Wes Moore: How to talk to veterans about the war

وس مور: چه طور با سرباز ها راجع به جنگ صحبت کنیم

Translator: Bahar Abdi Reviewer: zahra moghaddam

I'm excited to be here to speak about vets,

خوشحالم که اینجا هستم تا دربارۀ سربازها حرف بزنم،

because I didn't join the Army

چراکه من به ارتش ملحق نشدم

because I wanted to go to war.

برای اینکه می خواستم به جنگ بروم.

I didn't join the Army because I had a lust

من به ارتش ملحق نشدم برای اینکه تمایل

or a need to go overseas and fight.

یا نیاز داشتم که به خارج بروم و بجنگم.

Frankly, I joined the Army because

راستش، من به ارتش وارد شدم چون

college is really damn expensive,

مدرسه واقعاً خیلی گران است،

and they were going to help with that,

و آنها قرار بود در آن مورد کمک کنند

and I joined the Army because

و من به ارتش وارد شدم چون

it was what I knew,

این چیزی بود که بلد بودم،

and it was what I knew that I thought I could do well.

و چیزی بود که می دانستم که می توانم به خوبی انجام دهم.

I didn't come from a military family.

من از یک خانوادۀ ارتشی نبودم.

I'm not a military brat.

من بچۀ بداخلاق نظامی نیستم

No one in my family ever had joined the military at all,

هیچ کس از خانوادۀ من هرگز عضو ارتش نشده بود،

and how I first got introduced to the military

و وقتی برای اولین بار وارد ارتش شدم

was when I was 13 years old

۱۳ ساله بودم

and I got sent away to military school,

و به مدرسۀ نظامی فرستاده شدم،

because my mother had been threatening me

چراکه مادرم مرا با فکر مدرسۀ نظامی

with this idea of military school ever since I was eight years old.

تهدید کرده بود از وقتی که هشت ساله بودم.

I had some issues when I was coming up,

وقتی بزرگ می شدم مسائلی داشتم،

and my mother would always tell me, she's like,

و مادرم همیشه به من اینطور می گفت که،

"You know, if you don't get this together,

" می دونی، اگه جمع و جورش نکنی

I'm going to send you to military school."

به مدرسۀ نظامی می فرستمت."

And I'd look at her, and I'd say, "Mommy,

ومن به مادرم نگاه میکردم و میگفتم

I'll work harder."

" مامان بیشتر تلاش میکنم."

And then when I was nine years old,

و بعد وقتی که نه ساله بودم، او

she started giving me brochures to show me she wasn't playing around,

بروشورهایی بهم میداد که که نشان دهد

so I'd look at the brochures, and I'm like,

بازیگوشی نمیکرده و من:

"Okay, Mommy, I can see you're serious, and I'll work harder."

"باشه مامان، میبینم که جدی ای بیشتر کار میکنم"

And then when I was 10 and 11,

بعد ۱۰، ۱۱ ساله که بودم

my behavior just kept on getting worse.

رفتارم بد و بدتر میشد.

I was on academic and disciplinary probation

من در یک دورۀ آموزشی آکادمیک و نظامی بودم

before I hit double digits,

قبل از اینکه سنم دو رقمی شود،

and I first felt handcuffs on my wrists

و اولین بار که دستبند روی دستم حس کردم

when I was 11 years old.

۱۱ ساله بودم.

And so when I was 13 years old,

و وقتی ۱۳ سالم بود،

my mother came up to me, and she was like,

مادرم پیشم آمد و گفت،

"I'm not going to do this anymore.

" دیگر نمی خواهم ادامه دهم.

I'm going to send you to military school."

تو را به مدرسۀ نظامی میفرستم."

And I looked at her, and I said, "Mommy,

و من به او نگاه کردم و گفتم، "مامان،

I can see you're upset, and I'm going to work harder."

میبینم که ناراحتی، بیشتر تلاش میکنم."

And she was like, "No, you're going next week."

و او میگفت، " نه تو هفتۀ دیگه میری."

And that was how I first got introduced

و اینطور بود که من برای بار اول

to this whole idea of the military,

با ارتش رویارو شدم،

because she thought this was a good idea.

برای اینکه مادرم فکر میکرد که درسته.

I had to disagree with her wholeheartedly

من از ته دل با او مخالف بودم

when I first showed up there,

وقتی بار اول آنجا حاضر شدم

because literally in the first four days,

چرا که تقریباً چهار روز اول،

I had already run away five times from this school.

پنج بار از مدرسه فرار کرده بودم.

They had these big black gates that surrounded the school,

دور مدرسه درهای بزرگ سیاهی بود

and every time they would turn their backs,

و هر وقت رویشان را برمیگرداندند،

I would just simply run out of the black gates

راحت از درهای سیاه فرار میکردم

and take them up on their offer that if we don't want to be there,

و آنها را یاد پیشنهادشان می انداختم که

we can leave at any time.

میتوانیم برویم اگر نخواستیم.

So I just said, "Well, if that's the case,

و میگفتم :" خب، حالا

then I'd like to leave." (Laughter)

میخوام برم." (صدای خنده)

And it never worked.

و هیچ وقت کارآمد نبود.

And I kept on getting lost.

و من به سردرگمی ادامه دادم.

But then eventually,

و سرانجام،

after staying there for a little while,

بعد از مدتی آنجا ماندن،

and after the end of that first year

و بعد از پایان سال اول

at this military school,

در این مدرسۀ نظامی،

I realized that I actually was growing up.

فهمیدم که داشتم بزرگ میشدم.

I realized the things that I enjoyed about this school

و چیزهایی را که در مورد این مدرسه دوست داشتم شناختم

and the thing that I enjoyed about the structure

و چیزی که درمورد سازمان دوست داشتم

was something that I'd never found before:

چیزی بود که قبلاً نمی دانستم :

the fact that I finally felt like I was part of something bigger,

این را که من بالاخره جزئی از یک مجموعۀ بزرگترم،

part of a team, and it actually mattered to people

جزئی از یک گروه، و این واقعاً برای مردم مهم بود

that I was there,

که من آنجا هستم،

the fact that leadership wasn't just a punchline there,

این که رهبری آنجا تنها یک حرف نبود

but that it was a real, actually core part

بلکه بخش واقعی و اصلی

of the entire experience.

کل این تجربه بود.

And so when it was time for me to actually

و بنابراین وقتی که قرار بود

finish up high school,

دبیرستان را تمام کنم،

I started thinking about what I wanted to do,

شروع به فکر کردن راجع به کاری که میخواستم بکنم کردم،

and just like probably most students,

و شاید مانند بقیۀ دانش آموزان،

had no idea what that meant or what I wanted to do.

نمیدانستم که میخواهم چه کنم.

And I thought about the people who I

و راجع به کسانی فکر کردم که

respected and admired.

به آنها احترام میگذاشتم و ستایششان میکردم.

I thought about a lot of the people,

راجع به افراد زیادی فکر کردم،

in particular a lot of the men, in my life

بخصوص افرادی که در زندگی ام

who I looked up to.

با آنها برخورد کرده بودم.

They all happened to wear the uniform

همۀ اینها رخ داد تا که

of the United States of America,

لباس فرم آمریکا را بپوشم،

so for me, the question and the answer

بنابراین سؤال و جواب برای من

really became pretty easy.

کاملاً آسان شده بود.

The question of what I wanted to do

این سؤال که می خواهم چه کنم

was filled in very quickly with saying,

سریعاً با این پاسخ داده میشد که،

I guess I'll be an Army officer.

حدس میزنم افسر ارتش بشوم.

So the Army then went through this process

بنابراین ارتش اینطور پیش می رفت

and they trained me up,

و آنها مرا تعلیم میدادند،

and when I say I didn't join the Army

و وقتی میگویم به ارتش نپیوستم

because I wanted to go to war,

تا به جنگ بروم،

the truth is, I joined in 1996.

حقیقت این است که در سال ۱۹۹۶ به ارتش پیوستم.

There really wasn't a whole lot going on.

در واقع چیز زیادی نگذشت.

I didn't ever feel like I was in danger.

هیچ وقت حس نکردم که در خطر هستم.

When I went to my mom,

وقتی پیش مادرم رفتم،

I first joined the Army when I was 17 years old,

تاره در ۱۷ سالگی عضو ارتش شدم،

so I literally needed parental permission

بنابراین به اجازۀ ولی نیاز داشتم

to join the Army,

که عضو ارتش شوم،

so I kind of gave the paperwork to my mom,

مدارک را به مادرم دادم،

and she just assumed it was kind of like military school.

او فکر کرد که مثل ارتش است.

She was like, "Well, it was good for him before,

فکر کرد:" خب براش خوب بوده

so I guess I'll just let him keep doing it,"

و به نظرم اجازه دهم ادامه بدهد."

having no idea that the paperwork that she was signing

و اصلاً فکر نمیکرد برگه ای که امضا میکند

was actually signing her son up

در واقع به عضویت در آوردن پسرش

to become an Army officer.

به عنوان افسر ارتش است.

And I went through the process,

و من جریان را طی کردم،

and again the whole time still just thinking,

و باز تمام مدت فقط فکر میکردم،

this is great, maybe I'll serve on a weekend,

خیلی خوبه، ممکنه یک آخر هفته به خدمت بروم

or two weeks during the year, do drill,

یا دو هفته در طول سال، مشق نظامی کنم،

and then a couple years after I signed up,

و چند سال پس از اینکه به خدمت رفتم،

a couple years after my mother signed those papers,

چند سال پس از امضای برگه ها

the whole world changed.

دنیا عوض شد.

And after 9/11, there was an entirely new context

بعد از ۱۱ سپتامبر، شرایط جدیدی برای

about the occupation that I chose.

شغلی که انتخاب کردم وجود داشت.

When I first joined, I never joined to fight,

اول که به خدمت رفتم، اصلاً برای جنگ نرفتم،

but now that I was in,

اما حالا که آنجا بودم،

this is exactly what was now going to happen.

این دقیقاً چیزی بود که داشت اتفاق میفتاد.

And I thought about so much about the soldiers

و من به خیلی چیز ها فکر کردم به سربازها فکر میکردم.

who I eventually had to end up leading.

که آخر باید به رهبری کردن بر آن ها پایان میدادم.

I remember when we first, right after 9/11,

یادم می آید بار اول، درست بعد از ۱۱ سپتامبر،

three weeks after 9/11, I was on a plane heading overseas,

سه هفته بعد از ۱۱ سپتامبر، در هواپیمایی بسوی خارج

but I wasn't heading overseas with the military,

میرفت اما من با ارتش به خارج نمیرفتم،

I was heading overseas because I got a scholarship

به خارج میرفتم چون بورسیه گرفته بودم

to go overseas.

که به خارج بروم.

I received the scholarship to go overseas

بورسیه گرفته بودم که به خارج بروم

and to go study and live overseas,

بروم درس بخوانم و در خارج زندگی کنم،

and I was living in England and that was interesting,

در انگلستان زندگی میکردم و بسیار جالب بود،

but at the same time, the same people who

اما همزمان، همان کسانی که

I was training with,

با آنها آموزش دیده بودم،

the same soldiers that I went through all my training with,

همان سربازانی که همۀ دورۀ خدمتم را با آنها سر کردم

and we prepared for war,

و برای جنگ آماده میشدیم،

they were now actually heading over to it.

آنها الان به سوی آن میرفتند.

They were now about to find themselves

آنها اکنون در شرف این بودند که خود را

in the middle of places the fact is

در وسط جایی بیابند که حقیقت

the vast majority of people,

تودۀ عظیم مردم بود،

the vast majority of us as we were training,

ته آموزش مودۀعظیمی از ما درحالی میدیدیم،

couldn't even point out on a map.

نمی توانستیم حتی به نقشه ای اشاره کنیم.

I spent a couple years finishing graduate school,

من سالها در حال تمام کردن

and the whole entire time while I'm sitting there

تحصبلات تکمیلی بودم،

و تمام وقتی که آنجا بودم

in buildings at Oxford

در ساختمان های آکسفورد

that were literally built hundreds of years

که در واقع هزاران سال پیش از

before the United States was even founded,

اینکه آمریکا کشف شود، ساخته شده بود

and I'm sitting there talking to dons

و من آنجا نشسته ام و با استادها در مورد

about the assassination of Archduke Ferdinand,

قتل آرشیدوک فردیناند حرف می زنم،

and how that influenced the start of World War I,

و اینکه چطور بروی شروع جنگ جهانی اول

تأثیر گذاشت،

where the entire time my heart and my head

جایی که همواره قلب و مغز من

were on my soldiers

با سربازانم بود

who were now throwing on Kevlars

آنها که حالا ضد گلوله به تن داشتند

and grabbing their flak vests

و جلیقۀ ضدگلوله داشتند

and figuring out how exactly do I change around

و میدانند دقیقاً چطوراطراف را تغییر دادم

or how exactly do I clean a machine gun

یا دقیقاً چطور یک مسلسل را در تاریکی

in the darkness.

تمییز میکنم.

That was the new reality.

این یک حقیقت تازه بود.

By the time I finished that up and I rejoined

تا زمانی که درسم را تمام کردم و دوباره به ارتش

my military unit and we were getting ready to deploy to Afghanistan,

پیوستم و آماده میشدیم به افغانستان برویم،

there were soldiers in my unit who were now

سربازهایی در بخش من بودند که حالا

on their second and third deployments

دومین و سومین عملیات نظامیشان بود

before I even had my first.

قبل از اینکه من بار اولم باشد

I remember walking out with my unit for the first time,

بار اول قدم زدن با سربازانم را یادم میآید

and when you join the Army

وقتی که به ارتش راه میابید

and you go through a combat tour,

و به مبارزه می روید،

everyone looks at your shoulder,

همه به دوشتان نگاه میکنند،

because on your shoulder is your combat patch.

چرا که درجۀ شما روی شانه هایتان است.

And so immediately as you meet people,

و تا با مردم برخورد میکنید

you shake their hand,

با آنها دست می دهید،

and then your eyes go to their shoulder,

و بعد چشمتان به سمت شانه هایشان میرود،

because you want to see where did they serve,

چون میخواهید بدانید کجا

or what unit did they serve with?

خدمت کرده اند یا با چه بخشی

And I was the only person walking around

و من تنها کسی بودم که

with a bare shoulder,

با شانه های خالی راه میرفتم،

and it burned every time someone stared at it.

واین هرکه را به آن نگاه میکرد متعجب میکرد

But you get a chance to talk to your soldiers,

اما شما فرصت داشتید که با سربازانتان حرف بزنید،

and you ask them why did they sign up.

و بپرسید چرا آمده اند.

I signed up because college was expensive.

من آمدم چون مدرسه گران بود.

A lot of my soldiers signed up for completely different reasons.

خیلی از سربازان من به دلایل کاملاً متفاوتی

They signed up because of a sense of obligation.

آمده بودند آمدند به خاطر حس مسئولیت.

They signed up because they were angry

آنها آمده بودند چون عصبانی بودند

and they wanted to do something about it.

و میخواستند کاری بکنند.

They signed up because

آنها آمده بودند برای اینکه

their family said this was important.

خانواده هایشان گفته بودند که مهم است.

They signed up because they wanted some form of revenge.

آنها آمده بودند زیرا به نوعی انتقام میگرفتند.

They signed for a whole collection of different reasons.

آنها برای مجموعه دلایل مختلفی آمده بودند.

And now we all found ourselves overseas

و حالا همۀ ما خودمان را آن ور آب میدیدیم

fighting in these conflicts.

که با وجود این تضادها در حال جنگیدنیم.

And what was amazing to me was that I

و آنچه برایم جالب بود این بود که

very naively started hearing this statement

خیلی ساده این جمله را شنیدم

that I never fully understood,

که هیچ وقت کامل نفهمیدمش،

because right after 9/11, you start hearing this idea

زیرا درست بعد از ۱۱ سپتامبر، این حرف را میشنیدید

where people come up to you and they say,

همه پیشتان میآمدند و میگفتند

"Well, thank you for your service."

" خب، ممنون بابت خدماتت."

And I just kind of followed in and started saying

و من هم تقلید میکردم و همان را

the same things to all my soldiers.

به همۀ سربازهایم میگفتم.

This is even before I deployed.

حتی قبل از اعزام شدنم.

But I really had no idea what that even meant.

امّا حتی نمیدانستم که این به چه معناست.

I just said it because it sounded right.

فقط میگفتمش چون صحیح به نظر می آمد.

I said it because it sounded like the right thing to say

چون همان چیزی بود که باید به کسانی که

to people who had served overseas.

آن ور آب ها بودند میگفتم.

"Thank you for your service."

" ممنون بابت خدماتت."

But I had no idea what the context was

اما اصلاً نمیدانستم که مفهومش چیست

or what that even,

که حتّی،

what it even meant to the people who heard it.

چه معنایی برای مردم دارد وقتی آنرا میشنوند

When I first came back from Afghanistan,

وقتی که بار اول از افغانستان برگشتم،

I thought that if you make it back from conflict,

فکر میکردم که اگر آن را از جنگ رها کنید،

then the dangers were all over.

همۀ خطرات تمام میشوند.

I thought that if you made it back from a conflict zone

فکر میکردم اگر آن را از منطقۀ درگیری خارج کنید

that somehow you could kind of

که به نوعی بتوانید عرق پیشانی خود را

wipe the sweat off your brow and say,

پاک کنید و بگویید،

"Whew, I'm glad I dodged that one,"

" هوم، خوشحالم از این یکی خلاص شدم،"

without understanding that for so many people,

بدون درک این که برای خیلی از مردم،

as they come back home,

درحالی که به وطن برمیگردند،

the war keeps going.

جنگ ادامه دارد.

It keeps playing out in all of our minds.

در ذهن همۀ ما جریان دارد.

It plays out in all of our memories.

در خاطرات همۀ ما وجود دارد.

It plays out in all of our emotions.

در همۀ احساسات ما می جوشد.

Please forgive us

لطفاً ما را ببخشید

if we don't like being in big crowds.

اگر دوست نداریم در جمع های شلوغ باشیم.

Please forgive us

لطفاً ما را عفو کنید

when we spend one week in a place

وقتی که یک هفته را در جایی می گذرانیم که

that has 100 percent light discipline,

۱۰۰ درصد نظم نور دارد چون

because you're not allowed to walk around with white lights,

نباید با نور سفید گشت.

because if anything has a white light,

اگر نور سفیدی باشد،

it can be seen from miles away,

از مایلها دورتر دیده میشود،

versus if you use little green

اما اگر از کمی سبز یا آبی

or little blue lights,

استفاده کنید،

they cannot be seen from far away.

از دور دیده نمیشوند.

So please forgive us if out of nowhere,

پس ما را ببخشید اگر خارج از هرجا،

we go from having 100 percent light discipline

از داشتن ۱۰۰ درصد نظم نور

to then a week later being back in the middle of Times Square,

پس از یک هفته به وسط «تایم اسکور» برمیگردیم،

and we have a difficult time adjusting to that.

و برای انطباق با آن مشکل داریم.

Please forgive us

لطفاً ما را ببخشید

when you transition back to a family

وقتی به گروهی برمیگردی

who has completely been maneuvering without you,

که بدون توعملیات نظامی را تمرین کرده است

and now when you come back, it's not that easy

و حالا که تو برگشتی، خیلی ساده نیست

to fall back into a sense of normality,

که به شرایط عادی برگردی،

because the whole normal has changed.

چراکه هنجار کاملاً عوض شده است.

I remember when I came back, I wanted to talk to people.

یادم میآید وقتی برگشته بودم، میخواستم با آدم ها حرف بزنم.

I wanted people to ask me about my experiences.

میخواستم از من راجع به تجربیاتم سؤال کنند.

I wanted people to come up to me and tell me,

دلم میخواست پیشم بیآیند و بگویند،

"What did you do?"

" چه می کردی؟"

I wanted people to come up to me and tell me,

میخواستم پیش من بیآیند و بگویند

"What was it like? What was the food like?

"چطور بود؟ غذاها چطور بودند؟

What was the experience like? How are you doing?"

چجور تجربه ای بود؟ در چه حالی؟"

And the only questions I got from people was,

تنها سؤالی که از من میشد این بود که،

"Did you shoot anybody?"

" به کسی تیراندازی کردی؟"

And those were the ones who were even curious

و آنها کسانی بودند که تا اندازه ای

enough to say anything.

کنجکاو بودند که بپرسند.

Because sometimes there's this fear

چراکه گاهی این ترس و هراس

and there's this apprehension that if I say anything,

وجود داشت که اگر حرفی بزنم،

I'm afraid I'll offend,

میترسم ناراحتشان کنم،

or I'm afraid I'll trigger something,

یا باعث چیزی شوم،

so the common default is just saying nothing.

بنابراین فرض معمول این است که حرفی نزنم.

The problem with that

مشکل آن این است

is then it feels like your service

که احساس میشود خدمت تو

was not even acknowledged,

اذعان نشده است،

like no one even cared.

انگار کسی توجهی نکند.

"Thank you for your service,"

" ممنون بابت خدماتت،"

and we move on.

و میگذشتیم.

What I wanted to better understand

آنچه میخواستم بهتر بفهمم

was what's behind that,

چیزی ورای آن بود،

and why "thank you for your service" isn't enough.

و چرا" ممنون بابت خدماتت" کافی نبود.

The fact is, we have literally

واقعیت این است که ما

2.6 million men and women

۲/۶ میلیون مرد و زن داریم

who are veterans of Iraq or Afghanistan

که جانباز عراق و افغانستان هستند

who are all amongst us.

کسانی که در بین ما هستند.

Sometimes we know who they are,

گاهی میدانیم آنها که هستند،

sometimes we don't,

گاهی نه،

but there is that feeling, the shared experience,

امّا این احساس وجود دارد، تجربۀ مشترک،

the shared bond

پیمان مشترک

where we know that that experience

که می دانیم آن تجربه

and that chapter of our life,

و آن بخش از زندگیمان،

while it might be closed,

درحالی که ممکن است متوقف شده باشد،

it's still not over.

هنوز تمام نشده است.

We think about "thank you for your service,"

به "ممنون بابت خدماتت،" فکر میکنیم

and people say, "So what does 'thank you for your service' mean to you?"

و مردم میگویند،"مرسی از خدماتت یعنی چه؟"

Well, "Thank you for your service" means to me,

خب، برای من" ممنون از خدماتت" یعنی،

it means acknowledging our stories,

یعنی تصدیق کردن ماجرای ما،

asking us who we are,

از ما می پرسد که هستیم،

understanding the strength

درک قدرتی که

that so many people, so many people who we serve with, have,

خیلی از کسانی که با آنها خدمت کردیم دارند،

and why that service means so much.

و اینکه آن خدمت معانی زیادی دارد.

"Thank you for your service" means acknowledging the fact

" ممنون بابت خدماتت" یعنی اذعان این امر

that just because we've now come home

که فقط اینکه به وطن برگشتیم

and we've taken off the uniform

و لباس فرم را درآوردیم

does not mean our larger service to this country

به این معنی نیست که خدمت بزرگتر ما به این کشور

is somehow over.

تمام شده است.

The fact is, there's still a tremendous amount

واقعیت امر این است که، خدمات بسیار زیادی

that can be offered and can be given.

می تواند ارائه و داده شود.

When I look at people

وقتی به مردم نگاه میکنم

like our friend Taylor Urruela,

مثل دوستمان «تایلور اورولا»،

who in Iraq loses his leg,

که در عراق پایش را از دست داده،

had two big dreams in his life.

دو آرزوی بزرگ در زندگی داشت.

One was to be a soldier. The other was to be a baseball player.

یکی این بود که سرباز باشد. دیگر اینکه بیسبالیست باشد.

He loses his leg in Iraq.

پایش را در عراق از دست داد.

He comes back

او برگشت

and instead of deciding that,

و به جای فیصله دادن قضیه،

well, now since I've lost my leg, that second dream is over,

حال که پایم از دست رفت آرزوی دوم منتفیست،

he decides that he still has that dream of playing baseball,

هنوز آرزو دارد بیس بال بازی کند،

and he starts this group called VETSports,

و گروه «وت اسپرت» را میسازد،

which now works with veterans all over the country

که با جانبازان کشور بازی میکند

and uses sports as a way of healing.

و از ورزش به عنوان راهی برای شفا استفاده میکند.

کسانی مثل «تمی داکورث»،

People like Tammy Duckworth,

who was a helicopter pilot

که خلبان هلیکوپتر بود

and with the helicopter that she was flying,

و با هلیکوپتری که پرواز میکرد،

you need to use both your hands

باید از دو دست و پاها

and also your legs to steer,

برای راندن استفاده کرد،

and her helicopter gets hit,

هلیکوپترش مورد اصابت قرار گرفت

and she's trying to steer the chopper,

سعی میکند کنترلش کند،

but the chopper's not reacting

اما به فرمان

to her instructions and to her commands.

و راهنمایی هایش عمل نمیکند.

She's trying to land the chopper safely,

سعی میکند هلیکوپتر را سالم بنشاند،

but the chopper doesn't land safely,

اما هلیکوپتر سالم فرود نمیآید،

and the reason it's not landing safely

و دلیل آن که این است که

is because it's not responding to the commands that her legs are giving

به فرمانی که پاهایش میدهد عمل نمیکند

because her legs were blown off.

چراکه پاهایش منفجر شده است.

She barely survives.

او به سختی زنده میماند.

Medics come and they save her life,

پزشکان میآیند و زندگی او را نجات میدهند،

but then as she's doing her recuperation back at home,

اما بعد، وقتی در خانه بهبود می یابد،

she realizes that, "My job's still not done."

می اندیشد ، " مأموریتم هنوز تمام نشده."

And now she uses her voice

و حالا به عنوان بانوی

as a Congresswoman from Illinois

عضو کنگره، از صدایش استفاده میکند

to fight and advocate for a collection of issues

برای مبارزه و دفاع از مجموعه ای از مسائل

to include veterans issues.

که مسائل جانبازان را شامل میشود.

We signed up because

ما به خدمت رفتیم زیرا

we love this country we represent.

عاشق کشوری هستیم که نماینده اش هستیم.

We signed up because

ما به خدمت رفتیم چون

we believe in the idea and we believe in the people

به اعتقادات راسخیم و مردم را باور داریم

to our left and to our right.

از چپ و راست خود.

And the only thing we then ask is that

و تنها چیزی که میخواهیم این است که

"thank you for your service"

" ممنون بابت خدماتت"

needs to be more than just a quote break,

باید بیش از یک نقل قول باشد،

that "thank you for your service" means

که "ممنون بابت خدماتت" یعنی

honestly digging in

صادقانه عمیق شو

to the people who have stepped up

در مردمی که برخاسته اند

simply because they were asked to,

برای اینکه از آنها خواسته شده است،

and what that means for us not just now,

و آنچه آن برای ما معنی میدهد نه فقط حالا

not just during combat operations,

نه فقط در طول عملیات نظامی

but long after the last vehicle has left

بلکه مدت ها پس از آنکه آخرین وسیلۀ نقلیه رفته

and after the last shot has been taken.

و پس از اینکه آخرین شات گرفته شده است.

These are the people who I served with,

اینها کسانی هستند که با آنها خدمت کرده ام،

and these are the people who I honor.

و کسانی که به آنها احترام میگذارم.

So thank you for your service.

پس ممنون بابت خدماتتان.

(Applause)

(صدای تشویق)