter'daki yabancılarca tetiklenmişti

In my home,

Yaşam, benim evimde,

life was framed as an epic spiritual battle between good and evil.

iyi ve kötü arasında, destansı bir ruhani savaş olarak tanımlanmıştı.

The good was my church and its members,

İyi, benim kilisem ve üyeleriydi

and the evil was everyone else.

ve kötü ise diğer herkesti.

My church's antics were such

Kilisemin tuhaflıkları öyleydi ki

that we were constantly at odds with the world,

dünyayla sürekli çatışma halindeydik

and that reinforced our otherness on a daily basis.

ve bu bizim ötekiliğimizi günbegün güçlendiriyordu.

"Make a difference between the unclean and the clean,"

"Temiz ve kirliyi birbirinden ayırın"

the verse says,

diyordu ayet;

and so we did.

biz de öyle yaptık.

From baseball games to military funerals,

Beyzbol maçlarından askeri cenazelere kadar

we trekked across the country with neon protest signs in hand

ellerimizde fosforlu pankartlarla ülkeyi dolaştık,

to tell others exactly how "unclean" they were

insanlara tam olarak ne kadar kirli olduklarını

and exactly why they were headed for damnation.

ve tam da neden cehenneme doğru gittiklerini söylemek için.

This was the focus of our whole lives.

Tüm hayatımızın odağı buydu.

This was the only way for me to do good in a world that sits in Satan's lap.

Şeytanın kucağında oturan bir dünyada iyilik yapmanın tek yolu benim için buydu.

And like the rest of my 10 siblings,

Ve diğer 10 kardeşim gibi

I believed what I was taught with all my heart,

bana öğretilenlere tüm kalbimle inandım

and I pursued Westboro's agenda with a special sort of zeal.

ve Westboro'nun gündemini özel bir hevesle takip ettim.

In 2009, that zeal brought me to Twitter.

2009'da, bu heves beni Twitter'a getirdi.

Initially, the people I encountered on the platform

Başlangıçta, bu platformda karşılaştığım insanlar

were just as hostile as I expected.

tam da beklediğim gibi düşmanca davranıyordu.

They were the digital version of the screaming hordes

Çocukluğumdan beri protestolarda gördüğüm

I'd been seeing at protests since I was a kid.

bağıran kalabalıkların dijital versiyonuydular.

But in the midst of that digital brawl,

Fakat bu dijital hırgürünün içinde

a strange pattern developed.

tuhaf bir şablon oluşmaya başladı.

Someone would arrive at my profile with the usual rage and scorn,

Biri, her zamanki o öfke ve küçümsemeyle profilime ulaşırdı;

I would respond with a custom mix of Bible verses, pop culture references

ben de İncil ayetleri, pop kültür referansları ve gülen suratlardan oluşan

and smiley faces.

bir karışımla cevap verirdim.

They would be understandably confused and caught off guard,

Anlaşılır biçimde kafaları karışırdı ve hazırlıksız yakalanırlardı

but then a conversation would ensue.

ve peşinden bir sohbet doğardı.

And it was civil --

Ve bu sohbet medeniydi,

full of genuine curiosity on both sides.

iki taraf da samimi bir merakla dolu olurdu.

How had the other come to such outrageous conclusions about the world?

Öteki kişi, dünyayla ilgili nasıl böylesi aşırı sonuçlara varmıştı?

Sometimes the conversation even bled into real life.

Hatta bazen sohbet gerçek hayata kayardı.

People I'd sparred with on Twitter

Twitter'da tartıştığım insanlar

would come out to the picket line to see me

şehirlerinde protestoya geldiysem

when I protested in their city.

beni görmek için gelirlerdi.

A man named David was one such person.

David de onlardan biriydi.

He ran a blog called "Jewlicious,"

"Jewlicious" diye bir blogu vardı.

and after several months of heated but friendly arguments online,

Hararetli fakat arkadaşça tartışmalarla geçen birkaç aydan sonra

he came out to see me at a picket in New Orleans.

New Orleans'taki bir protestoda beni görmeye geldi.

He brought me a Middle Eastern dessert from Jerusalem, where he lives,

Bana yaşadığı Kudüs'ten bir Ortadoğu yemeği getirdi;

and I brought him kosher chocolate

ben de ona koşer çikolata getirdim

and held a "God hates Jews" sign.

ve "Tanrı Yahudilerden nefret ediyor" pankartı tuttum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

There was no confusion about our positions,

Pozisyonlarımıza dair bir kafa karışıklığı yoktu

but the line between friend and foe was becoming blurred.

fakat arkadaş ve hasım arasındaki çizgi muğlaklaşıyordu.

We'd started to see each other as human beings,

Birbirimizi insan olarak görmeye başlamıştık

and it changed the way we spoke to one another.

ve bu birbirimizle nasıl konuştuğumuzu değiştirdi.

It took time,

Zaman aldı fakat

but eventually these conversations planted seeds of doubt in me.

bu konuşmalar sonunda içime şüphe tohumları ekti.

My friends on Twitter took the time to understand Westboro's doctrines,

Twitter arkadaşlarım Westboro'nun öğretilerini anlamak için çaba gösterdiler

and in doing so,

ve bunu yaparak

they were able to find inconsistencies I'd missed my entire life.

benim hayatım boyunca fark edemediğim tutarsızlıkları bulabildiler.

Why did we advocate the death penalty for gays

İsa, "Aranızdan günahsız olan kimse ilk taşı o atsın!" dediği halde

when Jesus said, "Let he who is without sin cast the first stone?"

neden eşcinsellere idamı savunduk?

How could we claim to love our neighbor

Tanrıya komşumuzu yok etmesi için dua ederken

while at the same time praying for God to destroy them?

aynı zamanda onu sevdiğimizi nasıl iddia edecektik?

The truth is that the care shown to me by these strangers on the internet

Gerçek şu ki internetteki bu yabancılar tarafından

was itself a contradiction.

bana gösterilen özenin kendisi bir çelişkiydi;

It was growing evidence

diğer taraftaki insanların

that people on the other side were not the demons I'd been led to believe.

inanmam istenen şeytanlar olmadıklarına dair kanıtları arttırıyordu.

These realizations were life-altering.

Bu farkındalıklar yaşam değiştirici nitelikteydi.

Once I saw that we were not the ultimate arbiters of divine truth

Kutsal gerçekliğin nihai hakemleri değil de

but flawed human beings,

kusurlu insanlar olduğumuzu görünce

I couldn't pretend otherwise.

öyle değilmiş gibi davranamadım.

I couldn't justify our actions --

Eylemlerimizi meşrulaştıramadım;

especially our cruel practice of protesting funerals

özellikle de cenaze törenlerini protesto edip

and celebrating human tragedy.

insan trajedisini kutladığımız zalim pratiğimizi.

These shifts in my perspective

Bakışımdaki bu değişimler,

contributed to a larger erosion of trust in my church,

kiliseme olan güvenimde daha büyük bir erozyona neden oldu

and eventually it made it impossible for me to stay.

ve sonunda benim için orada kalmayı imkansız kıldı.

In spite of overwhelming grief and terror, I left Westboro in 2012.

Ezici bir yas ve aşırı bir korkuya rağmen Westboro'dan 2012'de ayrıldım.

In those days just after I left,

Ayrılmamdan hemen sonraki o günlerde

the instinct to hide was almost paralyzing.

saklanma içgüdüsü neredeyse felç ediciydi.

I wanted to hide from the judgement of my family,

Bir daha benimle asla konuşmayacaklarından emin olduğum,

who I knew would never speak to me again --

düşünceleri ve görüşleri benim için her şey demek olan

people whose thoughts and opinions had meant everything to me.

ailemin yargısından saklanmak istedim.

And I wanted to hide from the world I'd rejected for so long --

Bu kadar uzun zamandır reddettiğim dünyadan saklanmak istedim,

people who had no reason at all to give me a second chance

bir ömür boyu düşmanlıktan sonra bana ikinci bir şans vermek için

after a lifetime of antagonism.

hiçbir nedenleri olmayan insanlardan.

And yet, unbelievably,

Ve gene de, inanılmaz bir şekilde

they did.

o şansı verdiler.

The world had access to my past because it was all over the internet --

Herkes geçmişime ulaşabiliyordu çünkü internette her yerdeydi;

thousands of tweets and hundreds of interviews,

binlerce twit ve yüzlerce röportaj,

everything from local TV news to "The Howard Stern Show" --

yerel TV haberlerinden "Howard Stern Show"a kadar,

but so many embraced me with open arms anyway.

ama çok sayıda insan beni açık kollarla gene de kucakladı.

I wrote an apology for the harm I'd caused,

Neden olduğum zarar için bir özür yazısı yazdım

but I also knew that an apology could never undo any of it.

ama bir özrün bunların hiçbirini asla telafi edemeyeceğini de biliyordum.

All I could do was try to build a new life

Tüm yapabildiğim yeni bir hayat kurmaya çalışmak ve

and find a way somehow to repair some of the damage.

zararı kısmen onarmaya çalışmaktı.

People had every reason to doubt my sincerity,

Samimiyetimden şüphelenmek için insanların her türlü sebebi vardı

but most of them didn't.

fakat çoğu şüphelenmedi.

And --

Ve

given my history,

tarihim hesaba katılırsa

it was more than I could've hoped for --

bu umabileceğimden fazlasıydı;

forgiveness and the benefit of the doubt.

af ve hüsnüzan.

It still amazes me.

Beni hâlâ şaşırtıyor.

I spent my first year away from home

Evden ayrı ilk yılımı

adrift with my younger sister,

benimle birlikte ayrılmayı seçen

who had chosen to leave with me.

küçük kız kardeşimle yönsüz geçirdim.

We walked into an abyss,

Bir boşluğa yürüdük

but we were shocked to find the light and a way forward

ama bunca zamandır hedef aldığımız aynı topluluklarda bir ışık ve

in the same communities we'd targeted for so long.

ilerleyebileceğimiz bir yol bulduğumuza çok şaşırmıştık.

David,

David,

my "Jewlicious" friend from Twitter,

"Jewlicious" blogu olan Twitter arkadaşım

invited us to spend time among a Jewish community in Los Angeles.

bizi Los Angeles'ta bir Yahudi topluluğuna davet etti.

We slept on couches in the home of a Hasidic rabbi and his wife

Hasidik bir haham, eşi ve dört çocuğunun

and their four kids --

evindeki kanepelerde uyuduk.

the same rabbi that I'd protested three years earlier

3 sene önce, üzerinde "Hahamınız bir orospu."

with a sign that said, "Your rabbi is a whore."

yazan bir pankartla protesto ettiğim haham.

We spent long hours talking about theology and Judaism and life

Koşer mutfaklarında bulaşık yıkayıp akşam yemeği için

while we washed dishes in their kosher kitchen

sebze doğrarken teoloji,

Yahudilik ve yaşam üzerine uzun uzun konuştuk.

and chopped vegetables for dinner.

They treated us like family.

Bize ailelerindenmişiz gibi davrandılar.

They held nothing against us,

Hiçbir şeyi aleyhimizde kullanmadılar;

and again I was astonished.

çok şaşırmıştım.

That period was full of turmoil,

O dönem çalkantılarla doluydu

but one part I've returned to often

fakat sık sık geri dönüp düşündüğüm bir nokta,

is a surprising realization I had during that time --

o dönemde kazandığım hayret verici şu kavrayıştı:

that it was a relief and a privilege to let go of the harsh judgments

Gördüğüm neredeyse her insanla ilgili içgüdüsel olarak aklımdan geçen

that instinctively ran through my mind about nearly every person I saw.

sert yargılamaları bırakmak benim için bir rahatlama ve ayrıcalıktı.

I realized that now I needed to learn.

Fark ettim ki şimdi, öğrenmem gerekiyordu.

I needed to listen.

Dinlemem gerekiyordu.

This has been at the front of my mind lately,

Bu son zamanlarda üzerine sık düşündüğüm bir konu

because I can't help but see in our public discourse

çünkü eski kilisemde hüküm süren bu yıkıcı etkilerin çoğunun aynısını

so many of the same destructive impulses that ruled my former church.

toplumsal iletişimimizde istemesem de görüyorum.

We celebrate tolerance and diversity more than at any other time in memory,

Tolerans ve çeşitliliğe hiç bu kadar değer vermemiştik

and still we grow more and more divided.

ama gene de git gide bölünüyoruz.

We want good things --

İyi şeyler istiyoruz,

justice, equality, freedom, dignity, prosperity --

adalet, eşitlik, özgürlük, haysiyet, refah...

but the path we've chosen

fakat seçtiğimiz yol,

looks so much like the one I walked away from four years ago.

benim 4 yıl önce terk ettiğim yola o kadar benziyor ki.

We've broken the world into us and them,

Dünyayı "biz" ve "onlar" diye böldük;

only emerging from our bunkers long enough

sığınaklarımızdan sadece karşı kampa

to lob rhetorical grenades at the other camp.

retorik el bombaları atacağımız kadar çıkıyoruz.

We write off half the country as out-of-touch liberal elites

Ülkenin yarısının üzerini hayattan kopuk liberal elitler ya da

or racist misogynist bullies.

ırkçı, kadın düşmanı caniler diyerek çiziyoruz.

No nuance, no complexity, no humanity.

Nüans yok, karmaşıklık yok, insanlık yok.

Even when someone does call for empathy and understanding for the other side,

Biri, karşı taraf için empati ve anlayış talep ettiğinde bile

the conversation nearly always devolves

konuşma neredeyse daima

into a debate about who deserves more empathy.

kimin daha fazla empati hak ettiğine dair bir tartışmaya dönüyor.

And just as I learned to do,

Ve aynen benim yapmayı öğrendiğim gibi

we routinely refuse to acknowledge the flaws in our positions

kendi pozisyonumuzdaki kusurları ya da

karşı tarafın pozisyonundaki değerleri görmeyi rutin olarak reddediyoruz.

or the merits in our opponent's.

Compromise is anathema.

Uzlaşmak lanetlenmiş.

We even target people on our own side when they dare to question the party line.

Ortak çizgiyi sorguladıklarında kendi tarafımızdakileri bile hedef alıyoruz.

This path has brought us cruel, sniping, deepening polarization,

Bu yol bize zalim, pusucu, derinleşen bir kutuplaşma

and even outbreaks of violence.

ve hatta şiddet feveranları getirdi.

I remember this path.

Ben bu yolu hatırlıyorum.

It will not take us where we want to go.

Bizi gitmek istediğimiz yere götürmeyecek.

What gives me hope is that we can do something about this.

Bana umut veren şeyse bununla ilgili yapabileceğimiz bir şeyler olması.

The good news is that it's simple,

İyi haber, bunun yalın olması

and the bad news is that it's hard.

ve kötü haber ise zor olması.

We have to talk and listen to people we disagree with.

Anlaşmadığımız insanlarla konuşmalı ve onları dinlemeliyiz.

It's hard because we often can't fathom

Zor çünkü çoğu zaman

how the other side came to their positions.

karşı tarafın o pozisyona nasıl geldiğini anlayamıyoruz.

It's hard because righteous indignation,

Zor çünkü haklı kızgınlık duygusu,

that sense of certainty that ours is the right side,

bizimkinin doğru taraf olduğundan emin olmanın o hissi

is so seductive.

o kadar baştan çıkarıcı ki.

It's hard because it means extending empathy and compassion

Zor çünkü empati ve şefkati

bize düşmanlık ve aşağılama gösteren insanlara genişletmemiz anlamına geliyor.

to people who show us hostility and contempt.

The impulse to respond in kind is so tempting,

Aynen karşılık vermek o kadar çekici ki

but that isn't who we want to be.

ama olmak istediğimiz insan bu değil.

We can resist.

Direnebiliriz.

And I will always be inspired to do so by those people I encountered on Twitter,

Bu şekilde davranmak için Twitter'da karşılaştığım, görünürde düşmanım

ama sonra sevgili arkadaşlarım olan bu insanlardan hep esinleneceğim

apparent enemies who became my beloved friends.

And in the case of one particularly understanding and generous guy,

ve özellikle anlayışlı ve gönlü zengin bir kişiden bahsedecek olursam,

my husband.

kocamdan.

There was nothing special about the way I responded to him.

Ona karşılık verme biçimimde bir farklılık yoktu.

What was special was their approach.

Özel olan, onların yaklaşımıydı.

I thought about it a lot over the past few years

Son birkaç yılda bunun üzerine çok düşündüm

and I found four things they did differently

ve farklı yaptıkları,

that made real conversation possible.

gerçek diyaloğu mümkün kılan dört şey buldum.

These four steps were small but powerful,

Bu dört adım küçük fakat güçlüydü

ve bunları bugün zor konuşmalarda kullanmak için

and I do everything I can to employ them in difficult conversations today.

yapabileceğim her şeyi yapıyorum.

The first is don't assume bad intent.

Birincisi, "Kötü niyet olduğunu varsayma!"

My friends on Twitter realized

Twitter'daki arkadaşlarım şunu fark etti ki

that even when my words were aggressive and offensive,

sözcüklerim agresif ve kırıcı da olsa

I sincerely believed I was doing the right thing.

doğru şeyi yaptığıma samimi olarak inanıyordum.

Assuming ill motives almost instantly cuts us off

Kötü niyet olduğunu varsaymak, birinin neden öyle davrandığını ve inandığını

from truly understanding why someone does and believes as they do.

gerçekten anlamaktan bizi neredeyse anında alıkoyuyor.

We forget that they're a human being

Onların, bir ömür dolusu deneyimle akılları biçimlenmiş insan evlatları

with a lifetime of experience that shaped their mind,

olduğunu unutuyoruz

and we get stuck on that first wave of anger,

ve ilk kızgınlık dalgasında takılıp kalıyoruz

and the conversation has a very hard time ever moving beyond it.

ve konuşma bunun ötesine geçmekte çok zorlanıyor

But when we assume good or neutral intent,

ama iyi ya da nötr niyet varsaydığımızda

we give our minds a much stronger framework for dialogue.

aklımıza diyalog için çok daha güçlü bir çerçeve vermiş oluyoruz.

The second is ask questions.

İkincisi, "Sorular sor."

When we engage people across ideological divides,

İdeolojik ayrımların öte tarafındaki kişilerle iletişime girdiğimizde

asking questions helps us map the disconnect

soru sormak, farklılaşan bakış açılarımız arasındaki

between our differing points of view.

kopukluğu belirlememize yardımcı oluyor.

That's important because we can't present effective arguments

Bu önemli çünkü karşı tarafın aslında nereden geldiğini anlamazsak

if we don't understand where the other side is actually coming from

etkili argümanlar sunamayız

and because it gives them an opportunity to point out flaws in our positions.

ve önemli çünkü onlara da

bizim pozisyonumuzdaki sorunlara işaret etme fırsatı veriyor.

But asking questions serves another purpose;

Fakat sorular sormak başka bir amaca hizmet ediyor.

it signals to someone that they're being heard.

Bir kişiye duyulduğu mesajını veriyor.

When my friends on Twitter stopped accusing

Twitter'daki arkadaşlarım suçlamayı bırakıp

and started asking questions,

sorular sormaya başladıklarında

I almost automatically mirrored them.

neredeyse otomatik bir şekilde onların yaptığını yaptım.

Their questions gave me room to speak,

Soruları, konuşmak için bana alan verdi

but they also gave me permission to ask them questions

ama aynı zamanda bana, onlara soru sorma ve

and to truly hear their responses.

cevaplarını samimiyetle dinleme iznini de verdi.

It fundamentally changed the dynamic of our conversation.

Konuşmalarımızın dinamiğini kökünden değiştirdi.

The third is stay calm.

Üçüncüsü, "Sakin kal."

This takes practice and patience,

Bu, uygulama ve sabır gerektiriyor

but it's powerful.

fakat çok etkili.

At Westboro, I learned not to care how my manner of speaking affected others.

Westboro'da konuşma biçimimin başkalarını nasıl etkilediğini takmamayı öğrendim.

I thought my rightness justified my rudeness --

Doğruluğumun, kabalığımı meşrulaştırdığını düşündüm.

harsh tones, raised voices, insults, interruptions --

Sert tonlar, yükselmiş sesler, hakaretler, söz kesmeler...

but that strategy is ultimately counterproductive.

Ama bu strateji nihayetinde amaçlananın tersine hizmet eder.

Dialing up the volume and the snark is natural in stressful situations,

Stresli durumlarda,

sesi ve alaycı, aşağılayıcı sert tonu yükseltmek doğaldır

but it tends to bring the conversation to an unsatisfactory, explosive end.

fakat bu, konuşmayı tatminkâr olmayan, patlayıcı bir sona götürmeye neden oluyor.

When my husband was still just an anonymous Twitter acquaintance,

Kocam, henüz sadece bir Twitter tanıdığıyken

our discussions frequently became hard and pointed,

tartışmalarımız sıklıkla sertleşir ve keskinleşirdi

but we always refused to escalate.

fakat biz daima tırmandırmayı reddederdik;

Instead, he would change the subject.

bunun yerine konuyu değiştirirdik.

He would tell a joke or recommend a book

O bir fıkra anlatırdı ya da bir kitap tavsiye ederdi

or gently excuse himself from the conversation.

ya da tartışmadan ayrılmak için nazikçe izin isterdi.

We knew the discussion wasn't over,

Tartışmanın bitmediğini,

just paused for a time to bring us back to an even keel.

bizi sakinliğe döndürmek için sadece kısa süreliğine durduğunu bilirdik.

People often lament that digital communication makes us less civil,

Dijital iletişim medeniliğimizi azaltıyor diye insanlar sık sık hayıflanıyor

but this is one advantage that online conversations have over in-person ones.

fakat bu, online konuşmaların yüz yüze olanlara kıyasla bir avantajı.

We have a buffer of time and space

Düşüncelerini yıldırıcı bulduğumuz insanlarla

between us and the people whose ideas we find so frustrating.

bizim aramızda zamansal ve mekansal bir tampon var.

We can use that buffer.

Bu tamponu kullanabiliriz.

Instead of lashing out, we can pause, breathe,

Saldırmak yerine ara verebilir, nefes alabilir,

change the subject or walk away,

konuyu değiştirebilir ya da uzaklaşabilir

and then come back to it when we're ready.

ve sonra hazır olduğumuzda geri gelebiliriz.

And finally ...

Ve son olarak...

make the argument.

"Argümanınızı ortaya koyun."

This might seem obvious,

Bu bariz görünebilir

but one side effect of having strong beliefs

ama güçlü inançlara sahip olmanın bir yan etkisi şudur ki

is that we sometimes assume

bazen pozisyonumuzun değerinin bariz ve

that the value of our position is or should be obvious and self-evident,

kendini anlatır nitelikte olduğunu ya da olması gerektiğini varsayarız,

that we shouldn't have to defend our positions

apaçık ki doğru ve iyi oldukları için

because they're so clearly right and good

onları savunmamalıyızdır,

that if someone doesn't get it, it's their problem --

birisi anlamıyorsa bu onun problemidir,

that it's not my job to educate them.

onları eğitmek benim işim değildir.

But if it were that simple,

Ama bu kadar basit olsaydı

we would all see things the same way.

hepimiz her şeyi aynı şekilde görürdük.

As kind as my friends on Twitter were,

Twitter'daki arkadaşlarım ne kadar nazik olsa da

if they hadn't actually made their arguments,

argümanlarını ortaya koymasalardı

it would've been so much harder for me to see the world in a different way.

dünyayı farklı bir şekilde görmek benim için çok daha zor olurdu.

We are all a product of our upbringing,

Hepimiz yetiştirilişimizin bir ürünüyüz

and our beliefs reflect our experiences.

ve inançlarımız tecrübelerimizi yansıtıyor.

We can't expect others to spontaneously change their own minds.

Başkalarından fikirlerini kendiliğinden değiştirmelerini bekleyemeyiz.

If we want change,

Değişim istiyorsak

we have to make the case for it.

gerekçelendirmesini yapmalıyız.

My friends on Twitter didn't abandon their beliefs or their principles --

Twitter'daki arkadaşlarım inançlarından ya da prensiplerinden vazgeçmediler,

only their scorn.

sadece tepeden bakmaktan vazgeçtiler.

They channeled their infinitely justifiable offense

Her şekilde meşrulaştırılabilecek gücenişlerini kanalize ettiler ve

and came to me with pointed questions tempered with kindness and humor.

bana iyilik ve mizahla sertliği alınmış, hedefe yönelik sorularla geldiler.

They approached me as a human being,

Bana bir insan olarak yaklaştılar

and that was more transformative

ve bu, 20 yıl sürmüş şiddetli tepkilerden,

than two full decades of outrage, disdain and violence.

hor görülmeden ve şiddetten daha dönüştürücüydü.

I know that some might not have the time or the energy or the patience

Bazılarının bu yoğunlukta bir iletişim için zamanı

ya da enerjisi ya da sabrı olmayabileceğini biliyorum

for extensive engagement,

but as difficult as it can be,

fakat ne kadar zor olabilse de

reaching out to someone we disagree with

anlaşamadığımız birisine ulaşmak

is an option that is available to all of us.

hepimizin yararlanabileceği bir imkan.

And I sincerely believe that we can do hard things,

Ve samimi olarak inanıyorum ki biz zor şeyleri yapabiliriz,

not just for them but for us and our future.

sadece onlar için değil, kendimiz için ve geleceğimiz için.

Escalating disgust and intractable conflict

Tiksintiyi ve yola gelmez çatışmaları tırmandırmak

are not what we want for ourselves,

kendimiz için istediğimiz bir şey değil,

or our country

ya da ülkemiz için,

or our next generation.

ya da gelecek neslimiz için.

My mom said something to me a few weeks before I left Westboro,

Westboro'dan ayrılışımdan birkaç hafta önce,

annem bana bir şey söyledi; ailemle kalabilmemin bir yolu olmasını

when I was desperately hoping

there was a way I could stay with my family.

çaresizce umut ederken...

People I have loved with every pulse of my heart

okuyamadığı pankartları protestolarda tutan

since even before I was that chubby-cheeked five-year-old,

5 yaşındaki tombul yanaklı kız olmadan önce bile

standing on a picket line holding a sign I couldn't read.

kalbimin her atışıyla sevdiğim insanlarla...

She said, "You're just a human being,

Dedi ki: "Sadece bir insansın,

my dear, sweet child."

benim sevgili, tatlı çocuğum"

She was asking me to be humble --

Benden mütevazi olmamı,

not to question but to trust God and my elders.

Tanrı'yı ve büyüklerimi sorgulamamamı, onlara güvenmemi istiyordu

But to me, she was missing the bigger picture --

ama bana göre daha büyük resmi kaçırıyordu:

that we're all just human beings.

Hepimiz sadece insanız

That we should be guided by that most basic fact,

bu en temel gerçekle yönümüz belirlenmeli

and approach one another with generosity and compassion.

ve birbirimize iyi kalple ve şefkatle yaklaşmalıyız.

Each one of us contributes to the communities

Her birimiz oluşturduğumuz topluluklara

and the cultures and the societies that we make up.

ve kültürlere ve toplumlara katkı yapıyoruz.

The end of this spiral of rage and blame begins with one person

Bu öfke ve suçlama sarmalının sonu, bu yıkıcı ve baştan çıkarıcı itkilere

who refuses to indulge these destructive, seductive impulses.

teslim olmayı reddeden bir kişiyle başlıyor.

We just have to decide that it's going to start with us.

Bizimle başlayacağına karar vermeliyiz sadece.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)