Is the world getting better or worse? A look at the numbers | Steven Pinker

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

Many people face the news each morning

หลายคนอ่านข่าวตอนเช้า

with trepidation and dread.

ด้วยความหวาดกลัวและพรั่นพรึง

Every day, we read of shootings,

ทุกวัน เราอ่านเกี่ยวกับการยิงกัน

inequality, pollution, dictatorship,

ความไม่เท่าเทียมกัน มลภาวะ เผด็จการ

war and the spread of nuclear weapons.

สงคราม และการขยายกำลังอาวุธนิวเคลียร์

These are some of the reasons

นี่เป็นเพียงบางเหตุผล

that 2016 was called the "Worst. Year. Ever."

ที่ทำให้ปี ค.ศ. 2016 ได้ฉายาเป็น "ปีที่แย่ที่สุด"

Until 2017 claimed that record --

จนกระทั่งปี ค.ศ. 2017 มาชิงตำแหน่งนั้นไป --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and left many people longing for earlier decades,

และปล่อยให้คนทั้งหลาย คิดถึงทศวรรษที่ผ่านไป

when the world seemed safer, cleaner and more equal.

เมื่อโลกของเรายังดูสงบสุขกว่านี้ สะอาดกว่านี้ และดูเท่าเทียมกันกว่านี้

But is this a sensible way to understand the human condition

แต่นี่เป็นการทำความเข้าใจ ต่อสถานการณ์ของมนุษย์

in the 21st century?

ในศตวรรษที่ 21 อย่างถูกต้องหรือเปล่า

As Franklin Pierce Adams pointed out,

ดังที่ แฟรงคลิน เพียส อดัมส์ ชี้แจงไว้ว่า

"Nothing is more responsible for the good old days

"ไม่มีอะไรที่จะทำให้ วันอันแสนสุขน่าปักใจเชื่อ

than a bad memory."

ได้มากเสียยิ่งกว่าความทรงจำแย่ ๆ "

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You can always fool yourself into seeing a decline

คุณสามารถหลอกตัวเอง ให้เห็นการถดถอยได้เสมอ

if you compare bleeding headlines of the present

ถ้าคุณเปรียบเทียบ พาดหัวข่าวเลือดสาดในปัจจุบัน

with rose-tinted images of the past.

กับภาพอันแสนหวานในอดีต

What does the trajectory of the world look like

แล้ววิถีของโลกเรานี้มีหน้าตาเช่นไร

when we measure well-being over time using a constant yardstick?

เมื่อเราวัดความอยู่ดีกินดีผ่านช่วงกาลเวลา โดยใช้ไม้หลาเดียวกัน

Let's compare the most recent data on the present

มาลองเปรียบเทียบข้อมูลล่าสุดในปัจจุบัน

with the same measures 30 years ago.

กับการวัดเดียวกันเมื่อ 30 ปีก่อนกันนะครับ

Last year, Americans killed each other at a rate of 5.3 per hundred thousand,

ปีที่แล้ว ชาวอเมริกันฆ่ากันเอง ในอัตรา 5.3 ต่อแสนคน

had seven percent of their citizens in poverty

มีประชากรที่อดอยากเจ็ดเปอร์เซ็นต์

and emitted 21 million tons of particulate matter

และมีการปล่อยฝุ่นละออง 21 ล้านตัน

and four million tons of sulfur dioxide.

และซัลเฟอร์ไดออกไซด์สี่ล้านตัน

But 30 years ago, the homicide rate was 8.5 per hundred thousand,

แต่ 30 ปีก่อน อัตราการฆาตกรรม คือ 8.5 ต่อแสนคน

poverty rate was 12 percent

อัตราความอดอยากคือ 12 เปอร์เซ็นต์

and we emitted 35 million tons of particulate matter

และเราปล่อยฝุ่นละออง 35 ล้านตัน

and 20 million tons of sulfur dioxide.

และซัลเฟอร์ไดออกไซด์ 20 ล้านตัน

What about the world as a whole?

แล้วโลกในภาพรวมล่ะ

Last year, the world had 12 ongoing wars,

ปีที่แล้ว โลกของเรามีสงคราม 12 ครั้ง

60 autocracies,

อัตตาธิปไตย 60 ประเทศ

10 percent of the world population in extreme poverty

10 เปอร์เซ็นต์ของประชากรโลก ตกอยู่ในภาวะอดอยากรุนแรง

and more than 10,000 nuclear weapons.

และมีอาวุธนิวเคลียร์กว่า 10,000 หน่วย

But 30 years ago, there were 23 wars,

แต่ 30 ปีก่อน มีสงคราม 23 ครั้ง

85 autocracies,

อัตตาธิปไตย 85 ประเทศ

37 percent of the world population in extreme poverty

37 เปอร์เซ็นต์ของประชากรโลก ตกอยู่ในภาวะอดอยากรุนแรง

and more than 60,000 nuclear weapons.

และมีอาวุธนิวเคลียร์กว่า 60,000 หน่วย

True, last year was a terrible year for terrorism in Western Europe,

ก็จริงอยู่ที่ว่า ปีที่แล้วเป็นปีที่เลวร้าย เพราะมันเกิดการก่อการร้ายในยุโรปตะวันตก

with 238 deaths,

มีผู้เสียชีวิต 238 คน

but 1988 was worse with 440 deaths.

แต่ปี ค.ศ. 1988 แย่กว่านั้น มีผู้เสียชีวิต 440 คน

What's going on?

มันเกิดอะไรขึ้น

Was 1988 a particularly bad year?

ปี ค.ศ. 1988 เป็นปีที่แย่จริง ๆ

Or are these improvements a sign that the world, for all its struggles,

หรือว่าการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นนี้ จะเป็นสัญญาณว่า

gets better over time?

Might we even invoke the admittedly old-fashioned notion of progress?

โลกของเราที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมา กำลังค่อย ๆ ดีขึ้น

มันชวนให้เรายอมรับ แนวคิดการพัฒนาแบบเก่า ๆ หรือเปล่า

To do so is to court a certain amount of derision,

เพื่อพิสูจน์ เราจะต้อง นับจำนวนของคนที่หัวเราะเยาะ

because I have found that intellectuals hate progress.

เพราะผมพบว่า คนฉลาด ๆ เกลียดการพัฒนา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And intellectuals who call themselves progressive really hate progress.

แล้วคนฉลาด ๆ ที่เรียกตัวเอง ว่าเป็นพวกก้าวหน้า ก็เกลียดการพัฒนา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, it's not that they hate the fruits of progress, mind you.

เอาล่ะครับ ไม่ใช่ว่าพวกเขาเกลียด ผลพวงจากการพัฒนาหรอนะครับ

Most academics and pundits

นักวิชาการและบัณฑิต

would rather have their surgery with anesthesia than without it.

ก็คงจะขอรับการผ่าตัด โดยใช้ยาสลบมากกว่าที่จะไม่ใช้

It's the idea of progress that rankles the chattering class.

แต่แนวคิดของการพัฒนานี่เอง ที่ป่วนการสนทนาอภิปราย

If you believe that humans can improve their lot, I have been told,

ถ้าคุณเชื่อว่า มนุษย์สามารถ ยกระดับโชคชะตาของพวกเขาได้

that means that you have a blind faith

นั่นก็หมายความว่า คุณมีโชคชะตาที่มืดบอด

and a quasi-religious belief in the outmoded superstition

ลัทธิที่คล้ายกับศาสนา มีความเชื่อในลักษณะที่งมงายล้าสมัย

and the false promise of the myth of the onward march

และการให้ความหวังผิด ๆ เกี่ยวกับเรื่องเล่าที่ว่า

of inexorable progress.

การพัฒนาจะดำเนินไปข้างหน้า อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

You are a cheerleader for vulgar American can-doism,

คุณคือเชียร์ลีดเดอร์ ของลัทธิทำได้แห่งสามัญอเมริกันชน

with the rah-rah spirit of boardroom ideology,

ที่มีจิตวิญญาณคึกคัก แบบอุดมการณ์ในห้องประชุม

Silicon Valley and the Chamber of Commerce.

ซิลิคอน แวลลี และหอการค้า

You are a practitioner of Whig history,

คุณคือนักกิจกรรมแห่งประวัติศาสตร์ สมาชิกพรรครักชาติ

a naive optimist, a Pollyanna and, of course, a Pangloss,

พวกคิดบวกแสนไร้เดียงสา ใสซื่อ แล้วก็โลกสวย

alluding to the Voltaire character who declared,

แบบที่มีนิสัยโน้มเอียงไปคล้ายกับ วอลแตร์ผู้ประกาศว่า

"All is for the best in the best of all possible worlds."

"ทุกอย่างดีที่สุดแล้ว ในภพโลกที่ดีที่สุดทั้งหมดที่จะเป็นไปได้"

Well, Professor Pangloss, as it happens, was a pessimist.

โถ่ พ่อคนซื่อไร้เดียงสา รู้ไหมว่า นี่แหละพวกมองโลกในแง่ร้อย

A true optimist believes there can be much better worlds

คนที่มองโลกในแง่ดีจริง ๆ เชื่อว่า มันจะยังมีโลกที่ดีกว่านี้

than the one we have today.

มากกว่าโลกที่เราอยู่ในทุกวันนี้

But all of this is irrelevant,

แต่ทั้งหมดนี้ มันไม่มีความสัมพันธ์กันเลย

because the question of whether progress has taken place

เพราะว่าคำถามที่ว่า มันเกิดการพัฒนาขึ้นหรือเปล่า

is not a matter of faith

มันไม่ใช่เรื่องของโชคชะตา

or having an optimistic temperament or seeing the glass as half full.

หรือการมีอุปนิสัยเป็นคนมองโลกในแง่บวก หรือเป็นแก้วที่มีน้ำครึ่งแก้ว

It's a testable hypothesis.

มันเป็นทฤษฎีที่ทดสอบได้

For all their differences,

ในบรรดามนุษย์ที่มีความหลากหลาย

people largely agree on what goes into human well-being:

เราส่วนใหญ่มักจะเห็นพ้องกันในเรื่อง ที่เกี่ยวกับความกินดีอยู่ดีของมนุษย์ เช่น

life, health, sustenance, prosperity, peace, freedom, safety, knowledge,

ชีวิต สุขภาพ ความยั่งยืน ความรุ่งโรจน์ สันติภาพ อิสรภาพ ความปลอดภัย ความรู้

leisure, happiness.

ความสะดวกสบาย และความสุข

All of these things can be measured.

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้สามารถถูกวัดได้

If they have improved over time, that, I submit, is progress.

ถ้าเราทำได้ดีขึ้นตลอดช่วงเวลาหนึ่ง ๆ ผมเชื่อนะครับ ว่านั่นคือการพัฒนา

Let's go to the data,

ลองไปดูข้อมูลกันครับ

beginning with the most precious thing of all, life.

เริ่มที่สิ่งที่มีค่าที่สุดก่อน นั่นก็คือชีวิต

For most of human history, life expectancy at birth was around 30.

ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ อายุขัย ที่คาดการณ์ตอนกำเนิดเคยอยู่ที่ประมาณ 30 ปี

Today, worldwide, it is more than 70,

ทุกวันนี้ มันอยู่ที่ 70 ปี ทั่วโลก

and in the developed parts of the world,

และในภูมิภาคที่ได้รับการพัฒนาแล้ว

more than 80.

อายุขัยสูงกว่า 80 ปี

250 years ago, in the richest countries of the world,

250 ปีก่อน ในประเทศที่ร่ำรวยที่สุดในโลก

a third of the children did not live to see their fifth birthday,

เด็กหนึ่งในสามมีชีวิตอยู่ไม่ถึงขวบปีที่ห้า

before the risk was brought down a hundredfold.

ก่อนที่ความเสี่ยงดังกล่าว จะลดลงมาเป็นร้อยเท่า

Today, that fate befalls less than six percent of children

ทุกวันนี้ เด็กที่ต้องเผชิญชะตากรรมนั้น เหลืออยู่น้อยกว่าหกเปอร์เซ็นต์

in the poorest countries of the world.

ในประเทศที่ยากจนที่สุดในโลก

Famine is one of the Four Horsemen of the Apocalypse.

ภาวะข้าวยากหมากแพง เป็นหนึ่งในจตุรอาชาแห่งวันสิ้นโลก

It could bring devastation to any part of the world.

มันจะนำมาซึ่งการทำลายล้าง ไม่ว่าจะในภาคส่วนใดของโลก

Today, famine has been banished

ทุกวันนี้ ภาวะดังกล่าวได้ถูกขจัดทิ้งไป

to the most remote and war-ravaged regions.

คงเหลืออยู่แต่ในบริเวณที่แสนห่างไกล ที่ยังได้รับภัยสงคราม

200 years ago, 90 percent of the world's population

200 ปีก่อน 90 เปอร์เซ็นต์ ของประชากรโลก

subsisted in extreme poverty.

ดำรงอยู่ในภาวะอดอยากรุนแรง

Today, fewer than 10 percent of people do.

ทุกวันนี้ เหลือคนที่เผชิญกับมัน อยู่น้อยกว่า 10 เปอร์เซ็นต์

For most of human history,

ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ

the powerful states and empires

รัฐที่ทรงอำนาจและจักรวรรดิ์ทั้งหลาย

were pretty much always at war with each other,

มักจะก่อสงครามรบพุ่งกัน

and peace was a mere interlude between wars.

และสันติภาพก็เป็นเพียง ช่วงเปลี่ยนผ่านระยะสั้น ๆ ระหว่างสงคราม

Today, they are never at war with each other.

ทุกวันนี้ เราแทบจะไม่ได้ทำสงครามกัน

The last great power war

สงครามครั้งใหญ่ล่าสุด

pitted the United States against China 65 years ago.

นำมาซึ่งความขัดแย้งระหว่างสหรัฐอเมริกา และจีนเมื่อ 65 ปีก่อน

More recently, wars of all kinds have become fewer and less deadly.

ส่วนในช่วงหลัง ๆ มานี้ สงครามต่าง ๆ ก็เกิดขึ้นน้อยลงและมีความรุนแรงน้อยลง

The annual rate of war has fallen from about 22 per hundred thousand per year

อัตราการตายในสงครามลดลงจากประมาณ 22 ต่อหมื่นคนต่อปี

in the early '50s to 1.2 today.

ในช่วงต้นทศวรรษที่ 50 ถึง 1.2 ในวันนี้

Democracy has suffered obvious setbacks

เห็นได้ชัดว่าประชาธิปไตยนั้นถดถอย

in Venezuela, in Russia, in Turkey

ในเวเนซูเอล่า รัสเซีย และตุรกี

and is threatened by the rise of authoritarian populism

และถูกคุกคามโดยความนิยม แนวทางเผด็จการที่ผุดขึ้นให้เห็น

in Eastern Europe and the United States.

ในยุโรปตะวันออกและสหรัฐอเมริกา

Yet the world has never been more democratic

แต่ถึงอย่างนั้น โลกของเราก็ไม่เคย ที่จะมีความเป็นประชาธิปไตย

than it has been in the past decade,

ไปมากกว่าที่มันเคยเป็น เมื่อเทียบกับเมื่อทศวรรษก่อน

with two-thirds of the world's people living in democracies.

สองในสามของคนบนโลก อยู่ในสังคมประชาธิปไตย

Homicide rates plunge whenever anarchy and the code of vendetta

อัตราการฆาตกรรมดิ่งตัวลดลง เมื่อใดก็ตามที่อนาธิปไตยและการทะเลาะเบาแว้ง

are replaced by the rule of law.

ถูกแทนที่โดยกฎหมาย

It happened when feudal Europe was brought under the control of centralized kingdoms,

มันเกิดขึ้นเมื่อระบบศักดินาในยุโรปถูกควบคุม ด้วยการรวบอำนาจเข้าส่วนกลางโดยราชอาณาจักร

so that today a Western European

ทุกวันนี้ ในยุโรปตะวันตก

has 1/35th the chance of being murdered

จึงมีโอกาสที่เราจะถูกฆาตกรรม 1/35

compared to his medieval ancestors.

เมื่อเปรียบเทียบกับบรรพบุรุษ ในช่วงยุคกลางของเรา

It happened again in colonial New England,

มันเกิดขึ้นอีกครั้งในนิวอิงแลนด์ สมัยล่าอาณานิคม

in the American Wild West when the sheriffs moved to town,

ด้านแถบตะวันตกของอเมริกา เมื่อนายอำเภอย้ายเข้าสู่เมือง

and in Mexico.

และในเม็กซิโก

Indeed, we've become safer in just about every way.

แน่นอนว่า เราปลอดภัยกว่าเดิม ในทุก ๆ ด้าน

Over the last century, we've become 96 percent less likely

ตลอดศตวรรษที่ผ่านมา เรามีความเสี่ยงน้อยลงถึง 96 เปอร์เซ็นต์

to be killed in a car crash,

ที่จะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

88 percent less likely to be mowed down on the sidewalk,

โดนเฉี่ยวชนบนทางเท้า น้อยลงถึง 88 เปอร์เซ็นต์

99 percent less likely to die in a plane crash,

เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก น้อยลง 99 เปอร์เซ็นต์

95 percent less likely to be killed on the job,

เสียชีวิตในหน้าที่การงาน น้อยลง 95 เปอร์เซ็นต์

89 percent less likely to be killed by an act of God,

เสียชีวิตจากฝีพระหัตถ์ของพระเจ้า น้อยลง 89 เปอร์เซ็นต์

such as a drought, flood, wildfire, storm, volcano,

ยกตัวอย่างเช่น จากความแห้งแล้ง วาตภัย อุทกภัย ไฟป่า พายุ ภูเขาไฟระเบิด

landslide, earthquake or meteor strike,

ดินถล่ม แผ่นดินไหล หรืออุกาบาตชนโลก

presumably not because God has become less angry with us

ก็เดาได้ว่าไม่น่าจะเป็นเพราะ พระเจ้าทรงเคืองโกรธเราน้อยลง

but because of improvements in the resilience of our infrastructure.

แต่น่าจะเป็นเพราะการพัฒนาความสามารถ ในการฟื้นฟูโครงสร้างพื้นฐานของเรา

And what about the quintessential act of God,

แล้วการกระทำอันหลีกเลี่ยงไม่ได้จากพระเจ้า

the projectile hurled by Zeus himself?

อำนาจที่แผลงจากหัตถ์แห่งเทพเจ้าเซอุสล่ะ

Yes, we are 97 percent less likely to be killed by a bolt of lightning.

ครับ มันเป็นไปได้น้อยลง 97 เปอร์เซ็นต์

Before the 17th century,

ก่อนศตวรรษที่ 17

no more than 15 percent of Europeans could read or write.

มีชาวยุโรปไม่ถึง 15 เปอร์เซ็นต์ ที่อ่านหรือเขียนได้

Europe and the United States achieved universal literacy

ยุโรปและสหรัฐอเมริกา มีอัตราการรู้หนังสือในระดับสากล

by the middle of the 20th century,

ตอนกลางศตวรรษที่ 20

and the rest of the world is catching up.

และประเทศอื่น ๆ ในโลกก็ตามมา

Today, more than 90 percent of the world's population

ในปัจจุบัน ประชากรโลก มากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์

under the age of 25 can read and write.

ที่มีอายุน้อยกว่า 25 ปี สามารถอ่านและเขียนได้

In the 19th century, Westerners worked more than 60 hours per week.

ในศตวรรษที่ 19 ชาวตะวันตก ทำงานมากกว่า 60 ชั่วโมงต่อสัปดาห์

Today, they work fewer than 40.

ทุกวันนี้ พวกเราทำงานน้อยกว่า 40 ชั่วโมง

Thanks to the universal penetration of running water and electricity

ต้องขอบคุณการประปาและไฟฟ้า ที่กระจายไปอย่างครอบคลุมทั่วถึง

in the developed world

ในประเทศที่กำลังพัฒนา

and the widespread adoption of washing machines, vacuum cleaners,

และการใช้เครื่องซักผ้า และเครื่องดูดฝุ่น

refrigerators, dishwashers, stoves and microwaves,

ตู้เย็น เครื่องล้านจาน เตา และเครื่องไมโครเวฟมากขึ้น

the amount of our lives that we forfeit to housework

เวลาในชีวิตของเราที่ต้องเสียไป กับการจัดการบ้านเรือน

has fallen from 60 hours a week

ลดลงจาก 60 ชั่วโมง

to fewer than 15 hours a week.

ถึงน้อยกว่า 15 ชั่วโมงต่อสัปดาห์

Do all of these gains in health, wealth, safety, knowledge and leisure

สุขภาพ ความมั่งคั่ง ความปลอดภัย ความรู้ และความสะดวกสบายที่ดีขึ้นนี้

make us any happier?

ทำให้เรามีความสุขขึ้นหรือเปล่า

The answer is yes.

คำตอบก็คือใช่ครับ

In 86 percent of the world's countries,

ประเทศต่าง ๆ 86 เปอร์เซ็นต์

happiness has increased in recent decades.

มีความสุขมากขึ้นกว่าทศวรรษที่ผ่านมา

Well, I hope to have convinced you

ครับ ผมหวังว่าจะสามารถโน้มน้าวคุณได้ว่า

that progress is not a matter of faith or optimism,

การพัฒนาไม่ได้เป็นเรื่องของโชคชะตา หรือการมองโลกในแง่ดี

but is a fact of human history,

แต่มันเป็นความจริงทางประวัติศาสตร์ของเรา

indeed the greatest fact in human history.

แน่ล่ะว่า เป็นข้อเท็จจริงที่ยิ่งใหญ่ ทางประวัติศาสตร์ของเรา

And how has this fact been covered in the news?

และข้อเท็จจริงนี้กลายมาเป็น หัวข้อข่าวแบบที่เราเห็นได้อย่างไรกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

A tabulation of positive and negative emotion words in news stories

การจัดจำแนกคำที่แสดงอารมณ์เชิงบวกและลบ ในเรื่องราวข่าวสาร

has shown that during the decades in which humanity has gotten healthier,

ได้แสดงว่าระหว่างหลายทศวรรษ ซึ่งมนุษย์ชาติมีสุขภาพดีขึ้น

wealthier, wiser, safer and happier,

มั่งคั่งมากขึ้น ฉลาดขึ้น ปลอดภัยมากขึ้น และมีความสุขมากขึ้น

the "New York Times" has become increasingly morose

"นิวยอร์ค ไทม์ส" ก็อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นเรื่อย ๆ

and the world's broadcasts too have gotten steadily glummer.

และสำนักข่าวต่าง ๆ ก็แสดงอามรณ์หดหู่อยู่เรื่อย ๆ เช่นกัน

Why don't people appreciate progress?

ทำไมเราถึงไม่เป็นปลื้มกับการพัฒนาล่ะ

Part of the answer comes from our cognitive psychology.

คำตอบส่วนหนึ่งมาจาก จิตวิทยาด้านการรับรู้ของเรา

We estimate risk using a mental shortcut called the "availability heuristic."

เราคาดการณ์ความเสี่ยงโดยใช้ทางลัด ที่เรียกว่า "การพร้อมใช้เชิงสำนึก"

The easier it is to recall something from memory,

ยิ่งเราเรียกมันออกมาความทรงจำ ได้ง่ายเท่าไร

the more probable we judge it to be.

ก็ยิ่งเป็นไปได้ว่า เราจะยิ่งตัดสินมันมากเท่านั้น

The other part of the answer comes from the nature of journalism,

ส่วนอื่น ๆ ของคำตอบ มาจากธรรมชาติของสื่อสารมวลชน

captured in this satirical headline from "The Onion,"

ลองดูหัวข้อข่าวเสียดสี จาก "ดิ ออเนียน"

"CNN Holds Morning Meeting to Decide

"CNN จัดการประชุมยามเช้าเพื่อจะตัดสินใจว่า

What Viewers Should Panic About For Rest of Day."

ผู้ชมควรที่จะประสาทเสีย ไปกับเรื่องอะไรไปทั้งวันดี"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

News is about stuff that happens, not stuff that doesn't happen.

ข่าวคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว ไม่ใช่เรื่องราวที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น

You never see a journalist who says,

คุณจะไม่เคยได้ยินนักข่าวพูดว่า

"I'm reporting live from a country that has been at peace for 40 years,"

"ผมกำลังรายงานสดจากประเทศ ที่มีสันติภาพมาเป็นเวลา 40 ปี"

or a city that has not been attacked by terrorists.

หรือเมืองที่ผู้ก่อการร้ายไม่ได้โจมตี

Also, bad things can happen quickly,

นอกจากนี้ เรื่องแย่ ๆ สามารถที่จะเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

but good things aren't built in a day.

แต่เรื่องดี ๆ ไม่ได้เกิดขึ้นได้ ภายในวันเดียว

The papers could have run the headline,

หนังสือพิมพ์ต่าง ๆ จะพาดหัวว่า

"137,000 people escaped from extreme poverty yesterday"

"วานนี้ คนราว 137,000 คน ได้หลุดพ้นจากความอดอย่างรุนแรง"

every day for the last 25 years.

ทุก ๆ วันเป็นเวลา 25 ปีก็ได้

That's one and a quarter billion people leaving poverty behind,

คนสองร้อยห้าสิบล้านคน ห่างไกลจากความอดอยาก

but you never read about it.

แต่คุณไม่เคยได้อ่านเกี่ยวกับมันเลย

Also, the news capitalizes on our morbid interest

นอกจากนี้ ข่าวยังหาประโยชน์ จากความสนใจที่ผิดปกติของเรา

in what can go wrong,

ในสิ่งที่อาจทำให้เข้าใจผิดได้

captured in the programming policy, "If it bleeds, it leads."

อย่างในนโยบายการวางแผนงาน "ถ้ามันเจ็บ คือมันได้ผล"

Well, if you combine our cognitive biases with the nature of news,

ครับ ถ้าคุณรวมอคติเชิงความคิดของเรา เข้ากับธรรมชาติของข่าว

you can see why the world has been coming to an end

คุณจะเห็นว่าทำไมโลกถึงได้มาถึงจุดจบ

for a very long time indeed.

มาเป็นเวลานานแสนนานแล้ว

Let me address some questions about progress

ให้ผมได้ย้ำถึงคำถามบางอย่าง เกี่ยวกับการพัฒนา

that no doubt have occurred to many of you.

ที่หลาย ๆ คนอาจสงสัยแน่ ๆ

First, isn't it good to be pessimistic

ประการแรก มันไม่ดีหรือ ที่เราจะมองโลกในแง่ร้าย

to safeguard against complacency,

เพื่อที่จะป้องกันการหลงระเริง

to rake the muck, to speak truth to power?

เพื่อสางแยกเรื่องไร้สาระ เพื่อพูดความจริงกับผู้ที่มีอำนาจ

Well, not exactly.

ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียวนะครับ

It's good to be accurate.

อะไรที่ตรงไปตรงมาก็ดีล่ะครับ

Of course we should be aware of suffering and danger

แต่ล่ะว่าเราควรที่จะตระหนัก ถึงความทุกข์และอันตราย

wherever they occur,

ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นที่ไหน

but we should also be aware of how they can be reduced,

แต่เราก็ควรที่จะตระหนักด้วยว่า เราจะทำให้มันน้อยลงได้อย่างไร

because there are dangers to indiscriminate pessimism.

เพราะว่าการมองโลกในแง่ร้าย อย่างไม่แยกแยะนั้นเป็นอันตราย

One of them is fatalism.

หนึ่งในนั้นก็คือการปลงกับชะตา

If all our efforts at improving the world

ถ้าความพยายามทั้งหลายของเรา ในการพัฒนาโลก

have been in vain,

ได้เสียเปล่าไปเสียแล้ว

why throw good money after bad?

ทำไมยังจะทุ่มเงินให้กับเรื่องร้าย ๆ อีก

The poor will always be with you.

ความยากจนยังคงอยู่กับเราเสมอ

And since the world will end soon --

และในเมื่อโลกของเราก็จะดับสิ้นกันอยู่แล้ว

if climate change doesn't kill us all,

ถ้าการเปลี่ยนแปลงสภาวะอากาศ ไม่ได้ฆ่าพวกเราเสียก่อน

then runaway artificial intelligence will --

ปัญญาประดิษฐ์ที่แหกกฎก็คงฆ่าเราแน่

a natural response is to enjoy life while we can,

ที่เราจะทำก็คงเป็นการใช้ชีวิตอย่างสำราญ ในขณะที่เรายังทำได้

eat, drink and be merry, for tomorrow we die.

กิน ดื่ม และสุขสันต์ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ตาย

The other danger of thoughtless pessimism is radicalism.

อันตรายอีกอย่างของการมองโลกในแง่ร้าย อย่างไม่ตรึกตรองคือการใช้หลักการสุดโต่ง

If our institutions are all failing and beyond hope for reform,

ถ้าสถาบันธรรมเนียมต่าง ๆ ของเราล่มสลาย และมันคาดว่ามันเกินกว่าที่จะปฎิรูปได้

a natural response is to seek to smash the machine,

ที่เราจะทำก็คงจะป็นการทำลายจักรกล

drain the swamp,

ถ่ายน้ำออกจากบึง

burn the empire to the ground,

เผาจักรวรรดิ์ให้วอดวาย

on the hope that whatever rises out of the ashes

โดยหวังว่าอะไรก็ตาม ที่จะเกิดใหม่จากเถ้าถ่าน

is bound to be better than what we have now.

น่าจะดีกว่าสิ่งที่เรามีอยู่ในตอนนี้

Well, if there is such a thing as progress,

เอาล่ะครับ ถ้าจะมีอะไรก็ตาม ที่เป็นการพัฒนา

what causes it?

มันเกิดจากอะไรกัน

Progress is not some mystical force or dialectic lifting us ever higher.

การพัฒนาไม่ได้เป็นพลังลึกลับสักอย่าง หรือการโต้แย้งด้วยเหตุผลที่ยกระดับเราให้สูงขึ้น

It's not a mysterious arc of history bending toward justice.

มันไม่ใช่ส่วนเชื่อมปริศนาแห่งประวัติศาสตร์ ที่โน้มเข้าหาความยุติธรรม

It's the result of human efforts governed by an idea,

มันคือผลลัพธ์ของจากหยาดเหงื่อของมนุษย์ ที่ถูกกำกับโดยแนวคิด

an idea that we associate with the 18th century Enlightenment,

แนวคิดที่เราเชื่อมโยงมัน เข้ากับยุคเรืองปัญญาในศตวรรษที่ 18

namely that if we apply reason and science

ที่กล่าวว่า ถ้าเราใช้เหตุผลและวิทยาศาสตร์

that enhance human well-being,

ที่ส่งเสริมความเป็นอยู่ที่ดีของมนุษย์

we can gradually succeed.

เราสามารถที่จะประสบความสำเร็จได้ ที่ละเล็กทีละน้อย

Is progress inevitable? Of course not.

การพัฒนาเป็นสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วใช่ไหม ไม่จริงครับ

Progress does not mean that everything becomes better

การพัฒนาไม่ได้มีความหมายว่า ทุก ๆ อย่างกำลังจะดีขึ้น

for everyone everywhere all the time.

สำหรับทุกคนในทุกหนแห่งเสมอไป

That would be a miracle, and progress is not a miracle

นั่นคงเป็นปาฏิหารย์ทีเดียว และการพัฒนาก็ไม่ใช่ปาฏิหารย์

but problem-solving.

แต่เป็นการแก้ปัญหา

Problems are inevitable

ปัญหานี่แหละที่จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

and solutions create new problems which have to be solved in their turn.

และการแก้ปัญหาก็จะสร้างปัญหาขึ้นใหม่ ซึ่งเราก็จะต้องหาทางแก้พวกมันอีก

The unsolved problems facing the world today are gargantuan,

ปัญหาที่ไม่ได้รับการแก้ไข ที่โลกเรากำลังเผชิญอยู่นี้ยิ่งใหญ่นัก

including the risks of climate change

ไม่ว่าจะเป็นความเสี่ยงต่าง ๆ ที่เกิดจาก การเปลี่ยนแปลงสภาวะอากาศ

and nuclear war,

และสงครามนิวเคลียร์

but we must see them as problems to be solved,

แต่เราจะต้องมองว่า มันเป็นปัญหาที่ต้องได้รับการแก้ไข

not apocalypses in waiting,

ไม่ใช่หายนะที่กำลังคืบคลานเข้ามา

and aggressively pursue solutions

และพยายามอย่างไม่ลดละเพื่อแก้ปัญหาให้จงได้

like Deep Decarbonization for climate change

เช่น โครงการดีพ ดีคาร์บอไนเซชัน เพื่อแก้ปัญหาการเปลี่ยนแปลงสภาวะอากาศ

and Global Zero for nuclear war.

และโครงการโกลโบล ซีโร เพื่อแก้ปัญหาสงครามนิวเคลียร์

Finally, does the Enlightenment go against human nature?

ท้ายที่สุด การเรืองปัญญา เป็นอะไรที่ สวนทางกับธรรมชาติของมนุษย์หรือเปล่า

This is an acute question for me,

นี่เป็นคำถามที่สำคัญสำหรับผม

because I'm a prominent advocate of the existence of human nature,

เพราะว่าผมเป็นตัวแทนที่เด่นชัด ของการมีอยู่ตามธรรมชาติของมนุษย์

with all its shortcomings and perversities.

ที่เต็มไปด้วยจุดด้อย และความผิดปกติทั้งหลาย

In my book "The Blank Slate,"

ในหนังสือของผม "เดอะ แบลงค์ สเลต"

I argued that the human prospect is more tragic than utopian

ผมแย้งว่าสิ่งที่มนุษย์คาดการณ์กันนั้น เป็นเรื่องทุกข์มากกว่าเรื่องสุขสันติ์

and that we are not stardust, we are not golden

เราไม่ได้เป็นละอองดาว เราไม่ได้วิเศษวิโส

and there's no way we are getting back to the garden.

และคงไม่มีทาง ที่เราจะกลับสู่สวนของพระเจ้าได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But my worldview has lightened up

แต่มุมมองที่ผมมีต่อโลกสดใสมากขึ้น

in the 15 years since "The Blank Slate" was published.

หลังจากที่ตีพิมพ์ "เดอะ แบลงค์ สเลต" ไปแล้ว 15 ปี

My acquaintance with the statistics of human progress,

ความคุ้นเคยที่ผมมีต่อสถิติ ของการพัฒนาของมนุษย์

starting with violence

เริ่มจากความรุนแรง

but now encompassing every other aspect of our well-being,

แต่ตอนนี้การรวมแง่มุมอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ดี

has fortified my belief

ได้เพิ่มความมั่นใจให้ผมว่า

that in understanding our tribulations and woes,

ในการทำความเข้าใจต่อ ความทุกข์เข็ญและความสลดหดหู่นั้น

human nature is the problem,

ธรรมชาติของมนุษย์นี่เองที่เป็นปัญหา

but human nature, channeled by Enlightenment norms and institutions,

แต่ธรรมชาติของมนุษย์ที่ถูกชักนำด้วยแนวคิด ด้านการเรืองปัญญาและธรรมเนียมนี่แหละ

is also the solution.

ที่เป็นทางแก้ปัญหา

Admittedly, it's not easy to replicate my own data-driven epiphany

ต้องยอมรับว่า นิมิตหมายที่ดี ที่ได้รับการยืนยันจากข้อมูลของผม

with humanity at large.

จะได้รับการยอมรับในวงกว้างในสังคม

Some intellectuals have responded

ปัญญาชนส่วนหนึ่งตอบรับหนังสือของผม

with fury to my book "Enlightenment Now,"

ที่มีชื่อว่า "เอนไลท์เมนต์ นาว" ด้วยความฉุนเฉียว

saying first how dare he claim that intellectuals hate progress,

อย่างแรกเลย พวกเขาบอกว่า ผมกล้าดีอย่างไร ที่อ้างว่าปัญญาชนเกลียดการพัฒนา

and second, how dare he claim that there has been progress.

แล้วอย่างที่สอง ผมกล้าดีอย่างไร ที่บอกว่าการพัฒนาได้เกิดขึ้นแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

With others, the idea of progress just leaves them cold.

สำหรับคนจำพวกอื่น แนวคิดเรื่องการพัฒนา ทำให้พวกเขารู้สึกเซ็ง

Saving the lives of billions,

ช่วยชีวิตคนกว่าพันล้าน

eradicating disease, feeding the hungry,

กำจัดโรค เลี้ยงปากท้องผู้คน

teaching kids to read?

สอนให้เด็ก ๆ อ่านหนังสือ

Boring.

น่าเบื่อสุด ๆ

At the same time, the most common response I have received from readers is gratitude,

ในเวลาเดียวกัน การตอบสนองที่ผมได้รับบ่อย ๆ จากผู้อ่านก็คือความรู้สึกขอบคุณ

gratitude for changing their view of the world

ขอบคุณสำหรับที่ช่วยเปลี่ยนแปลง แนวคิดของพวกเขาที่มีต่อโลก

from a numb and helpless fatalism

จากที่เฉยเมยเย็นชาและคิดว่า มันเป็นชะตากรรมที่หมดหวัง

to something more constructive,

เป็นแนวคิดในทางสร้างสรรค์

even heroic.

แบบแนวคิดกู้โลก

I believe that the ideals of the Enlightenment

ผมเชื่อว่าการเรืองปัญญาในอุดมคติ

can be cast a stirring narrative,

สามารถที่จะทำนายเหตุการณ์ที่ไม่ชัดเจนได้

and I hope that people with greater artistic flare

และผมหวังว่าคนที่มีแววศิลปิน ที่เจิดจรัสยิ่งกว่าผม

and rhetorical power than I

และมีอำนาจทางวาทศิลป์มากกว่าผม

can tell it better and spread it further.

จะสามารถเล่าเรื่องนี้ได้ดีกว่า และทำให้มันขยายไปได้ไกลกว่า

It goes something like this.

มันจะเป็นอะไรประมาณนี้

We are born into a pitiless universe,

เราถือกำเนิดในจักรวาลที่แสนโหดร้าย

facing steep odds against life-enabling order

เผชิญหน้ากับสถานการณ์พลิกผัน ที่ส่งผลต่อพื้นฐานการใช้ชีวิต

and in constant jeopardy of falling apart.

และในภยันตรายร้ายแรงที่ถาโถมเข้ามา

We were shaped by a process that is ruthlessly competitive.

เราถูกหล่อหลอมโดยกรรมวิธี แห่งการแข่งขันอันโหดร้าย

We are made from crooked timber,

เราถูกสร้างขึ้นจากท่อนไม้ที่บิดงอ

vulnerable to illusions, self-centeredness

มัวเมาเขลาในมายา เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว

and at times astounding stupidity.

และบางครั้งก็โง่เง่าจนน่าประหลาดใจ

Yet human nature has also been blessed with resources

ถึงกระนั้นธรรมชาติของมนุษย์ ก็ยังได้รับพรแห่งปฏิภาน

that open a space for a kind of redemption.

ที่เปิดพื้นที่ให้ได้มีการชดเชย

We are endowed with the power to combine ideas recursively,

เรามีศักยภาพอันทรงพลัง ในการผนวกความคิดเชิงย้อนกลับ

to have thoughts about our thoughts.

เพื่อที่เราจะได้คิดเกี่ยวกับความคิดของเรา

We have an instinct for language,

เรามีสัญชาตญาณทางภาษา

allowing us to share the fruits of our ingenuity and experience.

ที่ทำให้เราได้แบ่งปันผลลัพธ์ แห่งความฉลาดเฉลียวและประสบการณ์

We are deepened with the capacity for sympathy,

เรามีโอกาสมากมาย ที่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจ

for pity, imagination, compassion, commiseration.

ที่จะสงสาร จินตนาการ เวทนา สังเวช

These endowments have found ways to magnify their own power.

ศักยภาพเหล่านี้ได้พบกับหนทาง ที่จะขยายอำนาจของมันเอง

The scope of language has been augmented

กรอบทางภาษาได้รับการแต่งเติม

by the written, printed and electronic word.

โดยการเขียน การพิมพ์ และคำจากโลกอิเล็กทรอนิก

Our circle of sympathy has been expanded

วงล้อมแห่งความเห็นใจของเรา ได้ถูกขยายออกไป

by history, journalism and the narrative arts.

ด้วยประวัติศาสตร์ สื่อสารมวลชน และศิลปะการถ่ายทอดเรื่องราว

And our puny rational faculties have been multiplied

และสติปัญญาอันน้อยนิดของเรา ได้ถูกเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

by the norms and institutions of reason,

โดยแนวคิดและธรรมเนียมแห่งเหตุผล

intellectual curiosity, open debate,

ความสงสัยใคร่รู้แบบปัญญาชน การอภิปรายกันอย่างเปิดเผย

skepticism of authority and dogma

ความกังขาที่มีต่อผู้มีอำนาจและกฎเกณฑ์

and the burden of proof to verify ideas

และหลักฐานที่จะใช้เพื่อรอบรับแนวคิด

by confronting them against reality.

โดยการนำพวกมันมาเทียบเคียงกับความจริง

As the spiral of recursive improvement

เมื่อพลวัตรแห่งการพัฒนาเชิงการทำซ้ำ

gathers momentum,

ค่อย ๆ เพิ่มแรงเคลื่อนขึ้น

we eke out victories against the forces that grind us down,

เราใช้ชัยชนะชดเชยพลังที่บดขยี้เรา

not least the darker parts of our own nature.

โดยเฉพาะ ส่วนที่มืดที่สุด ของธรรมชาติของเรา

We penetrate the mysteries of the cosmos, including life and mind.

เราขยายความเข้าใจสู่ปริศนาแห่งจักรวาล ที่รวมถึงชีวิตและจิตใจ

We live longer, suffer less, learn more,

เรามีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น เจ็บป่วยน้อยลง เรียนรู้มากขึ้น

get smarter and enjoy more small pleasures

ฉลาดขึ้น และได้บันเทิงใจ กับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ

and rich experiences.

และประสบการณ์ที่เข้มข้น

Fewer of us are killed, assaulted, enslaved, exploited

พวกเราถูกฆ่า ล่วงเกิน กักขัง เอาเปรียบ

or oppressed by the others.

หรือถูกกดขี่โดยผู้อื่นน้อยลง

From a few oases, the territories with peace and prosperity are growing

จากเกาะแก่งแห่งความเจริญไม่กี่แห่ง อาณาเขตแห่งสันติภาพและความสมบูรณ์ก็งอกงาม

and could someday encompass the globe.

และวันหนึ่งมันอาจครอบคลุมไปทั่วโลก

Much suffering remains

แม้ความทุกข์เข็ญมากมาย

and tremendous peril,

และภยันตรายต่าง ๆ ยังคงเหลืออยู่

but ideas on how to reduce them have been voiced,

แต่แนวคิดในการกำจัดพวกมัน ได้ถูกส่งต่อออกไป

and an infinite number of others are yet to be conceived.

และยังมีแนวคิดอื่นอีกมากมาย ที่กำลังบ่มเพาะอยู่

We will never have a perfect world,

เราคงไม่มีวันเห็นโลกที่สมบูรณ์แบบ

and it would be dangerous to seek one.

และมันอาจเป็นภัยที่จะทำเช่นนั้น

But there's no limit to the betterments we can attain

แต่เราสามารถที่จะปรับปรุงหนทาง สู่เป้าหมายได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

if we continue to apply knowledge to enhance human flourishing.

ถ้าเรายังคงใช้ความรู้อย่างต่อเนื่อง เพื่ออุ้มชูการเบ่งบานของมนุษยชาติ

This heroic story is not just another myth.

เรื่องการกู้โลกนี้ ไม่ได้เป็นเพียงนิทานปรัมปรา

Myths are fictions, but this one is true,

นิทานปรัมปราเป็นเพียงนิยาย แต่เรื่องของเรานี้คือเรื่องจริง

true to the best of our knowledge, which is the only truth we can have.

จริงบนพื้นฐานความรู้ที่ดีที่สุดที่เรามี ซึ่งเป็นเพียงความจริงเดียวที่เรามี

As we learn more,

เมื่อเราได้เรียนรู้มากขึ้น

we can show which parts of the story continue to be true and which ones false,

เราสามารถที่จะแสดงได้ว่าส่วนใดของเรื่องนี้ ที่จะยังเป็นความจริงและส่วนไหนที่เป็นเท็จ

as any of them might be and any could become.

ส่วนใดของมันที่อาจจะเป็น และส่วนใดที่น่าจะเป็น

And this story belongs not to any tribe

นี่ไม่ได้เป็นเรื่องราว ที่เป็นของเหล่าเผ่าใดอย่างจำเพาะ

but to all of humanity,

แต่เป็นของมนุษยชาติทุกหมู่เหล่า

to any sentient creature with the power of reason

มันเป็นของของสิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึก ที่มีเหตุผลเป็นอาวุธ

and the urge to persist in its being,

และมีสัญชาตญาณ เป็นความปรารถนาอย่างแรงกล้าในการอยู่รอด

for it requires only the convictions

เพราะเรานั้นต้องการเพียงการโน้มน้าวที่ว่า

that life is better than death,

ชีวิตนั้นดีกว่าความตาย

health is better than sickness,

สุขภาพพลานามัยที่ดีนั้นดีกว่าความเจ็บไข้

abundance is better than want,

ความอุดมสมบูรณ์นั้นดีกว่าความรู้สึกขาดหาย

freedom is better than coercion,

อิสระภาพนั้นดีกว่าการบีบบังคับ

happiness is better than suffering

ความสุขนั้นดีกว่าความทุกข์ทรมาน

and knowledge is better than ignorance and superstition.

และความรู้นั้นก็ดีกว่า อวิชชา และความงมงาย

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)