Why curiosity is the key to science and medicine | Kevin B. Jones

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Purich Worawarachai

Science.

วิทยาศาสตร์

The very word for many of you conjures unhappy memories of boredom

คำที่ทำให้พวกคุณหลายคน นึกถึงความทรงจำอันน่าเบื่อ

in high school biology or physics class.

ในวิชาชีววิทยาหรือฟิสิกส์ตอนมัธยม

แต่ผมขอยืนยันนะครับ ว่าสิ่งที่คุณได้เรียนมาในตอนนั้น

But let me assure that what you did there

had very little to do with science.

แทบจะไม่ได้เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์เลย

That was really the "what" of science.

สิ่งเหล่านั้นบอกคุณว่า วิทยาศาสตร์มี "อะไร"

It was the history of what other people had discovered.

มันเป็นประวัติศาสตร์ ของสิ่งที่คนอื่น ๆ ได้ค้นพบ

What I'm most interested in as a scientist

สิ่งที่ผมสนใจที่สุดในฐานะนักวิทยาศาสตร์

ก็คือว่าวิทยาศาสตร์นั้นเป็น "อย่างไร"

is the "how" of science.

Because science is knowledge in process.

เพราะว่าวิทยาศาสตร์ คือความรู้ที่ยังอยู่ในกระบวนการ

เราทำการสังเกต คาดเดาคำอธิบาย ต่อสิ่งที่เราได้สังเกตนั้น

We make an observation, guess an explanation for that observation,

and then make a prediction that we can test

และจากนั้นก็ทำการคาดคะเน ที่เราตรวจสอบได้

with an experiment or other observation.

ด้วยการทดลองหรือการสังเกตอื่น ๆ

ยกตัวอย่างนะครับ

A couple of examples.

First of all, people noticed that the Earth was below, the sky above,

อย่างแรก คนเราเคยมองว่า โลกอยู่ด้านล่าง และท้องฟ้าอยู่ด้านบน

และทั้งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ก็ดูเหมือนจะโคจรไปรอบ ๆ พวกเขา

and both the Sun and the Moon seemed to go around them.

Their guessed explanation

คำอธิบายจากการเดาของพวกเขา

was that the Earth must be the center of the universe.

ก็คือ โลกจะต้องเป็นศูนย์กลางของจักรวาลแน่ ๆ

The prediction: everything should circle around the Earth.

การคาดคะเนก็คือ ทุก ๆ อย่างควรที่จะโคจรรอบโลก

มันได้รับการพิสูจน์จริง ๆ เป็นครั้งแรก

This was first really tested

when Galileo got his hands on one of the first telescopes,

เมื่อกาลิเลโอได้ใช้กล้องโทรทัศน์ หนึ่งในตัวแรก ๆ

and as he gazed into the night sky,

และในขณะที่เขามองดู ท้องฟ้าในยามค่ำคืนอยู่นั้น

สิ่งที่เขาพบก็คือดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง นามว่าดาวพฤหัส

what he found there was a planet, Jupiter,

with four moons circling around it.

ที่มีดวงจันทร์สี่ดวงโคจรอยู่รอบมัน

He then used those moons to follow the path of Jupiter

จากนั้นเขาก็ใช้ดวงจันทร์เหล่านั้น เพื่อติดตามเส้นทางการโคจรของดาวพฤหัส

และพบว่าดาวพฤหัสเองก็ไม่ได้โคจรรอบโลก

and found that Jupiter also was not going around the Earth

but around the Sun.

แต่โคจรรอบดวงอาทิตย์

ฉะนั้น การคาดคะเนนั้นก็ผิด

So the prediction test failed.

And this led to the discarding of the theory

และสิ่งนี้ก็นำไปสู่การล้มล้างทฤษฎี

that the Earth was the center of the universe.

ที่ว่าโลกเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

Another example: Sir Isaac Newton noticed that things fall to the Earth.

อีกตัวอย่างหนึ่ง เซอร์ ไอแซค นิวตัน สังเกตเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ หล่นลงสู่พื้นโลก

The guessed explanation was gravity,

คำอธิบายจากการคาดเดานี้คือแรงโน้มถ่วง

the prediction that everything should fall to the Earth.

ซึ่งเป็นการคาดคะเนว่า ทุกอย่างควรจะตกลงสู่พื้นโลก

But of course, not everything does fall to the Earth.

แต่แน่ล่ะ ไม่ใช่ทุกอย่างจะตกลงสู่พื้นโลก

So did we discard gravity?

แล้วเราทิ้งทฤษฎีแรงโน้มถ่วงไปอย่างนั้นหรือ

No. We revised the theory and said, gravity pulls things to the Earth

ไม่ครับ เราแก้ไขทฤษฎีนั้น และบอกว่า แรงโน้มถ่วงดึงสิ่งต่าง ๆ ลงสู่โลก

unless there is an equal and opposite force in the other direction.

เว้นเสียแต่ว่า มีแรงในทิศทางตรงข้ามที่เท่ากัน

นั่นนำเราไปสู่การเรียนรู้สิ่งใหม่

This led us to learn something new.

We began to pay more attention to the bird and the bird's wings,

เราเริ่มที่จะให้ความสนใจมากขึ้น กับนกและปีกของนก

and just think of all the discoveries

และคุณลองนึกถึงการค้นพบทั้งหลาย

that have flown from that line of thinking.

ที่พรั่งพรูออกมา จากแนวความคิดนั้นดูสิครับ

So the test failures, the exceptions, the outliers

ฉะนั้นการทดสอบที่ผิดพลาด ข้อยกเว้น และค่าที่แปลกแยกต่าง ๆ

teach us what we don't know and lead us to something new.

สอนเราในสิ่งที่เราไม่รู้ และนำเราไปสู่สิ่งใหม่

นี่คือวิธีที่วิทยาศาสตร์รุดไปข้างหน้า นี่คือวิธีที่วิทยาศาสตร์เรียนรู้

This is how science moves forward. This is how science learns.

Sometimes in the media, and even more rarely,

บางครั้งตามสื่อ หรือที่อาจเกิดได้ยากยิ่งกว่า

ก็คือในบางครั้ง แม้แต่นักวิทยาศาสตร์เองก็ยังพูด

but sometimes even scientists will say

that something or other has been scientifically proven.

ว่าบางสิ่งบางอย่าง ได้ถูกพิสูจน์แล้วในทางวิทยาศาสตร์

But I hope that you understand that science never proves anything

แต่ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ว่าวิทยาศาสตร์ไม่เคยพิสูจน์อะไร

definitively forever.

ที่เป็นจริงไปตลอดกาล

Hopefully science remains curious enough

หวังว่า วิทยาศาสตร์จะยังคงสงสัยใคร่รู้มากพอ

to look for

ที่จะมองหาสิ่งใหม่ ๆ

and humble enough to recognize

และถ่อมตนพอที่จะยอมรับ

when we have found

เมื่อเราพบกับ

the next outlier,

ค่าแปลกแยกใหม่

ข้อยกเว้นใหม่

the next exception,

which, like Jupiter's moons,

ซึ่ง เช่นเดียวกับดวงจันทร์ของดาวพฤหัส

teaches us what we don't actually know.

สอนเราในสิ่งที่เราไม่รู้จริง

ทีนี้เราจะมาเปลี่ยนเกียร์กันสักหน่อย

We're going to change gears here for a second.

The caduceus, or the symbol of medicine,

คทางูไขว้ หรือสัญลักษณ์ทางการแพทย์

means a lot of different things to different people,

มีความหมายที่แตกต่างกันไปมากมาย ตามแต่ละบุคคล

แต่ในความหมายสาธารณะส่วนใหญ่ ในทางการแพทย์นั้น

but most of our public discourse on medicine

really turns it into an engineering problem.

ได้ทำให้มันกลายเป็นปัญหาทางวิศวกรรม

We have the hallways of Congress,

เรามีการประชุมมากมายในสภาคองเกรส

และคณะกรรมการบริษัทประกันต่าง ๆ ที่ประชุมเพื่อหาทางว่าจะจ่ายเงินค่ารักษาอย่างไร

and the boardrooms of insurance companies that try to figure out how to pay for it.

The ethicists and epidemiologists

ทั้งนักศีลธรรมและนักระบาดวิทยา

try to figure out how best to distribute medicine,

ต่างพยายามหาทางว่า จะกระจายการแพทย์ออกไปให้ดีที่สุดได้อย่างไร

และทั้งโรงพยาบาล และบุคลากรทางการแพทย์นั้น

and the hospitals and physicians are absolutely obsessed

with their protocols and checklists,

ต่างก็จดจ่ออยู่กับระเบียบการ และสิ่งที่ต้องทำกันแบบโงหัวไม่ขึ้น

trying to figure out how best to safely apply medicine.

เพื่อพยายามหาทางว่า จะใช้การรักษาแบบไหนจึงจะปลอดภัยที่สุด

These are all good things.

ทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นสิ่งที่ดีครับ

However, they also all assume

อย่างไรก็ดี พวกเขาเองต่างก็เหมาเอาว่า

at some level

ตำราทางการแพทย์นั้น

that the textbook of medicine is closed.

สมบูรณ์แล้วในระดับหนึ่ง

เราเริ่มที่จะวัดคุณภาพ ของระบบสาธารณสุขของเรา

We start to measure the quality of our health care

by how quickly we can access it.

จากความสะดวกรวดเร็วในการเข้าถึง

It doesn't surprise me that in this climate,

ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ในสภาวะเช่นนี้

many of our institutions for the provision of health care

สถาบันต่าง ๆ ของเรา ที่ออกข้อกำหนดด้านการสาธารณสุข

start to look a heck of a lot like Jiffy Lube.

ถึงเริ่มมีหน้าตาเหมือน ร้านบริการล้างรถเข้าไปทุกที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The only problem is that when I graduated from medical school,

ปัญหาเพียงอย่างเดียวก็คือ เมื่อผมจบการศึกษาจากวิทยาลัยแพทย์

I didn't get one of those little doohickeys

ผมไม่ได้รับอุปกรณ์เล็ก ๆ นั่น

that your mechanic has to plug into your car

ที่ช่างใช้ต่อเข้าไปในรถของคุณ

and find out exactly what's wrong with it,

แล้วก็รู้เลยว่ารถคุณมีปัญหาบกพร่องอะไร

เพราะว่าจริง ๆ แล้วตำราทางการแพทย์

because the textbook of medicine

is not closed.

ไม่ได้เบ็ดเสร็จสมบูรณ์เช่นนั้น

Medicine is science.

การแพทย์คือวิทยาศาสตร์

Medicine is knowledge in process.

การแพทย์คือความรู้ที่ยังอยู่ในกระบวนการ

We make an observation,

เราทำการสังเกต

we guess an explanation of that observation,

เราคาดเดาถึงคำอธิบายต่อผลการสังเกตนั้น

and then we make a prediction that we can test.

และจากนั้นเราก็ทำการคาดคะเน ที่เราสามารถทดสอบได้

Now, the testing ground of most predictions in medicine

ที่นี้ พื้นที่ในการทดสอบการคาดคะเน ทางการแพทย์ส่วนใหญ่

คือกลุ่มประชากร

is populations.

And you may remember from those boring days in biology class

และคุณอาจจำได้จาก ตอนเรียนวิชาชีววิทยาที่แสนน่าเบื่อ

that populations tend to distribute

ว่ากลุ่มประชากรมักจะมีการแจกแจง

around a mean

ไปรอบ ๆ ค่าเฉลี่ย

as a Gaussian or a normal curve.

แบบเกาส์เซียน หรือโค้งปกติ

Therefore, in medicine,

ดังนั้น ในทางการแพทย์

after we make a prediction from a guessed explanation,

หลังจากที่เราทำการคาดคะเน จากคำอธิบายที่ได้มาจากการคาดเดาแล้ว

we test it in a population.

เราก็จะทดสอบมันในกลุ่มประชากร

That means that what we know in medicine,

นั่นหมายความว่าสิ่งที่เรารู้ในทางการแพทย์

our knowledge and our know-how,

ความรู้ของเรา และทักษะวิธีการต่าง ๆ ของเรา

comes from populations

มาจากกลุ่มประชากร

but extends only as far

แต่เราสามารถนำมันไปใช้ได้

as the next outlier,

ถึงแค่ของเขต ค่าแปลกแยกใหม่

the next exception,

ข้อจำกัดใหม่

which, like Jupiter's moons,

ซึ่ง เช่นเดียวกับดวงจันทร์ของดาวพฤหัส

will teach us what we don't actually know.

ที่สอนให้เรารู้ในสิ่งที่เรายังไม่รู้จริง

ทีนี้ ผมเป็นหมอผ่าตัด

Now, I am a surgeon

who looks after patients with sarcoma.

ที่ดูแลผู้ป่วยมะเร็งซาร์โคมา

Sarcoma is a very rare form of cancer.

มะเร็งซาร์โคมาเป็น มะเร็งที่พบได้ยากมาก

It's the cancer of flesh and bones.

มันเป็นมะเร็งที่พบได้ในเนื้อและกระดูก

And I would tell you that every one of my patients is an outlier,

และผมขอบอกคุณเลยว่า ผู้ป่วยของผมทุกคนนั้นคือค่าที่แปลกแยก

is an exception.

คือข้อยกเว้น

ไม่มีการผ่าตัดผู้ป่วย มะเร็งซาร์โคมาครั้งไหน

There is no surgery I have ever performed for a sarcoma patient

that has ever been guided by a randomized controlled clinical trial,

ที่ผมได้รับการชี้แนะโดย การทดลองทางคลินิกที่ถูกควบคุมเชิงสุ่ม

what we consider the best kind of population-based evidence in medicine.

ซึ่งเรามองว่าเป็นหลักฐานจากกลุ่มประชากร ที่ดีที่สุดในทางการแพทย์

People talk about thinking outside the box,

ผู้คนต่างพูดถึงการคิดนอกกรอบ

but we don't even have a box in sarcoma.

แต่ว่าเราไม่มีกรอบ ในเรื่องมะเร็งซาร์โคมาด้วยซ้ำ

What we do have as we take a bath in the uncertainty

สิ่งที่เรามีในขณะที่เราแหวกว่าย ไปในบ่อเลนแห่งความไม่แน่นอน

and unknowns and exceptions and outliers that surround us in sarcoma

ความไม่รู้ ข้อยกเว้น และค่าแปลกแยกต่าง ๆ ที่รายล้อมเราอยู่ในเรื่องมะเร็งซาร์โคมานั้น

คือทางลัดไปสู่คุณค่าสองอย่าง ที่ผมคิดว่ามีความสำคัญมากที่สุด

is easy access to what I think are those two most important values

for any science:

ในทุก ๆ ศาสตร์ซึ่งก็คือ

ความถ่อมตนและความสงสัยใคร่รู้

humility and curiosity.

เพราะว่า หากผมถ่อมตนและสงสัยใคร่รู้แล้ว

Because if I am humble and curious,

when a patient asks me a question,

เมื่อผู้ป่วยสักคนถามคำถามกับผม

and I don't know the answer,

และผมไม่รู้คำตอบ

I'll ask a colleague

ผมจะถามเพื่อนร่วมงาน

ที่อาจกำลังดูแลผู้ป่วยมะเร็งซาร์โคมา อีกคนหนึ่งที่มีอาการคล้าย ๆ กัน

who may have a similar albeit distinct patient with sarcoma.

We'll even establish international collaborations.

เราอาจจะทำให้เกิดความร่วมมือ ในระดับนานาชาติด้วยซ้ำ

Those patients will start to talk to each other through chat rooms

ผู้ป่วยเหล่านั้นจะเริ่มพูดคุยกัน ผ่านช่องทางการสนทนาต่าง ๆ

และกลุ่มสนับสนุน (support groups)

and support groups.

It's through this kind of humbly curious communication

เพราะการสื่อสารอย่างใคร่รู้ และถ่อมตนแบบนี้นี่เอง

that we begin to try and learn new things.

ที่ทำให้เราได้เริ่มใช้ความพยายาม และเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ

As an example, this is a patient of mine

อย่างเช่น คน ๆ นี้ คือคนไข้รายหนึ่งของผม

who had a cancer near his knee.

ที่เป็นมะเร็งใกล้กับบริเวณเข่า

Because of humbly curious communication

เพราะการสื่อสารอย่างใคร่รู้และถ่อมตน

in international collaborations,

ในความร่วมมือระดับนานาชาตินี่เอง

เราจึงได้เรียนรู้ว่า เราสามารถนำข้อเท้ามาปรับเป็นเข่าได้

we have learned that we can repurpose the ankle to serve as the knee

when we have to remove the knee with the cancer.

เมื่อเราต้องผ่าตัดเอาเข่าที่เป็นมะเร็งออกไป

He can then wear a prosthetic and run and jump and play.

จากนั้นเขาก็สามารถใส่ขาเทียม แล้ววิ่ง กระโดด และเล่นได้

This opportunity was available to him

เขามีโอกาสนี้ได้

because of international collaborations.

ก็เพราะความร่วมมือระดับนานาชาติ

It was desirable to him

เขาพึงพอใจกับมันมาก

because he had contacted other patients who had experienced it.

เพราะก่อนหน้านั้นเขาได้ติดต่อ ผู้ป่วยคนอื่น ๆ ที่เผชิญกับสิ่งเดียวกัน

And so exceptions and outliers in medicine

ฉะนั้น ข้อยกเว้นและค่าแปลกแยก ในทางการแพทย์นั้น

ไม่เพียงแต่สอนให้เรารู้ในสิ่งที่เราไม่รู้ แต่ยังนำเราไปสู่แนวคิดใหม่ ๆ ด้วย

teach us what we don't know, but also lead us to new thinking.

ทีนี้ ตรงนี้สำคัญมากนะครับ

Now, very importantly,

all the new thinking that outliers and exceptions lead us to in medicine

แนวคิดใหม่ ๆ ทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นมา จากค่าแปลกแยกและข้อยกเว้นทางการแพทย์

does not only apply to the outliers and exceptions.

ไม่ได้ใช้ได้แค่กับ ค่าแปลกแยกและข้อยกเว้นเท่านั้น

It is not that we only learn from sarcoma patients

เราไม่ได้เรียนรู้แค่วิธีการดูแล ผู้ป่วยมะเร็งซาร์โคมา

จากผู้ป่วยมะเร็งซาร์โคมาเท่านั้น

ways to manage sarcoma patients.

Sometimes, the outliers

บางครั้ง ค่าแปลกแยก

และข้อยกเว้น

and the exceptions

teach us things that matter quite a lot to the general population.

ก็สอนเราถึงสิ่งที่ค่อนข้างเป็นประโยชน์มาก ต่อกลุ่มประชากรทั่วไป

Like a tree standing outside a forest,

เช่นเดียวกับต้นไม้ที่อยู่นอกป่า

the outliers and the exceptions draw our attention

ค่าแปลกแยกและข้อยกเว้น ต่างดึงความสนใจของเรา

and lead us into a much greater sense of perhaps what a tree is.

และอาจนำเราไปสู่ความเข้าใจ ที่มากกว่าเดิมว่าต้นไม้คืออะไร

We often talk about losing the forests for the trees,

เรามักมองแต่เรื่องใหญ่ ๆ อย่างป่าไม้ที่หายไป

แต่กลับลืมมองเรื่องเล็ก ๆ

but one also loses a tree

อย่างต้นไม้สักต้นที่หายไปจากป่า

within a forest.

แต่ต้นไม้ที่อยู่อย่างโดด ๆ นั้น

But the tree that stands out by itself

makes those relationships that define a tree,

ทำให้ความสัมพันธ์ต่าง ๆ ที่กำหนดนิยามว่าต้นไม้คืออะไร

the relationships between trunk and roots and branches,

รวมถึงความสัมพันธ์ต่าง ๆ ระหว่างลำต้น รากและกิ่ง

much more apparent.

ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

Even if that tree is crooked

ถึงแม้ว่าต้นไม้นั้น อาจจะแปลกประหลาดไปบ้าง

หรือแม้ว่ามันจะมีความสัมพันธ์ ระหว่างลำต้น ราก และกิ่ง

or even if that tree has very unusual relationships

ในแบบที่ไม่ปกติ

between trunk and roots and branches,

it nonetheless draws our attention

อย่างไรเสีย มันก็ดึงความสนใจของเรา

และสามารถทำให้เราทำการสังเกต

and allows us to make observations

ที่เราจะสามารถทดสอบต่อไปได้ กับกลุ่มประชากรทั่วไป

that we can then test in the general population.

ผมบอกคุณว่ามะเร็งซาร์โคมานั้น เป็นมะเร็งที่พบได้ยาก

I told you that sarcomas are rare.

พวกมันคิดเป็นเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ของมะเร็งทั้งหมด

They make up about one percent of all cancers.

You also probably know that cancer is considered a genetic disease.

คุณอาจยังรู้อีกว่ามะเร็งนั้น จัดเป็นโรคทางพันธุกรรมอย่างหนึ่ง

By genetic disease we mean that cancer is caused by oncogenes

ตามนิยามของโรคทางพันธุกรรม มะเร็งเกิดจากออนโคยีน (oncogenes)

that are turned on in cancer

ที่ถูกกระตุ้นให้ทำงานในมะเร็ง

and tumor suppressor genes that are turned off to cause cancer.

และยีนกดการเจริญของเนื้องอก ที่ถูกปิดการทำงานซึ่งทำให้เกิดมะเร็ง

คุณอาจคิดว่า เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับออนโคยีน

You might think that we learned about oncogenes

and tumor suppressor genes from common cancers

และยีนกดการเจริญของเนื้องอก จากมะเร็งทั่ว ๆ ไป

like breast cancer and prostate cancer

อย่างมะเร็งเต้านม มะเร็งต่อมลูกหมาก

and lung cancer,

และมะเร็งปอด

but you'd be wrong.

แต่คุณอาจคิดผิด

เรารู้จักออนโคยีน และยีนกดการเจริญของเนื้องอก

We learned about oncogenes and tumor suppressor genes

for the first time

เป็นครั้งแรก

จากมะเร็งที่มีโอกาสเกิดขึ้นน้อยนิด เพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็น ที่เรียกว่าซาร์โคมา

in that itty-bitty little one percent of cancers called sarcoma.

In 1966, Peyton Rous got the Nobel Prize

ในปี ค.ศ. 1966 เพย์ตัน รูว์ ได้รับรางวัลโนเบล

for realizing that chickens

จากการค้นพบว่าไก่

had a transmissible form of sarcoma.

มีมะเร็งซาร์โคมาในรูปแบบที่ติดต่อได้

Thirty years later, Harold Varmus and Mike Bishop discovered

สามสิบปีต่อมา แฮโรลด์ เวอร์มุส และไมค์ บิชอป ได้ค้นพบ

ว่าส่วนที่สามารถแพร่ต่อไปได้นั้นคืออะไร

what that transmissible element was.

It was a virus

มันคือไวรัสชนิดหนึ่ง

carrying a gene,

ที่มียีน

the src oncogene.

ที่เรียกว่า ซาร์โคมา ออนโคยีน (src oncogene)

Now, I will not tell you that src is the most important oncogene.

ทีนี้ ผมไม่ได้บอกคุณว่า src เป็น ออนโคยีนที่สำคัญที่สุด

I will not tell you

ผมไม่ได้บอกคุณว่า

that src is the most frequently turned on oncogene in all of cancer.

ว่า src เป็นยีนที่ถูกเปิดการทำงาน บ่อยที่สุดในมะเร็งทุกชนิด

But it was the first oncogene.

แต่ว่ามันเป็นออนโคยีนตัวแรก

The exception, the outlier

ข้อยกเว้นและค่าแปลกแยก

drew our attention and led us to something

ดึงความสนใจของเราและนำเราไปสู่บางสิ่ง

that taught us very important things about the rest of biology.

ที่สอนเราถึงสิ่งสำคัญอื่น ๆ มากมาย เกี่ยวกับชีววิทยาเรื่องอื่น ๆ

Now, TP53 is the most important tumor suppressor gene.

ทีนี้ TP53 คือยีนกดการเจริญเนื้องอกที่สำคัญที่สุด

มันเป็นยีนกดการเจริญเนื้องอก ที่ถูกปิดการทำงานบ่อยที่สุด

It is the most frequently turned off tumor suppressor gene

in almost every kind of cancer.

ในมะเร็งเกือบทุกชนิด

But we didn't learn about it from common cancers.

แต่เราไม่ได้รู้จักมันจากมะเร็งทั่ว ๆ ไป

We learned about it when doctors Li and Fraumeni

เรารู้จักมันตอนที่ นายแพทย์ลี และฟราเมนี

มองไปที่ครอบครัวต่าง ๆ

were looking at families,

and they realized that these families

แล้วสะกิดใจว่าครอบครัวเหล่านี้

had way too many sarcomas.

มีคนที่เป็นมะเร็งซาร์โคมามากเกินไป

I told you that sarcoma is rare.

ผมบอกคุณไปว่า มะเร็งซาร์โคมานั้นพบได้ยาก

Remember that a one in a million diagnosis,

จำได้ไหมครับว่าโอกาสมีแค่หนึ่งในล้าน

if it happens twice in one family,

ถ้ามันเกิดขึ้นถึงสองครั้ง ในครอบครัวใดครอบครัวหนึ่ง

มันก็เหมือนจะเกิดขึ้นง่ายเกินไปแล้ว ในครอบครัวนั้น ๆ

is way too common in that family.

The very fact that these are rare

เหตุผลที่ว่ามันพบได้ยากนั้น

draws our attention

ทำให้เราหันมาสนใจ

and leads us to new kinds of thinking.

และนำเราไปสู่แนวคิดใหม่

Now, many of you may say,

ทีนี้ พวกคุณหลายคนอาจบอกว่า

and may rightly say,

และอาจพูดถูกว่า

that yeah, Kevin, that's great,

อืม นั่นมันก็เจ๋งอยู่นะ เคลวิน

but you're not talking about a bird's wing.

แต่คุณไม่ได้กำลังพูดถึงปีกของนกนะ

You're not talking about moons floating around some planet Jupiter.

คุณไม่ได้กำลังพูดถึงดวงจันทร์ ที่ลอยอยู่รอบ ๆ ดาวเคราะห์ที่ชื่อว่าพฤหัส

This is a person.

นี่คือมนุษย์คนหนึ่งเลยนะ

ค่าแปลกแยกและข้อยกเว้นนี้ อาจนำเรา ไปสู่ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ก็จริงอยู่

This outlier, this exception, may lead to the advancement of science,

but this is a person.

แต่นี่มันคนนะ

And all I can say

และผมก็พูดได้แต่เพียงว่า

is that I know that all too well.

ผมรู้เรื่องนั้นดีอยู่แก่ใจ

I have conversations with these patients with rare and deadly diseases.

ผมได้สนทนากับผู้ป่วยที่เป็นโรคที่พบได้ยาก และเป็นอันตรายถึงชีวิตเหล่านี้

I write about these conversations.

ผมเขียนเกี่ยวกับการสนทนาเหล่านี้

These conversations are terribly fraught.

การสนทนาเหล่านี้เต็มไปด้วยเรื่องเลวร้าย

พวกมันเต็มไปด้วยคำที่น่ากลัวมากมาย

They're fraught with horrible phrases

like "I have bad news" or "There's nothing more we can do."

อย่างเช่น "ผมมีข่าวร้าย" หรือ "เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว"

Sometimes these conversations turn on a single word:

ในบางครั้ง การสนทนาเหล่านี้ ก็ทำให้คำคำหนึ่งหลุดออกมา

"terminal."

"ระยะสุดท้าย"

Silence can also be rather uncomfortable.

ความเงียบอาจทำให้เรารู้สึกอึดอัดนิดหน่อย

Where the blanks are in medicine

ในขณะที่การเว้นวรรคในวงการแพทย์นั้น

can be just as important

อาจมีความสำคัญ

as the words that we use in these conversations.

เท่า ๆ กับคำที่เราใช้ในการสนทนาเหล่านี้

สิ่งที่เราไม่รู้คืออะไร

What are the unknowns?

What are the experiments that are being done?

การทดลองที่กำลังเกิดขึ้นอยู่มีอะไรบ้าง

Do this little exercise with me.

มาลองทำอะไรง่าย ๆ ด้วยกันหน่อยครับ

Up there on the screen, you see this phrase, "no where."

บนจอภาพนี้ เราเห็นคำว่า "ไม่มีทาง"

Notice where the blank is.

สังเกตการเว้นวรรคให้ดี ๆ นะครับ

If we move that blank one space over

ถ้าเราลองเลื่อนการเว้นวรรคนั้นไปเล็กน้อย

"no where"

"ไม่มีทาง"

becomes "now here,"

จะกลายเป็น "ไม่ [มัน]มีทาง"

the exact opposite meaning,

ซึ่งมีความหมายตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

just by shifting the blank one space over.

แค่เพียงการเว้นวรรคใหม่แค่วรรคเดียว

I'll never forget the night

ผมจะไม่มีวันลืมคืนนั้นเลย

that I walked into one of my patients' rooms.

ที่ผมเดินเข้าไปในห้องของผู้ป่วยคนหนึ่ง

I had been operating long that day

ผมได้ทำการผ่าตัดอย่างยาวนานในวันนั้น

but I still wanted to come and see him.

แต่ผมก็ยังอยากที่จะไปพบเขา

เขาเป็นเด็กชายที่ได้รับการวินิจฉัยว่า เป็นมะเร็งกระดูกเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านั้น

He was a boy I had diagnosed with a bone cancer a few days before.

He and his mother had been meeting with the chemotherapy doctors

ผมและแม่ของเขาได้เข้าพบ แพทย์ด้านเคมีบำบัดหลายคน

earlier that day,

ก่อนหน้านั้นในวันนั้น

และเขาได้ถูกส่งไปยังโรงพยาบาล เพื่อเริ่มรักษามะเร็งด้วยเคมีบำบัด

and he had been admitted to the hospital to begin chemotherapy.

ตอนที่ผมไปถึงห้องของเขา ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว

It was almost midnight when I got to his room.

He was asleep, but I found his mother

เขาหลับอยู่ แต่ผมเห็นแม่ของเขา

reading by flashlight

กำลังอ่านหนังสือใต้แสงไฟฉาย

ข้าง ๆ เตียงของเขา

next to his bed.

She came out in the hall to chat with me for a few minutes.

เธอออกมาที่ทางเดินข้างนอก เพื่อคุยกับผมเป็นเวลาสองสามนาที

It turned out that what she had been reading

ปรากฏว่าสิ่งที่เธอกำลังอ่านอยู่นั้น

was the protocol that the chemotherapy doctors

คือวิธีการรักษาที่แพทย์เคมีบำบัดเหล่านั้น

had given her that day.

ได้ให้กับเธอในวันนั้น

She had memorized it.

เธอจดจำมันเรียบร้อยแล้ว

She said, "Dr. Jones, you told me

เธอบอกว่า "คุณหมอโจนส์คะ คุณบอกฉัน

that we don't always win

ว่าเราไม่ได้เอาชนะ

with this type of cancer,

มะเร็งประเภทนี้ได้เสมอไป

but I've been studying this protocol, and I think I can do it.

แต่ฉันได้ศึกษาวิธีการรักษานี้แล้ว และฉันคิดว่าฉันทำได้

I think I can comply with these very difficult treatments.

ฉันคิดว่าฉันรับได้ กับการบำบัดที่ยากลำบากมาก ๆ เหล่านี้

I'm going to quit my job. I'm going to move in with my parents.

ฉันจะลาออกจากงาน ฉันจะย้ายไปอยู่กับพ่อแม่

I'm going to keep my baby safe."

ฉันจะทำให้ลูกของฉันปลอดภัย"

I didn't tell her.

ผมไม่ได้บอกเธอ

I didn't stop to correct her thinking.

ผมไม่ได้หยุดเธอเพื่อเปลี่ยนความคิดของเธอ

She was trusting in a protocol

เธอกำลังปักใจเชื่อในวิธีการนี้

that even if complied with,

ที่ถึงแม้ว่าจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดแล้วก็ตาม

wouldn't necessarily save her son.

ก็อาจช่วยชีวิตลูกชายของเธอไว้ไม่ได้

I didn't tell her.

ผมไม่ได้บอกเธอ

I didn't fill in that blank.

ผมไม่ได้เติมคำลงไปในช่วงที่เว้นวรรคนั้น

แต่หนึ่งปีครึ่งหลังจากนั้น

But a year and a half later

ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม ลูกชายของเธอก็เสียชีวิตด้วยมะเร็ง

her boy nonetheless died of his cancer.

Should I have told her?

ผมควรที่จะบอกเธอไหมในตอนนั้น

Now, many of you may say, "So what?

ทีนี้ พวกคุณหลาย ๆ คนอาจบอกว่า "แล้วไงล่ะ"

I don't have sarcoma.

ฉันไม่ได้เป็นมะเร็งซาร์โคมาซะหน่อย

No one in my family has sarcoma.

ครอบครัวฉันก็ไม่มีใครเป็นมะเร็งซาร์โคมา

And this is all fine and well,

และทั้งหมดนี้มันก็ดีอยู่หรอกนะ

but it probably doesn't matter in my life."

แต่มันอาจไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของฉันสักเท่าไร"

และคุณอาจพูดถูก

And you're probably right.

Sarcoma may not matter a whole lot in your life.

มะเร็งซาร์โคมา อาจไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตคุณมากนัก

แต่การเว้นวรรคการพูดในทางการแพทย์นั้น

But where the blanks are in medicine

does matter in your life.

สำคัญต่อชีวิตของคุณ

I didn't tell you one dirty little secret.

ผมไม่ได้บอกคุณถึงความลับแย่ ๆ อย่างหนึ่ง

I told you that in medicine, we test predictions in populations,

ผมบอกคุณว่าในทางการแพทย์ เราทดสอบการคาดคาดคะเนในกลุ่มประชากร

but I didn't tell you,

แต่ผมไม่ได้บอกคุณ

and so often medicine never tells you

และบ่อยครั้งคนในวงการแพทย์จะไม่บอกคุณ

that every time an individual

ว่าทุกครั้งที่แต่ละคน

encounters medicine,

เข้ารับการบริการทางการแพทย์

even if that individual is firmly embedded in the general population,

แม้ว่าคนคนนั้นจะอยู่ ในกลุ่มประชากรทั่วไปอย่างแท้จริงก็ตาม

neither the individual nor the physician knows

ทั้งเจ้าตัวและแพทย์จะไม่รู้เลย

where in that population the individual will land.

ว่าคนคนนั้นจะตกไปอยู่ในประชากรกลุ่มไหน

ฉะนั้น การเข้ารับบริการทางการแพทย์ทุกครั้ง

Therefore, every encounter with medicine

is an experiment.

ก็คือการทดลองอย่างหนึ่ง

You will be a subject

คุณจะกลายเป็นตัวทดลอง

in an experiment.

ในการทดลองสักอย่างหนึ่ง

And the outcome will be either a better or a worse result for you.

และผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นผลที่ดีกว่า หรือไม่ก็แย่กว่าสำหรับคุณ

As long as medicine works well,

ตราบใดที่การรักษานั้นยังใช้ได้ดี

we're fine with fast service,

เราก็จะยังคงพึงพอใจกับบริการอันรวดเร็ว

bravado, brimmingly confident conversations.

และคุยฟุ้งอวดเก่งได้อย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

But when things don't work well,

แต่เมื่อสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ผล

sometimes we want something different.

บางครั้ง เราก็อยากได้ทางเลือกใหม่

A colleague of mine removed a tumor from a patient's limb.

เพื่อนร่วมงานของผมผ่าเนื้องอก ออกจากแขนขาของผู้ป่วยรายหนึ่ง

He was concerned about this tumor.

เขาเป็นกังวลกับเนื้องอกนี้

In our physician conferences, he talked about his concern

ในงานสัมมนาทางการแพทย์ของเรา เขาพูดถึงความกังวลของเขา

that this was a type of tumor

ว่าเนื้องอกนี้เป็นเนื้องอก

that had a high risk for coming back in the same limb.

ประเภทที่มีโอกาสสูง ที่จะเกิดขึ้นซ้ำในแขนขาข้างเดิม

But his conversations with the patient

แต่สิ่งที่เขาคุยกับผู้ป่วยคนนั้น

were exactly what a patient might want:

คือสิ่งที่ผู้ป่วยต้องการ นั่นก็คือ

brimming with confidence.

ความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม

เขาบอกว่า "ผมรับมือกับมันได้แล้ว และคุณก็หายขาดแล้วด้วย"

He said, "I got it all and you're good to go."

เธอและสามีของเธอตื่นเต้นมาก

She and her husband were thrilled.

They went out, celebrated, fancy dinner, opened a bottle of champagne.

พวกเขาออกไปฉลองงานเลี้ยงอาหารค่ำ สุดเลิศหรู เปิดขวดแชมเปญ

ปัญหาเดียวก็คือไม่กี่สัปดาห์ต่อมา

The only problem was a few weeks later,

she started to notice another nodule in the same area.

เธอเริ่มสังเกตเห็นปุ่มเล็ก ๆ ปุ่มใหม่ที่บริเวณเดิม

It turned out he hadn't gotten it all, and she wasn't good to go.

กลายเป็นว่าเขาไม่ได้รับมือกับมันได้จริง และเธอก็ไม่ได้หายขาดจริง ๆ

But what happened at this juncture absolutely fascinates me.

แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ณ จุด ๆ นี้เอง ที่ทำให้ผมสนใจมาก

My colleague came to me and said,

เพื่อนร่วมงานของผม เข้ามาหาผมแล้วก็บอกว่า

"Kevin, would you mind looking after this patient for me?"

"เคลวิน จะเป็นอะไรไหมถ้าผม อยากให้คุณดูแลผู้ป่วยคนนี้แทนผม"

I said, "Why, you know the right thing to do as well as I do.

ผมบอกว่า "ทำไมล่ะ คุณก็รู้ดีพอ ๆ กับผมนี่นา

You haven't done anything wrong."

คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"

เขาบอกว่า "ขอร้องล่ะ ดูแลผู้ป่วยคนนี้ให้ผมเถอะนะ"

He said, "Please, just look after this patient for me."

He was embarrassed --

เขารู้สึกอับอาย

not by what he had done,

ไม่ใช่เพราะสิ่งที่เขาได้ทำลงไป

แต่เพราะสิ่งที่เขาได้พูดไว้

but by the conversation that he had had,

by the overconfidence.

เพราะความมั่นใจที่มากเกินไป

So I performed a much more invasive surgery

ดังนั้น ผมก็เลยลงมือผ่าตัดในแบบที่ ผู้ป่วยอาจได้รับผลกระทบมากกว่า

and had a very different conversation with the patient afterwards.

และพูดคุยกับผู้ป่วยคนนั้น ในแบบที่แตกต่างออกไปมากหลังจากนั้น

I said, "Most likely I've gotten it all

ผมบอกว่า "เป็นไปได้สูงว่า ผมจัดการกับมันได้เรียบร้อยแล้ว

and you're most likely good to go,

และก็เป็นไปได้สูงว่าคุณหายขาดแล้ว

but this is the experiment that we're doing.

แต่ว่านี่คือการทดลองที่เรากำลังทำอยู่

นี่คือสิ่งที่คุณจะต้องจับตามอง

This is what you're going to watch for.

นี่คือสิ่งที่ผมจะต้องจับตามอง

This is what I'm going to watch for.

และเราก็จะต้องร่วมมือกัน เพื่อหาคำตอบว่าการผ่าตัดครั้งนี้

And we're going to work together to find out if this surgery will work

to get rid of your cancer."

จะกำจัดมะเร็งของคุณได้หรือไม่"

I can guarantee you, she and her husband

ผมบอกคุณได้เลยว่า ทั้งเธอและสามีของเธอ

did not crack another bottle of champagne after talking to me.

ไม่ได้วิ่งไปเปิดแชมเปญฉลอง เป็นครั้งที่สองหลังจากที่พูดคุยกับผม

But she was now a scientist,

แต่ในตอนนี้ เธอได้กลายเป็น นักวิทยาศาสตร์ไปแล้ว

not only a subject in her experiment.

ไม่ใช่เพียงแค่ตัวทดลองในการทดลองของเธอ

And so I encourage you

และดังนั้น ผมขอสนับสนุนให้คุณ

to seek humility and curiosity

มองหาความถ่อมตนและความสงสัยใคร่รู้

ในตัวแพทย์ของคุณ

in your physicians.

Almost 20 billion times each year,

เกือบ 2 หมื่นล้านครั้งในแต่ละปี

a person walks into a doctor's office,

ที่จะมีสักคนเดินเข้าไปยังห้องทำงานของหมอ

and that person becomes a patient.

แล้วคนคนนั้นก็กลายเป็นผู้ป่วย

You or someone you love will be that patient sometime very soon.

คุณหรือใครสักคนที่คุณรัก จะกลายเป็นผู้ป่วยคนนั้นในไม่ช้า

How will you talk to your doctors?

คุณจะพูดกับหมอของคุณอย่างไร

What will you tell them?

คุณจะบอกอะไรกับพวกเขา

What will they tell you?

พวกเขาจะบอกอะไรกับคุณ

They cannot tell you

พวกเขาไม่สามารถบอกสิ่งที่พวกเขาไม่รู้

what they do not know,

ให้คุณทราบได้

but they can tell you when they don't know

แต่พวกเขาบอกคุณได้ว่าพวกเขาไม่รู้เมื่อใด

if only you'll ask.

เพียงแค่คุณเอ่ยปากถาม

ฉะนั้น ได้โปรดเถอะครับ มาร่วมพูดคุยกัน

So please, join the conversation.

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)