Benjamin Barber: Why mayors should rule the world

Benjamin Barber: Neden belediye başkanları dünyayı yönetmeli

Çeviri: Altan Sebüktekin Gözden geçirme: Ramazan Şen

Democracy is in trouble, no question about that,

Demokrasinin başı dertte, bunda şüphe yok

and it comes in part from a deep dilemma

ve bu kısmen, kendinin de bir parçası olduğu

in which it is embedded.

derin bir ikilemin sonucu.

It's increasingly irrelevant to the kinds of decisions

Giderek karşılaştığımız sorunlarla ilişkisini yitiriyor.

we face that have to do with global pandemics,

Örneğin, Küresel salgın hastalıklarla,

a cross-border problem;

sınırlar ötesi bir problem;

with HIV, a transnational problem;

HIV ile, uluslar ötesi bir problem;

with markets and immigration,

piyasalar ve göç ile,

something that goes beyond national borders;

ulusal sınırların ötesine giden bir şey;

with terrorism, with war,

terörizmle ve savaşla,

all now cross-border problems.

artık hepsi sınırların ötesinde problemler.

In fact, we live in a 21st-century world

Gerçek şu ki, 21. yüzyılın

of interdependence,

karşılıklı bağımlı dünyasında,

and brutal interdependent problems,

karşılıklı bağımlı çok ciddi problemler yaşıyoruz.

and when we look for solutions in politics and in democracy,

Ve çözümleri politika ve demokraside aradığımızda

we are faced with political institutions

400 yıl önce tasarlanmış politik

designed 400 years ago,

kurumlarla yüz yüze bırakılıyoruz.

autonomous, sovereign nation-states

Bunlar, herbiri kendi halkının problemlerini

with jurisdictions and territories

çözebileceğini iddia eden,

separate from one another,

birbirinden farklı yetki alanları ve

each claiming to be able to solve the problem

bölgelerden oluşan

of its own people.

özerk, bağımsız ulus devletler.

Twenty-first-century, transnational world

21. yüzyıl, problem ve zorlukların

of problems and challenges,

uluslar ötesi dünyası,

17th-century world of political institutions.

politik kurumların 17. yüzyıl dünyası.

In that dilemma lies the central problem of democracy.

Demokrasinin merkezindeki problem

işte bu ikilemde yatıyor.

Diğer birçok insan gibi, ben de bu konuda,

And like many others, I've been thinking about

what can one do about this, this asymmetry

bu 21. yüzyıl zorlukları ve

between 21st-century challenges

ulus-devletler gibi eskimiş ve gitgide

and archaic and increasingly dysfunctional

işlevini yitiren politik kurumların

arasındaki bu uyumsuzluk ile ilgili

political institutions like nation-states.

ne yapabileceğimizi düşünmekteyim.

And my suggestion is

Benim önerim,

that we change the subject,

konuyu değiştirmemiz.

that we stop talking about nations,

Uluslardan, sınırları belli ülkelerden

about bordered states,

bahsetmeyi bırakıp,

and we start talking about cities.

şehirler hakkında konuşmak.

Because I think you will find, when we talk about cities,

Çünkü bence, şehirlerden bahsettiğimizde

we are talking about the political institutions

medeniyeti ve kültürü dünyaya getiren

in which civilization and culture were born.

politik kurumlardan bahsediyor oluyoruz.

We are talking about the cradle of democracy.

Demokrasinin beşiğinden bahsediyoruz.

We are talking about the venues in which

Demokrasi yaratmak için,

those public spaces where we come together

aynı zamanda özgürlüğümüzü bizden almak isteyenleri protesto etmek için

to create democracy, and at the same time

biraraya geldiğimiz toplumsal alanları barındıran

protest those who would take our freedom, take place.

buluşma yerlerinden bahsediyoruz.

Think of some great names:

Bazı meşhur isimleri düşünelim;

the Place de la Bastille,

Bastille Meydanı

Zuccotti Park,

Zuccotti Parkı,

Tahrir Square,

Tahrir Meydanı,

Taksim Square in today's headlines in Istanbul,

bugünün manşetlerindeki İstanbul'daki Taksim Meydanı

or, yes,

veya, evet,

Tiananmen Square in Beijing.

Pekin'deki Tiananmen Meydanı.

(Applause)

(Alkışlar)

Those are the public spaces

Buralar, kendimizi yurttaş olarak,

where we announce ourselves as citizens,

katılımcı ve kendi hikayesini yazma

as participants, as people with the right

hakkı olan insanlar olarak

to write our own narratives.

açığa çıkarttığımız yerlerdir.

Cities are not only the oldest of institutions,

Şehirler sadece en eski kurumlar değil,

they're the most enduring.

aynı zamanda en dayanıklı olanlardır.

If you think about it,

Düşünecek olursanız;

Constantinople, Istanbul, much older than Turkey.

Konstantinapolis yani İstanbul

Turkiye'den çok daha eskidir.

Alexandria, much older than Egypt.

İskenderiye, Mısır'dan çok daha eskidir.

Rome, far older than Italy.

Roma, İtalya'dan çok daha eskidir.

Cities endure the ages.

Şehirler çağlarca yaşarlar.

They are the places where we are born,

Buralar; doğduğumuz, büyüdüğümüz,

grow up, are educated, work, marry,

eğitim görüp çalıştığımız, evlendiğimiz

pray, play, get old, and in time, die.

ibadet ettiğimiz, oynadığımız ve zamanla

yaşlanıp öldüğümüz yerlerdir.

They are home.

Evimizdir buralar.

Very different than nation-states,

Soyut bir kavram olan ulus devletlerden çok farklıdırlar.

which are abstractions.

We pay taxes, we vote occasionally,

Vergi ödediğimiz, zaman zaman oy verdiğimiz,

we watch the men and women we choose rule

seçtiğimiz insanların neredeyse biz olmadan

rule more or less without us.

yaptıklarını izlediğimiz.

Not so in those homes known as our towns

Şehirler ve mahalleler diyebildiğimiz

evlerimizde ise böyle değildir.

and cities where we live.

Moreover, today, more than half of the world's population

Dahası, bugün dünya nüfusunun

yarısından çoğu şehirlerde yaşıyor.

live in cities.

In the developed world, it's about 78 percent.

Dünyanın gelişmiş yerlerinde

bu oran yüzde 78.

More than three out of four people

Her dört insandan üçü ve daha fazlası

live in urban institutions, urban places,

kentsel alanlarda ve tesislerde,

in cities today.

şehirlerde yaşıyor.

So cities are where the action is.

Yani hareketin olduğu yer şehirler.

Cities are us. Aristotle said in the ancient world,

Şehirler biziz.

Aristo eski dünyada demişti ki,

man is a political animal.

"İnsan, politik bir havandır".

I say we are an urban animal.

Ben diyorum ki, "Biz kentsel hayvanlarız."

We are an urban species, at home in our cities.

Şehirlerdeki evlerinde kentsel bir türüz.

So to come back to the dilemma,

Peki, ikileme geri dönecek olursak.

if the dilemma is we have old-fashioned

İkilemimiz, iklim değişikliği gibi

political nation-states unable to govern the world,

küresel zorluklar karşısında

dünyayı yönetemeyecek kadar eski moda,

respond to the global challenges that we face

politik ulus devletlerimiz olması ise;

like climate change,

then maybe it's time for mayors to rule the world,

Belki de belediye başkanlarının

dünyayı yönetme zamanıdır.

for mayors and the citizens and the peoples they represent

Onların ve temsil ettikleri insanların,

to engage in global governance.

yurttaşların küresel yönetimde

yer alma zamanıdır.

When I say if mayors ruled the world,

Belediye başkanları dünyayı yönetseydi dediğimde,

when I first came up with that phrase,

bu söz ilk defa aklıma geldiğinde,

it occurred to me that actually, they already do.

fark ettim ki, aslında bunu yapıyorlar.

There are scores of international, inter-city,

Uluslararası, şehirler arası,

sınır ötesi kuluşlar ve şehir gruplarının

cross-border institutions, networks of cities

in which cities are already, quite quietly,

beraber çalışarak, iklim değişikliği,

below the horizon, working together

to deal with climate change, to deal with security,

güvenlik, göçmelik gibi

to deal with immigration,

to deal with all of those tough,

karşıklılı bağımlı olduğumuz problemlerle

interdependent problems that we face.

ilgilendikleri durumlar var.

They have strange names:

Tuhaf isimleri var:

UCLG,

UCLG,

United Cities and Local Governments;

Birleşmiş Şehirler ve Yerel Hükümetler,

ICLEI,

ICLEI,

the International Council for Local Environmental Issues.

Yerel Çevre Sorunları için Uluslararası Konsey,

And the list goes on:

Ve liste böyle uzuyor: 'Citynet', Asya'da;

Citynet in Asia; City Protocol, a new organization

'City Protocol',

ülkeler arasında en iyi uygulamaları

out of Barcelona that is using the web

paylaşmak için interneti kullanan

to share best practices among countries.

Barselona'dan yeni bir organizasyon.

Sonra daha iyi bildiğimiz diğerleri,

And then all the things we know a little better,

the U.S. Conference of Mayors,

Birleşik Devletler Belediye Başkanları Konferansı,

the Mexican Conference of Mayors,

Meksikalı Belediye Başkanları Konferansı,

the European Conference of Mayors.

Avrupalı Belediye Başkanları Konferansı,

Mayors are where this is happening.

Bunların olduğu yerler belediyeler.

And so the question is,

Öyleyse soru şu,

how can we create a world

Nasıl yurttaşların ve belediyelerin

in which mayors and the citizens they represent

daha önemli roller aldıkları

play a more prominent role?

bir dünya yaratabiliriz?

Well, to understand that,

Bunu anlamak için,

we need to understand why cities are special,

şehirlerin neden özel olduklarını anlamalıyız.

why mayors are so different

Neden belediye başkanları,

başbakan ve başkanlardan farklıdırlar?

than prime ministers and presidents,

because my premise is that a mayor and a prime minister

Çünkü, bir başbakan ve belediye başkanı

are at the opposite ends of a political spectrum.

politik tayfın iki farklı ucundadır.

To be a prime minister or a president,

Bir başkan yada başbakan olmak için

you have to have an ideology,

bir idelojiniz olmalıdır,

you have to have a meta-narrative,

bir üst anlatınız olmalıdır,

you have to have a theory of how things work,

eşyanın doğasıyla ilgili bir fikriniz olmalı,

you have to belong to a party.

bir partiye mensup olmalısınız.

Independents, on the whole,

Genele bakarsak, bağımsızlar seçilmezler.

don't get elected to office.

But mayors are just the opposite.

Fakat Belediye Başkanları tam tersidirler.

Mayors are pragmatists, they're problem-solvers.

Belediyeler uygulamacıdır,

problem çözerler.

Their job is to get things done, and if they don't,

İşleri yoluna koymalıdırlar,

they're out of a job.

yoksa işlerinden olurlar.

Mayor Nutter of Philadelphia said,

Philedelphia Belediye Başkanı Nutter demişti ki,

we could never get away here in Philadelphia

"Washington'da olanlar devam ettikçe,

with the stuff that goes on in Washington,

asla işin içinden çıkamayacağız."

the paralysis, the non-action, the inaction.

Bu felç, bu atalet, bu eylemsizlik...

Why? Because potholes have to get filled,

Neden? Çünkü çukurların doldurulması gerek,

because the trains have to run,

çünkü trenler yola devam etmeli,

because kids have to be able to get to school.

çünkü çocuklar okula gidebilmeli,

And that's what we have to do,

Bunu yapmalıyız,

and to do that is about pragmatism

ve bunu yapmak derin Amerikalı algısında

in that deep, American sense,

sonuç veren uygulamacılıktır.

reaching outcomes.

Washington, Beijing, Paris, as world capitals,

Washington, Pekin, Paris,

dünya başkentleri olarak, hiçbir şey değillerse bile uygulamacıdırlar.

are anything but pragmatic,

but real city mayors have to be pragmatists.

Fakat gerçek belediye başkanları uygulamacı olmak zorundadır.

They have to get things done,

İşleri yoluna koymalılar,

they have to put ideology and religion and ethnicity aside

ideoloji, din ve etnisiteyi bir kenara koymalı ve

and draw their cities together.

şehirlerini birbirlerine yaklaştırmalıdırlar.

We saw this a couple of decades ago

Bunu birkaç onyıl önce şöyle gördük:

when Teddy Kollek, the great mayor of Jerusalem

Kudüsün 80'lerde ve 90'lardaki

harika belediye başkanı Teddy Kollek'in ofisi

in the '80s and the '90s,

was besieged one day in his office

bir gün her türlü sosyal çevreden dini liderler

by religious leaders from all of the backgrounds,

tarafından kuşatılmıştı.

Christian prelates, rabbis, imams.

Hristiyan psikoposlar, hahamlar, imamlar...

They were arguing with one another

Kutsal mekanlara girişlerle ilgili

about access to the holy sites.

birbirleri ile tartışıyorlardı.

And the squabble went on and on,

Hadise büyüdükçe büyüdü,

and Kollek listened and listened,

Kollek dinledi, dinledi ve şöyle dedi,

and he finally said, "Gentlemen,

"Beyler...

spare me your sermons,

Vaazı kesin de lağımlarınızı onarayım."

and I will fix your sewers."

(Laughter)

(gülüşmeler)

That's what mayors do.

Belediye başkanları bunu yapar.

They fix sewers, they get the trains running.

Lağımları onarırlar, trenleri çalıştırırlar.

There isn't a left or a right way of doing.

Bunları yapmanın sağ yada sol bir yolu olmaz.

Boris Johnson in London calls himself an anarcho-Tory.

Lonra'da Boris Johnson, kendine anarşist-muhafazakâr diyor.

Strange term, but in some ways, he is.

Tuhaf bir terim, ama bazı yönlerden öyle birisi.

He's a libertarian. He's an anarchist.

Kendisi liberal ve de anarşist.

He rides to work on a bike,

İşe bisikletle gidiyor,

but at the same time, he's in some ways a conservative.

ama aynı anda, bazı yönlerden muhafazakar.

Bloomberg in New York was a Democrat,

New York'ta Bloomberg demokrattı,

sonra cumhuriyetçi oldu,

then he was a Republican,

and finally he was an Independent, and said

en son bağımsız vekil iken

the party label just gets in the way.

"Parti amblemi yoluma çıkıyor" diyordu.

Luzhkov, 20 years mayor in Moscow,

Luzhkov, Moskova'nın 20 yıllık belediye başkanı,

though he helped found a party, United Party with Putin,

Putin'e Birleşik Parti'yi kurmasında yardım etmiş olsa bile,

in fact refused to be defined by the party

aslında parti tarafından tanımlanmayı reddetmişti

and finally, in fact, lost his job not under Brezhnev,

ve sonunda Brejnev değil, Gorbaçov değil,

not under Gorbachev, but under Putin,

daha sadık bir partili isteyen Putin'in altında

who wanted a more faithful party follower.

işini kaybetti.

So mayors are pragmatists and problem-solvers.

Yani, belediye başkanları uygulamacıdır ve problem çözerler.

They get things done.

İş yaparlar.

But the second thing about mayors

Ama belediye başkanları ile ilgili ikinci konu,

is they are also what I like to call homeboys,

onlar mahallenin abisidirler diyorum ben,

or to include the women mayors, homies.

ya da kadın başkanları dahil edersek ablalarıdırlar.

They're from the neighborhood.

Mahallenizdendirler.

They're part of the neighborhood. They're known.

Çevrenizin bir parçasıdırlar. Bilinirler.

Ed Koch used to wander around New York City

Ed Koch New York'ta dolaşırken,

saying, "How am I doing?"

"Beni nasıl buluyorsunuz?" derdi.

Imagine David Cameron

David Cameron'ı Birleşik Krallık'ta gezerken

wandering around the United Kingdom

"Beni nasıl buluyorsunuz?" diye sorduğunu düşünün.

asking, "How am I doing?" He wouldn't like the answer.

Cevaptan hoşlanmazdı.

Or Putin. Or any national leader.

Ya da Putin'i, veya başka bir ulusal lideri.

He could ask that because he knew New Yorkers

O sorabiliyordu çünkü, New York'luları tanıyordu,

and they knew him.

Onlar da onu tanıyorlardı.

Mayors are usually from the places they govern.

Çoğu belediye başkanı yönettikleri bölgelerdendir.

It's pretty hard to be a carpetbagger and be a mayor.

Vurguncu bir politikacının belediye başkanı olması çok zordur.

You can run for the Senate out of a different state,

Senatoya farklı bir eyaletten aday olabilirsiniz,

but it's hard to do that as a mayor.

fakat belediye başkanı için zordur bu.

And as a result, mayors and city councillors

Sonuç olarak, belediye başkanları ve il meclis üyeleri ve

and local authorities

yerel yetkililer daha yüksek

have a much higher trust level,

bir güven düzeyine sahiptirler.

and this is the third feature about mayors,

Ve bu belediye başkanlarını hükümet görevlilerinden

than national governing officials.

ayıran üçüncü özelliktir.

In the United States, we know the pathetic figures:

Birleşik Devletler'de ümitsiz şahıslar biliyoruz:

18 percent of Americans approve of Congress

Amerikalıların %18'inin onayladığı Kongre

and what they do.

ne yapıyor.

And even with a relatively popular president like Obama,

Ve Obama gibi görece popüler bir başkan bile

the figures for the Presidency run about 40, 45,

başkanlığı %40, 45 ile alıyor,

sometimes 50 percent at best.

Bazen en iyi ihtimalle %50.

The Supreme Court has fallen way down from what it used to be.

Yüce Divan eskiden olduğu yerden çok aşağılarda.

But when you ask, "Do you trust your city councillor,

Ama "İl meclis üyenize, başkanınıza güveniyor musunuz?"

do you trust your mayor?"

diye sorduğunuzda oranlar

the rates shoot up to 70, 75, even 80 percent,

%70, 75 hatta 80'lere çıkıyor.

because they're from the neighborhood,

Çünkü onlar mahallenizden,

because the people they work with are their neighbors,

çünkü beraber çalıştıkları insanlar sizin komşularınız.

because, like Mayor Booker in Newark,

Çünkü, Newark'lı belediye başkanı Booker gibi,

a mayor is likely to get out of his car on the way to work

işe giderken arabasından çıkıp

and go in and pull people out of a burning building --

yanan bir binadan insaları çıkarır.

that happened to Mayor Booker --

Başkan Booker'ın başına gelen buydu.

or intervene in a mugging in the street as he goes to work

Ya da işe giderken gasp olayında araya girebilir,

because he sees it.

çünkü bunu görür.

No head of state would be permitted

Hiçbir devlet başkanının böyle birşey yapmasına,

by their security details to do it,

ya da böyle bir poziyonda olmasına

nor be in a position to do it.

güvenlikler tarafından izin verilmez.

That's the difference, and the difference

Fark budur ve fark şehirlerin kendi karakterleri ile ilgilidir.

has to do with the character of cities themselves,

because cities are profoundly multicultural,

Çünkü şehirler ileri düzeyde çok kültürlüdür,

open, participatory, democratic,

açık, katılımcı, demokratik ve işbirlikçidir.

able to work with one another.

When states face each other,

Devletler karşılaştıklarında,

China and the U.S., they face each other like this.

Çin ve ABD mesela, böyle karşılaşırlar.

When cities interact, they interact like this.

Şehirler etkileştiklerinde, böyle etkileşirler.

China and the U.S., despite the recent

Kaliforniya'daki meta-mitinge rağmen Çin ve ABD,

meta-meeting in California,

bir numara olmak için öfke, gücenme ve

are locked in all kinds of anger, resentment, and rivalry

husumetin her türlüsü içinde kilitlenmiş durumdalar.

for number one.

We heard more about who will be number one.

Kimin bir numara olacağı ile ilgili daha çok şey duyduk.

Cities don't worry about number one.

Şehirler bir numara olmayı umursamazlar.

They have to work together, and they do work together.

Beraber çalışmak zorundadırlar ve çalışırlar.

They work together in climate change, for example.

Misal, iklim değişikliği konusunda beraber çalışırlar.

Organizations like the C40, like ICLEI, which I mentioned,

C40 gibi, bahsettiğim ICLEI gibi organizasyonlar,

have been working together

Kopenhag'dan yıllar öncesinden beri beraber çalışmaktalar.

many, many years before Copenhagen.

In Copenhagen, four or five years ago,

Dört yada beş yıl önce Kopenhag'da,

184 nations came together to explain to one another

184 millet, hakim düzenin çok önemli, çok ciddi

iklim değişikliği krizi ile ilgilenmelerine nasıl mani olduğunu

why their sovereignty didn't permit them

to deal with the grave, grave crisis of climate change,

birbirlerine anlatmak için bir araya geldi.

but the mayor of Copenhagen had invited

Fakat, Kopenhag Belediye başkanı 200 belediye başkanını davet etmişti.

200 mayors to attend.

They came, they stayed, and they found ways

Geldiler, kaldılar ve beraber çalışmak için yollar buldular.

and are still finding ways to work together,

Ve şehirden şehire ve şehirler arası organizasyonlar ile

city-to-city, and through inter-city organizations.

hala da buluyorlar.

Eighty percent of carbon emissions come from cities,

Karbon salımının %80'i şehirlerden geliyor.

Bu da şehirlerin karbon problemini ya da çoğunu

which means cities are in a position

to solve the carbon problem, or most of it,

çözecek pozisyonda olduğu anlamına gelir,

whether or not the states of which they are a part

parçası oldukları devletler bir anlaşmaya varamamış

make agreements with one another.

olsalar dahi.

And they are doing it.

Ve bunu yapıyorlar.

Los Angeles cleaned up its port,

Los Angeles limanını temizleyerek,

which was 40 percent of carbon emissions,

%40 olan karbon salımının %20 sinden kurtuldu.

and as a result got rid of about 20 percent of carbon.

New York has a program to upgrade its old buildings,

New York'un eski binalarını yenilemek

make them better insulated in the winter,

kışın daha iyi yalıtılmış, yazın enerjiyi, klimaları

sızdırmayacak hale getirmek için bir programı var.

to not leak energy in the summer,

not leak air conditioning. That's having an impact.

Bir etki yaratmak budur.

Bogota, where Mayor Mockus,

Bogota, Başkan Mockus belediye başkanı iken,

when he was mayor, he introduced a transportation system

yüzeydeki otobüslerin metrolar gibi kendi koridorlarında

that saved energy, that allowed surface buses

gidecekleri enerji tasarruflu ekspres otobüslerden

oluşan bir toplu taşıma sistemi sunmuştu.

to run in effect like subways,

express buses with corridors.

İnsanlar şehirde yolculuk edebilmesi ile işsizliğe

It helped unemployment, because people could get across town,

yardımı oldu, diğer birçok konunun yanında

and it had a profound impact on climate as well as

iklime de büyük etkisi oldu.

many other things there.

Singapore, as it developed its high-rises

Singapur, yüksek katlı binaları ve dikkate değer

and its remarkable public housing,

kamu konutlarını inşa ederken ayrıca

also developed an island of parks,

bir parklar adası oluşturdu.

and if you go there, you'll see how much of it

Eğer oraya gidecek olursanız,

is green land and park land.

çoğunluk yeşil alan ve park olduğunu göreceksiniz.

Cities are doing this, but not just one by one.

Şehirler bunları yapıyor, ve teker teker değil,

They are doing it together.

hep beraber yapıyorlar.

They are sharing what they do,

Yaptıklarını paylaşıyorlar

and they are making a difference by shared best practices.

ve en iyi uygulamaları paylaşarak fark yaratıyorlar.

Bike shares, many of you have heard of it,

Bisiklet paylaşımı, çoğunuz duymuşsunuzdur.

started 20 or 30 years ago in Latin America.

20 yada 30 yıl önce Latin Amerika'da başladı.

Now it's in hundreds of cities around the world.

Şimdi dünyada yüzlerce şehirde uygulanıyor.

Pedestrian zones, congestion fees,

Yaya alanları ve kalabalık ücretleri,

emission limits in cities like California cities have,

Kaliforniya gibi şehirlerin salım sınırları var.

there's lots and lots that cities can do

Şehirlerin yapabilecekleri pek çok şey var,

even when opaque, stubborn nations refuse to act.

mantıksız, sebatkar milletler tavır göstermeyi reddetiğinde bile.

So what's the bottom line here?

Peki, sözün özü nedir burada?

The bottom line is, we still live politically

Sözün özü, hala sınırlarla, duvarlarla çevrili,

in a world of borders, a world of boundaries,

beraber harekete geçemeyen devletlerin dünyasında

a world of walls,

a world where states refuse to act together.

politik yaşıyoruz hayatımızı.

Yet we know that the reality we experience

Yine de günden güne sınırları olmayan bir

day to day is a world without borders,

dünyada yaşadığımız gerçeğini biliyoruz.

a world of diseases without borders

Sınırları olmayan hastalıkların dünyası

and doctors without borders,

ve sınırları olmayan doktorların dünyası.

maladies sans frontières, Médecins Sans Frontières,

Maladies sans frontières, Médecins Sans Frontières,

of economics and technology without borders,

Ekominin ve teknolojinin sınırları olmadığı,

of education without borders,

eğitimin sınırları olmadığı,

of terrorism and war without borders.

terör ve savaşın sınırlarının olmadığı bir dünya...

That is the real world, and unless we find a way

Bu gerçek dünya ve biz küreselleşmeyi demokratikleştirecek

to globalize democracy or democratize globalization,

ya da demokrasiyi küreselleştirecek bir yol bulana kadar

we will increasingly not only risk

sadece bu uluslararası sorunları dile getirememeyi değil,

the failure to address all of these transnational problems,

gittikçe demokrasinin kendisini kaybetmeyi göze almış olacağız.

but we will risk losing democracy itself,

locked up in the old nation-state box,

Küresel sorunları konuşamadığımız,

unable to address global problems democratically.

eski ulus devlet kutusuna kilitlenmiş vaziyette.

So where does that leave us?

Peki bu bizi nereye getirir?

I'll tell you. The road to global democracy

Anlatacağım. Küresel demokrasi yolu

doesn't run through states.

devletlerden geçmez.

It runs through cities.

Şehirlerden geçer.

Democracy was born in the ancient polis.

Demokrasi kadim 'Polis'te doğmuştu.

I believe it can be reborn in the global cosmopolis.

İnanıyorum ki, küresel 'Cosmo-polis'te yeniden doğabilir.

In that journey from polis to cosmopolis,

Polis'ten Cosmopolis'e giden bu yolculukta,

we can rediscover the power

küresel seviyede bir demokrasinin gücünü yeniden keşfedebiliriz.

of democracy on a global level.

İşe yaramadığını gördüğümüz gibi bir milletler ligi oluşturmaktansa,

We can create not a League of Nations, which failed,

bir şehirler ligi kurabiliriz.

but a League of Cities,

not a United or a dis-United Nations,

Birleşmiş ya da birleşmemiş milletler değil de,

but United Cities of the World.

küresel bir belediyeler parlementosu kurabiliriz.

We can create a global parliament of mayors.

That's an idea. It's in my conception of the coming world,

Bu bir fikir. Gelecekteki dünyaya dair fikirlerim.

but it's also on the table in City Halls

Ama aynı zamanda Seul'de, Kore'de, Amsterdam'da

in Seoul, Korea, in Amsterdam,

Hamburg'ta ve New York'ta belediyelerin masalarında.

in Hamburg, and in New York.

Mayors are considering that idea of how you can actually

Belediye başkanları küresel belediyeler parlementosunun

constitute a global parliament of mayors,

nasıl kurulabileceğini değerlendiriyorlar.

and I love that idea, because a parliament of mayors

Bu fikri seviyorum çünkü Belediyeler Parlementosu,

is a parliament of citizens

yurttaşlar parlementosu demektir.

and a parliament of citizens is a parliament of us,

Ve yurttaşlar parlementosu bizim parlementomuz demektir,

of you and of me.

sizin ve benim.

If ever there were citizens without borders,

Eğer sınırları olmayan yurttaşlar diye bir şey vardıysa,

I think it's the citizens of TED

Bu TED'in yurtdaşlarıdır sanırım.

who show the promise to be those citizens without borders.

Onlar, sınırları olmayan yurtdaşlar olma umudunu vadediyorlar.

I am ready to reach out and embrace

Ben demokrasimizi kurtarmak için,

a new global democracy,

yeni küresel bir demokrasiyi

to take back our democracy.

uzanıp bağrıma basmaya hazırım.

And the only question is,

Tek soru şu ki,

are you?

siz hazır mısınız?

Thank you so much, my fellow citizens.

Çok teşekkürler, hemşerilerim.

(Applause)

(Alkışlar)

Teşekkürler. (Alkışlar)

Thank you. (Applause)