How I climbed a 3,000-foot vertical cliff -- without ropes | Alex Honnold | TED

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

Hello. I'd like to show you guys 30 seconds of the best day of my life.

Selam. Size hayatımın en güzel gününden 30 saniye göstermek istiyorum.

(Applause)

(Alkışlar)

So that was El Capitan in California's Yosemite National Park,

Kaliforniya'da Yosemite Park'taki El Capitan kayalığı

and in case you couldn't tell,

ve eğer fark etmediyseniz

I was climbing by myself without a rope,

tamamen kendi başıma ipsiz tırmanıyordum.

a style of a climbing known as free soloing.

Bu tırmanış şekline serbest solo diyoruz.

That was the culmination of a nearly decade-long dream,

Neredeyse on yıllık bir hayalin ürünü bu

and in the video I'm over 2,500 feet off the ground.

ve gördüğünüz videoda yerden tam 762 metre yüksekteyim.

Seems scary? Yeah, it is,

Korkutucu mu? Evet öyle,

which is why I spent so many years dreaming about soloing El Cap

bu yüzden bu kayalığa tırmanmanın hayaliyle

and not actually doing it.

o kadar yıl geçirdim.

But on the day that that video was taken,

Bu videonun çekildiği gün ise...

it didn't feel scary at all.

hiç de korkunç görünmedi.

It felt as comfortable and natural as a walk in the park,

Parkta yürüyüş yapar gibi rahat ve doğal bir histi,

which is what most folks were doing in Yosemite that day.

Yosemite Park'ta da insanların yaptığı genellikle bu.

Today I'd like to talk about how I was able to feel so comfortable

Bugün nasıl bu kadar rahat hissettiğimi

ve korkumu nasıl yendiğimi anlatmak istiyorum.

and how I overcame my fear.

I'll start with a very brief version of how I became a climber,

Nasıl dağcı olduğumu kısaca açıklayarak başlayacağım

and then tell the story of my two most significant free solos.

sonra da en önemli iki solo tırmanışımın hikâyesi var.

They were both successful, which is why I'm here.

İkisi de başarılıydı, zaten bu yüzden buradayım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But the first felt largely unsatisfying,

Ama ilki beni hiç tatmin etmedi,

whereas the second, El Cap, was by far the most fulfilling day of my life.

El Cap'e tırmandığım ikincisi ise hayatımın en dolu günüydü.

Through these two climbs, you'll see my process for managing fear.

Bu iki tırmanış hikâyesiyle korkumu yenme sürecimi anlayacaksınız.

So I started climbing in a gym when I was around 10 years old,

Tırmanmaya yaklaşık 10 yaşında bir spor salonunda başladım,

which means that my life has been centered on climbing

yani hayatım 20 yılı aşkın bir zamandır

for more than 20 years.

tırmanma üzerine kurulu.

After nearly a decade of climbing mostly indoors,

Neredeyse 10 yıl kapalı salonlarda çalıştıktan sonra

I made the transition to the outdoors and gradually started free soloing.

açık alana geçiş yaparak yavaş yavaş solo yapmaya başladım.

I built up my comfort over time

Zamanla güven kazandım

and slowly took on bigger and more challenging walls.

ve adım adım daha büyük ve zorlu tırmanışlar yaptım.

And there have been many free soloists before me,

Benden önce solo yapmış olan çok sporcu var,

so I had plenty of inspiration to draw from.

o yüzden çok ilham kaynağım vardı.

But by 2008, I'd repeated most of their previous solos in Yosemite

2008'e geldiğimizde onların Yosemite solo'larının çoğunu yapmıştım

and was starting to imagine breaking into new terrain.

ve yeni bir rekor arayışı içine girdim.

The obvious first choice was Half Dome,

İlk bariz tercihim Half Dome oldu,

an iconic 2,000-foot wall that lords over the east end of the valley.

vadinin doğu kanadındaki 610 metrelik ünlü duvar.

The problem, though also the allure,

Buradaki sorun ve cezbedici şey

was that it was too big.

çok büyük olmasıydı.

I didn't really know how to prepare for a potential free solo.

Potansiyel bir serbest solo için hazırlanmayı bilmiyordum.

So I decided to skip the preparations

Ben de hazırlıkları atlayarak

and just go up there and have an adventure.

oraya gidip macera yaşamaya karar verdim.

I figured I would rise to the occasion,

İş başa düşünce başarırım diye umdum,

which, unsurprisingly, was not the best strategy.

ancak bu hiç de iyi bir strateji değilmiş.

I did at least climb the route roped up with a friend two days before

İki gün öncesinde bir arkadaşımla iple yolu tırmanmıştım,

just to make sure that I knew roughly where to go

aşağı yukarı nereye gideceğimden

ve fiziken yapabileceğimden emin olmak istedim.

and that I could physically do it.

But when I came back by myself two days later,

İki gün sonra tek başıma oraya gittiğimde

I decided that I didn't want to go that way.

o yöne gitmek istemediğime karar verdim.

I knew that there was a 300-foot variation

Tırmanışın en zorlu yerlerinden birinde

that circled around one of the hardest parts of the climb.

91 metrelik bir varyasyon vardı.

I suddenly decided to skip the hard part and take the variation,

Zorlu kısmı atlayıp varyasyondan başlamak istedim,

even though I'd never climbed it before,

daha önce oraya hiç tırmanmamıştım

but I immediately began to doubt myself.

ama hemen kendimden şüphe etmeye başladım.

Imagine being by yourself in the dead center of a 2,000-foot face,

610 metre bir yapının en zorlu kısmında tek başınıza olduğunuzu düşünün,

wondering if you're lost.

kaybolmaktan endişelendiğinizi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Thankfully, it was pretty much the right way

Neyse ki doğru yöndeymişim

and I circled back to the route.

ve ana yola tekrar dönüş yaptım.

I was slightly rattled, I was pretty rattled,

Moralim bir hayli bozulmuştu

but I tried not to let it bother me too much

ama canımı çok sıkmamaya çalıştım

because I knew that all the hardest climbing was up at the top.

çünkü en zorlu kısmın tepede olduğunu biliyordum.

I needed to stay composed.

Sakin kalmam gerekiyordu.

It was a beautiful September morning, and as I climbed higher,

Çok güzel bir Eylül sabahıydı ve ben daha yükseğe çıktıkça

I could hear the sounds of tourists chatting and laughing on the summit.

zirvede insanların sohbet ettiğini ve güldüklerini duyabiliyordum.

They'd all hiked up the normal trail on the back,

Arkadan normal yürüyüş yoluyla gelmişlerdi,

which I was planning on using for my descent.

ben de aşağı inmek için o yolu kullanacaktım.

But between me and the summit lay a blank slab of granite.

Ancak zirveyle aramda kalın bir granit tabakası vardı.

There were no cracks or edges to hold on to,

Tutunacak ne bir yarık ne de bir kenar vardı,

just small ripples of texture up a slightly less than vertical wall.

var olan tek şey onu düz duvardan ayıran küçük pürüzlerdi.

I had to trust my life to the friction between my climbing shoes

Dağcılık ayakkabım ve düz granit arasındaki sürtünmeye

and the smooth granite.

hayatımı emanet edecektim.

I carefully balanced my way upward,

Yukarı doğru kendimi dengeledim,

shifting my weight back and forth between the small smears.

küçük izlerin arasına ağırlığımı bir geri bir ileri veriyordum.

But then I reached a foothold that I didn't quite trust.

Sonra pek güvenmediğim bir basamak fark ettim.

Two days ago, I'd have just stepped right up on it,

İki gün önce tam da onun üstüne basmıştım

but that would have been with a rope on.

ama şimdi ipsiz yapmam gerekiyordu.

Now it felt too small and too slippery.

Çok küçük ve kaygan görünüyordu.

I doubted that my foot would stay on if I weighted it.

Ağırlık verirsem ayağım orada kalır diye endişe ettim.

I considered a foot further to the side, which seemed worse.

yarım metre ilerisini düşündüm ama daha da kötüydü.

I switched my feet and tried a foot further out.

Diğer ayağımla yarım metre gerisini denedim.

It seemed even worse.

Daha da kötüydü.

I started to panic.

Paniklemeye başladım.

I could hear people laughing on the summit just above me.

Üzerimde zirvede insanların gülme seslerini duyuyordum.

I wanted to be anywhere but on that slab.

O katmandan kurtulmak istiyordum.

My mind was racing in every direction.

Aklıma her ihtimal geliyordu.

I knew what I had to do, but I was too afraid to do it.

Yapmam gerekeni biliyordum ama çok korkuyordum.

I just had to stand up on my right foot.

Sağ ayağım üstünde dik duracaktım.

And so after what felt like an eternity, I accepted what I had to do

Bana sonsuzluk gibi gelen süre sonunda yapmam gerekeni kabullendim

and I stood up on the right foot,

ve sağ ayağım üzerinde durdum,

and it didn't slip, and so I didn't die,

kaymadım, yani ölmedim

and that move marked the end of the hardest climbing.

ve bu en zorlu tırmanışın sonu oldu.

And so I charged from there towards the summit.

Oradan sonra hızla zirveye ulaştım.

And so normally when you summit Half Dome,

Normalde Half Dome'um zirvesine çıkınca

you have a rope and a bunch of climbing gear on you,

elinizde bir iple bir dizi dağcılık ekipmanı olur

and tourists gasp and they flock around you for photos.

ve turistler hayret içinde fotoğrafınızı çekmek ister.

This time I popped over the edge shirtless, panting, jacked.

Bu sefer zirveye çıktığımda üstsüz, nefes nefeseydim.

I was amped, but nobody batted an eye.

Heyecan içindeydim ama kimse bakmadı bile.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I looked like a lost hiker that was too close to the edge.

Kenara çok yaklaşmış kayıp bir gezgin gibiydim.

I was surrounded by people talking on cell phones and having picnics.

Telefonla konuşan ve piknik yapan insanlarla çevriliydim.

I felt like I was in a mall.

Sanki bir AVM'deydim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I took off my tight climbing shoes and started hiking back down,

Sıkı dağcılık ayakkabılarımı çıkarıp yürüyerek inmeye başladım

and that's when people stopped me.

ve insanlar beni durdurmaya başladı.

"You're hiking barefoot? That's so hard-core."

''Yalın ayak mı geziyorsun? Oldukça cüretkâr.''

(Laughter)

(Kahkahalar)

I didn't bother to explain,

Açıklamaya zahmet etmedim

but that night in my climbing journal, I duly noted my free solo of Half Dome,

ama o gece dağcılık günlüğüme Half Dome serbest solo maceramı not aldım,

but I included a frowny face and a comment, "Do better?"

bir de oraya şöyle bir yorum ekledim ''Peki ya daha iyisi?''

I'd succeeded in the solo

Bu soloda başarılı olmuştum

and it was celebrated as a big first in climbing.

ve ilk büyük tırmanış olarak kutlamıştım.

Some friends later made a film about it.

Bazı arkadaşlarım bunu film bile yaptı.

But I was unsatisfied.

Ama tatmin olmamıştım.

I was disappointed in my performance,

Kendi performansımdan memnun değildim

because I knew that I had gotten away with something.

çünkü biliyordum ki şansım yaver gitmişti.

I didn't want to be a lucky climber. I wanted to be a great climber.

Şanslı bir dağcı değil, harika bir dağcı olmak istiyordum.

I actually took the next year or so off from free soloing,

Sonraki yıl serbest solo yapmadım

because I knew that I shouldn't make a habit of relying on luck.

çünkü şansa dayanmayı alışkanlık yapmamalıydım.

But even though I wasn't soloing very much,

Çok fazla solo yapmasam da

I'd already started to think about El Cap.

El Cap'i yeniden düşünüyordum.

It was always in the back of my mind as the obvious crown jewel of solos.

Aklımın bir ucunda hep soloların tacı olarak duruyordu.

It's the most striking wall in the world.

Dünyanın en çarpıcı duvarı.

Each year, for the next seven years,

Sonraki yedi yıl boyunca

I'd think, "This is the year that I'm going to solo El Cap."

''Bu yıl El Cap'te solo yapacağım'' diyordum.

And then I would drive into Yosemite, look up at the wall, and think,

Sonra Yosemite Park'a gidip şöyle bir bakıyor

"No frickin' way."

ve ''Yok artık'' diyordum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

It's too big and too scary.

Çok büyük ve korkutucu.

But eventually I came to accept that I wanted to test myself against El Cap.

Ama sonunda El Cap'e karşı kendimi denemeyi kabul ettim.

It represented true mastery,

Bu tam bir uzmanlığı temsil ediyordu

but I needed it to feel different.

ama farklı hissetmeye ihtiyacım vardı.

I didn't want to get away with anything or barely squeak by.

Şanslı olmak da ucu ucuna başarmak da istemiyordum.

This time I wanted to do it right.

Bu sefer doğru yapmak istiyordum.

The thing that makes El Cap so intimidating

El Cap'i korkutucu yapan şey

is the sheer scale of the wall.

duvarın dikey uzanması.

Most climbers take three to five days

Çoğu dağcı için 914 metre dikey granit tırmanmak

to ascend the 3,000 feet of vertical granite.

üç ile beş gün arası sürer.

The idea of setting out up a wall of that size

Sadece ayakkabı ve toz torbasıyla

with nothing but shoes and a chalk bag seemed impossible.

bu boyutta bir duvara atılma fikri imkânsız görünüyordu.

3,000 feet of climbing represents

912 metrelik tırmanış

thousands of distinct hand and foot movements,

binlerce el ve ayak hareketi demek,

which is a lot to remember.

hatırlaması oldukça güç.

Many of the moves I knew through sheer repetition.

Hareketlerin çoğunu tekrar ederek öğrenmiştim.

I'd climbed El Cap maybe 50 times over the previous decade with a rope.

Son on yıl içinde El Cap'e iple muhtemelen 50 kez tırmanmıştım.

But this photo shows my preferred method of rehearsing the moves.

Bu da hareketleri tekrarlarken tercih ettiğim yöntem.

I'm on the summit,

Zirvedeyim,

about to rappel down the face with over a thousand feet of rope

günü alıştırma yaparak geçirmek için

to spend the day practicing.

elimde 300 metrelik ip var.

Once I found sequences that felt secure and repeatable,

Güvenli ve tekrar edilebilir bir sıralama bulursam

I had to memorize them.

ezberlemek zorundaydım.

I had to make sure that they were so deeply ingrained within me

Aklıma kazındığından emin olmam lazım ki

that there was no possibility of error.

hata ihtimali ortadan kalksın.

I didn't want to be wondering if I was going the right way

Doğru yönde miyim diye merak edemezdim,

or using the best holds.

tahminde de bulunamazdım.

I needed everything to feel automatic.

Her şey adeta otomatik olmalıydı.

Climbing with a rope is a largely physical effort.

İple tırmanmak çoğunlukla fiziksel güç.

You just have to be strong enough to hold on and make the movements upward.

Tutunacak ve kendinizi yukarı itecek kadar güçlü olmanız yeter.

But free soloing plays out more in the mind.

Serbest solo ise çoğunlukla akıl işi.

The physical effort is largely the same.

Aynı fiziksel çaba burada da var.

Your body is still climbing the same wall.

Vücudunuz aynı duvara tırmanıyor.

But staying calm and performing at your best

Her tür hata ölümle sonuçlanabilecekken

when you know that any mistake could mean death

sakin kalmak ve en iyisini yapmak

requires a certain kind of mindset.

ciddi bir zihniyet gerektiriyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

That's not supposed to be funny, but if it is, it is.

Komik olmaması lazım aslında ama öyleyse öyle.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I worked to cultivate that mindset through visualization,

Görselleme yoluyla o zihniyeti edindim,

which basically just means imagining the entire experience of soloing the wall.

yani yaptığım şey tüm bu solo tırmanışı aklımda canlandırmaktı.

Partially, that was to help me remember all the holds,

Bir sebebi de tutunacak her yeri hatırlayabilmekti,

but mostly visualization was about feeling the texture

ama çoğunlukla o duyguyu hissetmek,

of each hold in my hand

tutunduğumu hayal etmek

and imagining the sensation of my leg reaching out and placing my foot just so.

ve bacağımı bir sonraki yere atışımı kafamda canlandırmak içindi.

I'd imagine it all like a choreographed dance thousands of feet up.

Canlandırmam yüzlerce metre yükseklikte bir dans kareografisi gibiydi.

The most difficult part of the whole route was called the Boulder Problem.

Tüm bu yolun en zorlu kısmı Boulder Problem denen kısımdı.

It was about 2,000 feet off the ground

610 metre yükseklikteydi

and consisted of the hardest physical moves on the whole route:

ve tüm bu yolun en zorlu fiziksel hareketlerini içeriyordu:

long pulls between poor handholds with very small, slippery feet.

küçük ve kaygan basışlar ve güçsüz tutunmayla büyük yukarı çekiş.

This is what I mean by a poor handhold:

Güçsüz tutunmadan kastım şu:

an edge smaller than the width of a pencil but facing downward

Bir kalemden daha ince bir kenar ama aşağı doğru bakıyor

that I had to press up into with my thumb.

ve başparmağımla bastırmak zorundayım.

But that wasn't even the hardest part.

Ama bu en zorlu kısım değil.

The crux culminated in a karate kick

Sorun bir karate tekmesiyle çözülüyor,

with my left foot over to the inside of an adjacent corner,

sol ayak bitişikteki köşenin içine,

a maneuver that required a high degree of precision and flexibility,

bu manevrada çok iyi bir doğruluk ve esneklik lazım,

enough so that I'd been doing a nightly stretching routine

sırf bunun için bir yıl öncesinden

for a full year ahead of time

gecelik esneme egzersizleri yaptım ki

to make sure that I could comfortably make the reach with my leg.

bacağımla o atılımı yapabileyim.

As I practiced the moves,

Hareketleri çalıştıkça

my visualization turned to the emotional component

canlandırmam potansiyel bir solonun

of a potential solo.

duygusal bileşeni hâline geldi.

Basically, what if I got up there and it was too scary?

Ya o kadar yükseğe çıkıp korkuya yenik düşersem?

What if I was too tired?

Ya çok yorulursam?

What if I couldn't quite make the kick?

Ya karate tekmesini yapamazsam?

I had to consider every possibility while I was safely on the ground,

Yerde güvendeyken her ihtimali düşünmem lazımdı.

so that when the time came and I was actually making the moves without a rope,

Zamanı gelince ve ben ipsiz o hareketleri yapıyorken

there was no room for doubt to creep in.

şüpheye yer olmamalıydı.

Doubt is the precursor to fear,

Şüphe korkunun öncüsüdür.

and I knew that I couldn't experience my perfect moment if I was afraid.

Ben de eğer korkarsam hayatımın en güzel anını yaşayamazdım.

I had to visualize and rehearse enough to remove all doubt.

Tüm şüpheyi kaldırana kadar canlandırma yapmak zorundaydım.

But beyond that, I also visualized how it would feel

Ama bunun da ötesinde eğer yapılacak gibi görünmezse

if it never seemed doable.

nasıl hissedeceğimi düşündüm.

What if, after so much work, I was afraid to try?

Ya o kadar emekten sonra denemeye çok korkarsam?

What if I was wasting my time

Ya vaktimi boşa harcadıysam

and I would never feel comfortable in such an exposed position?

ve böyle hassas bir pozisyonda asla rahat hissetmezsem?

There were no easy answers,

Kolay bir yanıtı yoktu

but El Cap meant enough to me that I would put in the work and find out.

ama El Cap emek verip deneyecek kadar önemliydi benim için.

Some of my preparations were more mundane.

Hazırlıklarımın bir kısmı sıradandı.

This is a photo of my friend Conrad Anker

Bu, arkadaşım Conrad Anker,

climbing up the bottom of El Cap with an empty backpack.

boş bir sırt çantasıyla El Cap'in yamacına tırmanıyor.

We spent the day climbing together

Günü tırmanarak geçirmiştik,

to a specific crack in the middle of the wall

duvarın ortasında belli bir yarığa doğru,

that was choked with loose rocks

içi dökülen taşlarla doluydu

that made that section difficult and potentially dangerous,

ve bu da o kısmı hem zor hem de tehlikeli kılıyordu

because any missed step might knock a rock to the ground

çünkü yanlış bir adım bir taşı düşürerek

ve başka bir gezgin veya dağcıyı öldürebilirdi.

and kill a passing climber or hiker.

So we carefully removed the rocks, loaded them into the pack

Biz de dikkatle taşları kaldırdık, onları çantamıza doldurduk

and rappelled back down.

ve aşağı indik.

Take a second to imagine how ridiculous it feels

Şöyle bir düşünün sırf boş çantayı taşla doldurmak için

to climb 1,500 feet up a wall just to fill a backpack full of rocks.

450 metre tırmanmak nasıl bir delilik?

(Laughter)

(Kahkahalar)

It's never that easy to carry a pack full of rocks around.

Normalde taş dolu bir çanta taşımak epey zorken

It's even harder on the side of a cliff.

kayalıkların kenarında daha da zor.

It may have felt silly, but it still had to get done.

Aptal gibi hissettiysek de bunu yapmamız lazımdı.

I needed everything to feel perfect

Oraya ipsiz tırmanacaksam

if I was ever going to climb the route without a rope.

her şeyin mükemmel olması gerekiyordu.

After two seasons of working specifically toward a potential free solo of El Cap,

İki sezon boyunca El Cap için serbest solo alıştırmasından sonra

I finally finished all my preparations.

tüm hazırlıklarımı tamamladım.

I knew every handhold and foothold on the whole route,

Tüm yoldaki el ve ayak tutma yerleri ezberimdeydi

and I knew exactly what to do.

ve yapmam gerekeni biliyordum.

Basically, I was ready.

Kısacası, hazırdım.

It was time to solo El Cap.

El Cap'e solo tırmanış zamanıydı.

On June 3, 2017,

3 Temmuz 2017'de

I woke up early, ate my usual breakfast of muesli and fruit

Erken uyandım, müsli ve meyveyle normal kahvaltımı yaptım

and made it to the base of the wall before sunrise.

ve duvarın dibine güneş doğmadan vardım.

I felt confident as I looked up the wall.

Yukarı baktım ve kendime güvenim tamdı.

I felt even better as I started climbing.

Tırmanmaya başlayınca daha da iyiydi.

About 500 feet up, I reached a slab

150 metre sonra bir katmana ulaştım,

very similar to the one that had given me so much trouble on Half Dome,

Half Dome'da sorun çıkaran o tabakaya çok benziyordu

but this time was different.

ama bu sefer farklıydı.

I'd scouted every option, including hundreds of feet of wall to either side.

Her ihtimali düşünmüştüm, her yönde yüzlerce metre düzlük dahil.

I knew exactly what to do and how to do it.

Yapmam gerekeni ve nasıl yapacağımı biliyordum.

I had no doubts. I just climbed right through.

Hiç şüphem yoktu. Sadece tırmandım.

Even the difficult and strenuous sections passed by with ease.

Zorlu ve yorucu kısımlar bile kolaylıkla geçti.

I was perfectly executing my routine.

Rutinimi kusursuz bir şekilde yapıyordum.

I rested for a moment below the Boulder Problem

Boulder Problem'in altında biraz dinlendim

and then climbed it just as I had practiced so many times with the rope on.

ve iple defalarca çalıştığım için orayı da aştım.

My foot shot across to the wall on the left without hesitation,

Ayağımı tereddüt etmeden soldaki kısma attım

and I knew that I had done it.

ve yaptığımı biliyordum.

Climbing Half Dome had been a big goal

Half Dome'a tırmanmak büyük bir amaçtı

and I did it,

ve bunu başarmıştım

but I didn't get what I really wanted.

ama istediğimi alamamıştım.

I didn't achieve mastery.

Üstünlük seviyesi değildi.

I was hesitant and afraid, and it wasn't the experience that I wanted.

Tereddüt ve korku içindeydim ve istediğim tecrübe bu değildi.

But El Cap was different.

Ama El Cap farklıydı.

With 600 feet to go, I felt like the mountain was offering me a victory lap.

Zirveye 180 metre kala dağ bana zafer sunuyormuş gibi hissettim.

I climbed with a smooth precision

Tam bir uzmanlıkla tırmandım

and enjoyed the sounds of the birds swooping around the cliff.

ve etrafta cıvıldayan kuş seslerinin tadını çıkardım.

It all felt like a celebration.

Bir kutlama gibiydi.

And then I reached the summit

Ve zirveye ulaştım,

after three hours and 56 minutes of glorious climbing.

tam üç saat ve 56 dakika sürdü.

It was the climb that I wanted, and it felt like mastery.

İstediğim şey buydu ve üstünlük hissini tattım.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)