Wes Moore: How to talk to veterans about the war

Wes Moore: Gazilerle savaş hakkında nasıl konuşulur

Çeviri: Betül Gaffari Gözden geçirme: İbrahim Yurttaş

I'm excited to be here to speak about vets,

Burada gaziler hakkımda konuşmak için çok heyecanlıyım

because I didn't join the Army

çünkü ben orduya savaşa

because I wanted to go to war.

gitmek istediğim için katılmadım

I didn't join the Army because I had a lust

Orduya denizler aşıp savaşma isteğim

or a need to go overseas and fight.

veya ihtiyacım olduğu için katılmadım

Frankly, I joined the Army because

Aslında, orduya katıldım çünkü

college is really damn expensive,

üniversite bayağı pahalı

and they were going to help with that,

ve onlar da bana bu konuda yardım edecekti

and I joined the Army because

ve orduya katıldım çünkü

it was what I knew,

bu bildiğim bir şeydi

and it was what I knew that I thought I could do well.

ve iyi yaptığımı düşündüğümü bildiğim şeydi

I didn't come from a military family.

Ben bir asker ailesinden gelmedim.

I'm not a military brat.

Bir askeriye sevdalısı değilim

No one in my family ever had joined the military at all,

Ailemden hiç kimse, hiçbir zaman orduya katılmadı

and how I first got introduced to the military

ve askeriye ile ilk kez

was when I was 13 years old

13 yaşındayken tanıştım

and I got sent away to military school,

ve askeri okula gönderildim

because my mother had been threatening me

çünkü annem beni askeri okul

with this idea of military school ever since I was eight years old.

fikri ile 8 yaşından beri tehdit ediyordu

I had some issues when I was coming up,

Büyürken bazı sorunlarım vardı

and my mother would always tell me, she's like,

ve annem bana hep şöyle derdi:

"You know, if you don't get this together,

'Biliyorsun, eğer bunu halletmezsen

I'm going to send you to military school."

seni askeri okula göndereceğim.'

And I'd look at her, and I'd say, "Mommy,

ve ben de ona bakıp şöyle derdim:

I'll work harder."

'Anne, daha sıkı çalışacağım.'

And then when I was nine years old,

Ve 9 yaşıma geldiğimde bana

she started giving me brochures to show me she wasn't playing around,

şaka yapmadığını göstermek için broşürler vermeye başladı

so I'd look at the brochures, and I'm like,

ben de broşürlere bakıp

"Okay, Mommy, I can see you're serious, and I'll work harder."

'Tamam anne ciddi olduğunu görebiliyorum ve sıkı çalışacağım.' derdim

And then when I was 10 and 11,

Sonra, 10-11 yaşlarıma gelince

my behavior just kept on getting worse.

davranışlarım kötüleşmeye başladı

I was on academic and disciplinary probation

Daha 10'lu yaşlara gelmeden

before I hit double digits,

akademik ve disiplin uzaklaştırmasındaydım.

and I first felt handcuffs on my wrists

ve ilk kez 11 yaşımda

when I was 11 years old.

kelepçeleri bileklerimde hissettim

And so when I was 13 years old,

Böylece 13 yaşındayken

my mother came up to me, and she was like,

annem gelip şunu dedi:

"I'm not going to do this anymore.

'Bunu daha fazla yapmayacağım,

I'm going to send you to military school."

Seni askeri okula göndereceğim.'

And I looked at her, and I said, "Mommy,

ve ona bakıp şöyle dedim: 'Anne,

I can see you're upset, and I'm going to work harder."

üzüldüğünü görebiliyorum ve daha sıkı çalışacağım.'

And she was like, "No, you're going next week."

Ama o 'Hayır, haftaya gidiyorsun.' dedi.

And that was how I first got introduced

Ve böylece bütün bu askeriye

to this whole idea of the military,

fikri ile tanıştırılmış oldum,

because she thought this was a good idea.

çünkü o bunun iyi bir fikir olduğunu düşünüyordu.

I had to disagree with her wholeheartedly

Oraya ilk gittiğimde onunla tüm kalbimle

when I first showed up there,

farklı düşünmem gerekiyordu

because literally in the first four days,

çünkü kelimenin tam anlamıyla ilk 4 günde

I had already run away five times from this school.

5 kere okuldan kaçmıştım zaten.

They had these big black gates that surrounded the school,

Okulu çevreleyen büyük siyah kapılar vardı

and every time they would turn their backs,

ve ne zaman arkalarını dönseler

I would just simply run out of the black gates

bu siyah kapılardan kaçar,

and take them up on their offer that if we don't want to be there,

ve şu teklifini ciddiye alırdım: "Eğer burada olmak

we can leave at any time.

istemiyorsanız istediğiniz zaman gidebilirsiniz."

So I just said, "Well, if that's the case,

Ben de şöyle dedim: "Şey, eğer öyleyse

then I'd like to leave." (Laughter)

o zaman gitmek istiyorum.' (Gülüş)

And it never worked.

Ve bu asla işe yaramadı

And I kept on getting lost.

ve kaybolmaya devam ettim.

But then eventually,

Ama sonunda

after staying there for a little while,

orada bir süre kaldıktan sonra

and after the end of that first year

ve askeri okuldaki

at this military school,

birinci yılın sonunda

I realized that I actually was growing up.

aslında büyüdüğümü farkettim

I realized the things that I enjoyed about this school

Bu okul hakkında sevdiğim şeyleri farkettim

and the thing that I enjoyed about the structure

ve askeri yapılanma hakkında sevdiğim şey

was something that I'd never found before:

daha önce hiç farketmediğim bir şeydi

the fact that I finally felt like I was part of something bigger,

sonunda kendimi daha büyük bir şeyin parçası gibi bir takımın parçası gibi

part of a team, and it actually mattered to people

hissettiğim gerçeği ve orada olmam

that I was there,

insanlar için önemliymiş gibi

the fact that leadership wasn't just a punchline there,

liderliğin sadece bir kelime olmadığı fakat

but that it was a real, actually core part

aslında bütün deneyimin çekirdeği

of the entire experience.

olduğu gerçeği

And so when it was time for me to actually

Böylece benim için liseyi bitirme

finish up high school,

zamanı geldiğinde ne yapmak

I started thinking about what I wanted to do,

istediğim hakkında düşünmeye başladım

and just like probably most students,

ve tıpkı çoğu öğrenci gibi bunun ne anlama

had no idea what that meant or what I wanted to do.

geldiği ya da ne yapmak istediğim hakkında hiçbir fikrim yoktu

And I thought about the people who I

Ve saygı duyduğum ve hayranı

respected and admired.

olduğum insanları düşündüm

I thought about a lot of the people,

hayatımda örnek aldığım insanlar

in particular a lot of the men, in my life

özellikle de erkekler hakkında

who I looked up to.

düşünmeye başladım.

They all happened to wear the uniform

Hepsi ABD üniforması

of the United States of America,

giyiyordu ve bu yüzden

so for me, the question and the answer

benim için soru ve cevap

really became pretty easy.

bayağı kolay oldu.

The question of what I wanted to do

Ne yapmak istiyorum sorusu

was filled in very quickly with saying,

şöyle demekle hızlıca cevaplanmıştı

I guess I'll be an Army officer.

'Sanırım bir ordu görevlisi olacağım.'

So the Army then went through this process

Böylece ordu bu prosedürü uyguladı

and they trained me up,

ve beni eğittiler

and when I say I didn't join the Army

ve savaşa gitmek için

because I wanted to go to war,

orduya katılmadığımı söylediğimde

the truth is, I joined in 1996.

gerçek şu ki, 1996'da katıldım

There really wasn't a whole lot going on.

O sırada çok fazla bir şey olmuyordu.

I didn't ever feel like I was in danger.

Hiç tehlikedeymiş gibi hissetmedim

When I went to my mom,

Anneme gittiğimde,

I first joined the Army when I was 17 years old,

orduya 17 yaşındayken katıldım

so I literally needed parental permission

yani orduya katılmak için ciddi

to join the Army,

ciddi aile iznine ihtiyacım vardı

so I kind of gave the paperwork to my mom,

anneme kağıtları verdim

and she just assumed it was kind of like military school.

ve o bunun askeri okul gibi olacağını varsaydı

She was like, "Well, it was good for him before,

ve şöyle düşündü:'Şey, bu onun için iyiydi,

so I guess I'll just let him keep doing it,"

sanırım bunu yapmaya devam etmesine izin vereceğim.'

having no idea that the paperwork that she was signing

imzaladığının ne olduğu hakkında hiçbir fikri olmadan

was actually signing her son up

aslında oğlunun bir ordu

to become an Army officer.

görevlisi olması için imza atıyordu.

And I went through the process,

Bütün bu prosedürü geçtim

and again the whole time still just thinking,

ve hala şöyle düşünüyordum

this is great, maybe I'll serve on a weekend,

bu harika, belki bir hafta sonu çalışırım

or two weeks during the year, do drill,

veya sene boyunca iki hafta, tatbikat yaparım

and then a couple years after I signed up,

ve orduya katılmamdan birkaç sene sonra

a couple years after my mother signed those papers,

annemin o kağıtları imzalamasından birkaç sene sonra

the whole world changed.

bütün dünya değişti.

And after 9/11, there was an entirely new context

ve 9 Eylül'den sonra seçtiğim mesleğin

about the occupation that I chose.

tamamen yeni şartları vardı.

When I first joined, I never joined to fight,

İlk katıldığımda, savaşmak için katılmamıştım

but now that I was in,

ama artık katıldığıma göre

this is exactly what was now going to happen.

şimdi olacak olan da tam anlamıyla buydu.

And I thought about so much about the soldiers

Er yada geç liderlik edeceğim

who I eventually had to end up leading.

askerler hakkında çok düşündüm

I remember when we first, right after 9/11,

Hemen 9/11 in ardından, 3 hafta sonra,

three weeks after 9/11, I was on a plane heading overseas,

denizaşırı giden bir uçaktaydım

but I wasn't heading overseas with the military,

ama orduyla denizaşırı gitmiyordum

I was heading overseas because I got a scholarship

denişaşırı gidiyordum çünkü bir burs almıştım

to go overseas.

denizaşırı gitmek için

I received the scholarship to go overseas

bursu denizaşırı okumak

and to go study and live overseas,

ve yaşamak için almıştım

and I was living in England and that was interesting,

ve İngiltere'de yaşıyordum ve bu ilginçti

but at the same time, the same people who

ama aynı zamanda birlikte

I was training with,

çalıştığm insanlar

the same soldiers that I went through all my training with,

bütün eğitimimi birlikte gördüğüm ve

and we prepared for war,

savaşa hazırlandığım askerler

they were now actually heading over to it.

şu an savaşa gidiyordu

They were now about to find themselves

Kendilerini çoğu insanın,

in the middle of places the fact is

büyük bir çoğunluğumuzun

the vast majority of people,

eğitimimiz sırasında haritada

the vast majority of us as we were training,

gösteremeyeceği bir yerin ortasında

couldn't even point out on a map.

bulmak üzereydiler.

I spent a couple years finishing graduate school,

Yüksek lisans okulunu bitirmekle birkaç sene geçirdim

and the whole entire time while I'm sitting there

ve orada oturduğum bütün zaman

in buildings at Oxford

Oxford'daki gerçekten de

that were literally built hundreds of years

Birleşik Devletler'in kuruluşundan

before the United States was even founded,

yüzlerce yıl önce inşa edilmiş binalarda

and I'm sitting there talking to dons

orada oturmuş öğretim görevlileriyle

about the assassination of Archduke Ferdinand,

Arşidük Ferdinand'ın suikasti hakkında ve bunun

and how that influenced the start of World War I,

1. Dünya Savaşı'nı nasıl etkilediği hakkında konuşuyordum.

where the entire time my heart and my head

bütün bu zamanda aklım ve kalbim

were on my soldiers

askerlerimdeydi

who were now throwing on Kevlars

ki onlar Kevlar'larını atıp

and grabbing their flak vests

uçaksavar yeleklerini tutuyorlardı

and figuring out how exactly do I change around

ve bir makineli tüfeği nasıl değiştireceğini

or how exactly do I clean a machine gun

veya karanlıkta nasıl temizleyeceğini

in the darkness.

çözmeye calışıyordu

That was the new reality.

Bu yeni gerçeklikti.

By the time I finished that up and I rejoined

Okulu bitirip orduya yeniden katıldığımda

my military unit and we were getting ready to deploy to Afghanistan,

askeri bölüğüm ve ben Afganistan'a görevlendirilmek için hazırlanırken

there were soldiers in my unit who were now

ben daha ilk görevemi almamışken

on their second and third deployments

bölüğümde ikinci ve üçüncü

before I even had my first.

görevinde olan askerler vardı

I remember walking out with my unit for the first time,

bölüğümle ilk dışarı çıkışımızı hatırlıyorum

and when you join the Army

ve orduya katıldığınız zaman

and you go through a combat tour,

ve devriyeye çıktığınızda

everyone looks at your shoulder,

herkes omzunuza bakar

because on your shoulder is your combat patch.

çünkü rütbeniz omzunuzdadır.

And so immediately as you meet people,

Bu yüzden insanlarla tanıştığınız anda

you shake their hand,

el sıkışırsınız ve

and then your eyes go to their shoulder,

gözünüz omuzlarına kayar

because you want to see where did they serve,

çünkü nerede hizmet ettiklerini bilmek istersiniz

or what unit did they serve with?

ya da hangi bölükte olduklarını

And I was the only person walking around

Ve ben ortalıkta boş bir omuzla

with a bare shoulder,

dolaşan tek kişiydim

and it burned every time someone stared at it.

ve ne zaman birisi baksa yanardı

But you get a chance to talk to your soldiers,

Ama askerlerinizle konuşma şansınız oluyor

and you ask them why did they sign up.

ve neden orduya yazıldıklarını soruyorsunuz.

I signed up because college was expensive.

Ben yazıldım çünkü üniversite pahalıydı.

A lot of my soldiers signed up for completely different reasons.

Askerlerimin çoğu tamamen farklı nedenlerle yazılmıştı.

They signed up because of a sense of obligation.

Çoğu bir mecburiyet hissi ile yazılmıştı.

They signed up because they were angry

Yazılmışlardı çünkü öfkeliydiler

and they wanted to do something about it.

ve bu konuda bir şey yapmak istiyorlardı

They signed up because

Yazılmışlardı çünkü

their family said this was important.

aileleri bunun önemli olduğunu söylemişti

They signed up because they wanted some form of revenge.

Yazılmışlardı çünkü bir çeşit intikam istiyorlardı

They signed for a whole collection of different reasons.

Çok farklı sebeplerden ötürü yazılmışlardı

And now we all found ourselves overseas

Ve hepimiz kendimizi denişaşırıda

fighting in these conflicts.

bu çatışmalarda savaşırken bulduk.

And what was amazing to me was that I

Ve bana inanılmaz gelen şey

very naively started hearing this statement

asla tamamen anlamadığım

that I never fully understood,

şu ifadeyi safça duymaya başlamamdı

because right after 9/11, you start hearing this idea

çünkü 9/11 den hemen sonra,insanların gelip şunu

where people come up to you and they say,

dediğini duymaya başlarsınız

"Well, thank you for your service."

"Şey, hizmetiniz için teşekkürler."

And I just kind of followed in and started saying

Ben de aynı şeyi takip eder gibi oldum ve aynı

the same things to all my soldiers.

şeyleri tüm askerlerime söylemeye başladım

This is even before I deployed.

Bu, görevlendirilmemden bile önceydi

But I really had no idea what that even meant.

Ama ne anlama geldiği hakkında bir fikrim yoktu

I just said it because it sounded right.

Bunu, kulağa doğru geldiği için söylüyordum

I said it because it sounded like the right thing to say

Denizaşırı hizmet edenlere söylenecek doğru şeymiş

to people who had served overseas.

gibi geldiği için söylüyordum

"Thank you for your service."

"Hizmetiniz için teşekkür ederim."

But I had no idea what the context was

Ama durumun ne olduğu, ya da hatta,

or what that even,

bunu duyan insanlar için ne anlam ifade ettiği

what it even meant to the people who heard it.

hakkında hiçbir fikrim yoktu.

When I first came back from Afghanistan,

Afganistan'dan ilk kez döndüğümde

I thought that if you make it back from conflict,

çatışmadan döndüğünüzde bütün tehlikelerin

then the dangers were all over.

bittiğini düşündüm.

I thought that if you made it back from a conflict zone

Düşündüm ki eğer çatışma alanından dönebildiyseniz

that somehow you could kind of

sanki alnınızdaki teri

wipe the sweat off your brow and say,

silip şöyle diyebilirdiniz:

"Whew, I'm glad I dodged that one,"

"Oh, bunu atlattığıma sevindim."

without understanding that for so many people,

çok fazla insan için eve döndüklerinde

as they come back home,

savaşın devam

the war keeps going.

ettiğini anlamadan.

It keeps playing out in all of our minds.

Hepimizin kafasında devam ediyor.

It plays out in all of our memories.

Hepimizin anılarında devam ediyor.

It plays out in all of our emotions.

Hepimizin duygularında devam ediyor.

Please forgive us

Lütfen af buyurun

if we don't like being in big crowds.

eğer büyük kalabalıklarda olmaktan hoşlanmıyorsak.

Please forgive us

Lütfen af buyurun

when we spend one week in a place

bir haftayı %100

that has 100 percent light discipline,

baskısız bir yerde geçirince

because you're not allowed to walk around with white lights,

çünkü beyaz ışıklarla yürüme izniniz yok

because if anything has a white light,

çünkü bir şeyin beyaz ışığı varsa

it can be seen from miles away,

millerce öteden görülebilir

versus if you use little green

ama eğer küçük yeşil

or little blue lights,

veya mavi ışık kullanırsanız

they cannot be seen from far away.

sizi uzaktan göremezler.

So please forgive us if out of nowhere,

Lütfen af buyurun eğer sebepsiz yere

we go from having 100 percent light discipline

baskısız bir ortamdan bir hafta

to then a week later being back in the middle of Times Square,

sonra Times Meydanının ortasında olup

and we have a difficult time adjusting to that.

buna uyum sağlamakta zorlanırsak.

Please forgive us

Lütfen af buyurun

when you transition back to a family

Siz yokken tam anlamıyla

who has completely been maneuvering without you,

geçinip giden bir aile için,

and now when you come back, it's not that easy

dönüşünüzle tüm o normallik değiştiği için

to fall back into a sense of normality,

normallik duygusuna dönmek

because the whole normal has changed.

o kadar da kolay değildir.

I remember when I came back, I wanted to talk to people.

İlk döndüğümde insanlarla konuşmak istediğimi hatırlıyorum

I wanted people to ask me about my experiences.

İnsanların deneyimlerim hakkında soru sormasını istedim

I wanted people to come up to me and tell me,

İnsanların gelip şunu söylemesini isterim:

"What did you do?"

'Ne yaptın?'

I wanted people to come up to me and tell me,

İnsanların gelip şunu söylemesini istedim:

"What was it like? What was the food like?

'Nasıldı? Yemekler nasıldı?'

What was the experience like? How are you doing?"

'Nasıl bir deneyimdi? Nasılsın?'

And the only questions I got from people was,

ve insanlardan aldığım tek soru şuydu:

"Did you shoot anybody?"

'Birini vurdun mu?'

And those were the ones who were even curious

Ve bunlar herhangibir şey söyleyecek kadar

enough to say anything.

meraklı insanlardı.

Because sometimes there's this fear

Çünkü bazen şöyle bir korku

and there's this apprehension that if I say anything,

ve şöyle bir kaygı oluyor, eğer bir şey söylersem

I'm afraid I'll offend,

birini kırmaktan korkuyorum

or I'm afraid I'll trigger something,

ya da bir şeyi tetikleyeceğimden

so the common default is just saying nothing.

böylece genel ihtimal hiçbir şey söylememek oluyor

The problem with that

Buradaki problem yaptığınız

is then it feels like your service

hizmet farkedilmemiş

was not even acknowledged,

sanki kimse umursamamış

like no one even cared.

gibi hissettiriyor.

"Thank you for your service,"

"Hizmetiniz için teşekkür ederim."

and we move on.

ve devam ediyoruz.

What I wanted to better understand

Daha iyi anlamak istediğim şey

was what's behind that,

bunun arkasında ne olduğu

and why "thank you for your service" isn't enough.

ve "hizmetiniz için teşekkürler"in neden yeterli olmadığı

The fact is, we have literally

Gerçek şu ki kelimenin tam anlamıyla

2.6 million men and women

aramızda Irak veya Afganistan

who are veterans of Iraq or Afghanistan

gazisi olan 2.6 milyon

who are all amongst us.

kadın ve erkek var.

Sometimes we know who they are,

Bazen kim olduklarını biliriz

sometimes we don't,

bazen bilmeyiz.

but there is that feeling, the shared experience,

ama burada o his var: paylaşılan o deneyim

the shared bond

ve hayatımızın o kısmı

where we know that that experience

ki biliyoruz ki o deneyim

and that chapter of our life,

ve hayatımızın o kısmı

while it might be closed,

kapanmış olabilecekken

it's still not over.

daha bitmemiştir.

We think about "thank you for your service,"

"Hizmetiniz için teşekkürler" hakkında düşünüyoruz

and people say, "So what does 'thank you for your service' mean to you?"

ve insanlar, "Hizmetiniz için teşekkürler," sana ne anlam ifade ediyor, diye soruyorlar.

Well, "Thank you for your service" means to me,

Şey, "Hizmetiniz için teşekkürler" benim için

it means acknowledging our stories,

hikayelerimizi kabul etmek,

asking us who we are,

bize kim olduğumuzu sormak,

understanding the strength

o çok sayıda, birlikte hizmet ettiğimiz, çok sayıda insanın

that so many people, so many people who we serve with, have,

sahip olduğu gücü ve bu hizmetin

and why that service means so much.

neden önemli olduğunu anlamak demek.

"Thank you for your service" means acknowledging the fact

"Hizmetiniz için teşekkür ederim" sadece eve

that just because we've now come home

geldiğimiz ve üniformalarımızı

and we've taken off the uniform

çıkartmamızın bu ülkeye olan daha

does not mean our larger service to this country

büyük hizmetimizin bittiği anlamına gelmediği

is somehow over.

gerçeğini kabul etmek demek.

The fact is, there's still a tremendous amount

Gerçek şu ki, hala sunulacak ve

that can be offered and can be given.

verilecek muazzam miktarda [hizmet] var.

When I look at people

Arkadaşım Taylor Urruela gibi

like our friend Taylor Urruela,

insanlara baktığımda,

who in Iraq loses his leg,

-kendisi Irak'ta bacağını kaybetti ve

had two big dreams in his life.

iki büyük hayali vardı-

One was to be a soldier. The other was to be a baseball player.

Biri asker, diğeri de beyzbol oyuncusu olmaktı.

He loses his leg in Iraq.

Irak'ta bacağını kaybediyor.

He comes back

Geri geliyor,

and instead of deciding that,

ve "şey şimdi bacağımı

well, now since I've lost my leg, that second dream is over,

kaybettiğime göre 2. hayal suya düştü" demek yerine

he decides that he still has that dream of playing baseball,

hala beyzbol oynamak istediğine kadar veriyor

and he starts this group called VETSports,

ve şimdi ülkenin her yerinden gazilerle çalışan

which now works with veterans all over the country

VETSports adında bir grup başlatıyor

and uses sports as a way of healing.

ve sporu iyileşmek için kullanıyor.

People like Tammy Duckworth,

Tammy Duckworth gibi insanlar

who was a helicopter pilot

kendisi bir helikopter pilotuydu

and with the helicopter that she was flying,

ve uçtuğu helikopterde

you need to use both your hands

iki elinizi de kullanmanız gerekir

and also your legs to steer,

ve dümen için bacaklarınızı da

and her helicopter gets hit,

ve helikopteri vuruluyor

and she's trying to steer the chopper,

ve helikopteri yönlendirmeye çalışıyor

but the chopper's not reacting

ama helikopter onun yönerge

to her instructions and to her commands.

ve emirlerine uymuyor

She's trying to land the chopper safely,

Helikopteri sağ salim indirmeye çalışıyor

but the chopper doesn't land safely,

ama helikopter güvenli bir şekilde inmiyor

and the reason it's not landing safely

ve güvenli iniş yapamamasının sebebi

is because it's not responding to the commands that her legs are giving

helikopterin bacaklarının emrine uymaması

because her legs were blown off.

çünkü bacakları havaya uçmuş

She barely survives.

Zar zor kurtuluyor.

Medics come and they save her life,

Tıbbı ekip gelip hayatını kurtarıyorlar

but then as she's doing her recuperation back at home,

ama evde iyileştiği sırada

she realizes that, "My job's still not done."

şunu fark ediyor: "Benim işim daha bitmedi."

And now she uses her voice

ve şimdi sesini

as a Congresswoman from Illinois

Illionis'ten bir kongre üyesi olarak

to fight and advocate for a collection of issues

gazi sorunları dahil çeşitli durumlarla

to include veterans issues.

savaşmak ve avukatlık yapmak için kullanıyor.

We signed up because

Biz orduya yazıldık çünkü

we love this country we represent.

temsil ettiğimiz bu ülkeyi seviyoruz.

We signed up because

Biz orduya yazıldık çünkü

we believe in the idea and we believe in the people

çünkü bu fikre ve etrafımızdaki

to our left and to our right.

insanlara inandık.

And the only thing we then ask is that

Ve tek isteğimiz

"thank you for your service"

"Hizmetiniz için teşekkür ederim"in

needs to be more than just a quote break,

bir replikten hala fazla olması

that "thank you for your service" means

ve "hizmetiniz için teşekkür ederim"in

honestly digging in

samimice sadece istendiği

to the people who have stepped up

için adım atan bu

simply because they were asked to,

insanları keşfetmek

and what that means for us not just now,

ve bunun bizinm için anlamı sadece şimdi değil

not just during combat operations,

sadece çatışma operasyonlarında değil

but long after the last vehicle has left

ama son aracın gitmesinden

and after the last shot has been taken.

ve son atışın yapılmasından çok sonra

These are the people who I served with,

Bunlar birlikte hizmet ettiğim ve

and these are the people who I honor.

onurlandırdığım insanlar.

So thank you for your service.

Hizmetiniz için teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)