The stories behind The New Yorker's iconic covers | Françoise Mouly

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

So 24 years ago,

24 yıl önce

I was brought to The New Yorker

The New Yorker'a sanat editörü olarak getirilme sebebim,

as art editor

to rejuvenate

o zamana kadar bir şekilde kalıplaşmış olan çalışmalarını yenilemek,

what had by then become a somewhat staid institution

and to bring in new artists

yeni sanatçıları dâhil etmek

and to try to bring the magazine from its ivory tower

ve dergiyi hayal âleminden çıkartıp zamanımıza uygun hâle getirmekti.

into engaging with its time.

And it was just the right thing for me to do

Bu iş tam bana göreydi

because I've always been captivated by how an image can --

çünkü her gün gördüğümüz yüzlerce görsel arasından

a simple drawing --

basit bir çizimin bu kadar dikkat çekmesi beni her zaman çok etkilemiştir.

can cut through the torrent of images that we see every single day.

How it can capture a moment,

Bir anı nasıl yakalayabildiği,

how it can crystallize a social trend or a complex event

bir sosyal trendi ya da karmaşık bir olayı çok fazla kelime kullanmadan

in a way that a lot of words wouldn't be able to do --

nasıl belirginleştirebildiği

and reduce it to its essence and turn it into a cartoon.

ve onu özüne indirgeyerek bir karikatüre çevirmesi.

So I went to the library

Kütüphaneye gitmiştim

and I looked at the first cover drawn by Rea Irvin in 1925 --

ve 1925'te Rea Irvin tarafından çizilen ilk dergi kapağına baktım --

a dandy looking at a butterfly through his monocle,

zarif bir adamın tek camlı gözlüğüyle kelebeğe bakması

and we call it Eustace Tilley.

ve biz ona Eustce Tilley diyoruz.

And I realized that as the magazine had become known

Dergi, derin araştırma ve raporlarıyla bilinir hâle geldikçe

for its in-depth research and long reports,

some of the humor had gotten lost along the way,

mizahın bir kısmının da kaybolduğunu fark ettim.

because now often Eustace Tilley was seen as a haughty dandy,

Çünkü şimdi Eustace Tilley kibirli bir adam gibi görülüyordu

but in fact, in 1925,

ama aslında, 1925'te Rea Irvin bu görseli ilk çizdiğinde

when Rea Irvin first drew this image,

he did it as part of a humor magazine

zamanın gençliğini eğlendirme amacıyla bir mizah dergisini için tasarlamıştı,

to amuse the youth of the era,

which was the flappers of the roaring twenties.

1920'lerin Batı kültürü için.

And in the library,

Kütüphanede, gerçekten Büyük Buhran'dan zamanın ruhunu yakalayan resimler buldum.

I found the images that really captured the zeitgeist

of the Great Depression.

And it showed us not just how people dressed

Bize sadece insanların nasıl giyindiğini

or what their cars looked like,

veya arabalarının modellerini değil

but also what made them laugh,

onları güldüren şeyleri ve önyargılarını da gösterdi.

what their prejudices were.

And you really got a sense

Gerçekten de 30'lı yıllarda yaşıyor olmanın hissini yaratmıştı.

of what it felt like to be alive in the '30s.

So I called on contemporary artists,

Bu yüzden modern sanatçıları çağırdım,

such as Adrian Tomine here.

mesela aramızda olan Adrian Tomine.

I often call on narrative artists --

Sık sık öykücüleri, karikatüristleri, çocuk kitabı yazarlarını çağırırım

cartoonists, children's book authors --

and I give them themes such as,

ve onlara konular veririm,

you know, what it's like to be in the subway,

metroda olmak nasıl bir duygu ya da Sevgililer Günü gibi.

or Valentine's Day,

and they send me sketches.

Onlar da bana skeçler gönderir.

And once the sketches are approved by the editor,

Skeçler editör David Remnic tarafından onaylanınca iş tamamlanır.

David Remnick,

it's a go.

And I love the way

Bu görsellerin size ne düşüneceğinizi söylemiyor olmasını da çok seviyorum.

those images are actually not telling you what to think.

But they do make you think,

Sizi gerçekten düşündürtüyorlar

because the artist is actually --

çünkü sanatçı bunu yansıtıyor --

it's almost a puzzle;

neredeyse bir yap-boz; sanatçı noktaları çiziyor

the artist is drawing the dots,

and you, the reader, have to complete the picture.

ve sen, okuyucu olarak resmi tamamlamak zorundasın.

So to get this image on the left by Anita Kunz,

Öyleyse Anita Kunz'un solundaki görüntüyle veya Tomer Hanuka'nın sağındakini alıp

or the one on right by Tomer Hanuka,

you have to play spot the differences.

farklılıkları fark etmek zorundasın.

And it is something that ...

Bu öyle bir şey ki bu parçaların okuyucuyla nasıl bütünleştiğini

It's really exciting to see

how the engagement with the reader ...

görsellerin anı yakalayarak basmakalıplarla nasıl oynadığını görmek

how those images really capture --

play with the stereotypes.

gerçekten heyecan verici.

But when you get it,

Görseli anladığınızda aklınızdaki basmakalıp tip yeniden düzenleniyor.

it rearranges the stereotypes that are in your head.

But the images don't just have to show people,

Ancak görsellerin bunu insanlara gösterme zorunluluğu yok,

sometimes it can be a feeling.

bazen bu bir his de olabilir.

Right after September 11,

11 Eylül'den hemen sonra diğer herkes gibi

I was at a point,

like everybody else,

where I really didn't know how to deal with what we were going through,

yaşadıklarımızla tam olarak nasıl başa çıkabileceğimizi bilemiyordum.

and I felt that no image could capture this moment,

Ve hiçbir görselin bu anı yansıtamayacağını düşündüm,

and I wanted to just do a black cover,

sadece yeni bir tarzda siyah bir kapak yapmak istedim,

like no cover.

And I talked to my husband, cartoonist Art Spiegelman,

Karikatürist eşim Art Spiegelman'la konuştum

and mentioned to him that I was going to propose that,

ve ona bu düşüncemden bahsettim,

and he said, "Oh, if you're going to do a black cover,

O da ''madem siyah bir kapak yapacaksın,

then why don't you do the silhouette of the Twin Towers,

neden ikiz kulelerin bir silüetini yapmıyorsun?'' dedi,

black on black?"

''Siyah üstüne siyah.''

And I sat down to draw this,

bunu çizmek için oturdum

and as soon as I saw it,

gördüğüm an bir titreme geldi

a shiver ran down my spine

and I realized

ve fark ettim ki bir görsel yapmayı reddederek

that in this refusal to make an image,

we had found a way to capture loss

kayıp, yokluk ve yas tutmayı anlatan bir görsel seçmenin yolunu bulmuştuk.

and mourning

and absence.

And it's been a profound thing that I learned in the process --

Bu süreçte öğrendiğim çok değerli şey;

that sometimes some of the images that say the most

çok şey anlatan görsellerin pek çoğu bunu en sade araçlarla yapıyor.

do it with the most spare means.

And a simple image can speak volumes.

Basit bir görsel çok şey anlatabilir.

So this is the image that we published by Bob Staake

Barack Obama'nın seçilmesinin hemen ardından yayınladığımız

right after the election of Barack Obama,

Bob Staake'in yaptığı görsel

and captured a historic moment.

ve o tarihi anı yakaladık.

But we can't really plan for this,

Ancak bunu planlayamıyoruz,

because in order to do this,

bunu yapabilmek için

we have to let the artist experience the emotions that we all feel

bunlar yaşanırken hissettiklerimizi ressamın da tecrübe etmesi lazım.

when that is happening.

So back in November 2016,

Kasım 2016'da

during the election last year,

geçen yıl seçim esnasında yayınlayabildiğimiz tek görsel buydu,

the only image that we could publish was this,

which was on the stand on the week that everybody voted.

herkesin oy verdiği hafta raflarda bu vardı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Because we knew somebody would feel this --

Çünkü sonuçlar ilan edildiğinde

(Laughter)

(Kahkahalar)

when the result of the election was announced.

birilerinin böyle hissedeceğini biliyorduk.

And when we found out the result,

Sonucu öğrendiğimizde de

we really were at a loss,

bir kayıptaydık,

and this is the image that was sent by Bob Staake again,

Bob Staake tarafından gönderilen bu görsel de gerçekten çok ses getirdi.

and that really hit a chord.

And again,

Yine söyleyeyim, devamında ne olacağını bir türlü kestiremiyoruz

we can't really figure out what's going to come next,

but here it felt like we didn't know how to move forward,

ama burada nasıl ilerleyeceğimizi hiç bilmiyor gibiydik

but we did move forward,

ama ilerledik

and this is the image that we published after Donald Trump's election

ve işte Donald Trump'ın seçilmesi sonrası

and at the time of the Women's March

Tüm ABD'de Kadın Yürüyüşü varken yayınladığımız görsel.

all over the US.

So over those 24 years,

Bu 24 yıl boyunca,

I have seen over 1,000 images come to life week after week,

her hafta 1.000'in üzerinde görselin hayata geçişini izledim,

and I'm often asked which one is my favorite,

kendime en çok hangisini sevdiğimi sordum

but I can't pick one

ama seçemiyorum

because what I'm most proud of is how different every image is,

çünkü her bir görselin birbirinden bu kadar farklı olmasından gururlanıyorum.

one from the other.

And that's due to the talent and the diversity

Bunu da ressamlarımızın yetenek ve çeşitliliğine borçluyuz.

of all of the artists that contribute.

And now, well,

Şimdi de Rusya bizi sahiplenmiş görünüyor,

now, we're owned by Russia,

so --

o yüzden --

(Laughter)

(Kahkahalar)

In a rendering by Barry Blitt here,

Barry Blitt'ten bir çalışma sonucunda

Eustace has become Eustace Vladimirovich Tilley.

Eustace artık Eustace Vladimirovich Tilley oldu.

And the butterfly is none other than a flabbergasted Donald Trump

Bu kelebek de kanat çırpan şaşırmış bir Donald Trump'ın ta kendisi.

flapping his wings,

trying to figure out how to control the butterfly effect,

Kelebek etkisini nasıl kontrol altına alacağını anlamaya çalışıyor

and the famed logo that was drawn by Rae Irvin in 1925

ve 1925'te Rae Irvin tarafından yapılan ünlü logo Kiril Alfabesinde yazılmış.

is now in Cyrillic.

So, what makes me really excited about this moment

Bana bu görselin yaşattığı heyecan öyle bir şey ki...

is the way that ...

You know, free press is essential to our democracy.

Basın özgürlüğünün demokrasi için çok önemli olduğunu biliyorsunuz.

And we can see from the sublime to the ridiculous

Olağanüstüden komediye kadar

that artists can capture what is going on

ellerinde yalnızca hint mürekkebi, suluboya olan ressamların,

in a way that an artist

armed with just India ink and watercolor

o anları eşsiz bir şekilde yakalayıp

can capture and enter into the cultural dialogue.

kültürel diyaloğa aktardıklarını görebiliyoruz.

It puts those artists at the center of that culture,

Bu yeti onları o kültürün merkezine yerleştiriyor

and that's exactly where I think they should be.

ve bence olmaları gereken yer de tam olarak orası.

Because the main thing we need right now is a good cartoon.

Çünkü ihtiyacımız olan asıl şey iyi bir karikatür.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)