How teachers can help students navigate trauma | Lisa Godwin

Translator: Hamidreza Parhizkar Reviewer: Masood Mousavi

Everyone has a story,

هرکس داستانی با خودش دارد،

and that story is filled with chapters

و آن داستان پر از فصل‌هایی است که

that have made us who we are today.

شخصی که الان هستیم را شکل داده‌اند.

Those early chapters of that story

گاهی فصل‌های ابتدایی آن داستان

sometimes are the ones that define us the most.

همان‌هایی هستند که ما را متمایز می‌کنند.

The Center for Disease Control

مرکز کنترل بیماری‌ها

has estimated that over half of our nation's children

تخمین زده است که بیش از نصف کودکان ما

have experienced at least one or two types of childhood trauma.

حداقل یک یا دو نوع آسیب را در کودکی را تجربه کرده‌اند.

That adversity can have lasting effects.

این آسیب می‌تواند اثرات بلندمدتی داشته باشد.

When I began to have opportunities to speak

وقتی فرصت این را پیدا کردم که از جانبِ

and advocate for students and for teachers,

دانش‌آموزان و معلمان صحبت و از آن‌ها دفاع کنم،

I found myself uniquely positioned

به‌طور خاصی خودم را در جایگاهی می‌دیدم

to be able to speak about childhood trauma.

که بتوانم درباره آسیب‌های کودکی‌ صحبت کنم.

But I had to make a decision first.

اما اول باید یک تصمیم می‌گرفتم.

I had to decide,

باید تصمیم می‌گرفتم که

did I want to just share the bright and shiny parts of my life,

آیا فقط می‌خواستم جنبه‌های مثبت و خوب زندگی‌ام را به اشتراک بگذارم،

you know, those ones that we put out on social media

همان بخش‌هایی از زندگی که در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذاریم

that make us all look perfect,

و باعث می‌شوند که بی‌نقص به نظر بیاییم،

or did I want to make myself vulnerable

و یا اینکه می‌خواستم خودم را آسیب‌پذیر نشان دهم

and become an open book?

و رو راست باشم؟

The choice became very clear.

انتخاب خیلی ساده شد.

In order to make a difference in the life of a child,

برای اینکه تغییری در زندگی یک کودک ایجاد کنم،

I had to become transparent.

باید رُک و شفاف می‌شدم.

So I made the commitment to tell my personal story.

پس متعهد شدم تا داستان خودم را تعریف کنم.

And this story is filled with people that have loved me

و آن داستان پر از افرادی است که من را دوست داشته‌اند

and taken care of me and grown me.

و بزرگم کرده‌اند و از من مراقبت کرده‌اند.

And have helped me overcome and heal.

و کمکم کردند تا پیروز بشوم و بهبود بیابم.

And now it's time for me to help others do the same.

و الآن نوبت من است که به دیگران کمک کنم تا همین کار را بکنند.

When I first started school, I was the picture of normalcy.

وقتی اولین بار به مدرسه رفتم فردی خیلی عادی بودم.

I was from a good family,

خانواده خوبی داشتم،

I was always dressed nicely,

و همیشه قشنگ لباس می‌پوشیدم،

had a smile on my face,

و همیشه خندان بودم،

I was prepared for school.

آماده رفتن به مدرسه بودم.

But my life was anything but normal.

اما زندگی‌ام هر چیزی که بود، عادی نبود.

By this time, I had already become a victim of sexual abuse.

تا آن موقع من قربانی یک تجاوز جنسی شدم.

And it was still happening.

و هنوز هم داشت تکرار می‌شد.

My parents didn't know,

خانواده‌ام چیزی درباره آن نمی‌دانستند،

and I had not told anyone else.

و به کسی دیگری هم نگفتم.

When I started school, I felt like this was going to be my safe place.

وقتی وارد مدرسه شدم احساس کردم که اینجا قرار است مکانی امن برای من باشد.

So I was excited.

پس هیجان‌زده بودم.

Imagine my dismay when I met my teacher,

ترسم را زمانی که معلمم را دیدم تصور کنید،

Mr. Randolph.

آقای «راندلف».

Now Mr. Randolph was not my abuser.

او کسی که به من تجاوز کرد نبود.

But Mr. Randolph was the epitome

اما آقای «راندلف» نماد هر چیزی بود

of everything that scared me the most in my life.

که در زندگیم بیشترین وحشت را از آن‌ها داشتم.

I had already started these self-preservation techniques

شروع کرده بودم به انجام تکنیک‌های حفظ جان

to where I took myself out of positions where I was going to be alone with a man.

تا خودم را از موقعیتی که با یک مرد تنها باشم خارج کنم.

And here I was, as a student,

و من آنجا بودم، به‌عنوان یک دانش‌آموز،

I was going to be in a classroom with a man every day,

قرار بود که هر روز با این مرد در یک کلاس باشم،

for a year of school.

کل یک سال تحصیلی.

I was scared; I didn't trust him.

ترسیده بودم و به او اعتماد نداشتم.

But you know what,

ولی می‌دانید چیه،

Mr. Randolph would turn out to be my greatest advocate.

معلوم شد که آقای «راندلف» بزرگ‌ترین حامی من بوده.

But in the beginning,

اما اولش،

oh, I made sure he knew I did not like him.

مطمئن شدم که او می‌داند من از او خوشم نمی‌آید.

I was noncompliant;

سرکش بودم،

I was that kid that was disengaged.

بچه‌ای‌ بودم که به حال خودش رها شده بود.

And I also made it really hard on my parents, too.

و شرایط را هم برای والدینم واقعاً سخت کرده بودم.

I didn't want to go to school,

نمی‌خواستم به مدرسه بروم،

so I fought them every morning, getting on the bus.

پس هر روز صبح موقع سوار شدن به سرویس مدرسه با والدینم درگیر می‌شدم.

At night, I couldn't sleep,

شب‌ها نمی‌توانستم بخوابم،

because my anxiety was so high.

چون خیلی اضطراب داشتم.

So I was going into class exhausted.

بنابراین روز بعد هم خسته وارد کلاس می‌شدم.

Which, exhausted children are cranky children,

و بچه‌های خسته هم معمولاً کج‌خلق هستند،

and they're not easy to teach,

و همان‌طور که می‌دانید،

you know that.

آموزش به آن‌ها آسان نیست.

Mr. Randolph could have approached me with frustration,

آقای «راندلف» می‌توانست نا امیدانه با من رفتار کند،

like so many teachers do with students like me.

مثل خیلی از معلم‌ها که چنین رفتاری با دانش‌آموزان شبیه من دارند.

But not him.

ولی او این کار را نکرد.

He approached me with empathy

او با نرمی و همدلی

and with flexibility.

با من رفتار کرد.

I was so grateful for that.

و به این خاطر از او قدردان بودم.

He saw this six-year-old was tired and weary.

او فهمید که من شش‌ساله، خسته و کسل بودم.

And so instead of making me go outside for recess,

پس به‌جای آنکه برای استراحت بیرونم بفرستد،

he would let me stay in and take naps,

می‌گذاشت داخل بمانم و چُرت بزنم،

because he knew I needed rest.

چون می‌دانست من نیاز به استراحت داشتم.

Instead of sitting at the teacher table at lunch,

به‌جای اینکه وقت ناهار پشت میز خودش بنشیند،

he would come and sit with the students at the student table.

میامد و پیش دانش‌آموزان می‌نشست.

He would engage me and all my classmates in conversation.

او من و تمام همکلاسی‌هایم را به حرف می‌گرفت.

And I now look back and I know

الآن که به گذشته نگاه می‌کنم

he had a purpose for that,

می‌فهمم که او هدفی داشت،

he was listening, he was asking questions.

او گوش می‌داد و سؤال می‌پرسید.

He needed to find out what was going on.

باید می‌فهمید چه خبر بود.

He built a relationship with me.

با من ارتباط برقرار کرد.

He earned my trust.

او اعتمادم را جلب کرد.

And slowly but surely,

و به‌آرامی و با اطمینان،

those walls that I had built around myself

شروع به برداشتن دیواری که

he started chipping away at,

دور خودم ساخته بودم کرد،

and I eventually realized he was one of the good guys.

و بالاخره فهمیدم او یکی از آدم خوب‌ها است.

I know that he felt like he wasn't enough.

می‌دانم، او احساس می‌کرد که فقط انجام این کار کافی نیست.

Because he made the move to talk to my mom.

چون او باعث شد تا با مادرم صحبت کنم.

And got my mom's permission

و از مادرم اجازه گرفتم

to let me start seeing a school guidance counselor,

تا بتوانم یکی از مشاوران مدرسه را ببینم،

Ms. McFadyen.

خانم «مک فدین».

I started seeing Ms. McFadyen once or twice a week

هفته‌ای یک یا دو بار خانم «مک فدین» را می‌دیدم

for the next two years.

تا دو سال بعد.

It was a process.

این یک روند بود.

During that time period,

در آن مدت،

I never disclosed to her the abuse,

چیزی درباره‌ی تجاوز برای او فاش نکردم،

because it was a secret;

چون‌که یک راز بود؛

I wasn't supposed to tell.

و از من انتظار نمی‌رفت که چیزی درباره‌ی آن بگویم.

But she connected the dots, I know she did,

ولی او از رازم مطلع شد، میدانم که مطلع شد،

because everything that she did with me

چون او هر کاری که با من کرد برای این بود که

was to empower me and help me find my voice.

به من قدرت بدهد و کمکم کند تا بتوانم شجاعت حرف زدن پیدا کنم.

She taught me how to use mental images

به من یاد داد چطور از تصاویر ذهنی

to push through my fears.

استفاده کنم تا بر ترس‌هایم غلبه کنم.

She taught me breathing techniques

او روش‌های تنفس را به من یاد داد

to help me get through those anxiety attacks

تا حملات اضطرابی را که

that I would have so often.

همیشه داشتم، دفع کنم.

And she role-played with me.

و او نقش‌گزاری درمانی را با من کار کرد.

And she made sure

و مطمئن شد

that I could stand up for myself in situations.

که در هر شرایطی می‌توانم روی پای خودم بایستم.

And the day came

و آن روز آمد، روزی که

where I was in the room with my abuser

با کسی که به من تجاوز کرده بود در یک اتاق بودم

and one other adult.

به همراه یک فرد دیگر.

And I told my truth.

و من حقیقت را گفتم.

I told about the abuse.

درباره‌ی تجاوز گفتم.

Immediately, my abuser began to deny,

بلافاصله متجاوز شروع به انکار کرد،

and the person I disclosed to,

و کسی که رازم را به او فاش کرده بودم،

they just weren't equipped to handle the bombshell

آن‌ها آماده نبودند با حقیقت تکان‌دهنده‌ای

that I had just dropped on them.

که من آشکار کرده بودم روبه‌رو بشوند.

It was easier to believe the abuser

باور کردن حرف‌های متجاوز نسبت به

rather than a child.

حرف‌های یک بچه راحت‌تر بود.

So I was told never to speak of it again.

پس به من گفتند دوباره درباره‌ی آن حرفی نزنم.

I was made to feel like I had done something wrong, again.

و این باعث شدم احساس کنم حتماً دوباره کار اشتباهی کردم.

It was devastating.

حس مخربی بود.

But you know what,

ولی میدانید چیه،

something good came out of that day.

چیز خوبی از آن روز درآمد.

My abuser knew that I was no longer going to be silent.

متجاوز می‌دانست که من دیگر ساکت نمی‌مانم.

The power shifted.

قدرت جابه‌جا شد.

And the abuse stopped.

و تجاوز متوقف شد.

(Applause)

(تشویق حضار)

But the shame

اما شرم

and fear of it happening again

و ترس از تکرار آن

remained.

باقی ماند.

And it would remain with me

و این تا سال‌های متمادی

for many, many years to come.

با من باقی می‌ماند.

Mr. Randolph and Ms. McFadyen,

آقای «راندلف» و خانم «مک فدین»،

they helped me find my voice.

کمکم کردند شجاعت حرف زدن را پیدا کنم،

They helped me find the light out.

آن‌ها کمکم کردند تا روشنایی را پیدا کنم.

But you know what,

اما می‌دانید چیست،

there are so many kids that aren't as fortunate as me.

کودکانی زیادی وجود دارند که به‌اندازه‌ی من خوش‌شانس نیستند.

And you have them in your classrooms.

و آن‌ها در کلاس‌های درس شما هستند.

That is why it's so important for me to talk to you today,

به همین دلیل، برای من خیلی مهم است که امروز با شما صحبت کنم،

so you can be aware

تا آگاه باشید

and you can start asking the questions that need to be asked

و بتوانید سؤال‌هایی که باید پرسیده شوند را بپرسید

and paying attention to these students,

و به این دانش‌آموزان توجه کنید،

so you too can help them find their way.

تا به همه آن‌ها کمک کنید راهشان را پیدا کنند.

As a kindergarten teacher,

به‌عنوان یک مربی مهدکودک،

I start my year off

من سال رت با

with my kids making box biographies.

درست کردن جعبه‌های بیوگرافی، به همراه بچه‌ها، شروع کردم.

These are two of my students.

این‌ها دوتا از دانش‌آموزان من هستند.

And I encourage them

و من تشویقشان می‌کنم

to fill those boxes with things that tell me about them

تا آن جعبه‌ها را با اشیائی که آن‌ها و زندگی‌شان را

and about their life,

برای من توصیف می‌کند، پر کنند.

what's important to you, you know?

همان چیزهایی که برایشان مهم است

They decorate them,

آن‌ها جعبه‌ها را تزئین می‌کنند،

I mean, they really take time,

آن‌ها واقعاً وقت می‌گذارند،

they fill them with pictures of their families and of their pets,

آن‌ها جعبه‌ها را با عکس‌های خانواده و حیوانات خانگی‌شان پر می‌کنند،

and then I let them present them to me and to the class.

و بعد به آن‌ها اجازه می‌دهم که جعبه‌ها را به من و کلاس هدیه بدهند.

And during that time, I am an active listener.

و در آن مدت شنونده فعالی هستم.

Because the things they say,

چون چیزهای که آن‌ها می‌گویند،

the facial expressions that they give me,

حالت صورتشان که به من نشان می‌دهند،

the things they don't say

چیزهایی که آن‌ها نمی‌گویند

can become red flags for me

همه‌ی این‌ها می‌توانند من را راهنمایی کنند

and can help me figure out what their needs are.

و کمکم کنند تا بفهمم نیازهای آن‌ها چیست.

What is driving them

چه چیزی رفتارهای آنان را

to maybe have the behaviors that they're showing me in class.

در کلاس نسبت به من کنترل می‌کند.

How can I be a better teacher

چطور می‌توانم با گوش دادن به حرف‌های آن‌ها

by listening to their voices?

معلم بهتری باشم؟

I also make times to develop relationships with them,

برای ایجاد رابطه با آن‌ها وقت می‌گذارم،

much like Mr. Randolph did with me.

همان‌طور که آقای «راندلف» این کار را برای من کرد.

I sit with them at lunch,

موقع ناهار با آن‌ها سر یک میز می‌نشینم،

I have conversations with them at recess,

و زنگ‌های تفریح با آن‌ها صحبت می‌کنم،

I go to their games on the weekends,

آخر هفته‌ها به بازی‌هایشان می‌روم،

I go to their dance recitals.

و به تماشای اجراهای رقصشان می‌روم.

I become a part of their life.

من بخشی از زندگی‌شان می‌شوم.

Because in order to really know a student,

زیرا اگر واقعاً بخواهید یک دانش‌آموز را بشناسید،

you've got to infuse yourself into their lives.

باید خود را در زندگی آنان اِلقا کنید.

Now I know some of you are middle school teachers

برخی از شما معلم دوره راهنمایی

and high school teachers,

و دبیرستان هستید،

and you might think that those kids

و ممکن است فکر کنید آن بچه‌ها

have already kind of developed, and you know,

دیگر بالغ شده‌اند

they're on autopilot at that point.

و در آن وضعیت، مستقل هستند.

But don't be deceived.

اما گول نخورید.

Especially the kids that you think have it all together,

به‌ویژه بچه‌هایی که فکر می‌کنید همه‌ی آن ویژگی‌ها را دارند

because those are the ones that might need you the most.

چون آن‌ها همان‌هایی هستند که بسیار به شما نیاز دارند.

If you were to look at my yearbook,

اگر به گزارش‌های سالانه من نگاه کنید،

you would see me on about every page,

بر روی هر صفحه آن من را می‌بینید،

because I was involved in everything.

چون من با همه چیز سروکار داشتم.

I even drove a school bus.

حتی راننده یک اتوبوس مدرسه بودم.

(Laughs)

(خنده)

So I was that kid

من همان بچه‌ای بودم که

that teachers thought was the overachiever,

معلم‌ها فکر می‌کردند یک نابغه است،

the popular person,

آن شخص محبوب،

the one that had it together.

همانی که همه‌اش را با هم داشت.

But guys, I was lost.

اما دوستان، من گمشده بودم.

I was lost,

من گمشده بودم،

and I wanted someone to ask me,

و می‌خواستم کسی از من بپرسد،

"Lisa, why are you here all the time,

« لیزا»، چرا همیشه اینجایی

why are you throwing yourself into all these things?"

چرا خودت را درگیر همه‌چیز می‌کنی؟

Did they ever wonder,

اصلاً به این فکر می‌کردند که

was I running away from someone,

آیا من داشتم از دست کسی فرار می‌کردم،

was I running away from something?

آیا داشتم از چیزی فرار می‌کردم؟

Why did I not want to be in my community

چرا نمی‌خواستم در جامعه‌ام

or in my home?

یا در خانه‌ام باشم؟

Why did I want to be at school all the time?

چرا همیشه می‌خواستم در مدرسه باشم؟

No one ever asked.

هیچ‌ کسی هیچ‌وقت نپرسید.

Now don't get me wrong,

اشتباه نکنید.

all overachievers in your schools

همه‌ی نابغه‌ها در مدرسه‌هایتان

are not victims of abuse or trauma.

قربانی تجاوز یا آسیب نیستند.

But I just want you to take the time to be curious.

اما از شما می‌خواهم تا زمانی را برای کنجکاو بودن بگذارید.

Ask them why.

از آن‌ها بپرسید «چرا».

You may find out that there is a reason behind it.

ممکن است پی ببرید که دلیلی برای آن وجود دارد.

You could be the reason that they move forward

شما می‌توانید دلیل پیشرفت آن‌ها

with their story.

با آن داستان‌هایشان باشید.

Be careful not to assume

فکر نکنید که شما

that you already know the ending to their story.

از پیش پایان داستان‌هایشان را می‌دانید.

Don't put a period where a semicolon should be.

داستان را زمانی که باید ادامه پیدا کند تمام نکنید.

Keep that story going

آن داستان را به جریان بیاندازید

and help them know that even if something has happened traumatic to them,

و به آن‌ها کمک کنید تا بدانند زندگی‌شان حتی باوجود اتفاقات تکان‌دهنده،

that their life is still worth telling.

هنوز ارزش تعریف کردن دارد.

Their story is worth telling.

داستان‌هایشان ارزش تعریف کردن دارند.

Now in order to do that,

برای اینکه این کار را انجام دهید،

I really feel like we have to embrace our own personal stories as educators.

حس می‌کنم لازم است که داستان خودمان را به‌عنوان معلم بپذیریم.

Many of you might be sitting there

خیلی از شما ممکن است آنجا نشسته باشید

and thinking, "Yeah.

و فکر کنید «بله.

That happened to me.

این برای من اتفاق افتاده.

But I'm not ready to share."

اما آماده نیستم آن را به اشتراک بگذارم.»

And that's OK.

و مشکلی نیست.

The time will come

زمانی می‌رسد که شما

when you will feel it inside your soul

آن را درون روحتان حس کنید

that it's time to turn your past pain

و آن زمانی است که دردهای گذشته خود را

into purpose for the future.

به اهدافی برای آینده تبدیل می‌کنید.

These children are our future.

این کودکان، آینده ما هستند.

I just encourage you to take it day by day.

تشویقتان می‌کنم این کار را هر روز انجام بدهید.

Talk to someone.

با کسی صحبت کنید.

Be willing and just open.

مشتاق و رو راست باشید.

My life story came full circle

داستان زندگی من یک دور کامل را طی کرد

in the spring of 2018,

در بهار سال ۲۰۱۸،

where I was invited to speak

زمانی که برای صحبت کردن با

to a group of beginning teachers and mentors.

مربی‌ها و معلم‌های تازه‌کار، به‌جایی دعوت شدم.

I shared my story, much like today with you,

مثل امروز، داستانم را آنجا تعریف کردم،

and afterwards I had a lady approach me.

و بعد از آن خانمی پیشم آمد.

She had tears in her eyes and she quietly said, "Thank you.

چشم‌هایش پر از اشک بود و به‌آرامی گفت «ممنونم.

Thank you for sharing.

برای تعریف داستان ممنونم.

I cannot wait to tell my dad

نمی‌توانم صبر کنم تا به پدرم درباره‌ی

everything that I heard today."

هرچه که امروز شنیدم بگویم.»

She must have seen the perplexed look on my face,

او باید چهره سردرگمم را دیده بود،

because she followed up by saying,

چون حرف‌هایش را این‌گونه ادامه داد که،

"Mr. Randolph is my dad."

«آقای ««راندلف» پدر من است.»

Audience: Aww.

(واکنش حضار)

Lisa Godwin: "And he often wonders:

و اغلب با خودش فکر می‌کند

Did he make a difference?

که آیا تغییری ایجاد کرده است؟

Today, I get to go home and tell him,

امروز به خانه می‌روم و به او می‌گویم:

'You definitely made a difference.'"

«تو قطعاً یک تغییر ایجاد کردی.»

What a gift.

چه موهبتی.

What a gift.

چه موهبتی.

And that prompted me

و این من را برانگیخت تا

to reach out to Ms. McFadyen's daughter as well,

دخترخانم «مک فدین» را هم پیدا کنم،

and to share with her

و به او بگویم که خانم «مک فدین»

what an impact Ms. McFadyen had made.

چه تأثیری به‌جای گذاشته.

And I wanted her to know

و می‌خواستم بداند که من

I have advocated for more funding

سازمان‌ها، مشاوران، فعالان اجتماعی مدارس،

for guidance counselors, for school social workers,

روانشناسان و پرستاران بیشتری را

for psychologists, for nurses,

حمایت کرده‌ام،

because they are so vital to the mental and physical health

چون وجود آنان برای سلامتِ روانی و جسمی کودکان ما

of our children.

بسیار ضروری است.

I'm thankful for Ms. McFadyen.

من از خانم «مک فدین» قدردانم.

(Applause)

(تشویق حضار)

I once heard someone say,

یک‌بار شنیدم که کسی گفت،

in order to find your way out of the darkness,

برای آنکه راهت را از میان تاریکی پیدا کنی،

you have to find the light.

باید روشنایی را پیدا کنی.

Today, I hope that you leave this place

امیدوارم امروز که شما اینجا را ترک می‌کنید

and you seek opportunities to be the light.

و به دنبال فرصتی بروید تا آن روشنایی باشید.

For not only students

نه‌تنها برای دانش‌آموزان

but for adults in your classrooms,

بلکه برای بزرگ‌سالان در کلاس‌هایتان،

in your schools, in your communities.

در مدرسه‌هایتان و در جوامع‌تان.

You have the gift

شما این موهبت را دارید تا

to help someone navigate

به کسی کمک کنید

through their trauma

تا از آسیبش رهایی پیدا کند

and make their story worth telling.

و به داستانشان ارزش تعریف کردن بدهند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)