Why curiosity is the key to science and medicine | Kevin B. Jones

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Morteza Haghani

Science.

علم.

The very word for many of you conjures unhappy memories of boredom

کلمه ای که خیلی از شما خاطرات خوبی از آن

in high school biology or physics class.

در کلاس زیست شناسی یا فیزیک مدرسه ندارید.

But let me assure that what you did there

اما بگذارید خیالتان را راحت کنم که آن چه شما در آن جا انجام دادید

had very little to do with science.

ارتباط زیادی به دانش نداشت.

That was really the "what" of science.

آن در واقع "چیستی" علم بود.

It was the history of what other people had discovered.

تاریخ چیزهایی بود که دیگران کشف کردند.

What I'm most interested in as a scientist

بیشترین علاقه‌ی من به عنوان یک دانشمند

is the "how" of science.

"چگونگی" علم است.

Because science is knowledge in process.

چون علم فرآیند دانش است.

We make an observation, guess an explanation for that observation,

ما مشاهده‌ای انجام می دهیم، توضیحی برای آن مشاهده حدس می زنیم،

and then make a prediction that we can test

و سپس یک پیش بینی می کنیم که آن را

with an experiment or other observation.

با یک آزمایش یا مشاهده دیگر می آزماییم.

A couple of examples.

چند نمونه.

First of all, people noticed that the Earth was below, the sky above,

اول از همه، مردم متوجه شدند زمین پایین و آسمان بالاست،

and both the Sun and the Moon seemed to go around them.

و خورشید و ماه هر دو ظاهراً به دور آن ها می‌چرخند.

Their guessed explanation

توضیحی که حدس زدند

was that the Earth must be the center of the universe.

این بود که زمین احتمالاً مرکز عالم است.

The prediction: everything should circle around the Earth.

پیش بینی: همه چیز باید به دور زمین بچرخد.

This was first really tested

این فرضیه اولین بار وقتی آزمایش شد

when Galileo got his hands on one of the first telescopes,

که گالیله یکی از اولین تلسکوپ ها را در دست گرفت

and as he gazed into the night sky,

و در حالی که به آسمان شب چشم دوخته بود

what he found there was a planet, Jupiter,

چیزی که آن جا پیدا کرد سیاره مشتری بود

with four moons circling around it.

با چهار قمر که به دورش می چرخند.

He then used those moons to follow the path of Jupiter

او سپس با استفاده از آن قمرها مسیر مشتری را دنبال کرد

and found that Jupiter also was not going around the Earth

و متوجه شد مشتری نیز به دور زمین نمی چرخد

but around the Sun.

بلکه به دور خورشید می چرخد.

So the prediction test failed.

پس آزمون فرضیه شکست خورد.

And this led to the discarding of the theory

و این منجر به ابطال این فرضیه شد

that the Earth was the center of the universe.

که زمین مرکز عالم است.

Another example: Sir Isaac Newton noticed that things fall to the Earth.

یک مثال دیگر: سر ایزاک نیوتن متوجه شد اشیا بر زمین می‌افتند.

The guessed explanation was gravity,

توضیحی که حدس زده شد جاذبه بود.

the prediction that everything should fall to the Earth.

این پیش بینی که همه چیز باید بر زمین بیفتد.

But of course, not everything does fall to the Earth.

اما البته، همه چیز بر زمین نمی‌افتد.

So did we discard gravity?

پس آیا جاذبه را کنار گذاشتیم؟

No. We revised the theory and said, gravity pulls things to the Earth

خیر. فرضیه را تجدید کردیم و گفتیم جاذبه اشیا را به سمت زمین می‌کشد

unless there is an equal and opposite force in the other direction.

مگر این که نیرویی مساوی در خلاف جهت آن وجود داشته باشد.

This led us to learn something new.

این باعث شد چیز تازه‌ای یاد بگیریم.

We began to pay more attention to the bird and the bird's wings,

کم کم به پرنده‌ها و بال پرندگان بیشتر توجه کردیم،

and just think of all the discoveries

و تنها به همه کشف‌هایی فکر کنید

that have flown from that line of thinking.

که زاییده مسیر تفکر هستند.

So the test failures, the exceptions, the outliers

پس شکست آزمون‌ها، استثناها، و ناهمخوانی‌ها،

teach us what we don't know and lead us to something new.

چیزهایی را که نمی دانیم به ما می‌آموزند و ما را به سمت چیزهای نو هدایت می‌کنند.

This is how science moves forward. This is how science learns.

این نحوه حرکت علم به سمت جلوست. این نحوه یادگیری علم است.

Sometimes in the media, and even more rarely,

گاهی در رسانه‌ها و حتی به ندرت،

but sometimes even scientists will say

اما گاهی دانشمندان حتی خواهند گفت

that something or other has been scientifically proven.

که چیزی از نظر علمی ثابت شده است.

But I hope that you understand that science never proves anything

اما امیدوارم متوجه باشید که علم هرگز چیزی را

definitively forever.

برای همیشه و قطعاً ثابت نمی‌کند.

Hopefully science remains curious enough

امیدوارم علم آن قدر کنجکاو مانده باشد

to look for

که جستجو کند

and humble enough to recognize

و آنقدر متواضع باشد که بپذیرد

when we have found

وقتی مورد بعدی

the next outlier,

ناهمخوانی را پیدا کنیم،

the next exception,

استثنای بعدی،

which, like Jupiter's moons,

که مانند قمرهای مشتری،

teaches us what we don't actually know.

چیزی را به ما یاد دهد که در واقع نمی‌دانیم.

We're going to change gears here for a second.

در اینجا یک لحظه بحث را عوض خواهیم کرد.

The caduceus, or the symbol of medicine,

چاووش (عصای هرمس) یا نماد پزشکی،

means a lot of different things to different people,

برای افراد مختلف معانی مختلف بسیاری دارد،

but most of our public discourse on medicine

اما بیشتر بحث های عمومی ما در زمینه پزشکی

really turns it into an engineering problem.

در واقع آن را به یک مسئله مهندسی بدل کرده است.

We have the hallways of Congress,

در تالارهای مجلس و

and the boardrooms of insurance companies that try to figure out how to pay for it.

اتاق‌های مدیریت شرکت‌های بیمه تلاش می‌کنیم راهی برای تأمین هزینه آن پیدا کنیم.

The ethicists and epidemiologists

دانشمندان علم اخلاق و همه‌گیرشناسی

try to figure out how best to distribute medicine,

تلاش می‌کنند بهترین راه توزیع پزشکی را پیدا کنند،

and the hospitals and physicians are absolutely obsessed

و بیمارستان‌ها و پزشکان وسواس شدیدی نسبت به دستورالعمل‌ها

with their protocols and checklists,

و چک لیست‌های خود به خرج می‌دهند

trying to figure out how best to safely apply medicine.

تا بفهمند بهترین راه تجویز بی خطر دارو چیست.

These are all good things.

همه این‌ها چیزهای خوبی است.

However, they also all assume

اما همچنین همه آن‌ها

at some level

به درجاتی بنا را بر این می‌گذارند

that the textbook of medicine is closed.

که کتاب پزشکی بسته شده است.

We start to measure the quality of our health care

ما کم کم به جایی رسیده‌ایم که کیفیت خدمات درمانی را

by how quickly we can access it.

با توجه به سرعت دسترسی به آن می‌سنجیم.

It doesn't surprise me that in this climate,

تعجب آور نیست که در این فضا،

many of our institutions for the provision of health care

بسیاری از مؤسسات به تدارک درمان

start to look a heck of a lot like Jiffy Lube.

به چشم تعویض روغن نگاه می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

The only problem is that when I graduated from medical school,

تنها مسئله این است که وقتی از دانشکده پزشکی فارغ‌التحصیل شدم

I didn't get one of those little doohickeys

یکی از آن چیزهایی را که مکانیک

that your mechanic has to plug into your car

به ماشین شما وصل می‌کند

and find out exactly what's wrong with it,

تا بفهمد مشکل چیست، با خود نیاوردم،

because the textbook of medicine

چون کتاب پزشکی

is not closed.

بسته نیست.

Medicine is science.

پزشکی علم است.

Medicine is knowledge in process.

پزشکی فرآیند دانش است.

We make an observation,

ما مشاهده می‌کنیم،

we guess an explanation of that observation,

توضیحی برای آن مشاهده حدس می‌زنیم،

and then we make a prediction that we can test.

و سپس یک پیش بینی انجام می‌دهیم تا آن را بیازماییم.

Now, the testing ground of most predictions in medicine

زمینه آزمون برای بیشتر پیش بینی‌ها در پزشکی

is populations.

جمعیت است.

And you may remember from those boring days in biology class

و شاید از آن روزهای خسته کننده در کلاس زیست‌شناسی به یاد داشته باشید

that populations tend to distribute

که جمعیت تمایل به توزیع

around a mean

در اطراف یک میانگین

as a Gaussian or a normal curve.

به شکل یک منحنی گاوسی یا نرمال دارد.

Therefore, in medicine,

پس در پزشکی،

after we make a prediction from a guessed explanation,

بعد از پیش بینی بر اساس یک توضیح حدسی،

we test it in a population.

آن را در یک جمعیت می‌آزماییم.

That means that what we know in medicine,

معنی‌اش این است که در پزشکی

our knowledge and our know-how,

دانش ما و چگونگی‌ها

comes from populations

از جمعیت‌ها می آید

but extends only as far

اما تا وقتی معتبر است

as the next outlier,

که ناهمخوانی بعدی،

the next exception,

استثنای بعدی،

which, like Jupiter's moons,

مانند قمرهای مشتری،

will teach us what we don't actually know.

به ما چیزی یاد بدهد که در واقع نمی‌دانیم.

Now, I am a surgeon

خب، من یک جراح هستم

who looks after patients with sarcoma.

که مبتلایان به سارکوم را درمان می کنم.

Sarcoma is a very rare form of cancer.

سارکوم نوع نادری از سرطان است.

It's the cancer of flesh and bones.

سرطان عضله و استخوان است.

And I would tell you that every one of my patients is an outlier,

و باید بگویم که هر یک از بیمارانم یک مورد ناهمخوانی است،

is an exception.

یک استثناست.

There is no surgery I have ever performed for a sarcoma patient

هیچ سارکومی را جراحی نکردم

that has ever been guided by a randomized controlled clinical trial,

که توسط یک آزمایش بالینی تصادفی شده تحت کنترل، هدایت شده باشد،

what we consider the best kind of population-based evidence in medicine.

چیزی که در پزشکی آن را بهترین نوع شواهد مبتنی بر جمعیت قلمداد می کنیم.

People talk about thinking outside the box,

مردم از دگراندیشی می گویند

but we don't even have a box in sarcoma.

اما در سارکوم حتی اندیشه هم نداریم.

What we do have as we take a bath in the uncertainty

آن چه در مقابل مجموعه‌ای از تردیدها

and unknowns and exceptions and outliers that surround us in sarcoma

و ناشناخته‌ها و استثناها و ناهمخوانی‌ها در اطراف موضوع سارکوم داریم

is easy access to what I think are those two most important values

دسترسی ساده به چیزی است که به نظر من دو ارزش بسیار مهم

for any science:

برای هر علمی است:

humility and curiosity.

فروتنی و کنجکاوی.

Because if I am humble and curious,

چون اگر من فروتن و کنجکاو باشم،

when a patient asks me a question,

وقتی بیماری از من سؤالی می‌پرسد،

and I don't know the answer,

و من پاسخ را نمی‌دانم،

I'll ask a colleague

از یک همکار خواهم پرسید

who may have a similar albeit distinct patient with sarcoma.

که شاید بیمار سارکوم مشابه و البته دیگری داشته باشد.

We'll even establish international collaborations.

ما حتی همکاری بین‌المللی خواهیم داشت.

Those patients will start to talk to each other through chat rooms

آن بیماران در اتاق‌های چت و گروه های حمایتی با یکدیگر

and support groups.

گفتگو خواهند کرد.

It's through this kind of humbly curious communication

از طریق این ارتباط فروتنانه و کنجکاوانه است

that we begin to try and learn new things.

که تلاش می‌کنیم و چیزهای تازه یاد می گیریم.

As an example, this is a patient of mine

به عنوان یک نمونه، این یکی از بیمارانم است

who had a cancer near his knee.

که نزدیکی زانو به سرطان مبتلاست.

Because of humbly curious communication

به دلیل ارتباط فروتنانه و کنجکاوانه

in international collaborations,

در همکاری‌های بین‌المللی

we have learned that we can repurpose the ankle to serve as the knee

یاد گرفته ایم که می‌توانیم از مچ پا به جای زانو استفاده کنیم

when we have to remove the knee with the cancer.

در مواردی که باید زانوی سرطانی را خارج کنیم.

He can then wear a prosthetic and run and jump and play.

او سپس می تواند عضو مصنوعی بپوشد و بدود و بپرد و بازی کند.

This opportunity was available to him

این فرصت برای او به دلیل

because of international collaborations.

همکاری بین‌المللی فراهم شد.

It was desirable to him

او این خواسته را داشت

because he had contacted other patients who had experienced it.

چون با بیماران دیگری در تماس بود که آن را تجربه کرده بودند.

And so exceptions and outliers in medicine

و بنابراین استثناها و ناهمخوانی‌ها در طب

teach us what we don't know, but also lead us to new thinking.

چیزهایی را که نمی دانیم به ما می‌آموزند اما به افکار جدید هم ما را هدایت می کنند.

Now, very importantly,

حال بسیار مهم است

all the new thinking that outliers and exceptions lead us to in medicine

که همه فکرهای جدید ناشی از ناهمخوانی‌ها و استثناها در پزشکی

does not only apply to the outliers and exceptions.

تنها در مورد خود ناهمخوانی‌ها و استثناها صدق نمی‌کنند.

It is not that we only learn from sarcoma patients

فقط این نیست که از مبتلایان به سارکوم

ways to manage sarcoma patients.

راههای درمان سارکوم را یاد بگیریم.

Sometimes, the outliers

گاهی ناهمخوانی‌ها

and the exceptions

و استثناها

teach us things that matter quite a lot to the general population.

به ما چیزهایی می آموزند که برای عموم مردم بسیار مهم است.

Like a tree standing outside a forest,

مانند درختی که بیرون از جنگل است،

the outliers and the exceptions draw our attention

ناهمخوانی‌ها و استثناها توجه ما را جلب می کنند

and lead us into a much greater sense of perhaps what a tree is.

و شاید ایده بسیار بهتری از ماهیت یک درخت به ما می‌دهند.

We often talk about losing the forests for the trees,

اغلب درباره نابودی جنگل‌ها صحبت می کنیم

but one also loses a tree

یک درخت ممکن است

within a forest.

داخل یک جنگل نابود شود.

But the tree that stands out by itself

اما حتی درختی که خارج جنگل است

makes those relationships that define a tree,

دارای ارتباطاتی است که درخت را تعریف می کند.

the relationships between trunk and roots and branches,

ارتباط بین ساقه و ریشه و شاخه‌ها،

much more apparent.

بسیار واضح‌تر است.

Even if that tree is crooked

حتی اگر آن درخت کج شود

or even if that tree has very unusual relationships

یا حتی اگر آن درخت روابط بسیار غیرعادی

between trunk and roots and branches,

بین ساقه و ریشه و شاخه داشته باشد،

it nonetheless draws our attention

به هر حال توجه ما را جلب می‌کند

and allows us to make observations

و فرصت انجام مشاهدات را به ما می دهد

that we can then test in the general population.

و سپس می توانیم آن را در عموم جمعیت بیازماییم.

I told you that sarcomas are rare.

گفتم که سارکوم نادر است.

They make up about one percent of all cancers.

حدود یک درصد کل سرطان‌ها را تشکیل می‌دهد.

You also probably know that cancer is considered a genetic disease.

شاید این را هم بدانید که سرطان یک بیماری ژنتیکی قلمداد می‌شود.

By genetic disease we mean that cancer is caused by oncogenes

منظور از بیماری ژنتیکی این است که سرطان ناشی از ژن‌های سرطان‌زاست

that are turned on in cancer

که در سرطان فعال می‌شوند

and tumor suppressor genes that are turned off to cause cancer.

و ژن‌های مهارکننده تومور که غیرفعال شدنشان سبب سرطان می‌شود.

You might think that we learned about oncogenes

شاید تصور کنید که دانش ما درباره ژن‌های سرطان‌زا

and tumor suppressor genes from common cancers

و ژن های مهارکننده تومور، از سرطان های شایع

like breast cancer and prostate cancer

مانند سرطان پستان و پروستات

and lung cancer,

و سرطان ریه منشاء گرفته‌،

but you'd be wrong.

اما اشتباه می‌کنید.

We learned about oncogenes and tumor suppressor genes

ژن‌های سرطان‌زا و مهارکننده تومور

for the first time

اولین بار

in that itty-bitty little one percent of cancers called sarcoma.

در همان یک درصد کوچک سرطان‌ها به نام سارکوم شناسایی شدند.

In 1966, Peyton Rous got the Nobel Prize

پیتون راوس در سال ١٩٦٦ جایزه نوبل را

for realizing that chickens

به این دلیل دریافت کرد که در مرغ

had a transmissible form of sarcoma.

نوعی سارکوم سرایت‌پذیر را شناسایی کرد.

Thirty years later, Harold Varmus and Mike Bishop discovered

سی سال بعد، هارولد وارموس و مایک بیشاپ

what that transmissible element was.

آن عنصر سرایت‌پذیر را کشف کردند.

It was a virus

یک ویروس

carrying a gene,

که حامل یک ژن بود.

the src oncogene.

ژن سرطان‌زایی به نام اس آر سی.

Now, I will not tell you that src is the most important oncogene.

خب، معنی‌اش این نیست که اس آر سی مهم ترین ژن سرطان‌زاست.

I will not tell you

معنی‌اش این نیست که

that src is the most frequently turned on oncogene in all of cancer.

اس آر سی شایع‌ترین ژن سرطان‌زایی است که در تمام سرطان‌ها فعال می‌شود.

But it was the first oncogene.

اما اولین ژن سرطان‌زاست.

The exception, the outlier

ناهمخوانی و استثایی که

drew our attention and led us to something

توجه ما را جلب کرد و ما را به چیزی هدایت کرد

that taught us very important things about the rest of biology.

که به ما چیزهای بسیار مهمی درباره بقیه زیست‌شناسی آموخت.

Now, TP53 is the most important tumor suppressor gene.

مهم‌ترین ژن مهارکننده تومور، TP53 است.

It is the most frequently turned off tumor suppressor gene

شایع‌ترین ژن مهارکننده تومورکه تقریباً

in almost every kind of cancer.

در تمام انواع سرطان غیرفعال می شود.

But we didn't learn about it from common cancers.

اما آن را از سرطان‌های شایع نشناختیم.

We learned about it when doctors Li and Fraumeni

وقتی آن را شناختیم که دکتر لی و دکتر فرامنی

were looking at families,

خانواده‌ها را مطالعه می کردند

and they realized that these families

و متوجه شدند در این خانواده‌ها

had way too many sarcomas.

سارکوم شایع‌تر است.

I told you that sarcoma is rare.

گفتم که سارکوم نادر است.

Remember that a one in a million diagnosis,

به یاد داشته باشید که با احتمال تشخیص یک در میلیون،

if it happens twice in one family,

اگر در خانواده ای دو بار رخ دهد،

is way too common in that family.

در آن خانواده بسیار شایع است.

The very fact that these are rare

این نکته که این‌ها نادر هستند،

draws our attention

توجه ما را جلب می‌کند

and leads us to new kinds of thinking.

و ما را به نحوه جدیدی از تفکر هدایت می‌کند.

Now, many of you may say,

شاید بسیاری از شما بگویید

and may rightly say,

و حق با شماست

that yeah, Kevin, that's great,

که بله، کوین، این عالی است،

but you're not talking about a bird's wing.

اما از بال یک پرنده حرف نمی‌زنید.

You're not talking about moons floating around some planet Jupiter.

از قمرهای مشتری حرف نمی‌زنید.

This is a person.

این یک انسان است.

This outlier, this exception, may lead to the advancement of science,

این ناهمخوانی، این استثنا، شاید منجر به پیشرفت علم شد،

but this is a person.

اما یک انسان است.

And all I can say

و فقط می‌توانم بگویم

is that I know that all too well.

که همه این‌ها را به خوبی می‌دانم.

I have conversations with these patients with rare and deadly diseases.

با این بیماران مبتلا به بیماری‌های نادر و مرگبار حرف زده‌ام.

I write about these conversations.

این گفتگوها را می‌نویسم.

These conversations are terribly fraught.

این گفتگوها سنگین هستند.

They're fraught with horrible phrases

در آن‌ها از جملاتی مانند

like "I have bad news" or "There's nothing more we can do."

"خبر بدی دارم" یا "کار بیشتری نمی‌توانیم بکنیم" استفاده می‌شود.

Sometimes these conversations turn on a single word:

گاهی این گفتگوها به یک کلمه منتهی می‌شود:

"terminal."

"لاعلاج"

Silence can also be rather uncomfortable.

سکوت هم ناراحت کننده است.

Where the blanks are in medicine

جاهای خالی در پزشکی

can be just as important

می‌تواند به همان اندازه‌ای مهم باشد

as the words that we use in these conversations.

که کلمات ما در این گفتگوها.

What are the unknowns?

ناشناخته‌ها چیست؟

What are the experiments that are being done?

چه آزمایش‌هایی در حال انجام است؟

Do this little exercise with me.

این تمرین کوچک را با من انجام دهید.

Up there on the screen, you see this phrase, "no where."

آن بالا روی صفحه، عبارت "هیچ جا" را می بینید.

Notice where the blank is.

به جای خالی توجه کنید.

If we move that blank one space over

اگر آن جای خالی را یک فاصله جلو ببریم.

"no where"

"هیچ جا"

becomes "now here,"

می شود "الان اینجا"

the exact opposite meaning,

معنی کاملاً متضاد

just by shifting the blank one space over.

تنها با جابجایی یک فاصله خالی.

I'll never forget the night

هرگز شبی را فراموش نمی‌کنم

that I walked into one of my patients' rooms.

که وارد اتاق یکی از بیمارانم شدم.

I had been operating long that day

آن روز یک جراحی طولانی داشتم

but I still wanted to come and see him.

اما باید می رفتم و او را می‌دیدم.

He was a boy I had diagnosed with a bone cancer a few days before.

پسربچه ای بود که چند روز پیش سرطان استخوان او را تشخیص داده بودم.

He and his mother had been meeting with the chemotherapy doctors

آن روز، پیش‌تر، او و مادرش با پزشکان شیمی درمانی

earlier that day,

ملاقات کرده بودند

and he had been admitted to the hospital to begin chemotherapy.

و او برای شروع شیمی درمانی بستری شده بود.

It was almost midnight when I got to his room.

وقتی وارد اتاقش شدم تقریباً نیمه‌شب بود.

He was asleep, but I found his mother

خوابیده بود اما مادرش را دیدم

reading by flashlight

که در نور چراغ قوه

next to his bed.

در کنار تخت او مطالعه می‌کرد.

She came out in the hall to chat with me for a few minutes.

برای چند دقیقه بیرون آمد تا در راهرو با هم حرف بزنیم.

It turned out that what she had been reading

فهمیدم آنچه می‌خواند

was the protocol that the chemotherapy doctors

دستورالعملی بود که پزشکان شیمی درمانی

had given her that day.

آن روز به او داده بودند.

She had memorized it.

آن را حفظ کرده بود.

She said, "Dr. Jones, you told me

به من گفت، "دکتر جونز، شما به من گفتی

that we don't always win

که ما همیشه علیه این نوع

with this type of cancer,

سرطان پیروز نمی‌شویم،

but I've been studying this protocol, and I think I can do it.

اما این دستورالعمل را خواندم و فکر می کنم می توانم انجامش دهم.

I think I can comply with these very difficult treatments.

فکر می کنم با این درمان‌های بسیار سخت می توانم موافقت کنم.

I'm going to quit my job. I'm going to move in with my parents.

شغل خود را ترک خواهم کرد. با والدینم زندگی خواهم کرد.

I'm going to keep my baby safe."

فرزندم را نجات خواهم داد."

I didn't tell her.

به او چیزی نگفتم.

I didn't stop to correct her thinking.

سعی نکردم طرز فکر او را اصلاح کنم.

She was trusting in a protocol

او به یک دستورالعمل ایمان داشت.

that even if complied with,

دستورالعملی که حتی در صورت پیروی،

wouldn't necessarily save her son.

لزوماً پسر او را نجات نمی‌داد.

I didn't tell her.

به او چیزی نگفتم.

I didn't fill in that blank.

آن جای خالی را پر نکردم.

But a year and a half later

اما یک سال و نیم بعد

her boy nonetheless died of his cancer.

به هر حال پسر او از سرطان فوت کرد.

Should I have told her?

آیا باید به او می‌گفتم؟

Now, many of you may say, "So what?

شاید بسیاری از شما بگویید، "خب، که چه؟

I don't have sarcoma.

من که سارکوم ندارم.

No one in my family has sarcoma.

هیچ کس در خانواده من سارکوم ندارد.

And this is all fine and well,

و همه حالشان خوب است.

but it probably doesn't matter in my life."

احتمالاً در تمام عمر من اهمیتی نخواهد داشت."

And you're probably right.

و احتمالاً حق با شماست.

Sarcoma may not matter a whole lot in your life.

سارکوم احتمالاً در تمام عمر بیشتر شما اهمیت نخواهد داشت.

But where the blanks are in medicine

اما جای خالی در پزشکی

does matter in your life.

در زندگی شما اهمیت دارد.

I didn't tell you one dirty little secret.

یک راز کوچک کثیف را به شما نگفتم.

I told you that in medicine, we test predictions in populations,

گفتم که در پزشکی پیش بینی‌ها را در جمعیت‌ها می‌آزماییم،

but I didn't tell you,

اما به شما نگفتم

and so often medicine never tells you

و اغلب علم پزشکی هیچگاه به شما نمی‌گوید

that every time an individual

که هر بار که یک فرد

encounters medicine,

مشکل پزشکی دارد،

even if that individual is firmly embedded in the general population,

حتی اگر آن فرد هیچ تفاوتی با جمعیت عادی نداشته باشد،

neither the individual nor the physician knows

نه آن فرد و نه پزشک نمی‌دانند که

where in that population the individual will land.

آن فرد در کجای آن جمعیت قرار می گیرد.

Therefore, every encounter with medicine

پس هر ملاقات در پزشکی

is an experiment.

یک آزمایش است.

You will be a subject

شما سوژه

in an experiment.

یک آزمایش خواهید بود.

And the outcome will be either a better or a worse result for you.

و نتیجه آن ممکن است بهتر یا بدتر باشد.

As long as medicine works well,

تا وقتی علم پزشکی جواب بدهد،

we're fine with fast service,

از خدمات سریع راضی هستیم،

bravado, brimmingly confident conversations.

آفرین، گفتگوهای دلگرم کننده‌ی حاشیه‌ای،

But when things don't work well,

اما اگر همه چیز درست نباشد،

sometimes we want something different.

گاهی انتظارات متفاوتی داریم.

A colleague of mine removed a tumor from a patient's limb.

یکی از همکارانم توموری را از عضو یک بیمار خارج کرد.

He was concerned about this tumor.

او نگران آن تومور بود.

In our physician conferences, he talked about his concern

او این نگرانی را در کنفرانس پزشکان مطرح کرد

that this was a type of tumor

که این نوع تومور

that had a high risk for coming back in the same limb.

خطر بالای عود در همان عضو دارد.

But his conversations with the patient

اما چیزی که به بیمار گفت

were exactly what a patient might want:

دقیقاً چیزی بود که یک بیمار می خواهد:

brimming with confidence.

کاملا دلگرم کننده.

He said, "I got it all and you're good to go."

او گفت: "همه‌اش را خارج کردم و می‌توانی با خیال راحت بروی."

She and her husband were thrilled.

او و همسرش هیجان‌زده شدند.

They went out, celebrated, fancy dinner, opened a bottle of champagne.

آن‌ها رفتند، در رستوران جشن گرفتند، یک بطری شامپاین باز کردند.

The only problem was a few weeks later,

تنها مشکل چند هفته بعد بود

she started to notice another nodule in the same area.

وقتی او متوجه شد یک توده دیگر همانجا ظاهر شده است.

It turned out he hadn't gotten it all, and she wasn't good to go.

معلوم شد تومور کاملاً خارج نشده و او نباید با خیال راحت می‌رفت.

But what happened at this juncture absolutely fascinates me.

اما چیزی که این وسط رخ داد برای من کاملاً جالب بود.

My colleague came to me and said,

همکارم پیش من آمد و گفت،

"Kevin, would you mind looking after this patient for me?"

"کوین، این بیمار را به خاطر من ببین."

I said, "Why, you know the right thing to do as well as I do.

گفتم، "چرا ؟ خودت به اندازه من می‌دونی باید چی کار کنی

You haven't done anything wrong."

تو که کار اشتباهی نکردی."

He said, "Please, just look after this patient for me."

گفت، "لطفاً، به خاطر من این بیمار را ببین."

He was embarrassed --

شرمگین بود--

not by what he had done,

نه به خاطر کاری که کرده بود،

but by the conversation that he had had,

بلکه به خاطر حرفی که

by the overconfidence.

با اطمینان گفته بود.

So I performed a much more invasive surgery

پس جراحی وسیع‌تری انجام دادم

and had a very different conversation with the patient afterwards.

و بعد از آن بسیار متفاوت با بیمار حرف زدم.

I said, "Most likely I've gotten it all

گفتم، "به احتمال قوی آن را کاملاً خارج کرده‌ام

and you're most likely good to go,

و تا حدود زیادی خیالت راحت باشد،

but this is the experiment that we're doing.

اما این آزمایشی است که در حال انجام آن هستیم.

This is what you're going to watch for.

این چیزی است که تو باید مراقبش باشی.

This is what I'm going to watch for.

این چیزی است که من باید مراقبش باشم.

And we're going to work together to find out if this surgery will work

و ما با هم سعی خواهیم کرد تا مطمئن شویم جراحی برای

to get rid of your cancer."

درمان سرطان مؤثر بوده است."

I can guarantee you, she and her husband

من به شما ضمانت می‌دهم که او و همسرش

did not crack another bottle of champagne after talking to me.

پس از آن گفتگو با من شامپاین نخوردند.

But she was now a scientist,

اما او یک دانشمند شده بود،

not only a subject in her experiment.

نه تنها یک سوژه آزمایش خودش.

And so I encourage you

و بنابراین شما را تشویق می‌کنم

to seek humility and curiosity

که در پزشکان خود به دنبال

in your physicians.

فروتنی و کنجکاوی باشید.

Almost 20 billion times each year,

هر سال حدود ٢٠ میلیارد نفر

a person walks into a doctor's office,

وارد مطب یک پزشک می‌شوند

and that person becomes a patient.

و نقش بیمار را ایفا می‌کنند.

You or someone you love will be that patient sometime very soon.

شما یا کسی که دوست دارید به زودی ممکن است یکی از آنها باشید.

How will you talk to your doctors?

با پزشک خود چگونه حرف خواهید زد؟

What will you tell them?

به او چه خواهید گفت؟

What will they tell you?

او به شما چه خواهد گفت؟

They cannot tell you

او نمی تواند چیزی را

what they do not know,

که نمی‌داند به شما بگوید.

but they can tell you when they don't know

اما می‌تواند بگوید چه چیز را نمی‌داند

if only you'll ask.

تنها اگر شما بخواهید.

So please, join the conversation.

پس لطفاً وارد گفتگو شوید.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)