Daniel Libeskind's 17 words of architectural inspiration

17 عبارت از دنیل لیبسکیند در مورد الهام معماری

Translator: Elmira Aghsaei Reviewer: Sepideh Sekehchi

I'll start with my favorite muse, Emily Dickinson,

من با منبع الهام مورد علاقه ام، سخن را آغاز می کنم , امیلی دیکینسون " Emily Dickinson "

who said that wonder is not knowledge, neither is it ignorance.

کسی که گفت , شگفتی نه در دانش است و نه در جهل.

It's something which is suspended

بلکه شگفتی در چیزیست که معلق است

between what we believe we can be,

معلق بین آنچه که ما باور داریم می توانیم باشیم

and a tradition we may have forgotten.

و سنتی که ما شاید به فراموشی سپرده ایم .

And I think, when I listen to these incredible people here,

و من فکر می کنم , هنگامی که به سخنان افراد خارق العاده در اینجا گوش می دهم ,

I've been so inspired -- so many incredible ideas, so many visions.

من بسیار تحت تاثیر قرار می گیرم , دیدگاه ها و ایده های خارق العاده ی بسیاری وجود داشت.

And yet, when I look at the environment outside,

ولی همچنان هنگامی که به محیط خارج می نگرم ,

you see how resistant architecture is to change.

شما می بینید که معماری تا چه انداره در برابر تغییرات مقاومت می کند.

You see how resistant it is to those very ideas.

شما می بینید که تا چه اندازه دقیقا در برابر آن ایده ها مقاومت می کند .

We can think them out. We can create incredible things.

ما می توانیم آنها را تحلیل کنیم. ما می توانیم چیزهای غیر قابل باوری خلق کنیم.

And yet, at the end,

و همچنان در پایان ,

it's so hard to change a wall.

دگرگون کردن یک دیوار کار سختی است.

We applaud the well-mannered box.

ما یک مکعب خوش ترکیب را تحسین می کنیم.

But to create a space that never existed is what interests me;

اما رغبت من به خلق فضایی است که تا کنون وجود نداشته است .

to create something that has never been,

خلق چیزی که هیچ گاه وجود نداشته است.

a space that we have never entered except in our minds and our spirits.

فضایی که که ما تا حال هیچ گاه وارد آن نشده ایم مگر در ذهن و روحمان.

And I think that's really what architecture is based on.

و من فکر می کنم این همان چیزیست که معماری برپایۀ آن است.

Architecture is not based on concrete

معماری نه بر پایه ی بتن است

and steel and the elements of the soil.

ونه فولاد و نه عناصر خاک .

It's based on wonder.

معماری بر پایه ی شگفتی است.

And that wonder is really what has created the greatest cities,

وآن شگفتی است که در حقیقت بزرگترین شهرها را خلق کرده است,

the greatest spaces that we have had.

عظیم ترین فضا هایی که ما داشته ایم.

And I think that is indeed what architecture is. It is a story.

و من فکر می کنم این در حقیقت همان معماری است. مانند یک داستان است.

By the way, it is a story that is told through

اتفاقا داستانی است که از طریق

its hard materials.

مصالح سخت روایت می شود.

But it is a story of effort and struggle

ولی داستان تلاش و تقلاست.

against improbabilities.

در برابر غیر ممکن ها.

If you think of the great buildings, of the cathedrals, of the temples,

شما اگر به ساختمانهای عظیم فکر کنید , به کلیساهای جامع , به معبدها ,

of the pyramids, of pagodas,

به اهرام , به معابد چین و هندو (پاگودا) ,

of cities in India and beyond,

به شهرهای هند و ماورای آن ,

you think of how incredible this is that that was realized

شما به این فکر می کنید که چطور بصورت باورنکردنی ای آنها به واقعیت تبدیل شده اند

not by some abstract idea, but by people.

نه به وسیله ی یک ایده ی انتزاعی ,بلکه به وسیله ی مردم.

So, anything that has been made can be unmade.

در نتیجه , هرآنچه که ساخته شده می تواند ساخته نشده باشد.

Anything that has been made can be made better.

و هر آنچه که ساخته شده می تواند بهتر ساخته شود.

There it is: the things that I really believe

چیزهایی که من واقعا اعتقاد دارم بخشی از

are of important architecture.

معماری با اهمیت است.

These are the dimensions that I like to work with.

اینها ابعادی هستند که من تمایل دارم با آنها کار کنم.

It's something very personal.

این مساله کاملا شخصی است.

It's not, perhaps, the dimensions appreciated by art critics

شاید این عوامل مورد پسند منتقدین هنری

or architecture critics or city planners.

یا منتقدین معماری یا طراحان شهری قرار نگیرد.

But I think these are the necessary oxygen

اما من فکر می کنم اینها اکسیژن لازم

for us to live in buildings, to live in cities,

برای زندگی ما در ساختمانها, زندگی در شهرها ,

to connect ourselves in a social space.

و ارتباط ما در محیط اجتمایی هستند.

And I therefore believe that optimism is what drives architecture forward.

و در نتیجه من معتقدم آنچه که معماری را رو به جلوپیش می برد خوش بینی است.

It's the only profession where you have to believe in the future.

معماری تنها حرفه ای است که در آن شما باید به آینده ایمان بیاورید.

You can be a general, a politician, an economist who is depressed,

شما می توانید یک ژنرال , یک سیاست مدار, یک اقتصاد دان افسرده,

a musician in a minor key, a painter in dark colors.

یک موسیقی دان که غمگین می نوازد(گام مینور), یک نقاش در رنگهای تیره باشید.

But architecture is that complete ecstasy that the future can be better.

اما معماری یک خلسه ی کامل است از اینکه آینده می تواند بهتر باشد.

And it is that belief that I think drives society.

و همین اعتقاد است که جامعه را جلو می برد.

And today we have a kind of evangelical pessimism all around us.

و امروزه ما شاهد نوعی بدبینی مذهبی در اطراف خود هستیم.

And yet it is in times like this

و در عین حال در چنین مواقعی است

that I think architecture can thrive with big ideas,

که معماری با ایده های بزرگ رونق می یابد.

ideas that are not small. Think of the great cities.

ایده هایی که حقیر نیستند. به شهر های بزرگ فکر کنید.

Think of the Empire State Building, the Rockefeller Center.

به ساختمان امپایر استیت ”Empire State” , مرکزراکفلر “ Rockefeller Center “ فکر کنید.

They were built in times that were

آنها در زمانی ساخته شدند که

not really the best of times in a certain way.

به نوعی بهترین های زمان خود نبودند.

And yet that energy and power of architecture

اما همچنان آن انرژی و قدرت معماری

has driven an entire social and political space that these buildings occupy.

باعث به جلو راندن فضای اجتمایی و سیاسی ای شده که این ساختمانها اشغال کرده اند.

So again, I am a believer in the expressive.

پس باز هم ,من معتقد به ابرازهیجان هستم.

I have never been a fan of the neutral.

من هیچ گاه علاقه ای به خنثی بودن نداشتم.

I don't like neutrality in life, in anything.

من خنثی بودن را نه در زندگی و نه در هیچ چیز دیگر نمی پسندم.

I think expression.

من به بیان احساس فکر می کنم.

And it's like espresso coffee, you know, you take the essence of the coffee.

و این مانند قهوه "اسپرسو" است. می دانید, شما عصاره قهوه را می گیرید.

That's what expression is.

این همان اکسپرسیون ( هیجان نمایی ) است.

It's been missing in much of the architecture,

که اکثرا در معماری فراموش شده است.

because we think architecture is the realm of the neutered,

چرا که ما فکر می کنیم معماری یک حیطه ی خنثی است.

the realm of the kind of a state that has no opinion,

مانند حیطه ی یک ایالت بدون رای ,

that has no value.

که هیچ ارزشی ندارد.

And yet, I believe it is the expression --

و همچنان من معتقدم این هیجان نمایی( اکسپرسیون ) است ,

expression of the city, expression of our own space --

هیجان نمایی شهر , هیجان نمایی فضای خودمان ,

that gives meaning to architecture.

که به معماری معنی می بخشد.

And, of course, expressive spaces are not mute.

و طبعا , فضاهای اکسپرسیو صامت نسیتند.

Expressive spaces are not spaces

فضاهای اکسپرسیو فضاهایی نیستند

that simply confirm what we already know.

که ما قبلا با آنها آشنا شده ایم.

Expressive spaces may disturb us.

فضاهای اکسپرسیو شاید باعث آشفتگی ما شوند.

And I think that's also part of life.

و من فکر می کنم این هم بخشی از زندگی است.

Life is not just an anesthetic to make us smile,

زندگی صرفا مانند یک داروی بی حسی نیست که باعث لبخند ما بشود.

but to reach out across the abyss of history,

اما به منظور دسترسی به اعماق تاریخ ,

to places we have never been,

به مکانهایی که ما هیچ گاه در آنها نبوده ایم ,

and would have perhaps been, had we not been so lucky.

و یا شاید بوده ایم , ما شانس زیادی نداشته ایم.

So again, radical versus conservative.

پس باز هم , تندرو در برابر محافظه کار.

Radical, what does it mean? It's something which is rooted,

تندرو , یعنی چه؟ یعنی چیزی که ریشه دار است.

and something which is rooted deep in a tradition.

چیزی که عمیقا در یک سنت ریشه دارد.

And I think that is what architecture is, it's radical.

و من فکر می کنم , این یعنی همان معماری ,معماری تند رو است.

It's not just a conservation in formaldehyde

این فقط یک محافظت از فرم های مرده

of dead forms.

در محلول فرمالدئید نیست.

It is actually a living connection

این در حقیقت یک ارتباط زنده است

to the cosmic event that we are part of,

ما بین رویداد کیهانی که ما هم جزئی از آن هستیم ,

and a story that is certainly ongoing.

و روایتی که قطعا در جریان است.

It's not something that has a good ending or a bad ending.

این اتفاقی نیست که پایان خوش یا پایان بد، داشته باشد.

It's actually a story in which our acts themselves

این در حقیقت روایتی است که در آن خود اعمال ما

are pushing the story in a particular way.

داستان را به نوعی به پیش می برند.

So again I am a believer in the radical architecture.

پس دوباره من معتقد به معماری تندرو هستم.

You know the Soviet architecture of that building

می دانید معماری کمونیستی آن ساختمان

is the conservation.

همان محافظت است.

It's like the old Las Vegas used to be.

مانند لاس وگاس در قدیم.

It's about conserving emotions, conserving the traditions

این یعنی همان محافظت از احساسات و سنت ها.

that have obstructed the mind in moving forward

که مانع از پیشروی ذهن شده است

and of course what is radical is to confront them.

و البته چیزی که تندرو است با اینها مقابله می کند.

And I think our architecture is a confrontation

و من فکر می کنم معماری ما یک مقابله است

with our own senses.

با احساسات خودمان.

Therefore I believe it should not be cool.

در نتیجه من معتقدم نباید ساکت باشد.

There is a lot of appreciation for the kind of cool architecture.

معماری ساکت بسیار تحسین می شود.

I've always been an opponent of it. I think emotion is needed.

من همیشه مخالف این بوده ام. من فکر می کنم احساس مورد نیاز است.

Life without emotion would really not be life.

زندگی بدون احساس زندگی واقعی نخواهد بود.

Even the mind is emotional.

حتی ذهن نیز احساساتی است.

There is no reason which does not take a position

هیچ دلیلی برای این وجود ندارد که در قلمرو اخلاقیات

in the ethical sphere, in the philosophical mystery of what we are.

و یا راز فلسفه وجودی ما قرار نگیرد.

So I think emotion is a dimension

بنابراین من فکر می کنم که احساس یک بعد است

that is important to introduce into city space, into city life.

که بایستی وارد فضای شهری و زندگی شهری شود.

And of course, we are all about the struggle of emotions.

و البته , ما همگی در حال کشمکش با احساسات هستیم.

And I think that is what makes the world a wondrous place.

و من فکر می کنم این همان چیزیست که دنیا را به مکان شگفت آوری تبدیل می کند.

And of course, the confrontation of the cool, the unemotional with emotion,

و البته , تقابل ساکت و بی احساس با احساس ,

is a conversation that I think

یک نوع مکالمه است که فکر می کنم

cities themselves have fostered.

شهرها خود آن را پرورش داده اند.

I think that is the progress of cities.

فکر می کنم این پیشرفت شهرها ست.

It's not only the forms of cities,

این فقط فرم شهرها نیست ,

but the fact that they incarnate emotions,

بلکه حقیقت اینکه آنها احساسات را مجسم می کنند,

not just of those who build them,

نه تنها احساسات کسانی که آنها را می سازند ,

but of those who live there as well.

بلکه احساسات کسانی را نیز که در آن مکان زندگی می کنند.

Inexplicable versus understood. You know, too often we want to understand everything.

غیر قابل شرح در مقابل درک شده. می دانید , اغلب اوقات ما می خواهیم همه چیز را بفهمیم.

But architecture is not the language of words.

اما معماری زبان کلمه ها نیست.

It's a language. But it is not a language that can be reduced

معماری یک زبان است. اما زبانی نیست که بتوان آنرا به

to a series of programmatic notes that we can verbally write.

یک سری یادداشتهای برنامه ریزی شده که بتوان نوشت, تقلیل داد.

Too many buildings that you see outside that are so banal

ساختمان های زیادی شما در بیرون می بینید که بسیار پیش پا افتاده هستند

tell you a story, but the story is very short,

آنها یک داستان برای شما روایت می کنند , اما این داستان خیلی کوتاه است.

which says, "We have no story to tell you."

که چنین می گوید , " ما هیچ روایتی برای گفتن نداریم. "

(Laughter)

( خنده)

So the important thing actually,

پس در حقیقت نکته مهم ,

is to introduce the actual architectural dimensions,

این است که ابعاد واقعی معماری را معرفی کنیم ,

which might be totally inexplicable in words,

چیزیکه شاید با کلمات کاملا غیر قابل شرح باشد.

because they operate in proportions,

چرا که آنها در تناسبات عمل می کنند ,

in materials, in light.

در مصالح , در نور.

They connect themselves into various sources,

آنها خود را به منابع مختلف وصل می کنند,

into a kind of complex vector matrix

به یک نوع ماتریس برداری پیچیده ای که

that isn't really frontal

زیاد آشکار نیست

but is really embedded in the lives,

اما واقعا در زندگی ها رسوخ کرده ,

and in the history of a city, and of a people.

در تاریخ یک شهر , و یک ملت.

So again, the notion that a building should just be explicit

پس دوباره , این فکر که یک ساختمان باید صرفا واضح باشد

I think is a false notion,

فکر می کنم فکر اشتباهی است ,

which has reduced architecture into banality.

که باعث تنزل معماری به سطح ابتذال شده است.

Hand versus the computer.

دست در مقابل کامپیوتر.

Of course, what would we be without computers?

طبیعتا , ما بدون کامپیوتر چه می توانستیم باشیم؟

Our whole practice depends on computing.

تمام کار ما وابسته به محاسبات کامپیوتری است.

But the computer should not just be the glove of the hand;

اما کامپیوتر نباید فقط مانند دستکش دست باشد ,

the hand should really be the driver of the computing power.

دست باید کاملا هدایت کننده ی توان کامپیوتر باشد.

Because I believe that the hand

زیرا من عقیده دارم دست

in all its primitive, in all its physiological obscurity,

با وجود تمام ابتدایی بودنش , با وجود تمام ابهام فیزیولوژیکی اش ,

has a source, though the source is unknown,

یک منبع اسـت , هرچند این منبع ناشناخته است ,

though we don't have to be mystical about it.

لزومی ندارد در این مورد اسرار آمیز باشیم ,

We realize that the hand has been given us

ما این را درک می کنیم که دست به ما

by forces that are beyond our own autonomy.

تواناییهایی می بخشد که فراتر از اختیار خودمان است.

And I think when I draw drawings

و من فکر می کنم هنگامی که طرح می کشم

which may imitate the computer, but are not computer drawings --

شاید تقلیدی از کامپیوتر باشد , اما طرح من مانند طرح های کامپیوتر نیست ,

drawings that can come from sources

طراحی هایی که از منابعی ایجاد می شوند که

that are completely not known, not normal, not seen,

کاملا ناشناخته , غیر عادی , غیر قابل مشاهده اند ,

yet the hand -- and that's what I really, to all of you who are working --

همچنان دست -- و این چیزیست که من واقعا , به همه ی شما که کار می کنید --

how can we make the computer respond to our hand

ما چطور می توانیم کامپیوتر را وادار به پاسخ گویی به دست کنیم

rather than the hand responding to the computer.

بیش از اینکه دست پاسخ گوی کامپیوتر باشد.

I think that's part of what the complexity of architecture is.

من فکر می کنم این بخشی از پیچیدگی معماری است.

Because certainly we have gotten used to the propaganda

چرا که ما قطعا به تبلیغات عادت کرده ایم

that the simple is the good. But I don't believe it.

اینکه می گویند ساده خوب است. اما من باور نمی کنم.

Listening to all of you, the complexity of thought,

با گوش فرا دادن به تمامی شما در می یابیم که, پیچیدگی فکر ,

the complexity of layers of meaning is overwhelming.

پیچیدگی لایه های معنا بسیار شدید است.

And I think we shouldn't shy away in architecture,

و من فکر می کنم ما نباید در معماری ترسو باشیم ,

You know, brain surgery, atomic theory,

میدانید , جراحی مغز , تئوری هسته ای ,

genetics, economics

علم ژنتیک , اقتصاد

are complex complex fields.

رشته های بسیار پیچیده ای هستند.

There is no reason that architecture should shy away

هیچ دلیلی وجود ندارد معماری ترسو باشد

and present this illusory world of the simple.

و این دنیای غیر واقعی از سادگی را نشان دهد.

It is complex. Space is complex.

معماری پیچیده است. فضا پیچیده است.

Space is something that folds out of itself into completely new worlds.

فضا چیزی است که از درون باز شده و به دنیاهای کاملا جدیدی تبدیل می شود.

And as wondrous as it is,

و آنقدر که این شگفت انگیز است ,

it cannot be reduced to a kind of simplification

نمی توان آنرا به یک نوع سادگی ای تنزل داد که

that we have often come to be admired.

همیشه مورد تحسین قرار می گیرد.

And yet, our lives are complex.

در حالیکه , زندگی ما پیجیده است.

Our emotions are complex.

احساسات ما پیچیده اند.

Our intellectual desires are complex.

امیال ذهنی ما پیچیده هستند.

So I do believe that architecture as I see it

بنابراین من معتقدم معماری طوری که من می بینم

needs to mirror that complexity in every single space that we have,

باید انعکاس دهنده ی پیچیدگی در تک تک فضاهای ما باشد ,

in every intimacy that we possess.

در هر رابطه ای که متعلق به ماست.

Of course that means that architecture is political.

طبعا این یعنی معماری سیاسی است.

The political is not an enemy of architecture.

این سیاسی بودن دشمن معماری نیست.

The politeama is the city. It's all of us together.

[غیر واضح ] شهر است. شهر شامل همگی ما با هم است.

And I've always believed that the act of architecture,

و من همیشه اعتقاد داشته ام معماری کردن ,

even a private house, when somebody else will see it, is a political act,

حتی برای یک خانه ی شخصی , هنگامی که شخص دیگری آنرا خواهد دید , یک عمل با سیاست است.

because it will be visible to others.

چرا که قابل رویت توسط دیگران خواهد شد.

And we live in a world which is connecting us more and more.

و ما در دنیایی زندگی می کنیم که ما را هر چه بیشتر و بیشتر به هم مرتبط می کند.

So again, the evasion of that sphere,

پس باز هم , گریز از آن قلمرویی که

which has been so endemic to that sort of pure architecture,

برای آن معماری خالص بسیار رایج بوده است،

the autonomous architecture that is just an abstract object

معماری مستقل که فقط یک هدف انتزاعی است

has never appealed to me.

هیچ گاه برای من جالب نبوده است.

And I do believe that this interaction

و من باور دارم که این تعامل

with the history, with history that is often very difficult,

با تاریخ , با تاریخی که اغلب

to grapple with it, to create

گلاویز شدن با آن و ایجاد

a position that is beyond our normal expectations and to create a critique.

موقعیتی که ماورای انتظارات عادی ما باشد و ایجاد انتقاد پذیری، بسیار مشکل است ,

Because architecture is also the asking of questions.

زیرا معماری نوعی پرسش سوالات نیز می باشد.

It's not only the giving of answers.

معماری تنها ارائه پاسخ ها نیست.

It's also, just like life, the asking of questions.

دقیقا مثل زندگی , مطرح کردن سوالات است.

Therefore it is important that it be real.

در نتیجه این اهمیت دارد که واقعی باشد.

You know we can simulate almost anything.

می دانید ما می توانیم تقریبا همه چیز را شبیه سازی کنیم.

But the one thing that can be ever simulated

اما یک چیزی که هیچ گاه شبیه سازی نمی شود

is the human heart, the human soul.

قلب انسان است , روح انسان است.

And architecture is so closely intertwined with it

و معماری بسیار با آن در هم تنیده شده است

because we are born somewhere and we die somewhere.

زیرا ما در یک جایی به دنیا آمده ایم و در یک جایی نیز خواهیم مرد.

So the reality of architecture is visceral. It's not intellectual.

پس حقیقت معماری فیزیکی است. نه ذهنی.

It's not something that comes to us from books and theories.

چیزی نیست که از طریق کتابها و تئوری ها به ما برسد.

It's the real that we touch -- the door, the window,

یک چیز واقعی است که ما لمس می کنیم , مانند در , پنجره ,

the threshold, the bed --

آستانه در , تخت خواب.

such prosaic objects. And yet,

اشیاء بی روحی مانند آن. و هنوز ,

I try, in every building, to take that virtual world,

من در هر بنا , سعی می کنم آن دنیای مجازی را بگیرم ,

which is so enigmatic and so rich,

دنیایی که بسیار رازآلود و بسیار غنی است ,

and create something in the real world.

و چیزی در دنیای واقعی خلق کنم.

Create a space for an office,

خلق فضایی برای یک دفتر کار ,

a space of sustainability

یک فضای پایدار ,

that really works between that virtuality

که به راستی با آن دنیای مجازی تعامل داشته

and yet can be realized as something real.

و در عین حال مانند یک شیئ واقعی حقیقت پیدا کند.

Unexpected versus habitual.

غیر منتظره در مقابل معمولی.

What is a habit? It's just a shackle for ourselves.

عادت چیست؟ عادت صرفا یک غل و زنجیر برای ماست.

It's a self-induced poison.

یک سم است که خودمان آنرا ایجاد کرده ایم.

So the unexpected is always unexpected.

پس غیر منتظره همواره غیر منتظره است.

You know, it's true, the cathedrals, as unexpected,

می دانید , این درست است , کلیسای جامعی ,که غیر منتظره است ,

will always be unexpected.

همیشه غیر منتظره خواهد بود.

You know Frank Gehry's buildings, they will continue to be unexpected in the future.

می دانید , ساختمان های فرانک گری " Frank Gehry " همواره در آینده غیر منتظره خواهند بود.

So not the habitual architecture that instills in us

پس نه معاری عادی ای که در ما

the false sort of stability,

شکل اشتباه ثبات را القاء می کند,

but an architecture that is full of tension,

بلکه معماری ای که مملو از تنش است ,

an architecture that goes beyond itself

معماری ای که به ماورای خود می رود

to reach a human soul and a human heart,

تا به قلب و روح انسان دست پیدا کند ,

and that breaks out of the shackles of habits.

و معماری ای که غل و زنجیرهای عادت ها را در هم می شکند.

And of course habits are enforced by architecture.

و البته معماری، عادت ها را تحمیل می کند.

When we see the same kind of architecture

هنگامی که ما معماری یکنواخت را می بینیم

we become immured in that world of those angles,

ما به دنیای آن زوایا ,

of those lights, of those materials.

به دنیای آن نورها , آن مصالح معتاد می شویم.

We think the world really looks like our buildings.

ما فکر می کنیم که دنیا واقعا مانند ساختمانهای ماست.

And yet our buildings are pretty much limited by the techniques and wonders

البته ساختمان های ما به وسیله ی تکنیک ها و شگفتی هایی که

that have been part of them.

بخشی از آنها بوده اند, بسیار محدود می شوند.

So again, the unexpected which is also the raw.

پس دوباره , غیر منتظره ای که خام وبی تجربه نیز است.

And I often think of the raw and the refined.

و من اغلب به خام و تصفیه شده فکر می کنم

What is raw? The raw, I would say

خام چیست ؟ من خواهم گفت

is the naked experience, untouched by luxury,

خام یک تجربه ی عریان است , عاری از تجمل گرایی ,

untouched by expensive materials,

عاری از مصالح گران قیمت ,

untouched by the kind of refinement

عاری از پالایشی که

that we associate with high culture.

ما به فرهنگ برتر نسبت می دهیم.

So the rawness, I think, in space,

پس خام بودن , من فکر می کنم , در فضا ,

the fact that sustainability can actually, in the future

این حقیقت که در آینده, آن پایداری

translate into a raw space,

به یک فضای خام تعبیر می شود ,

a space that isn't decorated,

فضایی که تزیین نشده است ,

a space that is not mannered in any source,

فضایی که به هیچ شکل تصنعی نیست ,

but a space that might be cool in terms of its temperature,

اما فضایی که شاید از نظر دما خنک باشد ,

might be refractive to our desires.

شاید برای خواسته های ما منکسر کننده باشد.

A space that doesn't always follow us

یک فضا که همواره ما را مانند سگی که..

like a dog that has been trained to follow us,

تربیت شده تا ما را دنبال کند، دنبال نمی کند،

but moves ahead into directions of demonstrating

بلکه رو به جهت های مختلف به جلو می رود و

other possibilities, other experiences,

احتمالات و تجربه های دیگر را نشان می دهد ,

that have never been part of the vocabulary of architecture.

که هیچ گاه جزء زبان معماری نبوده اند.

And of course that juxtaposition is of great interest to me

و البته این مجاورت بسیار برای من جالب است

because it creates a kind of a spark of new energy.

چرا که باعث ایجاد جرقه ای از انرژی جدید می شود.

And so I do like something which is pointed, not blunt,

و بنابراین من چیزی را دوست دارم که جهت دار باشد , نه کند و بی نوک ,

something which is focused on reality,

چیزی که بر واقعیت متمرکز باشد ,

something that has the power, through its leverage,

چیزیکه توانایی دارد , از طریق قدرت نفوذ خود ,

to transform even a very small space.

حتی یک فضای کوچک را دگرگون کند.

So architecture maybe is not so big, like science,

پس معماری شاید بسیار وسیع نباشد , مانند علم ,

but through its focal point

اما از طریق نقطه ی کانونی خود

it can leverage in an Archimedian way

می تواند به روش چند وجهی

what we think the world is really about.

افکار ما را در رابطه با واقعیت زندگی تحت تاثیر قرار بدهد.

And often it takes just a building

واغلب فقط یک ساختمان کافیست

to change our experience of what could be done, what has been done,

تا اینکه تجربه ی ما از آنچه که می تواند اجرا بشود , آنچه که اجرا شده است ,

how the world has remained both in between stability and instability.

و اینکه جهان چگونه ما بین ثبات و بی ثباتی باقی مانده است , تغییر بدهد.

And of course buildings have their shapes.

و البته ساختمان ها شکل خود را دارند.

Those shapes are difficult to change.

آن اشکال به سختی قابل تغییر اند.

And yet, I do believe that in every social space,

و در عین حال , من معتقدم در هر فضای اجتمایی

in every public space,

در هر مکان عمومی ,

there is a desire to communicate more

یک میل به ارتباط بیشتر

than just that blunt thought, that blunt technique,

از آن فکر ساده و بی جهت , آن تکنیک بی جهت، وجود دارد.

but something that pinpoints, and can point in various directions

اما چیزی که دقیقا اشاره می کند , و می تواند به جهات مختلف اشاره کند

forward, backward, sideways and around.

جلو , عقب , طرفین و پیرامون.

So that is indeed what is memory.

پس آن در حقیقت یک [ناواضح] یک خاطره است.

So I believe that my main interest is to memory.

پس من معتقدم میل اصلی من به ایجاد خاطره است.

Without memory we would be amnesiacs.

بدون خاطره ما دچار فراموشی خواهیم شد.

We would not know which way we were going,

ما نخواهیم دانست به کجا می رویم ,

and why we are going where we're going.

و چرا می رویم به جاییکه می رویم.

So I've been never interested in the forgettable reuse,

پس من هیچ گاه علاقه ای به کاربرد مکرر که فراموش شدنی است، نداشته ام ,

rehashing of the same things over and over again,

تکرار همان کارهای قبلی به دفعات.

which, of course, get accolades of critics.

چیزی که البته , مورد تحسین منتقدین قرار می گیرد.

Critics like the performance to be repeated again and again the same way.

منتقدین دوست دارند یک عملکرد به همان صورت قبلی بصورت پیاپی تکرار شود.

But I rather play something

اما من ترجیح می دهم نقشی را بازی کنم

completely unheard of,

که کاملا بی سابقه باشد ,

and even with flaws,

حتی با وجود اشتباهات ,

than repeat the same thing over and over which has been hollowed

تا اینکه کاری را که بارها انجام شده و

by its meaninglessness.

کاملا تهی از معنی شده است را تکرار کنم .

So again, memory is the city, memory is the world.

پس دوباره , خاطره همان شهر است , خاطره همان دنیا است.

Without the memory there would be no story to tell.

بدون خاطره هیچ روایتی برای گفتن نخواهد بود.

There would be nowhere to turn.

هیچ جایی برای بازگشت نخواهد بود.

The memorable, I think, is really our world, what we think the world is.

فکر می کنم , فراموش نشدنی , در حقیقت دنیای ماست , و ذهنیتی که ما از دنیا داریم.

And it's not only our memory,

و فقط حافظه ی ما نیست ,

but those who remember us,

بلکه کسانی که ما را به یاد دارند.

which means that architecture is not mute.

که نشان می دهد معماری صامت نیست.

It's an art of communication.

معماری هنر ارتباط است.

It tells a story. The story can reach into obscure desires.

معماری برای ما یک داستان روایت می کند. روایتی که به امیال مبهم دسترسی پیدا می کند.

It can reach into sources that are not explicitly available.

می تواند به منابعی دست پیدا کند که آشکارا در دسترس نیستند.

It can reach into millennia

می تواند به هزاره ای دسترسی پیدا کند

that have been buried,

که دفن شده است ,

and return them in a just and unexpected equity.

و بصورت عادلانه و منصفانه ای آتها را بازگرداند.

So again, I think the notion that

پس باز هم , من فکر می کنم این تصور که

the best architecture is silent has never appealed to me.

بهترین معماری , صامت است , هیچ وقت برای من جالب نبوده.

Silence maybe is good for a cemetery but not for a city.

سکوت شاید برای یک گورستان خوب باشد اما نه برای یک شهر.

Cities should be full of vibrations, full of sound, full of music.

شهر ها باید پر از جنبش , پر از صدا و موسیقی باشند.

And that indeed is the architectural mission

و این در حقیقت رسالت معماری ست.

that I believe is important,

من عقیده دارم این اهمیت دارد که ,

is to create spaces that are vibrant,

فضاهایی خلق کنیم که پر از جنبش باشند ,

that are pluralistic,

فضاهایی که کثرت گرا باشند ,

that can transform the most prosaic activities,

و بتوانند کسل کننده ترین فعالیت ها را دگرگون کنند ,

and raise them to a completely different expectation.

و آنها را به انتظاراتی کاملا متفاوت تبدیل کنند.

Create a shopping center, a swimming place

ایجاد یک مرکز خرید , یک مکان شنا

that is more like a museum than like entertainment.

که بیشتر شبیه یک موزه است تا اینکه مرکز تفریح.

And these are our dreams.

و اینها رویاهای ما هستند.

And of course risk. I think architecture should be risky.

و البته ریسک. من فکر می کنم معماری باید ریسک دار باشد.

You know it costs a lot of money and so on, but yes,

می دانید هزینه ی زیادی صرف معماری می شود و غیره , اما بله ,

it should not play it safe.

نباید محافظه کار باشد.

It should not play it safe, because if it plays it safe

نباید محافظه کار باشد چرا که اگر ریسک نکند

it's not moving us in a direction that we want to be.

ما را به جهت هایی که می خواهیم، هدایت نخواهد کرد.

And I think, of course,

و البته , من فکر می کنم ,

risk is what underlies the world.

ریسک اساس جهان را تشکیل می دهد.

World without risk would not be worth living.

جهان بدون ریسک ارزش زندگی کردن نخواهد داشت.

So yes, I do believe that the risk we take in every building.

پس بلی , من به ریسکی که در هر بنا می کنیم اعتقاد دارم.

Risks to create spaces that have never been cantilevered to that extent.

ریسک برای خلق فضاهایی که تا آن زمان تا آن حد گسترده نشده اند.

Risks of spaces that have never been

ریسک فضاهایی که هیچ گاه تا این حد

so dizzying,

گیج کننده نبوده اند,

as they should be, for a pioneering city.

چنان که برای یک شهر پیشرو وجود این گونه فضاها ضرورت دارد.

Risks that really move architecture

ریسک هایی که واقعا معماری را حتی با وجود تمام خطاهایش

even with all its flaws, into a space which is much better

به حرکت در می آورند, به سوی فضایی که بسیار بهتر است

that the ever again repeated

از پوچی تکراری

hollowness of a ready-made thing.

یک شیء پیش ساخته است.

And of course that is finally what I believe architecture to be.

و البته نهایتا من معتقدم این همان معماری است.

It's about space. It's not about fashion.

معماری از فضا سخن می گوید. نه از مد.

It's not about decoration.

معماری راجع به تزیین نیست.

It's about creating with minimal means

معماری یعنی بوسیله ی ساده ترین وسیله ها

something which can not be repeated,

خلق چیزیکه نتواند دوباره تکرار شود ,

cannot be simulated in any other sphere.

و در هیچ حیطه دیگری قابل شبیه سازی نباشد.

And there of course is the space that we need to breathe,

و البته این فضاست که ما نیاز داریم تنفس کنیم ,

is the space we need to dream.

این فضاست که ما نیاز داریم درباره ی آن رویا پردازی کنیم.

These are the spaces that are

این ها فضاهایی هستند که

not just luxurious spaces for some of us,

نه فقط از نظرعده ای از ما فضاهای مجللی هستند ,

but are important for everybody in this world.

بلکه برای تمام افراد این جهان اهمیت دارند.

So again, it's not about the changing fashions, changing theories.

پس بازهم , این تغییر مد یا تغییر نظریه نیست.

It's about carving out a space for trees.

این یعنی کندن فضاهایی برای درختان.

It's carving out a space where nature can enter

کندن فضایی که طبیعت می تواند

the domestic world of a city.

در دنیای بومی یک شهر وارد شود.

A space where something which has never seen a light of day

فضایی که در آن چیزی که هیچ گاه نور روز را ندیده

can enter into the inner workings of a density.

می تواند وارد تعاملات یک توده شود.

And I think that is really the nature of architecture.

و من فکر می کنم این همان سرشت حقیقی معماری است.

Now I am a believer in democracy.

و من یک معتقد به دمکراسی هستم.

I don't like beautiful buildings

من ساختمان های زیبای ساخته شده

built for totalitarian regimes.

برای رژیم های دیکتاتور را دوست ندارم.

Where people cannot speak, cannot vote, cannot do anything.

جاییکه مردم نمی توانند حرف بزنند, نمی توانند رای بدهند , و نمی توانند هیچ کاری انجام بدهند.

We too often admire those buildings. We think they are beautiful.

ما اغلب آن ساختمان ها را تحسین می کنیم. ما فکر می کنیم آنها زیبا هستند.

And yet when I think of the poverty of society

و درعین حال من هنگامی که به فقر جامعه ای فکر می کنم

which doesn't give freedom to its people,

که به مردم خود آزادی نمی دهد ,

I don't admire those buildings.

من آن ساختمان ها را تحسین نمی کنم.

So democracy, as difficult as it is, I believe in it.

بنابراین من به دمکراسی , با وجود مشکل بودنش , اعتقاد دارم.

And of course, at Ground Zero what else?

و البته , در گراند زیرو " Ground Zero" دیگر چه؟

It's such a complex project.

این پروژه ی بسیار پیچیده ایست.

It's emotional. There is so many interests.

پروژه ای است با احساس. منافع بسیاری در این پروژه هست.

It's political. There is so many parties to this project.

پروژه ای سیاسی است. احزاب زیادی در این پروژه وجود دارند.

There is so many interests. There's money. There's political power.

منافع بسیاری وجود دارد. پول هست. قدرت سیاسی هست.

There are emotions of the victims.

احساسات قربانیان در آن هست.

And yet, in all its messiness, in all its difficulties,

و در عین حال , با تمام آشفتگی اش , با تمام سختی هایش ,

I would not have liked somebody to say,

من دوست نداشتم که کسی به من بگوید,

"This is the tabula rasa, mister architect -- do whatever you want."

" این یک لوح سپید است آقای معمار. هر کاری دوست داری انجام بده. "

I think nothing good will come out of that.

من فکر می کنم هیچ کار خوبی از آن در نمی آید.

I think architecture is about consensus.

من فکر می کنم معماری درباره ی توافقات است.

And it is about the dirty word "compromise." Compromise is not bad.

و معماری راجع به کلمه ی کثیف " سازش " است. سازش کردن بد نیست.

Compromise, if it's artistic,

سازش , اگر بصورت هنرمندانه ای باشد ,

if it is able to cope with its strategies --

اگر قابلیت کنار آمدن با راهبرد هایش را داشته باشد --

and there is my first sketch and the last rendering --

و این "اسکیس" اول من و سمت چپی "راندو"ی کار است.

it's not that far away.

زیاد دور نیست.

And yet, compromise, consensus,

و در عین حال , سازش , توافق ,

that is what I believe in.

این چیزیست که من به آن معتقدم.

And Ground Zero, despite all its difficulties, it's moving forward.

و گراند زیرو " Ground Zero" , برخلاف تمام سختی هایش ,رو به جلو پیش می رود.

It's difficult. 2011, 2013. Freedom Tower, the memorial.

سخت است.2011 ,2013. برج آزادی , بنای یادبود.

And that is where I end.

و این جایی است که من تمام می کنم.

I was inspired when I came here as an immigrant

من زمانی که به عنوان یک مهاجر به اینجا آمدم پراز انگیزه بودم

on a ship like millions of others,

مانند میلیون ها انسان دیگر بر روی کشتی ,

looking at America from that point of view.

از دور دست به آمریکا می نگریستم.

This is America. This is liberty.

اینجا آمریکاست. این آزادی است.

This is what we dream about. Its individuality,

این همان چیزیست که ما رویای آن را داریم.این همان فردیت است,

demonstrated in the skyline. It's resilience.

که در افق نشان داده شده است. انعطاف پذیر است.

And finally, it's the freedom that America represents,

و در نهایت , این همان آزادی است که آمریکا ارائه می دهد.

not just to me, as an immigrant, but to everyone in the world. Thank you.

نه فقط برای من , به عنوان یک مهاجر , بلکه برای همه ی افراد دنیا. متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: I've got a question.

کریس اندرسون" Chris Anderson ": من یک سوال دارم.

So have you come to peace

پس شما با پروسه ای

with the process that happened at Ground Zero

که در گراند زیرو " Ground Zero" اتفاق افتاد کنار آمدید؟

and the loss of the original, incredible design that you came up with?

حذف طرح ناب و خارق العاده ی که شما ارائه کرده بودید؟

Daniel Libeskind: Look. We have to cure ourselves

دنیل لیبسکیند " Daniel Libeskind ": ببینید. ما باید خودمان را اصلاح کنیم

of the notion that we are authoritarian,

از فکر اینکه ما قدرت طلب هستیم ,

that we can determine everything that happens.

اینکه ما می توانیم هر اتفاقی را کنترل کنیم.

We have to rely on others, and shape the process in the best way possible.

ما باید به دیگران اتکاء کنیم ,و فرآیند را به بهترین شکل ممکن سامان دهی کنیم.

I came from the Bronx. I was taught not to be a loser,

من از برانکس " Bronx " آمده ام. من یاد گرفته بودم که یک بازنده نباشم ,

not to be somebody who just gives up in a fight.

کسی نباشم که در یک جدال تسلیم می شود.

You have to fight for what you believe. You don't always win

شما باید برای اعتقادتان بجنگید. همیشه موفق نخواهید شد

everything you want to win. But you can steer the process.

هر آنچه که می خواهید بدست بیاورید. اما می توانید فرآیند را به جریان بیاندازید.

And I believe that what will be built at Ground Zero

و من معتقدم آنچه که در گراند زیرو " Ground Zero" ساخته خواهد شد

will be meaningful, will be inspiring,

پر مفهوم خواهد بود, الهام بخش خواهد بود ,

will tell other generations of the sacrifices,

برای نسل های بعدی از ازخودگذشتگی ها خواهد گفت ,

of the meaning of this event.

از مفهوم این رویداد.

Not just for New York, but for the world.

نه تنها برای نیویورک , بلکه برای تمام دنیا.

Chris Anderson: Thank you so much, Daniel Libeskind.

کریس اندرسون" Chris Anderson ": خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق )