Daniel Libeskind's 17 words of architectural inspiration

Translator: Pat Likitswat Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

I'll start with my favorite muse, Emily Dickinson,

ผมจะเริ่มจากการกล่าวถึงกวีคนโปรด เอมิลี ดิกคินสัน

who said that wonder is not knowledge, neither is it ignorance.

ผู้ที่กล่าวว่า ความพิศวงหาใช่ความรู้ หรือความไม่รู้

It's something which is suspended

หากแต่เป็นสิ่งที่อยู่ตรงกลาง

between what we believe we can be,

ระหว่างสิ่งที่เราเชื่อมั่นว่าเราเป็นได้

and a tradition we may have forgotten.

และธรรมเนียมที่เราหลงลืมไป

And I think, when I listen to these incredible people here,

ผมคิดว่า เมื่อผมได้ฟังคำพูดจากคนที่เหลือเชื่อเหล่านี้

I've been so inspired -- so many incredible ideas, so many visions.

ผมเกิดแรงบันดาลใจอย่างมาก ผมได้ความคิดดีๆ และจินตนาการมากมาย

And yet, when I look at the environment outside,

แต่เมื่อมองไปที่โลกภายนอก

you see how resistant architecture is to change.

คุณก็เห็นว่าสถาปัตยกรรมมีแรงต่อต้านการเปลียนแปลง

You see how resistant it is to those very ideas.

มีแรงต่อต้านแนวคิดเหล่านั้นแค่ไหน

We can think them out. We can create incredible things.

เราสามารถคิดอะไรเจ๋งๆออก เราสามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้

And yet, at the end,

แต่ทว่า ในที่สุด

it's so hard to change a wall.

มันยากเหลือเกินที่เปลี่ยนกำแพงเดิมๆ

We applaud the well-mannered box.

เราชื่นชมกล่องเรียบๆ

But to create a space that never existed is what interests me;

แต่การสร้างพื้นที่ที่ไม่เคยมีมาก่อนต่างหากที่ผมสนใจ

to create something that has never been,

สนใจสร้างบางสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน

a space that we have never entered except in our minds and our spirits.

พื้นที่ที่เราไม่เคยเข้าไปนอกเสียจากด้วยจิตวิญญาณของเรา

And I think that's really what architecture is based on.

นี่แหละคือสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นรากฐานของสถาปัตยกรรม

Architecture is not based on concrete

รากฐานของสถาปัตยกรรมไม่ใช่คอนกรีต

and steel and the elements of the soil.

เหล็กกล้า หรือองค์ประกอบของดิน

It's based on wonder.

หากแต่เป็นความมหัศจรรย์

And that wonder is really what has created the greatest cities,

และความมหัศจรรย์นั่นแหละ ที่ได้สรรค์สร้างเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

the greatest spaces that we have had.

สเปซที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เราเคยมีมา

And I think that is indeed what architecture is. It is a story.

นี่สิคือสถาปัตยกรรมที่แท้จริงในความคิดของผม

By the way, it is a story that is told through

และสถาปัตยกรรมก็ยังเป็นเรื่องราวที่ถูกเล่าผ่าน

its hard materials.

วัสดุที่แข็งแกร่ง

But it is a story of effort and struggle

แต่มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความพยายามและการดิ้นรน

against improbabilities.

ต่อสู้กับความไม่น่าจะเป็น

If you think of the great buildings, of the cathedrals, of the temples,

หากคุณลองคิดถึงอาคาร โบสถ์ หรือวิหาร อันยิ่งใหญ่

of the pyramids, of pagodas,

ปิรามิด หรือเจดีย์

of cities in India and beyond,

ในอินเดียหรือที่ที่ไกลยิ่งกว่านั้น

you think of how incredible this is that that was realized

หากคุณลองถึงความมหัศจรรย์เหล่านั้น

not by some abstract idea, but by people.

และคิดว่ามันไม่ได้มาจากอะไรทีจับต้องไมได้ แต่มันมาจากมนุษย์

So, anything that has been made can be unmade.

ดังนั้นสิ่งต่างๆที่ถูกสร้างขึ้นก็ถูกรื้อถอนได้

Anything that has been made can be made better.

สิ่งที่ถูกสร้างขึ้น ก็สามารถสร้างให้ดีกว่าก็ได้

There it is: the things that I really believe

นี่แหละครับ สิ่งที่ผมเชื่อ

are of important architecture.

ว่าเป็นสิ่งสำคัญในงานสถาปัตยกรรม

These are the dimensions that I like to work with.

สิ่งเหล่านี้เป็นมิติต่างๆที่ผมชอบทำในงานของผม

It's something very personal.

เป็นสิ่งเฉพาะตัวมากๆ

It's not, perhaps, the dimensions appreciated by art critics

และอาจจะไม่ได้เป็นมิติที่เป็นที่ยอมรับกัน ในวงการนักวิจารณ์งานศิลปะ

or architecture critics or city planners.

วงการนักวิจารณ์งานสถาปัตยกรรม หรือนักวางผังเมือง

But I think these are the necessary oxygen

แต่ผมกลับคิดว่าเป็นออกซิเจนที่ขาดเสียไม่ได้

for us to live in buildings, to live in cities,

สำหรับพวกเราที่มีชีวิตอยูู่ในอาคาร ในเมือง

to connect ourselves in a social space.

มีปฏิสัมพันธ์ในพื้นที่สาธารณะ

And I therefore believe that optimism is what drives architecture forward.

ผมจึงเชื่อว่าการมองโลกในแง่ดีขับเคลื่อนให้ สถาปัตยกรรมให้ก้าวไปข้างหน้า

It's the only profession where you have to believe in the future.

นี่เป็นวิชาชีพเดียวที่คุณจะต้องเชื่อมั่นในอนาคต

You can be a general, a politician, an economist who is depressed,

คุณเป็นนายพล นักการเมือง หรือนักเศรษฐศาสตร์ ที่นั่งอมทุกข์ได้

a musician in a minor key, a painter in dark colors.

เป็นนักดนตรีในคีย์ไมเนอร์ จิตรกรสีทึมๆ

But architecture is that complete ecstasy that the future can be better.

แต่สถาปัตยกรรมอาศัยความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า ในอนาคตอันสดใส

And it is that belief that I think drives society.

และความเชื่อมั่นนั้นแหละที่ขับเคลื่อนสังคมไป

And today we have a kind of evangelical pessimism all around us.

ทว่าวันนี้เราถูกล้อมรอบไปด้วย พวกคนหดหู่มองโลกในแง่ร้าย

And yet it is in times like this

ถึงกระนั้น ในเวลาเช่นนี้

that I think architecture can thrive with big ideas,

ผมยังคิดว่าสถาปัตยกรรม สามารถงอกงามได้ด้วยความคิดใหญ่ๆ

ideas that are not small. Think of the great cities.

ไม่ใช่ความคิดเล็กๆ ลองนึกถึงเมืองใหญ่ๆ

Think of the Empire State Building, the Rockefeller Center.

นึกถึงตึกเอมไพร์สเตด (Empire State) นึกถึงร็อคกีเฟลเลอร์เซ็นเตอร์ (Rockefeller Center)

They were built in times that were

พวกมันไม่ได้ถูกสร้างขึ้น

not really the best of times in a certain way.

ในเวลาที่ดีที่สุด หรือเหมาะสมที่สุด

And yet that energy and power of architecture

แต่ว่าพลังของสถาปัตยกรรมเหล่านั้น

has driven an entire social and political space that these buildings occupy.

ได้ขับเคลื่อนสังคม และการเมือง ด้วยพื้นที่ของมัน

So again, I am a believer in the expressive.

ผมเชื่อในการแสดงออก

I have never been a fan of the neutral.

ผมไม่เคยชื่นชมความเป็นกลาง

I don't like neutrality in life, in anything.

ผมไม่ชอบความเป็นกลางในชีวิต หรือในอะไรก็ตาม

I think expression.

ผมคิดถึงการแสดงออก

And it's like espresso coffee, you know, you take the essence of the coffee.

ว่ามันเหมือนกับกาแฟเอสเปรซโซ เป็นเหมือนกับกาแฟสกัดเข้มข้น

That's what expression is.

นี่แหละคือการแสดงออก

It's been missing in much of the architecture,

ที่ยังขาดหายไปอย่างมากในงานสถาปัตยกรรม

because we think architecture is the realm of the neutered,

เพราะเรามัวแต่คิดว่าสถาปัตยกรรม ต้องอยู่ในขอบเขตของความเป็นกลาง

the realm of the kind of a state that has no opinion,

อยู่ในขอบเขตของสภาวะที่ไร้ข้อคิดเห็น

that has no value.

ไม่มีการให้คุณค่า

And yet, I believe it is the expression --

แต่ผมกลับเชื่อในการแสดงออก

expression of the city, expression of our own space --

การแสดงออกของเมือง การแสดงออกของพื้นที่ส่วนตัวของเรา

that gives meaning to architecture.

นี่แหละที่ให้ความหมายกับสถาปัตยกรรม

And, of course, expressive spaces are not mute.

และแน่นอน พื้นที่ที่แสดงออก จะไม่นิ่งเงียบต่อการแสดงความเห็น

Expressive spaces are not spaces

พื้นที่ที่แสดงออกไม่ใช่สถานที่

that simply confirm what we already know.

ที่จะเออ-ออไปกับสิ่งที่เรารู้ๆกันอยู่

Expressive spaces may disturb us.

พื้นที่แสดงออกอาจรบกวนเรา

And I think that's also part of life.

แต่ผมคิดว่านั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

Life is not just an anesthetic to make us smile,

เพราะชีวิตไม่ได้เป็นยาชาที่แค่ทำให้เรายิ้มละไม

but to reach out across the abyss of history,

แต่สามารถทำให้เราเอื้อมผ่านหุบเหวนรกในประวัติศาสตร์

to places we have never been,

ไปยังที่ที่เราไม่เคยไป

and would have perhaps been, had we not been so lucky.

หรือบางทีอาจจะเคย หากว่าเราไม่ได้โชคดีปานนั้น

So again, radical versus conservative.

หัวรุนแรง หรืออนุรักษ์นิยม

Radical, what does it mean? It's something which is rooted,

หัวรุนแรงหมายความว่าอะไร มันเป็นสิ่งที่ฝังรากลึก

and something which is rooted deep in a tradition.

ฝังรากลึกอยู่ในประเพณี

And I think that is what architecture is, it's radical.

ผมคิดว่านี่แหละคือความหมายของสถาปัตยกรรม ความหัวรุนแรง

It's not just a conservation in formaldehyde

ไม่ได้เป็นแค่การแช่น้ำยาดองศพเพื่ออนุรักษ์

of dead forms.

รูปแบบเดิมๆ

It is actually a living connection

หากแต่จริงแล้วมันเป็นการเชื่อมต่อชีวิต

to the cosmic event that we are part of,

เข้ากับเหตุการณ์ต่างๆในจักรวาลที่เราได้มีส่วนเกี่ยวข้อง

and a story that is certainly ongoing.

เป็นเรื่องราวที่ยังคงดำเนินต่อไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

It's not something that has a good ending or a bad ending.

ไม่ใช่อะไรที่จบลงด้วยดีหรือร้าย

It's actually a story in which our acts themselves

หากแต่เป็นเรื่องราวที่การกระทำเองนั่นแหละ

are pushing the story in a particular way.

ที่เป็นสิ่งผลักดันเรื่องราวไปในทิศทางเฉพาะ

So again I am a believer in the radical architecture.

ผมเชื่อในสถาปัตยกรรมสุดโต่ง

You know the Soviet architecture of that building

คุณเห็นสถาปัตยกรรมโซเวียตในภาพไหมครับ

is the conservation.

นี่เป็นการอนุรักษ์

It's like the old Las Vegas used to be.

เหมือนกับที่ลาสเวกัส เคยเป็นมาก่อน

It's about conserving emotions, conserving the traditions

มันเป็นการเก็บรักษาอารมณ์ เก็บรักษาประเพณี

that have obstructed the mind in moving forward

ซึ่งเป็นการกีดขวางความคิดไม่ให้ก้าวไปข้างหน้า

and of course what is radical is to confront them.

และแน่นอนความสุดโต่งจะมาเผชิญหน้ากับมัน

And I think our architecture is a confrontation

ผมคิดว่าสถาปัตยกรรมของเราเป็นการเผชิญหน้า

with our own senses.

กับการรับรู้ของเราเอง

Therefore I believe it should not be cool.

ดังนั้นผมจึงเชื่อว่ามันไม่ควรจะเย็นชา

There is a lot of appreciation for the kind of cool architecture.

สถาปัตยกรรมทันสมัยอันเย็นชา ได้รับความชื่นชมเป็นอย่างมาก

I've always been an opponent of it. I think emotion is needed.

ผมกลับต่อต้านมันอยู่เสมอมา ผมคิดว่าอารมณ์เป็นสิ่งที่จะขาดไปเสียไม่ได้

Life without emotion would really not be life.

ชิวิตที่ปราศจากอารมณ์นั้นหาใช่ชีวิตที่แท้จริง

Even the mind is emotional.

แม้แต่ความคิดก็ยังเป็นอารมณ์ความรู้สึก

There is no reason which does not take a position

ไม่มีการให้เหตุผลใดที่ไม่เลือกจุดยืน

in the ethical sphere, in the philosophical mystery of what we are.

ในโลกของชนกลุ่มน้อย ในความลี้ลับทางปรัชญาว่าเรานั้นคืออะไร

So I think emotion is a dimension

หากเราลองคิดว่าอารมณ์เป็นมิติหนึ่ง

that is important to introduce into city space, into city life.

ที่สำคัญและควรเป็นที่ยอมรับในที่ว่างของเมือง และชีวิตในเมือง

And of course, we are all about the struggle of emotions.

แน่นอน พวกเราทุกคนล้วนแต่ต่อสู้ดิ้นรนทางอารมณ์

And I think that is what makes the world a wondrous place.

ผมคิดว่านี่แหละเป็นสิ่งที่ทำให้โลกนี้มหัศจรรย์

And of course, the confrontation of the cool, the unemotional with emotion,

และแน่นอน การเผชิญหน้ากับความเงียบเย็น ความด้านชากับความความอ่อนไหว

is a conversation that I think

เป็นการเผชิญหน้าที่ผมคิดว่า

cities themselves have fostered.

เมืองทั้งหลายได้ฟูมฟักขึ้นมา

I think that is the progress of cities.

ผมคิดว่านี่แหละคือความก้าวหน้าของเมือง

It's not only the forms of cities,

มันไม่ใช่แค่เรื่องรูปลักษณ์

but the fact that they incarnate emotions,

หากแต่เป็นวิธีที่เมืองทำให้อารมณ์ปรากฎขึ้น

not just of those who build them,

ไม่ใช่แค่สำหรับผู้ที่สร้างมัน

but of those who live there as well.

แต่สำหรับผู้ที่อาศัยอยู่กับมันเช่นกัน

Inexplicable versus understood. You know, too often we want to understand everything.

คลุมเครือ หรือชัดเจน สังเกตไหม บ่อยครั้งที่เราอยากเข้าใจทุกสิ่ง

But architecture is not the language of words.

แต่สถาปัตยกรรมไม่ใช่ภาษาที่สื่อด้วยคำพูด

It's a language. But it is not a language that can be reduced

มันเป็นภาษา แต่ไม่ได้เป็นภาษาที่สามารถถูกลดทอน

to a series of programmatic notes that we can verbally write.

เป็นชุดสัญลักษณ์ที่สามารถถูกถ่ายทอดผ่านการเขียน

Too many buildings that you see outside that are so banal

อาคารทั้งหลายแหล่ที่ดูภายนอกแสนจะน่าเบื่อ

tell you a story, but the story is very short,

ก็ยังมีเรื่องเล่า แต่เรื่องที่ถูกเล่านั้นสั้นเอามากๆ

which says, "We have no story to tell you."

เรื่องมีอยู่ว่า "เราไม่มีเรื่องอะไรจะเล่าให้คุณฟัง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So the important thing actually,

แท้ที่จริงสิ่งสำคัญ

is to introduce the actual architectural dimensions,

อยู่ที่การสร้างมิติทางสถาปัตยกรรมที่แท้จริง

which might be totally inexplicable in words,

ซึ่งอาจไม่สามารถถูกอธิบายได้ด้วยคำพูด

because they operate in proportions,

เพราะมันถูกถ่ายทอดผ่านสัดส่วน

in materials, in light.

ผ่านวัสดุ ผ่านแสง

They connect themselves into various sources,

พวกมันเชื่อมโยงตัวเองเข้ากับต้นกำเนิดต่างๆ

into a kind of complex vector matrix

สู่อะไรบางอย่างที่ซับซ้อนเหมือนเวคเตอร์เมตทริกซ์ (vector matrix)

that isn't really frontal

ที่ไม่ใช่เรื่องที่่จะเห็นอยู่ตำตา

but is really embedded in the lives,

แต่มันฝังลึกอยู่ในชีวิตของเรา

and in the history of a city, and of a people.

ในประวัติศาสตร์ของเมือง และในผู้คน

So again, the notion that a building should just be explicit

ความเชื่อที่ว่าสถาปัตยกรรม ควรคลุมเครือและเข้าใจได้ยาก

I think is a false notion,

เป็นความเชื่อผิดๆ

which has reduced architecture into banality.

และมันได้ลดทอนสถาปัตยกรรมมาสู่ความน่าเบื่อหน่าย

Hand versus the computer.

จะเป็นมือ หรือคอมพิวเตอร์

Of course, what would we be without computers?

แน่นอน เราคงอยู่ไม่ได้หากไม่มีคอมพิวเตอร์

Our whole practice depends on computing.

วิชาชีพของเราทั้งหมดดำรงอยู่ได้ด้วยคอมพิวเตอร์

But the computer should not just be the glove of the hand;

แต่คอมพิวเตอร์ควรเป็นแค่ถุงมือที่สวมมือไว้

the hand should really be the driver of the computing power.

มือนั่นแหละที่มีหน้าที่คอยขับเคลื่อน พลังของคอมพิวเตอร์ไป

Because I believe that the hand

เพราะผมเชื่อในพลังของมือ

in all its primitive, in all its physiological obscurity,

ด้วยพื้นฐานของมันทั้งหมด และด้วยจิตวิทยาที่ยังไม่ชัดแจ้ง

has a source, though the source is unknown,

มีต้นกำเนิดอยู่ แม้ว่าต้นกำเนิดนั้นจะไม่เป็นที่รู้จัก

though we don't have to be mystical about it.

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไร

We realize that the hand has been given us

เรารู้ดีว่ามือของเรานั้นได้ให้

by forces that are beyond our own autonomy.

พลังอำนาจที่อยู่เหนือความควบคุมของเรา

And I think when I draw drawings

ผมคิดว่าเวลาผมวาดรูป

which may imitate the computer, but are not computer drawings --

รูปอาจจะเหมือนออกมาจากคอมพิวเตอร์ แต่มันก็ไม่ใช่รูปที่คอมพิวเตอร์วาด

drawings that can come from sources

รูปที่มีต้นกำเนิดมาจากที่

that are completely not known, not normal, not seen,

ที่ไม่มีใครรู้ ไม่ธรรมดา ไม่เคยพบเห็น

yet the hand -- and that's what I really, to all of you who are working --

แต่มือนี่แหละที่สร้างมันขึ้นมา และนี่คือสิ่งที่ผมอยากบอกทุกคนที่ใช้มือ

how can we make the computer respond to our hand

เราจะทำให้คอมพิวเตอร์ทำงานตามมือเราได้อย่างไร

rather than the hand responding to the computer.

โดยไม่ให้มือของเราทำงานตามคอมพิวเตอร์

I think that's part of what the complexity of architecture is.

ผมคิดว่านี่คิดส่วนหนึ่งของความซับซ้อนทางสถาปัตยกรรม

Because certainly we have gotten used to the propaganda

เพราะเราคุ้นเคยอยู่กับโฆษณาชวนเชื่อ

that the simple is the good. But I don't believe it.

ว่าความเรียบง่ายนั้นแหละดี แต่ผมไม่เชื่อหรอก

Listening to all of you, the complexity of thought,

การได้ฟังพวกคุณทั้งหมด ความซับซ้อนของความคิด

the complexity of layers of meaning is overwhelming.

ความซับซ้อนหลากชั้นของความหมาย เป็นสิ่งที่น่าทึ่งเสียเหลือเกิน

And I think we shouldn't shy away in architecture,

ผมว่าเราไม่ควรหลบเลี่ยงมันในงานสถาปัตยกรรม

You know, brain surgery, atomic theory,

คิดดูสิ ศัลยกรรมสมอง ทฤษฎีอะตอม

genetics, economics

พันธุศาสตร์ เศรษฐศาสตร์

are complex complex fields.

เป็นสาขาความรู้ที่ซับซ้อน ซับซ้อนเสียเหลือเกิน

There is no reason that architecture should shy away

ไม่มีเหตุผลอะไรที่วงการสถาปัตยกรรมควรต้องหลบเลี่ยงความซับซ้อนนี้

and present this illusory world of the simple.

และนำเสนอแต่ความเรียบง่ายอันหลอกลวง

It is complex. Space is complex.

โลกมันซับซ้อน พื้นที่ก็ซับซ้อน

Space is something that folds out of itself into completely new worlds.

พื้นที่เป็นสิ่งที่คลี่ตัวเองออกสู่โลกใบใหม่

And as wondrous as it is,

มันมหัศจรรย์เสียจน

it cannot be reduced to a kind of simplification

เราไม่สามารถลดทอนมันให้เหลือเพียงความเรียบง่าย

that we have often come to be admired.

ที่เรามักชื่นชมได้

And yet, our lives are complex.

ชีวิตของเราก็เช่นกัน มันซับซ้อน

Our emotions are complex.

อารมณ์ของเราก็ซับซ้อน

Our intellectual desires are complex.

ความปรารถนาทางสติปัญญาของเราก็ซับซ้อน

So I do believe that architecture as I see it

ผมจึงเชื่อว่าสถาปัตยกรรมในมุมมองของผม

needs to mirror that complexity in every single space that we have,

จำเป็นต้องสะท้อนความซับซ้อนในทุกๆ พื้นที่ที่เรามี

in every intimacy that we possess.

ในทุกๆความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่เรามี

Of course that means that architecture is political.

แน่นอน นั่นหมายความว่าสถาปัตยกรรม จะต้องเกี่ยวข้องกับการเมือง

The political is not an enemy of architecture.

การเมืองมิใช่ศัตรูของสถาปัตยกรรม

The politeama is the city. It's all of us together.

การเมืองอยู่คู่กับเมือง รวมเราเข้าไว้ตัวกับ

And I've always believed that the act of architecture,

ผมเชื่อเสมอว่าการเคลื่อนไหวทางสถาปัตยกรรม

even a private house, when somebody else will see it, is a political act,

แม้แต่กับบ้านพักอาศัย เมื่อมีคนมาเห็นแล้วมันก็เป็นศิลปะการเมือง

because it will be visible to others.

เพราะมีผู้คนที่มองเห็นมันได้

And we live in a world which is connecting us more and more.

เราอยู่ในโลกที่เชื่อมโยงเราเข้าหากันมากขึ้นๆ

So again, the evasion of that sphere,

การหลบเลี่ยงขอบเขตของความซับซ้อน

which has been so endemic to that sort of pure architecture,

ที่กลายเป็นลักษณะเฉพาะถิ่นของสถาปัตยกรรมบริสุทธิ์

the autonomous architecture that is just an abstract object

สถาปัตยกรรมที่แสดงออกถึงตัวตนเพียงแค่เป็นวัตถุนามธรรม

has never appealed to me.

ไม่เคยถูกใจผมเลย

And I do believe that this interaction

และผมเชื่อในการสร้างความเชื่อมโยง

with the history, with history that is often very difficult,

กับประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะกับประวัติศาตร์ยากๆ

to grapple with it, to create

การทำความเข้าใจมัน เพื่อจะสร้างบางสิ่ง

a position that is beyond our normal expectations and to create a critique.

ที่เหนือความคาดหมายทั่วไปของเรา และนำมาซึ่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์

Because architecture is also the asking of questions.

เพราะสถาปัตยกรรมยังมีหน้าที่ตั้งคำถาม

It's not only the giving of answers.

มิใช่แค่ให้คำตอบเพียงอย่างเดียว

It's also, just like life, the asking of questions.

ก็เหมือนกับการตั้งคำถามในชีวิต

Therefore it is important that it be real.

จึงเป็นเรื่องสำคัญมากที่สถาปัตยกรรมจะต้องเป็นจริง

You know we can simulate almost anything.

เราสามารถจำลองอะไรขึ้นมาก็ได้เกือบทุกอย่าง

But the one thing that can be ever simulated

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถถูกจำลองได้

is the human heart, the human soul.

สิ่งนั้นคิอจิตใจของมนุษย์ จิตวิญญาณของมนุษย์

And architecture is so closely intertwined with it

และสถาปัตยกรรมเกี่ยวข้องกับมันอย่างเหนียวแน่นเหลือเกิน

because we are born somewhere and we die somewhere.

เพราะเกิดขึ้นในที่ที่หนึ่ง และตายไปในที่ที่หนึ่ง

So the reality of architecture is visceral. It's not intellectual.

ดังนั้น ในความเป็นจริง สถาปัตยกรรมจึงเป็นดั่งอวัยวะของเรา ไม่ได้เป็นสติปัญญา

It's not something that comes to us from books and theories.

ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราจากหนังสือหรือจากทฤษฎี

It's the real that we touch -- the door, the window,

มันเป็นสิ่งที่เราสัมผัส--- เป็นประตู หน้าต่าง

the threshold, the bed --

ทางเข้า เตียงนอน --

such prosaic objects. And yet,

ช่างเป็นของที่จืดชืด น่าเบื่อ แต่กระนั้น

I try, in every building, to take that virtual world,

ในทุกๆ อาคารของผม ผมพยายามนำโลกที่อยู่ในจิตวิญญาณของเรา

which is so enigmatic and so rich,

โลกที่แสนจะรุ่มรวย และแสนจะยากต่อการเข้าใจ

and create something in the real world.

มาสร้างขึ้นเป็นสิ่งที่จับต้องได้ในโลกความเป็นจริง

Create a space for an office,

สร้างพื้นที่สำหรับสำนักงาน

a space of sustainability

พื้นที่แห่งความยั่งยืน

that really works between that virtuality

ที่เป็นคำตอบที่ดีสำหรับการสร้างโลกเสมือนในใจของเรา

and yet can be realized as something real.

ที่ยังสามารถสร้างขึ้นเป็นสิ่งที่จับต้องได้

Unexpected versus habitual.

ไม่คาดคิด หรือติดเป็นนิสัย

What is a habit? It's just a shackle for ourselves.

นิสัยคืออะไร มันเป็นแค่พันธนาการที่ผูกเราไว้

It's a self-induced poison.

เป็นยาพิษที่เราสร้างขึ้้นเอง

So the unexpected is always unexpected.

ส่วนสิ่งที่ไม่คาดคิด ก็จะเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ

You know, it's true, the cathedrals, as unexpected,

จริงๆ นะครับ คุณเห็นไหม โบสถ์ใหญ่ๆเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย

will always be unexpected.

และยังคงเป็นอย่างนั้นเสมอ

You know Frank Gehry's buildings, they will continue to be unexpected in the future.

อาคารของแฟร้งค์ เกห์รี ก็ยังจะคงเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อในอนาคต

So not the habitual architecture that instills in us

นั้นหมายความว่าสถาปัตยกรรม ที่เราเคยชินไม่ได้ตราตึงอยู่ในใจ

the false sort of stability,

มันเป็นเหมือนเสถียรภาพแบบผิดๆ

but an architecture that is full of tension,

แต่สถาปัตยกรรมที่เปี่ยมไปด้วยแรงตึง

an architecture that goes beyond itself

เป็นสถาปัตยกรรมที่ก้าวพ้นตัวมันไป

to reach a human soul and a human heart,

เพื่อเชื่อมโยงสู่จิตวิญญาณของมนุษย์

and that breaks out of the shackles of habits.

และทลายพันธนาการของความเคยชินลง

And of course habits are enforced by architecture.

และแน่นอน ความเคยชินถูกหล่อหลอม ด้วยสถาปัตยกรรม

When we see the same kind of architecture

เมื่อเราอยู่ในสถาปัตยกรรมเดิมๆ

we become immured in that world of those angles,

เหมือนเราถูกกุมขังอยู่ด้วยมุมมองเดิมๆ

of those lights, of those materials.

แสงเดิมๆ วัสดุเดิมๆ

We think the world really looks like our buildings.

เราคิดว่าโลกช่างมีหน้าตา เหมือนกับอาคารของเราเสียจริง

And yet our buildings are pretty much limited by the techniques and wonders

และอาคารของเราก็ถูกจำกัดด้วยเทคนิควิธี

that have been part of them.

และความเชื่อต่างๆเบื้องหลังมัน

So again, the unexpected which is also the raw.

สิ่งที่ไม่คาดคิดเป็นคล้ายกับความดิบเถื่อน

And I often think of the raw and the refined.

และผมมักจะคิดว่าความดิบเถื่อนคู่กับความละเอียดละออ

What is raw? The raw, I would say

ความดิบคืออะไร ผมขอนิยามว่า

is the naked experience, untouched by luxury,

มันเป็นประสบการณ์พื้นๆ ไม่มีความหรูหรามาปนเปื้อน

untouched by expensive materials,

ไม่มีวัสดุแพงๆ

untouched by the kind of refinement

ไม่มีการประดิษฐ์ประดอย

that we associate with high culture.

ที่มักเกิดขึ้นในวัฒนธรรมชั้นสูง

So the rawness, I think, in space,

ส่วนความดิบในพื้นที่ ผมคิดว่า

the fact that sustainability can actually, in the future

ในอนาคต จะสามารถถ่ายทอดความยั่งยืน

translate into a raw space,

ในพื้นที่ดิบๆได้

a space that isn't decorated,

พื้นที่ที่ไม่ผ่านการประดับตกแต่ง

a space that is not mannered in any source,

พื้นที่ที่ไม่มีจริตใดๆ

but a space that might be cool in terms of its temperature,

แต่อาจมีอุณหภูมิเย็นสบาย

might be refractive to our desires.

อาจหักเหความปรารถนาของเรา

A space that doesn't always follow us

เป็นพื้นที่ที่ไม่ได้คอยตามเราต้อยๆ

like a dog that has been trained to follow us,

เหมือนสุนัขที่ถูกฝึกให้ตามเจ้าของ

but moves ahead into directions of demonstrating

แต่ก้าวไปข้างหน้าในทิศทางที่ชี้นำ

other possibilities, other experiences,

ความเป็นไปได้อื่นๆ ประสบการณ์ใหม่ๆ

that have never been part of the vocabulary of architecture.

ที่ไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของภาษาสถาปัตยกรรมใดมาก่อน

And of course that juxtaposition is of great interest to me

ผมให้ความสนใจกับการใช้สิ่งที่ขัดแย้งแตกต่าง

because it creates a kind of a spark of new energy.

เพราะมันจุกประกายพลังงานใหม่ๆ

And so I do like something which is pointed, not blunt,

และผมก็ชอบอะไรแหลมๆ ไม่ใช่ทื่อๆ

something which is focused on reality,

อะไรที่เพ่งความสนใจไปที่ความจริง

something that has the power, through its leverage,

อะไรที่มีกำลังเพียงพอ

to transform even a very small space.

ที่จะเปลี่ยนแปลงแม้กระทั่งพื้นที่ที่เล็กมากๆ

So architecture maybe is not so big, like science,

ดังนั้นสถาปัตยกรรมอาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่าวิทยาศาสตร์

but through its focal point

แต่ด้วยการส่งแรงงัดผ่านจุดหมุน

it can leverage in an Archimedian way

ด้วยวิธีของอาร์คีมีดีส

what we think the world is really about.

มันสามารถเคลื่อนโลกทั้งใบ

And often it takes just a building

และบ่อยครั้งที่อาคารเดียว

to change our experience of what could be done, what has been done,

สามารถพลิกความคิดเกี่ยวกับสิ่งเราสามารถทำ และสิ่งที่เราเคยทำๆมา

how the world has remained both in between stability and instability.

และโลกสามารถคงอยู่ระหว่าง ความเสถียรและความไม่เสถียรได้อย่างไร

And of course buildings have their shapes.

แน่นอนว่าอาคารชนิดต่างๆ มีรูปร่างหรือรูปแบบที่เฉพาะตัว

Those shapes are difficult to change.

ซึ่งนั่นก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลง

And yet, I do believe that in every social space,

แต่ผมเชื่อว่าทุกๆ พื้นที่ในสังคม

in every public space,

ทุกๆ พื้นที่สาธารณะ

there is a desire to communicate more

มีความต้องการที่จะสื่อสารกันมากขึ้น

than just that blunt thought, that blunt technique,

กว่าที่ความคิดทื่อๆ เทคนิคเดิมๆ เคยสื่อสาร

but something that pinpoints, and can point in various directions

แต่เป็นอะไรที่สามารถชี้จุดสำคัญในทิศต่างๆ

forward, backward, sideways and around.

ไปข้างหน้า ไปข้างหลัง ไปข้างๆ หรือไปรอบๆ

So that is indeed what is memory.

และนั่นคือความทรงจำ

So I believe that my main interest is to memory.

ผมเชื่อมั่นในการจดจำเหลือเกิน

Without memory we would be amnesiacs.

หากไม่มีมันเราจะสูญเสียความทรงจำ

We would not know which way we were going,

เราจะไม่รู้ว่ากำลังไปทางไหน

and why we are going where we're going.

ไม่รู้ว่าเราจะไปที่นั่นทำไม

So I've been never interested in the forgettable reuse,

ดังนั้นผมจึงไม่เคยสนใจนำของเก่าที่น่าลืมกลับมาใช้ใหม่

rehashing of the same things over and over again,

เป็นการทำสิ่งเดิมซ้ำๆ ซากๆ

which, of course, get accolades of critics.

ซึ่งแน่นอนว่ามักได้รางวัลจากนักวิจารณ์

Critics like the performance to be repeated again and again the same way.

นักวิจารณ์ชอบการแสดง ที่ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแบบเดิมๆ

But I rather play something

แต่ผมอยากจะเล่นอะไร

completely unheard of,

ที่ไม่เคยมีใครได้ยินได้ฟังมาก่อนมากกว่า

and even with flaws,

แม้ว่ามันจะมีข้อผิดพลาด

than repeat the same thing over and over which has been hollowed

ก็ยังดีเสียกว่าทำอะไรกลวงๆ ซ้ำๆ ซากๆ

by its meaninglessness.

เพราะมันช่างไร้ความหมาย

So again, memory is the city, memory is the world.

ความทรงจำสร้างเมือง ความทรงจำสร้างโลก

Without the memory there would be no story to tell.

หากปราศจากความทรงจำ ก็จะปราศจากเรื่องเล่า

There would be nowhere to turn.

ไม่มีที่ทางที่น่าสนใจ

The memorable, I think, is really our world, what we think the world is.

ผมคิดว่าสิ่งที่น่าจดจำสร้างโลกของเราขึ้นมา อย่างที่เราคิดว่ามันเป็น

And it's not only our memory,

และไม่ใช่เพียงความทรงจำของเราเท่านั้น

but those who remember us,

แต่รวมทั้งผู้ที่จดจำเราได้ด้วย

which means that architecture is not mute.

นั่นหมายความว่าสถาปัตยกรรมไม่ได้ปิดปากเงียบ

It's an art of communication.

แต่เป็นศิลปะแห่งการสื่อสาร

It tells a story. The story can reach into obscure desires.

เล่าเรื่องราว เรื่องราวที่จะไขความปรารถนาที่ไม่การจ่าง

It can reach into sources that are not explicitly available.

เข้าถึงแหล่งที่มาซึ่งมิได้มีอยู่อย่างชัดเจน

It can reach into millennia

สามารถย้อนกลับไปในสหัสวรรษ

that have been buried,

ที่ถูกฝังอยู่ในประวัติศาสตร์

and return them in a just and unexpected equity.

และนำมันกลับมาได้อย่างเที่ยงตรงอย่างไม่น่าเชื่อ

So again, I think the notion that

ผมไม่เคยชอบใจแนวคิดที่ว่า

the best architecture is silent has never appealed to me.

สถาปัตยกรรมที่ดีที่สุดต้องเงียบเชียบ

Silence maybe is good for a cemetery but not for a city.

ความเงียบอาจเป็นสิ่งที่ดีในสุสาน แต่ไม่ใช่กับเมือง

Cities should be full of vibrations, full of sound, full of music.

เมืองควรเต็มไปด้วยแรงสั่น เต็มไปด้วยสรรพเสียงและดนตรี

And that indeed is the architectural mission

นี่แหละเป็นภาระกิจของสถาปัตยกรรม

that I believe is important,

ที่ผมเชื่อว่าสำคัญเหลือเกิน

is to create spaces that are vibrant,

คือการสร้างพื้นที่ที่มีสีสัน

that are pluralistic,

เป็นพหุนิยม

that can transform the most prosaic activities,

ที่สามารถจะนำกิจกรรมที่น่าเบื่อที่สุด

and raise them to a completely different expectation.

มาเปลี่ยนเป็นบางอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

Create a shopping center, a swimming place

สร้างศูนย์การค้า หรือสระว่ายน้ำ

that is more like a museum than like entertainment.

ที่เป็นเหมือนพิพิธภัณฑ์ มากกว่าเป็นสถานให้ความบันเทิง

And these are our dreams.

นี่เป็นความฝันของเรา

And of course risk. I think architecture should be risky.

ส่วนความเสี่ยง ผมคิดว่าสถาปัตยกรรมต้องกล้าเสี่ยง

You know it costs a lot of money and so on, but yes,

แน่นอนว่ามันจะต้องในเงินมหาศาล แต่อย่างไรก็ตาม

it should not play it safe.

สถาปัตยกรรมไม่ควรกลัวความล้มเหลว

It should not play it safe, because if it plays it safe

เพราะว่าหากกลัวความล้มเหลวแล้ว

it's not moving us in a direction that we want to be.

มันจะไม่สามารถนำเราไปในทิศทางที่ต้องการได้

And I think, of course,

แน่นอน ผมคิดว่า

risk is what underlies the world.

ความเสี่ยงเป็นพื้นฐานของโลก

World without risk would not be worth living.

โลกที่ปราศจากความเสี่ยงเป็นโลกที่ไม่ควรค่าที่จะอยู่

So yes, I do believe that the risk we take in every building.

ใช่ครับ ผมเชื่อว่าความเสียงที่เรายอมใส่ไปในทุกๆ อาคาร

Risks to create spaces that have never been cantilevered to that extent.

เสี่ยงที่จะสร้างพื้นที่ยื่นยาวเกินจากเขตที่เคยมีมาก่อน

Risks of spaces that have never been

เสี่ยงที่จะสร้างพื้นที่ที่ไม่เคยมีมาก่อน

so dizzying,

แม้จะน่าเวียนหัว

as they should be, for a pioneering city.

แต่มันก็เหมาะสมแล้วกับการผลักดันเมือง

Risks that really move architecture

ความเสี่ยงที่ขับเคลี่อนสถาปัตยกรรม

even with all its flaws, into a space which is much better

แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องก็ทำให้พื้นที่ดีขึ้น

that the ever again repeated

ดีกว่าสิ่งที่ถูกทำซ้ำๆ

hollowness of a ready-made thing.

สิ่งสำเร็จรูปที่ไร้คุณค่า

And of course that is finally what I believe architecture to be.

และสุดท้าย สิ่งที่ผมเชื่อว่าสถาปัตยกรรมเป็น

It's about space. It's not about fashion.

คือ พื้นที่ ไม่ใช่แฟชั่น

It's not about decoration.

ไม่ใช่การประดับตกแต่ง

It's about creating with minimal means

แต่เป็นการสร้างจากต้นทุนที่น้อยที่สุด

something which can not be repeated,

ให้เกิดสิ่งที่ไม่สามารถนำไปลอกเลียนแบบ

cannot be simulated in any other sphere.

ไม่สามารถจำลองขึ้นในสภาพแวดล้อมอื่น

And there of course is the space that we need to breathe,

ในที่ที่เป็นเหมือนอากาศให้เราดำรงชีวิตอยู่ได้

is the space we need to dream.

ก็คือพื้นที่ที่เราใฝ่ฝันถึง

These are the spaces that are

เป็นพื้นที่ที่อาจจะ

not just luxurious spaces for some of us,

ไม่ได้หรูหราสำหรับพวกเราบางคน

but are important for everybody in this world.

แต่ว่าสำคัญกับทุกๆคนในโลกใบนี้

So again, it's not about the changing fashions, changing theories.

สถาปัตยกรรมไม่ใช่เรื่องของเทรนด์แฟชั่น หรือทฤษฎีที่เปลี่ยนไป

It's about carving out a space for trees.

แต่เป็นการสลักเสลาพื้นที่สำหรับต้นไม้

It's carving out a space where nature can enter

พื้นที่ที่ธรรมชาติจะเข้าไป

the domestic world of a city.

ในโลกของที่อยู่อาศัยในเมืองได้

A space where something which has never seen a light of day

เปลี่ยนสเปซที่ไม่เคยมีแสงสว่างส่องถึง

can enter into the inner workings of a density.

ให้มีคุณภาพ และประสิทธิภาพในการทำงานสูง

And I think that is really the nature of architecture.

ผมคิดว่านี่แหละคือธรรมชาติของสถาปัตยกรรม

Now I am a believer in democracy.

และผมก็เชื่อในประชาธิปไตย

I don't like beautiful buildings

ผมไม่ชอบตึกสวยๆ

built for totalitarian regimes.

ที่สร้างขึ้นเพื่อระบอบเผด็จการ

Where people cannot speak, cannot vote, cannot do anything.

ที่ผู้คนไม่สามารถออกความเห็น ลงคะแนนเสียง ไม่สามารถทำอะไรทั้งนั้น

We too often admire those buildings. We think they are beautiful.

บ่อยครั้งที่เราชื่นชมอาคารเหล่านี้ เพียงเพราะเราคิดว่ามันสวยงาม

And yet when I think of the poverty of society

แต่เมื่อย้อนกลับมามองความยากจนในสังคม

which doesn't give freedom to its people,

ว่ามันไม่ได้ให้เสรีภาพแก่ประชาชนเลย

I don't admire those buildings.

ผมจึงไม่ศรัทธาในอาคารเหล่านี้

So democracy, as difficult as it is, I believe in it.

ผมจึงเชื่อในประชาธิปไตยไม่ว่ามันจะยากเข็ญแค่ไหน

And of course, at Ground Zero what else?

และแน่นอนครับ ผมต้องพูดถึงกราวนด์ซีโร่ จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

It's such a complex project.

มันเป็นโปรเจคที่ซับซ้อนเหลือเกิน

It's emotional. There is so many interests.

เป็นเรื่องอ่อนไหว มีเรื่องที่เกี่ยวข้องมากมาย

It's political. There is so many parties to this project.

เป็นเรื่องทางการเมืองซึ่งมีผู้เกี่ยวข้องหลายฝ่าย

There is so many interests. There's money. There's political power.

ทั้งเรื่องเงิน เรื่องอำนาจทางการเมือง

There are emotions of the victims.

สภาพจิตใจของผู้เคราะห์ร้าย

And yet, in all its messiness, in all its difficulties,

และถึงกระนั้น ท่ามกลางความสับสนอลหม่าน และความยุ่งยากทั้งหมด

I would not have liked somebody to say,

ผมไม่ได้อยากให้มีคนมาหาผมแล้วพูดว่า

"This is the tabula rasa, mister architect -- do whatever you want."

"ผมไม่มีความเห็นอะไรครับคุณสถาปนิก ทำตามใจคุณได้ทุกอย่างเลยครับ"

I think nothing good will come out of that.

ผมคิดว่านั่นไม่ช่วยอะไรสักอย่าง

I think architecture is about consensus.

ผมคิดว่าสถาปัตยกรรมเป็นเรื่องของเสียงส่วนใหญ่

And it is about the dirty word "compromise." Compromise is not bad.

เป็นเรื่องของ "การประนีประนอม" ที่มักถูกรังเกียจ แต่มันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

Compromise, if it's artistic,

จงประนีประนอม หากมันเป็นเรื่องของศิลปะ

if it is able to cope with its strategies --

หากมันยังอยู่ในลู่ทางของยุทธศาสตร์เดิม

and there is my first sketch and the last rendering --

นี่คือแบบร่างชิ้นแรกของผม เปรียบเทียบกับงานออกแบบขั้นสุดท้าย

it's not that far away.

มันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

And yet, compromise, consensus,

แต่อย่างไร การประนีประนอม และการรับฟังเสียงส่วนใหญ่

that is what I believe in.

คือสิ่งที่ผมเชื่อมั่น

And Ground Zero, despite all its difficulties, it's moving forward.

และไม่ว่าทุกอย่างจะยากเย็นแค่ไหน งานที่กราวนด์ซีโร่ยังคงดำเนินต่อไป

It's difficult. 2011, 2013. Freedom Tower, the memorial.

แม้ว่ามันจะยาก ไม่ว่าปี 2011 หรือ 2013 อนุสรณ์สถาน ตึกเสรีภาพ

And that is where I end.

ผมจะจบการพูดด้วยการบอกคุณว่า

I was inspired when I came here as an immigrant

อเมริกาสร้างแรงบันดาลใจให้ผมอย่างมาก

on a ship like millions of others,

ผมมาที่นี่ในฐานะผู้ลี้ภัยบนเรือ เฉกเช่นเดียวกับผู้คนนับล้าน

looking at America from that point of view.

มองแผ่นดินอเมริกาจากตรงนั้น

This is America. This is liberty.

ผมคิดว่า นี่แหละอเมริกา นี่แหละเสรีภาพ

This is what we dream about. Its individuality,

นี่คืดสิ่งที่เราล้วนใฝ่ฝันถึง ความเป็นปัจเจกนิยม

demonstrated in the skyline. It's resilience.

สะท้อนออกมาในเส้นขอบฟ้าของเมือง เช่นเดียวกับความยืดหยุ่น

And finally, it's the freedom that America represents,

และท้ายที่สุด มันคือเสรีภาพ ที่เป็นสัญลักษณ์ของอเมริกา

not just to me, as an immigrant, but to everyone in the world. Thank you.

ไม่ใช่เฉพาะกับผมที่เป็นผู้ลี้ภัย แต่กับทุกๆ คนบนโลกใบนี้ ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: I've got a question.

คริส แอนเดอร์สัน: ผมมีคำถามครับ

So have you come to peace

สรุปว่าคุณตกลงเจรจา

with the process that happened at Ground Zero

กระบวนการทำงานที่กราวนด์ซีโร่

and the loss of the original, incredible design that you came up with?

เรื่องการเปลี่ยนแบบจากดีไซน์เดิมที่เหลือเชื่อของคุณ ได้เรียบร้อยหรือยังครับ

Daniel Libeskind: Look. We have to cure ourselves

แดเนียล ลิเบสกิน: ครับ คนเราต้องรู้จักรักษาตัวเอง

of the notion that we are authoritarian,

จากการเป็นจอมเผด็จการ

that we can determine everything that happens.

ที่คอยบงการทุกสิ่งอย่าง

We have to rely on others, and shape the process in the best way possible.

เราต้องรู้จักการพึ่งพาผู้อื่น และขัดเกลากระบวนการ ไปในวิถีที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

I came from the Bronx. I was taught not to be a loser,

ผมมาจากบรองส์ ผมถูกสอนไม่ให้เป็นไอ้ขี้แพ้

not to be somebody who just gives up in a fight.

ไม่ให้เป็นคนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ

You have to fight for what you believe. You don't always win

คุณต้องต่อสู้เพื่อสิ่งที่คุณเชื่อมั่น แม้ว่าอาจจะไม่ชนะ

everything you want to win. But you can steer the process.

ในสิ่งที่คุณอยากชนะเสมอไป แต่คุณสามารถควบคุมกระบวนการ

And I believe that what will be built at Ground Zero

และผมเชื่อว่าสิ่งที่เราจะสร้างที่กราวด์ซีโร่

will be meaningful, will be inspiring,

จะมีความหมายและสร้างแรงบันดาลใจอย่างมาก

will tell other generations of the sacrifices,

มันจะเล่าเรื่องราวของการเสียสละให้คนรุ่นต่อไป

of the meaning of this event.

ได้เข้าใจความหมายของเหตุการณ์ครั้งนั้น

Not just for New York, but for the world.

ไม่ใช่แค่เพียงกับนิวยอร์ค แต่กับโลกทั้งใบ

Chris Anderson: Thank you so much, Daniel Libeskind.

คริส แอนเดอร์สัน: ขอบคุณมากครับ แดเนียล ลิเบสกิน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)