Colin Grant: The son of a difficult father

Colin Grant: Zor bir babanın oğlu

Çeviri: Ramazan Şen Gözden geçirme: Ahmet Mesut ATEŞ

This is a photograph

Bu fotoğraf

of a man whom for many years

benim yıllar boyunca

I plotted to kill.

öldürmeyi planladığım bir adama ait.

This is my father,

Bu benim babam,

Clinton George "Bageye" Grant.

Clinton George "Bageye" (Torbagöz) Grant.

He's called Bageye because he has

Ona Bageye (Torbagöz) denmesinin nedeni

permanent bags under his eyes.

gözlerinin altındaki torbalardır.

As a 10-year-old, along with my siblings,

10 yaşındayken kardeşlerim ve ben

I dreamt of scraping off the poison

sinek öldürücü kağıdın zehrini kazıyıp

from fly-killer paper into his coffee,

kahvesine koymanın,

grounded down glass and sprinkling it

cam ufalayıp

over his breakfast,

kahvaltısının üzerine serpiştirmenin,

loosening the carpet on the stairs

takılıp boynunu kırması için

so he would trip and break his neck.

merdivenin üzerindeki halıyı gevşetmenin hayallerini kurardık.

But come the day, he would always

Ama gün gelince o her zaman

skip that loose step,

gevşek basamağı atlar

he would always bow out of the house

kahvesinden bir yudum almadan

without so much as a swig of coffee

ya da yemeğinden bir lokma bile yemeden

or a bite to eat.

evden çıkıp giderdi.

And so for many years,

Ve böylece yıllar boyunca

I feared that my father would die

babamın ben onu öldüremeden

before I had a chance to kill him.

ölmesinden korktum.

(Laughter)

(Kahkaha)

Up until our mother asked him to leave

Annem ona gitmesini

and not come back,

ve geri dönmemesini söyleyene dek

Bageye had been a terrifying ogre.

Bageye korkunç bir canavardı.

He teetered permanently on the verge of rage,

Hep bir öfke krizinin eşiğinde olurdu,

rather like me, as you see.

gördüğünüz üzere ona çekmişim.

He worked nights at Vauxhall Motors in Luton

Geceleri Luton'da Vauxhall Motors'da çalışırdı

and demanded total silence throughout the house,

ve evde çıt çıkmamasını buyururdu.

so that when we came home from school

Biz de öğleden sonra 15:30'da eve geldiğimizde

at 3:30 in the afternoon, we would huddle

televizyonun yanında toplanır

beside the TV, and rather like safe-crackers,

ve bir kasa hırsızı edasıyla

we would twiddle with the volume control knob

ses kontrol düğmesini

on the TV so it was almost inaudible.

televizyonun sesi duyulmaz hale gelinceye dek kısardık.

And at times, when we were like this,

Ve zaman zaman

so much "Shhh," so much "Shhh"

evde o kadar çok "Şşşş" ve "Şşş"

going on in the house

sesleri olurdu ki

that I imagined us to be like

sanki okyanusun yüzeyinde

the German crew of a U-boat

sessizce süzülen

creeping along the edge of the ocean

bir Alman denizaltının mürettebatı olduğumuzu

whilst up above, on the surface,

ve HMS Bageye'ın

HMS Bageye patrolled

en ufak bir kargaşada

ready to drop death charges

ölüm cezası vermeye hazır

at the first sound of any disturbance.

devriye gezdiğini hayal ederdim.

So that lesson was the lesson that

Buradaki ders,

"Do not draw attention to yourself

"Evde veya evin dışında,

either in the home or outside of the home."

asla üzerine ilgi çekme" idi.

Maybe it's a migrant lesson.

Belki de bu göçmenlere özgü bir derstir.

We were to be below the radar,

Biz hep radarın altında olmalıydık,

so there was no communication, really,

yani aslında Bageye ve bizim,

between Bageye and us and us and Bageye,

biz ve Bageye'ın arasında pek bir iletişim yoktu.

and the sound that we most looked forward to,

Duymayı en sevdiğimiz ses,

you know when you're a child and you want

hani küçükken hep babanızın eve gelmesini

your father to come home and it's all going to be happy

ve herkesin mutlu olmasını istersiniz

and you're waiting for that sound of the door opening.

ve kapının o açılma sesini beklersiniz ya,

Well the sound that we looked forward to

bizim dört gözle beklediğimiz ses

was the click of the door closing,

kapının kapanmasıydı.

which meant he'd gone and would not come back.

Bunun anlamı gittiği ve asla geri dönmeyeceğiydi.

So for three decades,

Ve böylece otuz yıl boyunca

I never laid eyes on my father, nor he on me.

ne ben babamı gördüm, ne de o beni.

We never spoke to each other for three decades,

Otuz yıl boyunca birbirimizle konuşmadık

and then a couple of years ago, I decided

ve sonra, birkaç yıl önce

to turn the spotlight on him.

sahne ışıklarını ona çevirmeye karar verdim.

"You are being watched.

"İzleniyorsun.

Actually, you are.

Evet, izleniyorsun.

You are being watched."

İzleniyorsun."

That was his mantra to us, his children.

Bu bize söylediği bir sözdü.

Time and time again he would say this to us.

Bize defalarca, üst üste bunu söylerdi.

And this was the 1970s, it was Luton,

Yıl 1970'ler, Vauxhall Motors için çalıştığı

where he worked at Vauxhall Motors,

Luton'daydık

and he was a Jamaican.

ve o Jamaikalı'ydı.

And what he meant was,

Aslında demek istediği

you as a child of a Jamaican immigrant

sen, Jamaikalı bir göçmenin oğlu olarak,

are being watched

izleniyorsun.

to see which way you turn, to see whether

Ne yöne gittiğini,

you conform to the host nation's stereotype of you,

ev sahibin olan devletin senin hakkında yarattığı

of being feckless, work-shy,

sormusuz, tembel, suç işlemeye eğilimli

destined for a life of crime.

stereotipine uyup uymadığın izleniyor.

You are being watched,

İzleniyorsun,

so confound their expectations of you.

o halde senden beklentilerini yık.

To that end, Bageye and his friends,

Bu amaçla Bageye ve arkadaşları

mostly Jamaican,

çoğu Jamaikalı olan arkadaşları,

exhibited a kind of Jamaican bella figura:

Jamaika'yı en iyi şekilde gösterirlerdi.

Turn your best side to the world,

Dünyaya en iyi tarafını dön,

show your best face to the world.

dünyaya en iyi yüzünü göster.

If you have seen some of the images

Eğer 40'lı ve 50'li yıllarda

of the Caribbean people arriving

Karayipliler'in gelişine ait

in the '40s and '50s,

bazı fotoğraflara rastladıysanız,

you might have noticed that a lot of the men

birçok erkeğin fötr şapka taktığını

wear trilbies.

fark etmişsinizdir.

Now, there was no tradition of wearing trilbies in Jamaica.

Jamaika'da fötr şapka takmak gibi bir gelenek yoktu.

They invented that tradition for their arrival here.

Bu geleneği buraya gelirken icad ettiler.

They wanted to project themselves in a way

Kendilerini algılanmak istedikleri

that they wanted to be perceived,

biçimde göstermek istiyorlardı.

so that the way they looked

Bu yüzden görünümleri

and the names that they gave themselves

ve kendilerine verdikleri isimler

defined them.

onları tanımlıyordu.

So Bageye is bald and has baggy eyes.

Bageye (Torbagöz) kel ve gözaltı torbaları var.

Tidy Boots is very fussy about his footwear.

Tidy Boots (Tertipli Bot) ayakkabıları konusunda çok titiz.

Anxious is always anxious.

Anxious (Telaşlı) her zaman telaşlı.

Clock has one arm longer than the other.

Clock'un (Saat) bir kolu öbüründen daha uzun.

(Laughter)

(Kahkaha)

And my all-time favorite was the guy they called Summerwear.

Ve benim favorim Summerwear (Yazlık Giyim) lakaplı adam olmuştur.

When Summerwear came to this country

Summerwear 60'ların başında

from Jamaica in the early '60s, he insisted

Jamaikadan bu ülkeye geldiğinde

on wearing light summer suits,

hava nasıl olursa olsun

no matter the weather,

yazlık giyinmek konusunda ısrarcıydı

and in the course of researching their lives,

ve hayatları hakkında bilgi edinmeye çalışırken

I asked my mom, "Whatever became of Summerwear?"

anneme "Summerwear'e ne oldu?" diye sordum.

And she said, "He caught a cold and died." (Laughter)

"Soğuk algınlığından öldü." dedi. (Kahkaha)

But men like Summerwear

Ama Summerwear gibi insanlar

taught us the importance of style.

bize bir tarzının olmasının önemini öğretti.

Maybe they exaggerated their style

Belki onlar

because they thought that they were not considered

medeni görülmediklerini düşündükleri için

to be quite civilized,

tarzlarını abarttılar

and they transferred that generational attitude

ve nesillerinin bu tavrını

or anxiety onto us, the next generation,

veya telaşını bize, bir sonraki jenerasyona aktardılar.

so much so that when I was growing up,

Bizi o kadar etkilediler ki, çocukken

if ever on the television news or radio

ne zaman televizyonda veya radyoda

a report came up about a black person

bir siyahinin suç işlediğine dair

committing some crime —

bir haber çıksa,

a mugging, a murder, a burglary —

bir soygun, bir cinayet ya da hırsızlık,

we winced along with our parents,

anne ve babamızla beraber irkilirdik.

because they were letting the side down.

Çünkü onlar insanını rezil ediyordu.

You did not just represent yourself.

Sadece kendini temsil etmiyordun.

You represented the group,

Grubu temsil ediyordun

and it was a terrifying thing to come to terms with,

ve belki senin de bu şekilde,

in a way, that maybe you were going

algılanıcağın düşüncesi çok korkunç,

to be perceived in the same light.

alışması çok zor bir düşünceydi.

So that was what needed to be challenged.

Ve bu meydan okunması gereken bir şeydi.

Our father and many of his colleagues

Babamız ve meslektaşlarının çoğu

exhibited a kind of transmission but not receiving.

bir tür iletim sergiliyorlardı.

They were built to transmit but not receive.

Yapıları iletmeye uygundu, almaya değil.

We were to keep quiet.

Sessizliğimizi koruyorduk.

When our father did speak to us,

Babamız bizimle konuştuğu zaman

it was from the pulpit of his mind.

aklındaki kürsüden konuşurdu.

They clung to certainty in the belief

İnanca öyle yapışırlardı ki

that doubt would undermine them.

şüphe onlara zarar verirdi.

But when I am working in my house

Ama evimde çalışırken

and writing, after a day's writing, I rush downstairs

ve günlerce yazdıktan sonra aşağı hızla inerim

and I'm very excited to talk about Marcus Garvey or Bob Marley

ve Marcus Garvey veya Bob Marley hakkında konuşmak için sabırsızlanırım

and words are tripping out of my mouth like butterflies

ve kelimeler ağzımdan kelebekler gibi çıkar

and I'm so excited that my children stop me,

ve o kadar heyecanlı olurum ki çocuklarım beni durdurup

and they say, "Dad, nobody cares."

"Baba, kimse umursamıyor." der.

(Laughter)

(Kahkaha)

But they do care, actually.

Fakat umursuyor, gerçekten.

They cross over.

Ayak yapıyorlar.

Somehow they find their way to you.

Bir şekilde damarınızı bulurlar.

They shape their lives according to the narrative of your life,

Hayatlarını sizin hayat hikayenize göre şekillendirirler,

as I did with my father and my mother, perhaps,

tıpkı benim anne babamdan etkilendiğim gibi

and maybe Bageye did with his father.

ve belki de Bageye da babasından etkilendi.

And that was clearer to me

Ve anladım ki

in the course of looking at his life

hayatına bakışı ve anlayışı yönünden,

and understanding, as they say,

dedikleri gibi,

the Native Americans say,

Yerli Amerikalıların dediği gibi,

"Do not criticize the man until you can walk

"Bir adamın pabuçlarında yürümeden

in his moccasins."

onu eleştirme."

But in conjuring his life, it was okay

Ama onun hayatını düşününce,

and very straightforward to portray

1970'ler İngilteresinde bir Karayipli yaşamını

a Caribbean life in England in the 1970s

betimlemek çok kolaydı.

with bowls of plastic fruit,

Plastik meyve kaseleri,

polystyrene ceiling tiles,

polistiren tavan döşemeleri,

settees permanently sheathed

teslimat sırasında gelen

in their transparent covers that they were delivered in.

şeffaf kılıflar içinde kanepeler.

But what's more difficult to navigate

Ama asıl zor olan şey,

is the emotional landscape

nesiller arasındaki duygusal manzarada

between the generations,

gezinmektir.

and the old adage that with age comes wisdom

Ve "İnsan yaşlandıkça kemale erer" atasözü de

is not true.

doğru değil.

With age comes the veneer of respectability

İnsan yaşlandıkça saygınlık kisvesi

and a veneer of uncomfortable truths.

ve rahatsız edici gerçeklerle yüzleşir.

But what was true was that my parents,

Fakat doğru olan şey ise, ailem

my mother, and my father went along with it,

annem ve babam buna razı olmuş,

did not trust the state to educate me.

beni eğitmesi için devlete güvenmemiş.

So listen to how I sound.

Nasıl konuştuğuma bakın.

They determined that they would send me to a private school,

Beni özel okula göndermeye kararlıydılar

but my father worked at Vauxhall Motors.

fakat babam Vauxhall Motorda çalışıyordu.

It's quite difficult to fund a private school education

Özel okul ücretini karşılamak ve bir sürü

and feed his army of children.

çocuğu doyurmak oldukça zordur.

I remember going on to the school

Giriş sınavına girmek için

for the entrance exam, and my father said

okula gidişimi hatırlıyorum.

to the priest — it was a Catholic school —

Babam papaza - Katolik okuluydu -

he wanted a better "heducation" for the boy,

çocuk için daha iyi bir "erkek eğitimi" istediğini söyledi

but also, he, my father,

fakat o, babam,

never even managed to pass worms,

bağırsak kurtlarını bile bulaştıramadı,

never mind entrance exams.

giriş sınavlarını hiç umursamadı.

But in order to fund my education,

Fakat eğitimimi karşılamak için

he was going to have to do some dodgy stuff,

bazı riskli işler yapması gerekiyordu.

so my father would fund my education

Bu yüzden babam eğitimim için

by trading in illicit goods from the back of his car,

arabasının bagajında yasadışı eşyalar satıyordu.

and that was made even more tricky because

Bu iş göründüğünden daha alengirliydi çünkü

my father, that's not his car by the way.

babam, - bu arada kendi arabasını kullanmıyordu -

My father aspired to have a car like that,

Babam araba sahibi olmaya hevesliydi,

but my father had a beaten-up Mini,

fakat babamın dökük bir Mini'si vardı

and he never, being a Jamaican coming to this country,

ve bu ülkeye gelmiş bir Jamaikalı olarak,

he never had a driving license,

hiç ehliyeti olmadı.

he never had any insurance or road tax or MOT.

Ne sigorta ödedi, ne yol vergisi ne de muayene parası ödedi.

He thought, "I know how to drive;

Düşüncesi şuydu: "Araba kullanmayı biliyorum

why do I need the state's validation?"

devlet onayına neden ihtiyacım olsun?"

But it became a little tricky when we were stopped by the police,

Fakat polis bizi çevirince işler daha da karışıyordu

and we were stopped a lot by the police,

ve bizi polis çokça çeviriyordu

and I was impressed by the way

ve babamın

that my father dealt with the police.

polislerin hakkından gelmesine hayrandım.

He would promote the policeman immediately,

Polisi hemen terfi ettirirdi.

so that P.C. Bloggs became Detective Inspector Bloggs

Öyle ki, Memur Bloggs konuşma esnasında

Müfettiş Dedektif Bloggs olurdu

in the course of the conversation

and wave us on merrily.

ve bize hoşca gönderirdi.

So my father was exhibiting what we in Jamaica

Babam Jamaika'da "akıllıyı kafalamak için aptalı oyna"

called "playing fool to catch wise."

dediğimiz şeyi sergiliyordu.

But it lent also an idea

Ama sonra, aslında

that actually he was being diminished

polis tarafından alçak görüldüğü

or belittled by the policeman —

veya küçümsendiği fikri oluştu

as a 10-year-old boy, I saw that —

- 10 yaşında bir çocuk olarak bunu gördüm -

but also there was an ambivalence towards authority.

ama ayrıca otoriteye karşı bir duygu çelişmesi vardı.

So on the one hand, there was

Yani bir yandan

a mocking of authority,

otorite ile kafa bulunurken

but on the other hand, there was a deference

diğer yandan otoriteye karşı

towards authority,

hürmet var.

and these Caribbean people

Ve bu Karayipli insanların

had an overbearing obedience towards authority,

otoriteye karşı ağır bir itaati vardı

which is very striking, very strange in a way,

ki bu bir anlamda çok çarpıcı ve garip

because migrants are very courageous people.

çünkü göçmenler çok cesaretli insanlardır.

They leave their homes. My father and my mother

Evlerini terkediyorlar. Babam ve annem

left Jamaica and they traveled 4,000 miles,

Jamaika'yı terk etti ve 6000 km yol katetti

and yet they were infantilized by travel.

ve bu yolculuk onları çocuklaştırdı.

They were timid,

Ürkeklerdi

and somewhere along the line,

ve bir yerlerde

the natural order was reversed.

doğal düzen tersine döndü.

The children became the parents to the parent.

Çocuklar anne-babasına anne-baba oldu.

The Caribbean people came to this country with a five-year plan:

Karayipli insanlar bu ülkeye beş yıllık bir planla geldiler.

they would work, some money, and then go back,

Çalışıp biraz para kazanacak ve sonra geri döneceklerdi.

but the five years became 10, the 10 became 15,

Fakat beş yıl oldu 10 yıl, sonra 10 yıl oldu 15 yıl.

and before you know it, you're changing the wallpaper,

Ve bir de bakmışsın ki duvar kağıdını değiştiriyorsun.

and at that point, you know you're here to stay.

İşte bu noktada, kalıcı olduğunu anlarsın.

Although there's still the kind of temporariness

Burada kalma konusunda anne-babamızda

that our parents felt about being here,

bir çeşit geçicilik duygusu olmasına rağmen

but we children knew that the game was up.

biz çocuklar planın suya düştüğünü biliyorduk.

I think there was a feeling that

Sanırım umdukları hayatın

they would not be able to continue with the ideals

hayallerine devam edemeyecekleri

of the life that they expected.

duygusu oluşmuştu.

The reality was very much different.

Hakikat çok daha farklıydı.

And also, that was true of the reality

Ve bu, beni eğitmeye çalışma gerçeği için de

of trying to educate me.

geçerliydi.

Having started the process, my father did not continue.

Babam işe girişmiş idiyse de devamını getiremedi.

It was left to my mother to educate me,

Beni eğitmek anneme kalmıştı

and as George Lamming would say,

ve George Lamming'in dediği gibi,

it was my mother who fathered me.

bana annem babalık yapmıştı.

Even in his absence, that old mantra remained:

Onun yokluğunda bile, onun sözü kalmıştı:

You are being watched.

İzleniyorsunuz.

But such ardent watchfulness can lead to anxiety,

Fakat bu kadar sıkı ihtiyat endişeye yok açabilir,

so much so that years later, when I was investigating

öyle ki yıllar sonra,

why so many young black men

neden olması gerekenden altı kat fazla

were diagnosed with schizophrenia,

genç siyah adama

six times more than they ought to be,

şizofreni teşhisi konuduğunu araştırırken

I was not surprised to hear the psychiatrist say,

psikiyatrisin şu söyledikleri beni hiç şaşırtmadı:

"Black people are schooled in paranoia."

"Siyah insanlar paranoya öğreniyor."

And I wonder what Bageye would make of that.

Ve merak ediyorum Bageye bundan ne anlardı.

Now I also had a 10-year-old son,

Şu anda, benim de 10 yaşında bir oğlum olduğu için

and turned my attention to Bageye

aklıma Bageye takıldı

and I went in search of him.

ve onu aramaya koyuldum.

He was back in Luton, he was now 82,

Luton'a geri geldi, 82 yaşındaydı.

and I hadn't seen him for 30-odd years,

Onu 30 yıldır görmemiştim.

and when he opened the door,

Kapıyı açtığında

I saw this tiny little man with lambent, smiling eyes,

gözleri parlayan bu küçük adamı gördüm

and he was smiling, and I'd never seen him smile.

ve gülümsüyordu ve onu hiç gülerken görmemiştim.

I was very disconcerted by that.

Bu benim çok canımı sıkmıştı.

But we sat down, and he had a Caribbean friend with him,

Ama sonra yanındaki Karayipli bir arkadaşıyla oturduk ve

talking some old time talk,

eski günlerden konuştuk.

and my father would look at me,

Ve babam bana sanki

and he looked at me as if I would

keşke ortaya çıktığım gibi

miraculously disappear as I had arisen.

mucizevi bir şekilde kaybolsa der gibi baktı.

And he turned to his friend, and he said,

Ve arkadaşına dönerek şöyle dedi:

"This boy and me have a deep, deep connection,

"Bu çocukla aramızda derin, derin bağlantı var,

deep, deep connection."

derin, derin bağlantı."

But I never felt that connection.

Fakat bu bağlantıyı hiç hissetmedim.

If there was a pulse, it was very weak

Bir titreşim varsa da, çok zayıftı

or hardly at all.

veya hiç yok gibiydi.

And I almost felt in the course of that reunion

Ve bu görüşmemiz sırasında

that I was auditioning to be my father's son.

babamın oğlu olmak için seçmeye katılmış gibi hissettim.

When the book came out,

Kitap çıktığında,

it had fair reviews in the national papers,

ulusal gazetelerde insaflı incelemeler yapıldı.

but the paper of choice in Luton is not The Guardian,

Fakat Luton'da takip edilen gazete "The Guardian" değil

it's the Luton News,

"Luton News" gazetesidir.

and the Luton News ran the headline about the book,

Ve "Luton News" kitabı manşetten verdi.

"The Book That May Heal a 32-Year-Old Rift."

"32 Yıllık Dargınlığı İyileştirebilecek Kitap."

And I understood that could also represent

Ve ben anladım ki bu kitap

ben ve babamın nesli gibi

the rift between one generation and the next,

between people like me and my father's generation,

iki nesil arasındaki dargınlığı temsil edebilirdi.

but there's no tradition in Caribbean life

Fakat Karayipli yaşamında hatırat veya

of memoirs or biographies.

biyografi gibi gelenekler yoktur.

It was a tradition that you didn't chat about your business in public.

İnsanların içinde iş konuşmamak bir gelenekti.

But I welcomed that title, and I thought actually, yes,

Ama bu başlığı hoş karşıladım ve düşündüm ki, evet,

there is a possibility that this

bu, daha önce

will open up conversations that we'd never had before.

hiç yapmadığımız konuşmaları yapma imkanı doğurabilir.

This will close the generation gap, perhaps.

Belki de bu kitap nesil farkını kapatacak.

This could be an instrument of repair.

Bu bir tamir aracı olabilirdi.

And I even began to feel that this book

Ve hatta babamın bu kitabı

may be perceived by my father

anne babaya bir bağlılık eylemi olarak

as an act of filial devotion.

görebileceğini hissetmeye bile başladım.

Poor, deluded fool.

Kendini kandıran, zavallı aptal.

Bageye was stung by what he perceived to be

Kusurlarının gözler önüne serilmesi

the public airing of his shortcomings.

Bageye'nin canını yakmıştı.

He was stung by my betrayal,

Benim ihanetim onu incitti

and he went to the newspapers the next day

ve ertesi gün gazeteye giderek

and demanded a right of reply,

cevap hakkı talep etti.

and he got it with the headline

Ve bunu şu başlıkla aldı:

"Bageye Bites Back."

"Bageye Karşılık Verdi."

And it was a coruscating account of my betrayal.

Ve bu ihanetimin bir sonucu oldu.

I was no son of his.

Artık onun oğlu değildim.

He recognized in his mind that his colors

Kendi zihninde renkdaşlarına

had been dragged through the mud, and he couldn't allow that.

leke sürüldüğünü düşündü ve buna izin veremezdi.

He had to restore his dignity, and he did so,

İtibarını geri kazanmalıydı, o da öyle yaptı

and initially, although I was disappointed,

ve başta hayal kırıklığına uğramış olsam da,

I grew to admire that stance.

zamanla bu tutumunu takdir ettim.

There was still fire bubbling through his veins,

Hâlâ damarlarında ateş püskürüyordu,

even though he was 82 years old.

82 yaşında olmasına rağmen.

And if it meant that we would now return

Ve eğer bu, 30 yıllık sessizliğe

to 30 years of silence,

geri döneceğimiz anlamına geliyorsa,

my father would say, "If it's so, then it's so."

babam şöyle derdi: "Öyleyse öyle olsun."

Jamaicans will tell you that there's no such thing as facts,

Jamaikalılar size gerçekler diye bir şeyin olmadığını söyleyecektir,

there are only versions.

sadece çeşitler vardır.

We all tell ourselves the versions of the story

Hepimiz kendimize yaşayabileceğimiz en iyi hikayenin

that we can best live with.

çeşitlerini anlatıyoruz.

Each generation builds up an edifice

Her nesil, isteksizce veya

which they are reluctant or sometimes unable

bazen sökemediği bir anıt

to disassemble,

inşa eder.

but in the writing, my version of the story

Fakat benim yazdığım hikaye

began to change,

değişmeye başladı

and it was detached from me.

ve benden kopmaya başladı.

I lost my hatred of my father.

Babama olan nefretimi kaybettim.

I did no longer want him to die or to murder him,

Artık onun ölmesini veya onu öldürmek istemiyordum.

and I felt free,

Ve kendimi özgür hissettim,

much freer than I'd ever felt before.

daha önce hissetmediğim kadar özgür.

And I wonder whether that freedness

Ve merak ettim, acaba bu rahatlık

could be transferred to him.

ona taşınabilirmiydi.

In that initial reunion,

Bu ilk görüşmemizde,

I was struck by an idea that I had

çocukluğuma dair

very few photographs of myself

çok az fotoğrafım olduğu

as a young child.

aklıma geldi.

This is a photograph of me,

Bu fotoğrafta

nine months old.

dokuz aylığım.

In the original photograph,

Fotoğrafın orjinalinde

I'm being held up by my father, Bageye,

babam Bageye'nın kucağındayım

but when my parents separated, my mother

ama boşandıklarında annem

excised him from all aspects of our lives.

onu hayatımızdan tamamen çıkardı.

She took a pair of scissors and cut him out of every photograph,

Bir çift makas aldı ve onu her resimden keserek çıkardı

and for years, I told myself the truth of this photograph

ve yıllarca kendime bu fotoğraf hakkındaki gerçeği anlattım.

was that you are alone,

O da yalnız

you are unsupported.

ve desteksiz olduğundu.

But there's another way of looking at this photograph.

Fakat bu fotoğrafa bakmanın başka bir yolu var.

This is a photograph that has the potential

Bu fotoğraf tekrar görüşme potansiyeline sahip.

for a reunion,

a potential to be reunited with my father,

Babamla tekrar bir araya gelme potansiyeline.

and in my yearning to be held up by my father,

Ve babamın beni tutmasına olan özlemimle

I held him up to the light.

onu ışığa tuttum.

In that first reunion,

O ilk tekrar buluşmamız

it was very awkward and tense moments,

çok garip ve gergin anlardı

and to lessen the tension,

ve bu gerilimi azaltmak için

we decided to go for a walk.

yürüyüşe çıkmaya karar verdik.

And as we walked, I was struck

Ve yürürken, kalakaldım.

that I had reverted to being the child

Şu an babamdan uzun olamama rağmen

even though I was now towering above my father.

birden o çocuk olmuştum.

I was almost a foot taller than my father.

Babamdan 30 santim kadar uzundum.

He was still the big man,

Hâlâ o büyük adamdı

and I tried to match his step.

ve adımlarına yetişmeye çalıştım.

And I realized that he was walking

Ve fark ettim ki sanki hâlâ

as if he was still under observation,

gözetim altındaymış gibi yürüyordu,

but I admired his walk.

fakat yürüyüşüne hayran kalmıştım.

He walked like a man

F.A. Kupası Finalini

on the losing side of the F.A. Cup Final

kaybeden taraftaki adam gibi yürüyor,

mounting the steps to collect his condolence medal.

teselli madalyasını almak üzere basamakları tırmanıyordu.

There was dignity in defeat.

Yenilgide onur vardı.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)