The stories behind The New Yorker's iconic covers | Françoise Mouly

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: Leila Ataei

So 24 years ago,

خب ۲۴ سال پیش،

I was brought to The New Yorker

از من خواستن به مجله‌ی نیویورکر بیام

as art editor

به عنوان سردبیر هنری

to rejuvenate

تا این سازمانی رو که

what had by then become a somewhat staid institution

به نوعی ساکن مونده بود جوان‌سازی کنم

and to bring in new artists

و هنرمندان جدید بهش اضافه کنم

and to try to bring the magazine from its ivory tower

و تلاش کنم مجله رو از اون برج عاج نشینی‌ش پایین بیارم

into engaging with its time.

تا با زمونه‌ش بیشتر درگیر بشه.

And it was just the right thing for me to do

و این برای من درست‌ترین کار بود

because I've always been captivated by how an image can --

چون من همیشه شیفته‌ی این بودم که یک تصویر --

a simple drawing --

یک طراحی ساده -- تا چه حد می‌تونه

can cut through the torrent of images that we see every single day.

از میان سیل تصاویری که ما روزانه می‌بینیم عبور کنه.

How it can capture a moment,

اینکه چطور می‌تونه یک لحظه رو بگیره،

how it can crystallize a social trend or a complex event

اینکه چطور می‌تونه یک رویداد اجتماعی یا یک اتفاق پیچیده رو متبلور کنه

in a way that a lot of words wouldn't be able to do --

به شکلی که تعداد زیادی از کلمات چنین قدرتی ندارن --

and reduce it to its essence and turn it into a cartoon.

و جوهر کلام رو بیرون بکشه و اون در قالب یک کاریکاتور بیاره.

So I went to the library

بنابراین من به کتابخونه رفتم

and I looked at the first cover drawn by Rea Irvin in 1925 --

و به اولین تصویر جلد مجله که در سال ۱۹۲۵ توسط ری ایروین کشیده شده نگاه کردم --

a dandy looking at a butterfly through his monocle,

یک آدم خوش‌تیپ که داره با عینک یک چشمی به یک پروانه نگاه می‌کنه،

and we call it Eustace Tilley.

و ما بهش می‌گیم یوستس تیلی. Eustace Tilley

And I realized that as the magazine had become known

و من متوجه شدم که همین‌طور که مجله به خاطر تحقیقات دقیق و عمیق

for its in-depth research and long reports,

و گزارش‌های طولانی‌اش شناخته شده بود،

some of the humor had gotten lost along the way,

اندکی از این شوخ‌طبعی در مسیر گم شده بود،

because now often Eustace Tilley was seen as a haughty dandy,

چون الان اغلب یوستس تیلی رو به عنوان یک فرد خوش‌تیپ متکبر می‌شناسن

but in fact, in 1925,

ولی در حقیقت، در سال ۱۹۲۵،

when Rea Irvin first drew this image,

که برای اولین بار ری ایروین این تصویر رو کشید،

he did it as part of a humor magazine

این کار رو به عنوان بخشی از یک مجله‌ی طنز کشید،

to amuse the youth of the era,

که هدفش سرگرم کردن جوانان اون دوره بود،

which was the flappers of the roaring twenties.

که زنان دنباله‌ هنجارشکن دوران پر سر و صدای دهه‌ی بیست بودن.

And in the library,

و تو کتابخونه،

I found the images that really captured the zeitgeist

من تصاویری رو پیدا کردم که حقیقت روح زمانه‌ی

of the Great Depression.

دوران رکود بزرگ رو ثبت کرده بود.

And it showed us not just how people dressed

و این تصاویر نه تنها نشون می‌داد که مردم چطور لباس می‌پوشیده‌ن،

or what their cars looked like,

یا ماشین‌هاشون چه شکلی بوده،

but also what made them laugh,

بلکه نشون می‌داد چه چیزی باعث خنده‌شون می‌شده،

what their prejudices were.

و تعصبات‌شون چی بوده.

And you really got a sense

و شما کاملا حس زنده بودن و

of what it felt like to be alive in the '30s.

زندگی کردن در دهه‌ی ۳۰ رو درک می‌کردین.

So I called on contemporary artists,

بنابراین من هنرمندان معاصر رو فراخوندم،

such as Adrian Tomine here.

مثل آدریان تومین که این جا حضور داره.

I often call on narrative artists --

من معمولا به سراغ هنرمندان روایت‌گر --

cartoonists, children's book authors --

کاریکاتوریست‌ها، نویسندگان کتاب‌های کودکان

and I give them themes such as,

می‌رم و بهشون موضوعاتی می‌دم مثل

you know, what it's like to be in the subway,

این‌که مثلا در مترو بودن چه جوریه،

or Valentine's Day,

یا روز ولنتاین،

and they send me sketches.

و اونها برام طرح می‌فرستن.

And once the sketches are approved by the editor,

و وقتی سردبیر مجله طرح‌ها رو تایید کنه،

David Remnick,

یعنی دیوید رمنیک،

it's a go.

دیگه کار تمومه.

And I love the way

و من عاشق این‌م که اون تصاویر

those images are actually not telling you what to think.

در واقع به شما نمی‌گن که چطور باید فکر کنین.

But they do make you think,

ولی شما رو به فکر وا می‌دارن،

because the artist is actually --

چون هنرمند در واقع --

it's almost a puzzle;

می‌شه گفت یک جور پازله؛

the artist is drawing the dots,

هنرمند نقطه‌ها رو می‌کشه،

and you, the reader, have to complete the picture.

و شما، به عنوان خواننده، باید تصویر رو کامل کنین.

So to get this image on the left by Anita Kunz,

پس برای فهمیدن تصویر سمت چپی که کار آنیتا کونزه،

or the one on right by Tomer Hanuka,

یا تصویر سمت راستی که تومر آنوکا کشیده،

you have to play spot the differences.

شما باید بازی تفاوت‌های این دو عکس را پیدا کنید رو بازی کنین.

And it is something that ...

و این چیزیه که ...

It's really exciting to see

دیدن‌ش خیلی هیجان‌انگیزه

how the engagement with the reader ...

که این درگیر شدن با خواننده ...

how those images really capture --

چطور این تصاویر واقعا موضوع رو ثبت می‌کنن --

play with the stereotypes.

و با کلیشه‌ها بازی می‌کنن.

But when you get it,

ولی وقتی متوجه منظورش بشین،

it rearranges the stereotypes that are in your head.

کلیشه‌های ذهنی‌تون رو جابه‌جا می‌کنه.

But the images don't just have to show people,

ولی این تصاویر همیشه نباید همه‌چیز رو به مردم نشون بدن

sometimes it can be a feeling.

گاهی می‌تونن یه احساس باشن.

Right after September 11,

درست بعد از ۱۱ سپتامبر،

I was at a point,

من تو مرحله‌ای بودم،

like everybody else,

درست مثل بقیه،

where I really didn't know how to deal with what we were going through,

که واقعا نمی‌دونستم چطور باید با این اتفاقی که به سرمون اومده برخورد کنم،

and I felt that no image could capture this moment,

و احساس می‌کردم هیچ تصویری نمی‌تونه این لحظه رو نشون بده،

and I wanted to just do a black cover,

و می‌خواستم طرح روی جلد رو مشکی ساده برم،

like no cover.

انگاری بدون طرح روی جلد.

And I talked to my husband, cartoonist Art Spiegelman,

با همسرم، که کاریکاتوریست مجله‌ آرت اسپیگلمنه

and mentioned to him that I was going to propose that,

صحبت کردم و بهش گفتم می‌خوام چنین پیشنهادی بدم،

and he said, "Oh, if you're going to do a black cover,

و او گفت: اوه، اگر قراره طرح روی جلد رو مشکی بزنی،

then why don't you do the silhouette of the Twin Towers,

چرا نمیای یه سایه‌ای از برج‌های دوقلو رو روش بندازی،

black on black?"

سیاه روی سیاه؟

And I sat down to draw this,

و من نشستم که این طرح رو بکشم،

and as soon as I saw it,

و به محض اینکه دیدمش،

a shiver ran down my spine

پشت‌م لرزید،

and I realized

و متوجه شدم

that in this refusal to make an image,

در این امتناع از کشیدن یک تصویر،

we had found a way to capture loss

ما راهی برای به تصویر کشیدن فقدان،

and mourning

و سوگواری

and absence.

و غیاب پیدا کرده‌یم.

And it's been a profound thing that I learned in the process --

و این موضوعی عمیق بود که من در این فرآیند بهش رسیدم --

that sometimes some of the images that say the most

که گاهی بعضی از تصاویر که گویاترین هستن

do it with the most spare means.

پیام‌شون رو با ابزار یدکی می‌رسونن.

And a simple image can speak volumes.

و یک تصویر ساده می‌تونه به اندازه‌ی چند جلد کتاب حرف بزنه.

So this is the image that we published by Bob Staake

این تصویری بود که باب استاک طراحی کرده بود و ما بعد این تصویر رو

right after the election of Barack Obama,

درست بعد از انتخابات باراک اوباما چاپ کردیم،

and captured a historic moment.

که نشون‌دهنده‌ی یک لحظه‌ی تاریخی بود.

But we can't really plan for this,

ولی در واقع نمی‌تونیم از پیش چیزی تعیین کنیم،

because in order to do this,

چون برای چنین کاری،

we have to let the artist experience the emotions that we all feel

باید به هنرمند اجازه بدیم احساسات رو همونطوری که ما حس می‌کنیم تجربه کنه

when that is happening.

در همان زمان اتفاق.

So back in November 2016,

بنابراین در نوامبر ۲۰۱۶،

during the election last year,

در طول انتخابات سال گذشته،

the only image that we could publish was this,

تنها تصویری که تونستیم منتشر کنیم این بود،

which was on the stand on the week that everybody voted.

که همون هفته‌ای که همه رای می‌دادن رفت روی دکه‌ی روزنامه‌ها.

(Laughter)

(خنده‌‌ی حضار)

Because we knew somebody would feel this --

چون می‌دونستیم این احساس به کسی دست خواهد داد --

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

when the result of the election was announced.

وقتی که نتایج انتخابات اعلام می‌شن.

And when we found out the result,

و وقتی ما نتایج رو فهمیدیم،

we really were at a loss,

واقعا گیج و گم بودیم،

and this is the image that was sent by Bob Staake again,

و این تصویری بود که مجددا باب استاک برامون فرستاد،

and that really hit a chord.

و اون واقعا زد به هدف.

And again,

و دوباره،

we can't really figure out what's going to come next,

ما واقعا نمی‌تونستیم بفهمیم چه اتفاقی قراره بیفته،

but here it felt like we didn't know how to move forward,

و اینجا طوری بود که نمی‌دونستیم چطور باید به جلو حرکت کنیم،

but we did move forward,

ولی ما اینکارو کردیم،

and this is the image that we published after Donald Trump's election

و این تصویری بود که پس از انتخاب شدن دونالد ترامپ منتشر کردیم،

and at the time of the Women's March

هم‌زمان با راهپیمایی زنان

all over the US.

در سراسر آمریکا.

So over those 24 years,

بنابراین در طول این ۲۴ سال،

I have seen over 1,000 images come to life week after week,

من شاهد متولد شدن ۱۰۰۰ تصویر در هفته بوده‌م،

and I'm often asked which one is my favorite,

و اغلب ازم پرسیده‌ن کدوم رو از بقیه بیشتر دوست دارم،

but I can't pick one

ولی من نمی‌تونم یکی رو انتخاب کنم،

because what I'm most proud of is how different every image is,

برای اینکه آنچه بیشتر از همه بهش افتخار می‌کنم اینه که هرکدوم از این تصاویر

one from the other.

تا چه حد با دیگری متفاوت هستن.

And that's due to the talent and the diversity

و این موضوع رو مدیون استعداد و کثرت

of all of the artists that contribute.

هنرمندانی هستیم که مشارکت می‌کنن.

And now, well,

و خب، حالا،

now, we're owned by Russia,

الان روسیه صاحب ماست،

so --

بنابراین --

(Laughter)

(خنده حضار)

In a rendering by Barry Blitt here,

بری بلیت این‌جا تصویری ترسیم کرده و

Eustace has become Eustace Vladimirovich Tilley.

یوستس تبدیل شده به یوستس ولادیمیرویچ تیلی.

And the butterfly is none other than a flabbergasted Donald Trump

و پروانه هم چیزی نیست جز یک دونالد ترامپ مبهوت و شگفت‌زده

flapping his wings,

که داره بال می‌زنه،

trying to figure out how to control the butterfly effect,

و سعی داره بفهمه چطور می‌تونه جلوی وقوع اثر پروانه‌ای رو بگیره

and the famed logo that was drawn by Rae Irvin in 1925

و لوگوی مشهوری که توسط ری ایروین در سال ۱۹۲۵ کشیده شده

is now in Cyrillic.

به الفبای سیریلی نوشته شده.

So, what makes me really excited about this moment

اون چیزی که من رو در مورد این لحظه به وجد میاره

is the way that ...

راه و روشی هست که ...

You know, free press is essential to our democracy.

می‌دونین، رسانه‌های آزاد برای دمکراسی ما حیاتی هستن.

And we can see from the sublime to the ridiculous

و ما شاهد هستیم که هنرمندان از مضامین والا گرفته تا مضحک

that artists can capture what is going on

می‌تونن اتفاقاتی که می‌افته رو ثبت کنن

in a way that an artist

اون روشی که هنرمند بهش مسلحه

armed with just India ink and watercolor

تنها با مرکب و آبرنگ

can capture and enter into the cultural dialogue.

می‌تونه ثبت کنه و ورود کنه به گفتمان فرهنگی.

It puts those artists at the center of that culture,

این موضوع اون هنرمندان رو در مرکز اون فرهنگ قرار می‌ده

and that's exactly where I think they should be.

و این دقیقاً اون جاییه که من فکر می‌کنم باید باشن.

Because the main thing we need right now is a good cartoon.

چون اصلی‌ترین چیزی که در حال حاضر بهش احتیاج داریم یک کاریکاتور خوبه.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)