America’s Forgotten Working Class | J.D. Vance | TED

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Rawee Ma

I remember the very first time I went to a nice restaurant,

ผมจำได้ครั้งเริ่มแรกที่ผมเข้าไปใน ร้านอาหารชั้นดี

a really nice restaurant.

ร้านอาหารที่ดีจริง ๆ

It was for a law firm recruitment dinner,

งานเลี้ยงรับพนักงานใหม่ บริษัทที่ปรึกษากฎหมาย

and I remember beforehand the waitress walked around

ผมจำได้ว่า ก่อนเวลาอาหาร สาวเสริฟเดินไปรอบ ๆ

and asked whether we wanted some wine,

และถามว่า เราต้องการดื่มไวน์หรือไม่

so I said, "Sure, I'll take some white wine."

ผมจึงบอกไปว่า "แน่นอนครับ ผมจะดื่มไวน์ขาว"

And she immediately said,

เธอก็ตอบกลับมาทันทีทันใดว่า

"Would you like sauvignon blanc or chardonnay?"

"คุณต้องการโซวินยองบลังค์ หรือ ชาร์ดอนเน่ย์คะ"

And I remember thinking,

และผมก็จำได้ว่า นิ่งคิดอยู่ว่า

"Come on, lady, stop with the fancy French words

"เอาเถอะ หยุดพูดภาษาฝรั่งเศสหรู ๆ นั่นเถอะ

and just give me some white wine."

แล้วก็เอาแค่ไวน์ขาวมาให้ผมก็พอ"

But I used my powers of deduction

แต่ผมก็ใช้พลังความคิดอนุมานของผม

and recognized that chardonnay and sauvignon blanc

และนึกออกว่าชาร์ดอนเนย์ และโซวินยองบลังค์

were two separate types of white wine,

เป็นชนิดของไวน์ขาวที่ต่างกัน

and so I told her that I would take the chardonnay,

ผมจึงบอกเธอไปว่า ผมอยากจะได้ชาร์ดอนเนย์

because frankly that was the easiest one to pronounce for me.

เพราะพูดกันตามตรงแล้ว มันออกเสียงได้ง่ายที่สุด

So I had a lot of experiences like that

ครับ ผมมีประสบการณ์แบบนั้นมากมาย

during my first couple of years as a law student at Yale,

ในช่วงระหว่างสองปีแรก ในฐานะนักศึกษากฎหมายที่เยล

because, despite all outward appearances, I'm a cultural outsider.

เพราะว่า แม้สภาพภายนอกทั้งหมดจะไม่บ่งบอก ผมเองนั้นเป็นคนนอกวัฒนธรรม

I didn't come from the elites.

ผมไม่ได้มาจากคนชั้นสูง

I didn't come from the Northeast or from San Francisco.

ผมไม่ได้มาจากภาคภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หรือจากซานฟรานซิสโก

I came from a southern Ohio steel town,

ผมมาจากเมืองเหล็ก ทางตอนใต้ของรัฐโอไฮโอ

and it's a town that's really struggling in a lot of ways,

และเป็นเมืองที่ดิ้นรนเป็นอย่างยิ่ง ในเรื่องมากมาย

ways that are indicative of the broader struggles

เรื่องที่เป็นตัวชี้บอกถึงการดิ้นรน ที่กว้างใหญ่กว่า

of America's working class.

ของชนชั้นแรงงานของอเมริกา

Heroin has moved in,

เฮโรอีนได้เข้ามาแล้ว

killing a lot of people, people I know.

ฆ่าคนไปมากมาย คนที่ผมรู้จัก

Family violence, domestic violence, and divorce have torn apart families.

ความรุนแรงในครอบครัว ความรุนแรงในบ้าน และการหย่าร้างได้ทำให้ครอบครัวขาดวิ่น

And there's a very unique sense of pessimism that's moved in.

และมีความรู้สึกในแง่ร้ายที่ไม่เหมือนใคร ๆ อยู่มาก ๆ ก็เคลื่อนเข้ามา

Think about rising mortality rates in these communities

ลองคิดถึงอัตราการเสียชีวิตที่สูงขึ้น ในชุมชนเหล่านี้

and recognize that for a lot of these folks,

และยอมรับว่าสำหรับคนเหล่านี้จำนวนมาก

the problems that they're seeing

ปัญหาที่พวกเขากำลังเห็นอยู่นั้น

are actually causing rising death rates in their own communities,

จริง ๆ แล้ว เป็นเหตุให้อัตราการตายเพิ่มขึ้น ในชุมชนของพวกเขาเอง

so there's a very real sense of struggle.

ดังนั้น จึงมีความรู้สึกจริงจังอย่างมาก ของการดิ้นรน

I had a very front-row seat to that struggle.

ผมมีที่นั่งอยู่แถวหน้าสุด ในเรื่องการดิ้นรนนั้น

My family has been part of that struggle for a very long time.

ครอบครัวผมเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้ดิ้นรน มาเป็นเวลานานมากแล้ว

I come from a family that doesn't have a whole lot of money.

ผนมาจากครอบครัวที่ไม่ได้มีเงินมากมายนัก

The addiction that plagued my community

การติดยาเสพติดที่ระบาดอยู่ ภายในชุมชนของผมนั้น

also plagued my family, and even, sadly, my own mom.

ยังระบาดเข้ามาในครอบครัวผม จนกระทั่งถึง น่าเศร้าครับ แม่ของผมเอง

There were a lot of problems that I saw in my own family,

มีปัญหามากมาย ที่ผมเห็นในครอบครัวของผมเอง

problems caused sometimes by a lack of money,

ปัญหาซึ่งบางครั้งมีสาเหตุมาจากการขาดเงิน

problems caused sometimes by a lack of access to resources and social capital

ปัญหาซึ่งบางครั้งมีสาเหตุมาจาก การเข้าไม่ถึงแหล่งทรัพยากร และทุนทางสังคม

that really affected my life.

ซึ่งส่งผลกระทบต่อชีวิตของผมอย่างแท้จริง

If you had looked at my life when I was 14 years old

หากคุณได้มองเห็นชีวิตของผม ตอนอายุ 14 ปี

and said, "Well, what's going to happen to this kid?"

และพูดว่า"แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับเด็กคนนี้นะ"

you would have concluded that I would have struggled

คุณก็น่าจะสรุปว่า ผมก็จะต้องดิ้นรนต่อสู้

with what academics call upward mobility.

กับสิ่งนักวิชาการเรียกว่า การเลื่อนฐานะขึ้นไป

So upward mobility is an abstract term,

การเลื่อนฐานะขึ้นไป จึงเป็นคำนามธรรม

but it strikes at something that's very core

แต่มันกระทบไปที่บางอย่างที่เป็นแก่นแท้จริง

at the heart of the American Dream.

ที่หัวใจของอเมริกันดรีม

It's the sense,

มันเป็นความรู้สึกเช่นนั้น

and it measures whether kids like me

และมันวัดว่า เด็ก ๆ อย่างผม

who grow up in poor communities are going to live a better life,

ซึ่งเติบโตมาในชุมชนที่ยากจน กำลังจะมีชีวิตที่ดีขึ้น

whether they're going to have a chance to live a materially better existence,

ไม่ว่าพวกเขาจะมีโอกาสดำรงชีวิตอยู่ ที่ดีขึ้นในเชิงวัตถุ

or whether they're going to stay in the circumstances where they came from.

หรือไม่ว่าพวกเขาจะยังอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิม ที่เขาดำรงชีวิตมา

And one of the things we've learned, unfortunately,

สิ่งหนึ่งที่เราได้เรียนรู้คือ โชคไม่ดีครับ

is that upward mobility isn't as high as we'd like it to be in this country,

การไต่เต้าทางชนชั้น ให้ไปเป็นชนชั้นสูง เท่ากับที่เราอยากจะให้มันเป็น

and interestingly, it's very geographically distributed.

และที่น่าสนใจ มันเป็นการกระจาย เชิงภูมิศาสตร์เป็นอย่างยิ่ง

So take Utah, for instance.

ครับ ลองดูรัฐยูท่าห์ เป็นตัวอย่าง

In Utah a poor kid is actually doing OK,

ในรัฐยูท่าห์เด็กยากจนนั้น จริง ๆ ก็ไปได้ดี

very likely to live their share and their part in the American Dream.

น่าจะเป็นอย่างยิ่งว่า จะมีชีวิตอยู่ ได้รับส่วนแบ่งเป็นส่วนหนึ่ง ในอเมริกันดรีม

But if you think of where I'm from,

แต่ถ้าคุณคิดถึงแหล่งที่ผมอาศัยอยู่

in the South, in Appalachia, in southern Ohio,

ทางตอนใต้ ในแอพพาลาเชีย ตอนใต้ของรัฐโอไฮโอ

it's very unlikely that kids like that will rise.

ไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างยิ่ง ที่เด็ก ๆ พวกนั้นจะเป็นชนชั้นสูงได้

The American Dream in those parts of the country

อเมริกันดรีม ในส่วนนั้นของประเทศ

is in a very real sense just a dream.

ในความเข้าใจที่แท้จริงแล้ว เป็นแค่ความฝัน

So why is that happening?

ทำไมสิ่งนั่นจึงกำลังเกิดขึ้น

So one reason is obviously economic or structural.

ครับ เหตุผลหนึ่งเห็นชัดเจน คือ เศรษฐกิจ หรือโครงสร้าง

So you think of these areas.

ดังนั้น คุณคิดถึงพื้นที่เหล่านี้

They're beset by these terrible economic trends,

พวกเขาถูกรุมเร้าไปด้วย แนวโน้มทางเศรษฐกิจที่ยํ่าแย่

built around industries like coal and steel

ถูกสร้างขึ้นล้อมรอบอุตสาหกรรม เช่น ถ่านหินและเหล็กกล้า

that make it harder for folks to get ahead.

ทำให้ยากยิ่งขึ้นที่ชาวบ้านจะก้าวหน้าได้

That's certainly one problem.

นั่นแน่นอน เป็นปัญหาหนึ่ง

There's also the problem of brain drain, where the really talented people,

ยังมีปัญหาสมองไหลอีกด้วย เมื่อคนที่มีพรสวรรค์แท้จริงนั้น

because they can't find high-skilled work at home,

เพราะว่าเขาไม่สามารถได้ทำงานทักษะสูง ๆ ที่บ้านเกิด

end up moving elsewhere,

ลงท้ายก็ต้องย้ายไปที่อื่น

so they don't build a business or non-profit where they're from,

พวกเขาจึงไม่ได้สร้างธุรกิจ หรือองค์กรการกุศล ที่บ้านเกิด

they end up going elsewhere and taking their talents with them.

ลงท้ายก็ไปที่อื่น และเอาพรสวรรค์ของเขา ไปด้วย

There are failing schools in a lot of these communities,

มีโรงเรียนที่ล้มเหลวในชุมชนเหล่านี้ เป็นจำนวนมาก

failing to give kids the educational leg up

ล้มเหลวที่จะช่วยเด็กพัฒนาการศึกษาให้ดีขึ้น

that really makes it possible for kids to have opportunities later in life.

ซึ่งแท้จริง จะทำให้โอกาสที่ดี ๆ เป็นไปได้ สำหรับเด็ก ๆ ต่อไปในชีวิต

These things are all important.

สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดนั้นสำคัญ

I don't mean to discount these structural barriers.

ผมไม่ได้หมายถึงการละเลยความสำคัญ ของอุปสรรคโครงสร้าง

But when I look back at my life and my community,

แต่เมื่อมองย้อนไปในชีวิตผม และชุมชนของผม

something else was going on, something else mattered.

มีอย่างอื่นเกิดขึ้นพร้อมกันไปด้วย อย่างอื่นที่สำคัญ

It's difficult to quantify, but it was no less real.

ยากที่จะรู้ว่ามากน้อยเพียงใด แต่มันก็เป็นความจริง

So for starters, there was a very real sense of hopelessness

สำหรับผู้ที่มาเริ่มทำ จึงมีความรู้สึกถึง ความสิ้นหวังแท้จริงอย่างมาก

in the community that I grew up in.

ในชุมชนที่ผมเติบโตขึ้นมา

There was a sense that kids had that their choices didn't matter.

รู้สึกได้ว่า เด็ก ๆ รู้ว่าทางเลือกของเขา ไม่มีความสำคัญอะไร

No matter what happened, no matter how hard they worked,

ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วก็ตาม จะทำงานหนักเท่าใดแล้วก็ตาม

no matter how hard they tried to get ahead,

ไม่ว่าจะพยายามอย่างหนัก เพื่อไปข้างหน้าเท่าใด

nothing good would happen.

จะไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น

So that's a tough feeling to grow up around.

นั่นจึงเป็นความรู้สึกถึงความยากลำบาก ที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมนั้น

That's a tough mindset to penetrate,

เป็นความเชื่อที่ฝังอยู่ ซึ่งยากที่จะก้าวผ่านพ้นไปได้

and it leads sometimes to very conspiratorial places.

และบางครั้งมันก็นำไปยังสถานที่ ซึ่งชวนให้สมรู้ร่วมคิดกันทำผิดอย่างยิ่ง

So let's just take one political issue that's pretty hot,

ค่รับ เราลองมาดูปัญหาการเมือง ซึ่งกำลังร้อนแรงอยู่

affirmative action.

คือ การยืนยันสิทธิประโยชน์

So depending on your politics, you might think that affirmative action

ครับ มันขึ้นอยู่กับการเมืองของคุณ คุณอาจคิดว่า การยืนยันสิทธิประโยชน์

is either a wise or an unwise way to promote diversity in the workplace

เป็นวิธีที่ฉลาดหรือไม่ฉลาดก็ได้ ที่จะสนับสนุนความหลากหลาย ในสถานที่ทำงาน

or the classroom.

หรือในชั้นเรียน

But if you grow up in an area like this,

แต่หากว่าคุณเติบโตมาในพื้นที่เช่นนี้

you see affirmative action as a tool to hold people like you back.

คุณก็จะเห็นการยืนยันสิทธิประโยขน์ เป็นเครื่องมือที่จะกีดกันคน เช่น ตัวคุณ

That's especially true if you're a member of the white working class.

นั่นเป็นจริงได้ เฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าคุณเป็นคนผิวขาวชนชั้นกรรมกรคนหนึ่ง

You see it as something that isn't just about good or bad policy.

คุณเห็นมัน เหมือนเป็นบางอย่าง ที่ไม่ได้เป็นเพียงนโยบายที่ดีหรือเลว

You see it as something that's actively conspiring,

คุณเห็นมันเป็นบางอย่าง ที่สมคบคิดกันอย่างแข็งขัน

where people with political and financial power

ที่ซึ่งคนพร้อมด้วยอำนาจทางการเมือง และทางการเงิน

are working against you.

กำลังทำงานเพื่อต่อต้านคุณอยู่

And there are a lot of ways that you see that conspiracy against you --

และก็มีวิธีการมากมาย ที่คุณเห็น แผนการสมคบคิดนั้นต่อต้านคุณอยู่ --

perceived, real, but it's there,

รับรู้ได้ เป็นจริง มันมีอยู่ตรงนั้น

and it warps expectations.

มันทำให้ความคาดหมายผิดแผกไป

So if you think about what do you do when you grow up in that world,

ดังนั้น หากคุณคิดว่าคุณจะทำอะไร เมื่อเติบใหญ่ขึ้นมาในโลกที่ว่านั้น

you can respond in a couple of ways.

คุณก็สามารถตอบได้ ในสองแบบ

One, you can say, "I'm not going to work hard,

แบบหนึ่ง คุณพูดได้ว่า "ฉันจะไม่ทำงานหนักหรอก

because no matter how hard I work, it's not going to matter."

เพราะไม่ว่าจะทำงานหนักขนาดไหน ก็จะไม่สำคัญอย่างใดเลย"

Another thing you might do is say,

อีกแบบหนึ่งซึ่งคุณอาจจะทำ คือ

"Well, I'm not going to go after the traditional markers of success,

พูดว่า "ครับ ผมจะไม่ไปตาม ตัวบ่งบอกถึงความสำเร็จแบบเดิม ๆ

like a university education or a prestigious job,

เช่น การศึกษาระดับมหาวิทยาลัย หรือ งานที่มีเกียรติ

because the people who care about those things are unlike me.

เพราะคนที่ใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้น ไม่เหมือนกับผม

They're never going to let me in."

เขาจะไม่ให้ผมเข้าไปในนั้นได้เลย"

When I got admitted to Yale, a family member asked me

เมื่อผมได้เข้าเรียนที่เยล สมาชิกครอบครัวคนหนึ่งถามว่า

if I had pretended to be a liberal to get by the admissions committee.

ผมแสร้งทำเป็นนักเสรีนิยมหรือเปล่า เพื่อให้คณะกรรมการคัดสรรรับเข้าเรียน

Seriously.

ร้ายแรงนะครับ

And it's obviously not the case that there was a liberal box to check

และชัดเจน มันไม่จริงที่ว่า มีช่องตัวเลือกเสรีนิยมให้เลือก

on the application,

ในใบสมัคร

but it speaks to a very real insecurity in these places

แต่มันบอกถึง ความไม่มั่นคงแท้จริงอย่างยิ่ง ในสถานที่เหล่านี้ว่า

that you have to pretend to be somebody you're not

คุณต้องเสแสร้งเป็นคนอื่น ที่ไม่ใช่ตัวคุณเอง

to get past these various social barriers.

เพื่อจะผ่านพ้นอุปสรรคสังคมต่าง ๆ เหล่านี้

It's a very significant problem.

มันเป็นปัญหาที่มีนัยสำคัญมาก

Even if you don't give in to that hopelessness,

แม้ว่าคุณไม่ยอมแพ้ต่อความสิ้นหวังนั้น

even if you think, let's say,

แม้ว่าคุณคิดว่า ตัวอย่างเช่น

that your choices matter and you want to make the good choices,

คำตอบที่คุณเลือกนั้นสำคัญ และคุณก็ต้องการเลือกคำตอบที่ดี

you want to do better for yourself and for your family,

คุณต้องการให้ดียิ่งขึ้น สำหรับตัวคุณเอง และครอบตรัวคุณ

it's sometimes hard to even know what those choices are

บางครั้งมันก็ลำบากที่จะ แค่เพียงรู้ว่า ตัวเลือกเหล่านั้นคืออะไรแน่

when you grow up in a community like I did.

เมื่อคุณโตขึ้นมาในชุมชนแบบเดียวกับผม

I didn't know, for example,

ตัวอย่างเข่น ผมไม่ทราบว่า

that you had to go to law school to be a lawyer.

ต้องเข้าเรียนในโรงเรียนกฎหมาย เพื่อเป็นนักกฎหมาย

I didn't know that elite universities, as research consistently tells us,

ผมไม่ทราบว่า มหวิทยาลัยของคนชั้นสูงนั้น ตามที่งานวิจัยบอกเราเสมอมา

are cheaper for low-income kids

ค่าใช้จ่ายกว่า สำหรับเด็ก ๆ รายได้ตํ่า

because these universities have bigger endowments,

เพราะมหาวิทยาลัยเหล่านี้ มีกองทุนการกุศลที่ใหญ่กว่า

can offer more generous financial aid.

สามารถให้การช่วยเหลือด้านการเงินได้มากกว่า

I remember I learned this

จำได้ว่าผมเรียนรู้เรื่องนี้

when I got the financial aid letter from Yale for myself,

เมื่อผมได้รับจดหมายช่วยทางการเงิน จากมหาวิทยาลัยเยลกับตัวเอง

tens of thousands of dollars in need-based aid,

หลายหมื่นดอลลาร์เป็นเงินช่วยเหลือ ให้กับความจำเป็นพื้นฐาน

which is a term I had never heard before.

ซึ่งเป็นข้อสัญญาที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน

But I turned to my aunt when I got that letter and said,

แต่ผมหันไปหาคุณป้า เมื่อได้รับจดหมาย และบอกเธอว่า

"You know, I think this just means that for the first time in my life,

"ป้ารู้มั๊ย ผมคิดว่านี่หมายถึงว่า เป็นครั้งแรกในชีวิตผม

being poor has paid really well."

ที่ความยากจนจ่ายให้เราได้อย่างดีจริง ๆ

So I didn't have access to that information

ครับ ผมไม่ได้เข้าถึงข้อมูลนั้น

because the social networks around me didn't have access to that information.

เพราะว่า เครือข่ายสังคมรอบตัวผม ไม่ได้เข้าถึงข้อมูลดังกล่าวนั้น

I learned from my community how to shoot a gun, how to shoot it well.

ผมได้เรียนรู้จากชุมชนของผมเรื่อง จะยิงปืนอย่างไร จะยิงให้ดีทำอย่างไร

I learned how to make a damn good biscuit recipe.

ผมได้เรียนรู้วิธีทำขนมบิสกิต ที่อร่อยเหลือหลาย

The trick, by the way, is frozen butter, not warm butter.

อ๋อ กลเม็ดนั้นหรือ ก็คือเนยสดแข็ง ไม่ใช่เนยที่ร้อน

But I didn't learn how to get ahead.

แต่ไม่ได้เรียนรู้ วิธีจะก้าวไปข้างหน้า

I didn't learn how to make the good decisions

ไม่ได้เรียนรู้ว่า ทำอย่างไรจึงจะมี การตัดสินใจที่ดี

about education and opportunity

เกี่ยวกับการศึกษาและโอกาสดี ๆ

that you need to make

ซึ่งคุณจำเป็นต้องตัดสินใจ

to actually have a chance in this 21st century knowledge economy.

เพื่อจริงๆ จะได้มีโอกาส ในเศรษฐศาสตร์ความรู้ของศตวรรษที่ 21 นี้

Economists call the value that we gain from our informal networks,

นักเศรษฐศาสตร์เรียก คุณค่าที่เราได้รับ จากเครือข่ายไม่เป็นทางการของเรานี้

from our friends and colleagues and family "social capital."

จากเพื่อนฝูงและเพื่อนร่วมงานและ ครอบครัวของเรานี้ว่า "ทุนทางสังคม"

The social capital that I had wasn't built for 21st century America,

ทุนทางสังคมของผมในอดีต ไม่ได้สร้างมาเพื่ออเมริกาในศตวรรษที่ 21

and it showed.

และมันก็แสดงให้เห็นแล้ว

There's something else that's really important that's going on

มีอย่างอื่นอีกที่สำคัญอย่างยิ่ง กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้

that our community doesn't like to talk about,

ซึ่งชุมชนของเราไม่ชอบที่จะพูดถึง

but it's very real.

แต่มันเป็นความจริงอย่างยิ่ง

Working-class kids are much more likely

พวกเด็กชนชั้นแรงงานน่าจะเป็นไปได้มาก

to face what's called adverse childhood experiences,

ที่จะเผชิญกับสิ่งที่เรียกว่า ประสบการณ์เลวร้ายในวัยเด็ก

which is just a fancy word for childhood trauma:

ซึ่งเป็นคำที่สละสลวยสำหรับความเจ็บชํ้า ของวัยเด็ก ได้แก่

getting hit or yelled at, put down by a parent repeatedly,

ถูกตี หรือถูกตะคอกใส่ ถูกให้ต้องอับอายโดยพ่อหรือแม่อย่างซํ้าซาก

watching someone hit or beat your parent,

เห็นบางคนตบตีพ่อแม่ของคุณ

watching someone do drugs or abuse alcohol.

เห็นบางคนเสพยา หรือติดเหล้าจนทำให้เกิดปัญหา

These are all instances of childhood trauma,

เหล่านี้เป็นตัวอย่าง ของความเจ็บชํ้าในวัยเด็ก

and they're pretty commonplace in my family.

และมันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมากในครอบครัวผม

Importantly, they're not just commonplace in my family right now.

ที่สำคัญ มันไม่ได้เป็นแค่เรื่องธรรมดาสามัญ ในครอบครัวผมในปัจจุบันเท่านั้น

They're also multigenerational.

มันเป็นมาหลายรุ่นแล้วด้วย

So my grandparents,

ดังนั้นในรุ่นปู่ย่าตายายของผม

the very first time that they had kids,

ครั้งแรกสุดที่พวกเขามีลูก

they expected that they were going to raise them in a way

พวกเขาก็คาดหมายว่าจะเลี้ยงดูลูก ๆ ในแบบที่

that was uniquely good.

ดีเป็นพิเศษ

They were middle class,

พวกเขาเป็นชนชั้นกลาง

they were able to earn a good wage in a steel mill.

สามารถหาค่าจ้างแรงงานที่ดีได้ ในโรงงานเหล็กกล้า

But what ended up happening

แต่ลงท้ายสิ่งที่เกิดขึ้น คือ

is that they exposed their kids to a lot of the childhood trauma

ทำให้ลูก ๆ ของพวกเขา เกิดความเจ็บช้ำในวัยเด็กมากมาย

that had gone back many generations.

ได้กลับมาเป็น หลายชั่วอายุคนแล้ว

My mom was 12 when she saw my grandma set my grandfather on fire.

ตอนคุณแม่ผมอายุ 12 ปี ก็เห็นคุณยาย จุดไฟเผาคุณตา

His crime was that he came home drunk

ความผิดของคุณตาคือ ดื่มเหล้าเมากลับมาบ้าน

after she told him,

หลังจากที่เธอบอกเขาไปว่า

"If you come home drunk, I'm gonna kill you."

"ถ้าเมากลับมาบ้านอีก ฉันก็จะฆ่าแก"

And she tried to do it.

และเธอก็พยายามทำอย่างนั้น

Think about the way that that affects a child's mind.

ลองคิดดูซิครับว่า มันจะกระทบจิตใจของเด็ก อย่างไรบ้าง

And we think of these things as especially rare,

และเราก็คิดถึงสิ่งเหล่านี้ว่า เป็นกรณีที่หาได้ยากอย่างยิ่ง

but a study by the Wisconsin Children's Trust Fund found

แต่งานศึกษาวิจัยโดยกองทุนเด็กรัฐวิสคอนซิน พบว่า

that 40 percent of low-income kids face multiple instances of childhood trauma,

40 เปอร์เซ็นต์ ของเด็กครอบครัวรายได้ตํ่า เผชิญกับความเจ็บชํ้าวัยเด็กเป็นทวีคูณ

compared to only 29 percent for upper-income kids.

เมื่อเปรียบเทียบกับเพียง 29 เปอร์เซ็นต์ ของเด็กจากรายได้สูงขึ้นมา

And think about what that really means.

และมาคิดถึงว่า นั่นหมายความว่าอะไร

If you're a low-income kid,

ถ้าคุณเป็นเด็กจากครอบครัวรายได้ตํ่า

almost half of you face multiple instances of childhood trauma.

ครึ่งหนึ่งของพวกคุณเผชิญกับ ความเจ็บชํ้าในวัยเด็กมากมายหลายกรณี

This is not an isolated problem.

เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาโดดเดี่ยว

This is a very significant issue.

เรื่องนี้เป็นปัญหาที่มีนัยสำคัญมาก

We know what happens to the kids who experience that life.

เรารู้ว่าปัญหาที่เกิดขึ้นกับเด็ก ๆ ที่มีประสบการณ์กับชีวิตแบบนั้น

They're more likely to do drugs, more likely to go to jail,

พวกเขาก็น่าจะติดยา น่าจะต้องเข้าคุกมากกว่า

more likely to drop out of high school,

น่าจะต้องออกจากโรงเรียนมัธยมยิ่งกว่า

and most importantly,

และที่สำคัญที่สุด

they're more likely to do to their children

พวกเขาน่าจะทำกับลูกๆของเขา

what their parents did to them.

อย่างที่พ่อแม่ได้ทำกับพวกเขามา

This trauma, this chaos in the home,

ความเจ็บชํ้าหรือความยุ่งเหยิงภายในบ้านนี้

is our culture's very worst gift to our children,

เป็นรางวัลทางวัฒนธรรมที่เลวร้ายที่สุด ที่เราให้กับลูกๆของเรา

and it's a gift that keeps on giving.

และมันเป็นรางวัลที่ยังคงมีให้กันอยู่

So you combine all that,

เมื่อคุณรวมทั้งหมดนั้นเข้าด้วยกัน คือ

the hopelessness, the despair,

การสิ้นหวัง ความหมดอาลัยตายอยาก

the cynicism about the future,

ความชิงชังเหยียดหยามกับอนาคต

the childhood trauma,

ความเจ็บชํ้าในวัยเด็ก

the low social capital,

ทุนทางสังคมที่ตํ่า

and you begin to understand why me,

คุณจึงเริ่มจะเข้าใจได้ว่า ทำไมผม

at the age of 14,

ขณะอายุ 14 ปี

was ready to become just another statistic,

ก็พร้อมที่จะกลายมาเป็นเพียงสถิติใหม่

another kid who failed to beat the odds.

เด็กอีกคนที่ เอาชนะสิ่งที่เป็นไปได้ยากนั้นไม่ได้

But something unexpected happened.

แต่บางสิ่งบางอย่างที่คาดไม่ถึง ได้เกิดขึ้นแล้ว

I did beat the odds.

ผมเอาชนะสิ่งที่เป็นไปได้ยากนั้นได้

Things turned up for me.

โอกาสต่าง ๆ เกิดขึ้นกับผม

I graduated from high school, from college, I went to law school,

ผมจบมัธยมศึกษา จบมหาวิทยาลัย ผมเข้าไปเรียนกฎหมาย

and I have a pretty good job now.

และผมได้ทำงานที่ดีมากทำ ในขณะนี้

So what happened?

อะไรเกิดขึ้นหรือครับ

Well, one thing that happened is that my grandparents,

ครับ สิ่งหนึ่งที่ได้เกิดขึ้นก็คือ คุณตาคุณยายของผม

the same grandparents of setting someone on fire fame,

คุณตาคุณยายคนเดียวกันกับ ที่ได้จุดไฟเผาคนบางคนนั่นแหละ

they really shaped up by the time I came around.

ได้พัฒนาตัวเองขึ้นมาจริง ๆ ตอนที่ผมเกิดมา

They provided me a stable home,

ท่านได้ให้บ้านที่มั่นคงกับผม

a stable family.

ครอบครัวที่มีเสถียรภาพ

They made sure

ท่านทำให้แน่ใจว่า

that when my parents weren't able to do the things that kids need,

เมื่อพ่อแม่ผมทำไม่ได้ ในสิ่งที่เด็ก ๆ จำเป็นต้องได้รับ

they stepped in and filled that role.

ท่านก็ก้าวเข้ามาและเติมเต็มบทบาทนั้น

My grandma especially did two things that really matter.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณยาย ได้ทำสองสิ่งที่สำคัญยิ่ง

One, she provided that peaceful home that allowed me to focus on homework

สิ่งหนึ่งคือ ให้บ้านที่สงบสุข ที่ให้ผมได้จดจ่ออยู่กับการทำการบ้าน

and the things that kids should be focused on.

และกับสิ่งที่เด็ก ๆ ควรจะให้ความสนใจ

But she was also this incredibly perceptive woman,

แต่ท่านยังเป็นผู้หญิงทีเฉลียวฉลาด อย่างเหลือเชื่อ

despite not even having a middle school education.

แม้ว่าไม่เคยได้ศึกษาระดับมัธยมมาก่อน

She recognized the message that my community had for me,

ท่านรู้เห็นถึงแนวคิดที่ชุมชนของผม มีไว้สำหรับผม

that my choices didn't matter,

ที่ว่า ทางเลือกของผมนั้นไม่สำคัญหรอก

that the deck was stacked against me.

ว่าผมจะต้องถูกโกงถูกเอาเปรัยบ

She once told me,

ครั้งหนึ่งท่านบอกผมว่า

"JD, never be like those losers who think the deck is stacked against them.

"เจดี อย่าเป็นอย่างพวกขี้แพ้พวกนั้น ที่คิดว่าตัวถูกเอารัดเอาเปรียบ

You can do anything you want to."

แกสามารถทำอะไรก็ได้ที่แกอยากจะทำ"

And yet she recognized that life wasn't fair.

แต่เธอก็ยังรู้อีกด้วยว่า ชีวิตนั้นไม่ยุติธรรมหรอก

It's hard to strike that balance,

มันยากที่จะทำให้เกิดความสมดุลย์

to tell a kid that life isn't fair,

ในการที่จะบอกเด็กว่าชีวิตไม่ยุติธรรม

but also recognize and enforce in them the reality that their choices matter.

แต่ยังให้รู้จักและเสริมแรงพวกเขา ในความเป็นจริงที่ว่า การเลือกนั้นสำคัญ

But mamaw was able to strike that balance.

แต่คุณยายก็สามารถทำให้เกิดความสมดุลย์ได้

The other thing that really helped was the United States Marine Corps.

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งช่วยได้จริง ๆ คือ หน่วยนาวิกโยธินสหรัฐอเมริกา

So we think of the Marine Corps as a military outfit, and of course it is,

ครับ สำหรับคุณ นาวิกโยธินคือเครื่องแบบทหาร แน่นอนครับ มันก็ใช่

but for me, the US Marine Corps was a four-year crash course

แต่สำหรับผมแล้ว นาวิกโยธินสหรัฐ เป็นหลักสูตรเร่งรัด

in character education.

ในการเรียนรู้ด้านบุคคลิกภาพ

It taught me how to make a bed, how to do laundry,

มันสอนผมให้รู้วิธีการปูเตียง วิธีซักเสื้อผ้า

how to wake up early, how to manage my finances.

ตื่นนอนในตอนเช้า จัดการเรื่องการเงินอย่างไร

These are things my community didn't teach me.

สิ่งเหล่านี้ชุมชนของผมไม่ได้สอนผมมา

I remember when I went to go buy a car for the very first time,

ผมจำได้ว่า เมื่อตอนไปซื้อรถคันแรกนั้น

I was offered a dealer's low, low interest rate of 21.9 percent,

เขาเสนออัตราดอกเบี้ยให้ผมตํ่ามาก ที่ 21.9 เปอร์เซ็นต์

and I was ready to sign on the dotted line.

และผมก็พร้อมที่จะลงลายมือชื่อ ตรงช่องที่ให้ลงลายมือ

But I didn't take that deal,

แต่ผมก็ไม่ตกลงตามที่เขาเสนอ

because I went and took it to my officer

แต่เพราะว่า ผมนำมันไปให้ผู้บังคับบัญชาผมดู

who told me, "Stop being an idiot,

เขาบอกผมว่า "เลิกโง่เสียทีเถอะ

go to the local credit union, and get a better deal."

ไปที่สหกรออมทรัพย์ท้องถิ่น ไปรับข้อเสนอที่ดีกว่านี้

And so that's what I did.

และผมก็ทำอย่างนั้น

But without the Marine Corps,

ถ้าไม่มีนาวิกโยธิน

I would have never had access to that knowledge.

ผมจะไม่รู้วิธีการเข้าถึงความรู้นั้นเลย

I would have had a financial calamity, frankly.

พูดตรง ๆ ผมอาจจะพบกับความวิบัติ ด้านการเงิน

The last thing I want to say is that I had a lot of good fortune

สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะพูด คือ ผมมีความโชคดีอย่างมาก

in the mentors and people

ในเรื่องผู้ให้คำปรึกษาและผู้คน

who have played an important role in my life.

ที่เข้ามามีบทบาทสำคัญในชีวิตผม

From the Marines, from Ohio State, from Yale,

จากนาวิกโยธิน จากรัฐโอไฮโอ จากเยล

from other places,

จากที่อื่น ๆ

people have really stepped in

แท้จริงคนทั้งหลายได้ก้าวเข้ามา

and ensured that they filled that social capital gap

และให้มั่นใจได้ว่า พวกเขาเข้ามาเติมเต็ม ช่องว่างทุนสังคมนั้น

that it was pretty obvious, apparently, that I had.

ซึ่งเห็นได้ชัดเจนมากว่า ผมมีช่องว่างนั้น

That comes from good fortune,

และสิ่งนั้นมาจากความโชคดี

but a lot of children aren't going to have that good fortune,

แต่เด็ก ๆ จำนวนมากไม่ได้โชคดีอย่างนั้น

and I think that raises really important questions for all of us

และผมคิดว่า สิ่งนั้นเป็นคำถามที่สำคัญ อย่างแท้จริงสำหรับพวกเราทุกคน

about how we're going to change that.

ว่าเราจะเปลี่ยนแปลงมันได้อย่างไร

We need to ask questions about how we're going to give low-income kids

เราจำเป็นต้องถามคำถามว่า ทำอย่างไร จึงจะให้พวกเด็กจากครอบครัวรายได้ต่า

who come from a broken home access to a loving home.

ที่มาจากครอบครัวแตกแยก ได้เข้าถึงบ้านที่มีแต่ความรัก

We need to ask questions

about how we're going to teach low-income parents

เราจะสอนพ่อแม่ที่มีรายได้ตํ่าอย่างไร

how to better interact with their children,

ให้พวกเขาปฏิสัมพันธ์กับลูกๆของเขาอย่างไร

with their partners.

กับคู่ครองของเขาอย่างไร

We need to ask questions about how we give social capital,

เราจำเป็นต้องตั้งคำถามว่า เราจะให้ทุนทางสังคม

mentorship to low-income kids who don't have it.

ให้การปรึกษากับเด็กๆจากครอบครัวรายได้ตํ่า ซึ่งไม่มีทุนทางสังคมได้อย่างไร

We need to think about how we teach working class children

เราจำเป็นต้องคิดถึงว่า เราจะสอนเด็กๆ จากชนชั้นแรงงาน

about not just hard skills,

ไม่เพียงแต่ทักษะที่ยาก ๆ

like reading, mathematics,

อย่างเช่น ทักษะการอ่าน ทักษะเลขคณิต

but also soft skills,

แต่ยังมีทักษะที่ละเมียดละไม

like conflict resolution and financial management.

อย่างเช่นการแก้ปัญหาขัดแย้ง และการจัดการด้านการเงิน

Now, I don't have all of the answers.

ครับ ผมไม่มีคำตอบทั้งหมดนั้น

I don't know all of the solutions to this problem,

ผมไม่รู้วิธีแก้ทั้งหมด สำหรับปัญหานี้

but I do know this:

แต่ผมรู้เรื่องนี้ครับ

in southern Ohio right now,

ว่าในตอนใต้ของโอไฮโอ ในปัจจุบันนี้

there's a kid who is anxiously awaiting their dad,

มีเด็กซึ่งกำลังรอคอยคุณพ่อของเขาอยู่ อย่างใจจดใจจ่อ

wondering whether, when he comes through the door,

สงสัยว่าเมื่อพ่อผ่านเข้าประดูมานั้น

he'll walk calmly or stumble drunkly.

พ่อจะเดินเข้ามาอย่างสงบ หรือเมาเหล้าเดินโซเซเข้ามา

There's a kid

มีเด็ก

whose mom sticks a needle in her arm

ที่แม่ของเขาแทงเข็มฉีดยาเข้าไปที่แขน

and passes out,

และก็สลบแน่นิ่งไป

and he doesn't know why she doesn't cook him dinner,

และเขาก็ไม่รู้ว่า ทำไมแม่ไม่ทำอาหารเย็น ให้เขากิน

and he goes to bed hungry that night.

และเขาก็เข้านอนไปด้วยความหิวในคืนนั้น

There's a kid who has no hope for the future

มีเด็กที่ไม่มีความหวังอย่างใดในอนาคต

but desperately wants to live a better life.

แต่ต้องการอย่างมาก ที่จะมีชีวิตอยู่ที่ดีกว่านี้

They just want somebody to show it to them.

เพียงต้องการใครสักคน เพื่อแสดงให้เขาเห็นทางไป

I don't have all the answers,

ผมไม่มีคำตอบทั้งหมดนั้น

but I know that unless our society starts asking better questions

แต่ผมรู้ว่าหากสังคมของเรา ไม่เริ่มตั้งคำถามที่ดีกว่านี้

about why I was so lucky

ว่าทำไมผมจึงโชคดีนัก

and about how to get that luck to more of our communities

และทำอย่างไรจึงจะนำโชคดีอย่างนั้น ไปให้แก่ชุมชนของเรา

and our country's children,

และเด็กๆของประเทศของเรา

we're going to continue to have a very significant problem.

เราก็จะยังคงมีกับปัญหาที่มีนัยสำคัญมาก

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)