How teachers can help students navigate trauma | Lisa Godwin

Çeviri: Sara Ozturk Gözden geçirme: Giray Başbuğ

Everyone has a story,

Herkesin bir hikayesi vardır

and that story is filled with chapters

ve bu hikaye,

bugün bizi biz yapan bölümlerle doludur.

that have made us who we are today.

Those early chapters of that story

Bu hikayenin ilk bölümleri

sometimes are the ones that define us the most.

bazen bizi en çok tanımlayanlardır.

The Center for Disease Control

ABD Hastalık Kontrol Merkezi

has estimated that over half of our nation's children

ülkemizdeki çocukların yarısından fazlasının

have experienced at least one or two types of childhood trauma.

en az bir ya da iki tür çocukluk travması yaşadığını tahmin ediyor.

That adversity can have lasting effects.

Bu sorun kalıcı etkilere sahip olabilir.

When I began to have opportunities to speak

Öğrenciler ve öğretmenler için

and advocate for students and for teachers,

konuşma ve savunma yapma şansı elde etmeye başladığımda,

I found myself uniquely positioned

kendimi çocukluk travması hakkında konuşabilecek

to be able to speak about childhood trauma.

özel bir pozisyonda buldum.

But I had to make a decision first.

Ama önce, bir seçim yapmak zorundaydım.

I had to decide,

Karar vermeliydim.

did I want to just share the bright and shiny parts of my life,

Sadece hayatımın aydınlık ve parlak kısımlarını mı paylaşmak istiyordum,

you know, those ones that we put out on social media

bilirsiniz sosyal medyaya koyduğumuz

that make us all look perfect,

hepimizi mükemmel gösteren o kısımlar,

or did I want to make myself vulnerable

yoksa kendimi savunmasız bırakıp

açık bir kitap hâline mi gelmek istiyordum?

and become an open book?

The choice became very clear.

Karar oldukça açıktı.

In order to make a difference in the life of a child,

Bir çocuğun hayatında bir fark yaratmak için

I had to become transparent.

şeffaf olmalıydım.

So I made the commitment to tell my personal story.

Böylece, kişisel hikayemi anlatmayı seçtim.

And this story is filled with people that have loved me

Ve bu hikaye; beni seven, bana bakan

and taken care of me and grown me.

ve beni büyüten insanlarla dolu.

And have helped me overcome and heal.

Ve atlatmama ve iyileşmeme yardım eden insanlarla...

And now it's time for me to help others do the same.

Aynısını yapmaları için diğerlerine yardım etme sırası şimdi bende.

When I first started school, I was the picture of normalcy.

Okula ilk başladığımda normalliğin resmiydim.

I was from a good family,

İyi bir aileden geliyordum,

I was always dressed nicely,

her zaman güzel giyinirdim,

had a smile on my face,

yüzümde gülümsemem vardı,

I was prepared for school.

okul için hazırdım.

But my life was anything but normal.

Ama benim hayatım normal olmak dışında her şeydi.

By this time, I had already become a victim of sexual abuse.

Bu zamanlar, çoktan cinsel istismarın bir kurbanı haline gelmiştim.

And it was still happening.

Ve hâlâ devam ediyordu.

My parents didn't know,

Ailem bilmiyordu

and I had not told anyone else.

ve başka kimseye anlatmamıştım.

When I started school, I felt like this was going to be my safe place.

Okula başladığımda, orası benim güvenli alanım olacakmış gibi hissettim.

So I was excited.

O yüzden heyecanlıydım.

Imagine my dismay when I met my teacher,

Öğretmenim ile tanıştığımdaki dehşetimi hayal edin:

Mr. Randolph.

Bay Randolph.

Now Mr. Randolph was not my abuser.

Bay Randolph beni taciz eden kişi değildi.

But Mr. Randolph was the epitome

Ama Bay Randolph,

beni hayatımda en çok korkutan her şeyin simgesiydi.

of everything that scared me the most in my life.

I had already started these self-preservation techniques

Bir adamla yalnız kaldığım pozisyonlardan kendimi kurtarabilmek için

to where I took myself out of positions where I was going to be alone with a man.

kendimi koruma tekniklerine çoktan başlamıştım.

And here I was, as a student,

İşte, öğrenci olarak ben,

I was going to be in a classroom with a man every day,

bir adamla bir yıl boyunca

her gün bir sınıfta olacaktım.

for a year of school.

I was scared; I didn't trust him.

Korkuyordum, ona güvenmiyordum.

But you know what,

Ama biliyor musunuz,

Mr. Randolph would turn out to be my greatest advocate.

Bay Randolph, benim en büyük koruyucum hâline gelecekti.

But in the beginning,

Ama başlangıçta,

oh, I made sure he knew I did not like him.

onu sevmediğimi anlamasını sağladım.

I was noncompliant;

Kural tanımazdım,

I was that kid that was disengaged.

özgür olan o çocuktum.

And I also made it really hard on my parents, too.

Ve bunu ailem için de gerçekten zorlaştırdım.

I didn't want to go to school,

Okula gitmek istemedim,

so I fought them every morning, getting on the bus.

her sabah otobüse binerken onlarla kavga ettim.

At night, I couldn't sleep,

Geceleri uyuyamıyordum

because my anxiety was so high.

çünkü çok gergindim.

So I was going into class exhausted.

Bu yüzden sınıfa yorgun gidiyordum.

Which, exhausted children are cranky children,

Yorgun çocuklar huysuz çocuklardır

and they're not easy to teach,

ve onlara öğretmek hiç kolay değildir,

you know that.

bunu biliyorsunuz.

Mr. Randolph could have approached me with frustration,

Benim gibi öğrencilere çoğu öğretmenin yaptığı şekilde

like so many teachers do with students like me.

Bay Randolph da bana öfkeyle yaklaşabilirdi.

But not him.

Ama yapmadı.

He approached me with empathy

O, bana empati

ve toleransla yaklaştı.

and with flexibility.

I was so grateful for that.

Bunun için çok minnettardım.

He saw this six-year-old was tired and weary.

Bu altı yaşındaki çocuğun yorgun ve usanmış olduğunu gördü.

And so instead of making me go outside for recess,

Molada beni zorla dışarı çıkarmak yerine

he would let me stay in and take naps,

içeride kalıp kestirmeme izin verirdi

because he knew I needed rest.

çünkü dinlenmeye ihtiyacım olduğunu biliyordu.

Instead of sitting at the teacher table at lunch,

Öğle yemeğinde öğretmenlerin masasında oturmak yerine,

he would come and sit with the students at the student table.

gelip öğrencilerin masasında öğrencilerle otururdu.

He would engage me and all my classmates in conversation.

Benimle ve tüm sınıf arkadaşlarımla sohbet ederdi.

And I now look back and I know

Şimdi geriye dönüp bakıyorum

ve bunu bir amaç doğrultusunda yaptığını biliyorum;

he had a purpose for that,

he was listening, he was asking questions.

dinliyordu, sorular soruyordu.

He needed to find out what was going on.

Neler olup bittiğini bulması lazımdı.

He built a relationship with me.

Benimle ilişki kurdu.

He earned my trust.

Benim güvenimi kazandı.

And slowly but surely,

Yavaş ama emin adımlarla

those walls that I had built around myself

çevreme ördüğüm o duvarları

he started chipping away at,

bir bir ortadan kaldırmaya başladı,

and I eventually realized he was one of the good guys.

sonunda onun iyi insanlardan olduğunu anladım.

I know that he felt like he wasn't enough.

Yeterli değilmiş gibi hissettiğini biliyorum.

Because he made the move to talk to my mom.

Çünkü annemle konuşmaya karar verdi.

And got my mom's permission

Okuldaki rehber öğretmenimiz

to let me start seeing a school guidance counselor,

Bayan McFadyen ile görüşmeye başlamam için

Ms. McFadyen.

annemin onayını aldı.

I started seeing Ms. McFadyen once or twice a week

Sonraki iki yıl boyunca

for the next two years.

haftada bir ya da iki kez Bayan McFadyen'ı görmeye başladım.

It was a process.

Bu bir gelişmeydi.

During that time period,

Bu süreç boyunca

I never disclosed to her the abuse,

ona hiç tacizden bahsetmedim

because it was a secret;

çünkü bu bir sırdı,

I wasn't supposed to tell.

anlatmamam gerekirdi.

But she connected the dots, I know she did,

Ama o noktaları birleştirdi, yaptığını biliyorum,

because everything that she did with me

çünkü benimle yaptığı her şey

was to empower me and help me find my voice.

beni güçlendirmek ve kendi sesimi bulmama yardım etmek içindi.

She taught me how to use mental images

Korkularımı uzaklaştırmak için

to push through my fears.

zihinsel imajı nasıl kullanacağımı öğretti.

She taught me breathing techniques

Çok sık yaşadığım o endişe nöbetlerini atlatmama yardımcı olmak için

to help me get through those anxiety attacks

that I would have so often.

bana nefes teknikleri öğretti.

And she role-played with me.

Benimle rol yaptı.

And she made sure

Ve zor durumlarda

that I could stand up for myself in situations.

kendim için ayağa kalkabildiğimden emin oldu.

And the day came

Ve bana taciz eden kişi

where I was in the room with my abuser

ve bir diğer yetişkinle

and one other adult.

bir odada bulunduğum gün geldi.

And I told my truth.

Ve doğruyu söyledim.

I told about the abuse.

Tacizi anlattım.

Immediately, my abuser began to deny,

Tacizci anında inkar etmeye başladı

and the person I disclosed to,

ve bunu açıkladığım kişi

they just weren't equipped to handle the bombshell

hemen önce üzerine bıraktığım bombayı

that I had just dropped on them.

kaldırmak için hazır değildi.

It was easier to believe the abuser

Bir çocuk yerine tacizciye inanmak

rather than a child.

çok daha kolaydı.

So I was told never to speak of it again.

Sonra, bunun hakkında bir daha asla konuşmamam söylendi.

I was made to feel like I had done something wrong, again.

Yeniden, yanlış bir şey yapmış gibi hissettirilmiştim.

It was devastating.

Kahrediciydi.

But you know what,

Ama biliyor musunuz,

something good came out of that day.

o günde yine de bir hayır vardı.

My abuser knew that I was no longer going to be silent.

Tacizci artık sessiz kalmayacağımı biliyordu.

The power shifted.

Güç yer değiştirdi.

And the abuse stopped.

Ve taciz kesildi.

(Applause)

(Alkış)

But the shame

Ama utanç

and fear of it happening again

ve bir daha gerçekleşme korkusu

remained.

yerinde kaldı.

And it would remain with me

Ve uzun, uzun yıllar boyunca

for many, many years to come.

benimle kalacaktı.

Mr. Randolph and Ms. McFadyen,

Bay Randolph ve Bayan McFadyen,

they helped me find my voice.

bana kendi sesimi bulmamda yardım ettiler.

They helped me find the light out.

Kurtuluş yolunu bulmama yardım ettiler.

But you know what,

Ama benim kadar şanslı olmayan birçok çocuk var.

there are so many kids that aren't as fortunate as me.

And you have them in your classrooms.

Onlar sınıflarınızdalar.

Bu, bugün sizinle konuşmamın, benim için bu kadar önemli olmasının sebebi;

That is why it's so important for me to talk to you today,

so you can be aware

böylece farkında olabilirsiniz

and you can start asking the questions that need to be asked

ve sorulması gereken soruları sormaya başlayabilirsiniz

and paying attention to these students,

ve bu öğrencilere dikkat edebilirsiniz

so you too can help them find their way.

ki siz de onlara kendi yollarını bulmalarına yardım edebilesiniz.

As a kindergarten teacher,

Bir anaokulu öğretmeni olarak,

I start my year off

yılımı, çocuklarımın biyografi kutusu yapmasıyla başlatırım.

with my kids making box biographies.

These are two of my students.

Onlar öğrencilerimden iki tanesi.

And I encourage them

Onları, bu kutuları kendilerini

to fill those boxes with things that tell me about them

ve hayatlarını anlatan şeylerle doldurmaları konusunda teşvik ediyorum.

and about their life,

what's important to you, you know?

"Sizin için ne önemli?" sorusunu soruyorum.

They decorate them,

Kutuları dekore ediyorlar,

I mean, they really take time,

gerçekten zaman ayırıyorlar,

they fill them with pictures of their families and of their pets,

onları ailelerinin ve evcil hayvanlarının fotoğraflarıyla dolduruyorlar

and then I let them present them to me and to the class.

ve sonra onlardan kutularını bana ve sınıfa sunmalarını istiyorum.

And during that time, I am an active listener.

O süreç boyunca aktif bir dinleyici olurum.

Because the things they say,

Çünkü söyledikleri şeyler,

the facial expressions that they give me,

bana verdikleri mimikler,

the things they don't say

anlatmadıkları şeyler

can become red flags for me

benim için birer kırmızı bayrak olabilir

and can help me figure out what their needs are.

ve ihtiyaçlarının ne olduğunu anlamama,

What is driving them

sınıfta gösterdikleri davranışlara sebep olan şeyi bulmama yardım edebilir.

to maybe have the behaviors that they're showing me in class.

How can I be a better teacher

Onların seslerini dinleyerek

by listening to their voices?

nasıl daha iyi bir öğretmen olabilirim?

I also make times to develop relationships with them,

Onlarla ilişkimi ilerletmek için de zaman ayırıyorum,

much like Mr. Randolph did with me.

tıpkı Bay Randolph'un benimle yaptığı gibi.

I sit with them at lunch,

Öğle arasında onlarla oturuyorum,

I have conversations with them at recess,

aralarda onlarla sohbet ediyorum,

I go to their games on the weekends,

hafta sonları oyunlarına gidiyorum,

I go to their dance recitals.

dans müzikallerine gidiyorum.

I become a part of their life.

Hayatlarının bir parçası oluyorum.

Because in order to really know a student,

Çünkü bir öğrenciyi gerçekten tanımak için

you've got to infuse yourself into their lives.

kendinizi onların hayatlarına sokmalısınız.

Now I know some of you are middle school teachers

Bazılarınızın ortaokul öğretmeni

and high school teachers,

ve lise öğretmeni olduğunu biliyorum.

and you might think that those kids

O çocukların şimdiye kadar çoktan gelişmiş olduklarını

have already kind of developed, and you know,

ve bu noktada otomatik pilotta olduklarını düşünüyor olabilirsiniz.

they're on autopilot at that point.

But don't be deceived.

Ama aldanmayın.

Especially the kids that you think have it all together,

Özellikle sorunu yok diye düşündüğünüz o çocuklar.

because those are the ones that might need you the most.

Çünkü size en çok ihtiyaç duyabilecek olanlar onlar.

If you were to look at my yearbook,

Eğer yıllığıma bakarsanız,

you would see me on about every page,

beni neredeyse her sayfada görebilirsiniz

because I was involved in everything.

çünkü her şeye dahildim.

I even drove a school bus.

Okul servisi bile sürdüm.

(Laughs)

(Kahkaha)

So I was that kid

Ben, öğretmenlerin başarılı olduğunu düşündüğü çocuktum.

that teachers thought was the overachiever,

the popular person,

Popüler kişi, aklı başında olan...

the one that had it together.

But guys, I was lost.

Ama arkadaşlar, ben kaybolmuştum.

I was lost,

Kaybolmuştum

and I wanted someone to ask me,

ve birinin bana sormasını istiyordum,

"Lisa, why are you here all the time,

"Lisa; neden sürekli buradasın,

why are you throwing yourself into all these things?"

neden tüm bunlara bulaşıyorsun?"

Did they ever wonder,

Hiç merak ettiler mi,

was I running away from someone,

birinden mi kaçıyordum,

was I running away from something?

bir şeyden mi kaçıyordum?

Why did I not want to be in my community

Neden kendi topluluğumda

ya da evimde olmak istemiyordum?

or in my home?

Why did I want to be at school all the time?

Neden sürekli okulda olmak istiyordum?

No one ever asked.

Kimse asla sormadı.

Now don't get me wrong,

Beni yanlış anlamayın,

all overachievers in your schools

okulunuzdaki bütün beklenenden başarılı öğrenciler

are not victims of abuse or trauma.

bir tacizin veya travmanın kurbanı değil.

But I just want you to take the time to be curious.

Ama ben sadece meraklı olmak için zaman ayırın istiyorum.

Ask them why.

Onlara neden diye sorun.

You may find out that there is a reason behind it.

Arkasında bir sebep olduğunu öğrenebilirsiniz.

You could be the reason that they move forward

Hikayeleriyle ilerleyebilmelerinin sebebi olabilirsiniz.

with their story.

Be careful not to assume

Hikayelerinin sonunu çoktan bildiğinizi düşünmemeye dikkat edin.

that you already know the ending to their story.

Don't put a period where a semicolon should be.

Noktalı virgül olması gereken yere nokta koymayın.

Keep that story going

Hikayeyi devam ettirin

and help them know that even if something has happened traumatic to them,

ve başlarından travmatik bir olay geçmişse bile

that their life is still worth telling.

hayatlarının hala anlatmaya değer olduğunu bilmelerine yardım edin.

Their story is worth telling.

Hikayeleri anlatmaya değer.

Now in order to do that,

Bunu yapmak için, eğitimciler olarak bizim

I really feel like we have to embrace our own personal stories as educators.

kendi kişisel hikayelerimize sarılmamız gerekiyormuş gibi hissediyorum.

Many of you might be sitting there

Çoğunuz orada oturmuş

and thinking, "Yeah.

şöyle düşünüyor olabilirsiniz,"Evet.

That happened to me.

Bu bana oldu.

But I'm not ready to share."

Ama paylaşmaya hazır değilim."

And that's OK.

Bunda bir sorun yok.

The time will come

Geçmişteki acını,

when you will feel it inside your soul

gelecek için amaca dönüştürme zamanının geldiğini

that it's time to turn your past pain

ruhunda hissettiğin o an gelecek.

into purpose for the future.

These children are our future.

O çocuklar bizim geleceğimiz.

I just encourage you to take it day by day.

Ben sadece bunu günden güne yaymanız için sizi cesaretlendiriyorum.

Talk to someone.

Biriyle konuşun.

Be willing and just open.

İstekli olun ve sadece açılın.

My life story came full circle

Bir göreve yeni başlamış öğretmen ve rehber grubuna

in the spring of 2018,

konuşma yapmak için davet edildiğim

where I was invited to speak

2018 ilkbaharında,

to a group of beginning teachers and mentors.

hayat hikayem başa döndü.

I shared my story, much like today with you,

Bugün sizle yaptığım gibi kendi hikayemi paylaştım

and afterwards I had a lady approach me.

ve sonrasında bir hanımefendi yaklaştı.

She had tears in her eyes and she quietly said, "Thank you.

Gözlerinde yaşlar vardı ve sessizce "Teşekkür ederim." dedi.

Thank you for sharing.

"Paylaştığınız için teşekkür ederim.

I cannot wait to tell my dad

Bugün duyduğum her şeyi

babama anlatmak için sabırsızlanıyorum."

everything that I heard today."

She must have seen the perplexed look on my face,

Yüzümdeki şaşkın bakışı görmüş olmalı

because she followed up by saying,

çünkü şunları söyleyerek devam etti,

"Mr. Randolph is my dad."

"Bay Randolph benim babam."

Audience: Aww.

Dinleyici: Ayyy.

Lisa Godwin: "And he often wonders:

Lisa Godwin: "O, sıklıkla merak eder:

Did he make a difference?

Bir değişim yarattı mı?

Today, I get to go home and tell him,

Bugün, eve gidip ona söyleyebilirim ki

'You definitely made a difference.'"

'Kesinlikle bir değişim yarattın.'"

What a gift.

Nasıl bir hediye.

What a gift.

Nasıl bir hediye.

And that prompted me

Bu, beni Bayan McFadyen'in kızıyla da iletişime geçmek

to reach out to Ms. McFadyen's daughter as well,

ve Bayan McFadyen'in nasıl bir etki yarattığını

and to share with her

what an impact Ms. McFadyen had made.

onunla paylaşmak için harekete geçirdi.

And I wanted her to know

Onun; rehber öğretmenler,

I have advocated for more funding

okul sosyal hizmet uzmanları,

for guidance counselors, for school social workers,

psikologlar ve hemşireler için

daha fazla fonu savunduğumu bilmesini istedim.

for psychologists, for nurses,

because they are so vital to the mental and physical health

Çünkü onlar, çocuklarımızın ruhani ve fiziki sağlıkları için

of our children.

çok önemliler.

I'm thankful for Ms. McFadyen.

Bayan McFadyen için minnettarım.

(Applause)

(Alkış)

I once heard someone say,

Bir keresinde birinin,

in order to find your way out of the darkness,

karanlıktan kurtuluşun yolunu bulmak için

you have to find the light.

ışığı bulmalısın dediğini duydum.

Today, I hope that you leave this place

Bugün, buradan ayrılıp

and you seek opportunities to be the light.

ışık olmanın şanslarını gözetmenizi umuyorum.

For not only students

Sadece öğrenciler için değil;

but for adults in your classrooms,

sınıfınızdaki, okulunuzdaki, topluluklarınızdaki yetişkinler için de.

in your schools, in your communities.

You have the gift

Birinin, travmasından yolunu bulmasını sağlayacak

to help someone navigate

through their trauma

ve hikayesini, anlatmaya değer kılacak

and make their story worth telling.

hediyeye sahipsiniz.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)