Daniel Libeskind's 17 words of architectural inspiration

Daniel Libeskind'den mimari ilham üzerine 17 kelime

Çeviri: Zeynep Duygu Tamer Gözden geçirme: Sancak Gülgen

I'll start with my favorite muse, Emily Dickinson,

En sevdiğim ilham kaynağım Emily Dickinson'ın bir sözü ile başlayacağım.

who said that wonder is not knowledge, neither is it ignorance.

"Merak ne bilgidir ne de cehalet.

It's something which is suspended

Olabileceğimize inandıklarımız

between what we believe we can be,

ve unutmuş olabileceğimiz bir gelenek

and a tradition we may have forgotten.

arasında sıkışmış bir şeydir o."

And I think, when I listen to these incredible people here,

Ve ben burada bulunan inanılmaz insanları dinlerken,

I've been so inspired -- so many incredible ideas, so many visions.

çok ilham alıyorum, o kadar çok inanılmaz fikir ve vizyon var ki...

And yet, when I look at the environment outside,

Fakat dışarıdaki çevreye baktığımda,

you see how resistant architecture is to change.

mimarinin değişime nasıl direnç gosterdiğini görüyorsunuz.

You see how resistant it is to those very ideas.

Bahsedilen bu fikirlere karşı ne kadar dirençli olduğunu görüyorsunuz.

We can think them out. We can create incredible things.

Bunları düşünebiliriz. İnanılmaz şeyler yaratabiliriz.

And yet, at the end,

Buna rağmen, sonunda,

it's so hard to change a wall.

bir duvarı değiştirmek gerçekten çok zordur.

We applaud the well-mannered box.

Düzgün, itaatkar yapıyı alkışlarız.

But to create a space that never existed is what interests me;

Ancak beni ilgilendiren şey, hiç var olmamış bir alanı yaratmaktır.

to create something that has never been,

Asla görülmemiş bir şey yaratmak...

a space that we have never entered except in our minds and our spirits.

Zihnimiz ve ruhumuz dışında daha önce hiç bulunmadığımız bir alan...

And I think that's really what architecture is based on.

Bana kalırsa mimarinin dayandığı temel nokta budur.

Architecture is not based on concrete

Mimari; beton, çelik

and steel and the elements of the soil.

ve toprak malzemelere dayanmaz.

It's based on wonder.

Meraka dayanır.

And that wonder is really what has created the greatest cities,

Ve bu merak aslında sahip olduğumuz en muhteşem şehirleri,

the greatest spaces that we have had.

en muhteşem alanları yaratan temel unsurdur.

And I think that is indeed what architecture is. It is a story.

Ve bence mimari gerçekten budur. Bir hikâyedir.

By the way, it is a story that is told through

Bu arada, sert materyaller aracılığıyla

its hard materials.

anlatılan bir hikâyedir.

But it is a story of effort and struggle

Ama, olasılıksızlıklara karşı verilen

against improbabilities.

çabanın ve mücadelenin bir hikâyesidir

If you think of the great buildings, of the cathedrals, of the temples,

Eğer muhteşem yapıları, katedralleri, tapınakları,

of the pyramids, of pagodas,

piramitleri, pagodaları,

of cities in India and beyond,

Hindistan ve ötesindeki şehirleri düşünürseniz;

you think of how incredible this is that that was realized

onların soyut bir fikir sonucu değil, ama insanlar tarafından

not by some abstract idea, but by people.

gerçekleştirildiğinin ne kadar inanılmaz olduğunu düşünürsünüz.

So, anything that has been made can be unmade.

Yani, yapılmış olan herşey yokedilebilir.

Anything that has been made can be made better.

Yapılmış olan her şey daha iyi yapılabilir.

There it is: the things that I really believe

İşte burada: benim mimari hakkında

are of important architecture.

gerçekten önemli olduğunu düşündüklerim.

These are the dimensions that I like to work with.

Bunlar benim çalışmak istediğim boyutlar.

It's something very personal.

Bu aslında çok kişisel bir şey.

It's not, perhaps, the dimensions appreciated by art critics

Belki sanat eleştirmenleri, mimari eleştirmenleri ya da şehir planlamacılar tarafından

or architecture critics or city planners.

takdir edilen boyutlar değil.

But I think these are the necessary oxygen

Ama bence bunlar binalar ve şehirler içinde yaşamak;

for us to live in buildings, to live in cities,

sosyal çevreyle bağlantı kurmak için

to connect ourselves in a social space.

ihtiyaç duyduğumuz oksijen niteliğinde.

And I therefore believe that optimism is what drives architecture forward.

Ve işte bu nedenle bence iyimserlik mimariyi ileri taşıyan değerlerden biri.

It's the only profession where you have to believe in the future.

Geleceğin kendisine inanmak zorunda olduğunuz tek meslek.

You can be a general, a politician, an economist who is depressed,

Depresyona girmiş bir general, politikacı, ekonomist;

a musician in a minor key, a painter in dark colors.

minör tonlarda bir müzisyen, karanlık renklerde bir ressam olabilirsiniz.

But architecture is that complete ecstasy that the future can be better.

Ancak mimari geleceğin daha iyi olabileceğine dair tam bir coşku niteliğinde.

And it is that belief that I think drives society.

Ve bence toplumu ilerleten şey bu inançtır.

And today we have a kind of evangelical pessimism all around us.

Ve bugün etrafımız bir tür ateşli kötümserlik tarafından çevrilmiş durumda.

And yet it is in times like this

Oysa bence asıl böyle zamanlarda

that I think architecture can thrive with big ideas,

mimari büyük işler başarabilir.

ideas that are not small. Think of the great cities.

Küçük olmayan fikirler. Muhteşem şehirleri düşünün.

Think of the Empire State Building, the Rockefeller Center.

Empire State Binası'nı, Rockefeller Merkezi'ni düşünün.

They were built in times that were

Bunlar aslında belli bir biçimde

not really the best of times in a certain way.

en rahat, en iyi zamanlarda inşa edilmedi.

And yet that energy and power of architecture

Ve bu mimariden doğan bu enerji ve güç

has driven an entire social and political space that these buildings occupy.

bu yapıların doldurduğu koca bir sosyal ve politik alan yarattı.

So again, I am a believer in the expressive.

Yani, yeniden, ben bir şeyler ifade edene inanlardanım.

I have never been a fan of the neutral.

Asla nötr olanın tarafını tutmadım.

I don't like neutrality in life, in anything.

Hayatta, hatta hiçbir şeyde tarafsızlığı sevmem.

I think expression.

Ben ifadeye inanırım.

And it's like espresso coffee, you know, you take the essence of the coffee.

Bu, espresso kahve gididir. Hani kahvenin özünü alırsınız ya.

That's what expression is.

İşte ifade budur.

It's been missing in much of the architecture,

Bu unsur mimaride bir süredir kayıp,

because we think architecture is the realm of the neutered,

çünkü mimarinin tarafsızlaştırılmış olanın diyarı olduğunu düşünüyoruz.

the realm of the kind of a state that has no opinion,

Hiç bir fikri olmayan,

that has no value.

değersiz bir eyalet gibi bir diyar.

And yet, I believe it is the expression --

Ve bence ifade;

expression of the city, expression of our own space --

şehrin ifadesi, kendi alanımızın ifadesi

that gives meaning to architecture.

mimariye anlam yükleyen unsurdur.

And, of course, expressive spaces are not mute.

Ve tabi ki ifade yüklü alanlar sessiz değildir.

Expressive spaces are not spaces

İfade yüklü alanlar, sadece,

that simply confirm what we already know.

bildiklerimizi onaylayan alanlar değildir.

Expressive spaces may disturb us.

İfade yüklü alanlar bizi rahatsız edebilir.

And I think that's also part of life.

Ve bence bu da hayatın bir parçası.

Life is not just an anesthetic to make us smile,

Hayat sadece bizi gülümsetmeyi amaçlayan bir uyuşturucu değildir.

but to reach out across the abyss of history,

Fakat bizi tarihin kuyusuna,

to places we have never been,

daha önce hiç gitmediğimiz

and would have perhaps been, had we not been so lucky.

ve bu kadar şanslı olmasak gidebileceğimiz yerlere ulaştırır.

So again, radical versus conservative.

Yani yeniden, radikal muhafazakâr'a karşı

Radical, what does it mean? It's something which is rooted,

Radikal ne demek? Köklü bir şey demek.

and something which is rooted deep in a tradition.

Köklerini bir geleneğin derinliklerine salmış bir şey demek.

And I think that is what architecture is, it's radical.

Ve bence mimarinin barındırdığı unsurlardan biri bu, mimari radikal.

It's not just a conservation in formaldehyde

Sadece formaldehid ya da ölü formlarda

of dead forms.

muhafaza değil.

It is actually a living connection

Bir parçası olduğumuz kozmik olayla

to the cosmic event that we are part of,

ve devam eden bir hikâyeyle

and a story that is certainly ongoing.

olan canlı bir bağlantı aslında.

It's not something that has a good ending or a bad ending.

İyi ya da kötü sonu olan bir şey değil.

It's actually a story in which our acts themselves

Aslında belli bir şekilde davranışlarımızın

are pushing the story in a particular way.

ileri götürdüğü bir hikâye.

So again I am a believer in the radical architecture.

Yani, tekrar, ben radikal mimariye inanyorum.

You know the Soviet architecture of that building

Şu Sovyet mimarisinden çıkan binayı bilirsiniz.

is the conservation.

Bu muhafazadır.

It's like the old Las Vegas used to be.

Las Vegas'ın eskiden olduğu gibi.

It's about conserving emotions, conserving the traditions

Bu; duyguları, zihni ileriye gitmekten alıkoyan gelenekleri,

that have obstructed the mind in moving forward

muhafaza etmekle ilgilidir;

and of course what is radical is to confront them.

ve tabi ki bunun tam karşısında radikal olan vardır.

And I think our architecture is a confrontation

Ve bence mimari, duyularımızla,

with our own senses.

bir karşılama, bir meydan okumadır.

Therefore I believe it should not be cool.

Bundan dolayı ben mimarinin sakin olmaması gerektiğine inanırım.

There is a lot of appreciation for the kind of cool architecture.

Sakin mimariye sayısız övgü yağdırılmıştır.

I've always been an opponent of it. I think emotion is needed.

Ben her zaman buna karşı oldum. Bence biraz da duygu gerekli.

Life without emotion would really not be life.

Duyguların olmadığı bir hayat, hayat olmazdı.

Even the mind is emotional.

Akıl bile duygusaldır.

There is no reason which does not take a position

Etik çerçevede, ne olduğumuz hakkındaki felsefi gizemde

in the ethical sphere, in the philosophical mystery of what we are.

yer almayan bir kavrayış yoktur.

So I think emotion is a dimension

Yani bana göre duygu,

that is important to introduce into city space, into city life.

şehir alanına, şehir hayatına aktarılması gereken bir boyuttur.

And of course, we are all about the struggle of emotions.

Ve tabi ki hepimiz duyguların mücadelesiyle iç içeyiz.

And I think that is what makes the world a wondrous place.

Ve bence dünyayı harika bir yer yapan unsur da bu.

And of course, the confrontation of the cool, the unemotional with emotion,

Ve tabi ki sakine olan meydan okuyuş, duygusal ile duygusal olmayanın çarpışması,

is a conversation that I think

şehirlerin kendiliğinden körüklediği

cities themselves have fostered.

bir konuşma, bir diyalog, bir etkileşimdir.

I think that is the progress of cities.

Bence şehirlerin ilerlemesi budur.

It's not only the forms of cities,

Bu sadece şehirlerin formuyla ilgili değil,

but the fact that they incarnate emotions,

aynı zamanda sadece onları inşa edenin değil de

not just of those who build them,

orada yaşayanların da duygularına

but of those who live there as well.

vücut kazandırmasıyla ilgilidir.

Inexplicable versus understood. You know, too often we want to understand everything.

Anlatılamayana karşı anlaşılan. Siz de farkındasınızdır ki çoğu zaman her şeyi anlamak isteriz.

But architecture is not the language of words.

Ancak mimari kelimelerden oluşan bir dil değildir.

It's a language. But it is not a language that can be reduced

Bir dildir. Ama sözlü olarak yazabileceğimiz programatik

to a series of programmatic notes that we can verbally write.

bir notalar serisine indirgenebilecek bir dil değildir.

Too many buildings that you see outside that are so banal

Dışarıda gördüğünüz sıradan binaların pek çoğu

tell you a story, but the story is very short,

size bir hikaye anlatır, ama çok kısadır.

which says, "We have no story to tell you."

"Anlatacak bir hikayemiz yok" derler.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So the important thing actually,

Yani aslında önemli olan

is to introduce the actual architectural dimensions,

bütünüyle kelimelerle anlatılamaz olabilecek,

which might be totally inexplicable in words,

gerçek mimari boyutları göstermektir.

because they operate in proportions,

Çünkü simetri, materyal, ışık kullanarak

in materials, in light.

çalışırlar.

They connect themselves into various sources,

Kendilerini çeşitli kaynaklara,

into a kind of complex vector matrix

gerçekten önde olmayan,

that isn't really frontal

fakat yaşama ve bir şehrin

but is really embedded in the lives,

ya da insanın geçmişine yerleşmiş

and in the history of a city, and of a people.

bir tür kamaşık vektör matrise bağlarlar.

So again, the notion that a building should just be explicit

Ve yeniden, bana kalırsa bir binanın aşikar olması gerektiği

I think is a false notion,

mimariyi banalliğe indirgeyen

which has reduced architecture into banality.

yanlış bir düşünce.

Hand versus the computer.

Ele karşı bilgisayar.

Of course, what would we be without computers?

Tabi ki, bilgisayarlar olmadan nasıl olurduk?

Our whole practice depends on computing.

Tüm pratiğimiz bilgisayara dayanıyor.

But the computer should not just be the glove of the hand;

Ancak bilgisayar sadece bir eldiven olmamalı,

the hand should really be the driver of the computing power.

el sahiden de bilgisayarın gücünü yöneten unsur olmalı.

Because I believe that the hand

Çünkü bence tüm ilkelliğiyle,

in all its primitive, in all its physiological obscurity,

tüm fizyolojik bulanıklığıyla el

has a source, though the source is unknown,

bir yerden geliyor, ve her ne kadar bu kaynak bilinemiyor da olsa

though we don't have to be mystical about it.

ve yine de hakkında mistik davranmamız gerekmiyor da olsa,

We realize that the hand has been given us

elin bize kendi anatomimizin

by forces that are beyond our own autonomy.

ötesindeki güçler tarafından verildiğini fark ediyoruz.

And I think when I draw drawings

Ve bence ben bilgisayarı taklit eden

which may imitate the computer, but are not computer drawings --

fakat kaynağı bilgisayar olmayan çizimler

drawings that can come from sources

tam olarak bilinmeyen, normal olmayan,

that are completely not known, not normal, not seen,

görülmemiş kaynaklardan gelebilir.

yet the hand -- and that's what I really, to all of you who are working --

Ancak el -- ve çalışan hepinizin gerçekten anlamasını istediğim şey bu --

how can we make the computer respond to our hand

acaba nasıl elin bilgisayara tepki vermesi yerine,

rather than the hand responding to the computer.

bilgisayarın ele tepki vermesini sağlayabiliriz?

I think that's part of what the complexity of architecture is.

Bence bu mimarinin karmaşıklığının bir parçası.

Because certainly we have gotten used to the propaganda

Çünkü basit olanın iyi olduğu propagandasına

that the simple is the good. But I don't believe it.

kesinlikle alıştık. Ama ben buna inanmıyorum.

Listening to all of you, the complexity of thought,

Hepinizi dinlerken, düşüncenin karmaşıklığı,

the complexity of layers of meaning is overwhelming.

anlam katmanlarının karmaşıklığı çok kuvvetli olduğu bariz.

And I think we shouldn't shy away in architecture,

Ve bence mimaride ilerlemekten kaçınmamalıyız.

You know, brain surgery, atomic theory,

Biliyorsunuz ki, beyin cerrahisi, atom teorisi,

genetics, economics

genetik, ekonomi

are complex complex fields.

çok karmaşık alanlar.

There is no reason that architecture should shy away

Mimarinin geride kalıp, basitin aldatıcı dünyasını

and present this illusory world of the simple.

göstermesini gerektiren hiçbir neden yok.

It is complex. Space is complex.

Mimari karmaşık bir konu. Alan karmaşık.

Space is something that folds out of itself into completely new worlds.

Alan kendi doğasından çıkıp, tamamen yeni dünyalar oluşturan birşey.

And as wondrous as it is,

Ve ne kadar fevkalade olursa olsun,

it cannot be reduced to a kind of simplification

çoğu zaman hayran kaldığımız

that we have often come to be admired.

bir tür basitleştirmeye indirgenemez.

And yet, our lives are complex.

Oysa, hayatlarımız karmaşıktır.

Our emotions are complex.

Duygularımız karmaşıktır.

Our intellectual desires are complex.

Zihinsel arzularımız karmaşıktır.

So I do believe that architecture as I see it

Bu nedenle, benim görüşüme göre mimari

needs to mirror that complexity in every single space that we have,

sahip olduğumuz her yerde, her mahremiyette bu karmaşıklığı

in every intimacy that we possess.

yansıtması gerektiğine inanıyorum.

Of course that means that architecture is political.

Elbette bu demek ki mimari politiktir.

The political is not an enemy of architecture.

Politik mimarinin düşmanı değildir.

The politeama is the city. It's all of us together.

Eski Yunancada "Politeia" şehir demek. Hepimizin beraber olduğu yer.

And I've always believed that the act of architecture,

Ve her zaman şuna inandım ki, mimari eylemi,

even a private house, when somebody else will see it, is a political act,

şahsi bir alan bile, bir başkası gördüğünde, bir politik eylemdir.

because it will be visible to others.

Çünkü başkaları tarafından gözle görülecektir.

And we live in a world which is connecting us more and more.

Bizi gittikçe birbirimize bağlayan bir dünyada yaşıyoruz.

So again, the evasion of that sphere,

Ve yine, sadece soyut bir nesne olan

which has been so endemic to that sort of pure architecture,

katıksız mimari, özerk mimaride çok sık görülmüş

the autonomous architecture that is just an abstract object

alanı tartışmaktan kaçınmak düşüncesi benim

has never appealed to me.

hiçbir zaman ilgimi çekmedi.

And I do believe that this interaction

Ve ben çoğu zaman başarılması zor olan

with the history, with history that is often very difficult,

tarih ile olan bu etkileşimin normal beklentilerimiz

to grapple with it, to create

ötesinde bir pozisyon yaratmak

a position that is beyond our normal expectations and to create a critique.

ve bir eleştiri ortaya çıkarmak için çok önemli olduğuna inanıyorum.

Because architecture is also the asking of questions.

Çünkü mimari ayrıca soru sormaktır.

It's not only the giving of answers.

Sadece cevap vermek değil.

It's also, just like life, the asking of questions.

Aynı hayat gibi, soru sormaktır.

Therefore it is important that it be real.

Bu yüzden gerçek olması önemli.

You know we can simulate almost anything.

Biliyorsunuz, hemen hemen herşeyi harekete geçirebiliriz.

But the one thing that can be ever simulated

Çünkü taklit edilemeyen tek şey var ki...

is the human heart, the human soul.

o da insan kalbi, insan ruhudur.

And architecture is so closely intertwined with it

Ve mimari onunla çok yakından bağlıdır,

because we are born somewhere and we die somewhere.

çünkü bir yerde doğar ve bir yerde ölürüz.

So the reality of architecture is visceral. It's not intellectual.

Yani mimarinin gerçekliği içgüdüseldir. Zihinsel değildir.

It's not something that comes to us from books and theories.

Bize kitaplardan ve teorilerden gelen birşey değildir.

It's the real that we touch -- the door, the window,

Gerçek olandır, dokunduğumuz kapı, pencere,

the threshold, the bed --

eşik, yataktır.

such prosaic objects. And yet,

Böylesine sıradan nesneler. Ve yine de,

I try, in every building, to take that virtual world,

Her yapıda, çok gizemli ve zengin olan

which is so enigmatic and so rich,

o sanal dünyayı alıp, gerçek dünyada

and create something in the real world.

birşey yaratmaya çalışıyorum.

Create a space for an office,

Bir ofis için bir alan yaratmak,

a space of sustainability

gerçekten o sanallık arasında çalışan

that really works between that virtuality

ve hala gerçek birşey olarak tanımlanabilen

and yet can be realized as something real.

sürdürülebilir bir alan yaratmak.

Unexpected versus habitual.

Beklenmediğe karşı alışılmış.

What is a habit? It's just a shackle for ourselves.

Alışkanlık nedir? Sadece kendimiz için bir zincir.

It's a self-induced poison.

Kendiliğinden tetiklenen bir zehir.

So the unexpected is always unexpected.

Yani beklenmedik her daim beklenmediktir.

You know, it's true, the cathedrals, as unexpected,

Yani, doğru, katedraller, beklenmedik bir şekilde,

will always be unexpected.

her zaman beklenmedik olacaklar.

You know Frank Gehry's buildings, they will continue to be unexpected in the future.

Frank Gehry'nin yapıları, gelecekte onlar da beklenmedik olmaya devam edecekler.

So not the habitual architecture that instills in us

Yani bize yanlış tür denge aşılayan

the false sort of stability,

alışılmış mimari değil,

but an architecture that is full of tension,

ama heyecan dolu bir mimari,

an architecture that goes beyond itself

insan ruhuna ve insan kalbine ulaşmak için

to reach a human soul and a human heart,

kendine aşan,

and that breaks out of the shackles of habits.

ve alışkanlıkların zincirlerinden kurtulan bir mimari.

And of course habits are enforced by architecture.

Ve elbette alışkanlıklar mimari tarafından zorla kabul ettiriliyor.

When we see the same kind of architecture

Aynı tür mimari gördüğümüzde,

we become immured in that world of those angles,

bu açıların, bu ışıkların, bu malzemelerin

of those lights, of those materials.

dünyasını kanıksıyoruz.

We think the world really looks like our buildings.

Dünyanın gerçekten yapılarımız gibi göründüğünü düşünüyoruz.

And yet our buildings are pretty much limited by the techniques and wonders

Oysa yapılarımız büyük ölçüde parçası oldukları

that have been part of them.

teknikler ve meraklar ile kısıtlanmış.

So again, the unexpected which is also the raw.

Yani yine, aynı zamanda ham olan beklenmedik.

And I often think of the raw and the refined.

Ben sık sık ham ve işlenmiş hakkında düşünürüm.

What is raw? The raw, I would say

Ham ne demek? Ham, benim tanımımla

is the naked experience, untouched by luxury,

lüksten etkilenmemiş,

untouched by expensive materials,

pahalı malzelemeler ile bozulmamış,

untouched by the kind of refinement

yüksek kültür ile bağdaştırdığımız

that we associate with high culture.

tür incelikten etkilenmemiş çıplak deneyimdir.

So the rawness, I think, in space,

Yani alanda hamlık, bence,

the fact that sustainability can actually, in the future

sürdürebilirliğin gelecekte gerçekten

translate into a raw space,

ham bir alana,

a space that isn't decorated,

dekore edilmemiş bir alana,

a space that is not mannered in any source,

herhangi bir şekilde ehlileştirilmemiş bir alana,

but a space that might be cool in terms of its temperature,

fakat sıcaklık açısından serin bir alana dönüştürebileceği gerçeği

might be refractive to our desires.

arzularımızı yansıtabilir.

A space that doesn't always follow us

Bizi, takip etmesi öğretilen bir köpek gibi,

like a dog that has been trained to follow us,

her zaman takip etmeyen,

but moves ahead into directions of demonstrating

fakat daha önce mimarinin kelime haznesinin parçası olmamış,

other possibilities, other experiences,

başka olasılıklar, başka deneyimler gösteren

that have never been part of the vocabulary of architecture.

yönlere doğru hareket eden bir alan.

And of course that juxtaposition is of great interest to me

Ve elbette bu dizme benim büyük ilgi duyduğum birşey

because it creates a kind of a spark of new energy.

çünkü yeni bir enerji kıvılcımı yaratıyor.

And so I do like something which is pointed, not blunt,

Yani ben kör olmayan, keskin birşeyi seviyorum,

something which is focused on reality,

gerçekliğe odaklanmış birşey,

something that has the power, through its leverage,

baskısı ile, küçük bir alanı bile değiştirebilecek

to transform even a very small space.

gücü olan birşey.

So architecture maybe is not so big, like science,

Belki mimari, bilim gibi o kadar büyük değil,

but through its focal point

fakat odak noktasından

it can leverage in an Archimedian way

dünyanın gerçekten ne olduğu düşüncemizi

what we think the world is really about.

bir Arşimet tarzında geliştirebilir.

And often it takes just a building

Ve çoğu kez sadece bir yapı

to change our experience of what could be done, what has been done,

neler yapılabileceği, nelerin yapıldığı,

how the world has remained both in between stability and instability.

dünyanın nasıl durağanlık ve değişkenlik arasında kaldığına dair düşüncemizi değiştirmeye yeter.

And of course buildings have their shapes.

Ve elbette yapıların şekilleri var.

Those shapes are difficult to change.

Bu şekilleri değiştirmek zor.

And yet, I do believe that in every social space,

Ama yine de, ben her sosyal alanda,

in every public space,

her umumi alanda,

there is a desire to communicate more

yalnız bu kör düşünce, bu kör teknikten daha fazlasını

than just that blunt thought, that blunt technique,

aktarma arzunun olduğuna inanıyorum.

but something that pinpoints, and can point in various directions

Ama yer belirleyen, çeşitli yönleri, arkayı, önü, yanları

forward, backward, sideways and around.

ve etrafı gösterebilen birşey.

So that is indeed what is memory.

Bu aslında hafızanın gerçekleştirdiği şey.

So I believe that my main interest is to memory.

Yani asıl ilgimin hafıza olduğuna inanıyorum.

Without memory we would be amnesiacs.

Hafıza olmasaydı, hepimiz unutkan olurduk.

We would not know which way we were going,

Ne yöne gittiğimizi ve nereye

and why we are going where we're going.

neden gittiğimizi bilemezdik.

So I've been never interested in the forgettable reuse,

Ben hiçbir zaman unutulabilir şeylerle,

rehashing of the same things over and over again,

aynı şeyleri tekrar tekrar yapmak ile ilgilenmedim.

which, of course, get accolades of critics.

Eleştirmenlerden övgüler yağar bu tekrarlar.

Critics like the performance to be repeated again and again the same way.

Eleştirmenler performansın aynı şekilde tekrarlanmasını isterler.

But I rather play something

Ama ben kesinlikle duyulmamış,

completely unheard of,

ve kusurları bile olan

and even with flaws,

birşey çalmak isterim,

than repeat the same thing over and over which has been hollowed

anlamsızlığı tarafından çökmüş aynı şeyi tekrar

by its meaninglessness.

etmektense.

So again, memory is the city, memory is the world.

Yani yine, hafıza şehirdir, hafıza dünyadır.

Without the memory there would be no story to tell.

Hafıza olmadan, anlatacak bir hikaye olmazdı.

There would be nowhere to turn.

Dönecek bir yer olmazdı.

The memorable, I think, is really our world, what we think the world is.

Hatırlanabilir, bence, gerçekten bizim dünyamız, dünyanın ne olduğunu düşündüğümüz şey.

And it's not only our memory,

Ve sadece bizim hafızamız değil,

but those who remember us,

ama bizim hatırlayanların hafızası da.

which means that architecture is not mute.

Bu demektir ki mimari dilsiz değildir.

It's an art of communication.

Bir iletişim sanatıdır.

It tells a story. The story can reach into obscure desires.

Bir hikaye anlatır. Hikaye anlaşılmaz arzulara ulaşabilir.

It can reach into sources that are not explicitly available.

Açık bir şekilde mevcut olmayan kaynaklara ulaşabilir..

It can reach into millennia

Toprağın derinliklerinde gömülü

that have been buried,

sonsuz mutluluğa ulaşabilir,

and return them in a just and unexpected equity.

ve adil ve beklenmeyen bir kaynağa dönüştürebilir.

So again, I think the notion that

Yani en iyi mimarinin

the best architecture is silent has never appealed to me.

sessiz olduğu fikri benim hiçbir zaman ilgimi çekmedi.

Silence maybe is good for a cemetery but not for a city.

Sessizlik belki bir mezarlık için iyi olabilir ama bir şehir için değil.

Cities should be full of vibrations, full of sound, full of music.

Şehirler heyecanla dolu, sesle dolu, müzikle dolu olmalı.

And that indeed is the architectural mission

Ve benim gerçekten önemli olduğuna inandığım

that I believe is important,

mimari görev bu,

is to create spaces that are vibrant,

en sıradan eylemleri bile dönüştürebilen

that are pluralistic,

ve tamamen

that can transform the most prosaic activities,

farklı bir beklentiye yükselten

and raise them to a completely different expectation.

canlı ve çoğulcu alanlar yaratmak.

Create a shopping center, a swimming place

Gösteriden çok, bir müzeyi andıran

that is more like a museum than like entertainment.

bir alışveriş merkezi ya da bir yüzme havuzu yaratmak.

And these are our dreams.

Bunlar bizim hayallerimiz.

And of course risk. I think architecture should be risky.

Ve tabi risk. Bence mimari riskli olmalı.

You know it costs a lot of money and so on, but yes,

Biliyorum çok para ve daha fazlasına mal oluyor, ama evet,

it should not play it safe.

risk almaktan kaçınmamalı.

It should not play it safe, because if it plays it safe

Risk almalı, çünkü eğer risk almazsa

it's not moving us in a direction that we want to be.

bizi istediğimiz bir yönde ilerletmiyor demektir.

And I think, of course,

Ve bence, elbette,

risk is what underlies the world.

risk dünyanın temelini oluşturan şey.

World without risk would not be worth living.

Risksiz bir dünya yaşamaya değer bir yer olmazdı.

So yes, I do believe that the risk we take in every building.

Yani evet, her yapıda aldığımız riske inanıyorum.

Risks to create spaces that have never been cantilevered to that extent.

Daha önce bu boyutta hiç inşa edilmemiş alanlar yaratmak için alınan riskler.

Risks of spaces that have never been

Öncülük eden bir şehir için olması gerektiği gibi

so dizzying,

baş döndürücü

as they should be, for a pioneering city.

hiç olmamış alanların riskleri.

Risks that really move architecture

Mimariyi gerçekten, tüm kusurlarıyla bile,

even with all its flaws, into a space which is much better

hazır yapılmış birşeyin sürekli tekrarlanan boşluğundan

that the ever again repeated

çok daha iyi bir alana

hollowness of a ready-made thing.

dönüştüren riskler.

And of course that is finally what I believe architecture to be.

Ve elbette nihayetinde mimarinin olduğuna inandığım şey bu.

It's about space. It's not about fashion.

Mimari alan ile ilgili. Moda ile değil.

It's not about decoration.

Dekorasyon ile ilgili değil.

It's about creating with minimal means

Bir daha tekrarlanamaz,

something which can not be repeated,

başka bir çevrede oluşturulamaz birşeyi

cannot be simulated in any other sphere.

en az araçla yaratabilmek ile ilgili.

And there of course is the space that we need to breathe,

Ve elbette bu bizim nefes almamız gereken,

is the space we need to dream.

hayalini kurmamız gereken alan.

These are the spaces that are

Bu alanlar sadece bazılarımız için

not just luxurious spaces for some of us,

lüks alanlar değil, fakat dünyadaki

but are important for everybody in this world.

herkes için önemli alanlardır.

So again, it's not about the changing fashions, changing theories.

Ve yine, modayı değiştirmek, teorileri değiştirmek ile ilgili değildir.

It's about carving out a space for trees.

Ağaçlar için bir alan oluşturmak ile ilgilidir.

It's carving out a space where nature can enter

Doğanın bir şehrin evcil dünyasına

the domestic world of a city.

girebileceği bir alan yapmaktır.

A space where something which has never seen a light of day

Daha önce hiç gün yüzü görmemiş birşeyin

can enter into the inner workings of a density.

yoğunluğun iç mekanizmalarına girebildiği bir alan.

And I think that is really the nature of architecture.

Ve bence mimarının doğası gerçekten bundan ibarettir.

Now I am a believer in democracy.

Ben demokrasiye inanıyorum.

I don't like beautiful buildings

Totaliter rejimler için inşa edilmiş

built for totalitarian regimes.

güzel yapıları sevmiyorum.

Where people cannot speak, cannot vote, cannot do anything.

İnsanların konuşamadığı, oy veremediği, hiçbir şey yapamadıkları yapılar.

We too often admire those buildings. We think they are beautiful.

Çoğu zaman bu yapılara hayran kalırız. Güzel olduklarını düşünürüz.

And yet when I think of the poverty of society

Oysa ben insanlarına özgürlük vermeyen

which doesn't give freedom to its people,

toplumun fakirliğini düşündüğümde,

I don't admire those buildings.

bu binalara hayranlıkla bakmıyorum.

So democracy, as difficult as it is, I believe in it.

Yani demokrasiye inanıyorum, ne kadar zor olursa olsun.

And of course, at Ground Zero what else?

Ve elbette, Ground Zero'da ne oluyor?

It's such a complex project.

Çok karmaşık bir proje.

It's emotional. There is so many interests.

Duygusal. İşin içinde pek çok çıkar var.

It's political. There is so many parties to this project.

Politik. Bu projede yer alan birçok taraf var.

There is so many interests. There's money. There's political power.

Pek çok çıkar var. Para. Politik güç.

There are emotions of the victims.

Kurbanların duyguları.

And yet, in all its messiness, in all its difficulties,

Ancak, tüm karmaşıklığı, tüm sorunlarına rağmen,

I would not have liked somebody to say,

Birisinin "Burası boş bir sayfa, mimar bey.

"This is the tabula rasa, mister architect -- do whatever you want."

Ne istiyorsanız yapın." demesini istemezdim.

I think nothing good will come out of that.

Bence bundan hiçbir iyilik çıkmaz.

I think architecture is about consensus.

Bence mimari fikir birliği ile alakalı.

And it is about the dirty word "compromise." Compromise is not bad.

Ve kimsenin sevmediği kelime "uzlaşma" ile alakalı. Uzlaşmak kötü değildir.

Compromise, if it's artistic,

Uzlaşmak, eğer artistikse,

if it is able to cope with its strategies --

eğer stratejilerle başa çıkabiliyorsa --

and there is my first sketch and the last rendering --

ve bu benim ilk taslağım ve soldaki yorumum --

it's not that far away.

o kadar da uzakta değil.

And yet, compromise, consensus,

Ve hala, uzlaşma, işbirliği,

that is what I believe in.

ben bunlara inanıyorum.

And Ground Zero, despite all its difficulties, it's moving forward.

Ve Ground Zero, tüm zorluklarına rağmen, ilerliyor.

It's difficult. 2011, 2013. Freedom Tower, the memorial.

Zor bir iş. 2011, 2013. Özgürlük Kulesi, anıt.

And that is where I end.

Ve ben burada konuşmama son veriyorum.

I was inspired when I came here as an immigrant

Diğer milyonlarca kişi gibi, bir göçmen olarak

on a ship like millions of others,

bir gemiyle buraya geldiğimde,

looking at America from that point of view.

ve bu bakış açısından Amerika'ya baktığımda çok esinlendim.

This is America. This is liberty.

Burası Amerika. Burası hürriyet demek.

This is what we dream about. Its individuality,

Bu bizim hayalini kurduğumuz şey. Gökyüzünde

demonstrated in the skyline. It's resilience.

gösterilmiş bireyselliği. Dirençliliği.

And finally, it's the freedom that America represents,

Ve son olarak, bu Amerika'nın temsil ettiği özgürlük,

not just to me, as an immigrant, but to everyone in the world. Thank you.

bir göçmen olarak sadece bana değil, fakat dünyadaki herkese. Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)

Chris Anderson: I've got a question.

Chris Anderson: Bir soru sormak istiyorum.

So have you come to peace

Acaba Ground Zero'da yaşanan süreç ve

with the process that happened at Ground Zero

sizin yarattığınız o ilk inanılmaz tasarımın yitirilmesi

and the loss of the original, incredible design that you came up with?

olayını geride bırakabildiniz mi?

Daniel Libeskind: Look. We have to cure ourselves

Daniel Libeskind: Bakın. Otoriter olduğumuz,

of the notion that we are authoritarian,

gerçekleşen herşeyi belirleyebileceğimiz düşüncesinden

that we can determine everything that happens.

kendimizi kurtarmalıyız.

We have to rely on others, and shape the process in the best way possible.

Başkalarına güvenmemiz ve süreci en iyi şekilde şekillendirmemiz gerek.

I came from the Bronx. I was taught not to be a loser,

Ben Bronx'tan geldim. Bana kaybeden bir kimse,

not to be somebody who just gives up in a fight.

kavgada hemen pes eden birisi olmamamı ögrettiler.

You have to fight for what you believe. You don't always win

İnandığınız şey için savaşmalısınız. Her zaman istediğiniz şeyi

everything you want to win. But you can steer the process.

kazanamazsınız. Fakat süreci yönlendirebilirsiniz.

And I believe that what will be built at Ground Zero

Ve ben Ground Zero'da inşa edilecek şeyin

will be meaningful, will be inspiring,

anlamlı olacağına, ilham verici olacağına,

will tell other generations of the sacrifices,

bu olayın anlamını, yapılan fedakarlıkları diğer nesillere

of the meaning of this event.

anlatacağına inanıyorum.

Not just for New York, but for the world.

Sadece New York için değil, fakat bütün dünya için.

Chris Anderson: Thank you so much, Daniel Libeskind.

Chris Anderson: Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)