A sci-fi vision of love from a 318-year-old hologram | Monica Byrne

Translator: Aliasghar Abbasi Reviewer: Hajar Almasi

Do I look real to you?

آیا به نظرتون واقعی میام؟

Hope so.

امیدوارم اینطور باشه.

I have no idea if you're seeing this,

مطمئن نیستم که دارید اینو می‌بینید یا نه،

but I'm just going to look ahead and trust that you're there.

اما من فقیط میخوام به جلو یک نگاهی بندازم و مطمئن باشم شما اونجایید.

I've drawn a semicircle in the sand in front of me

من یک نیم دایره در شن هایی که مقابل من قرار دارند کشیدم

so I don't walk past it and look like I'm floating in midair.

من ازش رد نمیشم و اینطور به نظر میاد که توی هوا شناورم.

Right now I'm standing

حالا من در هوای آزاد

in the open air,

ایستادم،

on a beach under a palm tree,

در ساحل و زیر یک درخت خرما،

in the exact spot where your stage used to be.

دقیقا در همان نقطه ای که زمانی شما بودید.

I have 12 minutes with you.

من ۱۲ دقیقه با شما دارم.

I set a limit.

یک محدودیت می‌گذارم.

My wife Navid once said

همسر من، نوید،زمانی می‌گفت که (ضدیت کلیشه جنسیتی: معرفی نوید با جنسیت زن)

that infinite possibility is a creator's worst enemy.

بی نهایت امکان پذیری بدتری دشمن یک سازنده است.

For example, this dress: I'd asked her to design something

برای مثال، این لباس، من ازش خواستم که برام چیزی رو طراحی کنه

that a priest might have worn in 23rd-century Cairo.

که ممکنه یک کشیش در قرن ۲۳ در قاهره بپوشه.

But we only had three days to make it,

اما ما تنها ۳ روز برای ساختنش زمان داشتیم،

and the only fabric we had

و تنها پارچه ای که داشتیم

was an old duvet cover that another resident left behind.

یک ملحفه قدیمی بود که یکی دیگر از ساکنان، جا گذاشته بود.

But she did it, and it's perfect.

اما اون انجامش داد، و این عالیه.

And she looked at it and said,

و اون بهش نگاه کرد و گفت،

"Proof of concept -- creation needs constraint."

این اثباتی بر این مدعاست -- آفرینش به محدودیت نیاز داره."

So with these 12 minutes,

پس با این ۱۲ دقیقه،

I'm going to tell you about my greatest discovery.

قصد دارم درمورد بزرگترین کشف خودم بگم.

For my whole life, my obsession has been eternal life,

برای همه عمرم، فکر و ذکرم زندگی همیشگی بوده،

as I know it is so many of yours.

و میدونم که این فکر توی سر خیلی از شماها هم هست.

You may be happy to know that your research will pay off.

شاید خوشحال بشید اگر بدونید پژوهشهاتون جواب خواهد داد.

I am 318 years old.

من ۳۱۸ سال دارم.

The average human lifespan is now 432 years,

متوسط طول عمر انسان، الان ۴۳۲ سال هست.

and my work has been to extend the human lifespan indefinitely.

و کار من این بوده که طول عمر انسان رو بی نهایت کنم.

And I've never questioned that someday,

و من هیچگاه از خودم نپرسیدم که

we'll reach a point where we'll be content.

ما زمانی به نقطه ای خواهیم رسید که قانع باشیم.

اما مدام برعکس اون اتفاق میفته:

But the opposite keeps happening:

the longer we live, the longer we want to live,

هر چی بیشتر زندگی می‌کنیم، دوست داریم که هنوزم بیشتر زندگی کنیم

the less we want to die.

و کمتر میخوایم که بمیریم.

Who can blame us?

چه کسی میتونه مارو سرزنش کنه؟

The universe is so big.

دنیا خیلی بزرگه.

There won't ever not be more to see.

همیشه چیزای بیشتری برای دیدن هست.

Just yesterday,

همین دیروز،

I was reading about how you can take out a boat on Europa

داشتم راجع به این میخوندم که چطور میشه یک قایق رو در اروپا به آب انداخت

and sail from island to island all over the planet,

و جزیره به جزیره دور دنیا رو گشت.

and some of the islands have villages that you can stay and visit

و بعضی از جزیره ها، روستاهایی دارند که میتونی توشون بمونی و ازشون دیدن کنی

and sleep under the shadow of Jupiter.

و زیر سایه سیاره مشتری بخوابی،

And then there's this other island where there's just one songwriter

و جزیره دیگه ای وجود داره که توش فقط یک آهنگساز هست

who sits and plays mandolin for the ocean.

که میشینه و برای اقیانوس ماندولین مینوازه.

And then there are others where there's no one

و جزیره هایی وجود دارند که هیچکسی توشون نیست

and there never has been,

و هیچوقت هم نبوده،

and so you go just for the pleasure of touching your foot to sand

و بنابراین میتونی بری و لذت ببری از لمس پاهات با ماسه هایی

that no foot has ever touched before.

که هیچ کس تاحالا اونارو لمس نکرده

You could spend 400 years doing just that.

تو میتونی ۴۰۰ سال رو فقط مشغول این کار باشی.

Right now the Moon is rising in the Northeast.

همین الان، ماه داره از شمال شرق بالا میاد.

من با چشم غیرمسلح میتونم شهرهای روی اونو ببینم.

I can see the cities on it with my naked eye.

They're connected like nerve clusters:

اونها مانند خوشه‌های عصبی به هم متصل هستند؛

Mariapolis on the South Pole, and Ramachandran on the Equator.

ماریاپولیس در قطب جنوب و راماچاندران در خط استوا.

And New Tehran in the Sea of Tranquility.

و تهران جدید در دریای آرام.

That's where Navid and I met.

اونجا، جاییه که من و نوید با هم دیدار کردیم.

We were both artists downtown.

ما هر دو هنرمندایی بودیم در مرکز شهر

روزی که همو دیدیم، ما داشتیم توی میدون آزادی از کنار هم رد می‌شدیم،

The day we met, we were passing each other in Azadi Square,

and we bumped shoulders.

که شونه هامون به هم خورد.

And I turned to apologize

و من برگشتم که معذرت خواهی کنم

and she, without saying hello or introducing herself or anything,

و اون، بدون گفتن سلام و یا حتی معرفی خودش یا هر چیزی،

said, "Well, why do you think we didn't just pass through each other?"

گفت، "خب، چرا فکر نمیکنی که ما از هم رد شدیم؟"

And first of all, I thought, "Who the hell are you?"

و قبل از هر چیز، با خودم فکر کردم، "تو دیگه از کجا پیدات شد؟"

But second, the question annoyed me,

ولی بعد، سوال منو آزار داد،

because the answer is so simple.

چون جوابش خیلی سادست.

I said, "We didn't pass through each other

من گفتم، "ما از هم رد نشدیم،

because elementary particles have mass

چون ذرات بنیادی، جرم دارند

and because the space between elementary particles

و به خاطر اینکه فاصله بین ذرات بنیادی

is filled with the binding energy that also has the properties of mass,

توسط انرژی پیوند پر شدند که اونها هم خصوصیات جرم رو دارند،

and we've known that for 800 years."

و ما اینو ۸۰۰ ساله که میدونیم."

She must have been in one of those moods

اون احتمالا توی یکی از اون حس و حالایی بود

where she likes to mess with strangers.

که دلش میخواد با غریبه ها درگیر بشه.

Or maybe she was just flirting with me,

یا شایدم فقط می‌خواست مخ منو بزنه،

because she looked at me and said, "I thought you'd say that.

چون به من نگاه کرد و گفت، "میدونستم اینو میگی.

Think deeper."

عمیق تر فکر کن".

And then she took off her belt,

و بعد، کمربندشو درآورد،

this belt that I'm wearing now,

این کمربندی که من الان پوشیدم،

and she said,

و گفت:

"Our universe is built so that particles have mass.

"دنیای ما ساخته شده که ذرات جرم داشته باشند.

Without that basic constraint,

بدون اون محدودیت اساسی،

we'd have just passed right through each other at the speed of light

ما با سرعت نور از بین هم رد میشدیم

and never even known."

و هیچوقتم نمی‌فهمیدیم."

And that's how our romance began.

و اینطوری رابطه عاشقانه ما شروع شد.

Navid and I

من و نوید

never ran out of things to talk about.

هیچوقت موضوع کم نمی آوردیم که دربارش صحبت کنیم.

Never.

هیچوقت!

It was incredible.

باورنکردنی بود.

It was like we were both heroes climbing up into a mountain range together

مثل این بود که ما هر دو قهرمان هایی بودیم که با هم از یک محدوده کوهستانی بالا می‌رفتیم

and we kept arriving at new vistas,

و مرتبا به چشم اندازهای جدیدی می‌رسیدیم،

and these new, perfect constellations of words

و این صورفلکی جدید و فوق العاده از کلمات

would come out of us to describe them.

از ما بیرون می اومد تا اونها رو توصیف کنیم.

And we'd forget them as soon as we made them,

و ما به محض اینکه اونها رو می‌ساختیم، فراموشش می‌کردیم،

and throw them over our shoulder and go on to the next thing, on and up.

و اونها رو بر روی دوشمون می‌انداختیم ومی‌رفتیم سراغ چیز بعدی و همینطور بالا می‌رفتیم.

Or one time, Navid said that our talk was like we were always making bread,

یا یک بار یادمه، نوید گفت که گفتگوی ما مثل این می‌مونه که داریم همیشه نان درست می‌کنیم،

and that we were always adding in a little more flour

و ما همیشه یک مقداری آرد به اون اضافه می‌کنیم

and a little more water,

و یک مقدار هم آب،

and folding it in and turning it over

و اون رو تا می‌کنیم و باز از اول

and never getting around to baking it.

و هیچوقت نمی‌رسیم که اون رو بپزیم.

If my obsession was eternal life, Navid's obsession was touch.

اگر همه فکر و ذکر من زندگی جاودانه بود، فکر و ذکر نوید لمس کردن بود.

She had a genius for it.

استعداد خاصی براش داشت.

All of her work revolved around it.

همه کارهاش حول همین مسئله می‌چرخید.

My body was like a canvas for her,

بدن من براش مثل یک بوم نقاشی می‌موند،

and she would draw her fingertip down over my face so slowly

و اون انگشتاش رو به آرومی روی صورت من میکشید

that I couldn't feel it moving.

و من میتونستم حرکتش رو احساس کنم

And she was obsessed with the exact moment

و اون عاشق اون لحظه بود

when I would stop being able to tell the difference between her body and mine.

که من قادر نبودم فرق بین بدن اون و خودم رو بگم

Or she would just lie across me and dig her shoulder into mine

یا وقتی که، بر روی من دراز میکشید و شونه هامون روی هم بود

and say, "Pilar, why does this feel so good?"

و میگفت، "پیلار، چرا اینقدر خوبه؟"

I'd say, "I don't know!"

و من می‌گفتم، "نمی‌دونم!"

And she always had a facetious answer for her facetious question,

و اون همیشه یه جواب به شوخی داشت، برای سوال شوخ خودش،

but the answer I remember today is,

اما جوابی که امروز یادم میاد اینه،

"It feels good

"حس خوبی داره

because the universe chose its constraints,

چون جهان محدودیت هاش رو انتخاب کرده،

and we are its art."

و ما اثر هنری اون هستیم"

It's always funny what you think the future is going to be like

قرار دادن تصور خودت از آینده در برابر

versus what it turns out to be.

چیزی که واقعا اتفاق میفته، همیشه جالبه.

در زمان شما، دانشمندان فکر می‌کردند که انسان ها میتونند خودشون رو فریز کنند

In your time, scientists thought humans could freeze themselves

and wake up in the future.

و در آینده از خواب بیدار بشن.

And they did -- but then they died.

و اونها این کارو کردند -- ولی بعدش از دنیا رفتند.

In your time, scientists thought humans could replace organs

در زمان شما، دانشمندا فکر می‌کردند که انسان ها می‌تونند اعضای بدنشون رو جایگزین کنند،

and extend life for hundreds of years.

و با این کار عمرشون رو صدها سال افزایش بدن،

And they did,

این کارو کردند،

but eventually, they died anyway.

ولی در نهایت، اونها باز هم مردند.

In your time, Earth is the only place people live.

در زمان شما، زمین تنها جایی هست که مردم درش زندگی می‌کنند.

In my time, Earth is the place people come to die.

در زمان من، زمین جایییه که مردم میان که بمیرن

So when Navid started to show the signs,

پس وقتی نشانه هاش در نوید ظاهر شد،

our friends assumed I would do what everyone does,

دوستان من فکر کردند من همون کاری رو خواهم کرد که هر کس دیگه ای انجام میده،

which is say goodbye and send her to Earth,

که خداحافظی و فرستادن اون به زمین باشه،

so that none of us would have to look at her

تا هیچکدوم مجبور نباشیم به دیگری نگاه کنه،

or be around her or think about her and her ...

یا دور و بر اون یکی باشه یا به دیگری فکر کنه...

failure to keep living.

شکست در زنده ماندن.

More than anything,

بیش از هر چیز،

they didn't want to be around her actual physical body.

اونها نمیخواستند که دور و بر جسم اون باشند

They kept referring to it as "declining,"

اونها بهش می‌گفتند "رو به زوال"،

even though she herself was fascinated by it,

گرچه خودش، دوستش داشت،

the changes it was going through,

تغییراتی که داشت اتفاق می افتاد،

following the rules of its nature day by day, independent of her will.

با قوانین ذاتی اون، روز به روز و مستقل از خواست اون.

I did send Navid to Earth.

من نوید رو به زمین فرستادم.

But I came with her.

اما خودم هم باهاش اومدم

I remember a friend of ours, just before we left, said,

یکی از دوستامون رو به یاد میارم، که درست قبل از رفتن گفت:

"I just think it's arrogant,

"من فکر می‌کنم این کار خیلی گستاخانه است،

like the rules don't apply to you, like you think your love is that special."

چرا که فکر میکنی قوانین برای تو نیستند، یا فکر میکنی که عشق تو خیلی خاصه".

But I did.

اما من این کارو کردم.

So, even here on Earth,

حتی اینجا روی زمین،

I kept working on how to extend life.

من به کارم بر روی افزایش طول عمر ادامه دادم.

It didn't occur to me

برای من اتفاق نیفتاد

that there could be any other response.

که واکنش دیگه ای بتونه وجود داشته باشه.

I kept going back to that thing that Navid said to me

من برگشتم به چیزی که نوید به من گفته بود

that day in Azadi Square,

در اون روز، در میدان آزادی

that without that basic constraint --

که بدون اون محدودیت اصلی--

a universe that granted mass to matter --

دنیایی که جرم را به ماده تبدیل کرده--

we would not exist.

ما وجود نخواهیم داشت.

That's one rule.

این یک قانونه.

Another rule is that all mass is subject to entropy.

قانون دیگه اینه که تمامی جرم ها منوط به آنتروپی هستند.

And there is no way to be in this universe without mass.

و هیچ راهی وجود نداره که بدون جرم در این جهان باشیم.

I know. I tried everything.

میدونم. من همه چیز رو امتحان کردم.

I tried creating a photon box where the Higgs field was altered.

تلاش کردم تا یک جعبه فوتون بسازم که در اون میدان هیگز تغییر می‌کرد.

I tried recording all subatomic movements in my body

تلاش کردم تا تمام حرکات زیراتمی در بدنم را ضبط کنم

and replaying them on closed loop.

و اونها رو در یک دور بسته بازپخش کنم،

Nothing worked.

هیچکدوم جواب ندادند.

But my final innovation was to create a coil dimension

اما نوآوری آخر من ساخت یک بعد سیم پیچ بود

with the boundaries of a body in which time moved infinitely slower,

با مرزهای یک بدن که در آن زمان بی نهایت آهسته تر حرکت می‌کرد،

but whose projection would appear to move in normal time.

اما تصویر اون در زمان عادی حرکت می‌کرد.

That body would then appear in our universe as a hologram --

آن جسم در دنیای ما به شکل یک هولوگرام ظاهر می‌شود--

here but not here.

اینجاست ولی اینجا نیست.

وقتی متوجه شدم که انجامش دادم،

When I realized I'd done it,

I ran to her room,

به سمت اتاق اون دویدم،

so happy to tell her I'd done it,

با خوشحالی زیاد، تا بهش بگم که انجامش دادم،

moving through space almost normally to all eyes,

حرکت در فضا که تقریبا به چشم هرکس عادی می اومد،

even to my own,

حتی به چشم خودم،

and went to lie down next to her,

و رفتم تا کنار اون دراز بکشم،

and forgot, and fell right through her.

فراموش کردم، و افتادم روی اون.

I'd found a way to eternal life,

من راهی برای زندگی ابدی پیدا کردم،

at the expense of the one thing Navid loved most,

با هزینه یک چیزی که نوید بیش از هرچیزی دوست داشت،

which was to touch and be touched.

که لمس کردن و لمس شدن بود.

And she threw me out.

اون منو انداخت بیرون.

I still got to watch, though.

ولی من هنوز داشتم نگاش می‌کردم.

Humans live 400 years now,

امروز انسان ها ۴۰۰ سال عمر می‌کنند،

and we still die.

و ما باز هم می میریم.

And when death comes,

و وقتی زمان مرگ فرا میرسه،

the dying still pick at their bedsheets,

فرد در حال مرگ هنوز هم ملحفه رو روی خودش میکشه،

and their arms break out in blue and violet blooms on the insides,

و بازوهاش از داخل به رنگ بنفش و آبی در میان،

and their breaths get further and further apart,

و نفس اونها کمتر و کمتر میشه،

like they're falling asleep.

انگار که دارن به خواب میرن.

I've always thought that

همیشه فکر می‌کردم که

what gives a life meaning is adventure.

ماجراجویی هست که به زندگی معنی میده.

And death is just a problem

و مرگ تنها یک مسئله است

we haven't discovered the solution to yet.

که هنوز راه حلش رو کشف نکردیم.

اما شاید یک زندگی تنها به این خاطر معنی پیدا میکنه که یک روز به پایان می‌رسه.

But maybe a life has meaning only because it ends.

Maybe that's the paradox:

شاید این تعارض هست:

constraints don't constrain, they allow perfect freedom.

محدودیت ها، محدود نمی کنند، اونها آزادی کامل رو به ما میدن.

(Sighs)

آه...

There was a thunderstorm here this morning.

امروز صبح یک رعد و برق زد.

There is another forecast for tonight,

برای امشب هم یکی دیگه پیش بینی شده،

but for now the sky is clear.

اما الان آسمان صافه.

I can't feel the wind here,

من نمی‌تونم اینجا، باد رو حس کنم،

but I just asked one of the caretakers who passed by what it felt like,

اما از یکی از مراقب ها که رد میشد پرسیدم که چجوریه،

and she said it felt warm, like melted butter.

و اون گفت که مثل کره آب شده، گرم بوده.

An answer worthy of my wife.

جوابی شایسته همسر من.

I have to find my way back to the flesh.

من باید راهی برای برگشتن به جسم پیدا کنم.

Until then, I take up no space but the space you give me.

و تا اون زمان، من هیچ فضایی رو اشغال نمی‌کنم جز فضایی که شما به من میدید.