Wes Moore: How to talk to veterans about the war

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Teerachart Prasert

I'm excited to be here to speak about vets,

ผมตื่นเต้นที่ได้มาพูด เรื่องทหารผ่านศึกในวันนี้

because I didn't join the Army

เพราะว่า ผมเข้าร่วมกองทัพ

because I wanted to go to war.

ไม่ใช่เพราะอยากออกรบ

I didn't join the Army because I had a lust

ผมไม่ได้เข้าร่วมกับกองทัพ เพราะมีความกระหาย

or a need to go overseas and fight.

หรืออยากไปต่างแดน และต่อสู้

Frankly, I joined the Army because

พูดกันตรงๆ ผมเข้าร่วมกองทัพเพราะ

college is really damn expensive,

มหาวิทยาลัยน่ะ ราคาแพงหูฉี่มาก

and they were going to help with that,

และกองทัพจะช่วยออกค่าใช้จ่าย

and I joined the Army because

และที่ผมเข้าร่วมกองทัพ

it was what I knew,

เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมรู้จัก

and it was what I knew that I thought I could do well.

ผมรู้จักมัน และคิดว่าตัวเองจะทำได้ดี

I didn't come from a military family.

ผมไม่ได้มาจากครอบครัวทหาร

I'm not a military brat.

ไม่ได้คลั่งไคล้ทหาร

No one in my family ever had joined the military at all,

ไม่เคยมีใครในครอบครัวผม ที่เป็นทหารมาก่อนเลย

and how I first got introduced to the military

ผมได้รู้จักกับการทหารครั้งแรก

was when I was 13 years old

ตอนผมอายุ 13

and I got sent away to military school,

ผมถูกส่งใปอยู่โรงเรียนทหาร

because my mother had been threatening me

เพราะแม่คอยขู่ผมอยู่เรื่อย

with this idea of military school ever since I was eight years old.

เรื่องจะส่งไปอยู่โรงเรียนทหาร ตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบแหละครับ

I had some issues when I was coming up,

ผมมีปัญหานิดหน่อย ตอนเริ่มแตกหนุ่ม

and my mother would always tell me, she's like,

และแม่พูดตลอดเลย แม่จะบอกว่า

"You know, if you don't get this together,

"รู้ไหม ถ้าลูกไม่ปรับปรุงตัว

I'm going to send you to military school."

แม่จะส่งลูกเข้าโรงเรียนทหาร"

And I'd look at her, and I'd say, "Mommy,

ผมก็จะมองแม่ แล้วบอกว่า "แม่ครับ

I'll work harder."

ผมจะพยายามมากขึ้น"

And then when I was nine years old,

พอผมอายุ 9 ขวบ

she started giving me brochures to show me she wasn't playing around,

แม่ก็เริ่มยืนใบปลิวให้ผม เพื่อให้รู้ว่าแม่ไม่ได้พูดเล่นนะ

so I'd look at the brochures, and I'm like,

ผมก็จะอ่านใบปลิว แล้วบอกว่า

"Okay, Mommy, I can see you're serious, and I'll work harder."

"โอเคฮะ แม่ เข้าใจแล้ว ว่าแม่จริงจัง ผมจะพยายามให้มากขึ้น"

And then when I was 10 and 11,

แล้วพอผมอายุ 10 ขวบ 11 ขวบ

my behavior just kept on getting worse.

พฤติกรรมของผม ก็แย่ลงเรื่อยๆ

I was on academic and disciplinary probation

ผมโดนทัณฑ์บนทั้งเรื่องเกรด และความประพฤติ

before I hit double digits,

ตั้งแต่ก่อนสิบขวบด้วยซ้ำ

and I first felt handcuffs on my wrists

ผมถูกใส่กุญแจมือครั้งแรก

when I was 11 years old.

ตอนอายุ 11 ขวบ

And so when I was 13 years old,

เพราะฉะนั้น เมื่อผมอายุ 13

my mother came up to me, and she was like,

แม่ก็เดินมาหาผม แล้วบอกว่า

"I'm not going to do this anymore.

"แม่จะไม่ยอมทนต่อไปอีกแล้วนะ

I'm going to send you to military school."

แม่จะส่งลูกไปเรียนโรงเรียนทหาร"

And I looked at her, and I said, "Mommy,

ตอนนั้นผมมองแม่ แล้วบอกว่า "แม่จ๋า

I can see you're upset, and I'm going to work harder."

ผมเข้าใจนะที่กังวล แล้วผมจะ พยายามมากขึ้นอีกนะ"

And she was like, "No, you're going next week."

แล้วแม่ก็ตอบว่า "ไม่ ลูกต้องไปอาทิตย์หน้านี้เลย"

And that was how I first got introduced

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงได้รู้จักกับ

to this whole idea of the military,

ระบบและแนวคิดทหารครับ

because she thought this was a good idea.

เพราะแม่คิดว่า มันเป็นความคิดที่ดี

I had to disagree with her wholeheartedly

ผมคัดค้านความคิดแม่สุดหัวใจทีเดียว

when I first showed up there,

ตอนแรกที่ผมไปถึงที่นั้นน่ะ

because literally in the first four days,

เพราะว่า แค่ช่วง 4 วันแรก

I had already run away five times from this school.

ผมก็พยายามหนีออกจากโรงเรียน ถึง 5 ครั้ง

They had these big black gates that surrounded the school,

ที่โรงเรียน จะมีประตูใหญ่ๆ สีดำ ล้อมรอบเอาไว้

and every time they would turn their backs,

และทุกครั้งที่เขาหันหลังให้

I would just simply run out of the black gates

ผมก็จะรีบหนีผ่านทางประตูดำเหล่านั้น

and take them up on their offer that if we don't want to be there,

ทำตามที่พวกเขาพูดไว้ว่า ถ้าเราไม่อยากอยู่ที่นั้น

we can leave at any time.

เราจะไปตอนไหนก็ได้

So I just said, "Well, if that's the case,

ผมก็เลยบอกว่า "งั้นถ้าเป็นหยั่งงั้น

then I'd like to leave." (Laughter)

ผมก็อยากไปแล้วฮะ" (เสียงหัวเราะ)

And it never worked.

แต่มันไม่เคยได้ผลเลย

And I kept on getting lost.

และผมก็หลงทางอยู่เสมอๆ

But then eventually,

แต่ในที่สุด

after staying there for a little while,

หลังจากอยู่ที่นั้นได้สักพัก

and after the end of that first year

และหลังจากจบปีแรก

at this military school,

ของการอยู่ที่โรงเรียน

I realized that I actually was growing up.

ผมตระหนักว่า ผมโตขึ้นจริงๆ

I realized the things that I enjoyed about this school

ผมตระหนักว่า หลายๆ สิ่งที่ผม ชอบเกี่ยวกับโรงเรียนนั่น

and the thing that I enjoyed about the structure

และสิ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับโครงสร้าง

was something that I'd never found before:

คือสิ่งที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน

the fact that I finally felt like I was part of something bigger,

เรื่องที่ ผมรู้สึกว่า ในที่สุด ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่

part of a team, and it actually mattered to people

เป็นส่วนหนึ่งของทีม และคนอื่นก็เห็นความสำคัญ

that I was there,

ในตัวผมด้วย

the fact that leadership wasn't just a punchline there,

เรื่องที่ว่า ความเป็นผู้นำ ไม่ใช่แค่คำพูดสวยหรู

but that it was a real, actually core part

แต่เป็นแก่นแท้สำคัญ

of the entire experience.

ของช่วงเวลาทั้งหมดที่นั่นเลย

And so when it was time for me to actually

ฉะนั้น เมื่อถึงเวลาที่

finish up high school,

ผมจบมัธยมปลาย

I started thinking about what I wanted to do,

ผมก็เริ่มคิด ว่าตัวเองอยากทำอะไร

and just like probably most students,

ผมก็เหมือนนักเรียนส่วนใหญ่

had no idea what that meant or what I wanted to do.

ที่ยังนึกภาพไม่ออก หรือไม่รู้ตัวว่าอยากทำอะไร

And I thought about the people who I

ผมก็เลยคิดไปถึงคนที่ผม

respected and admired.

เคารพและให้ความนับถือ

I thought about a lot of the people,

ผมคิดถึง คนหลายๆ คน

in particular a lot of the men, in my life

ถ้าให้เจาะจงก็คือ พวกคนที่เข้ามาในชีวิตผม

who I looked up to.

ที่ผมยึดถือเป็นแบบ

They all happened to wear the uniform

เผอิญว่า ทุกคนใส่เครื่องแบบ

of the United States of America,

ทหารสหรัฐฯ เสียด้วย

so for me, the question and the answer

ดังนั้น สำหรับผม คำตอบของคำถามนั้น

really became pretty easy.

เลยง่ายทีเดียว

The question of what I wanted to do

คำถามที่ว่า ผมอยากทำอะไร

was filled in very quickly with saying,

ได้คำตอบแบบเร็วไวว่า

I guess I'll be an Army officer.

ขอเป็นทหารก็แล้วกัน

So the Army then went through this process

กองทัพก็จัดการทำตามขั้นตอน

and they trained me up,

และก็ฝึกผมให้เป็นเช่นนั้น

and when I say I didn't join the Army

ที่ผมบอกว่า ผมไม่ได้เข้าร่วมกองทัพ

because I wanted to go to war,

เพราะผมอยากเข้าร่วมสงครามน่ะ

the truth is, I joined in 1996.

ความจริงก็คือ ผมเข้าร่วมในปี 1996

There really wasn't a whole lot going on.

ตอนนั้นไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่

I didn't ever feel like I was in danger.

ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเอง ตกอยู่ในอันตรายเลย

When I went to my mom,

ตอนที่ผมไปหาแม่

I first joined the Army when I was 17 years old,

ผมเข้าร่วมกองทัพครั้งแรกตอนอายุ 17

so I literally needed parental permission

เพราะฉะนั้น ผมต้องมี คำยินยอมจากพ่อแม่

to join the Army,

ให้เข้าร่วมกองทัพ

so I kind of gave the paperwork to my mom,

ผมก็ยื่นเอกสารให้แม่ไป

and she just assumed it was kind of like military school.

แม่ก็ทึกทักเอาว่า มันคงเป็น แบบโรงเรียนทหารอีกมั้ง

She was like, "Well, it was good for him before,

แม่ก็แบบ "ก็ ก่อนหน้านี้ มันทำให้เขาดีขึ้น

so I guess I'll just let him keep doing it,"

ถ้าให้ทำต่อคงไม่เสียหายอะไร"

having no idea that the paperwork that she was signing

ไม่ได้รู้เลยว่าเอกสารที่แม่เซ็นน่ะ

was actually signing her son up

จริงๆ แล้วคือให้ลูกชาย เข้าร่วมกองทัพ

to become an Army officer.

ฝึกฝนเพื่อเป็นนายทหาร

And I went through the process,

ผมผ่านขั้นตอนเหล่านั้น

and again the whole time still just thinking,

ก็เหมือนเดิมที่ตลอดเวลา ก็คิดว่า

this is great, maybe I'll serve on a weekend,

นี่เจ๋งดีว่ะ ฉันคงทำหน้าที่แค่ตอนสุดสัปดาห์

or two weeks during the year, do drill,

หรือสักสองอาทิตย์ในปีนึง ทำตามแผนการฝึก

and then a couple years after I signed up,

แต่สักสองสามปีหลังจาก ผมเข้าร่วมกองทัพ

a couple years after my mother signed those papers,

ไม่กี่ปีหลังจากแม่เซ็นเอกสารพวกนั้น

the whole world changed.

โลกทั้งใบก็เปลี่ยนไป

And after 9/11, there was an entirely new context

หลังจากเหตุการณ์ 11 กันยา สายตาที่ผู้คนมอง

about the occupation that I chose.

อาชีพที่ผมเลือกก็เปลี่ยนไป

When I first joined, I never joined to fight,

ตอนที่ผมเข้าร่วม ผมไม่ได้เข้าร่วมเพื่อรบ

but now that I was in,

แต่ในเมื่อผมเข้ามาแล้ว

this is exactly what was now going to happen.

นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้น

And I thought about so much about the soldiers

และผมคิดหลายตลบมากเลย เกี่ยวกับพวกทหาร

who I eventually had to end up leading.

ที่จะมาอยู่ใต้การนำของผม

I remember when we first, right after 9/11,

ผมจำได้ว่าหลังจากเหตุการณ์ 11 กันยา

three weeks after 9/11, I was on a plane heading overseas,

สามอาทิตย์หลังจาก 11 กันยา ผมนั่งเครื่องบินเดินทางไปต่างแดน

but I wasn't heading overseas with the military,

แต่ผมไม่ได้ไปต่างแดนกับกองทัพ

I was heading overseas because I got a scholarship

ผมเดินทางไปต่างแดนเพราะว่าผมได้ทุน

to go overseas.

ให้ไปเรียนต่างแดน

I received the scholarship to go overseas

ผมได้ทุนให้ไปต่างแดน

and to go study and live overseas,

ไปเรียนและใช้ชีวิตต่างแดน

and I was living in England and that was interesting,

ผมไปอยู่ที่อังกฤษ ซึ่งน่าสนใจมาก

but at the same time, the same people who

แต่ในขณะเดียวกัน คนที่

I was training with,

ผ่านการฝึกมากับผม

the same soldiers that I went through all my training with,

ทหารกลุ่มเดียวกับที่ ผมได้ร่วมฝึก

and we prepared for war,

และซ้อมรบมาด้วยกัน

they were now actually heading over to it.

พวกเขากำลังเดินทางไปรบจริงๆ

They were now about to find themselves

พวกเขากำลังจะเดินทางไป

in the middle of places the fact is

ในพื้นที่ที่

the vast majority of people,

ประชาชนส่วนใหญ่

the vast majority of us as we were training,

พวกเราส่วนใหญ่ในตอน ที่กำลังฝึกอยู่นั้น

couldn't even point out on a map.

ยังชี้ไม่ได้เลยว่า อยู่ตรงไหนบนแผนที่

I spent a couple years finishing graduate school,

ผมใช้เวลาสองสามปีเพื่อจบปริญญาโท

and the whole entire time while I'm sitting there

และตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่

in buildings at Oxford

ในอาคารที่อ็อกซ์ฟอร์ด

that were literally built hundreds of years

ที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อหลายร้อยปี

before the United States was even founded,

ก่อนการก่อตั้งสหรัฐฯ เสียอีก

and I'm sitting there talking to dons

ผมอยู่ที่นั้น นั่งคุยกับอาจารย์

about the assassination of Archduke Ferdinand,

เกี่ยวกับ การลอบสังหารอาร์คดยุคเฟอร์ดินานด์

and how that influenced the start of World War I,

และอิทธิพลที่เหตุการณ์นั้นทำให้ เกิดสงครามโลกครั้งที่ 1

where the entire time my heart and my head

ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาทั้งหัวใจ และในหัวผม

were on my soldiers

คิดถึงอยู่แต่เพื่อนทหาร

who were now throwing on Kevlars

ที่หยิบชุดเคฟล่าร์

and grabbing their flak vests

และเสื้อกันกระสุนมาสวม

and figuring out how exactly do I change around

ที่นั่งคิดว่าจะเปลี่ยนแม็กกระสุน

or how exactly do I clean a machine gun

หรือทำความสะอาดปืน

in the darkness.

ในความมืดอย่างไรดี

That was the new reality.

นั่นคือความจริงแบบใหม่

By the time I finished that up and I rejoined

กว่าผมจะจบปริญญา และกลับไปเข้าร่วม

my military unit and we were getting ready to deploy to Afghanistan,

กับหน่วยผม ตอนนั้นพวกเรา กำลังเตรียมตัวไปอัฟกานิสถาน

there were soldiers in my unit who were now

มีทหารในหน่วยผมหลายคน

on their second and third deployments

ที่ไปแล้วเป็นครั้งที่สองที่สาม

before I even had my first.

ก่อนผมจะได้ไปรอบแรกด้วยซ้ำ

I remember walking out with my unit for the first time,

ผมจำครั้งแรกที่ออกเดินกับหน่วยของผมได้

and when you join the Army

เมื่อคุณเข้าร่วมกองทัพ

and you go through a combat tour,

แล้วออกลาดตระเวน

everyone looks at your shoulder,

ทุกคนจะมองที่ไหล่คุณ

because on your shoulder is your combat patch.

เพราะที่ไหล่ จะมีตราเย็บไว้อยู่

And so immediately as you meet people,

ทันทีที่เจอคนใหม่ๆ

you shake their hand,

พอจับมือกัน

and then your eyes go to their shoulder,

สายตาจะไปหยุดที่ไหล่

because you want to see where did they serve,

เพราะอยากรู้ว่า เขาไปรบที่ไหนมา

or what unit did they serve with?

และรบกับหน่วยไหน

And I was the only person walking around

ผมเป็นคนเดียวในแถวนั้น

with a bare shoulder,

ที่บนไหล่ว่างเปล่า

and it burned every time someone stared at it.

ผมอายมากเลย ทุกครั้งที่คนจ้องไหล่

But you get a chance to talk to your soldiers,

แต่ก็ได้โอกาสคุยกับพวกทหาร

and you ask them why did they sign up.

ได้ถามว่า ทำไมถึงมาเข้าร่วม

I signed up because college was expensive.

ผมเข้าร่วม เพราะมหาวิทยาลัยแพง

A lot of my soldiers signed up for completely different reasons.

ทหารของผมหลายคนเข้าร่วม ด้วยเหตุผลที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

They signed up because of a sense of obligation.

บ้างก็เข้าร่วม เพราะรู้สึกว่าเป็นหน้าที่

They signed up because they were angry

บ้างก็เข้าร่วม เพราะรู้สึกโมโห

and they wanted to do something about it.

และอยากทำอะไรกับมันได้บ้าง

They signed up because

บ้างก็เข้าร่วมเพราะว่า

their family said this was important.

ครอบครัวบอกว่าเป็นสิ่งสำคัญ

They signed up because they wanted some form of revenge.

บ้างก็เข้าร่วมเพราะ อยากจะแก้แค้นในทางในทางหนึ่ง

They signed for a whole collection of different reasons.

ทุกคนต่างก็เข้าร่วม ด้วยเหตุผลแตกต่างกันไป

And now we all found ourselves overseas

และทีนี้พวกเราทุกคนก็จากบ้าน

fighting in these conflicts.

มาสู้ในความขัดแย้งพวกนี้

And what was amazing to me was that I

และสำหรับผม มันน่าอัศจรรย์มาก

very naively started hearing this statement

ที่เริ่มได้ยินประโยคนี้

that I never fully understood,

ที่ผมไม่เคยเข้าใจอย่างถ่องแท้

because right after 9/11, you start hearing this idea

เพราะหลังจากเหตุการณ์ 11 กันยา คุณจะเริ่มได้ยิน

where people come up to you and they say,

ผู้คนเดินมาหา แล้วบอกว่า

"Well, thank you for your service."

"ขอบคุณที่รับใช้ชาติ"

And I just kind of followed in and started saying

ตอนนั้นผมก็ตามน้ำไป แล้วก็เริ่มพูด

the same things to all my soldiers.

แบบนั้นกับทหารของผมเหมือนกัน

This is even before I deployed.

นี่คือก่อนที่ผมจะไปรบเองอีกนะครับ

But I really had no idea what that even meant.

ผมไม่เข้าใจความหมายจริงๆ ของมันเลย

I just said it because it sounded right.

ผมแค่พูดไป เพราะมันฟังดูดี

I said it because it sounded like the right thing to say

ผมพูดไป เพราะมันฟังดูเหมาะสมดี

to people who had served overseas.

กับคนที่ต้องไปรับใช้ชาติในต่างแดน

"Thank you for your service."

"ขอบคุณที่รับใช้ชาติ"

But I had no idea what the context was

แต่ผมไม่รู้ว่า มันต้องการจะสื่ออะไร

or what that even,

หรือว่าสำหรับ

what it even meant to the people who heard it.

คนที่ได้ยิน มันจะหมายความว่ายังไง

When I first came back from Afghanistan,

ครั้งแรกที่ผมกลับมาจากอัฟกานิสถาน

I thought that if you make it back from conflict,

ผมคิดว่า ถ้าคุณรอดกลับมาจากสงคราม

then the dangers were all over.

อันตรายทั้งหลาย ก็จบลงแล้ว

I thought that if you made it back from a conflict zone

ผมคิดว่า ถ้าคุณรอดกลับมาได้ จากแนวหน้า

that somehow you could kind of

คุณก็สามารถ

wipe the sweat off your brow and say,

ปาดเหงื่อออกจากคิ้ว แล้วบอกว่า

"Whew, I'm glad I dodged that one,"

"เฮ้อ ดีใจจริงที่รอดมาได้"

without understanding that for so many people,

โดยที่ไม่เข้าใจเลยว่า สำหรับหลายๆ คน

as they come back home,

ถึงแม้จะกลับมาบ้านแล้ว

the war keeps going.

แต่สงครามยังไม่จบ

It keeps playing out in all of our minds.

มันยังคงเกิดขึ้นในหัวของเรา

It plays out in all of our memories.

ยังติดอยู่ในความทรงจำ

It plays out in all of our emotions.

ในทุกห้วงอารมณ์ ความรู้สึก

Please forgive us

ให้อภัยพวกเราด้วย

if we don't like being in big crowds.

ถ้าเราไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ

Please forgive us

ให้อภัยพวกเราด้วย

when we spend one week in a place

เวลาที่เราใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ในที่

that has 100 percent light discipline,

ที่ต้องจำกัดแสง 100 เปอร์เซ็นต์

because you're not allowed to walk around with white lights,

เพราะคุณไม่ได้รับอนุญาต ให้เดินไปมาถ้าใช้แสงขาว

because if anything has a white light,

เพราะทุกอย่างที่มีแสงสีขาว

it can be seen from miles away,

ถูกมองเห็นได้จากระยะเป็นไมล์

versus if you use little green

เมื่อเทียบกับสีเขียว

or little blue lights,

หรือฟ้า

they cannot be seen from far away.

ที่ไม่สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล

So please forgive us if out of nowhere,

เพราะฉะนั้นให้อภัยพวกเราด้วย ถ้าจู่ๆ

we go from having 100 percent light discipline

เราเปลี่ยนจากต้องมีการจำกัดแสง

to then a week later being back in the middle of Times Square,

ไปเป็นสัปดาห์ต่อมา ไปอยู่กลางไทมส์ สแควร์

and we have a difficult time adjusting to that.

แล้วเรามีปัญหาในการปรับตัวคืนสภาพ

Please forgive us

ให้อภัยเราด้วย

when you transition back to a family

เมื่อคุณย้ายกลับมาอยู่กับครอบครัว

who has completely been maneuvering without you,

ที่ดำเนินชีวิตต่อไป โดยไม่มีคุณเรื่อยมา

and now when you come back, it's not that easy

แล้วพอกลับมาจริงๆ มันไม่ง่ายขนาดนั้น

to fall back into a sense of normality,

ที่จะทำตัวกลับเป็นปกติ

because the whole normal has changed.

เพราะคำว่าปกติสำหรับเรา มันเปลี่ยนไปแล้ว

I remember when I came back, I wanted to talk to people.

ผมจำได้ว่าตอนผมกลับมา ผมอยากจะคุยกับคนอื่น

I wanted people to ask me about my experiences.

อยากให้คนอื่นถามเรื่อง ประสบการณ์ของผม

I wanted people to come up to me and tell me,

อยากให้คนเดินเข้ามาหา แล้วพูดว่า

"What did you do?"

"คุณทำอะไรไปบ้าง"

I wanted people to come up to me and tell me,

อยากให้คนเดินเข้ามาหา แล้วพูดว่า

"What was it like? What was the food like?

"มันเป็นยังไงหรือ อาหารเป็นยังไง

What was the experience like? How are you doing?"

ได้ประสบการณ์อะไรบ้าง สบายดีนะ"

And the only questions I got from people was,

แต่คำถามเดียวที่ได้จากคนอื่นก็คือ

"Did you shoot anybody?"

"ได้ยิงใครบ้างหรือเปล่า"

And those were the ones who were even curious

และนั่นเป็นคำถามจากคนที่สงสัยมากพอ

enough to say anything.

ที่จะกล้าเอ่ยปากพูด

Because sometimes there's this fear

เพราะว่า มันจะมีความกลัวนี้อยู่

and there's this apprehension that if I say anything,

จะมีความเข้าใจว่า ถ้าพูดอะไรออกไป

I'm afraid I'll offend,

อาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่

or I'm afraid I'll trigger something,

กลัวไปสะกิดความทรงจำอะไรเข้า

so the common default is just saying nothing.

เพราะฉะนั้นโดยทั่วไป จะไม่มีใครพูดอะไรเลย

The problem with that

ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ

is then it feels like your service

มันทำให้รู้สึกว่าที่ทำลงไป

was not even acknowledged,

เหมือนไม่มีใครรับรู้ด้วยซ้ำ

like no one even cared.

เหมือนไม่มีใครสนใจ

"Thank you for your service,"

"ขอบคุณที่รับใช้ชาติ"

and we move on.

แล้วทุกคนก็ก้าวเดินต่อไป

What I wanted to better understand

ผมอยากจะเข้าใจให้ดีกว่านี้

was what's behind that,

ว่ามีอะไรซ่อนอยู่หลังคำพูดนั้น

and why "thank you for your service" isn't enough.

และทำไมแค่ "ขอบคุณที่รับใช้ชาติ" ถึงยังไม่พอ

The fact is, we have literally

ว่ากันตามตรง เรามี

2.6 million men and women

ชายและหญิงกว่า 2.6 ล้านคน

who are veterans of Iraq or Afghanistan

ที่เป็นทหารผ่านศึกจาก สมรภูมิที่อิรักและอัฟกานิสถาน

who are all amongst us.

ที่อยู่ในหมู่พวกเรา

Sometimes we know who they are,

บางครั้ง เราก็รู้ตัวว่าเป็นใคร

sometimes we don't,

บางครั้งก็ไม่รู้

but there is that feeling, the shared experience,

แต่มันก็จะมีความรู้สึก ประสบการณ์ที่มีร่วมกัน

the shared bond

เป็นสายสัมพันธ์

where we know that that experience

ที่เรารู้ว่าประสบการณ์เหล่านั้น

and that chapter of our life,

บทนั้นในชีวิตเรา

while it might be closed,

ที่แม้จะปิดฉากไปแล้ว

it's still not over.

แต่มันยังไม่จบ

We think about "thank you for your service,"

พวกเราคิดถึงประโยค "ขอบคุณที่รับใช้ชาติ"

and people say, "So what does 'thank you for your service' mean to you?"

และคนอื่นก็พูดว่า "แล้วที่ว่า 'ขอบคุณที่รับใช้ชาติ' เนี่ย สำหรับพวกคุณหมายความว่ายังไง"

Well, "Thank you for your service" means to me,

"ขอบคุณที่รับใช้ชาติ" สำหรับผมแล้ว

it means acknowledging our stories,

หมายถึง การรับรู้เรื่องราวของเรา

asking us who we are,

ถามไถ่ว่า เราเป็นใคร

understanding the strength

เข้าใจในความเข้มแข็ง

that so many people, so many people who we serve with, have,

ของเพื่อนร่วมรบมากมายของเรา

and why that service means so much.

และเหตุผลที่การรับใช้ ถึงมีค่ามากนัก

"Thank you for your service" means acknowledging the fact

"ขอบคุณที่รับใช้ชาติ" หมายถึงการรับรู้ว่า

that just because we've now come home

แค่การที่เรากลับมาบ้าน

and we've taken off the uniform

แล้วถอดเครื่องแบบออก

does not mean our larger service to this country

ไม่ได้แปลว่า การรับใช้ชาติของเรานั้น

is somehow over.

จะจบลงไปด้วย

The fact is, there's still a tremendous amount

ความจริงก็คือ เรายังสามารถ

that can be offered and can be given.

ทำเพื่อประเทศชาติได้อีกมากมาย

When I look at people

เวลาที่ผมมองคนอื่น

like our friend Taylor Urruela,

อย่างเพื่อนเรา เทย์เลอร์ เออร์รูล่า (Taylor Urruela)

who in Iraq loses his leg,

ที่เสียขาไปที่อิรัค

had two big dreams in his life.

เขาฝันไว้สองอย่างในชีวิต

One was to be a soldier. The other was to be a baseball player.

อย่างแรก คือการเป็นทหาร อย่างที่สอง คือเป็นนักเบสบอล

He loses his leg in Iraq.

เขาเสียขาไปที่อิรัก

He comes back

เขากลับมาบ้าน

and instead of deciding that,

แล้วแทนที่จะคิดว่า

well, now since I've lost my leg, that second dream is over,

ในเมื่อฉันเสียขาไปแล้ว ความฝันที่สองนั้นเป็นไปไม่ได้

he decides that he still has that dream of playing baseball,

เขาตัดสินใจ ฝันที่จะเล่นเบสบอลต่อไป

and he starts this group called VETSports,

และริเริ่มกลุ่ม เวตสปอร์ต (VETSports)

which now works with veterans all over the country

ที่ได้รวมกลุ่มทหารผ่านศึกทั่วประเทศ

and uses sports as a way of healing.

ใช้กีฬาเยียวยาจิตใจ

People like Tammy Duckworth,

คนอย่าง แทมมี่ ดักเวิร์ธ (Tammy Duckworth)

who was a helicopter pilot

ที่เป็นนักขับเฮลิคอปเตอร์

and with the helicopter that she was flying,

และเฮลิคอปเตอร์ที่ใช้ขับน่ะ

you need to use both your hands

ต้องใช้ทั้งสองมือ

and also your legs to steer,

และขาด้วยในการบังคับ

and her helicopter gets hit,

เฮลิคอปเตอร์ของเธอถูกยิง

and she's trying to steer the chopper,

เธอพยายามบังคับคอปเตอร์

but the chopper's not reacting

แต่มันไม่ยอมตอบสนอง

to her instructions and to her commands.

ต่อคำสั่ง และการเคลื่อนไหวของเธอ

She's trying to land the chopper safely,

เธอพยายามลงจอดอย่างปลอดภัย

but the chopper doesn't land safely,

แต่มันไม่ได้ลงจอดอย่างปลอดภัย

and the reason it's not landing safely

เหตุผลก็คือ

is because it's not responding to the commands that her legs are giving

เพราะมันไม่ยอมตอบสนอง ต่อคำสั่งจากขาของเธอ

because her legs were blown off.

เพราะขาของเธอ โดนระเบิด

She barely survives.

เธอแทบไม่รอดชีวิต

Medics come and they save her life,

แพทย์สนามเข้ามา และช่วยชีวิตเธอไว้

but then as she's doing her recuperation back at home,

แต่ขณะที่เธอพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน

she realizes that, "My job's still not done."

เธอก็ตระหนักว่า "งานของฉันยังไม่จบ"

And now she uses her voice

ตอนนี้เธอใช้เสียงของเธอ

as a Congresswoman from Illinois

ในฐานะสมาชิกรัฐสภา ของอิลลินอยส์

to fight and advocate for a collection of issues

เพื่อสู้ และสนับสนุนให้ปัญหาต่างๆ

to include veterans issues.

รวมถึงปัญหาทหารผ่านศึกด้วย

We signed up because

เราเข้าร่วมกองทัพเพราะว่า

we love this country we represent.

เรามีความรักในประเทศนี้

We signed up because

เราเข้าร่วมกองทัพ เพราะว่า

we believe in the idea and we believe in the people

เราเชื่อในแนวคิด และในตัวผู้คน

to our left and to our right.

ที่อยู่รอบกายเรา

And the only thing we then ask is that

และพวกเราขอแค่สิ่งเดียว

"thank you for your service"

"ขอบคุณที่รับใช้ชาติ"

needs to be more than just a quote break,

จะต้องเป็นมากกว่า แค่คำพูดที่ยืมๆ กันมา

that "thank you for your service" means

ให้ "ขอบคุณที่รับใช้ชาติ" หมายความถึง

honestly digging in

การใส่ใจใคร่รู้

to the people who have stepped up

ถึงผู้คน ที่อาสาปกป้อง

simply because they were asked to,

เพียงเพราะพวกเขา ถูกขอร้องให้ทำ

and what that means for us not just now,

และความหมายของมัน สำหรับเรา ไมใช่แค่ในตอนนี้

not just during combat operations,

ไม่ใช่แค่ในช่วงที่มีปฏิบัติการ

but long after the last vehicle has left

แต่หลังจากรถคันสุดท้ายออกจากสมรภูมิ

and after the last shot has been taken.

และหลังจากเสียงปืนลั่นครั้งสุดท้าย

These are the people who I served with,

คนเหล่านี้ คือคนที่ผมรับใช้ชาติด้วย

and these are the people who I honor.

คือคนที่ผมยกย่องให้เกียรติ

So thank you for your service.

เพราะฉะนั้น ขอบคุณครับที่รับใช้ชาติ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)