How I climbed a 3,000-foot vertical cliff -- without ropes | Alex Honnold | TED

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

Hello. I'd like to show you guys 30 seconds of the best day of my life.

سلام، می‌خواهم ۳۰ ثانیه از بهترین روز زندگیم را نشانتان دهم.

(Applause)

(تشویق)

So that was El Capitan in California's Yosemite National Park,

آنجا اِل کپیتان است، در پارک ملی یوسیمیتی کالیفرنیا،

and in case you couldn't tell,

و در صورتی که متوجه نشده باشید،

I was climbing by myself without a rope,

من داشتم بدون طناب صعود می‌کردم،

a style of a climbing known as free soloing.

سبکی از صعود که به «تک نفره آزاد» معروف است.

That was the culmination of a nearly decade-long dream,

این نتیجه یک رویای تقریباً ده ساله بود،

and in the video I'm over 2,500 feet off the ground.

و این ویدیو من بیش از ۷۶۲ متر از زمین بالاتر هستم.

Seems scary? Yeah, it is,

ترسناک به نظر می‌رسد؟ بله، هست،

which is why I spent so many years dreaming about soloing El Cap

و به همین خاطر است که آن همه سال درباره صعود تک‌نفره از ال‌کپ رویا بافتم

and not actually doing it.

و واقعا انجامش ندادم.

But on the day that that video was taken,

اما در روزی که این ویدیو گرفته شد،

it didn't feel scary at all.

اصلا ترسناک به نظر نمی‌رسید.

It felt as comfortable and natural as a walk in the park,

به اندازه قدم زدن در پارک راحت و طبیعی بود،

which is what most folks were doing in Yosemite that day.

کاری که آن روز بیشتر مردم در یوسیمیتی داشتند می‌کردند.

Today I'd like to talk about how I was able to feel so comfortable

امروز می‌خواهم درباره اینکه چطور توانستم آن قدر راحت باشم حرف بزنم

and how I overcame my fear.

و اینکه چطور بر ترسم چیره شدم.

I'll start with a very brief version of how I became a climber,

با نسخه خیلی کوتاهی از نحوهٔ صخره نورد شدنم شروع می‌کنم،

and then tell the story of my two most significant free solos.

و بعد داستان دوتا از قابل توجه‌ترین صعودهای تک‌نفره‌ام را خواهم گفت.

They were both successful, which is why I'm here.

هر دو موفقیت‌آمیز بودند، به خاطر همین امروز اینجا هستم.

(Laughter)

(خنده)

But the first felt largely unsatisfying,

اما اولی به هیچ وجه خوشایند نبود،

whereas the second, El Cap, was by far the most fulfilling day of my life.

در حالی که دومی،‌ ال‌کپ، تا حالا رضایت‌بخش‌ترین روز زندگی من بوده است.

Through these two climbs, you'll see my process for managing fear.

از طریق این دو صعود، فرآیند مدیریت ترس مرا خواهید دید.

So I started climbing in a gym when I was around 10 years old,

خب من صعود را در یک باشگاه از حدود ۱۰ سالگی شروع کردم،

which means that my life has been centered on climbing

این یعنی زندگی من برای بیش از ۲۰ سال

for more than 20 years.

حول صعود می‌گشته است.

After nearly a decade of climbing mostly indoors,

بعد از تقریباً یک دهه صعود بیشتر سالنی،

I made the transition to the outdoors and gradually started free soloing.

به صعود طبیعی روی آوردم و کم کم صعود تک نفره آزاد را شروع کردم.

I built up my comfort over time

به مرور زمان این کار برایم ساده شد

and slowly took on bigger and more challenging walls.

و آهسته به دیواره‌های بزرگتر و چالش‌برانگیزتر روی آوردم.

And there have been many free soloists before me,

صخره‌نوردان زیادی پیش از من صعود آزاد کرده بودند،

so I had plenty of inspiration to draw from.

پس منبع الهام زیادی داشتم.

But by 2008, I'd repeated most of their previous solos in Yosemite

اما تا سال ۲۰۰۸، بیشتر صعودهای آزاد آنها در یوسیمیتی را تکرار کرده بودم

and was starting to imagine breaking into new terrain.

و شروع کردم به تصور کردن رفتن سراغ زمین‌های جدید.

The obvious first choice was Half Dome,

اولین گزینه بدیهی «هف دوم» بود،

an iconic 2,000-foot wall that lords over the east end of the valley.

یک دیواره نمادی ۶۰۰ متری، ارباب انتهای شرقی دره.

The problem, though also the allure,

مشکل، و همچنین جذابیت آن

was that it was too big.

اینکه خیلی بزرگ بود.

I didn't really know how to prepare for a potential free solo.

واقعا نمی‌دانستم چطور باید برای یک صعود آزاد بالقوه آماده شوم.

So I decided to skip the preparations

پس تصمیم گرفتم از آماده‌سازی بگذرم

and just go up there and have an adventure.

و فقط بروم بالا و ماجراجویی کنم.

I figured I would rise to the occasion,

تصور کردم با توجه به شرایط صعود خواهم کرد،

which, unsurprisingly, was not the best strategy.

که از قضا بهترین استراتژی هم نبود.

I did at least climb the route roped up with a friend two days before

حداقل دو روز قبل از آن با طناب مسیر را با دوستم طی کردم

just to make sure that I knew roughly where to go

که فقط مطمئن شوم حدوداً می‌دانم کجا بروم

and that I could physically do it.

و اینکه از نظر فیزیکی توانایی آن را دارم.

But when I came back by myself two days later,

اما وقتی خودم تنها دو روز بعد برگشتم،

I decided that I didn't want to go that way.

تصمیم گرفتم نمی‌خواهم از آن طرف بروم.

I knew that there was a 300-foot variation

می‌دانستم که یک راه جایگزین ۱۰۰ متری هست

that circled around one of the hardest parts of the climb.

که سخت‌ترین قسمت‌های صعود را دور می‌زند.

I suddenly decided to skip the hard part and take the variation,

ناگهان تصمیم گرفتم که از قسمت سخت بگذرم و راه جایگزین را انتخاب کنم،

even though I'd never climbed it before,

با وجود اینکه پیش از آن هرگز از آن بالا نرفته بودم،

but I immediately began to doubt myself.

اما بلافاصله به خودم شک کردم.

Imagine being by yourself in the dead center of a 2,000-foot face,

تصور کنید تنها در مرکز بن‌بست یک دیواره ۶۰۰ متری هستید،

wondering if you're lost.

و به این فکر می‌کنید که گم شده‌اید یا نه.

(Laughter)

(خنده)

Thankfully, it was pretty much the right way

خوشبختانه، تقریباً راه درست بود

and I circled back to the route.

و دور زدم و به راه برگشتم.

I was slightly rattled, I was pretty rattled,

کمی نگران بودم، خیلی نگران بودم،

but I tried not to let it bother me too much

اما سعی کردم نگذارم خیلی آزارم دهد

because I knew that all the hardest climbing was up at the top.

چون می‌دانستم تمام قسمت‌های سخت صعود آن بالا نزدیک قله بود.

I needed to stay composed.

باید خونسرد می‌ماندم.

It was a beautiful September morning, and as I climbed higher,

صبح دل‌انگیز در شهریور بود، و من بالاتر صعود می‌کردم،

I could hear the sounds of tourists chatting and laughing on the summit.

صدای گردشگران را می‌شنیدم که روی قله می‌گفتند و می‌خندیدند.

They'd all hiked up the normal trail on the back,

همه آنها از مسیر زمینی پشت کوه پیاده آمده بودند،

which I was planning on using for my descent.

مسیری که من می‌خواستم برای پایین رفتن از آن استفاده کنم.

But between me and the summit lay a blank slab of granite.

اما بین من و قله تخته‌ای صاف از سنگ خارا قرار داشت.

There were no cracks or edges to hold on to,

هیچ ترک و لبه‌ای نبود که به آن اتکا کنم،

just small ripples of texture up a slightly less than vertical wall.

فقط موج‌های کوچک بافت بالای یک دیوار تقریباً عمودی.

I had to trust my life to the friction between my climbing shoes

باید زندگی‌ام را دست اصطکاک بین کفش‌های صخره‌نوردی‌ام

and the smooth granite.

و گرانیت صیقلی می‌سپردم.

I carefully balanced my way upward,

با دقت راهم به بالا را متعادل کردم،

shifting my weight back and forth between the small smears.

بین شیارهای کوچک بدنم را جلو و عقب می‌کردم.

But then I reached a foothold that I didn't quite trust.

اما بعد به جاپایی رسیدم که خیلی از آن مطمئن نبودم.

Two days ago, I'd have just stepped right up on it,

دو رو پیش به سادگی روی آن پا گذاشته بودم،

but that would have been with a rope on.

اما آن با طناب بود.

Now it felt too small and too slippery.

حالا خیلی کوچک و خیلی لیز به نظر می‌رسید.

I doubted that my foot would stay on if I weighted it.

شک داشتم که اگر وزنم را روی آن بیندازم پایم روی آن بند شود.

I considered a foot further to the side, which seemed worse.

فکر کردم قدمی کنارتر می‌روم، که بدتر به نظر می‌رسید.

I switched my feet and tried a foot further out.

پاهایم را عوض کردم و سعی کردم پایم را کمی بیرون‌تر بگذارم.

It seemed even worse.

I started to panic.

این حتی بدتر بود. شروع کردم به ترسیدن.

I could hear people laughing on the summit just above me.

می‌شنیدم که مردم درست بالای سر من روی قله می‌خندیدند.

I wanted to be anywhere but on that slab.

می‌خواستم هرجایی باشم غیر از روی آن تخته.

My mind was racing in every direction.

ذهنم به هر طرف می‌رفت.

I knew what I had to do, but I was too afraid to do it.

می‌دانستم چکار باید بکنم، اما از انجام آن خیلی می‌ترسیدم.

I just had to stand up on my right foot.

فقط باید روی پای راستم می‌ایستادم.

And so after what felt like an eternity, I accepted what I had to do

و خب پس از مدتی که انگار تا ابد بود،‌ کاری که باید می‌کردم را پذیرفتم

and I stood up on the right foot,

و روی پای راستم ایستادم،

and it didn't slip, and so I didn't die,

و لیز نخوردم، و بنابراین نمردم،

and that move marked the end of the hardest climbing.

و آن حرکت آخرین جای قسمت سخت صعود بود.

And so I charged from there towards the summit.

پس از آنجا به سمت قله روانه شدم.

And so normally when you summit Half Dome,

و خب معمولا وقتی به بالای هف‌دوم می‌رسید،

you have a rope and a bunch of climbing gear on you,

طنابی دارید و یک مشت تجهیزات صخره‌نوردی از شما آویزان است،

and tourists gasp and they flock around you for photos.

و گردشگران نفس‌نفس می‌زنند و دور شما جمع می‌شوند تا عکس بگیرند.

This time I popped over the edge shirtless, panting, jacked.

این بار بدون لباس، نفس‌زنان و سرخوش از لبه ظاهر شدم.

I was amped, but nobody batted an eye.

خیلی خوشحال بودم اما هیچ کس یک نظر هم نگاه نکرد.

(Laughter)

(خنده)

I looked like a lost hiker that was too close to the edge.

مثل کوهنوردی گمشده بودم که زیادی به لبه نزدیک شده است.

I was surrounded by people talking on cell phones and having picnics.

با آدمهایی احاطه شده بودم که با تلفن همراه حرف می‌زدند و برای گردش آمده بودند.

I felt like I was in a mall.

احساس کردم در یک مرکز خرید هستم.

(Laughter)

(خنده)

I took off my tight climbing shoes and started hiking back down,

کفش‌های تنگ صخره‌نوردی‌ام را در آوردم و شروع کردم به پایین آمدن از کوه،

and that's when people stopped me.

و تازه آنجا بود که مردم جلوم را می‌گرفتند.

"You're hiking barefoot? That's so hard-core."

«پای برهنه کوهنوردی می‌کنی؟ خیلی کار سختی است.»

(Laughter)

(خنده)

I didn't bother to explain,

زحمت توضیح دادن به خودم ندادم،

but that night in my climbing journal, I duly noted my free solo of Half Dome,

اما آن شب در دفتر صعودهایم به درستی صعود آزاد از هف‌دوم را نوشتم،

but I included a frowny face and a comment, "Do better?"

اما شکلک غمگینی هم کشیدم و زیرش نوشتم، «بهتر هم می‌توانی؟»

I'd succeeded in the solo

در آن صعود موفق شدم

and it was celebrated as a big first in climbing.

و به عنوان یک اولین بار برجسته مشهور شد.

Some friends later made a film about it.

بعضی دوستان بعداً درباره آن فیلم ساختند.

But I was unsatisfied.

اما من راضی نبودم.

I was disappointed in my performance,

از اجرای خودم سرخورده بودم،

because I knew that I had gotten away with something.

چون می‌دانستم از زیر چیزهایی قسر در رفته‌ام.

I didn't want to be a lucky climber. I wanted to be a great climber.

نمی‌خواستم یک صخره‌نورد خوش‌شانس باشم. می‌خواستم یک صخره‌نورد بزرگ باشم.

I actually took the next year or so off from free soloing,

در واقع یک سال یا بیشتر بعد از آن صعود انفرادی نکردم،

because I knew that I shouldn't make a habit of relying on luck.

چون می‌دانستم تکیه بر اقبال نباید به عادت تبدیل شود.

But even though I wasn't soloing very much,

اما با وجود آنکه زیاد صعود انفرادی نمی‌کردم،

I'd already started to think about El Cap.

شروع کردم به فکر کردن درباره ال‌کپ.

It was always in the back of my mind as the obvious crown jewel of solos.

همیشه در پس ذهن من مانند جواهر درخشان صعودهای انفرادی بود.

It's the most striking wall in the world.

این سخت‌ترین دیواره دنیاست.

Each year, for the next seven years,

هر سال، به مدت هفت سال،

I'd think, "This is the year that I'm going to solo El Cap."

فکر می‌کردم، «امسال سالی است صعود انفرادی از ال‌کپ را انجام می‌دهم.»

And then I would drive into Yosemite, look up at the wall, and think,

و بعد به یوسیمیتی رانندگی می‌کردم، به دیواره نگاه می‌کردم، و فکر می‌کردم،

"No frickin' way."

«اصلاً به هیچ وجه.»

(Laughter)

(خنده)

It's too big and too scary.

خیلی بزرگ و خیلی ترسناک است.

But eventually I came to accept that I wanted to test myself against El Cap.

اما در نهایت به این نتیجه رسیدم که می‌خواهم خودم را در برابر ال‌کپ بسنجم.

It represented true mastery,

این استادی حقیقی را نشان می‌داد،

but I needed it to feel different.

اما می‌خواستم احساس متفاوتی داشته باشد.

I didn't want to get away with anything or barely squeak by.

نمی‌خواستم قسر در بروم یا به بدبختی موفق شوم.

This time I wanted to do it right.

این بار باید آن را درست انجام می‌دادم.

The thing that makes El Cap so intimidating

چیزی که ال‌کپ را چنین هولناک می‌کند

is the sheer scale of the wall.

ابعاد عظیم دیوار است.

Most climbers take three to five days

برای اکثر صخره‌نوردها سه تا پنج روز طول می‌کشد

to ascend the 3,000 feet of vertical granite.

تا از ۹۰۰ متر گرانیت عمودی بالا بروند.

The idea of setting out up a wall of that size

ایده صعود به چنین دیوار عظیمی

with nothing but shoes and a chalk bag seemed impossible.

با هیچ چیز جز یک جفت کفش و یک بسته گچ ناممکن می‌نمود.

3,000 feet of climbing represents

۹۰۰ متر صعود یعنی

thousands of distinct hand and foot movements,

هزاران حرکت دست و پای متفاوت،

which is a lot to remember.

که برای حفظ کردن خیلی زیاد است.

Many of the moves I knew through sheer repetition.

بسیاری از حرکت‌ها را به خاطر تکرار محض می‌دانستم.

I'd climbed El Cap maybe 50 times over the previous decade with a rope.

شاید ۵۰ بار در دهه پیش از آن با طناب از ال‌کپ صعود کرده بودم.

But this photo shows my preferred method of rehearsing the moves.

اما این عکس روشی که من برای تمرین ترجیح می‌دهم را نشان می‌دهد.

I'm on the summit,

من روی قله هستم،

about to rappel down the face with over a thousand feet of rope

و با طنابی به طول بیش از ۳۰۰ متر می‌خواهم از دیواره فرود کنم

to spend the day practicing.

تا آن روز را به تمرین سپری کنم.

Once I found sequences that felt secure and repeatable,

وقتی دنباله‌هایی که امن و قابل تکرار بودند را پیدا می‌کردم،

I had to memorize them.

باید حفظ‌شان می‌کردم.

I had to make sure that they were so deeply ingrained within me

باید مطمئن می‌شدم که چنان عمیق در من حک شده است

that there was no possibility of error.

که احتمالی برای خطا وجود ندارد.

I didn't want to be wondering if I was going the right way

نمی‌خواستم فکر کنم که راه درست را می‌روم

or using the best holds.

یا از بهترین گیره‌ها استفاده کنم.

I needed everything to feel automatic.

می‌خواستم همه چیز خودکار انجام شود.

Climbing with a rope is a largely physical effort.

صعود با طناب یک فعالیت عموماً فیزیکی است.

You just have to be strong enough to hold on and make the movements upward.

فقط باید به اندازه کافی قوی باشید که خود را نگهدارید و رو به بالا حرکت کنید.

But free soloing plays out more in the mind.

اما در صعود انفرادی آزاد نقش عمده را ذهن بازی می‌کند.

The physical effort is largely the same.

تلاش فیزیکی تا حد زیادی همان است.

Your body is still climbing the same wall.

بدن شما از یک دیواره صعود می کند.

But staying calm and performing at your best

اما آرام ماندن و بهترین اجرا را داشتن

when you know that any mistake could mean death

وقتی که می‌دانید هر اشتباهی به معنای مرگ است

requires a certain kind of mindset.

ذهنیت خاصی را می‌طلبد.

(Laughter)

(خنده)

That's not supposed to be funny, but if it is, it is.

قرار نبود خنده‌دار باشد، اما اگر هست، خب هست.

(Laughter)

(خنده)

I worked to cultivate that mindset through visualization,

من سعی کردم آن طرز فکر را از طریق تجسم به وجود بیاورم،

which basically just means imagining the entire experience of soloing the wall.

که اساساً یعنی تصور کردن تمام تجربه صعود انفرادی از دیواره.

Partially, that was to help me remember all the holds,

تا اندازه‌ای، این کار کمک می‌کرد تا تمام گیره‌ها را به یاد بیاورم،

but mostly visualization was about feeling the texture

اما تجسم بیشتر درباره احساس کردن بافت هر گیره در دستم بود

of each hold in my hand

and imagining the sensation of my leg reaching out and placing my foot just so.

و همین طور تصور احساس پایم که بلند می‌شود و در جای خود قرار می‌گیرد.

I'd imagine it all like a choreographed dance thousands of feet up.

همه این را مانند رقصی طراحی شده چندین متر بالای زمین تصور می‌کردم.

The most difficult part of the whole route was called the Boulder Problem.

سخت‌ترین جای مسیر مسئله صخره نام داشت.

It was about 2,000 feet off the ground

حدوداً ۶۰۰ متر ارتفاع داشت

and consisted of the hardest physical moves on the whole route:

و شامل سخت‌ترین حرکات فیزیکی کل مسیر بود:

long pulls between poor handholds with very small, slippery feet.

گیره‌هایی ضعیف با فاصله زیاد و جای پایی بسیار کوچک و لیز.

This is what I mean by a poor handhold:

منظورم از گیره ضعیف این است:

an edge smaller than the width of a pencil but facing downward

لبه‌ای کوچک‌تر از نوک مداد اما رو به پایین

that I had to press up into with my thumb.

که باید با شستم روی آن فشار می‌آوردم.

But that wasn't even the hardest part.

اما این هم سخت‌ترین قسمت نبود.

The crux culminated in a karate kick

سخت‌ترین قسمت مسئله یک حرکت کاراته بود

with my left foot over to the inside of an adjacent corner,

که باید پای چپم را به سینه گوشه کناری می‌زدم،

a maneuver that required a high degree of precision and flexibility,

حرکتی که نیازمند میزان بالایی از دقت و انعطاف‌پذیری بود،

enough so that I'd been doing a nightly stretching routine

به اندازه‌ای که هر شب به مدت یک سال پیش از موعد

for a full year ahead of time

تمرین انعطاف می‌کردم

to make sure that I could comfortably make the reach with my leg.

تا مطمئن شوم که می‌توانم به راحتی پایم را برسانم.

As I practiced the moves,

حرکت‌ها را که تمرین می‌کردم،

my visualization turned to the emotional component

تجسم من به جزئی احساسی

of a potential solo.

از یک صعود انفرادی بالقوه بدل شد.

Basically, what if I got up there and it was too scary?

اساساً، اگر رفتم آنجا و خیلی ترسناک بود چه؟

What if I was too tired?

اگر خیلی خسته شدم چطور؟

What if I couldn't quite make the kick?

اگر نتوانستم درست انجامش بدهم چی؟

I had to consider every possibility while I was safely on the ground,

باید تا در امنیت روی زمین بودم تمام احتمالات را در نظر می‌گرفتم،

so that when the time came and I was actually making the moves without a rope,

تا وقتی که زمان آن رسید و خواستم حرکات را بدون طناب انجام دهم،

there was no room for doubt to creep in.

مجالی نمانده باشد که شک از آن رسوخ کند.

Doubt is the precursor to fear,

تردید پیش‌درآمد ترس است،

and I knew that I couldn't experience my perfect moment if I was afraid.

و می‌دانستم که اگر بترسم نخواهم توانست لحظه نابم را تجربه کنم.

I had to visualize and rehearse enough to remove all doubt.

باید به اندازه کافی تجسم و تمرین می‌کردم تا تمام تردید را بزدایم.

But beyond that, I also visualized how it would feel

اما ورای آن، همچنین تجسم می‌کردم چه حسی دارد

if it never seemed doable.

اگر هرگز قابل انجام به نظر نرسد.

What if, after so much work, I was afraid to try?

اگر بعد از این همه زحمت، می‌ترسیدم امتحان کنم چه؟

What if I was wasting my time

اگر داشتم وقتم را تلف می‌کردم

and I would never feel comfortable in such an exposed position?

و هرگز در چنین موقعیت متزلزلی احساس راحتی نمی‌کردم چه؟

There were no easy answers,

جواب ساده‌ای وجود نداشت،

but El Cap meant enough to me that I would put in the work and find out.

اما ال‌کپ آن قدر برای من معنی داشت که تلاش لازم را بکنم و جواب را بفهمم.

Some of my preparations were more mundane.

بعضی از آماده‌سازی‌هایم هم بیشتر خاکی بود.

This is a photo of my friend Conrad Anker

این تصویری است از دوستم کونراد انکر

climbing up the bottom of El Cap with an empty backpack.

که از پایین ال‌کپ با کوله‌ای خالی بالا می‌رود.

We spent the day climbing together

کل روز را با هم تا یک ترک خاص در میانه دیواره صعود کردیم

to a specific crack in the middle of the wall

که پر بود از سنگ‌های شُل

that was choked with loose rocks

that made that section difficult and potentially dangerous,

که آن قسمت را سخت و بالقوه خطرناک می‌کردند،

because any missed step might knock a rock to the ground

زیرا هر قدم اشتباهی ممکن بود سنگی را زمین بیندازد

and kill a passing climber or hiker.

و رهگذر یا صخره‌نوردی را بکشد.

So we carefully removed the rocks, loaded them into the pack

پس با دقت سنگ‌ها را برداشتیم، داخل کوله گذاشتیم

and rappelled back down.

و به پایین فرود کردیم.

Take a second to imagine how ridiculous it feels

لحظه‌ای تصور کنید چقدر مسخره است

to climb 1,500 feet up a wall just to fill a backpack full of rocks.

که ۴۵۰ متر صعود کنی تا فقط کوله‌ای را از سنگ پر کنی.

(Laughter)

(خنده)

It's never that easy to carry a pack full of rocks around.

هیچ وقت حمل یک کوله پر از سنگ راحت نیست.

It's even harder on the side of a cliff.

روی کناره یک صخره سخت‌تر هم هست.

It may have felt silly, but it still had to get done.

هر چند احمقانه به نظر می‌رسید، ولی باید انجام می‌شد.

I needed everything to feel perfect

می‌خواستم اگر قرار است بدون طناب از مسیر صعود کنم

if I was ever going to climb the route without a rope.

همه چیز بی‌نقص باشد.

After two seasons of working specifically toward a potential free solo of El Cap,

بعد از دو فصل تمرین اختصاصی روی صعود انفرادی احتمالی از ال‌کپ،

I finally finished all my preparations.

در نهایت آماده‌سازی‌هایم تمام شد.

I knew every handhold and foothold on the whole route,

تمام جادست‌ها و جاپاها را در کل مسیر می‌شناختم،

and I knew exactly what to do.

و دقیقاً می‌دانستم چه باید بکنم.

Basically, I was ready.

اساساً، آماده بودم.

It was time to solo El Cap.

وقت صعود انفرادی از ال‌کپ رسیده بود.

On June 3, 2017,

در سوم ژوئن ۲۰۱۷،

I woke up early, ate my usual breakfast of muesli and fruit

زود بیدار شدم، صبحانه همیشگی موسلی و میوه‌ام را خوردم

and made it to the base of the wall before sunrise.

و پیش از طلوع به پای دیواره رسیدم.

I felt confident as I looked up the wall.

به بالای دیوار که نگاه کردم از خودم مطمئن بودم.

I felt even better as I started climbing.

وقتی صعود را شروع کردم حتی حس بهتری داشتم.

About 500 feet up, I reached a slab

۱۵۰ متر که بالا رفتم به تخته سنگ لیزی رسیدم

very similar to the one that had given me so much trouble on Half Dome,

مثل همان که در هف‌دوم مشکل فراوانی برایم درست کرده بود،

but this time was different.

اما این بار فرق می‌کرد.

I'd scouted every option, including hundreds of feet of wall to either side.

تمام گزینه‌ها، از جمله صدها متر از هر طرف را بررسی کرده بودم.

I knew exactly what to do and how to do it.

دقیقاً می‌دانستم چه باید بکنم و چطور باید آن را انجام دهم.

I had no doubts. I just climbed right through.

هیچ شکی نداشتم. مستقیم به بالا صعود کردم.

Even the difficult and strenuous sections passed by with ease.

حتی از بخش‌های سخت و طاقت‌فرسا هم به سادگی گذشتم.

I was perfectly executing my routine.

داشتم اجرای همیشگی را بدون نقص انجام می‌دادم.

I rested for a moment below the Boulder Problem

کمی زیر مشکل صخره استراحت کردم

and then climbed it just as I had practiced so many times with the rope on.

و درست همانطور که چندین بار با طناب تمرین کرده بودم از آن هم صعود کردم.

My foot shot across to the wall on the left without hesitation,

پایم را بدون ذره‌ای شک به سینهٔ دیوار سمت چپ زدم،

and I knew that I had done it.

و بعد دانستم که انجامش داده‌ام.

Climbing Half Dome had been a big goal

بالا رفتن از هف‌دوم هدف بزرگی بود

and I did it,

و من موفق شدم،

but I didn't get what I really wanted.

اما چیزی که واقعاً می‌خواستم را به دست نیاوردم.

I didn't achieve mastery.

به استادی نرسیدم.

I was hesitant and afraid, and it wasn't the experience that I wanted.

دو‌به‌شک و ترسیده بودم، و این تجربه‌ای نبود که می‌خواستم.

But El Cap was different.

اما ال‌کپ فرق داشت.

With 600 feet to go, I felt like the mountain was offering me a victory lap.

۱۸۰ متر مانده بود اما فکر می‌کرد که کوه دارد به من دور افتخار پیشکش می‌کند.

I climbed with a smooth precision

با دقتی روان صعود کردم

and enjoyed the sounds of the birds swooping around the cliff.

و از صدای پرندگان که اطراف صخره پرواز می‌کردند لذت می‌بردم.

It all felt like a celebration.

همه این مانند یک جشن بود.

And then I reached the summit

و بعد، پس از سه ساعت و ۵۶ دقیقه صعود شکوهمند

after three hours and 56 minutes of glorious climbing.

به قله رسیدم.

It was the climb that I wanted, and it felt like mastery.

این صعودی بود که می‌خواستم، و به من حس استادی داد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)