A sci-fi vision of love from a 318-year-old hologram | Monica Byrne

Çeviri: Olcay Söngüt Gözden geçirme: Sancak Gülgen

Do I look real to you?

Size gerçek görünüyor muyum?

Hope so.

Umarım öyleyimdir.

I have no idea if you're seeing this,

Bunu görüp göremediğinize dair hiç bir fikrim yok,

but I'm just going to look ahead and trust that you're there.

ama ben, sadece önüme bakacağım ve sizin orada olduğunuzu umacağım.

I've drawn a semicircle in the sand in front of me

Önümdeki kuma bir tane yarım daire çizdim

so I don't walk past it and look like I'm floating in midair.

üstünden geçmiyorum ve sanki havada süzülür gibi görünüyorum.

Right now I'm standing

Şimdi, ayakta duruyorum

in the open air,

açık bir havada

on a beach under a palm tree,

sahilde bir palmiye ağacının altında,

in the exact spot where your stage used to be.

tam sahnenizin bir zamanlar olduğu yerde.

I have 12 minutes with you.

Sizinle 12 dakikam var.

I set a limit.

Bir sınır koydum.

My wife Navid once said

Eşim Navid, zamanında bana,

that infinite possibility is a creator's worst enemy.

sonsuz ihtimal bir yaratıcının en kötü düşmanı demişti.

For example, this dress: I'd asked her to design something

Örneğin, bu elbise: ondan, 23.yüzyıl Kahire'sinde

that a priest might have worn in 23rd-century Cairo.

bir din adamının giyebileceği bir şeyler tasarlamasını istedim.

But we only had three days to make it,

Fakat, bunu yapmak için sadece üç günümüz vardı,

and the only fabric we had

ve elimizdeki tek kumaş

was an old duvet cover that another resident left behind.

başka bir mukimin geride bıraktığı yatak kılıfıydı.

But she did it, and it's perfect.

Ama yaptı ve harika oldu.

And she looked at it and said,

Ona baktı ve dedi ki,

"Proof of concept -- creation needs constraint."

"Kavramın delili -- yaratım sınırlanmalı."

So with these 12 minutes,

Yani bu 12 dakika içinde,

I'm going to tell you about my greatest discovery.

size en büyük keşfimi anlatacağım.

For my whole life, my obsession has been eternal life,

Tüm hayatım boyunca, sonsuz hayat, takıntım olmuştur,

as I know it is so many of yours.

bildiğim gibi, sizin de birçoğunuz için öyle.

You may be happy to know that your research will pay off.

Araştırmalarınızın meyve vereceğini bilmekten mutlu olabilirsiniz.

I am 318 years old.

Ben 318 yaşındayım.

The average human lifespan is now 432 years,

Ortalama yaşam süresi artık 432 yıl

and my work has been to extend the human lifespan indefinitely.

ve işim, insan yaşamını süresiz olarak uzatmaktır.

And I've never questioned that someday,

Ve bir gün hoşnut olacağımız

we'll reach a point where we'll be content.

bir noktaya ulaşacağımızı, asla sorgulamadım.

But the opposite keeps happening:

Ama zıttı sürekli oluyor:

the longer we live, the longer we want to live,

daha uzun yaşadıkça, daha uzun yaşamak istiyoruz,

the less we want to die.

ölmeyi daha az istiyoruz.

Who can blame us?

Bizi kim suçlayabilir ki?

The universe is so big.

Kâinat öyle büyük ki.

There won't ever not be more to see.

Daha fazlasını göremeyeceğiz diye bir şey asla olmayacak.

Just yesterday,

Daha dün,

I was reading about how you can take out a boat on Europa

Avrupa'yı bir botla nasıl gezebileceğiniz ve gezegenin bir adasından

and sail from island to island all over the planet,

ötekisine nasıl yelken açabileceğinizle ilgili bir şeyler okuyordum

and some of the islands have villages that you can stay and visit

ve adaların bazılarında, kalıp gezebileceğiniz

and sleep under the shadow of Jupiter.

Jüpiter'in gölgesi altında uyuyabileceğiniz kasabalar var.

And then there's this other island where there's just one songwriter

Ve sonra, sadece bir tane şarkı yazarının oturup,

who sits and plays mandolin for the ocean.

okyanusa mandolin çaldığı şu ada var.

And then there are others where there's no one

Ve sonra, şimdi ve daha önce hiç kimsenin olmadığı

and there never has been,

diğer yerler var

and so you go just for the pleasure of touching your foot to sand

ve siz, daha önce hiç kimsenin ayak basmadığı toprağa

that no foot has ever touched before.

dokunmanın hazzına varıyorsunuz.

You could spend 400 years doing just that.

Sadece bunu yaparak 400 yıl geçirebilirsiniz.

Right now the Moon is rising in the Northeast.

Şimdi Ay, kuzeydoğudan yükseliyor.

I can see the cities on it with my naked eye.

Çıplak gözlerle, üstündeki şehirleri görebiliyorum.

They're connected like nerve clusters:

Sinir kümeleri gibi bağlılar:

Mariapolis on the South Pole, and Ramachandran on the Equator.

Güney Kutbu'nda Mariapolis, Ekvator'da Ramachandran.

And New Tehran in the Sea of Tranquility.

Ve Huzur Denizinde ise yeni Tahran.

That's where Navid and I met.

Burası Navid'le tanıştığımız yer.

We were both artists downtown.

İkimizde şehirde sanatçıydık.

The day we met, we were passing each other in Azadi Square,

Tanıştığımız gün, Azadi meydanında

birbirimizin yanından geçiyorduk

and we bumped shoulders.

ve omuzlarımız çarpıştı.

And I turned to apologize

Ve özür dilemek için döndüm

and she, without saying hello or introducing herself or anything,

ve o, daha selam vermeden ya da kendini tanıtmadan,

said, "Well, why do you think we didn't just pass through each other?"

dedi ki, "Madem öyle, neden sadece birbirimizin içinden geçmedik ki?"

And first of all, I thought, "Who the hell are you?"

Ve ilk düşündüğüm şey, "Sen de kimsin?"

But second, the question annoyed me,

Fakat sonra, bu soru beni rahatsız etti,

because the answer is so simple.

çünkü cevabı gayet netti.

I said, "We didn't pass through each other

Dedim ki, "Birbirimizin içinden geçmedik

because elementary particles have mass

çünkü temel parçacıkların kütlesi var

and because the space between elementary particles

ve temel parçacıklar arasındaki boşluk

is filled with the binding energy that also has the properties of mass,

kütle özelliklerine de sahip bağlanım enerji ile dolu

and we've known that for 800 years."

ve biz bunu 800 yıldır biliyoruz."

She must have been in one of those moods

Büyük ihtimalle, yabancılarla dalaşmayı

where she likes to mess with strangers.

sevdiği ruh hallerinden birisi içindeydi.

Or maybe she was just flirting with me,

Ya da sadece, benle flört ediyordu,

because she looked at me and said, "I thought you'd say that.

çünkü bana bakıp, "böyle söyleyeceğini biliyordum.

Think deeper."

Derin düşünüyorsun." dedi.

And then she took off her belt,

Ve sonra kemerini çıkarttı,

this belt that I'm wearing now,

şimdi takıyor olduğum bu kemeri

and she said,

ve dedi ki,

"Our universe is built so that particles have mass.

"Kainat, parçacıkların kütlesi olacak şekilde inşa ediliyor.

Without that basic constraint,

Bu temel kısıtlama olmazsa,

we'd have just passed right through each other at the speed of light

birbirimizin içinden ışık hızıyla geçer

and never even known."

ve bundan haberimiz bile olmazdı."

And that's how our romance began.

Ve böylece ilişkimiz başladı.

Navid and I

Navid'le benim

never ran out of things to talk about.

konuşacak şeylerimiz hiç bitmezdi.

Never.

Hem de hiç.

It was incredible.

Bu inanılmaz bir şeydi.

It was like we were both heroes climbing up into a mountain range together

Sanki, ikimizde birlikte dağlardan yukarı tırmanan kahramanlar gibiydik

and we kept arriving at new vistas,

ve yeni manzaralara varıp durduk

and these new, perfect constellations of words

ve bu mükemmel kelimeler kümesi

would come out of us to describe them.

bunları tasvir etmek için ağzımızdan çıkıverirdi.

And we'd forget them as soon as we made them,

Ve bunu yapar yapmaz hemen unutur

and throw them over our shoulder and go on to the next thing, on and up.

ve omzumuzdan silkeler, bir sonraki şeye geçer ve devam ederdik.

Or one time, Navid said that our talk was like we were always making bread,

Bir keresinde, Navid, sohbetlerimizin ekmek yapmak gibi olduğunu söyledi,

and that we were always adding in a little more flour

sanki her defasında biraz daha fazla un katıyor

and a little more water,

biraz daha fazla su ekliyorduk,

and folding it in and turning it over

içine kıvırıp, ters yüz ediyor,

and never getting around to baking it.

ve bir türlü pişiremiyorduk.

If my obsession was eternal life, Navid's obsession was touch.

Benim takıntım sonsuz hayat ise, Navid'inki de dokunmaktır.

She had a genius for it.

Bunun için eşsiz bir yeteneği var.

All of her work revolved around it.

Bütün işi bununla alakalı.

My body was like a canvas for her,

Vücudum onun için bir tuval gibiydi

and she would draw her fingertip down over my face so slowly

ve parmağını yüzümden aşağı öyle yavaş indirirdi ki

that I couldn't feel it moving.

hareket ettiğini bile hissetmezdim.

And she was obsessed with the exact moment

Ve onun, kendi vücudumla onunkini

when I would stop being able to tell the difference between her body and mine.

ayırt edemediğim o ana takıntısı vardı.

Or she would just lie across me and dig her shoulder into mine

Ya da boylu boyuna uzanıp, omuzunu omuzuma sokuşturdu

and say, "Pilar, why does this feel so good?"

ve "Pilar, bu neden bu kadar güzel hissettiriyor?" derdi.

I'd say, "I don't know!"

Ben de, "Bilmem!" diyordum.

And she always had a facetious answer for her facetious question,

Ve onun, bu şakacı soruları için hep şakacı cevapları olurdu,

but the answer I remember today is,

fakat şimdi benim hatırladığım cevabı,

"It feels good

"İyi hissettiriyor

because the universe chose its constraints,

çünkü kâinat sınırlarını seçti

and we are its art."

ve biz onun sanatıyız."

It's always funny what you think the future is going to be like

Geleceğin neye benzeyeceğini ve gerçekte neye dönüştüğünü

versus what it turns out to be.

düşünmek hep komik olmuştur.

In your time, scientists thought humans could freeze themselves

Sizin zamanınızda, bilim adamları, insanların kendilerini dondurup

and wake up in the future.

gelecekte uyanacaklarını sanıyorlardı.

And they did -- but then they died.

Evet uyandılar -- ama sonra öldüler.

In your time, scientists thought humans could replace organs

Sizin zamanınızda bilim adamları insanların organlarını değiştirip

and extend life for hundreds of years.

hayatlarını yüzlerce yıl uzatacaklarını düşünüyorlardı.

And they did,

Ve yaptılar da,

but eventually, they died anyway.

ama sonunda, yine de öldüler.

In your time, Earth is the only place people live.

Sizin zamanınızda, yeryüzü insanların yaşadığı tek yerdi.

In my time, Earth is the place people come to die.

Benim zamanımda, yeryüzü insanların ölmeye geldiği bir yer.

So when Navid started to show the signs,

Ve Navid işaretleri göstermeye başladığında,

our friends assumed I would do what everyone does,

arkadaşlarımız, herkesin yapacağı şeyi yapacağımı tahmin etmişlerdi,

which is say goodbye and send her to Earth,

yani ona hoşçakal deyip onu yeryüzüne göndermeyi,

so that none of us would have to look at her

böylece hiçbirimiz ona bakmak zorunda kalmayacaktık

or be around her or think about her and her ...

ya da onun etrafında olmak veya onu düşünmek, onun ...

failure to keep living.

yaşamını sürdüremeyişini.

More than anything,

Her şeyden çok,

they didn't want to be around her actual physical body.

onlar, onun fiziksel vücudunun yakınlarında olmak istemediler.

They kept referring to it as "declining,"

Vücudundan "düşüş" olarak bahsediyorlardı,

even though she herself was fascinated by it,

buna karşın, o vücuduna hayranlık duyuyordu,

the changes it was going through,

vücudunun geçirdiği değişikliklere

following the rules of its nature day by day, independent of her will.

ve onun isteğinin dışında, gün be gün doğasının kurallarına uymasına.

I did send Navid to Earth.

Navid'i yeryüzüne gönderdim.

But I came with her.

Fakat ben de onunla gittim.

I remember a friend of ours, just before we left, said,

Bir arkadaşımızın, ayrılmadan hemen önce bize,

"I just think it's arrogant,

"Bunun küstahça olduğunu düşünüyorum,

like the rules don't apply to you, like you think your love is that special."

sanki kurallar sizin için geçerli değil, sanki aşkınız o kadar özelmiş gibi."

dediğini hatırlıyorum.

But I did.

Ama öyleydi.

So, even here on Earth,

Ve işte burada yeryüzünde bile,

I kept working on how to extend life.

hayatı nasıl uzatacağımla ilgili çalıştım.

It didn't occur to me

Sonra aklıma başka

that there could be any other response.

bir cevabın olabileceği geldi.

I kept going back to that thing that Navid said to me

Navid'in bana, o gün Azadi Meydanı'nda söylediği,

that day in Azadi Square,

o şeye aklım gidiyordu,

that without that basic constraint --

o temel kısıtlama olmasaydı --

a universe that granted mass to matter --

kütleyi maddeye heba eden bir kâinat olmasaydı --

we would not exist.

biz var olmazdık.

That's one rule.

Bu tek kural.

Another rule is that all mass is subject to entropy.

Diğer kural, bütün kütle entropiye mahkumdur.

And there is no way to be in this universe without mass.

Ve kütle olmadan, bu kâinatta olmanın hiç bir yolu yok.

I know. I tried everything.

Biliyorum. Her şeyi denedim.

I tried creating a photon box where the Higgs field was altered.

Higgs alanının değiştirildiği bir foton kutusu yaratmayı denedim.

I tried recording all subatomic movements in my body

Vücudumdaki, bütün atom altı hareketleri kaydedip,

and replaying them on closed loop.

onları kapalı bir döngüde yeniden oynatmayı denedim.

Nothing worked.

Hiçbiri işe yaramadı.

But my final innovation was to create a coil dimension

Fakat, son metodum, içinde zamanın süresiz yavaşladığı,

with the boundaries of a body in which time moved infinitely slower,

bir vücudun sınırlarıyla, bir sarmal boyutu yaratmaktı,

but whose projection would appear to move in normal time.

ama yansıması, normal akıyormuş gibi görünecekti.

That body would then appear in our universe as a hologram --

Bu vücut bizim kainatımızda bir hologram olarak görünecekti

here but not here.

burada ama burada değil.

When I realized I'd done it,

Bu yaptığımı farkettiğimde,

I ran to her room,

odasına koştum,

so happy to tell her I'd done it,

başarımı anlatmak için o kadar mutluydum ki,

moving through space almost normally to all eyes,

nerdeyse normal şekilde uzaydan geçip bütün gözlere girmeyi

even to my own,

hatta kendiminkine bile

and went to lie down next to her,

ve yanına uzanmaya gittim

and forgot, and fell right through her.

ve unutmuşum, onun içine düştüm.

I'd found a way to eternal life,

Sonsuz hayatın bir yolunu bulmuştum

at the expense of the one thing Navid loved most,

ve bunu, Navid'in en sevdiği tek şey pahasına yaptım,

which was to touch and be touched.

yani dokunmak ve dokunulmak.

And she threw me out.

Ve beni dışarı attı.

I still got to watch, though.

Yine de izlemek zorundaydım.

Humans live 400 years now,

İnsanlar artık 400 yıl yaşıyor,

and we still die.

ve hala ölüyoruz.

And when death comes,

Ve ölüm geldiğinde,

the dying still pick at their bedsheets,

hala onları yatak örtülerinde yakalıyor

and their arms break out in blue and violet blooms on the insides,

ve kolları şişip kararıyor ve içleri morarıyor

and their breaths get further and further apart,

ve nefesleri git gide, git gide yavaşlıyor,

like they're falling asleep.

sanki uykuya dalıyorlarmış gibi.

I've always thought that

Her zaman, hayata anlam

what gives a life meaning is adventure.

katan şeyin macera olduğunu düşünürdüm.

And death is just a problem

Ve ölüm, çözümünü

we haven't discovered the solution to yet.

henüz bulamadığımız bir problem.

But maybe a life has meaning only because it ends.

Fakat, belki de, sırf bittiği için, hayatın bir anlamı var.

Maybe that's the paradox:

Belki de paradoks bu:

constraints don't constrain, they allow perfect freedom.

Sınırlar sınırlamıyor, mükemmel özgürlüğe izin veriyor.

(Sighs)

(İç çekiyor)

There was a thunderstorm here this morning.

Bu sabah burada bir fırtına vardı.

There is another forecast for tonight,

Gece için başka bir hava tahmini var

but for now the sky is clear.

ama şimdilik, hava açık.

I can't feel the wind here,

Burada rüzgarı hissedemiyorum

but I just asked one of the caretakers who passed by what it felt like,

ama az önce yanımdan geçen bakıcılardan

birine havanın nasıl olduğunu sordum

and she said it felt warm, like melted butter.

ve o da, ılık olduğunu söyledi, sanki erimiş tereyağı gibi.

An answer worthy of my wife.

Eşime layık bir cevap.

I have to find my way back to the flesh.

Bir şekilde bedenime geri dönmeliyim.

Until then, I take up no space but the space you give me.

O zamana dek, hiç ara vermeyeceğim sizin bana verdiğiniz ara hariç.