Chris Bangle: Great cars are Art

Translator: Jenny Zurawell

Translator: palakon kotchapansompote Reviewer: Pattapon Kasemtanakul

What I want to talk about is, as background,

ที่ผมอยากจะคุย เพื่อปูเรื่องก่อน

is the idea that cars are art.

คือแนวคิดที่ว่า รถ คืองานศิลปะ

This is actually quite meaningful to me,

ซึ่งเป็นแนวคิดที่มีความหมายกับผมจริงๆ

because car designers tend to be a little bit low on the totem pole --

เพราะว่านักออกแบบรถ ไม่ค่อยได้รับความสำคัญเท่าไหร่นัก

we don't do coffee table books with just one lamp inside of it --

เราไม่ได้ออกแบบหนังสือไว้อ่านตอนกินกาแฟ ที่มีแค่หลอดไฟหนึ่งหลอดข้างใน

and cars are thought so much as a product

และรถก็มักถูกมองว่าเป็นแค่สินค้าอย่างหนึ่งเท่านั้น

that it's a little bit difficult to get into the aesthetic side

จนยากที่จะนึกถึงรถ ในเชิงสุนทรียภาพ

under the same sort of terminology that one would discuss art.

ในความหมายเดียวกับงานศิลปะ

And so cars, as art, brings it into an emotional plane -- if you accept that --

แนวคิด "รถที่เป็นงานศิลปะ" ทำให้รถเป็นเรื่องของความรู้สึก ถ้าคุณยอมรับแนวคิดนั้น

that you have to deal with on the same level you would with art with a capital A.

ที่คุณต้องคำนึงถึง ในระดับเดียวกันกับที่คุณจะทำกับ"งานศิลปะ" ที่เป็นชื่อเฉพาะ

Now at this point you're going to see a picture of Michelangelo.

ณ จุดนี้ คุณจะได้เห็นภาพผลงานของ มิเคลันเจโล่ (Michelangelo)

This is completely different than automobiles.

มันแตกต่างจากยานพาหนะโดยสิ้นเชิง

Automobiles are self-moving things, right? Elevators are automobiles.

ยานพาหนะคือสิ่งที่ขับเคลื่อนตัวเองได้ ใช่มั้ยครับ? ลิฟต์เป็นยานพาหนะ

And they're not very emotional; they solve a purpose;

แล้วมันก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับอารมณ์สักเท่าไหร่ พวกมันตอบโจทย์การใช้งานเท่านั้น

and certainly automobiles have been around for 100 years

และแน่นอนว่า ยานพาหนะมีมานานกว่าศตวรรษแล้ว

and have made our lives functionally a lot better in many ways;

และได้ทำให้ชีวิตของเราสะดวกสบายขึ้นในหลายแง่มุม

they've also been a real pain in the ass,

แต่ก็เป็นเรื่องชวนปวดเศียรเวียนเกล้าด้วยเช่นกัน

because automobiles are really the thing we have to solve.

เพราะยานพาหนะสร้างปัญหาให้เราต้องแก้เยอะไปหมด

We have to solve the pollution, we have to solve the congestion --

เราต้องแก้เรื่องมลพิษ เราต้องแก้เรื่องรถติด

but that's not what interests me in this speech.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมสนใจในเรื่องที่จะพูดในวันนี้

What interests me in this speech is cars. Automobiles may be what you use,

สิ่งที่ผมสนใจในเรื่องนี้คือรถครับ ยานพาหนะ อาจเป็นสิ่งที่คุณใช้งานเท่านั้น

but cars are what we are, in many ways.

แต่รถนั้น คือสิ่งที่เราเป็น ในหลายๆแง่มุม

And as long as we can solve the problems of automobiles,

และตราบใดที่เราแก้ปัญหาเรื่องยานพาหนะได้

and I believe we can, with fuel cells or hydrogen, like BMW is really hip on,

และผมก็เชื่อว่าเราจะทำได้ด้วยเซลล์เชิ้อเพลิง(Fuel Cell) หรือไฮโดรเจน อย่างที่ BMW กำลังทำอยู่

and lots of other things, then I think we can look past that

รวมถึงสิ่งอื่นๆอีกเยอะแยะ ผมเลยคิดว่าเราน่าจะข้ามเรื่องนั้นไปได้

and try and understand why this hook is in many of us --

แล้วพยายามมาทำความเข้าใจว่า ทำไมประเด็นนี้ข้องใจเราหลายๆคน

of this car-y-ness -- and what that means, what we can learn from it.

เรื่องของ "ความเป็นรถ" นี้ และความหมายของมัน เราจะเรียนรู้อะไรจากมันได้บ้าง

That's what I want to get to. Cars are not a suit of clothes;

นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะพูดถึง รถไม่ใช่เพียงเสื้อผ้าชุดหนึ่ง

cars are an avatar. Cars are an expansion of yourself:

รถเป็นสิ่งแทนตัวตนคุณ เป็นส่วนขยายของตัวคุณ

they take your thoughts, your ideas, your emotions, and they multiply it --

มันเอาความคิด ไอเดีย อารมณ์ของคุณ แล้วขยายมันออก

your anger, whatever. It's an avatar.

ความโกรธ อะไรก็ตาม มันเป็นสิ่งแทนตัวคุณ

It's a super-waldo that you happen to be inside of, and if you feel sexy,

มันเป็นหุ่นยนต์แขนควบคุมระยะไกลที่คุณเผอิญได้ไปอยู่ข้างใน ถ้าคุณรู้สึกเซ็กซี่

the car is sexy. And if you're full of road rage,

รถก็จะเซ็กซี่ และถ้าคุณเกรี้ยวกราดบนถนน

you've got a "Chevy: Like a Rock," right?

คุณก็จะต้องขับ "เชฟวี่: แกร่งดังหินผา" จริงมั้ยครับ?

Cars are a sculpture -- did you know this?

รถเป็นประติมากรรม คุณรู้แล้วใช่ไหม?

That every car you see out there is sculpted by hand.

ว่ารถทุกคันที่คุณเห็นนั้น ถูกปั้นด้วยมือนะครับ

Many people think, "Well, it's computers,

หลายคนจะคิดว่า "อืม.. ก็ใช้คอมพิวเตอร์

and it's done by machines and stuff like that."

แล้วมันประกอบเสร็จด้วยเครื่องกล อะไรแบบนั้นน่ะสิ"

Well, they reproduce it, but the originals are all done by hand.

ก็จริงครับ เครื่องกลต่างๆ ผลิตมันซ้ำขึ้นมา แต่ต้นแบบนั้นถูกทำขึ้นด้วยมือทั้งหมด

It's done by men and women who believe a lot in their craft.

มันถูกสร้างขึ้น ด้วยชายและหญิงที่เชื่อมั่นในฝีมือของพวกเขาอย่างมาก

And they put that same kind of tension into the sculpting of a car

และพวกเขาได้ใส่ความตั้งใจในการปั้นรถคันหนึ่งขึ้นมาเช่นเดียวกับ

that you do in a great sculpture that you would go and look at in a museum.

ที่คุณจะสร้างประติมากรรมชิ้นเลิศที่คุณจะไปดูในพิพิธภัณฑ์

That tension between the need to express, the need to discover,

แรงตึงระหว่าง การที่จะต้องแสดงออก ที่จะต้องค้นพบ

then you put something new into it,

แล้วใส่สิ่งใหม่ๆลงไป

and at the same time you have bounds of craftsmanship.

ในขณะเดียวกันก็มีข้อจำกัดทางหัตถศิลป์ต่างๆ

Rules that say, this is how you handle surfaces;

กฎต่างๆที่บอกว่า คุณต้องจัดการกับพื้นผิวเช่นไร

this is what control is all about; this is how you show you're a master of your craft.

การควบคุมเป็นเช่นนี้ นี่เป็นการแสดงฝีมือของคุณที่ฝึกฝนมา

And that tension, that discovery, that push for something new --

และแรงตึง การค้บพบนั้นเอง ที่ผลักดันให้เกิดสิ่งใหม่ๆ

and at the same time, that sense of obligation

และในเวลาเดียวกัน สำนึกของพันธะ

to the regards of craftsmanship --

ในด้านหัตถศิลป์

that's as strong in cars as it is in anything.

มีอิทธิพลในรถ เช่นเดียวกับสิ่งอื่นใด

We work in clay, which hasn't changed much

เราทำงานกับดินน้ำมัน ที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก

since Michelangelo started screwing around with it,

ตั้งแต่ มิเคลันเจโล่ ได้เริ่มเล่นกับมัน

and there's a very interesting analogy to that too.

และมันก็มีการเปรียบเทียบที่น่าสนใจอันหนึ่งเช่นกัน

Real quickly -- Michelangelo once said he's there to "discover the figure within," OK?

อย่างรวดเร็ว -- มิเคลันเจโล่ เคยกล่าวไว้ว่า เขามีชีวิตอยู่เพื่อ "ค้นพบรูปลักษณ์ที่อยู่ภายใน" โอเคมั้ยครับ?

There we go, the automobile.

นี่ไงล่ะ ยานพาหนะ

That was 100 years right there -- did you catch that?

นั่นเป็น 100 ปี ตามทันไหมครับ?

Between that one there, and that one there, it changed a lot didn't it?

ระหว่างภาพนี้ ถึงภาพนี้ มันเปลี่ยนไปมากใช่ไหม?

OK, it's not marketing; there's a very interesting car concept here,

โอเค มันไม่ใช่เรื่อง การตลาด มันมีแนวคิดของรถที่น่าสนใจมากตรงนี้

but the marketing part is not what I want to talk about here.

แต่ไม่ใช่เรื่องการตลาดหรอกครับที่ผมอยากพูดที่นี่

I want to talk about this.

ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับสิ่งนี้

Why it means you have to wash a car, what is it, that sensuality

ทำไมคุณถึงต้องล้างรถของคุณ ทำไมครับ การจับต้อง

you have to touch about it? That's the sculpture that goes into it. That sensuality.

คุณต้องสัมผัสมัน นั่นคือประติมากรรมที่เข้าไปข้างใน การได้จับต้องนั่นเอง

And it's done by men and women working just like this, making cars.

และมันสำเร็จด้วยหญิงและชายทำงานอย่างที่เห็น การสร้างรถ

Now this little quote about sculpture from Henry Moore,

นี่เป็นคำพูดสั้นๆเกี่ยวกับประติมากรรมของเฮนรี่ มัวร์

I believe that that "pressure within" that Moore's talking about --

ฉันเชื่อว่า "ความดันภายใน" นั้น ที่มัวร์พูดถึง --

at least when it comes to cars --

อย่างน้อยเมื่อมันเกี่ยวข้องกับรถ --

comes right back to this idea of the mean.

วนกลับมาสู่แนวคิดของความเป็นกลาง

It's that will to live, that need to survive, to express itself,

มันคือพลังที่จะมีชีวิต ที่จะอยู่รอด เพื่อสำแดงตัวมันออกมา

that comes in a car, and takes over people like me.

ที่รวมถึงรถ ที่ส่งผลถึงผู้คนเช่นผม

And we tell other people, "Do this, do this, do this," until this thing comes alive.

และเราก็บอกคนอื่นๆ "ทำสิ่งนี้ๆ" จนกระทั่งสิ่งนี้มีขึ้นมา

We are completely infected. And beauty can be the result

เราถูกครอบงำโดยสิ้นเชิง และผลลัพธ์ก็คือความสวยงาม

of this infectiousness; it's quite wonderful.

ของการครอบงำนี้ มันค่อนข้างมหัศจรรย์ทีเดียว

This sculpture is, of course, at the heart of all of it,

แน่นอนว่าประติมากรรมนี้ อยู่ที่หัวใจของมันทั้งหมด

and it's really what puts the craftsmanship into our cars.

และมันเป็นสิ่งที่นำศาสตร์แหล่งหัตถศิลป์ไปสู่รถ

And it's not a whole lot different, really, when they're working like this,

และมันก็ไม่ได้ต่างไปซะหมดจริงๆ เมื่อพวกเขาทำงานเช่นนี้

or when somebody works like this.

หรือเมื่อใครบางคนทำงานเช่นนี้

It's that same kind of commitment, that same kind of beauty.

มันเป็นพันธสัญญาแบบเดียวกัน ความงามแบบเดียวกัน

Now, now I get to the point. I want to talk about cars as art.

ผมก็จะเข้าเรื่อง ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับรถที่เป็นศิลปะ

Art, in the Platonic sense, is truth; it's beauty, and love.

ศิลปะ ตามแนวคิดของเพลโตแล้ว คือความจริง คือความงาม และความรัก

Now this is really where designers in car business diverge from the engineers.

และสิ่งนี้เอง ที่ฉีกนักออกแบบรถ ออกจากวิศวกร

We don't really have a problem talking about love.

เราไม่มีปัญหาในการพูดถึงความรัก

We don't have a problem talking about truth or beauty in that sense.

เราไม่มีปัญหาในการพูดถึงความจริงหรือความงามในความหมายนั้นเลย

That's what we're searching for --

นั่นเป็นสิ่งที่เรากำลังตามหา

when we're working our craft, we are really trying to find that truth out there.

เมื่อเราทำงานฝีมือของเรา เรากำลังตามหาความจริงนั้นอยู่

We're not trying to find vanity and beauty.

เราไม่ได้กำลังตามหาความภูมิใจอันสูงส่งและความงาม

We're trying to find the beauty in the truth.

เรากำลังตามหาความงามในความจริง

However, engineers tend to look at things a little bit more Newtonian,

อย่างไรก็ดี วิศวกรมักจะมองสิ่งต่างๆโดยใช้วิธีคิดแบบนิวตันมากกว่า

instead of this quantum approach.

แทนที่จะใช้วิธีคิดเชิงควอนตัม

We're dealing with irrationalisms,

เรากำลังจัดการกับผู้ไร้เหตุผลต่างๆ

and we're dealing with paradoxes that we admit exist,

และ เรากำลังจัดการกับความผิดปกติที่เรายอมรับว่ามันมีอยู่

and the engineers tend to look things a little bit more like

และวิศวกรพยายามจะมองสิ่งต่างๆแบบว่า

two and two is four, and if you get 4.0 it's better, and 4.000 is even better.

2 บวก 2 ได้ 4 และถ้าคุณได้ 4.0 ก็จะดีกว่า และ 4.0000 ก็ยิ่งดีไปอีก

And that sometimes leads to bit of a divergence

ซึ่งบางครั้ง ทำให้เราเบี่ยงเบนไปจาก

in why we're doing what we're doing.

สาเหตุที่ทำให้เราทำ ในสิ่งที่เราทำอยู่

We've pretty much accepted the fact, though,

แต่เราก็ค่อนข้างยอมรับความจริง

that we are the women in the organization at BMW --

ที่ว่าเราเป็นผู้หญิงในองค์กรที่ BMW

BMW is a very manly type business, -- men, men, men; it's engineers.

BMW เป็นธุรกิจแบบผู้ชาย ผู้ชายๆ มันคือวิศวกรนั่นเอง

And we're kind of the female side to that. That's OK,

และเราก็เป็นเหมือนด้านของผู้หญิง ณ จุดนั้น มันไม่เป็นไร

that's cool. You go off and be manly. We're going to be a little bit more female.

มันก็เจ๋งดี คุณออกไปทำงานแล้วก็เป็นผู้ชาย เราจะเป็นผู้หญิงสักหน่อย

Because what we're interested in is finding form that's more than just a function.

เพราะสิ่งที่เราสนใจคือการหารูปแบบ ที่มากกว่าเพียงการใช้งาน

We're interested in finding beauty that's more than just an aesthetic;

เราสนใจที่จะค้นหาความงามที่มากกว่าความสุนทรีย์

it's really a truth.

มันคือความจริงจริงๆ

And I think this idea of soul, as being at the heart of great cars,

และผมคิดว่าความคิดแห่งจิตนี้ ที่เป็นหัวใจของรถที่ยอดเยี่ยม,

is very applicable. You all know it. You know a car when you've seen it,

นั้นนำไปปรับใช้ได้จริง คุณทุกคนก็รู้ คุณรู้เกี่ยวกับรถเมื่อคุณเห็นมัน

with soul. You know how strong this is.

ด้วยจิต คุณรู้ว่ามันแข็งแรงเพียงใด

Well, this experience of love, and the experience of design, to me,

ประสบการณ์ของความรัก และการออกแบบ สำหรับผมนั้น

are interchangeable. And now I'm coming to my story.

เปลี่ยนกันได้ และก็มาถึงเรื่องราวของผม

I discovered something about love and design through a project called Deep Blue.

ผมค้นพบบางสิ่งเกี่ยวกับความรัก และการออกแบบผ่านโครงการชื่อ ดีพบลู (Deep Blue)

And first of all, you have to go with me for a second, and say,

และก่อนอื่น คุณต้องมากับผมสักครู่แล้วบอกว่า

you know, you could take the word "love" out of a lot of things in our society,

รู้ไหม คุณสามารถดึงคำว่ารักจากสิ่งต่างๆในสังคมของเรา

put the word "design" in, and it still works,

ใส่คำว่าออกแบบเข้าไป และมันก็จะยังใช้ได้อยู่

like this quote here, you know. It kind of works, you know?

เช่นคำพูดนี้ รู้ไหม มันค่อนข้างจะเข้าเลย รู้ไหม?

You can understand that. It works in truisms.

คุณเข้าใจมัน มันใช้ได้ในศาสตร์ของความจริง

"All is fair in design and war."

"ทุกอย่างยอมรับได้ เมื่อเป็นการออกแบบและอยู่ในสงคราม"

Certainly we live in a competitive society.

เห็นได้ชัดว่าเราอยู่ในสังคมที่มีการแข่งขันสูง

I think this one here, there's a pop song

ผมว่าอันนี้, มีเพลงป๊อปเพลงหนึ่ง

that really describes Philippe Starck for me, you know, this is like

ที่บรรยาย ฟิลลิป สตาร์ก สำหรับผมจริงๆ ประมาณว่า

you know, this is like puppy love, you know, this is cool right?

ความรักวัยเยาว์ รู้ไหม นี่มันเจ๋งใช่ไหมครับ?

Toothbrush, cool.

แปรงสีฟัน เจ๋งนะ

It really only gets serious when you look at something like this. OK?

มันจะเริ่มจริงจังขึ้นมาเมื่อคุณมองบางอย่างแบบนี้ โอเคไหม?

(Laughter)

(หัวเราะ)

This is one substitution that I believe

นี่เป็นการแทนที่อีกอันที่ผมเชื่อว่า

all of us, in design management, are guilty of.

เราทุกคน, ในการจัดการเกี่ยวกับการออกแบบ, มีความผิดอยู่

And this idea that there is more to love,

และความคิดที่ว่ายังมีอีกมากมายให้รัก

more to design, when it gets down to your neighbor, your other,

ให้ดีไซน์นี้,เมื่อมันลงไปถึงเพื่อนบ้านของคุณ คนอื่นๆรอบๆตัวคุณ

it can be physical like this, and maybe in the future it will be.

มันจะเป็นอะไรที่จับต้องได้, และในอนาคตอาจจะเป็นเช่นนั้น

But right now it's in dealing with our own people,

แต่ในตอนนี้ มันเป็นเรื่องของการจัดการกับคนของเราเอง

our own teams who are doing the creating. So, to my story.

ทีมของเราที่กำลังสร้างสรรผลงาน ดังนั้น มาสู่เรื่องของผม

The idea of people-work is what we work with here,

ความคิดของคน-ผลงาน คือสิ่งที่เราทำงานด้วยที่นี่

and I have to make a bond with my designers when we're creating BMWs.

และผมต้องสร้างสายสัมพันธ์กับนักออกแบบเมื่อพวกเราสร้างรถ BMW™

We have to have a shared intimacy, a shared vision --

เราต้องมีความใกล้ชิด, วิสัยทัศน์ร่วมกัน

that means we have to work as one family;

หมายความว่าเราต้องทำงานเป็นครอบครัวเดียวกัน

we have to understand ourselves that way.

เราต้องเข้าใจตัวเราเองเช่นนั้น

There's good times; there's interesting times;

มีทั้งช่วงเวลาดีๆ ช่วงเวลาที่น่าสนใจ

and there's some stress times too.

รวมถึงช่วงเวลาเครียดๆด้วย

You want to do cars, you've got to go outside.

ถ้าอยากจะผลิตรถ คุณต้องออกไปข้างนอก

You've got to do cars in the rain; you've got to do cars in the snow.

คุณต้องสร้างรถกลางสายฝน, คุณต้องสร้างรถกลางหิมะ

That's, by the way, is a presentation we made to our board of directors.

ซึ่งเป็นสิ่งที่เราเสนอต่อคณะกรรมการบริหาร

We haul their butts out in the snow, too. You want to know cars outside?

เราลากพวกเขาไปในหิมะด้วย อยากรู้จักรถข้างนอกไหม?

Well, you've got to stand outside to do this.

ก็... คุณต้องยืนอยู่ข้างนอกเพื่อจะทำอย่างนั้น

And because these are artists, they have very artistic temperaments.

และเพราะว่าคนเหล่านี้คือศิลปิน พวกเขามีความคิดจิตใจแบบศิลปินเอามากๆ

All right? Now one thing about art is, art is discovery,

ทีนี้ เรื่องหนึ่งเกี่ยวกับศิลปะก็คือ ศิลปะคือการค้บพบ

and art is discovering yourself through your art. Right?

และศิลปะก็คือ การค้นพบตัวคุณเองผ่านงานศิลปะของคุณ ใช่มั้ย?

And one thing about cars is we're all a little bit like Pygmalion,

และเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับรถก็คือเราคล้ายๆกับกษัตริย์พิ๊กมาเลี่ยน (Pygmalion) สักหน่อย

we are completely in love with our own creations.

เราหลงรักงานสร้างสรรค์ของเราจริงๆ

This is one of my favorite paintings, it really describes our relationship with cars.

นี่เป็นหนึ่งในภาพเขียนที่ผมชอบ, มันอธิบายความสัมพันธ์ของเรากับรถได้จริงๆ

This is sick beyond belief.

มันน่าขยะแขยงเกินกว่าที่จะเชื่อ

(Laughter)

(หัวเราะ)

But because of this, the intimacy with which we work together as a team

จากตรงนี้, ความกลมเกลียวที่เราทำงานด้วยกันเป็นทีม

takes on a new dimension, a new meaning.

จึงบังเกิดเป็นมิติใหม่, ความหมายใหม่

We have a shared center; we have a shared focus --

เรามีศูนย์กลางร่วมกัน เรามีจุดมุ่งหมายร่วมกัน

that car stays at the middle of all our relationships.

รถคันนั้นเป็นจุดกึ่งกลางระหว่างความสัมพันธ์ของเรา

And it's my job, in the competitive process, to narrow this down.

และมันก็เป็นงานของผม, ในกระบวนการที่แข่งขันกันสูง, เพื่อพูดในกรอบที่เล็กลง

I heard today about Joseph's death genes

วันนี้ผมได้ยินเกี่ยวกับยีนส์มรณะของโจเซฟ

that have to go in and kill cell reproduction.

ที่ต้องเข้าไปและหยุดการแตกตัวของเซลล์

You know, that's what I have to do sometimes.

รู้มั้ยว่านั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องทำในบางที

We start out with 10 cars; we narrow it down to five cars,

เราเริ่มด้วยรถ 10 คัน, เราคัดเอาไว้เหลือ 5 คัน

down to three cars, down to two cars, down to one car,

เหลือ 3 คัน, 2 คัน, จนเหลือ 1 คัน

and I'm in the middle of that killing, basically.

และผมก็อยู่ตรงกลางของการหยุดตรงนั้น, โดยพื้นฐาน

Someone's love, someone's baby.

ความรักของใครสักคน, ทายาทของใครสักคน

This is very difficult, and you have to have a bond with your team

นี่เป็นเรื่องยากมาก, และคุณต้องมีสายสัมพันธ์กับทีมของคุณ

that permits you to do this, because their life is wrapped up in that too.

ที่ให้คุณทำสิ่งนี้, เพราะชีวิตของพวกเขาก็ขึ้นกับสิ่งนั้นเช่นกัน

They've got that gene infected in them as well,

พวกเขามียีนส์นั้นในตัวเขาเช่นกัน

and they want that to live, more than anything else.

และพวกเขาก็อยากอยู่กับยีนส์นั้น, มากกว่าสิ่งอื่นใด

Well, this project, Deep Blue, put me in contact with my team

ก็... โปรเจ็กต์ "ดีพ บลู" นี้ ให้ผมได้รู้จักกับทีมของผม

in a way that I never expected, and I want to pass it on to you,

ในแนวทางที่ผมไม่เคยคาดฝัน และผมอยากจะส่งต่อไปให้คุณ

because I want you to reflect on this, perhaps in your own relationships.

เพราะผมอยากให้คุณสะท้อนตรงนี้ อาจจะเป็นในความสัมพันธ์ของคุณเอง

We wanted to a do a car which was a complete leap of faith for BMW.

เราอยากจะสร้างรถที่เป็นจุดเปลี่ยนสำหรับ BMW

We wanted to do a team which was so removed from the way we'd done it,

เราอยากจะสร้างทีมที่ฉีกกรอบเดิมๆที่เราเคยทำมา

that I only had a phone number that connected me to them.

ที่เรามีแค่เบอร์โทรศัพท์ไว้ติดต่อระหว่างผมกับพวกเขา

So, what we did was: instead of having a staff of artists that are just your wrist,

ดังนั้น, ที่เราทำคือแทนที่มีพนักงานนักออกแบบที่เป็นเพียงข้อมือของคุณ

we decided to free up a team of creative designers and engineers

เราตัดสินใจที่จะให้อิสระกับทีมของนักออกแบบครีเอทีฟ และวิศวกร

to find out what's the successor to the SUV phenomenon in America.

เพื่อที่จะค้นหาว่ารุ่นต่อไปของปรากฎการณ์ SUV ในอเมริกาจะเป็นอะไร

This is 1996 we did this project. And so we sent them off with this team name,

ตอนนั้นปี 1996 ที่เราทำโปรเจ็กต์นี้ แล้วเราเลยส่งพวกเขาออกไปกับทีมชื่อนี้

Deep Blue. Now many people know Deep Blue from IBM --

"ดีพ บลู" ทีนี้หลายคนคงจะรู้จักโปรเจ็กต์ "ดีพ บลู" ของ IBM

we actually stole it from them because we figured

ที่จริง เราขโมยชื่อนี้มา เพราะเรารู้ว่า

if anybody read our faxes they'd think we're talking about computers.

ถ้าใครมาแอบอ่านแฟกซ์ แล้วเขาจะต้องนึกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์แน่ๆ

It turned out it was quite clever because Deep Blue,

กลายเป็นว่าค่อนข้างจะฉลาด เพราะ ชื่อ "ดีพ บลู" นี้

in a company like BMW, has a hook -- "Deep Blue," wow, cool name.

ในบริษัทแบบ BMW นั้น ติดหูมาก -- "ดีพ บลู" ว้าว ชื่อเจ๋งเนอะ

So people get wrapped up in it. And we took a team of designers,

คนก็เลยสนใจ เราเอาทีมนักออกแบบ

and we sent them off to America. And we gave them a budget,

ส่งพวกเขาไปที่อเมริกา ให้เงินไป

what we thought was a set of deliverables,

ที่เราคิดคือ สิ่งที่ต้องได้กลับมา

a timetable, and nothing else.

คือตารางงาน และไม่มีอย่างอื่น

Like I said, I just had a phone number that connected me to them.

เหมือนที่ผมบอกไปแหละครับ ผมมีแค่เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดียวเอาไว้ติดต่อพวกเขา

And a group of engineers worked in Germany,

และกลุ่มวิศวกรที่ประเทศเยอรมัน

and the idea was they would work separately

ไอเดียก็คือว่า พวกเขาทำงานแยกกัน

on this problem of what's the successor to the SUV.

เพื่อหาคำตอบว่า อะไรจะเป็นรุ่นต่อไปของ SUV

They would come together, compare notes. Then they would work apart,

แล้วพวกเขาจะมารวมกัน มาดูโน๊ตต่างๆ แล้วแยกกันไปทำงาน

come together, and they would produce together

กลับมารวมกัน และสร้างผลงานร่วมกัน

a monumental set of diverse opinions that didn't pollute each other's ideas --

ความคิดเห็นที่แตกต่างแต่ไม่ขัดแย้งกัน

but at the same time came together and resolved the problems.

ในขณะเดียวกัน กลับมารวมกันแล้วแก้ปัญหา

Hopefully, really understand the customer at its heart,

โดยหวังว่า มันจะเข้าใจลูกค้าจริงๆ

where the customer is, live with them in America. So -- sent the team off,

ที่ลูกค้า ก็อยู่ด้วยกันกับพวกเขา ในอเมริกา เราก็ได้ส่งทีมออกไป

and actually something different happened. They went other places.

และก็มีสิ่งที่แปลกๆเกิดขึ้น พวกเขาออกไปที่ต่างๆ

(Laughter)

(หัวเราะ)

They disappeared, quite honestly, and all I got was postcards.

พวกเขาหายตัวไป จริงๆนะครับ และที่ผมได้กลับมาเพียงโปสการ์ด

Now, I got some postcards of these guys in Las Vegas,

ทีนี้ ผมได้โปสการ์ดของกลุ่มนี้จากลาสเวกัส

and I got some postcards of these guys in the Grand Canyon,

และก็ได้โปสการ์ดของกลุ่มนี้ที่แกรนด์แคนย่อน

and I got these postcards of Niagara Falls,

ได้โปสการ์ดจากน้ำตกในแองการ่า

and pretty soon they're in New York, and I don't know where else.

และในที่สุดพวกเขาก็อยู่ในนิวยอร์ก และผมก็ไม่รู้ที่อื่นอีก

And I'm telling myself, "This is going to be a great car,

ผมก็บอกตัวเองว่า "นี่จะต้องเป็นรถที่ยอดเยี่ยมแน่ๆ

they're doing research that I've never even thought about before."

พวกเขากำลังหาข้อมูลที่ผมไม่เคยคิดถึงมาก่อน"

Right? And they decided that instead of, like, having a studio,

ใช่มั้ยครับ? และพวกเขาก็ตัดสินใจ แทนที่จะใช้สตูดิโอหนึ่งห้อง

and six or seven apartments,

กับอพาร์ทเมนต์หก หรือ เจ็ดห้อง

it was cheaper to rent Elizabeth Taylor's ex-house in Malibu.

มันถูกกว่าที่จะเช่าบ้านเก่าของ อลิซาเบ็ต เทเล่อร์ในมาลิบู

And -- at least they told me it was her house,

แล้วก็ อย่างน้อยพวกเขาบอกผมว่ามันเป็นบ้านของเธอ

I guess it was at one time, she had a party there or something.

ผมว่ามันน่าจะมีครั้งนึง ที่เธอไปปาร์ตี้ที่นั่น หรือ อะไรซักอย่างนี่แหละ

But anyway, this was the house, and they all lived there.

แต่ ยังไงก็ดี บ้านหลังนี้แหละ พวกเขาก็พักที่นั่น

Now this is 24/7 living, half-a-dozen people who'd left their --

มันก็เป็นการอยู่ด้วยกัน ยี่สิบสี่ชม.ต่อวัน คนครึ่งโหลที่ได้ทิ้ง

some had left their wives behind and families behind,

ภรรยาและครอบครัวไว้ที่บ้าน

and they literally lived in this house

แล้วตัวเขาเองกลับมาอยู่ในบ้านนี้

for the entire six months the project was in America,

เวลาหกเดือนของโครงการอยู่ในอเมริกาทั้งหมด

but the first three months were the most intensive.

แต่สามเดือนแรกนั้น เข้มข้นที่สุด

And one of the young women in the project,

และผู้หญิงคนหนึ่งในโครงการ

she was a fantastic lady, she actually built her room in the bathroom.

เธอเป็นคนที่สุดยอด เธอสร้างห้องของเธอเองในห้องอาบน้ำ

The bathroom was so big, she built the bed over the bathtub --

ห้องน้ำนั้นใหญ่มาก เธอก็ทำเตียงไว้บนอ่างอาบน้ำ

it's quite fascinating.

ค่อนข้างน่าประทับใจ

On the other hand, I didn't know anything about this. OK?

ในอีกทางหนึ่ง ผมไม่รู้อะไรที่ว่ามานี่เลย โอเคไม๊ครับ?

Nothing. This is all going on, and all I'm getting is postcards

ไม่มีเลย ทุกอย่างก็ดำเนินไป ผมก็ได้รับแต่โปสการ์ด

of these guys in Las Vegas, or whatever,

จากคนจาก ลาสเวกัส หรือ ที่อื่นๆ

saying, "Don't worry Chris, this is really going to be good." OK?

บอกว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงนะคริส มันจต้องดีมากๆแน่ๆ" โอเคมั้ยครับ?

So my concept of what a design studio was probably --

ดังนั้น แนวคิดว่าดีไซน์สตูดิโอของผมควรเป็นอย่างไร จริงๆแล้ว

I wasn't up to speed on where these guys were.

อาจจะตามไอเดียพวกเขาไม่ทันซะแล้ว

However, the engineers back in Munich

อย่างไรก็ดี ทีมวิศวกรที่มิวนิก

had taken on this kind of Newtonian solution,

ได้ใช้แนวทางแบบนิวตัน

and they were trying to find how many cup holders

และพวกเขาก็พยายามหาว่า จะมีที่วางแก้วกี่อัน

can dance on the head of a pin, and, you know,

ที่จะเต้นบนหัวเข็มหมุด (แก้ปัญหาที่หาคำตอบไม่ได้) ต่างๆ

these really serious questions that are confronting the modern consumer.

เหล่านี้คือปัญหาที่ผู้บริโภครุ่นใหม่เจอ

And one was hoping that these two teams would get together,

แล้วก็หวังว่า สองทีมนี้จะมารวมกัน

and this collusion of incredible creativity,

แล้วการประสานงานของความคิดสร้างสรรค์ที่สุดยอดนี้

under these incredible surroundings,

ในสภาพแวดล้อมที่สุดยอด

and these incredibly stressed-out engineers,

และวิศวกรที่เครียดอย่างมากนี้

would create some incredible solutions.

จะสร้างผลงานที่สุดยอดออกมา

Well, what I didn't know was, and what we found out was --

ที่จริงแล้ว ที่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังก็คือ

these guys, they can't even like talk to each other under those conditions.

คนเหล่านั้น คุยกันไม่ได้เลยในสภาพนั้น

You get a divergence of Newtonian and quantum thinking at that point,

คุณจะเห็นความแตกแยกของแนวคิดแบบนิวตัน กับแบบควอนตั้ม ณ ตอนนั้น

you have a split in your dialog that is so deep, and so far,

มันมีช่องว่างในบทสนทนา ที่ลึกและไกลเกิน

that they cannot bring this together at all.

ที่พวกเขาไม่สามารถดึงมาให้บรรจบกันได้เลย

And so we had our first meeting, after three months, in Tiburon,

แล้วเราก็มีประชุมครั้งแรก หลังจาก สามเดือนผ่านไปที่ทิบูรอน

which is just up the road from here -- you know Tiburon?

ที่ขึ้นไปจากตรงนี้นิดเดียว รู้จักทิบูรอนไหมครับ?

And the idea was after the first three months of this independent research

ไอเดียก็คือว่า สามเดือนแรกของการหาข้อมูลโดยอิสระเนี่ย

they would present it all to Dr. Goschel --

พวกเขาต้องนำเสนอกับดร.โกเชล (Dr. Goschel)

who is now my boss, and at that time he was co-mentor on the project --

คนที่เป็นเจ้านายผมตอนนี้ และในตอนนั้นเขาเป็นพี่เลี้ยงร่วมของโครงการ

and they would present their results.

และพวกเขาจะนำเสนอผลงาน

We would see where we were going,

เราจะได้เห็นว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปที่ไหน

we would see the first indication of what could be

เราะได้เห็นข้อบ่งชี้อันแรกสุด

the successive phenomenon to the SUV in America.

ว่าปรากฏการณ์ต่อไปของ SUV ในอเมริกาจะมีหน้าตาอย่างไร

And so I had these ideas in my head, that this is going to be great.

และผมก็คิดอย่างนี้ในหัว นี่จะต้องยอดเยี่ยมแน่ๆ

I mean, I'm going to see so much work, it's so intense --

หมายความว่า ผมจะต้องเห็นผลงานมากมาย ที่เข้มข้นมากๆ

I know probably Las Vegas meant a lot about it,

ผมว่า ลาสเวกัสอาจจะมีผลกับมันมากแน่ๆ

and I'm not really sure where the Grand Canyon came in either --

และผมก็ไม่แน่ใจว่าแกรนด์แคนย่อนจะเข้ามาตรงไหนเช่นกัน

but somehow all this is going to come together,

แต่ทั้งหมดนี้จะเข้ามารวมกัน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

and I'm going to see some really great product.

และผมจะได้เห็นผลิตภัณฑ์ที่ยอดเยี่ยมมากๆ

So we went to Tiburon, after three months,

เราก็ไปที่ทิบูรอนหลังจากสามเดือน

and the team had gotten together the week before,

ทีมก็มาเจอกันก่อนนั้นหนึ่งสัปดาห์

many days ahead of time.

หลายวันก่อนวันนั้น

The engineers flew over, and designers got together with them,

วิศวกรก็บินมา นักออกแบบก็ไปเจอเขา

and they put their presentation together.

แล้วพวกเขาก็เอาพรีเซนต์มารวมกัน

Well, it turns out that the engineers hadn't done anything.

เรื่องก็คือว่า วิศวกรไม่ได้ทำอะไรเลย

And they hadn't done anything because --

และพวกเขาไม่ได้ทำอะไรเพราะว่า

kind of, like in car business, engineers are there to solve problems,

ประมาณว่า เหมือนในธุรกิจรถ วิศวกรจะเป็นคนแก้ปัญหาต่างๆ

and we were asking them to create a problem.

และเราได้บอกให้พวกเขาเป็นคนสร้างปัญหา

And the engineers were waiting for the designers to say,

แต่วิศวกรก็ได้แต่รอให้นักออกแบบออกมาบอกว่า

"This is the problem that we've created, now help us solve it."

"เรามีปัญหานี้ มาช่วยเราแก้มันหน่อยซิ"

And they couldn't talk about it. So what happened was,

พวกเขาก็เลยพูดเกี่ยวกับมันไม่ได้เลย สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

the engineers showed up with nothing.

วิศวกรมาโดยที่ไม่มีอะไร

And the engineers told the designers,

วิศวกรก็บอกพวกนักออกแบบว่า

"If you go in with all your stuff, we'll walk out,

"ถ้าพวกคุณเข้าไปพร้อมของของคุณ เราจะไม่เข้าร่วมกันนำเสนอ

we'll walk right out of the project."

แล้วเราจะถอนตัวจากโครงการ"

So I didn't know any of this,

ผมก็ไม่รู้อะไรพวกนี้เลย

and we got a presentation that had an agenda, looked like this.

และเราก็มีการนำเสนอที่มีวาระ ดูคล้ายๆอย่างนี้

There was a whole lot of dialog.

มันมีข้อความมากมาย

We spent four hours being told all about vocabulary

เราใช้เวลาสี่ชั่วโมงพูดเกี่ยวกับคำศัพท์ต่างๆ

that needs to be built between engineers and designers.

ที่จะต้องสร้างขึ้นระหว่าง วิศวกรกับนักออกแบบ

And here I'm expecting at any moment, "OK, they're going to turn the page,

แล้วผมคิดอยู่ตลอด "โอเค พวกเขาจะต้องเปลี่ยนหน้า

and I'm going to see the cars, I'm going to see the sketches,

แล้วผมก็จะเห็นรถ ผมจะเห็นแบบ

I'm going to see maybe some idea of where it's going."

ผมจะเห็นแนวคิดว่ามันไปถึงไหนแล้ว"

Dialog kept on going, with mental maps of words, and pretty soon

ข้อความดำเนินต่อไป มีแต่แผนภาพความคิดของศัพท์ต่างๆ และในไม่ช้า

it was becoming obvious that instead of being dazzled with brilliance,

มันแน่นอนแล้วว่า แทนที่จะถูกทำให้พิศวงงงงวยด้วยผลงานที่ชาญฉลาด

I was seriously being baffled with bullshit.

ผมถูกทำให้สับสนด้วยอะไรก็ไม่รู้

And if you can imagine what this is like,

ถ้าคุณนึกภาพออกว่านั่นเป็นอย่างไร

to have these months of postcard indication of how great this team is working,

เมื่อมีเวลาเป็นเดือนที่มีโปสการ์ดมาแสดงว่าทีมได้ทำงานยอดเยี่ยมแค่ไหน

and they're out there spending all this money, and they're learning,

และพวกเขาออกไปใช้เงิน และเรียนรู้

and they're doing all this stuff.

และทำงานต่างๆนี้

I went fucking ballistic, right? I went nuts.

ผมโกรธอย่างบ้าคลั่ง ผมบ้าไปเลย

You can probably remember Tiburon, it used to look like this.

คุณอาจจะจำทิบูรอนได้ มันเคยมีหน้าตาอย่างนี้

After four hours of this, I stood up, and I took this team apart.

หลังจากสี่ชั่วโมง ผมยืนขึ้น และแยกทีมออก

I screamed at them, I yelled at them, "What the hell are you doing?

ผมตะโกนดังลั่น ผมแผดเสียง "พวกคุณทำบ้าอะไรกันอยู่?"

You're letting me down, you're my designers,

คุณทำผมผิดหวัง คุณเป็นนักออกแบบของผม

you're supposed to be the creative ones,

คุณควรจะเป็นคนที่มีความคิดสร้างสรรค์

what the hell is going on around here?"

มันเกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่?

It was probably one of my better tirades, I have some good ones,

มันอาจจะเป็นคำด่าที่ดีกว่าของผม ผมมีอันดีๆอยู่

but this was probably one of my better ones. And I went into these people;

แต่อันนี้อาจจะเป็นอันที่ดีกว่า แล้วผมก็ด่าไปเป็นฉากๆเลย

how could they take BMW's money,

พวกเขาเอาเงิน BMW ไปได้อย่างไร

how could they have a holiday for three months and produce nothing, nothing?

พวกเขาได้วันหยุดสามเดือนแล้วไม่ทำอะไรออกมาเลย ไม่มีเลย

Because of course they didn't tell us that they had three station wagons

เพราะว่าพวกเขาไม่ได้บอกเราว่า พวกเขามีรถสามคัน

full of drawings, model concepts, pictures -- everything I wanted,

เต็มไปด้วยภาพร่าง, โมเดล, รูปภาพ ทุกอย่างที่ผมต้องการ

they'd locked up in the cars, because they had shown solidarity with the engineers --

มันถูกล๊อกอยู่ในรถ เพราะพวกเขาได้แสดงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกับทีมวิศวกร

and they'd decided not to show me anything,

แล้วก็ตัดสินใจจะไม่โชว์อะไรให้ผมดูเลย

in order to give the chance for problem solving a chance to start,

เพื่อที่จะให้โอกาสผู้แก้ปัญหาได้เริ่ม

because they hadn't realized, of course,

เพราะพวกเขาไม่รู้เลยว่า

that they couldn't do problem creating.

พวกเขา ไม่สามารถสร้างปัญหาได้

So we went to lunch --

แล้วเราก็ไปทานอาหารเที่ยง

(Laughter)

(หัวเราะ)

And I've got to tell you, this was one seriously quiet lunch.

แล้วผมต้องบอกคุณว่า นี่เป็นมื้อเที่ยงที่เงียบมากๆ

The engineers all sat at one end of the table,

วิศวกรนั่งฝั่งนึงของโต๊ะ

the designers and I sat at the other end of the table, really quiet.

นักออกแบบกับผมนั่งอีกฝั่งนึง เงียบมากๆ

And I was just fucking furious, furious. OK?

แล้วผมก็หัวเสียมากๆ มากๆ โอเคมั้ยครับ?

Probably because they had all the fun and I didn't, you know.

อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาได้สนุกกันมาก แต่ผมไม่

That's what you get furious about right?

เจอแบบนี้ คุณก็คงหัวเสียเหมือนกัน ใช่มั้ยครับ?

And somebody asked me about Catherine, my wife, you know,

แล้วใครบางคนก็ถามผมเกี่ยวกับแคทเธอรีน ภรรยาผม

did she fly out with me or something?

ว่าเธอบินมากับผมหรือเปล่า ประมาณนั้น

I said, "No," and it triggered a set of thoughts about my wife.

ผมบอกไปว่า "ไม่" แล้วมันก็สะกิดความคิดก้อนหนึ่งเกี่ยวกับภรรยาของผม

And I recalled that when Catherine and I were married,

แล้วผมก็จำขึ้นมาได้ว่า ตอนที่แคทเธอรีนกับผมแต่งงานกัน

the priest gave a very nice sermon, and he said something very important.

หลวงพ่อเทศนาได้น่าฟังมาก ท่านพูดบางอย่างซึ่งสำคัญมาก

He said, "Love is not selfish," he said,

ท่านบอกว่า "ความรักคือการไม่เห็นแก่ตัว" ท่านพูดว่า

"Love does not mean counting how many times I say, 'I love you.'

"ความรักไม่ได้มานับว่าเราบอกรักกี่ครั้ง

It doesn't mean you had sex this many times this month,

ไม่ได้หมายความว่า เรามีเซ็กส์กัน เท่านี้เดือนนี้

and it's two times less than last month,

แล้วมันน้อยกว่าเดือนที่แล้วสองครั้ง

so that means you don't love me as much.

แปลว่าคุณไม่ได้รักผมเท่าเดิม

Love is not selfish." And I thought about this, and I thought,

ครวามรักคือต้องไม่เห็นแก่ตัว" แล้วผมก็คิดเรื่องนี้ ผมคิดว่า

"You know, I'm not showing love here. I'm seriously not showing love.

"รู้ไหม, ผมไม่ได้แสดงความรัก ณ จุดนี้ ผมไม่ได้แสดงความรักเลย

I'm in the air, I'm in the air without trust.

ผมอยู่ในอากาศ ในอากาศโดยปราศจากความเชื่อใจกัน

This cannot be. This cannot be that I'm expecting a certain number of sketches,

เป็นอย่างนี้ไม่ได้หรอก เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะคาดหวังภาพสเก็ตช์จำนวนเท่านี้

and to me that's my quantification method for qualifying a team.

สำหรับผม มันเป็นวิธีทางตัวเลขที่จะบอกคุณภาพของทีม

This cannot be."

เป็นอย่างนี้ไม่ได้แล้ว"

So I told them this story. I said, "Guys, I'm thinking about something here,

ผมเลยเล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟัง ผมบอกไปว่า "นี่ผมนึกถึงเรื่องบางอย่างอยู่

this isn't right. I can't have a relationship with you guys

นี่ไม่ถูกนะ ผมไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์กับพวกคุณ

based on a premise that is a quantifiable one.

ด้วยคำสัญญาที่เป็นตัวเลข

Based on a dictate premise that says, 'I'm a boss, you do what I say, without trust.'"

บนพื้นฐานของสัญญาที่กำหนดมาว่า ผมเป็นเจ้านาย คุณทำตามที่ผมบอก โดยปราศจากความเชื่อใจกัน"

I said "This can't be."

ผมบอกว่า "เป็นอย่างนี้ไม่ได้"

Actually, we all broke down into tears, to be quite honest about it,

จริงๆแล้ว ถ้าให้พูดจริงๆ เราทุกคนร้องไห้หมด

because they still could not tell me how much frustration they had built up

เพราะพวกเขาก็ยังบอกผมไม่ได้ ถึงความคับแค้นใจในตัวเขา

inside of them, not being able to show me what I wanted,

ในตัวเขา ที่ไม่สามารถจะให้ผมดูสิ่งที่ผมอยากเห็น

and merely having to ask me to trust them that it would come.

เพียงแต่ต้องบอกให้ผมเชื่อในตัวเขาว่ามันจะออกมาแน่ๆ

And I think we felt much closer that day,

แล้วผมก็คิดว่าเราสนิทกันขึ้นมากวันนั้น

we cut a lot of strings that didn't need to be there,

เราตัดพันธะมากมายที่ไม่จำเป็น

and we forged the concept for what real team and creativity is all about.

เราได้สร้างแนวคิดว่าการทำงานเป็นทีมคิดสร้างสรรค์จริงๆแล้วควรเป็นอย่างไร

We put the car back at the center of our thoughts, and we put love,

เรากลับมาร่วมกันระดมความคิดเรื่องรถกันอีกครั้ง และเราใส่ความรัก

I think, truly back into the center of the process.

ตามที่ผมคิดนะ ลงไปในใจกลางของกระบวนการโดยแท้จริง

By the way, that team went on to create six different concepts

อย่างไรก็ดี ทีมก็ได้สร้างแนวคิดใหม่ ถึงหกแบบ

for the next model of what would be the proposal

เกี่ยวกับโมเดลที่จะถูกเสนอให้เป็นรุ่นต่อไป

for the next generation after SUVs in America.

เป็นรถ SUV รุ่นต่อไปในอเมริกา

One of those was the idea of a crossover coupes --

หนึ่งในนั้นคือไอเดียที่คูเป้ลูกผสม

you see it downstairs, the X Coupe -- they had a lot of fun with that.

ลงไปดูได้ข้างล่างเจ้าเอ็กซ์ คูเป้ พวกเขาได้สนุกกับมันอย่างมาก

It was the rendition of our motorcycle,

มันเป็นรถมอเตอร์ไซค์แบบของเรา

the GS, as Carl Magnusson says, "brute-iful,"

GS, ที่ คาร์ล แม็กนุสซัน (Carl Magnusson) บอกว่า "บรุตติฟุล"

as the idea of what could be a motorcycle, if you add two more wheels.

จากไอเดียที่ว่ามอเตอร์ไซด์จะเป็นเช่นไร ถ้าคุณเพิ่มไปอีกสองล้อ

And so, in conclusion, my lesson that I wanted to pass on to you,

และเช่นกัน เพื่อเป็นการสรุป บทเรียนที่ผมอยากจะส่งต่อให้คุณทุกคน

was this one here. I'm also going to steal a little quote out of "Little Prince."

คือตรงนี้ ผมจะขโมยข้อความสั้นๆจากหนังสือ "เจ้าชายน้อย"

There's a lot to be said about trust and love,

มันมีเรื่องให้พูดมากมายเกี่ยวกับความไว้เนื้อเชื่อใจและความรัก

if you know that those two words are synonymous for design.

ถ้าคุณรู้ว่าคำคำนั้นมันเป็นคำเดียวกันกับคำว่าการออกแบบ

I had a very, very meaningful relationship with my team that day,

ผมได้มีสายสัมพันธ์ที่มีความหมายยิ่งกับทีมของผมวันนั้น

and it's stayed that way ever since.

และมันก็เป็นเช่นนั้นตลอดมา

And I hope that you too find that there's more to design,

และผมหวังว่า คุณจะเห็นเช่นกันว่า มันมีอีกมากมายให้ ออกแบบ

and more towards the art of the design, than doing it yourself.

และมากกว่า ในศิลปะแห่งการออกแบบ แทนที่คุณจะทำมันซะเอง

It's true that the trust and the love, that makes it worthwhile.

มันเป็นความจริง ที่ว่าความไว้เนื้อเชื่อใจ และความรักนี่แหละที่ทำให้มันมีคุณค่า

Thanks so much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)