Colin Grant: The son of a difficult father

کالین گرنت: فرزند یک پدر سخت‌گیر

Translator: Amin Behshad Reviewer: Leila Ataei

This is a photograph

این عکس مردی که

of a man whom for many years

سالها پیش

I plotted to kill.

برای کشتنش نقشه می کشیدم.

This is my father,

اون پدرم.

Clinton George "Bageye" Grant.

کلینتن جرج گرنتِ چشم پفی!

He's called Bageye because he has

بهش میگفتن چشم پفی چون

permanent bags under his eyes.

همیشه زیر چشماش پف داشت.

As a 10-year-old, along with my siblings,

وقتی ده سالم بودم همراه با خواهر و برادرام

I dreamt of scraping off the poison

این خیال رو داشتم که سم حشره کش رو کِش برم و

from fly-killer paper into his coffee,

بریزم توی قهوه اش.

grounded down glass and sprinkling it

شیشه خرد و خاکشیر شده

over his breakfast,

رو بریزم تو صبحانش،

loosening the carpet on the stairs

فرش کف اتاق رو قُر کنم تا

so he would trip and break his neck.

پاش بگیره بهش و بیفته و چونَش بشکنه.

But come the day, he would always

ولی همیشه اون قسمت قُر شده فرش رو

skip that loose step,

رد می داد،

he would always bow out of the house

اون همیشه خونه رو ول میکرد و میرفت

without so much as a swig of coffee

بدون اینکه حتی یه جرعه عمیق قهوه بنوشه

or a bite to eat.

یا حتی یه تیکه غذا بخوره.

And so for many years,

به همین دلیل سالیان سال،

I feared that my father would die

این نگرانی رو داشتم که

before I had a chance to kill him.

قبل از اینکه شانس کشتنش رو داشته باشم بمیره!

(Laughter)

(خنده)

Up until our mother asked him to leave

از وقتی که مادرم ازش خواست که خونه رو

and not come back,

ترک کنه و دیگه بر نگرده

Bageye had been a terrifying ogre.

چشم پفی تبدیل به یه غول وحشتناک شد

He teetered permanently on the verge of rage,

که همیشه توی قلمرو خودش با عصبانیت رفت و آمد میکرد

rather like me, as you see.

همونطور که می بینید مثل خودم.

He worked nights at Vauxhall Motors in Luton

او شبها در واکسهال موتورز در لوتون کار میکرد

and demanded total silence throughout the house,

و انتطار سکوت مطلق در هنگام روز و توی خونه رو داشت،

so that when we came home from school

به همین دلیل وقتی ساعت ۳ و نیم عصر

at 3:30 in the afternoon, we would huddle

از مدرسه به خونه میرسیدیم

beside the TV, and rather like safe-crackers,

دور تلویزیون خیمه میزدیم و مثل دزدای گاو صندوق

we would twiddle with the volume control knob

اونقدر شستی صدای تلویزیون رو دستکاری میکردیم

on the TV so it was almost inaudible.

که تقریبا بی صدا شه

And at times, when we were like this,

و یه دفعه، وقتی که اینطوری میشدیم

so much "Shhh," so much "Shhh"

همش صدای ششش! همش هیسسسس!

going on in the house

توی خونه میپیچید.

that I imagined us to be like

فکر میکنم چیزی شبیه

the German crew of a U-boat

خدمه آلمانی یک زیر دریایی میشدیم

creeping along the edge of the ocean

که توی اقیانوسهای دوردست فرو رفته اند

whilst up above, on the surface,

و برای یک لحظه که روی آب میان

HMS Bageye patrolled

یک شکارچی زیردریایی آماده است تا

ready to drop death charges

مهمات کشنده اش رو روی سرشون خالی کنه،

at the first sound of any disturbance.

همینکه اولین سروصدا رو بشنوه.

So that lesson was the lesson that

خوب اولین درس این بود که:

"Do not draw attention to yourself

«توجهات را به خودت جلب نکن

either in the home or outside of the home."

هم توی خونه و هم بیرون»

Maybe it's a migrant lesson.

شاید این یه درس مهاجرتی بود.

We were to be below the radar,

ما باید از دید رادارها مخفی میماندیم

so there was no communication, really,

برای همین در واقع هیچ ارتباطاتی نباید صورت میگرفت،

between Bageye and us and us and Bageye,

بین چشم پفی و ما و ما و چشم پفی

and the sound that we most looked forward to,

و صدایی که بیشترین امید را به شنیدنش داشتیم

you know when you're a child and you want

همونطور که میدونید در دوران کودکی وقتی بخواهید

your father to come home and it's all going to be happy

پدرتون به خونه بیاد و همه با هم شاد باشید

and you're waiting for that sound of the door opening.

و منتظر میشینید تا صدای بازشدن در رو بشنوید

Well the sound that we looked forward to

ولی صدایی که ما خیلی برای شنیدنش مشتاق بودیم،

was the click of the door closing,

صدای کلیک بسته شدن در بود،

which meant he'd gone and would not come back.

که به این معنا بود که اون خونه رو ترک میکنه و دیگه برنمیگرده.

So for three decades,

برای ۳دهه،

I never laid eyes on my father, nor he on me.

نه چشم من به پدرم افتاد و نه چشم اون به من.

We never spoke to each other for three decades,

ما برای ۳ دهه با هم صحبت نکردیم،

and then a couple of years ago, I decided

تا چند سال پیش که تصمیم گرفتم

to turn the spotlight on him.

تا چراغ جستجو رو به طرفش بگیرم و

"You are being watched.

بگم حواسم به کارات هست!

Actually, you are.

آره! تو، خود تو

You are being watched."

دارم میبینم چه کار میکنی!

That was his mantra to us, his children.

این تکیه کلامی بود که اون همیشه در مورد ما بکار میبرد.

Time and time again he would say this to us.

بارها و بارها اینو به بچه هاش میگفت.

And this was the 1970s, it was Luton,

این مربوط به دهه ۱۹۷۰میشه که در شهر لوتون بود،

where he worked at Vauxhall Motors,

همون جایی که واکسهال موتورز کار میکرد،

and he was a Jamaican.

و در ضمن اهل جامائیکا بود.

And what he meant was,

و بدین معنی بود که

you as a child of a Jamaican immigrant

تو به عنوان یه بچه مهاجر جامائیکایی

are being watched

تحت نظر هستی

to see which way you turn, to see whether

تا ببینن که از چه راهی میری و

you conform to the host nation's stereotype of you,

اینکه آیا کلیشه های جامعه میزبان رو در مورد خودت پذیرفتی یا خیر،

of being feckless, work-shy,

بی خاصیت و گوشه گیر و

destined for a life of crime.

محکوم به زندگی خلافکارانه.

You are being watched,

تو تحت نظری،

so confound their expectations of you.

پس اونهارو در مورد آینده و سرنوشتت گیج کن.

To that end, Bageye and his friends,

در نهایت، چشم پفی و بقیه دوستانش که

mostly Jamaican,

اکثرا جامائیکایی بودن

exhibited a kind of Jamaican bella figura:

یه جور گردهمایی جامائیکایی میگرفتن:

Turn your best side to the world,

بهترین وجهتون رو به دنیا نشون بدین،

show your best face to the world.

بهترین چهرتون رو به دنیا نشون بدین.

If you have seen some of the images

اگر شما چندتا از عکسها رو ببینید

of the Caribbean people arriving

از مردمان اهل کارائیبی که میومدن

in the '40s and '50s,

در دهه های ۴۰ و ۵۰

you might have noticed that a lot of the men

احتمالا متوجه خواهید شد که بسیاری از اونها

wear trilbies.

نوعی کلاه غربی به سر دارن.

Now, there was no tradition of wearing trilbies in Jamaica.

خب هیچ رسمی برای به سر کردن چنین کلاهی در جامائیکا نداریم.

They invented that tradition for their arrival here.

اونها این رسم رو با رسیدن به اینجا اختراع کردند.

They wanted to project themselves in a way

اونها میخواستند به صورتی دیده بشن که

that they wanted to be perceived,

خودشون دلشون میخواست.

so that the way they looked

برای همین جوری که به نظر میرسیدند و

and the names that they gave themselves

نامهایی که به خودشون داده بودن

defined them.

اونها رو تعریف میکرد.

So Bageye is bald and has baggy eyes.

خب، «چشم پفی» تاس بود و زیرچشمهاش پف داشت

Tidy Boots is very fussy about his footwear.

«چکمه پوش» خیلی در مورد کفشهاش حساس بود.

Anxious is always anxious.

«نگران» در کل خیلی نگران بود.

Clock has one arm longer than the other.

یکی ازآستینهای « کلاک» (ساعت دیواری) همیشه بلندتر.

(Laughter)

(خنده)

And my all-time favorite was the guy they called Summerwear.

وجالبترین فردشون از نظر من «سبک پوش» بود

When Summerwear came to this country

وقتی سبک پوش در اوایل دهه ۶۰ از جامائیکا

from Jamaica in the early '60s, he insisted

به این کشور آمد، اصرار داشت که

on wearing light summer suits,

پیراهن خنک تابستانی بپوشه

no matter the weather,

و آب و هوا هم براش مهم نبود

and in the course of researching their lives,

در راه تحقیق در مورد زندگی اونها

I asked my mom, "Whatever became of Summerwear?"

از مادرم پرسیدم که سرنوشت سبک پوش چه شد؟

And she said, "He caught a cold and died." (Laughter)

اونم جواب داد: سرما خورد و مُرد!(خنده)

But men like Summerwear

ولی مردانی مثل سبک پوش

taught us the importance of style.

به ما اهمیت استایل(ظاهر) رو آموختن.

Maybe they exaggerated their style

شاید اونا تو ظاهرشون اغراق کردن

because they thought that they were not considered

به این دلیل که آموخته بودند که کسی اونها رو

to be quite civilized,

خیلی متمدن به حساب نمیاره،

and they transferred that generational attitude

و اونها به این صورت این نگرش رو به نسلهای بعد هم منتقل کردند

or anxiety onto us, the next generation,

و همینطور نگرانی رو به نسل بعدی یعنی ماها هم منتقل کردند

so much so that when I was growing up,

دراین حد که وقتی بزرگتر شدم

if ever on the television news or radio

اگر توی اخبار رادیو تلویزیون

a report came up about a black person

گزارشی در مورد یک شخص سیاه پوست

committing some crime —

که یک سری خلافکاری رو ترتیب داده -

a mugging, a murder, a burglary —

جیب بری، خفت کردن و قتل -

we winced along with our parents,

ما هم به همراه پدر و مادرمون چهره در هم میکشیدیم

because they were letting the side down.

زیرا باعث میشد وجهه ما خراب بشه.

You did not just represent yourself.

شما فقط نماینده خودتون نیستید

You represented the group,

شما نماینده یک گروه هستید،

and it was a terrifying thing to come to terms with,

و این چیز ترسناکیه که باید باهاش کنار بیایید،

in a way, that maybe you were going

از یک نظر ممکنه شما

to be perceived in the same light.

با این قضیه همنوایی کنید

So that was what needed to be challenged.

که این چیزی که باید باهاش مبازره کرد.

Our father and many of his colleagues

پدر ما و بسیاری از هم قطارانش

exhibited a kind of transmission but not receiving.

نوعی انتقال رو انجام میدادن ولی دریافتی درکار نبود.

They were built to transmit but not receive.

اونها سعی میکردن که انتقال بدن ولی نپذیرند.

We were to keep quiet.

ما باید ساکت میماندیم.

When our father did speak to us,

وقتی که پدرمون با ما صحبت میکرد

it was from the pulpit of his mind.

که درحقیقت نوعی منبر رفتن بود.

They clung to certainty in the belief

اونها به قطعیت باورها توسل پیدا میکردند

that doubt would undermine them.

که آن شبهه میتونست پرده از چهرشون برداره.

But when I am working in my house

ولی وقتی که من در منزلم کار میکردم

and writing, after a day's writing, I rush downstairs

و مینوشتم، بعد از یک روز نویسندگی، از پله ها پایین آمدم و

and I'm very excited to talk about Marcus Garvey or Bob Marley

و خیلی هیجان زده بودم تا در مورد مارکوس گاروی یا باب مارلی صحبت کنم

and words are tripping out of my mouth like butterflies

و کلمات مثل پروانه هایی از دهانم خارج میشدند

and I'm so excited that my children stop me,

و هیجان زده تر از چیزی بودم که فرزندانم بتوانند جلویم را بگیرند،

and they say, "Dad, nobody cares."

و بگن:«بابایی، کسی اهمیت نمیده!»

(Laughter)

(خنده)

But they do care, actually.

ولی در اصل اونها اهمیت میدادن.

They cross over.

اونها گذر کردند.

Somehow they find their way to you.

هرطوری بود اونها راهشون به سمت شمارو پیدا کردند.

They shape their lives according to the narrative of your life,

اونها زندگیشون رو بر مبنای روایت شما از زندگی شکل دادند،

as I did with my father and my mother, perhaps,

شاید به همون صورتی که من در مورد پدر و مادرم انجام دادم.

and maybe Bageye did with his father.

و شاید چشم پفی هم در مورد پدرش انجام داد.

And that was clearer to me

و وقتی برام واضح تر شد که

in the course of looking at his life

در مورد زندگیش تحقیق کردم

and understanding, as they say,

و فهمیدم همونطور که اونها میگن

the Native Americans say,

آمریکاییهای بومی میگن

"Do not criticize the man until you can walk

«تا وقتی که نتونستی خوتو جای کسی قرار بدی

in his moccasins."

ازش انتقاد نکن».

But in conjuring his life, it was okay

ولی وقتی خودتو جای اون قرار بدی، هیچ مشکلی نداره

and very straightforward to portray

و خیلی هم تصویر عادیه که

a Caribbean life in England in the 1970s

در سالهای ۱۹۷۰ در انگلیس یه زندگی کاراییبی داشته باشی

with bowls of plastic fruit,

با سبدهای پلاستیکی میوه

polystyrene ceiling tiles,

و کفپوشهای پلی استایرنی

settees permanently sheathed

و مبلهایی با پوشش دائمی شفاف

in their transparent covers that they were delivered in.

که با همانها آورده شدند.

But what's more difficult to navigate

ولی چیزی که روبرو شدن با آن سخت تر است

is the emotional landscape

در افق احساسی

between the generations,

بین نسلها

and the old adage that with age comes wisdom

و با افزایش سن خردمندی به وجود می آید

is not true.

درست نیست.

With age comes the veneer of respectability

سالیان عمر لایه لایه پشت هم می آیند

and a veneer of uncomfortable truths.

و حقایق تلخ را میپوشانند.

But what was true was that my parents,

چیزی که حقیقت دارد و پدرو مادرم

my mother, and my father went along with it,

مدت زیادی با آن کنار آمدند

did not trust the state to educate me.

این بود که به این کشور برای آموزش من امیدی نداشته باشند.

So listen to how I sound.

خب به چگونگی صدای من توجه کنید.

They determined that they would send me to a private school,

اونا پیش خودشون حساب کردن که منو به یک مدرسه خصوصی بفرستن

but my father worked at Vauxhall Motors.

ولی پدرم برای واکسهال موتورز کار میکرد

It's quite difficult to fund a private school education

واقعا مشکل بود که از پس هزینه مدرسه خصوصی بربیاد

and feed his army of children.

و در کنارش هزینه های یک لشکر بچه رو هم تامین کنه.

I remember going on to the school

یادم میاد که به مدرسه رفتم

for the entrance exam, and my father said

تا در آزمون ورودی شرکت کنم و پدرم

to the priest — it was a Catholic school —

به کشیش-یک مدرسه کاتولیک بود- گفت

he wanted a better "heducation" for the boy,

که میخواد ‍پسرش سوات! بهتری داشته باشه

but also, he, my father,

همینطور پدرم

never even managed to pass worms,

که حتی تو انتقال کرم هم موفق نبود

never mind entrance exams.

اصلا به آزمون ورودی اهمیتی نمیداد.

But in order to fund my education,

ولی برای تامین هزینه تحصیل من

he was going to have to do some dodgy stuff,

تصمیم داشت یک سری کارهای همراه ریسک انجام بده

so my father would fund my education

و به این صورت هزینه تحصیل من تامین شد

by trading in illicit goods from the back of his car,

با تجارت محصولات غیر مجاز در عقب ماشینش

and that was made even more tricky because

که حتی از اون هم پر کلک تر شد،

my father, that's not his car by the way.

زیرا در حقیقت اون ماشین یه جورایی مال خود پدرم نبود.

My father aspired to have a car like that,

پدرم تصور میکرد که چنین ماشینی داره

but my father had a beaten-up Mini,

ولی پدرم یه مینی تصادف کرده داشت

and he never, being a Jamaican coming to this country,

و اون هیچوقت یه جاماییکایی نبود که به کشور وارد شده باشه،

he never had a driving license,

اون اصلا گواهینامه رانندگی نداشت،

he never had any insurance or road tax or MOT.

هیچ نوع بیمه ای نشده بود، مالیات راه یا MOT پرداخت نکرده بود.

He thought, "I know how to drive;

فکر میکرد که «من میدونم چطور بایست رانندگی کرد؛

why do I need the state's validation?"

برای چی به تاییدیه ایالتی نیاز دارم؟»

But it became a little tricky when we were stopped by the police,

ولی وقتی پلیس جلوی مارو میگرفت این قضایا یکم نیرنگ آمیز میشد

and we were stopped a lot by the police,

و مدت زیادی معطل پلیس میشدیم،

and I was impressed by the way

و یه طورایی خیلی تحت تاثیر قرار میگرفتم

that my father dealt with the police.

وقتی که پدرم با پلیس معامله میکرد.

He would promote the policeman immediately,

او به سرعت به پلیس ترفیع میداد

so that P.C. Bloggs became Detective Inspector Bloggs

و یه گروهبان جناب سروان میشد

in the course of the conversation

هم در صحبت با پلیس و هم

and wave us on merrily.

و با خوشحالی هم به ما اعلام میکرد.

So my father was exhibiting what we in Jamaica

در حقیقت پدرم کاری رو انجام میداد که در جاماییکا

called "playing fool to catch wise."

«بازی نقش یک احمق برای گیر انداختن عاقل» نامیده میشود.

But it lent also an idea

البته یک معنای دیگر هم داشت

that actually he was being diminished

اینکه در حقیقت پلییس او را

or belittled by the policeman —

خوار و کوچک کرده بود-

as a 10-year-old boy, I saw that —

من وقتی یک بچه ۱۰ ساله بودم اینو فهمیدم-

but also there was an ambivalence towards authority.

ولی در عین حال یک ریاکاری در مقابل قدرت هم بود.

So on the one hand, there was

از یک سو

a mocking of authority,

مسخره کردن قدرت بود،

but on the other hand, there was a deference

ولی از سوی دیگر تن در دادن به

towards authority,

قدرت هم بود.

and these Caribbean people

این مردم کاراییبی

had an overbearing obedience towards authority,

تسلیم محض قدرت بودند،

which is very striking, very strange in a way,

که از یک سو خیلی عجیب و زننده بود

because migrants are very courageous people.

زیرا مهاجران{عموما} مردم خیلی با جراتی هستند

They leave their homes. My father and my mother

اونها خونشون رو ترک میکنند. پدرو مادرم

left Jamaica and they traveled 4,000 miles,

جاماییکا رو ترک کردن و حدود ۶٫۵۰۰ کیلومتر سفر کردند

and yet they were infantilized by travel.

و هنوز هم مثل بچه ها بودند،

They were timid,

کمرو و خجالتی بودند،

and somewhere along the line,

و جایی در طول مسیر

the natural order was reversed.

نظم طبیعی برعکس شد.

The children became the parents to the parent.

بچه ها والدین پدرو مادر شدند.

The Caribbean people came to this country with a five-year plan:

کاراییبیها با یک برنامه پنج ساله وارد این کشور شدند

they would work, some money, and then go back,

قرار بود کار کنند، کمی پول جمع کنند و برگردند،

but the five years became 10, the 10 became 15,

ولی ۵ سال شد ۱۰ سال و ۱۰ سال شد ۱۵ سال،

and before you know it, you're changing the wallpaper,

و قبل از اینکه خودتون متوجه بشید، کاغذ دیواریها رو عوض می کنید،

and at that point, you know you're here to stay.

و در این لحظه میفهمید که آمده اید که بمانید.

Although there's still the kind of temporariness

با این حال هنوز هم نوعی حس زندگی موقتی

that our parents felt about being here,

در ذهن والدین ما در مورد زندگی در اینجا وجود دارد،

but we children knew that the game was up.

ولی ما بچه ها میدونستیم بازی تمومه.

I think there was a feeling that

فکر میکنم نوعی احساس بود مبنی بر اینکه

they would not be able to continue with the ideals

اونها قادر نیستن با ایده آلهاشون زندگی رو

of the life that they expected.

به اون صورتی که انتظار دارن پیش ببرند.

The reality was very much different.

واقعیت بسیار متفاوت بود.

And also, that was true of the reality

و همین درستی واقعیت بود که

of trying to educate me.

میخواست به من آموزش دهد.

Having started the process, my father did not continue.

کاری رو شروع کردم که پدرم ادامه نداد

It was left to my mother to educate me,

اون آموزش منو به مادرم سپرد،

and as George Lamming would say,

و همونطور که جورج لمینگ میگفت،

it was my mother who fathered me.

مادرم بود که برایم پدری کرد.

Even in his absence, that old mantra remained:

حتی در غیابش تکیه کلامش وجود داشت:

You are being watched.

تو تحت نظری!

But such ardent watchfulness can lead to anxiety,

ولی چنین مراقبتهای وسواس گونه به اضطراب منجر میشود،

so much so that years later, when I was investigating

به اندازه ای که سالها بعد وقتی بررسی میکردم

why so many young black men

که چرا بسیاری مردان جوان سیاه پوست

were diagnosed with schizophrenia,

از جنون جوانی رنج میبرند،

six times more than they ought to be,

۶ برابر چیزی که باید باشد

I was not surprised to hear the psychiatrist say,

برایم غیرمنتظره نبود که روانپزشکان بگویند

"Black people are schooled in paranoia."

سیاه پوستان پارانویا را آموزش میبینند.

And I wonder what Bageye would make of that.

از چیزی که چشم پفی ساخته بود تعجب میکردم.

Now I also had a 10-year-old son,

حالا منم یک پسر ۱۰ ساله دارم

and turned my attention to Bageye

و توجهم را به چشم پفی برگردانده ام

and I went in search of him.

و در جستجوی او هستم.

He was back in Luton, he was now 82,

اون توی لوتون هست و حالا ۸۲ سالشه

and I hadn't seen him for 30-odd years,

و من اون رو برای ۳۰ سال مسخره ندیدم

and when he opened the door,

و هنگامی که در رو باز کرد،

I saw this tiny little man with lambent, smiling eyes,

یه مرد ریزه میزه رو با چشمهایی خندان دیدم

and he was smiling, and I'd never seen him smile.

و لبخند هم میزد که تا به حال ندیده بودم

I was very disconcerted by that.

خیلی برایم غیرمنتظره بود.

But we sat down, and he had a Caribbean friend with him,

ولی وقتی با دوست کاراییبیش دور هم نشستیم

talking some old time talk,

در مورد بحثهای قدیمی حرف زدیم

and my father would look at me,

و پدرم به من نگاه کرد

and he looked at me as if I would

به صورتی نگاه کرد که

miraculously disappear as I had arisen.

معجزه وار از صحنه روزگار محو شدم.

And he turned to his friend, and he said,

بعدش رو به دوستش کرد،

"This boy and me have a deep, deep connection,

این پسره و من رابطه خیلی عمیقی داریم

deep, deep connection."

رابطه خیلی خیلی عمیق.

But I never felt that connection.

ولی من که هیچ وقت این رابطه رو احساس نکردم.

If there was a pulse, it was very weak

اگر هم علایمی بود یا خیلی ضعیف بود

or hardly at all.

یا به سختی وجود داشت.

And I almost felt in the course of that reunion

تقریبا داشتم احساس میکردم که در حال بازگشت به جمعی هستم که در آن

that I was auditioning to be my father's son.

نقش من این بود که پسر پدرم باشم.

When the book came out,

وقتی که کتاب بیرون اومد،

it had fair reviews in the national papers,

نقدهای منصفانه ای در روزنامه های ملی داشت،

but the paper of choice in Luton is not The Guardian,

ولی روزنامه ای که در لوتون خوانده میشود گاردین نیست.

it's the Luton News,

لوتون نیوز.

and the Luton News ran the headline about the book,

و لوتون نیوز یک تیتر اصلی در مورد کتاب زده بود

"The Book That May Heal a 32-Year-Old Rift."

«کتابی که ممکن است یک شکاف قدیمی ۳۰ ساله را پر کند»

And I understood that could also represent

و من فهمیدم که میتواند به این صورت باشد که

the rift between one generation and the next,

شکاف بین دو نسل

between people like me and my father's generation,

بین نسل من و نسل پدرم

but there's no tradition in Caribbean life

ولی در سنت زندگی کاراییبی

of memoirs or biographies.

هیچ خاطره نویسی یا زندگی نامه جایی نداشت.

It was a tradition that you didn't chat about your business in public.

سنت این بود که در جمع از امورات خودت صحبت نکن.

But I welcomed that title, and I thought actually, yes,

ولی من به این موارد بله گفتم

there is a possibility that this

چرا که این احتمال میرفت که باعث گشودن

will open up conversations that we'd never had before.

باب گفنگو در مورد مسائلی شود که تا به حال نداشته ایم.

This will close the generation gap, perhaps.

که شاید شکاف بین نسلها را کاهش دهد.

This could be an instrument of repair.

میتونست مثل یک ابزار برای تعمیر باشد.

And I even began to feel that this book

حتی احساس کردم که این کتاب

may be perceived by my father

ممکن است توسط پدرم پذیرفته شود

as an act of filial devotion.

به عنوان یک عشق و علاقه فرزندوار.

Poor, deluded fool.

احمق بیچاره.

Bageye was stung by what he perceived to be

چشم پفی چیزی رو که میخواست باشه پذیرفته بود و

the public airing of his shortcomings.

اونو به عنوان دلیل همه ناکامیهاش علم کرد.

He was stung by my betrayal,

اون از خیانت و افشاگری من زخم خورده بود

and he went to the newspapers the next day

و روز بعد به دفتر روزنامه رفت و

and demanded a right of reply,

فرصتی برای پاسخ خواست

and he got it with the headline

و اونو دریافت کرد و تیتر روزنامه شد:

"Bageye Bites Back."

«چشم پفی باز از پشت خنجر خورد»

And it was a coruscating account of my betrayal.

که بازتاب دهنده خیانت من بود.

I was no son of his.

من پسر او نبودم.

He recognized in his mind that his colors

اون پیش خودش تشخیص داده بود که

had been dragged through the mud, and he couldn't allow that.

نامش لکه دار شده و نمیتونه این اجازه رو بده تا این اتفاق بیفته.

He had to restore his dignity, and he did so,

اون میخواست که اعاده حیثیت کنه و موفق هم شد

and initially, although I was disappointed,

و در ابتدا نا امیدم کرد

I grew to admire that stance.

ولی وسعت دیدم را افزایش دادم و این حالت را تحسین کردم.

There was still fire bubbling through his veins,

هنوز آتش درون رگهاش جاری بود

even though he was 82 years old.

حتی با وجود ۸۲ سال سن.

And if it meant that we would now return

و اگر منظور من این بود که به

to 30 years of silence,

۳۰ سال سکوت برگردیم

my father would say, "If it's so, then it's so."

پاسخ پدرم این بود که « اگر اینو میخوای باشه»

Jamaicans will tell you that there's no such thing as facts,

جاماییکاییها چنینی چیزهایی حقیقت نیستند،

there are only versions.

فقط و فقط یک سری داستانند.

We all tell ourselves the versions of the story

ما اون نوع داستانی رو بیان میکنیم

that we can best live with.

که بهتر میتونیم باش زندگی کنیم.

Each generation builds up an edifice

هر نسل بنایی رو میسازه

which they are reluctant or sometimes unable

و تمایلی نداره یا نمیتونه

to disassemble,

که خرابش کنه.

but in the writing, my version of the story

ولی در نوشتن نسخه داستان خودم

began to change,

شروع کردم به تغییر دادن

and it was detached from me.

و {اون بنا} دوباره توسط من گسسته شد.

I lost my hatred of my father.

نفرتم رو از پدرم از دست دادم.

I did no longer want him to die or to murder him,

دیگر نمیخواستم اورا بکشم یا اینکه بمیرد

and I felt free,

احساس آزادی میکردم

much freer than I'd ever felt before.

بسیار بیشتر از چیزی که تا به حال احساس میکردم.

And I wonder whether that freedness

میخواستم ببینم که این آزادی

could be transferred to him.

میتواند به او هم منتقل شود.

In that initial reunion,

در بازگشت اولیه به اون جمع

I was struck by an idea that I had

درگیر فکری بودم که داشتم

very few photographs of myself

اینکه تصاویر کمی از خودم داشتم

as a young child.

وقتی که بچه بودم.

This is a photograph of me,

این عکسی از من است

nine months old.

نه ماهه.

In the original photograph,

در تصویر اصلی

I'm being held up by my father, Bageye,

من توسط پدرم، چشم پفی نگه داشته شده ام

but when my parents separated, my mother

ولی وقتی والدینم از هم جدا شدند، مادرم

excised him from all aspects of our lives.

اون رو از همه جنبه های زندگیمون حذف کرد

She took a pair of scissors and cut him out of every photograph,

اون قیچی رو برداشت و اون رو از همه عکسامون جدا کرد

and for years, I told myself the truth of this photograph

و در تمام این سالها به خودم میگفتم که حقیقت این عکس این که

was that you are alone,

تو تنهایی.

you are unsupported.

تو بی پناهی

But there's another way of looking at this photograph.

ولی میشد از جنبه دیگری هم به این عکس نگاه کرد.

This is a photograph that has the potential

عکسی بود که این قابلیت رو داشت که دوباره

for a reunion,

به هم پیوند بخوره،

a potential to be reunited with my father,

پتانسیلی که میتوانست من و پدرم را دوباره به هم نزدیک کند،

and in my yearning to be held up by my father,

و اینکه دوست داشتم از طرف پدرم بغل شوم

I held him up to the light.

در روز روشن اورا بغل میکردم.

In that first reunion,

در اون بازگشت اولیه

it was very awkward and tense moments,

لحظات خیلی بد و سخت گذشت

and to lessen the tension,

و برای کاهش تنش

we decided to go for a walk.

تصمیم گرفتیم که پیاده روی کنیم.

And as we walked, I was struck

در حین پیاده روی در عذاب این بودم که

that I had reverted to being the child

دوباره به وضع بچگی ام برگشتم

even though I was now towering above my father.

حتی با اینکه از پدرم هم بلندتر شده بودم.

I was almost a foot taller than my father.

من تقریبا یک فوت بلندتر از پدرم بودم.

He was still the big man,

ولی هنوز آدم بزرگه بود

and I tried to match his step.

و سعی میکردم پا به پای او راه بروم.

And I realized that he was walking

متوجه شدم که او به صورتی راه میرود

as if he was still under observation,

که معلوم است هنوز فکر میکند تحت نظر است،

but I admired his walk.

ولی من راه رفتن او را تحسین میکردم.

He walked like a man

او مثل مردی راه میرفت که

on the losing side of the F.A. Cup Final

بازنده فینال جام حذفی انگلیس شده

mounting the steps to collect his condolence medal.

و قدم برمیداره تا به عنوان همدردی به او مدالی اهدا بشه.

There was dignity in defeat.

وجهه ای در باخت بود.

Thank you.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)