How teachers can help students navigate trauma | Lisa Godwin

Translator: Chanish Chalotorngornthawach

Everyone has a story,

ทุกคนต่างมีสิ่งในใจ

and that story is filled with chapters

ร้อยเรียงเป็นเรื่องราว

that have made us who we are today.

ที่สร้างเราให้เป็นเราในวันนี้

Those early chapters of that story

ในจุดเริ่มต้นของเรื่อง ๆ นั้น

sometimes are the ones that define us the most.

อาจเป็นสิ่งที่หล่อหลอม ตัวตนเราอย่างไม่น่าเชื่อ

The Center for Disease Control

ศูนย์ป้องกันและควบคุมโรค

has estimated that over half of our nation's children

ประเมินว่า กว่าครึ่งของเยาวชนอเมริกัน

have experienced at least one or two types of childhood trauma.

เคยเผชิญเหตุเลวร้ายในวัยเด็ก

That adversity can have lasting effects.

ซึ่งส่งผลระยะยาวในชีวิต

When I began to have opportunities to speak

เมื่อฉันได้รับโอกาสให้ขึ้นพูด

and advocate for students and for teachers,

เกี่ยวกับเด็ก ๆ และ เหล่าคุณครู

I found myself uniquely positioned

ฉันพบจุดยืนสำคัญ

to be able to speak about childhood trauma.

ที่อยากพูดเกี่ยวกับ ประสบการณ์เลวร้ายวัยเด็ก

But I had to make a decision first.

แต่สิ่งแรกที่ต้องทำ

I had to decide,

คือ ต้องตัดสินใจ

did I want to just share the bright and shiny parts of my life,

ว่าจะพูดแค่เรื่องดี ๆ ด้านดี ๆ ของชีวิต

you know, those ones that we put out on social media

ก็รูปสวย ๆ ที่เราอัพลงโซเชียลฯ

that make us all look perfect,

ชีวิตแสนเพอร์เฟกต์

or did I want to make myself vulnerable

หรือ จะพูดด้านที่ ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้

and become an open book?

แต่อาจเป็นประโยชน์ กับใครหลายคน

The choice became very clear.

แต่แล้วก็ตัดสินใจได้ค่ะ

In order to make a difference in the life of a child,

เพื่อที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลง ให้แก่ชีวิตเด็ก ๆ

I had to become transparent.

ฉันต้องเปิดเผย หมดเปลือก

So I made the commitment to tell my personal story.

จึงตั้งมั่นว่าจะแบ่งปัน เรื่องราวเบื้องลึก

And this story is filled with people that have loved me

ประกอบด้วยคนที่รักฉัน

and taken care of me and grown me.

คนที่เคยเลี้ยงดูฉัน

And have helped me overcome and heal.

ที่ช่วยให้ฉันก้าวข้ามปัญหา และ เยียวยาตนเอง

And now it's time for me to help others do the same.

ถึงเวลาแล้วค่ะ ที่ต้องช่วยคนอื่นบ้าง

When I first started school, I was the picture of normalcy.

ย้อนกลับไป เมื่อตอนเริ่มเข้าโรงเรียน

ฉันก็ดูเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป

I was from a good family,

มาจากครอบครัวที่ดี

I was always dressed nicely,

แต่งตัวดูดี สะอาดสะอ้าน

had a smile on my face,

เป็นเด็กยิ้มง่าย

I was prepared for school.

ฉันตระเตรียมที่จะเข้าโรงเรียน

But my life was anything but normal.

ใช้ชีวิตปกติธรรมดา

By this time, I had already become a victim of sexual abuse.

ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้น ฉันถูกคุกคามทางเพศ

And it was still happening.

อย่างต่อเนื่อง

My parents didn't know,

แต่พ่อแม่ ไม่ได้รับรู้

and I had not told anyone else.

ฉันไม่ได้บอกใคร

When I started school, I felt like this was going to be my safe place.

คิดว่าการอยู่โรงเรียน น่าจะปลอดภัยดี

So I was excited.

เลยตื่นเต้นที่จะได้เข้าโรงเรียน

Imagine my dismay when I met my teacher,

ลองนึกภาพ เด็กขมขื่นคนหนึ่ง เมื่อเจอคุณครู

Mr. Randolph.

คุณครูแรนดอล์ฟ

Now Mr. Randolph was not my abuser.

ซึ่งไม่ใช่บุคคลที่คุกคามฉันนะคะ

But Mr. Randolph was the epitome

แต่เป็นบุคคลตัวอย่าง

of everything that scared me the most in my life.

ที่ช่วยให้ฉันกล้าเผชิญหน้า กับสิ่งที่หวาดกลัวที่สุดในชีวิต

I had already started these self-preservation techniques

ฉันมีเทคนิค การระมัดระวังตัวพิเศษ

to where I took myself out of positions where I was going to be alone with a man.

ที่ช่วยเลี่ยงการอยู่ในห้อง กับเพศตรงข้ามเพียงลำพัง

And here I was, as a student,

แต่ ณ ขณะนั้น ฉันเป็นเพียงเด็กนักเรียน

I was going to be in a classroom with a man every day,

อย่างไร ก็ต้องเจอ เพศตรงข้ามอยู่ทุกวัน

for a year of school.

ในชั้นเรียน ไปเป็นปี ๆ

I was scared; I didn't trust him.

หวาดกลัว ไม่เชื่อใจคุณครู

But you know what,

แต่รู้อะไรไหมคะ

Mr. Randolph would turn out to be my greatest advocate.

คุณครูแรนดอล์ฟกลาย เป็นคนที่ทุ่มเทให้ฉันมากที่สุด

But in the beginning,

ถึงแม้ในช่วงแรก

oh, I made sure he knew I did not like him.

ฉันแสดงออกให้รู้ ว่าไม่ค่อยชอบคุณครูเท่าไหร่

I was noncompliant;

ไม่ค่อยเชื่อฟัง

I was that kid that was disengaged.

ไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ

And I also made it really hard on my parents, too.

เหมือนที่เป็นกับพ่อแม่ด้วยค่ะ

I didn't want to go to school,

ไม่ค่อยอยากไปโรงเรียน

so I fought them every morning, getting on the bus.

ทะเลาะกันทุกเช้า ก่อนไปโรงเรียน

At night, I couldn't sleep,

ตกดึก นอนไม่หลับ

because my anxiety was so high.

วิตกกังวลไปหมด

So I was going into class exhausted.

ไปเรียนแบบเพลีย ๆ

Which, exhausted children are cranky children,

เด็กที่นอนไม่พอ จะดูงอแง ๆ หน่อยค่ะ

and they're not easy to teach,

สอนไม่ง่ายเท่าไหร่

you know that.

พอนึกออกไหมคะ

Mr. Randolph could have approached me with frustration,

จริง ๆ แล้ว คุณครูแรนดอล์ฟ จะหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ก็ได้

like so many teachers do with students like me.

เหมือนกับที่คุณครูทั่วไป หัวเสียกับนักเรียนดื้อ

But not him.

แต่เขาไม่ค่ะ

He approached me with empathy

เวลาที่ครูมาคุยด้วย มักจะมาด้วยความเมตตา

and with flexibility.

และ ความยืดหยุ่น

I was so grateful for that.

ฉันซาบซึ้งมากค่ะ

He saw this six-year-old was tired and weary.

คุณครูเห็นว่า เด็กคนนี้ดูเหนื่อย ดูอิดโรย

And so instead of making me go outside for recess,

แทนที่จะไล่ฉันออกห้อง

he would let me stay in and take naps,

แต่คุณครูยอมให้ฉันงีบในห้อง

because he knew I needed rest.

เพราะ อยากให้ได้พัก

Instead of sitting at the teacher table at lunch,

แทนที่คุณครูจะนั่งทานมื้อเที่ยง อยู่ฝั่งโต๊ะครู

he would come and sit with the students at the student table.

แต่กลับเลือก ที่จะมานั่งทานกับเด็ก ๆ

He would engage me and all my classmates in conversation.

เพื่อถามสารทุกข์สุกดิบ

And I now look back and I know

พอฉันมองย้อนกลับไป เข้าใจแจ่มแจ้งค่ะ

he had a purpose for that,

ว่าทำไมครูถึงทำแบบนั้น

he was listening, he was asking questions.

คุณครูรับฟัง พูดคุย ถามไถ่เรื่องต่าง ๆ

He needed to find out what was going on.

ท่านอยากทราบว่า เกิดอะไรขึ้นกับฉัน

ค่อย ๆ สร้างสัมพันธ์ขึ้นมา

He built a relationship with me.

He earned my trust.

จนฉันรู้สึกเชื่อใจ

And slowly but surely,

อย่างช้า ๆ แต่มั่นคง

those walls that I had built around myself

กำแพงที่เคยสร้างกั้นตัวเอง

he started chipping away at,

ค่อย ๆ ทลายลง

and I eventually realized he was one of the good guys.

และ รู้สึกได้ว่าท่านเป็นคนดีคนหนึ่ง

I know that he felt like he wasn't enough.

เพื่อการดูแลอย่างทั่วถึง

Because he made the move to talk to my mom.

คุณครูเข้าไปคุย กับคุณแม่ของฉันด้วยค่ะ

And got my mom's permission

ขออนุญาต

to let me start seeing a school guidance counselor,

ให้ฉันมีคุณครูที่ปรึกษา

Ms. McFadyen.

มิสมิคแฟดเดน

I started seeing Ms. McFadyen once or twice a week

ฉันเลยได้เข้าพบคุณครูที่ปรึกษา

for the next two years.

อาทิตย์ละ 1-2 ครั้ง

เป็นระยะเวลาร่วมสองปี

It was a process.

ตามกระบวนการ

During that time period,

แต่ในช่วงสองปีนั้น

I never disclosed to her the abuse,

ฉันไม่เคยเล่าเรื่อง ที่ถูกคุกคามให้คุณครูฟัง

because it was a secret;

เพราะ มันเป็นความลับ

I wasn't supposed to tell.

ไม่อยากให้ใครรู้

But she connected the dots, I know she did,

แต่ดูเหมือน ท่านจะปะติดปะต่อได้ค่ะ

because everything that she did with me

เพราะ ทุกอย่าง ที่คุณครูให้คำแนะนำ

was to empower me and help me find my voice.

คือ การส่งเสริมให้ฉันมีพลัง และ กล้าเปิดเผย

She taught me how to use mental images

ท่านสอนให้ฉัน สร้างภาพในจินตนาการ

to push through my fears.

เพื่อเอาชนะความกลัว

She taught me breathing techniques

สอนเทคนิคการหายใจ

to help me get through those anxiety attacks

เพื่อลดความวิตกกังวล

that I would have so often.

ที่ฉันเป็นอยู่บ่อย ๆ

And she role-played with me.

ไม่พอยังซ้อมสถานการณ์จริงให้ด้วยค่ะ

And she made sure

เพื่อให้มั่นใจ

that I could stand up for myself in situations.

ว่าฉันสามารถรับมือเรื่องต่าง ๆ ด้วยตนเองได้

And the day came

และแล้ว วันนั้นก็มาถึง

where I was in the room with my abuser

วันที่ฉันต้องเผชิญหน้า กับชายผู้คุกคาม

and one other adult.

กับผู้ใหญ่อีกคนหนึ่ง

And I told my truth.

ฉันตัดสินใจพูด

I told about the abuse.

เปิดเผยเรื่องการคุกคาม

Immediately, my abuser began to deny,

ทันทีทันใด ชายผู้คุกคาม

และ ผู้ใหญ่คนนั้นปฏิเสธ

and the person I disclosed to,

they just weren't equipped to handle the bombshell

เหมือนพวกเขาไม่นึกไม่ฝัน ว่าฉันจะกล้าเล่า

that I had just dropped on them.

สิ่งที่เพิ่งเล่าออกไป

It was easier to believe the abuser

แน่นอนว่าคำพูดผู้ใหญ่ น่าเชื่อถือ

rather than a child.

กว่าคำพูดเด็ก

So I was told never to speak of it again.

เขาสั่งห้ามพูดเรื่องนี้อีก

I was made to feel like I had done something wrong, again.

เช่นเคยค่ะ ฉันรู้สึกว่าฉันทำผิด

It was devastating.

รู้สึกแย่มาก

But you know what,

แต่รู้ไหมคะ

something good came out of that day.

มีสิ่งดีเกิดขึ้นในวันนั้น

My abuser knew that I was no longer going to be silent.

ชายผู้คุกคามได้รับรู้ว่า ฉันไม่เงียบแล้วนะ

The power shifted.

พลังนั้นได้ผล

And the abuse stopped.

เขาเลิกคุกคามฉัน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But the shame

แต่ความรู้สึกอับอาย

and fear of it happening again

หวาดกลัวเกิดขึ้นอีกครั้ง

remained.

และ คงอยู่อย่างนั้น

And it would remain with me

อยู่ในใจ

for many, many years to come.

เป็นเวลาหลายปี

Mr. Randolph and Ms. McFadyen,

มิสเตอร์แรนดอล์ฟ และ มิสมิคแฟดเดน

they helped me find my voice.

ทั้งสองท่านช่วยให้ฉัน กล้าเปิดเผยความจริง

They helped me find the light out.

ให้พบทางสว่าง

But you know what,

แต่รู้อะไรไหมคะ

there are so many kids that aren't as fortunate as me.

มีเด็กอีกมากมาย ที่ไม่ได้โชคดีแบบฉัน

And you have them in your classrooms.

เด็กเหล่านั้น ที่คุณเจอในห้องเรียน

That is why it's so important for me to talk to you today,

ฉันจึงอยากพูด กับทุกท่านในวันนี้

so you can be aware

เพื่อสร้างความตระหนักรู้

and you can start asking the questions that need to be asked

ให้ลองเข้าไปพูดคุย ถามไถ่

and paying attention to these students,

มองเด็ก ๆ ให้ลึกลงไป

so you too can help them find their way.

เพื่อที่จะได้ช่วยพวกเขา

As a kindergarten teacher,

จากการที่ฉันเป็นครูอนุบาล

I start my year off

ฉันเริ่มสอนปีแรก

with my kids making box biographies.

ด้วยการให้เด็ก ๆ ทำกล่องชีวประวัติ

These are two of my students.

นี่เด็ก ๆ จากในชั้นเรียนค่ะ

And I encourage them

บอกพวกเขา

to fill those boxes with things that tell me about them

ให้ใส่สิ่งของเกี่ยวกับตัวเอง

and about their life,

ที่เล่าเรื่องราวในชีวิต

what's important to you, you know?

เช่น สิ่งของที่รัก สิ่งของสำคัญในชีวิต อะไรแบบนั้น

They decorate them,

เด็ก ๆ ตกแต่ง

I mean, they really take time,

แบบค่อยเป็นค่อยไป

they fill them with pictures of their families and of their pets,

แปะรูปครอบครัว รูปสัตว์เลี้ยง

and then I let them present them to me and to the class.

แล้วให้มานำเสนอหน้าชั้นเรียน

And during that time, I am an active listener.

และ ในเวลานั้น ฉันจดจ่อ

Because the things they say,

ตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูด

the facial expressions that they give me,

สังเกตสีหน้า แววตา

the things they don't say

รวมถึงสิ่งที่เด็กไม่เอ่ย

can become red flags for me

ฉันจะสัมผัสได้

and can help me figure out what their needs are.

เป็นคำใบ้ให้ฉันรับรู้ ว่าพวกเขา

กำลังเผชิญ ปัญหาอะไรหรือเปล่า

What is driving them

เพราะอะไร

to maybe have the behaviors that they're showing me in class.

เขาถึงมีพฤติกรรมแบบนั้น ที่เราเห็นในห้องเรียน

How can I be a better teacher

ทำอย่างไร ฉันถึงจะเป็นคุณครูที่ดีได้

by listening to their voices?

ต้องตั้งใจฟังสิ่งที่พวกเขาพูด

I also make times to develop relationships with them,

คอยหาเวลา สร้างสัมพันธ์กับเด็ก ๆ

much like Mr. Randolph did with me.

เหมือนที่คุณครูแรนดอล์ฟทำ

I sit with them at lunch,

ทานมื้อกลางวันกับเด็ก ๆ

I have conversations with them at recess,

หาเวลาคุยตอนคาบว่าง

I go to their games on the weekends,

ดูเด็ก ๆ ลงแข่งกีฬา

I go to their dance recitals.

แข่งเต้น

I become a part of their life.

กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเด็ก ๆ

Because in order to really know a student,

เพราะ การที่จะรู้จักตัวตนพวกเขา

you've got to infuse yourself into their lives.

เราต้องแทรกซึมเข้าไป

Now I know some of you are middle school teachers

บางท่านในที่นี้ อาจเป็นคุณครูโรงเรียนมัธยมต้น

and high school teachers,

ครูมัธยมปลาย

and you might think that those kids

อาจจะเห็นว่า เด็กบางคน

have already kind of developed, and you know,

ดูเก่ง มาถูกทาง

they're on autopilot at that point.

ดูทำอะไรได้ดีอยู่แล้ว

But don't be deceived.

ความจริงอาจจะไม่ใช่ อย่างภาพที่เห็น

Especially the kids that you think have it all together,

โดยเฉพาะกับเด็กหัวกะทิ ที่ดูพึ่งพาตัวเองได้

because those are the ones that might need you the most.

ที่จริงแล้ว อาจจะกำลังต้องการ ความช่วยเหลือมากที่สุด

If you were to look at my yearbook,

ถ้าคุณได้เห็นหนังสือรุ่นฉันนะ

you would see me on about every page,

เปิดไป จะเจอแต่หน้าฉันค่ะ

because I was involved in everything.

เพราะ เข้าร่วมทุกกิจกรรม

I even drove a school bus.

รถบัสโรงเรียนยังขับเลยค่ะ

(Laughs)

(เสียงหัวเราะ)

So I was that kid

ดิฉันเป็นเด็กคนหนึ่ง

that teachers thought was the overachiever,

ที่ดูเหมือนเป็นเด็กเก่ง

the popular person,

ทุกคนชื่นชม

the one that had it together.

จัดการทุกอย่างได้ดี

But guys, I was lost.

แต่จริง ๆ แล้ว ไม่เลย

I was lost,

ฉันเคว้งคว้าง

and I wanted someone to ask me,

อยากให้มีใครสักคน เข้ามาถาม

"Lisa, why are you here all the time,

ลิซ่า มีอะไรหรือเปล่า ? ทำไมไม่อยากกลับบ้าน ?

why are you throwing yourself into all these things?"

ทำไมถึงใช้เวลา อยู่แต่ที่โรงเรียน ?

Did they ever wonder,

จะมีใครสงสัยบ้างไหมนะ

was I running away from someone,

ว่าฉันพยายามหนีใครอยู่หรือเปล่า ?

was I running away from something?

หนีบางอย่าง ?

Why did I not want to be in my community

ทำไมถึงไม่ร่วม กิจกรรมชุมชน ?

or in my home?

หรือ อยากกลับบ้าน ?

Why did I want to be at school all the time?

ทำไมถึงอยากอยู่ แต่ที่โรงเรียน ?

No one ever asked.

แต่ไม่เคยมีใครถาม

Now don't get me wrong,

อย่าเข้าใจผิดไปนะคะ

all overachievers in your schools

ไม่ใช่เด็กหัวกะทิ ทุกคนในโรงเรียน

are not victims of abuse or trauma.

จะเป็นเหยื่อการถูกคุกคาม

But I just want you to take the time to be curious.

แต่อยากให้คุณครูทุกท่าน คอยสอดส่อง

Ask them why.

คอยถามเด็ก ๆ

You may find out that there is a reason behind it.

อาจจะพบคำตอบที่ซ่อนอยู่

You could be the reason that they move forward

เราอาจจะกลายเป็นแรงผลักดัน

with their story.

ที่ช่วยให้เขาก้าวเดินต่อไปกับชีวิต

Be careful not to assume

ให้ระวังที่จะด่วนสรุป

that you already know the ending to their story.

ว่าทุกอย่างดูโอเคแล้ว

Don't put a period where a semicolon should be.

อย่าเพิ่งรีบตัดบท

Keep that story going

ให้คอยจับตาดู

and help them know that even if something has happened traumatic to them,

ให้เด็ก ๆ ได้รับรู้ว่า ถึงแม้มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในชีวิต

that their life is still worth telling.

ไม่ได้หมายความว่า ชีวิตจะไร้ความหมาย

Their story is worth telling.

เรื่องราวของพวกเขา มีคุณค่าที่จะถูกถ่ายทอด

Now in order to do that,

ก่อนที่จะเป็นแบบนั้น

I really feel like we have to embrace our own personal stories as educators.

เราผู้ใหญ่ต้องเปิดใจ และ โอบรับการถ่ายทอดเรื่องราว

ให้กลายเป็นแรงผลักดันสำคัญ

Many of you might be sitting there

หลายท่านคงคิดว่า

and thinking, "Yeah.

อืม ก็จริงนะ

That happened to me.

ฉันก็เคยเจออะไรแย่ ๆ

But I'm not ready to share."

แต่ยังไม่พร้อมที่จะเล่า

And that's OK.

ไม่เป็นไรค่ะ

The time will come

เมื่อถึงเวลา

when you will feel it inside your soul

จะสัมผัสได้

that it's time to turn your past pain

ว่าเราสามารถเปลี่ยน ความเจ็บปวดในอดีต

into purpose for the future.

ให้กลายเป็นแรงผลักดันในอนาคต

These children are our future.

ซึ่งเด็ก ๆ เหล่านี้ คืออนาคตของพวกเราค่ะ

I just encourage you to take it day by day.

ฉันสนับสนุนให้ทุกท่าน ค่อย ๆ เริ่มวันละนิดละน้อย

Talk to someone.

เริ่มพูดคุย

Be willing and just open.

เปิดใจ และ เปิดรับ

My life story came full circle

เรื่องราวของฉัน ครบองค์ประกอบ

in the spring of 2018,

ในช่วงสปริง ปี 2018

where I was invited to speak

ตอนที่ฉันได้รับเชิญให้ขึ้นพูด

to a group of beginning teachers and mentors.

กับเหล่าบรรดาคุณครูมือใหม่

I shared my story, much like today with you,

ฉันเล่าเรื่องเดียวกันนี้แหละค่ะ

and afterwards I had a lady approach me.

หลังจากจบการพูด มีสุภาพสตรีท่านหนึ่งเดินเข้ามาหา

She had tears in her eyes and she quietly said, "Thank you.

เธอน้ำตาซึม และ เอ่ยขอบคุณฉัน

Thank you for sharing.

"ขอบคุณที่แบ่งปัน"

I cannot wait to tell my dad

"ฉันอยากจะเล่า ให้พ่อฟังใจจะขาด"

everything that I heard today."

"เล่าทุกอย่างที่ได้ฟังในวันนี้"

She must have seen the perplexed look on my face,

เธอคงเห็นสีหน้าฉันงุนงน

because she followed up by saying,

เธอเลยบอกว่า

"Mr. Randolph is my dad."

"มิสเตอร์แรนดอล์ฟ คือ พ่อของเธอเอง"

Audience: Aww.

(เสียงตกใจ)

Lisa Godwin: "And he often wonders:

"พ่อครุ่นคิดอยู่บ่อย ๆ"

Did he make a difference?

"ว่าท่านได้ทำอะไร ให้กับสังคมบ้างหรือเปล่า?"

Today, I get to go home and tell him,

วันนี้ จะได้กลับไปบอกพ่อเสียทีว่า

'You definitely made a difference.'"

"แน่นอนที่สุดค่ะ พ่อ"

What a gift.

เห็นไหมคะ

What a gift.

การแบ่งปัน ล้ำค่าแค่ไหน

And that prompted me

หลังจากนั้น

to reach out to Ms. McFadyen's daughter as well,

ฉันติดต่อลูกสาวของมิสมิคแฟดเดน

and to share with her

เล่าถึงเรื่องราวในตอนนั้น

what an impact Ms. McFadyen had made.

สิ่งที่ฉันได้รับจากท่าน

And I wanted her to know

อยากให้ท่านได้รับรู้

I have advocated for more funding

ว่าขณะนี้ฉันอุทิศตน ในการสร้างกองทุน

for guidance counselors, for school social workers,

เพื่อมอบให้กับเหล่าคุณครูที่ปรึกษา, บุคลากรโรงเรียน

for psychologists, for nurses,

นักจิตวิทยา และ พยาบาล

because they are so vital to the mental and physical health

เพราะ พวกเขามีบทบาทสำคัญ

ต่อทั้งสุขภาพกาย และ สุขภาพใจ

of our children.

ของเด็ก ๆ

I'm thankful for Ms. McFadyen.

ฉันรู้สึกซาบซึ้ง และ ขอบคุณมิสมิคแฟดเดนอย่างมาก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I once heard someone say,

เคยได้ยินบางคนกล่าวว่า

in order to find your way out of the darkness,

เพื่อที่จะออกจากความมืดมน

you have to find the light.

เราต้องหาแสงสว่าง

Today, I hope that you leave this place

ดิฉันหวังว่าทุกท่าน ที่มาร่วมฟังในวันนี้

and you seek opportunities to be the light.

จะได้กลายเป็นแสงสว่าง

For not only students

ไม่เพื่อแค่สำหรับเด็ก ๆ

but for adults in your classrooms,

แต่เพื่อพวกเราที่เป็นผู้ใหญ่

in your schools, in your communities.

ไม่ว่าจะในโรงเรียน ในชุมชน

You have the gift

ว่าเราสามารถแบ่งปัน

to help someone navigate

และ ช่วยนำทาง

through their trauma

ให้บางชีวิตที่เคยมืดมน

and make their story worth telling.

พบทางสว่าง

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)