How Boredom Can Lead to Your Most Brilliant Ideas | Manoush Zomorodi | TED

Translator: Purich Worawarachai

My son and the iPhone were born three weeks apart

ลูกชายของฉันกับไอโฟน เกิดห่างกันสามสัปดาห์

in June 2007.

ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2007

So while those early adopters were lined up outside,

ดังนั้น ในขณะคนที่เห่อซื้อไอโฟนรุ่นแรก ต่างต่อแถวกรูกันอยู่ด้านนอก

waiting to get their hands on this amazing new gadget,

รอคอยที่จะได้สัมผัสอุปกรณ์ใหม่ อันเยี่ยมยอดนี้

I was stuck at home with my hands full of something else

ฉันกลับติดแหง็กอยู่ที่บ้าน โดยที่มือของฉันวุ่นอยู่กับอะไรอย่างอื่น

that was sending out constant notifications --

ที่ส่งเสียงเตือนอยู่ตลอดเวลา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

a miserable, colicky baby

ทารกน้อยผู้ทุกข์ทรมานจากอาการโคลิก

who would only sleep in a moving stroller with complete silence.

ผู้ที่จะหลับได้ต่อเมื่ออยู่ในรถเข็น ในสภาวะที่ไร้เสียงเท่านั้น

I literally was walking 10 to 15 miles a day,

ฉันต้องเดินถึง 10 ถึง 15 ไมล์ ในแต่ละวัน

and the baby weight came off.

และน้ำหนักของเขา ก็ออกมาตามคาด

That part was great.

ซึ่งยอดเยี่ยมเลยล่ะ

But man, was I bored.

แต่ให้ตาย คิดว่าฉันไม่เบื่อหรือไง

Before motherhood, I had been a journalist

ก่อนที่จะมาเป็นแม่คน ฉันเป็นนักข่าวมาก่อน

who rushed off when the Concorde crashed.

คนที่รีบออกไปตอนที่เครื่องบินคองคอร์ดตก

I was one of the first people into Belgrade

ฉันเป็นหนึ่งในบรรดาคนแรก ๆ ที่เข้าไปในเมืองเบลเกรด

when there was a revolution in Serbia.

ตอนที่ประเทศเซอร์เบียมีการปฏิวัติ

Now, I was exhausted.

มาถึงตอนนี้ ฉันกลับสิ้นไร้เรี่ยวแรง

This walking went on for weeks.

การเดินนั้นกินเวลานานหลายสัปดาห์

It was only until about three months in that something shifted, though.

จนกระทั่งประมาณสามเดือนต่อมา ที่บางสิ่งเปลี่ยนไป

As I pounded the pavement,

ในขณะที่ฉันเดินย่ำทางเท้าอยู่นั้น

my mind started to wander, too.

ความคิดของฉันก็เริ่มล่องลอยไปด้วย

I began imagining what I would do when I finally did sleep again.

และฉันก็เริ่มจินตนาการว่าฉันจะทำอะไร เมื่อฉันได้กลับมานอนหลับเต็มอิ่มอีกครั้ง

So the colic did fade,

สุดท้ายอาการโคลิกก็หายไป

and I finally got an iPhone

และฉันก็ได้ไอโฟนมาเครื่องหนึ่ง

and I put all those hours of wandering into action.

แล้วฉันก็ใช้เวลาในโมงยามเหล่านั้น ระหกระเหินเข้าไปสู่การลงมือทำ

I created my dream job hosting a public radio show.

ฉันสร้างงานในฝันของฉันขึ้นมา ซึ่งก็คือการจัดรายการวิทยุสาธารณะ

So there was no more rushing off to war zones,

ดังนั้น จึงไม่มีการลงพื้นที่ ไปตามเขตสงครามอีกต่อไป

but thanks to my new smartphone,

แต่ต้องขอบคุณสมาร์ทโฟนของฉัน

I could be a mother and a journalist.

ที่ทำให้ฉันได้เป็นทั้งแม่คน และนักข่าว

I could be on the playground and on Twitter at the same time.

ฉันสามารถอยู่ที่สนามเด็กเล่น แล้วเล่นทวิตเตอร์ได้ในคราวเดียวกัน

Yeah, well, when I thought that,

และแน่นอน เมื่อฉันนึกถึงเรื่องนั้น

when the technology came in and took over,

ในตอนที่เทคโนโลยีมาถึงและเริ่มยึดครอง

that is when I hit a wall.

ตอนนั้นเองคือตอนที่ฉันถึงจุดอิ่มตัว

So, I want you to picture this:

ดังนั้น ฉันอยากให้พวกคุณลองนึกภาพดู

you host a podcast, and you have to prove

คุณจัดรายการพอดแคสต์ และคุณต้องพิสูจน์ให้ได้

that the investment of precious public radio dollars in you

ว่าการลงทุนด้วยเม็ดเงินดอลลาร์ ในรายการวิทยุสาธารณะทรงคุณค่าของคุณ

is worth it.

นั้นคุ้มค่า

My goal was to increase my audience size tenfold.

เป้าหมายของฉันคือการเพิ่ม จำนวนผู้ฟังสิบเท่า

So one day, I sat down to brainstorm,

ดังนั้น ในวันหนึ่ง ฉันจึงนั่งระดมสมอง

as you do,

ในแบบที่คุณมักทำ

and I came up barren.

และฉันก็คิดอะไรใหม่ ๆ ไม่ได้เลย

This was different than writer's block, right?

และมันก็ไม่เหมือนกับ การเขียนงานไม่ออกด้วยสิ

It wasn't like there was something there waiting to be unearthed.

มันไม่ใช่ว่ามีอะไรบางอย่างรอคอย อยู่ตรงนั้นให้คุณขุดพบ

There was just nothing.

มันไม่มีอะไรอยู่เลย

And so I started to think back:

ดังนั้น ฉันจึงเริ่มคิดย้อนกลับไป

When was the last time I actually had a good idea?

ว่าฉันมีความคิดดี ๆ จริง ๆ ล่าสุดเมื่อไรล่ะ

Yeah, it was when I was pushing that damn stroller.

ใช่แล้ว มันคือตอนที่ฉันกำลัง เข็นรถเข็นบ้านั่นอยู่ยังไงล่ะ

Now all the cracks in my day were filled with phone time.

ในตอนนี้ ช่วงเวลาว่าง ๆ ในแต่ละวัน ถูกเติมเต็มไปด้วยโทรศัพท์

I checked the headlines while I waited for my latte.

ฉันนั่งอ่านหัวข่าวตอนที่นั่งรอกาแฟลาตเท

I updated my calendar while I was sitting on the couch.

ฉันอัปเดตปฏิทินของฉัน ในตอนที่ฉันนั่งอยู่บนโซฟา

Texting turned every spare moment

การส่งข้อความเปลี่ยนช่วงเวลา ที่เหลือว่างทั้งหมด

into a chance to show to my coworkers and my dear husband

ให้เป็นโอกาสในการแสดงให้ เพื่อนร่วมงานและสามีสุดที่รักของฉัน

what a responsive person I was,

ว่าฉันเป็นคนที่ฉับไวแค่ไหน

or at least it was a chance to find another perfect couch

หรืออย่างน้อยที่สุดก็เป็นโอกาส ตามหาโซฟาสมบูรณ์แบบอันใหม่

for my page on Pinterest.

สำหรับเพจของฉันบนพินเทอเรสต์

I realized that I was never bored.

จู่ ๆ ฉันก็รู้ตัวขึ้นมา ว่าฉันไม่รู้สึกเบื่ออีกเลย

And anyway, don't only boring people get bored?

ว่าแต่ว่า ไม่ใช่คนน่าเบื่อ เท่านั้นที่รู้สึกเบื่อหรอกหรอ

But then I started to wonder:

แต่จากนั้นฉันก็เริ่มสงสัย

What actually happens to us when we get bored?

ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา กันแน่เวลาที่เราเบื่อ

Or, more importantly: What happens to us if we never get bored?

หรือที่สำคัญกว่านั้น คือจะมีอะไรเกิดขึ้น กับเราหากเราไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย

And what could happen if we got rid of this human emotion entirely?

แล้วอะไรจะเกิดขึ้นหากเราสามารถกำจัด อารมณ์นี้ของมนุษย์ออกไปให้สิ้นซากได้

I started talking to neuroscientists and cognitive psychologists,

ฉันเริ่มพูดคุยกับนักประสาทวิทยา และนักจิตวิทยาการรู้คิดหลายคน

and what they told me was fascinating.

และสิ่งที่พวกเขาบอกก็ น่าตื่นตาตื่นใจอย่างมาก

It turns out that when you get bored,

ผลปรากฏว่าเมื่อใดก็ตามที่คุณเบื่อ

you ignite a network in your brain called the "default mode."

คุณจะจุดประกายโครงข่ายในสมองของคุณ ที่เรียกว่า "ดีฟอลต์โหมด"

So our body, it goes on autopilot while we're folding the laundry

ดังนั้น ร่างกายของเราจะทำอะไร อัตโนมัติในตอนที่เราพับผ้า

or we're walking to work,

หรือเดินไปทำงาน

but actually that is when our brain gets really busy.

แต่จริง ๆ แล้วตอนนั้นคือช่วงเวลาที่ สมองของเรานั้นยุ่งเหยิงจริง ๆ

Here's boredom researcher Dr. Sandi Mann.

นี่คือนักวิจัยด้านความเบื่อหน่าย ดร.แซนดี แมนน์

(Audio) Dr. Sandi Mann: Once you start daydreaming

(เสียงบันทึก) ดร.แซนดี แมนน์ เมื่อคุณเริ่มฝันกลางวัน

and allow your mind to really wander,

และปล่อยให้ความคิดของคุณล่องลอยไป

you start thinking a little bit beyond the conscious,

คุณจะเริ่มคิดออกห่างจากจิตสำนึก

a little bit into the subconscious,

แล้วดำดิ่งเข้าไปยังจิตใต้สำนึก

which allows sort of different connections to take place.

ที่ทำให้การเชื่อมโยงต่าง ๆ เกิดขึ้นได้

It's really awesome, actually.

จริง ๆ แล้วมันยอดเลยทีเดียว

Manoush Zomorodi: Totally awesome, right?

มานอช โซโมโรดี: ยอดสุด ๆ เลยใช่ไหมล่ะคะ

So this is my brain in an fMRI,

และนี่ก็คือสมองของฉัน ในเครื่องสแกนสมอง (fMRI)

and I learned that in the default mode is when we connect disparate ideas,

และฉันก็ได้รู้ว่าดีฟอลต์โหมด คือช่วงเวลา ที่เราเชื่อมโยงความคิดต่าง ๆ เข้าถึงกัน

we solve some of our most nagging problems,

เราแก้ปัญหาบางอย่างที่ก่อกวน ใจเรามาเป็นเวลานาน

and we do something called "autobiographical planning."

และเราก็ทำบางสิ่งที่เรียกว่า "การตั้งเป้าหมายส่วนตัวในอนาคต"

This is when we look back at our lives,

มันคือเวลาที่เรามองชีวิตเราย้อนกลับไป

we take note of the big moments, we create a personal narrative,

เราจดบันทึกช่วงเวลาที่สำคัญ ๆ เราสร้างเรื่องราวส่วนตัวขึ้นมา

and then we set goals

แล้วเราก็ตั้งเป้าหมาย

and we figure out what steps we need to take to reach them.

และเราก็หาทางว่าเราจะต้อง ใช้วิธีไหนบ้างในการไปถึงเป้าหมายนั้น

But now we chill out on the couch also while updating a Google Doc

แต่ในตอนนี้ เรานั่งเล่นอยู่บนโซฟา ไปพร้อม ๆ กับอัปเดตกูเกิลด็อก

or replying to email.

หรือตอบกลับอีเมล์

We call it "getting shit done,"

เราเรียกมันว่าการ "ทำให้มันเสร็จ ๆ ไปซะ"

but here's what neuroscientist Dr. Daniel Levitin says

แต่นี่คือสิ่งที่นักประสาทวิทยา ดร.แดเนียล เลวิทิน บอก

we're actually doing.

ว่าจริง ๆ เรากำลังทำอะไร

(Audio) Dr. Daniel Levitin: Every time you shift your attention

(เสียงบันทึก) ดร.แดเนียล เลวิทิน: ในทุกครั้งที่คุณเปลี่ยนความสนใจ

from one thing to another,

จากสิ่งหนึ่งไปสู่อีกสิ่ง

the brain has to engage a neurochemical switch

สมองจะต้องทำการสับสวิตช์ สารเคมีในสมองของคุณ

that uses up nutrients in the brain to accomplish that.

ซึ่งต้องอาศัยสารอาหารทั้งหมด ในสมองของเราเพื่อทำแบบนั้น

So if you're attempting to multitask,

ดังนั้นถ้าคุณกำลังพยายาม ทำหลายอย่างในคราวเดียวกัน

you know, doing four or five things at once,

แบบว่า ทำสี่ห้าอย่างพร้อมกัน

you're not actually doing four or five things at once,

จริง ๆ แล้วคุณไม่ได้กำลังทำ สี่ห้าอย่างนั้นพร้อม ๆ กัน

because the brain doesn't work that way.

เพราะว่าสมองของเราไม่ได้ทำงานแบบนั้น

Instead, you're rapidly shifting from one thing to the next,

ตรงกันข้าม คุณกำลังเปลี่ยนความสนใจ จากสิ่งหนึ่งไปอีกสิ่งอย่างรวดเร็ว

depleting neural resources as you go.

และใช้ทรัพยากรทางประสาท ไปเรื่อย ๆ ในตอนที่คุณทำ

(Audio) MZ: So switch, switch, switch, you're using glucose, glucose, glucose.

(เสียงบันทึก) มซ: เท่ากับพอเราเปลี่ยนไป เปลี่ยนมา เราก็ใช้กลูโคสไปเรื่อย ๆ สินะคะ

(Audio) DL: Exactly right, and we have a limited supply of that stuff.

(เสียงบันทึก) ดล: ถูกเผ็งเลยครับ และเราก็มีกลูโคสอยู่จำกัดเสียด้วย

MZ: A decade ago, we shifted our attention at work

มซ: เมื่อสิบปีที่แล้ว เราเปลี่ยนความสนใจ เวลาอยู่ที่ทำงาน

every three minutes.

ทุก ๆ สามนาที

Now we do it every 45 seconds,

ในตอนนี้ เราทำแบบนั้นทุก ๆ 45 วินาที

and we do it all day long.

และเราก็ทำแบบนั้นทั้งวัน

The average person checks email 74 times a day,

โดยเฉลี่ยแล้วคนหนึ่งคนจะ เช็กอีเมล์ 74 ครั้งต่อวัน

and switches tasks on their computer

และเปลี่ยนงานไปมาเวลาใช้คอมพิวเตอร์

566 times a day.

566 ครั้งต่อวัน

I discovered all this talking to professor of informatics,

ฉันรู้เรื่องทั้งหมดนี้ จากการได้พูดคุยกับ ศาสตราจารย์ด้านสนเทศศาสตร์ท่านหนึ่ง

Dr. Gloria Mark.

ดร.กลอเรีย มาร์ก

(Audio) Dr. Gloria Mark: So we find that when people are stressed,

(เสียงบันทึก) ดร.กลอเรีย มาร์ก: เราพบว่าเมื่อคนเรารู้สึกเครียด

they tend to shift their attention more rapidly.

พวกเขามักจะเปลี่ยนความสนใจถี่มากขึ้น

We also found, strangely enough,

เราพบด้วยว่า แปลกดีที่

that the shorter the amount of sleep that a person gets,

ยิ่งเรานอนน้อยเท่าไร

the more likely they are to check Facebook.

เราก็จะยิ่งมีโอกาสเช็กเฟสบุ๊คมากเท่านั้น

So we're in this vicious, habitual cycle.

ดังนั้น เราจึงอยู่ในวัฏจักร เลวร้ายที่ติดเป็นนิสัยนี้

MZ: But could this cycle be broken?

มซ: ว่าแต่เราสามารถทำลายวัฏจักรนี้ได้ไหม

What would happen if we broke this vicious cycle?

จะเป็นอย่างไรหากเราทำลาย วัฏจักรอันเลวร้ายนี้

Maybe my listeners could help me find out.

บางที ผู้ฟังของฉันอาจช่วยฉัน หาคำตอบนี้ได้ก็ได้

What if we reclaimed those cracks in our day?

จะเป็นอย่างไรหากเรานำช่วงเวลา ว่าง ๆ ในแต่ละวันของเรากลับมา

Could it help us jump-start our creativity?

มันจะช่วยให้เรามีความคิดสร้างสรรค์ มากขึ้นไหม

We called the project "Bored and Brilliant."

เราเรียกโครงการนี้ว่า "ความเบื่อกับความฉลาด"

And I expected, you know, a couple hundred people to play along,

และตอนนั้นฉันก็คาดไว้ว่า จะมีคนแค่สองสามร้อยคนสนใจ

but thousands of people started signing up.

แต่ปรากฏว่ามีคนนับพันเข้าร่วม

And they told me the reason they were doing it

และพวกเขาก็บอกฉันว่า พวกเขาทำแบบนั้น

was because they were worried that their relationship with their phone

เพราะว่าพวกเขากังวลว่า ความสัมพันธ์ ของพวกเขากับโทรศัพท์มือถือ

had grown kind of ... "codependent," shall we say.

ได้เริ่มกลายเป็นแบบ "พึ่งพากัน" เราอาจจะพูดแบบนั้นก็ได้

(Audio) Man: The relationship between a baby and its teddy bear

(เสียงบันทึก) ผู้ชาย: ความสัมพันธ์ ระหว่างเด็กทารกกับตุ๊กตาหมี

or a baby and its binky

หรือเด็กทารกกับจุกหลอก

or a baby that wants its mother's cradle

หรือเด็กทารกที่ต้องการให้แม่อุ้ม

when it's done with being held by a stranger --

เวลาที่เบื่อกับการให้คนแปลกหน้าอุ้มแล้ว

(Laughs)

(หัวเราะ)

that's the relationship between me and my phone.

นั่นคือความสัมพันธ์ระหว่างผม กับโทรศัพท์ของผม

(Audio) Woman: I think of my phone like a power tool:

(เสียงบันทึก) ผู้หญิง: ฉันมองโทรศัพท์ มือถือเป็นเหมือนเครื่องมือกล

extremely useful, but dangerous if I'm not handling it properly.

มีประโยชน์อย่างมาก แต่อันตราย หากฉันใช้มันผิดวิธี

(Audio) Woman 2: If I don't pay close attention,

(เสียงบันทึก) ผู้หญิง 2: ถ้าฉัน ไม่เพ่งความสนใจมาก ๆ

I'll suddenly realize that I've lost an hour of time

ฉันจะฉุกคิดขึ้นมาได้ทันทีว่า ฉันทิ้งเวลาไปเป็นชั่วโมง

doing something totally mindless.

ในการทำเรื่องไร้สาระสุด ๆ

MZ: OK, but to really measure any improvement,

มซ: โอเค แต่ถ้าเราต้องการวัด ว่ามีอะไรดีขึ้นบ้างไหม

we needed data, right?

เราต้องอาศัยข้อมูล ถูกไหมคะ

Because that's what we do these days.

เพราะว่านั่นคือสิ่งที่เราทำในทุกวันนี้

So we partnered with some apps that would measure how much time

ดังนั้น เราจึงร่วมกับแอปบางแอป ที่จะวัดว่าเราใช้เวลาไปกับมือถือของเรา

we were spending every day on our phone.

ไปมากเท่าไรในแต่ละวัน

If you're thinking it's ironic

และถ้าคุณคิดว่ามันย้อนแย้ง

that I asked people to download another app

ที่ฉันขอให้คนดาวน์โหลด แอปอีกแอปหนึ่ง

so that they would spend less time on their phones:

เพื่อให้พวกเขาใช้เวลากับโทรศัพท์น้อยลง

yeah, but you gotta meet people where they are.

ก็นะ แต่ยังไงคุณก็ยังต้องไปหา ผู้คนในที่ที่พวกเขาอยู่อยู่ดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So before challenge week,

ดังนั้น ก่อนถึงสัปดาห์แห่งการท้าทาย

we were averaging two hours a day on our phones

เราใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง ต่อวันไปกับโทรศัพท์

and 60 pickups,

และหยิบมันขึ้นมา 60 ครั้ง

you know, like, a quick check, did I get a new email?

แบบว่า อย่างการดูผ่าน ๆ เพื่อดูว่ามีอีเมล์ใหม่มาไหมน่ะ

Here's what Tina, a student at Bard College,

นี่คือสิ่งที่ทีนา นักเรียนจาก มหาวิทยาลัยบาร์ด

discovered about herself.

ค้นพบเกี่ยวกับตัวเธอเอง

(Audio) Tina: So far, I've been spending

(เสียงบันทึก) ทีนา: ที่ผ่านมา ฉันใช้เวลา

between 150 and 200 minutes on my phone per day,

ประมาณ 150 ถึง 200 นาที ไปกับโทรศัพท์ในแต่ละวัน

and I've been picking up my phone 70 to 100 times per day.

และฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาประมาณ วันละ 70 ถึง 100 ครั้ง

And it's really concerning,

และมันก็เป็นเรื่องน่ากังวลมาก

because that's so much time that I could have spent

เพราะว่านั่นเป็นเวลามหาศาล ที่ฉันสามารถใช้

doing something more productive, more creative, more towards myself,

ไปกับการทำอะไรที่มีประโยชน์กว่า สร้างสรรค์กว่า เพื่อตัวเองมากกว่า

because when I'm on my phone, I'm not doing anything important.

เพราะว่าเวลาที่ฉันเล่นโทรศัพท์ ฉันไม่ได้ทำอะไรที่สลักสำคัญเลย

MZ: Like Tina, people were starting to observe their own behavior.

มซ: เช่นเดียวกับทีนา ผู้คนเริ่ม สังเกตพฤติกรรมของตัวเอง

They were getting ready for challenge week.

พวกเขาพร้อมแล้วสำหรับ สัปดาห์แห่งการท้าทาย

And that Monday,

และวันจันทร์นั้นเอง

they started to wake up to instructions in their inbox,

พวกเขาก็ตื่นมาพบกับคำสั่ง ในกล่องขาเข้าของพวกเขา

an experiment to try.

การทดลองที่พวกเขาต้องลอง

Day one:

วันที่หนึ่ง:

"Put it in your pocket."

"ใส่มันลงไปในกระเป๋ากางเกง"

Take that phone out of your hand.

นำโทรศัพท์นั้นออกไปจากมือของคุณ

See if you can eliminate the reflex to check it all day long,

ดูซิว่าคุณสามารถกำจัดสัญชาติญาณ ที่ต้องเช็กโทรศัพท์ทั้งวันได้ไหม

just for a day.

แค่วันเดียวเท่านั้น

And if this sounds easy,

และถ้ามันฟังเหมือนง่าย

you haven't tried it.

แสดงว่าคุณยังไม่ได้ลอง

Here's listener Amanda Itzko.

นี่คือผู้ฟังอีกคน อมานดา อิตซ์โกะ

(Audio) Amanda Itzko: I am absolutely itching.

(เสียงบันทึก) อมานดา อิตซ์โกะ: ฉันกำลังอยู่ไม่สุข

I feel a little bit crazy,

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองบ้าหน่อย ๆ

because I have noticed that I pick up my phone

เพราะว่าฉันสังเกตว่า ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

when I'm just walking from one room to another,

แม้แต่ตอนที่ฉันแค่เดินจาก ห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่ง

getting on the elevator,

เวลาขึ้นลงลิฟต์

and even -- and this is the part that I am really embarrassed

หรือแม้กระทั่ง และนี่คือสิ่งที่ฉัน รู้สึกอับอายมาก

to actually say out loud --

ที่จะพูดมันออกมาดัง ๆ

in the car.

เวลาที่ฉันอยู่ในรถ

MZ: Yikes.

มซ: หยึย

Yeah, well, but as Amanda learned,

ก็นะ แต่ อมานดาก็ได้เรียนรู้ว่า

this itching feeling is not actually her fault.

ความรู้สึกอยู่ไม่สุขที่เธอมีนั้น ไม่ใช่ความผิดของเธอแต่อย่างใด

That is exactly the behavior that the technology is built to trigger.

มันคือพฤติกรรมที่เทคโนโลยีถูกสร้าง ขึ้นมาเพื่อกระตุ้นโดยเฉพาะแค่นั้นเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I mean, right?

แบบว่า ใช่ไหมล่ะ

Here's former Google designer, Tristan Harris.

นี่คืออดีตนักออกแบบของกูเกิล ทริสตัน แฮร์ริส

(Audio) Tristan Harris: If I'm Facebook or I'm Netflix or I'm Snapchat,

(เสียงบันทึก) ทริสตัน แฮรร์ริส ถ้าผมเป็น เฟสบุ๊ค หรือเน็ตฟลิกซ์ หรือสแนปแชต

I have literally a thousand engineers

ผมก็จะมีวิศวกรเป็นพันคน

whose job is to get more attention from you.

ที่มีหน้าที่เรียกความสนใจจากคุณให้มากขึ้น

I'm very good at this,

ผมถนัดเรื่องนี้มาก

and I don't want you to ever stop.

และผมก็ไม่อยากให้คุณหยุดมัน

And you know, the CEO of Netflix recently said,

และคุณรู้ใช้ไหมว่า ซีอีโอเน็ตฟลิกซ์ เพิ่งพูดไปหมาด ๆ ว่า

"Our biggest competitors are Facebook, YouTube and sleep."

"คู่แข่งรายใหญ่ที่สุดของเราคือ เฟสบุ๊ค ยูทูป และการนอน"

I mean, so there's a million places to spend your attention,

ผมหมายถึง ในโลกนี้มีเป็นล้านอย่าง ที่คุณสามารถให้ความสนใจได้

but there's a war going on to get it.

แต่สงครามหนึ่งกำลังเกิดขึ้น เพื่อแย่งชิงสิ่งนั้น

MZ: I mean, you know the feeling:

มซ: แบบว่า คุณเข้าใจ ความรู้สึกใช่ไหมล่ะคะ

that amazing episode of "Transparent" ends,

แบบเวลาที่ซีรีส์ "Transparent" สักตอนจบลงไป

and then the next one starts playing

แล้วอีกตอนหนึ่งก็เล่นต่อขึ้นมา

so you're like, eh, OK fine, I'll just stay up and watch it.

คุณก็จะคิดแบบว่า เอ โอเค ได้ ฉันจะอยู่ดึกแล้วดูมันต่อ

Or the LinkedIn progress bar says you are this close

หรืออย่างแถบวัดความก้าวหน้าบนเว็บ LinkedIn ที่บอกว่าคุณเกือบจะมี

to having the perfect profile,

ประวัติที่สมบูรณ์แบบแล้วนะ

so you add a little more personal information.

คุณเลยเพิ่มข้อมูลส่วนตัว เข้าไปอีกนิดหน่อย

As one UX designer told me,

อย่างที่นักออกแบบยูเอกซ์คนหนึ่งบอกกับฉัน

the only people who refer to their customers as "users"

คนกลุ่มเดียวที่เรียกลูกค้าว่า "ผู้ใช้"

are drug dealers and technologists.

คือพวกค้ายากับนักเทคโนโลยี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And users, as we know, are worth a lot of money.

และผู้ใช้ อย่างที่เรารู้กัน มีมูลค่าทางการเงินสูงมาก

Here's former Facebook product manager and author,

นี่คืออดีตผู้จัดการผลิตภัณฑ์ เฟสบุ๊คและนักเขียน

Antonio García Martínez.

อันโตนิโอ การ์เซีย มาร์ติเนซ

(Audio) Antonio García Martínez: The saying is, if any product is free

(เสียงบันทึก) อกม: มีคำพูดหนึ่งว่า ถ้าผลิตภัณฑ์อะไรสักอย่างฟรี

เมื่อนั้นคุณนั่นแหละคือผลิตภัณฑ์ ความสนใจของคุณคือผลิตภัณฑ์

then you're the product; your attention is the product.

But what is your attention worth?

ว่าแต่ความสนใจของคุณมีค่าตรงไหนล่ะ

That's why literally every time you load a page,

ที่ทำให้ทุก ๆ ครั้งที่คุณ โหลดหน้าสักหน้าขึ้นมา

not just on Facebook or any app,

ไม่เพียงแค่เฟสบุ๊ค หรือแอปใดแอปหนึ่ง

there's an auction being held instantly, billions of times a day,

ถึงมีการประมูลเกิดขึ้นแทบในทันที หลายพันล้านครั้งต่อวัน

for exactly how much that one ad impression cost.

เพื่อหาว่าจำนวนครั้งที่ผู้ใช้ เห็นโฆษณามีมูลค่าเท่าไร

MZ: By the way, the average person will spend two years of their life

มซ: ขอนอกเรื่องนิดหน่อย โดยเฉลี่ยแล้ว คนเราจะใช้เวลาสองปีของชีวิต

on Facebook.

ไปกับเฟสบุ๊ค

So, back to challenge week.

ทีนี้ กลับมาสู่สัปดาห์ แห่งการท้าทาย

Immediately, we saw some creativity kick in.

ในทันทีทันใด เราเห็น ความคิดสร้างสรรค์เริ่มต้นขึ้น

Here's New Yorker Lisa Alpert.

นี่คือลิซา อัลเพิร์ต จากนิวยอร์ก

(Audio) Lisa Alpert: I was bored, I guess.

(เสียงบันทึก) ลิซา อัลเพิร์ต: ฉันเบื่อ ฉันว่างั้นนะ

So I suddenly looked at the stairway that went up to the top of the station,

จู่ ๆ ฉันเลยมองไปที่ขั้นบันได ที่ขึ้นไปยังด้านบนสุดของสถานี

and I thought, you know,

แล้วฉันก็คิดว่า แบบว่า

I had just come down that stairway, but I could go back up

ฉันเพิ่งเดินลงมาเอง แต่ว่าฉันเดินกลับขึ้นไปก็ได้นะ

and then come back down and get a little cardio.

แล้วก็เดินกลับลงมา เพื่อให้เลือดสูบฉีดหน่อย

So I did,

ฉันเลยทำแบบนั้น

and then I had a little more time, so I did it again and I did it again,

แล้วฉันก็เหลือเวลาอีกนิดหน่อย ฉันเลยทำมันอีกครั้ง แล้วก็ทำอีกครั้ง

and I did it 10 times.

แล้วฉันก็ทำไปสิบรอบด้วยกัน

And I had a complete cardio workout.

แล้วฉันก็ได้ออกกำลังกายจนครบชุด

I got on that R train feeling kind of exhausted,

แล้วฉันก็ขึ้นไปบนรถไฟสายอาร์นั้น และรู้สึกเหนื่อยหน่อย ๆ

but, like, wow, that had never occurred to me.

แต่แบบว่า ว้าว ฉันไม่เคยรู้สึก แบบนั้นมาก่อนเลย

How is that possible?

มันเป็นไปได้ยังไงกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

MZ: So creativity, I learned, means different things to different people.

มซ: ดังนั้น ฉันจึงได้เรียนรู้ว่า ความคิด สร้างสรรค์จะเป็นแบบไหนขึ้นกับแต่ละคน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But everyone found day three's challenge the hardest.

แต่ทุกคนต่างพบว่า คำท้าในวันที่สามนั้นยากที่สุด

It was called "Delete that app."

มันมีชื่อว่า "ลบแอปนั้นซะ"

Take that app -- you know the one;

นำแอปนั้น คุณรู้ดีว่าแอปอะไร

that one that always gets you, it sucks you in --

แอปที่ทำให้คุณติดอยู่ตลอด แอปที่ดูดคุณให้ติดหนึบ

take it off your phone,

นำมันออกไปจากมือถือของคุณเสีย

even if just for the day.

ถึงแม้จะแค่วันนั้นก็ตาม

I deleted the game Two Dots and nearly cried.

ฉันลบเกม Two Dots แล้วก็เกือบเสียน้ำตาให้มัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah, Two Dots players know what I'm talking about.

ก็นะ ผู้เล่น Two Dots คงรู้ว่า ฉันกำลังพูดถึงอะไร

But my misery had good company.

แต่ความทุกข์ทรมานของฉันก็ถือเป็นเรื่องดี ๆ

(Audio) Man 2: This is Liam in Los Angeles,

(เสียงบันทึก) ผู้ชาย 2: ผมเลียม จากลอสแอนเจลิส

and I deleted Twitter, Facebook, Instagram, Tumblr, Snapchat and Vine

และผมก็ลบทวิตเตอร์ เฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ทัมเบลอร์ สแนปแชต และไวน์

from my phone

ออกไปจากโทรศัพท์ของผม

in one fell swoop.

ในรวดเดียว

And it was kind of an embarrassingly emotional experience at first.

และตอนแรกมันก็ดูเหมือนเป็นประสบการณ์ ทางอารมณ์ที่น่าอับอายเหลือเกิน

It felt weirdly lonely to look at that lock screen

มันรู้สึกแปลก ๆ เคว้ง ๆ กับ การต้องจ้องมองล็อกหน้าจอนั้น

with no new notifications on it.

โดยที่ไม่มีการแจ้งเตือนใหม่ ๆ ขึ้นมา

But I really liked deciding for myself

แต่ผมก็ชอบมากเวลาที่ได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง

when to think about or access my social networks,

ว่าจะนึกถึงหรือใช้โซเชียลเน็ตเวิร์กเมื่อไร

not giving my phone the power to decide that for me.

โดยที่ไม่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ใต้อำนาจ การตัดสินใจของโทรศัพท์

So thank you.

ดังนั้น ขอบคุณครับ

(Audio) Woman 3: Deleting the Twitter app was very sad,

(เสียงบันทึก 3) ผู้หญิง 3: การลบ แอปทวิตเตอร์นั้นเป็นเรื่องเศร้ามาก

and I feel I maybe, over the last year when I've been on Twitter,

และฉันรู้สึกเหมือนว่า บางที ตลอดหนึ่งปีที่ ผ่านมาที่ฉันนั่งเล่นทวิตเตอร์

have developed an addiction to it,

ฉันเริ่มมีอาการเสพติดมัน

and this "Bored and Brilliant" challenge has really made me realize it.

และการท้าทาย "ความเบื่อกับความฉลาด" ก็ทำให้ฉันตระหนักถึงอาการนั้น

After a brief period of really horrible withdrawal feeling,

หลังจากที่รู้สึกแย่มากกับการ ถูกตัดขาดออกจากโลกอยู่ช่วงหนึ่ง

like lack-of-caffeine headache,

เหมือนกับเวลาที่ปวดหัวเพราะขาดกาเฟอีน

I now feel lovely.

ตอนนี้ฉันรู้สึกดี

I had a lovely dinner with my family,

ฉันได้ทานอาหารเย็นกับ ครอบครัวอย่างมีความสุข

and I hope to continue this structured use of these powerful tools.

และฉันก็หวังว่าจะควบคุมการใช้ อุปกรณ์ต่าง ๆ พวกนี้ต่อไป

(Audio) Woman 4: I don't have that guilty gut feeling

(เสียงบันทึก) ผู้หญิง 4: ฉันไม่ได้ รู้สึกผิดลึก ๆ อะไร

I have when I know I'm wasting time on my phone.

ฉันรู้สึกในตอนที่ฉันรู้ตัวว่า กำลังเสียเวลาไปกับโทรศัพท์

Maybe I'll have to start giving myself challenges and reminders like this

บางทีฉันอาจต้องเริ่มท้าทายตัวเอง และเตือนตัวเองแบบนี้

ในทุก ๆ เช้า

every morning.

MZ: I mean, yes, this was progress.

มซ: ฉันแบบว่า ใช่เลย นี่แหละความก้าวหน้า

I could not wait to see what the numbers said

ฉันอดใจรอดูตัวเลขที่จะปรากฏ

at the end of that week.

ในตอนท้ายของสัปดาห์ไม่ไหวแล้ว

But when the data came in,

แต่ในตอนที่ข้อมูลมาถึง

it turned out that we had cut down,

ปรากฏว่าเราทำให้คนใช้เวลาลดลงไป

on average,

โดยเฉลี่ยแล้ว

just six minutes --

แค่หกนาทีเท่านั้น

from 120 minutes a day on our phones

จาก 120 นาทีต่อวันที่ใช้ไปกับโทรศัพท์

to 114.

ลงมาที่ 114

Yeah. Whoop-de-do.

ก็นั่นแหละค่ะ

So I went back to the scientists feeling kind of low,

ดังนั้น ฉันจังกลับไปหานักวิทยาศาสตร์ คนเดิม ๆ และรู้สึกแย่หน่อย ๆ

and they just laughed at me,

แล้วพวกเขาก็หัวเราะเยาะฉัน

and they said, you know, changing people's behavior

และพวกเขาก็พูดว่า คุณรู้ไหม การเปลี่ยนพฤติกรรมของคน

in such a short time period

ในช่วงเวลาที่สั้นขนาดนั้นน่ะ

was ridiculously ambitious,

ดูจะทะเยอทะยานจนเพ้อฝันไปหน่อยนะ

and actually what you've achieved is far beyond what we thought possible.

และจริง ๆ แล้วความสำเร็จที่คุณได้รับ ไปไกลกว่าที่เราคาดว่าเป็นไปได้อยู่มาก

Because more important than the numbers, were the people's stories.

เพราะว่าสิ่งที่สำคัญกว่าตัวเลข คือเรื่องราวของผู้คนต่างหาก

They felt empowered.

พวกเขารู้สึกมีพลัง

Their phones had been transformed

มือถือของพวกเขาถูกแปลงโฉม

from taskmasters

จากตัวสั่งงาน

back into tools.

มาเป็นเครื่องมือบ้าน ๆ เหมือนเดิม

And actually, I found what the young people said most intriguing.

และจริง ๆ แล้ว ฉันพบว่าสิ่งที่ คนหนุ่มสาวพูดนั้นน่าสนใจมากที่สุด

Some of them told me

พวกเขาบางคนบอกฉัน

that they didn't recognize some of the emotions

ว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงอารมณ์บางอย่าง

that they felt during challenge week,

ที่พวกเขารู้สึกในช่วง สัปดาห์แห่งการท้าทายนั้น

because, if you think about it,

เพราะว่า ถ้าคุณลองนึกดูแล้ว

if you have never known life without connectivity,

หากคุณไม่เคยรู้จักชีวิต ที่ปราศจากการเชื่อมต่อมาก่อน

you may never have experienced boredom.

คุณอาจไม่ได้สัมผัสความเบื่อหน่ายเลยก็ได้

And there could be consequences.

และนั่นก็อาจมีผลบางอย่างตามมา

Researchers at USC have found -- they're studying teenagers

นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยยูเอสซีได้พบบางอย่าง พวกเขาศึกษาวัยรุ่น

who are on social media while they're talking to their friends

ที่เล่นโซเชียลในขณะที่พวกเขา พูดคุยอยู่กับเพื่อน

or they're doing homework,

หรือทำการบ้าน

and two years down the road, they are less creative and imaginative

และสองปีหลังจากนั้น พวกเขา มีความคิดสร้างสรรค์และจินตนาการที่ลดต่ำลง

about their own personal futures

เกี่ยวกับอนาคตส่วนตัวของพวกเขาเอง

and about solving societal problems, like violence in their neighborhoods.

และเกี่ยวกับการแก้ปัญหาสังคม อย่างเช่น ความรุนแรงในชุมชนของพวกเขา

And we really need this next generation

และเราก็จำเป็นจะต้อง ทำให้คนรุ่นถัดจากเรานี้

to be able to focus on some big problems:

สามารถเพ่งความสนใจให้กับ ปัญหาใหญ่ ๆ บางอย่างได้

climate change, economic disparity,

อย่างการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ

massive cultural differences.

ความแตกต่างสุดขั้วทางวัฒนธรรม

No wonder CEOs in an IBM survey

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซีอีโอจาก การสำรวจหนึ่งของไอบีเอ็ม

identified creativity as the number one leadership competency.

ถึงระบุว่าความคิดสร้างสรรค์ เป็นส่วนสำคัญ ที่สุดของความสามารถในการเป็นผู้นำ

OK, here's the good news, though:

แต่ว่าข่าวดีก็มีอยู่

In the end, 20,000 people did "Bored and Brilliant" that week.

ในตอนจบ คน 20,000 คนที่เข้าร่วม "ความเบื่อหน่ายกับความฉลาด" ในสัปดาห์นั้น

Ninety percent cut down on their minutes.

กว่าร้อยละ 90 ลดเวลาใช้มือถือของพวกเขา

Seventy percent got more time to think.

ร้อยละ 70 มีเวลาในการคิดมากขึ้น

People told me that they slept better.

หลายคนบอกฉันว่าพวกเขานอนหลับสบายขึ้น

They felt happier.

พวกเขามีความสุขมากขึ้น

My favorite note was from a guy who said he felt like he was waking up

ข้อความที่ฉันชอบมาจากผู้ชายคนหนึ่ง ที่บอกว่าเขารู้สึกเหมือนเขาตื่นมา

from a mental hibernation.

จากภาวะการจำศีลทางจิตสักอย่างหนึ่ง

Some personal data and some neuroscience

ข้อมูลส่วนตัวบางอย่าง ผนวกกับ ประสาทวิทยาศาสตร์อีกเล็กน้อย

gave us permission to be offline a little bit more,

ทำให้เราสามารถออกจากโลกออนไลน์ ได้นานขึ้นกว่าเดิมอีกนิดหน่อย

and a little bit of boredom gave us some clarity

และความเบื่อหน่ายเล็กน้อยนี้ จะทำให้เราเข้าใจอะไรชัดมากขึ้น

and helped some of us set some goals.

และช่วยเราบางคนในการตั้งเป้าหมายบางอย่าง

I mean, maybe constant connectivity

แบบว่า บางทีการเชื่อมโยง ที่เกิดขึ้นตลอดเวลา

won't be cool in a couple of years.

อาจไม่ใช่เรื่องที่มองว่าเจ๋ง ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าก็ได้

But meanwhile, teaching people, especially kids,

แต่ในระหว่างนั้น การสอนผู้คน โดยเฉพาะเด็ก ๆ

how to use technology to improve their lives

ให้ใช้เทคโนโลยีในการ ปรับปรุงคุณภาพชีวิตตนเอง

and to self-regulate

รวมถึงให้ควบคุมตัวเองได้

needs to be part of digital literacy.

จำเป็นจะต้องเป็นส่วนหนึ่งของการรู้ดิจิทัล

So the next time you go to check your phone,

ดังนั้นครั้งต่อไปที่คุณเช็กโทรศัพท์ของคุณ

remember that if you don't decide how you're going to use the technology,

จำไว้ว่าถ้าคุณไม่ตัดสินใจว่า คุณจะใช้เทคโนโลยีนั้นอย่างไร

the platforms will decide for you.

อุปกรณ์พวกนั้นจะตัดสินใจให้คุณเอง

And ask yourself:

และลองถามตัวคุณเองดูว่า

What am I really looking for?

จริง ๆ แล้วคุณอยากทำอะไรกันแน่

Because if it's to check email, that's fine -- do it and be done.

เพราะว่าถ้าหากคุณอยากเช็กอีเมล์จริง ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไร ทำแบบนั้นให้เสร็จไป

But if it's to distract yourself from doing the hard work

แต่ถ้ามันเป็นการเบี่ยงความสนใจคุณ จากการทำงานที่ยาก

that comes with deeper thinking,

ที่ต้องอาศัยการคิดที่ลึกกว่านั้น

take a break,

ให้ลองพักดู

stare out the window

มองออกไปนอกหน้าต่าง

and know that by doing nothing

และรู้ว่าการที่คุณไม่ได้ทำอะไรนั้น

you are actually being your most productive and creative self.

จริง ๆ แล้วคุณกำลังอยู่ในช่วงที่ ตนเองมีความคิดสร้างสรรค์มากที่สุด

It might feel weird and uncomfortable at first,

ในตอนแรก คุณอาจรู้สึกแปลก ๆ หรืออึดอัด

but boredom truly can lead to brilliance.

แต่ความเบื่อหน่ายนี้เองสามารถนำไปสู่ ความคิดที่ยอดเยี่ยมได้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)