Is the world getting better or worse? A look at the numbers | Steven Pinker

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

Many people face the news each morning

بسیاری از مردم هر روز صبح، اخبار را

with trepidation and dread.

با ترس و دلهره دنبال می‌کنند.

Every day, we read of shootings,

هر روز درباره تيراندازی‌ها می‌خوانیم،

inequality, pollution, dictatorship,

نابرابری، آلودگی، دیکتاتوری،

war and the spread of nuclear weapons.

جنگ و گسترش سلاح‌های اتمی.

These are some of the reasons

اينها برخی از دلايلی هستند

that 2016 was called the "Worst. Year. Ever."

که سال ۲۰۱۶ به نام "بدترين سال تاکنون" نام‌گذاری شد.

Until 2017 claimed that record --

تازمانی که ۲۰۱۷ رکورد آن را زد --

(Laughter)

(خنده)

and left many people longing for earlier decades,

و خيلي از مردم را با حسرت دهه‌های قبل‌تر باقی گذاشت،

when the world seemed safer, cleaner and more equal.

وقتي جهان امن‌تر، پاک‌تر و برابرتر به نظر می‌رسيد.

But is this a sensible way to understand the human condition

اما آیا اين روش معقولی برای درک شرايط انسان

in the 21st century?

در قرن بیست و یکم است؟

As Franklin Pierce Adams pointed out,

همانطور که فرانکلين پيرز آدامز اشاره کرد،

"Nothing is more responsible for the good old days

«هيچ چيز مسئول روزهای خوب گذشته به اندازه

than a bad memory."

یک حافظه بد نيست.»

(Laughter)

(خنده)

You can always fool yourself into seeing a decline

شما هميشه می‌توانيد خود را با دیدن سراشیبی گول بزنید

if you compare bleeding headlines of the present

اگر که سرخط‌های خبری کشتارهای حال حاضر را

with rose-tinted images of the past.

با تصاوير امیدوارنه گذشته مقايسه کنيد.

What does the trajectory of the world look like

سير گذر جهان چه شکلی است

when we measure well-being over time using a constant yardstick?

هنگامی که با استفاده از معياری ثابت رفاه را در طول زمان می‌سنجيم؟

Let's compare the most recent data on the present

بياييد به مقایسه داده‌های اخیر از حال حاضر با همان

with the same measures 30 years ago.

مقیاس‌های ۳۰ سال قبل بپردازیم.

Last year, Americans killed each other at a rate of 5.3 per hundred thousand,

سال گذشته، میزان قتل در بین آمريکايی‌ها ۵/۳ در هر صد هزار بود،

had seven percent of their citizens in poverty

هفت درصد از شهروندان آن در فقر

and emitted 21 million tons of particulate matter

و انتشار ۲۱ ميليون تن ذرات معلق

and four million tons of sulfur dioxide.

و چهار ميليون تن دی‌اکسيد گوگرد را داشت.

But 30 years ago, the homicide rate was 8.5 per hundred thousand,

اما ۳۰ سال قبل،‌ آمار آدم کشی ۸/۵ در هر صد هزارنفر بود،

poverty rate was 12 percent

ميزان فقر ۱۲ درصد بود

and we emitted 35 million tons of particulate matter

و ما ۳۵ ميليون تن آلودگی و ۲۰ ميليون تن

and 20 million tons of sulfur dioxide.

دی‌اکسيد گوگرد منتشر می‌کردیم.

What about the world as a whole?

کل جهان در مجموع چطور؟

Last year, the world had 12 ongoing wars,

سال گذشته،‌ جهان ۱۲ جنگ در جریان،

60 autocracies,

۶۰ حکومت استبدادی،

10 percent of the world population in extreme poverty

۱۰ درصد از جمعيت جهان در فقر شديد

and more than 10,000 nuclear weapons.

و بيش از ۱۰٫۰۰۰ سلاح اتمی داشت.

But 30 years ago, there were 23 wars,

اما ۳۰ سال قبل، ۲۳ جنگ،

85 autocracies,

۸۵ حکومت استبدادی،

37 percent of the world population in extreme poverty

۳۷ درصد جمعيت جهان در فقر شديد

and more than 60,000 nuclear weapons.

و بيش از ۶۰٫۰۰۰ سلاح اتمی داشت.

True, last year was a terrible year for terrorism in Western Europe,

بله، سال گذشته به خاطر حملات تروريستی در اروپای غربی

with 238 deaths,

با ۲۸۳ کشته وحشتناک بود،

but 1988 was worse with 440 deaths.

اما ۱۹۸۸ با ۴۴۰ کشته بدتر بود.

What's going on?

چه خبر است؟

Was 1988 a particularly bad year?

آیا ۱۹۸۸ سال مشروحا بدی بود؟

Or are these improvements a sign that the world, for all its struggles,

يا اين پيشرفت‌ها دلالت بر این دارند که جهان با همه کشمکش‌هایش

gets better over time?

به مرور زمان بهتر می‌شود؟

Might we even invoke the admittedly old-fashioned notion of progress?

ممکن است ما حتی از مفهوم قابل قبول قديمی ترقی استفاده کنيم؟

To do so is to court a certain amount of derision,

انجام این کار ميزان قابل توجهی از استهزا را بهمراه دارد،

because I have found that intellectuals hate progress.

زيرا متوجه شده‌ام که روشنفکران از ترقی نفرت دارند.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشويق)

And intellectuals who call themselves progressive really hate progress.

و روشنفکرانی که خود را ترقی‌خواه هم می‌نامند واقعا از پيشرفت نفرت دارند.

(Laughter)

(خنده)

Now, it's not that they hate the fruits of progress, mind you.

حال، اين نيست که از محصولات ترقی متنفر باشند.

Most academics and pundits

بيشتر دانشگاهی‌ها و صاحب‌نظران

would rather have their surgery with anesthesia than without it.

ترجیح می‌دهند جراحی‌شان را بی‌هوشی انجام دهند تا بدون آن.

It's the idea of progress that rankles the chattering class.

اين ايده ترقی است که برای طبقه پرچانه عذاب‌آور است.

If you believe that humans can improve their lot, I have been told,

اگر باورداريد که انسان می‌تواند خود را کلی اصلاح کنند، به من گفته شده،

that means that you have a blind faith

که این یعنی شما ایمان کورکورانه

and a quasi-religious belief in the outmoded superstition

و اعتقاد شبه مذهبی به خرافات منسوخ

and the false promise of the myth of the onward march

و وعده دروغين افسانه پیشروی بسوی

of inexorable progress.

ترقی ناگزیر دارید.

You are a cheerleader for vulgar American can-doism,

سردسته تشویق‌چی‌های باورعوامانه تو می‌توانی آمریکایی،

with the rah-rah spirit of boardroom ideology,

با روحیه‌ای پر جنب و جوش طرز فکر اتاق هيئت مديره‌،

Silicon Valley and the Chamber of Commerce.

سيليکون ولی، و اتاق بازرگانی هستید.

You are a practitioner of Whig history,

شما از کاروران تاريخ‌ به سبک ويک هستيد،

a naive optimist, a Pollyanna and, of course, a Pangloss,

ساده لوحی خوش باور، صاف و صادق و البته پانگلوس،

alluding to the Voltaire character who declared,

اشاره به شخصيت داستانی از ولتر که اظهار داشت،

"All is for the best in the best of all possible worlds."

«همه چيز برای بهترين در بهترين جهان‌های ممکن است.»

Well, Professor Pangloss, as it happens, was a pessimist.

خوب ، استاد پانگلوس، از قرار معلوم، بدبين بود.

A true optimist believes there can be much better worlds

يک خوشبين راستین باوردارد می‌توان دنياهای خيلی بهتری

than the one we have today.

داشت از آنچه امروز داریم.

But all of this is irrelevant,

اما همه اين‌ها نامربوط هستند،

because the question of whether progress has taken place

به خاطر اين که سوال ترقی صورت گرفته

is not a matter of faith

مساله ایمان

or having an optimistic temperament or seeing the glass as half full.

يا داشتن خلق خوشبينانه يا دیدن نيمه پر ليوان نیست.

It's a testable hypothesis.

فرضيه‌ای امتحان کردنی است.

For all their differences,

با تمام تفاوت‌هایشان،

people largely agree on what goes into human well-being:

مردم به طور عمده قبول دارند آنچه بر رفاه انسان تاثير مي‌گذارد:

life, health, sustenance, prosperity, peace, freedom, safety, knowledge,

زندگی، سلامتی، معاش، کاميابی، صلح، آزادی، امنيت، دانش،

leisure, happiness.

تفريح، شادی است.

All of these things can be measured.

تمام اين چيزها قابل اندازه‌گیری هستند.

If they have improved over time, that, I submit, is progress.

اگر طی زمان بهبود یافته باشند، می‌پذیرم که ترقی است.

Let's go to the data,

بياييد به داده‌ها رجوع کنيم،

beginning with the most precious thing of all, life.

شروع کردن با ارزشمندترين چيز، زندگی.

For most of human history, life expectancy at birth was around 30.

برای بخش عمده تاريخ بشريت، اميد به زندگی حدود ۳۰ سال بود.

Today, worldwide, it is more than 70,

امروزه در جهان بيش از ۷۰ سال است،

and in the developed parts of the world,

و درکشورهای توسعه يافته جهان،

more than 80.

بيش از ۸۰ سال.

250 years ago, in the richest countries of the world,

۲۵۰ سال قبل در ثروتمندترين کشورهای جهان،

a third of the children did not live to see their fifth birthday,

يک سوم کودکان هرگز تولد پنج سالگی‌شان را نمی‌دیدند،

before the risk was brought down a hundredfold.

قبل از اينکه خطر تا زير صد برابر برسد.

Today, that fate befalls less than six percent of children

امروزه اين سرنوشت در انتظار کمتر از ۶ درصد کودکان

in the poorest countries of the world.

در فقيرترين کشورهای جهان است.

Famine is one of the Four Horsemen of the Apocalypse.

قحطی يکی از چهار سوار آخر الزمان است.

It could bring devastation to any part of the world.

در هر جای جهان می‌تواند تباهی بار بياورد.

Today, famine has been banished

امروزه قحطی در دورافتاده‌ترین

to the most remote and war-ravaged regions.

و جنگ‌زده‌ترین مناطق ریشه‌کن شده است.

200 years ago, 90 percent of the world's population

۲۰۰ سال قبل، ۹۰ درصد جمعيت جهان

subsisted in extreme poverty.

در فقر شديد به سر می‌بردند.

Today, fewer than 10 percent of people do.

امروزه کمتر از ۱۰ درصد این مشکل را دارند.

For most of human history,

در بخش عمده تاريخ بشر،

the powerful states and empires

کشورهای قدرتمند و امپراتوری‌ها

were pretty much always at war with each other,

تقريبا هميشه در جنگ با يکديگر بودند،

and peace was a mere interlude between wars.

و صلح فقط میان‌پرده بين جنگ‌ها بود.

Today, they are never at war with each other.

امروزه آنها دیگر با هم در جنگ نيستند.

The last great power war

در آخرين جنگ بزرگ قدرت

pitted the United States against China 65 years ago.

۶۵ سال پيش ايالات متحده به چين حمله کرد.

More recently, wars of all kinds have become fewer and less deadly.

اخيرا، همه انواع جنگ‌ها کمتر و کمتر کشنده شده‌اند.

The annual rate of war has fallen from about 22 per hundred thousand per year

آمار سالانه جنگ از حدود ۲۲ در صد هزار در سال از اوائل دهه

in the early '50s to 1.2 today.

قرن ۵۰ تا ۱/۲ امروز کاهش یافته است.

Democracy has suffered obvious setbacks

مردم‌سالاری از موانع آشکاری در ونزوئلا،

in Venezuela, in Russia, in Turkey

روسيه، ترکيه رنج می‌برد

and is threatened by the rise of authoritarian populism

و با ظهور پوپولیسم سلطه‌جو در اروپای شرقی

in Eastern Europe and the United States.

و ايالات متحده تهدید می‌شود.

Yet the world has never been more democratic

با این وجود جهان هرگز شاهد این میزان مردم‌سالاری

than it has been in the past decade,

در دهه گذشته نبوده است،

with two-thirds of the world's people living in democracies.

با دو سوم مردم جهان که در مردم‌سالاری‌ها زندگی می‌کنند.

Homicide rates plunge whenever anarchy and the code of vendetta

زمانی نرخ جنایت زياد می‌شود و که هرج و مرج و قانون انتقام‌گيری

are replaced by the rule of law.

جای حکومت قانون را می‌گیرد.

It happened when feudal Europe was brought under the control of centralized kingdoms,

اين اتفاق افتاد وقتی اروپای فئودالی زير پرچم حکومت مرکزی رفت

so that today a Western European

بنابر اين امروز یک فرد اهل اروپای غربی

has 1/35th the chance of being murdered

در قیاس با نیاکان قرون وسطایی خود

compared to his medieval ancestors.

شانس به قتل رسیدن یک بر ۳۵ را دارد.

It happened again in colonial New England,

اتفاقی که در مستعمره نیواینگلند در

in the American Wild West when the sheriffs moved to town,

غرب وحشی آمريکایی دوباره رخ داد هنگامی که کلانتران به شهر رفتند

and in Mexico.

و به مکزيک.

Indeed, we've become safer in just about every way.

در واقع، امنيت‌مان تقریبا به هر طریقی بیشتر شده.

Over the last century, we've become 96 percent less likely

طي قرن گذشته، احتمال کشته شدن در تصادف ماشین

to be killed in a car crash,

۹۶ درصد کمتر شده است.

88 percent less likely to be mowed down on the sidewalk,

۸۸ درصد کمتر احتمال دعوا در پياده‌رو هست،

99 percent less likely to die in a plane crash,

۹۹ درصد کمتر احتمال کشته شدن در سقوط هواپيما وجود دارد،

95 percent less likely to be killed on the job,

۹۵ درصد کمتر احتمال دارد فردی در حین انجام شغل خود بميرد،

89 percent less likely to be killed by an act of God,

۸۹ درصد کمتر احتمال کشته شدن افراد درسوانحی از قبیل

such as a drought, flood, wildfire, storm, volcano,

خشکسالی، سيل، آتش‌سوزی مهيب، طوفان، آتشفشان، رانش زمين،

landslide, earthquake or meteor strike,

زمين‌ لرزه يا برخورد شهاب سنگ وجود دارد.

presumably not because God has become less angry with us

نه با این فرض که خدا کمتر از دست ما ناراحت است

but because of improvements in the resilience of our infrastructure.

بلکه به دليل ترقی در بهبود زيرساختارهای ما است.

And what about the quintessential act of God,

اما دست انتقامجوی خدا چطور؟

the projectile hurled by Zeus himself?

آن گلوله آتشینی که زئوس خودش پرتاب می‌کرد؟

Yes, we are 97 percent less likely to be killed by a bolt of lightning.

بله، احتمال کشته شدن ما توسط صاعقه کمتر از ۹۷ درصد است.

Before the 17th century,

قبل از قرن ۱۷ام،

no more than 15 percent of Europeans could read or write.

کمتر از ۱۵ درصد اروپائيان می‌توانستند بنويسند و بخوانند.

Europe and the United States achieved universal literacy

اروپا و ايالات متحده به سواد جهانی تا اواسط

by the middle of the 20th century,

قرن ۲۰ام دست یافتند،

and the rest of the world is catching up.

و بقيه جهان هم در حال رسیدن به آنها است.

Today, more than 90 percent of the world's population

امروزه بيش از ۹۰ درصد جمعیت زیر

under the age of 25 can read and write.

۲۵ سال جهان مي‌توانند بنويسند و بخوانند.

In the 19th century, Westerners worked more than 60 hours per week.

در قرن ۱۹ام، غربی‌ها بيش از ۶۰ ساعت در هفته کار می‌کردند.

Today, they work fewer than 40.

امروزه کمتر از ۴۰ ساعت کار می‌کنند.

Thanks to the universal penetration of running water and electricity

به لطف نفوذ جهانی شبکه آب و برق

in the developed world

در جهان توسعه‌ يافته

and the widespread adoption of washing machines, vacuum cleaners,

و استفاده گسترده از ماشين‌های لباس‌شويی و جارو‌برقی،

refrigerators, dishwashers, stoves and microwaves,

يخچال‌ها، ماشين‌های ظرفشويی اجاق‌گازها و ماکروويو‌ها،

the amount of our lives that we forfeit to housework

ميران وقتی که صرف کار در خانه می‌کنيم

has fallen from 60 hours a week

از ۶۰ ساعت در هفته به ۱۵ ساعت در هفته

to fewer than 15 hours a week.

کاهش یافته است.

Do all of these gains in health, wealth, safety, knowledge and leisure

آیا تمام این دستاوردها در سلامت، ثروت، امنيت، دانش و تفريح

make us any happier?

ما را شادتر می‌سازد؟

The answer is yes.

جواب، بله است.

In 86 percent of the world's countries,

در ۸۶ درصد کشورهای جهان

happiness has increased in recent decades.

شادی در دهه‌های اخير افزایش پيدا کرده است.

Well, I hope to have convinced you

خوب،‌‌‌‌ اميدوارم قانع شده باشید

that progress is not a matter of faith or optimism,

که ترقی موضوع ايمان و خوش‌بینی نيست،

but is a fact of human history,

اما حقيقت تاريخ بشر است،

indeed the greatest fact in human history.

در واقع بزرگترين حقيقت زندگی بشر.

And how has this fact been covered in the news?

و چگونه اين حقيقت در اخبار پوشش داده می‌شود؟

(Laughter)

(خنده)

A tabulation of positive and negative emotion words in news stories

جدول‌بندی از کلمات مثبت و منفی احساسی در محتوای اخبار

has shown that during the decades in which humanity has gotten healthier,

نشان داده است در طی دهه‌هایی که در آن آدميزاد سلامت‌تر، داراتر،

wealthier, wiser, safer and happier,

خردمندتر، ايمن‌تر و شادتر است،

the "New York Times" has become increasingly morose

روزنامه نيويورک تايمز به طرز فزاینده‌ای دلمرده‌تر شده

and the world's broadcasts too have gotten steadily glummer.

و همچنين رادیو و تلویزیون‌های جهان بی‌وقفه حزن‌آور هستند.

Why don't people appreciate progress?

چرا انسان‌ها قدر ترقی را نمی‌دانند؟

Part of the answer comes from our cognitive psychology.

قسمتی از جواب بر می‌گردد به درک روانشناختی ما.

We estimate risk using a mental shortcut called the "availability heuristic."

ما خطر را با استفاده راه ميانبری روانی "کاشف دسترس‌پذیری" تخمين می‌زنیم.

The easier it is to recall something from memory,

هر چه يادآوری چیزی در حافظه آسان‌تر است،

the more probable we judge it to be.

همانقدر احتمال قضاوت کردن آن بیشتر است.

The other part of the answer comes from the nature of journalism,

بخش ديگر پاسخ بر‌ می‌گردد به طبيعت روزنامه‌نگاری،

captured in this satirical headline from "The Onion,"

که در اين تیتر طنزآميز «پياز» می‌بینیم،

"CNN Holds Morning Meeting to Decide

«سی‌ان‌ان جلسه صبحگاهی دارد تصمیم بگیرد

What Viewers Should Panic About For Rest of Day."

بيننده‌ها برای بقیه روز از چه هراس داشته باشند.»

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشويق)

News is about stuff that happens, not stuff that doesn't happen.

اخبار درباره مسائل اتفاق افتاده است، نه چیزهایی که اتفاق نمی‌افتد.

You never see a journalist who says,

هرگز روزنامه‌نگاری را پيدا نمی‌کنيد که بگويد،

"I'm reporting live from a country that has been at peace for 40 years,"

از کشوری به طور زنده گزارش می‌کنم که ۴۰ سال در صلح بوده است،

or a city that has not been attacked by terrorists.

يا شهری که مورد حمله تروریست‌ها واقع نشده است.

Also, bad things can happen quickly,

همچنين، چيزهای بد می‌تواند سریع اتفاق بيفتند،

but good things aren't built in a day.

اما چيزهای خوب يک روزه ساخته نمی‌شوند.

The papers could have run the headline,

با این تیتر برای روزنامه‌ها‌‌‌‌‌‌،

"137,000 people escaped from extreme poverty yesterday"

«۱۳۷٫۰۰۰ نفر دیروز از فقر شدید نجات يافتند»

every day for the last 25 years.

هر روز از ۲۵ سال گذشته را.

That's one and a quarter billion people leaving poverty behind,

اين یعنی يک و يک چهارم میلیارد از مردم که فقر را پشت سر می‌گذارند،

but you never read about it.

اما هرگز چيزی راجع به آن نمی‌خوانيد.

Also, the news capitalizes on our morbid interest

همچنين، اخبار علایق ناسالم ما در آنچه می‌تواند دچار خطا شود

in what can go wrong,

را برجسته می‌کنند،

captured in the programming policy, "If it bleeds, it leads."

به پیروی از سیاست برنامه‌‌سازی که دارند، « هر چه بدتر، بهتر.»

Well, if you combine our cognitive biases with the nature of news,

خوب اگر تعصبات ادراکی خود را با ماهیت اخبار ترکیب کنیم،

you can see why the world has been coming to an end

می‌توانيد بفهميد چرا دنيا در واقع مدت طولانی است که دارد

for a very long time indeed.

به آخر می‌رسد.

Let me address some questions about progress

اجازه دهید به چند سوال درباره ترقی بپردازم

that no doubt have occurred to many of you.

که بی‌شک برای خیلی از شما پیش نیامده است.

First, isn't it good to be pessimistic

اول، آيا خوب نيست که برای

to safeguard against complacency,

محافظت علیه رضایت،

to rake the muck, to speak truth to power?

افشاگری فساد موجود،‌ گفتن حقيقت به قدرت بدبین بود؟

Well, not exactly.

خوب، نه دقيقا.

It's good to be accurate.

دقیق بودن خوب است.

Of course we should be aware of suffering and danger

البته که بايد نسبت به رنج بردن و خطر و اتفاق‌ها

wherever they occur,

آگاه باشیم،

but we should also be aware of how they can be reduced,

اما بايد نحوه کاستن آنها را نیز بدانیم،

because there are dangers to indiscriminate pessimism.

زيرا با خطرهایی در جهت تشخیص ندادن بذبینی مواجه‌ایم.

One of them is fatalism.

يکی از انها جبری‌گرایی است.

If all our efforts at improving the world

همه تلاش‌های در جهت پيشرفت جهان

have been in vain,

واهی بوده است،

why throw good money after bad?

چرا باید بیشتر از این پول خرج کنیم؟

The poor will always be with you.

فقر هميشه با شما خواهد بود.

And since the world will end soon --

و چون جهان به زودی پايان می‌يابد--

if climate change doesn't kill us all,

اگر تغييرات آب و هوایی همه ما را نکشد،

then runaway artificial intelligence will --

اما هوش مصنوعی خارج از کنترل خواهد کشت --

a natural response is to enjoy life while we can,

واکنش طبيعی اين است از زندگی تا مادامی که بتوانیم لذت ببريم.

eat, drink and be merry, for tomorrow we die.

خوردن و آشامیدن و شاد بودن، چون فردا میميريم.

The other danger of thoughtless pessimism is radicalism.

خطر ديگر بدبینی بی ملاحظه، افراط‌ گرايی است.

If our institutions are all failing and beyond hope for reform,

اگر همه نها دهای ما ناموفق هستند و اميد به اصلاح‌شان نیست،

a natural response is to seek to smash the machine,

واکنش طبيعی می‌تواند سعی در خرد کردن ماشین،

drain the swamp,

خشک کردن مرداب،

burn the empire to the ground,

از ریشه نابود کردن امپراطوری

on the hope that whatever rises out of the ashes

به امید این باشد که هر آنچه از خاکسترش برخواهد خاست

is bound to be better than what we have now.

محکوم به بهتر بودن از وضعیت فعلی است.

Well, if there is such a thing as progress,

خوب، اگر چیزی بنام ترقی هست،

what causes it?

مسبب آن چیست؟

Progress is not some mystical force or dialectic lifting us ever higher.

ترقی نیرویی افسانه‌ای یا منطقی که ما را همواره بالا ببرد.

It's not a mysterious arc of history bending toward justice.

کمان تاریخی اسرارآميزی نيست که در برابر عدالت خم شود.

It's the result of human efforts governed by an idea,

حاصل تلاش‌های بشر است که با ايده‌ای اداره می‌شوند

an idea that we associate with the 18th century Enlightenment,

ايده‌ای که با روشنگری قرن ۱۸پیوند می‌دهیم،

namely that if we apply reason and science

به عبارتی اگر منطق و علم را به کار بگيريم

that enhance human well-being,

رفاه انسان بیشتر می‌شود.

we can gradually succeed.

ما مي توانيم به تدريج موفق شويم.

Is progress inevitable? Of course not.

آيا ترقی ناگزیر است؟ البته که نه.

Progress does not mean that everything becomes better

ترقی به اين معنی نيست که همه چیز برای همه

for everyone everywhere all the time.

در همه جا و هر زمانی بهتر می‌شود.

That would be a miracle, and progress is not a miracle

اين اتفاق معجزه خواهد بود، و ترقی معجزه نيست

but problem-solving.

اما حل کننده مساله است.

Problems are inevitable

مسائل ناگزیر هستند

and solutions create new problems which have to be solved in their turn.

و راه‌حل‌ها مسائل جدیدی خلق می‌کنند که بايد به نوبت حل شوند.

The unsolved problems facing the world today are gargantuan,

مسائل حل نشده‌ عظیمی که جهان امروز با آن مواجه است،

including the risks of climate change

از جمله خطر تغييرات اقلیمی

and nuclear war,

و جنگ هسته‌ای، اما مجبوریم

but we must see them as problems to be solved,

با آنها مواجه شويم تا به عنوان مشکل حل شوند،

not apocalypses in waiting,

نه مسائل آخرالزمانی.

and aggressively pursue solutions

و به جديت به دنبال راه حل‌ها باشیم

like Deep Decarbonization for climate change

مثل کربن‌زدايی عميق جهت تغييرات اقلیمی

and Global Zero for nuclear war.

و صفر جهانی جهت جنگ هسته‌ای.

Finally, does the Enlightenment go against human nature?

در پايان، آيا روشنگری عليه طبيعت بشری است؟

This is an acute question for me,

اين سوال واقعا برای من مطرح است،

because I'm a prominent advocate of the existence of human nature,

زيرا من مدافع برجسته وجود طبيعت بشر هستم،

with all its shortcomings and perversities.

با تمامی نواقص و انحرافات آن.

In my book "The Blank Slate,"

در کتابم: « تخت سنگ سياه،»

I argued that the human prospect is more tragic than utopian

استدلال من این بوده که اميد انسان فاجعه‌وارتر از خيال‌پردازيش است

and that we are not stardust, we are not golden

و اين که ما گرده ستاره نيستيم، خوش‌شانس نيستيم

and there's no way we are getting back to the garden.

و هيچ راهی نیست که به باغ برگرديم.

(Laughter)

(خنده)

But my worldview has lightened up

اما ديد جهانبينی من از ۱۵ سالی که از

in the 15 years since "The Blank Slate" was published.

انتشار آن می‌گذرد بازتر شده است.

My acquaintance with the statistics of human progress,

آشنایی من با آمار ترقی بشر

starting with violence

با خشونت شروع شد

but now encompassing every other aspect of our well-being,

اما اکنون با جنبه‌های ديگر رفاه ما کامل می‌شود،

has fortified my belief

طوری‌که باورم در فهم

that in understanding our tribulations and woes,

محنت و اندوه ما تقویت شده است،

human nature is the problem,

مشکل طبيعت انسان است،

but human nature, channeled by Enlightenment norms and institutions,

اما همان طبيعت بشری که از سوی نهادها و هنجارهای روشنگرانه هدایت می‌شود،

is also the solution.

نیز راه‌حل است.

Admittedly, it's not easy to replicate my own data-driven epiphany

قبول دارم که تکرار کردن بینش و ادراک ناگهانی‌ام

with humanity at large.

از بشريت در کل راحت نیست.

Some intellectuals have responded

برخی روشنفکران با خشم به کتابم

with fury to my book "Enlightenment Now,"

«اکنون روشنگری» پاسخ داده‌اند،

saying first how dare he claim that intellectuals hate progress,

با گفتن این که به چه جراتی ادعا کرده روشنفکران از ترقی بیزارند،

and second, how dare he claim that there has been progress.

دوما، به چه جراتی ادعا کرده که ترقی در کار بوده است.

(Laughter)

(خنده)

With others, the idea of progress just leaves them cold.

گویا، ايده ترقی هیچی تاثیری روی آنها ندارد.

Saving the lives of billions,

نجات جان ميلياردها نفر،

eradicating disease, feeding the hungry,

ریشه کن کردن بيماری، غذا دادن به گرسنه‌ها،

teaching kids to read?

سوادآموزی به کودکان؟

Boring.

کسل کننده است.

At the same time, the most common response I have received from readers is gratitude,

در عين حال، رایج‌ترین پاسخی که از خوانندگان دريافت کردم سپاسگذاری بوده،

gratitude for changing their view of the world

سپاسگذاری برای تغيير دادن نگاهشان به جهان

from a numb and helpless fatalism

از جبری‌گرایی درمانده و کرخت

to something more constructive,

به چیزی سازنده‌تر،

even heroic.

حتی قهرمانانه.

I believe that the ideals of the Enlightenment

من معتقدم اين آرمان‌های روشنگری

can be cast a stirring narrative,

می‌توانند روايتی تکان‌دهنده را اظهار کند،

and I hope that people with greater artistic flare

و من اميدوارم آدمهای دارای شم هنری عالی‌تر

and rhetorical power than I

و قدرت بلاغت بیشتری از من

can tell it better and spread it further.

بتوانند آن را بهتر گفته و آن را بیشتر رواج دهند.

It goes something like this.

اتفاقی شبيه اين است.

We are born into a pitiless universe,

در جهانی بی‌رحم متولد می‌شویم، در برابر

facing steep odds against life-enabling order

نظم زندگی با موانع‌ سعب‌العبور

and in constant jeopardy of falling apart.

و خطر دائمی سقوط مواجه‌ا‌یم.

We were shaped by a process that is ruthlessly competitive.

توسط فرایندی شکل گرفتيم که رقابتی بی‌رحمانه است.

We are made from crooked timber,

سرشت‌مان کژ است،

vulnerable to illusions, self-centeredness

نسب به توهمات آسيب پذير یم، خود محوریم،

and at times astounding stupidity.

و گاه بطرز عمیقی احمق.

Yet human nature has also been blessed with resources

با اینحال طبیعت بشر مدیون منابعی است

that open a space for a kind of redemption.

که برای او نوعی فضای رستگاری را باز می‌کند.

We are endowed with the power to combine ideas recursively,

از موهبت نیروی ترکیب مکرر ايده‌ها برخورداریم،

to have thoughts about our thoughts.

تا درباره افکار خود بیاندیشیم.

We have an instinct for language,

ما دارای غريزه برای زبان هستیم،

allowing us to share the fruits of our ingenuity and experience.

که به ما اجازه به اشتراک گذاشتن تجربه‌ها و ابتکارات‌مان را می‌دهد.

We are deepened with the capacity for sympathy,

از ظرفيت بالای همدردی، حسرت،

for pity, imagination, compassion, commiseration.

تجسم، شفقت و رحمت برخورداریم‌.

These endowments have found ways to magnify their own power.

اين موهبت‌ها راه‌هايی را برای بزر‌گنمایی خود می‌یابند.

The scope of language has been augmented

حوزه زبان با نوشتن، چاپ و کلمه‌های

by the written, printed and electronic word.

الکترونيکی تقویت شده است.

Our circle of sympathy has been expanded

محفل همدلی ما از طریق تاریخ،

by history, journalism and the narrative arts.

روزنامه‌نگاری و هنرهای روایتی بسط یافته است.

And our puny rational faculties have been multiplied

و قوه ناچیز منطق ما چند برابر گشته

by the norms and institutions of reason,

بواسطه هنجارها و نهادهای منطق،

intellectual curiosity, open debate,

کنجکاوی روشنفکرانه، مناظره آزاد،

skepticism of authority and dogma

شک‌گرايی مرجع و تعصب مذهبی

and the burden of proof to verify ideas

و بار اثبات برای تایید ايده‌ها

by confronting them against reality.

با مواجه کردن آنها علیه واقعيت.

As the spiral of recursive improvement

مادام که مارپيچ بهبود مکرر

gathers momentum,

عزم حرکت دارد،

we eke out victories against the forces that grind us down,

به کسب پيروزی علیه نیروهایی می‌رویم که ما را خرد می‌کند،

not least the darker parts of our own nature.

به ویژه قسمت‌های تاریک‌تر ذات ما.

We penetrate the mysteries of the cosmos, including life and mind.

ما به رازهای کيهان از جمله ذهن و زندگی نفوذ می‌کنيم.

We live longer, suffer less, learn more,

زندگی طولانی‌تر،‌رنج کمتر، و فراگيری بيشتر داریم.

get smarter and enjoy more small pleasures

باهوش‌تر می‌شويم و از خوشی‌های کوچک‌تر و

and rich experiences.

تجربيات غنی‌تر لذت می‌بريم.

Fewer of us are killed, assaulted, enslaved, exploited

کمتر کشته می‌شویم و مورد تجاوز، بردگی، و استثمار

or oppressed by the others.

یا ظلم دیگران قرار می‌گیریم.

From a few oases, the territories with peace and prosperity are growing

از آبادی‌های کوچک، سرزمين‌هایی با صلح و موفقيت در حال رشد هستند

and could someday encompass the globe.

و روزی می‌توانند جهان را در بربگیرند.

Much suffering remains

رنج زيادی باقی می‌ماند

and tremendous peril,

و خطراتی عظيم،

but ideas on how to reduce them have been voiced,

اما ايده‌های کاستن از آنها ابراز شده است،

and an infinite number of others are yet to be conceived.

اما تعداد بی‌شماری از ديگران هنوز باید متقاعد شوند.

We will never have a perfect world,

ما هرگز جهانی بی‌عيب نخواهيم داشت،

and it would be dangerous to seek one.

و خطرناک است که دنبال آن باشی.

But there's no limit to the betterments we can attain

اما هيچ محدوديتی در کسب اصلاحات وجود ندارد

if we continue to apply knowledge to enhance human flourishing.

اگر به بهره برداری از دانش جهت افزايش رشد بشر ادامه دهيم.

This heroic story is not just another myth.

اين داستان حماسی دیگر افسانه نيست.

Myths are fictions, but this one is true,

افسانه‌ها دروغند، اما اين يکی راست است،

true to the best of our knowledge, which is the only truth we can have.

با توجه به حد اعلای دانش ما حقیقت دارد، تنها حقيقت موجود.

As we learn more,

هرچه بيشتر ياد می‌گيريم،

we can show which parts of the story continue to be true and which ones false,

مي‌توانيم نشان دهيم کدام قسمت‌های داستان همچنان راست هستند و کدام یک نادرست،

as any of them might be and any could become.

این که کدام یک شاید باشند و احتمال اینطور شدن دارند.

And this story belongs not to any tribe

و اين داستان متعلق به هيچ عشيره‌ای نیست

but to all of humanity,

جز کل بشريت،

to any sentient creature with the power of reason

برای هر مخلوق با ادراک دارای قدرت منطق

and the urge to persist in its being,

و مشتاق به ثابت قدم ماندن در وجود خود،

for it requires only the convictions

چون تنها مستلزم این اعتقادات راسخ است

that life is better than death,

که زندگی بهتر از مرگ است،

health is better than sickness,

سلامتی بهتر از بيماری است،

abundance is better than want,

فراوانی بهتر از تقاضاست،

freedom is better than coercion,

آزادی بهتر از اجبار است،

happiness is better than suffering

شادی بهتر است از رنجش

and knowledge is better than ignorance and superstition.

و دانش بهتر از بی‌توجهی و خرافه‌گرای است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشويق)