How Boredom Can Lead to Your Most Brilliant Ideas | Manoush Zomorodi | TED

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: Leila Ataei

My son and the iPhone were born three weeks apart

پسر من و گوشی‌های آیفون به فاصله سه هفته

in June 2007.

در ژوئن ۲۰۰۷ متولد شده‌اند.

So while those early adopters were lined up outside,

بنابراین وقتی مشتریان مشتاق اولیه پشت درها صف بسته بودن،

waiting to get their hands on this amazing new gadget,

و منتظر صاحب شدن هرچه زودتر این وسیله‌ الکترونیکی شگفت‌انگیز،

I was stuck at home with my hands full of something else

من در خونه درحالیکه دستم به چیز دیگه‌ای بند بود گرفتار بودم

that was sending out constant notifications --

چیزی که مدام پیام‌ می‌فرستاد--

(Laughter)

(خنده حضار)

a miserable, colicky baby

یک نوزاد بینوای مبتلا به دل‌پیچه،

who would only sleep in a moving stroller with complete silence.

که فقط در سکوت مطلق کالسکه‌ در حال حرکت خوابش می‌برد.

I literally was walking 10 to 15 miles a day,

من واقعا روزی ۱۵ تا ۲۵ کیلومتر پیاده‌روی می‌کردم،

and the baby weight came off.

و اینجوری اضافه وزن زایمان رو هم از دست دادم.

That part was great.

این قسمتش عالی بود.

But man, was I bored.

ولی وای که چقدر حوصله‌ام سر رفته بود.

Before motherhood, I had been a journalist

قبل از مادر شدن، من روزنامه‌نگاری بودم

who rushed off when the Concorde crashed.

که بعد از سقوط هواپیمای کونکورد سریعا به محل حادثه رفتم.

I was one of the first people into Belgrade

من یکی از اولین نفرات در بلگراد

when there was a revolution in Serbia.

پس از وقوع انقلاب در صربستان بودم.

Now, I was exhausted.

ولی حالا خسته و هلاک بودم.

This walking went on for weeks.

این روند پیاده‌روی‌ها هفته‌ها طول کشید.

It was only until about three months in that something shifted, though.

ولی حدود سه ماه بعد یه چیزی تغییر کرد.

As I pounded the pavement,

همین‌طور که داشتم قدم می‌زدم،

my mind started to wander, too.

ذهنم هم شروع کرد به پرسه زدن.

I began imagining what I would do when I finally did sleep again.

تصور می‌کردم وقتی باز بتونم راحت بخوابم چه کارهایی خواهم کرد.

So the colic did fade,

دل‌پیچه‌ها کم‌کم واقعا رفع شدن،

and I finally got an iPhone

و من بالاخره تونستم یک آیفون بخرم

and I put all those hours of wandering into action.

و تمام اون ساعت‌ها پرسه‌های فکری رو به عمل دربیارم.

I created my dream job hosting a public radio show.

کار رویایی خودم که اجرای یک برنامه‌ی رادیویی سراسری بود رو خلق کردم.

So there was no more rushing off to war zones,

بنابراین دیگه اعزام سریع به مناطق جنگی در کار نبود،

but thanks to my new smartphone,

ولی به لطف گوشی هوشمند جدیدم،

I could be a mother and a journalist.

می‌تونستم هم یک مادر باشم هم یک روزنامه‌نگار.

I could be on the playground and on Twitter at the same time.

می‌تونستم همزمان در زمین بازی بچه‌ها و در توییتر باشم.

Yeah, well, when I thought that,

آره، خب وقتی این فکر رو کردم،

when the technology came in and took over,

وقتی تکنولوژی اومد و فراگیر شد،

that is when I hit a wall.

این‌جا بود که من کم آوردم.

So, I want you to picture this:

خب می‌خوام این تصویر رو مجسم کنین:

you host a podcast, and you have to prove

شما مجری یک پادکست هستین، و باید ثابت کنین

that the investment of precious public radio dollars in you

سرمایه‌گذاری نقدینگی ارزشمند یک رادیوی سراسری روی شما

is worth it.

ارزشش رو داره.

My goal was to increase my audience size tenfold.

هدف من این بود که تعداد مخاطبینم رو ده برابر کنم.

So one day, I sat down to brainstorm,

بنابراین یک روز نشستم به فکر و مشکل‌گشایی کردن،

as you do,

این کاریه که باید کرد،

and I came up barren.

و دست خالی موندم.

This was different than writer's block, right?

این موضوع با معضل فلج قلم تفاوت داره، خب؟

It wasn't like there was something there waiting to be unearthed.

جوری نبود که انگار چیزی وجود داره و منتظر کشف شدنه

There was just nothing.

مطلقا هیچ چیز وجود نداشت.

And so I started to think back:

بنابراین به عقب برگشتم:

When was the last time I actually had a good idea?

آخرین باری که واقعا یه ایده‌ی خوب داشتم کی بوده؟

Yeah, it was when I was pushing that damn stroller.

آره، موقعی بود که اون کالسکه‌ی لعنتی رو هل می‌دادم.

Now all the cracks in my day were filled with phone time.

حالا تمام روزنه‌های روزم با تلفن پر می‌شدن.

I checked the headlines while I waited for my latte.

وقتی منتظر گرفتن لاته‌ام هستم سرخط خبرها رو چک می‌کنم.

I updated my calendar while I was sitting on the couch.

همین‌طور که روی کاناپه نشسته‌م تقویمم رو به روز می‌کنم.

Texting turned every spare moment

ارسال پیامک باعث شده هر لحظه‌ی آزادم

into a chance to show to my coworkers and my dear husband

تبدیل به فرصتی بشه که به همکارانم و به شوهر عزیزم نشون بدم

what a responsive person I was,

تا چه حد آدم پاسخگویی هستم،

or at least it was a chance to find another perfect couch

و یا حداقل فرصتی بود برای اینکه عکس یک کاناپه‌ی عالی دیگه

for my page on Pinterest.

برای صفحه‌م در پینترست پیدا کنم.

I realized that I was never bored.

فهمیدم دیگه هیچ‌وقت حوصله‌م سر نمی‌ره.

And anyway, don't only boring people get bored?

و به هرحال، مگه فقط آدم‌های کسل‌کننده حوصله‌شون سر نمی‌ره؟

But then I started to wonder:

بعد شروع کردم به فکر کردن:

What actually happens to us when we get bored?

وقتی حوصله‌ سر می‌ره واقعا چه اتفاقی می‌افته؟

Or, more importantly: What happens to us if we never get bored?

یا از آن مهمتر: اگه هیچ‌وقت حوصله‌مون سرنره، چی میشه؟

And what could happen if we got rid of this human emotion entirely?

و چی می‌شه اگر به طور کل از این احساس بشری خلاص بشیم؟

I started talking to neuroscientists and cognitive psychologists,

شروع کردم به صحبت کردن با عصب‌پژوهان و روان‌شناسان شناختی،

and what they told me was fascinating.

و اونچه اون‌ها به من گفتن شگفت‌انگیز بود.

It turns out that when you get bored,

معلوم شد که وقتی حوصله‌ شما سر می‌ره،

you ignite a network in your brain called the "default mode."

یک شبکه‌ در مغز شما فعال می‌شه به نام "حالت پیش‌فرض."

So our body, it goes on autopilot while we're folding the laundry

بنابراین بدن ما، موقع تا کردن لباسها یا پیاده به سرکار رفتن بحالت

or we're walking to work,

هدایتگرِ خودکار درمیاد.

but actually that is when our brain gets really busy.

اما در واقع این زمانیه که مغز ما حسابی مشغول به کار می‌شه.

Here's boredom researcher Dr. Sandi Mann.

این دکتر سندیمن، پژوهشگر حوزه بی‌حوصلگیه.

(Audio) Dr. Sandi Mann: Once you start daydreaming

(صدا) دکتر سندیمن: وقتی شروع به خیال‌بافی می‌کنید

and allow your mind to really wander,

و به ذهنتون واقعا اجازه پرسه‌زنی می‌دید

you start thinking a little bit beyond the conscious,

شروع می‌کنید به اندکی ورای آگاهی فکر کردن،

a little bit into the subconscious,

و کمی وارد ناخودآگاه میشن،

which allows sort of different connections to take place.

که مجال اتفاق افتادن ارتباطاتی تا حدی متفاوت رو میده.

It's really awesome, actually.

در واقع، این محشره.

Manoush Zomorodi: Totally awesome, right?

خیلی محشره، مگه نه؟

So this is my brain in an fMRI,

خب این یک fMRI از مغز منه،

and I learned that in the default mode is when we connect disparate ideas,

و فهمیدم که حالت پیشفرض زمانی هست که ایده‌های متفاوت رو به هم وصل می‌کنیم،

we solve some of our most nagging problems,

ما قسمت زیادی از مشکلات آزاردهنده‌مون رو حل می‌کنیم،

and we do something called "autobiographical planning."

و یک کاری انجام می‌دیم که بهش می‌گن "برنامه‌ریزی سرگذشت‌وار".

This is when we look back at our lives,

اون زمان که به گذشته‌خود نگاه می‌کنیم،

we take note of the big moments, we create a personal narrative,

به لحظات بزرگ توجه می‌کنیم، یک روایت شخصی خلق می‌کنیم،

and then we set goals

و بعد هدف تعیین می‌کنیم

and we figure out what steps we need to take to reach them.

و می‌فهمیم برای رسیدن به این اهداف باید چه قدم‌هایی برداریم.

But now we chill out on the couch also while updating a Google Doc

ولی حالا که روی کاناپه ولو شدیم و همزمان داریم Google Doc آپدیت می‌کنیم

or replying to email.

یا به یک ایمیل جواب می‌دیم.

We call it "getting shit done,"

اسم‌ش رو می‌گذاریم "کار بی‌خودی کردن,"

but here's what neuroscientist Dr. Daniel Levitin says

ولی این کاریه که دکتر دنیل لویتین عصب‌‌پژوه می‌گه

we're actually doing.

در حقیقت انجام‌ می‌دهیم.

(Audio) Dr. Daniel Levitin: Every time you shift your attention

(صدا) دکتر دنیل لویتین: هربار که شما توجه‌تون رو از موضوعی

from one thing to another,

به موضوع دیگه معطوف کنید،

the brain has to engage a neurochemical switch

مغز باید یک جا‌به‌جایی عصبی-شیمیایی انجام بده

that uses up nutrients in the brain to accomplish that.

که برای این کار از مواد غذایی موجود در مغز استفاده می‌کنه.

So if you're attempting to multitask,

پس اگر چندکار رو با هم اجرا می‌کنید،

you know, doing four or five things at once,

یعنی، انجام همزمان چهار یا پنج کار،

you're not actually doing four or five things at once,

در واقع چهار یا پنج کار رو همزمان انجام نمی‌دین،

because the brain doesn't work that way.

برای اینکه عملکرد مغز به این شکل نیست.

Instead, you're rapidly shifting from one thing to the next,

در عوض، دارید به سرعت از یک چیز به چیز دیگه جا‌به‌جا میشین،

depleting neural resources as you go.

و با اینکار منابع عصبی رو تحلیل می‌برین.

(Audio) MZ: So switch, switch, switch, you're using glucose, glucose, glucose.

(صدا) م.ز: بنابراین تغییر، تغییر، تغییر و مصرف گلوکز، گلوکز، گلوکز.

(Audio) DL: Exactly right, and we have a limited supply of that stuff.

(صدا) دکتر: دقیقا درسته، و منابع ما از این مواد محدودن.

MZ: A decade ago, we shifted our attention at work

یک دهه قبل، ما توجه‌مون رو در کار هر ۳ دقیقه

every three minutes.

یک بار تغییر می‌دادیم.

Now we do it every 45 seconds,

حالا هر ۴۵ ثانیه یک بار اینکارو می‌کنیم،

and we do it all day long.

و تمام طول روز اینکارو انجام می‌دیم.

The average person checks email 74 times a day,

هر فرد به طور میانگین روزی ۷۴ بار ایمیل‌ش رو چک می‌کنه،

and switches tasks on their computer

و بین کارهایی که با کامیپوترش انجام می‌ده،

566 times a day.

۵۶۶ بار در روز جابه‌جایی انجام می‌ده.

I discovered all this talking to professor of informatics,

من تمام این‌ها رو در صحبت با استاد انفورماتیک، دکتر گلوریا مارک

Dr. Gloria Mark.

متوجه شدم.

(Audio) Dr. Gloria Mark: So we find that when people are stressed,

(صدا) دکتر گلوریا مارک: بنابراین فهمیدیم که وقتی افراد استرس دارن،

they tend to shift their attention more rapidly.

حواسشون با سرعت بیشتری پرت می‌شه.

We also found, strangely enough,

و همچنین عجیبه که متوجه شدیم،

that the shorter the amount of sleep that a person gets,

هرچقدر میزان خواب فرد کمتر باشه،

the more likely they are to check Facebook.

احتمال اینکه فیسبوک‌شون رو چک کنن بیشتره.

So we're in this vicious, habitual cycle.

بنابراین در این چرخه‌ بی‌رحم عادتها هستیم.

MZ: But could this cycle be broken?

ولی می‌شه این چرخه رو شکست؟

What would happen if we broke this vicious cycle?

چه اتفاقی می‌افته اگر ما این چرخه‌ی بی‌رحم رو بشکنیم؟

Maybe my listeners could help me find out.

شاید شنونده‌های من بتونن به من کمک کنن.

What if we reclaimed those cracks in our day?

چی می‌شه اگر اون روزنه‌های روزانه‌ رو پس بگیریم؟

Could it help us jump-start our creativity?

ممکنه کمکی باشه برای اینکه خلاقیت‌مون رو راه بندازیم؟

We called the project "Bored and Brilliant."

ما اسم پروژه رو گذاشتیم "بی‌حوصله و درخشان."

And I expected, you know, a couple hundred people to play along,

و می‌دونین، من انتظار داشتم مثلا دویست نفر اعلام آمادگی کنن،

but thousands of people started signing up.

ولی هزاران نفر شروع کردن به ثبت نام کردن.

And they told me the reason they were doing it

و به من گفتن دلیل‌شون برای این کار

was because they were worried that their relationship with their phone

اینه که نگران هستن که رابطه‌شون با گوشی تلفن همراه‌شون

had grown kind of ... "codependent," shall we say.

به نوعی تبدیل شده به ... بذارین بگیم "وابسته‌ی متقابل"

(Audio) Man: The relationship between a baby and its teddy bear

(صدا) مرد: رابطه بین یک نوزاد و عروسک خرسش

or a baby and its binky

یا یک نوزاد و پستونکش

or a baby that wants its mother's cradle

یا نوزادی که دلش گهواره‌ مادرش رو می‌خواد

when it's done with being held by a stranger --

وقتی از بغل یک غریبه بیرون اومده --

(Laughs)

(می‌خندد)

that's the relationship between me and my phone.

این رابطه‌ی من با گوشیمه.

(Audio) Woman: I think of my phone like a power tool:

(صدا) زن: من به گوشیم به چشم یک ابزار قدرت نگاه می‌کنم:

extremely useful, but dangerous if I'm not handling it properly.

بی‌نهایت مفید، ولی خطرناک اگه نتونم درست مدیریتش کنم.

(Audio) Woman 2: If I don't pay close attention,

(صدا) زن ۲: اگر حواسم رو جمع نکنم،

I'll suddenly realize that I've lost an hour of time

ناگهان متوجه می‌شم یک ساعت زمانم رو از دست دادم

doing something totally mindless.

برای انجام یک کار کاملا بی‌‌فکر.

MZ: OK, but to really measure any improvement,

قبول، ولی برای سنجش واقعی هر نوع پیشرفتی،

we needed data, right?

به اطلاعات نیاز داشتیم، نه؟

Because that's what we do these days.

چون این کاریه که این روزها انجام میدیم.

So we partnered with some apps that would measure how much time

بنابراین با بعضی اپلیکیشن‌ها که میزان وقت گذروندن ما با گوشیهامون

we were spending every day on our phone.

در روز رو اندازه می‌گرفتن شروع به کار کردیم.

If you're thinking it's ironic

اگر فکر می‌کنین مسخره‌ست که من

that I asked people to download another app

از افراد میخوام اپ دیگری روی گوشی نصب کنن

so that they would spend less time on their phones:

برای اینکه زمان کمتری رو با گوشی‌هاشون بگذرونن:

yeah, but you gotta meet people where they are.

حق دارید، ولی باید آدم‌ها رو جایی که هستند دید.

(Laughter)

(خنده حضار)

So before challenge week,

بنابراین قبل از شروع هفته‌ چالش،

we were averaging two hours a day on our phones

میانگین ما دو ساعت در روز رو برای وقت گذاشتن روی گوشی بود

and 60 pickups,

و ۶۰ بار برداشتنش،

you know, like, a quick check, did I get a new email?

می‌دونین، در حد یک چک کردن کوتاه که ایمیل جدید دارم یا نه؟

Here's what Tina, a student at Bard College,

این اون چیزیه که تینا، دانشجوی دانشگاه بارد

discovered about herself.

در مورد خودش فهمید.

(Audio) Tina: So far, I've been spending

(صدا) تینا: تا الان، روزانه

between 150 and 200 minutes on my phone per day,

۱۵۰ تا ۲۰۰ دقیقه رو صرف موبایل می‌کنم،

and I've been picking up my phone 70 to 100 times per day.

و در روز بین ۷۰ تا ۱۰۰ بار گوشیم رو برمی‌داشتم و چک می‌کردم.

And it's really concerning,

و این واقعا نگران‌کننده است،

because that's so much time that I could have spent

چون این زمان خیلی زیادیه که می‌تونستم صرف

doing something more productive, more creative, more towards myself,

یه کار مفیدتر، خلاقانه‌تر، بیشتر به نفع خودم بکنم.

because when I'm on my phone, I'm not doing anything important.

چون وقتی گوشیم دستمه کار خیلی مهمی انجام نمیدم.

MZ: Like Tina, people were starting to observe their own behavior.

مثل تینا، افراد دیگه‌ای هم شروع به مطالعه‌ی رفتارشون کردن.

They were getting ready for challenge week.

اونها داشتن برای هفته‌ی چالش آماده می‌شدن.

And that Monday,

و اون دوشنبه،

they started to wake up to instructions in their inbox,

با دستورالعمل‌هایی که در صندوق نامه‌هاشون بود بیدار شدن

an experiment to try.

آزمایشی برای امتحان کردن:

Day one:

روز اول:

"Put it in your pocket."

"گوشی‌ را در جیب خود بگذارید."

Take that phone out of your hand.

اون گوشی رو زمین بگذارید.

See if you can eliminate the reflex to check it all day long,

ببینید آیا میشه این عمل دائم چک کردنش در طول روز رو حذف کرد؟

just for a day.

فقط برای یک روز.

And if this sounds easy,

و اگر فکر می‌کنید آسونه

you haven't tried it.

پس تا حالا امتحانش نکردین.

Here's listener Amanda Itzko.

این یکی از شنونده‌هاست به نام آماندا ایتزکو

(Audio) Amanda Itzko: I am absolutely itching.

(صدا) آماندا ایتزکو: من کاملا کلافه‌م.

I feel a little bit crazy,

یه کم احساس دیوونگی می‌کنم،

because I have noticed that I pick up my phone

چون فهمیدم که من گوشیم رو برمی‌دارم

when I'm just walking from one room to another,

وقتی فقط دارم از اتاقی می‌رم تو اتاق دیگه،

getting on the elevator,

یا سوار آسانسور میشم،

and even -- and this is the part that I am really embarrassed

و حتی وقتی -- این قسمتیه که واقعا خجالت می‌کشم که

to actually say out loud --

بخوام با صدای بلند بگم --

in the car.

وقتی توی ماشین هستم.

MZ: Yikes.

میم ز: اه اه.

Yeah, well, but as Amanda learned,

آره، خب آماندا متوجه شد که

this itching feeling is not actually her fault.

این احساس کلافه‌کننده در واقع تقصیر او نیست.

That is exactly the behavior that the technology is built to trigger.

این دقیقا اون رفتاریه که قراره تکنولوژی باعثش بشه.

(Laughter)

(خنده حضار)

I mean, right?

یعنی ..، مگه نه؟

Here's former Google designer, Tristan Harris.

این تریستان هریس، از طراحان سابق گوگل است.

(Audio) Tristan Harris: If I'm Facebook or I'm Netflix or I'm Snapchat,

(صدا) تریستان هریس: اگر من فیسبوک باشم، یا نت‌فلیکس یا اسنپ‌چت،

I have literally a thousand engineers

به معنای واقعی کلمه هزاران مهندس دارم

whose job is to get more attention from you.

که کارشون جلب توجه بیشتر شماست.

I'm very good at this,

در این کار عالی هستم،

and I don't want you to ever stop.

و هرگز نمیخوام که از این کار دست بردارین.

And you know, the CEO of Netflix recently said,

و می‌دونین، مدیرعامل نت‌فلیکس اخیرا گفته

"Our biggest competitors are Facebook, YouTube and sleep."

"بزرگ‌ترین رقبای ما فیسبوک، یوتیوب و خواب هستن."

I mean, so there's a million places to spend your attention,

می‌خوام بگم، میلیون‌ها مکان برای جلب توجه شما وجود دارن،

but there's a war going on to get it.

و برای این منظور جنگ در جریانه.

MZ: I mean, you know the feeling:

میم ز: میخوام بگم، این حس آشناست:

that amazing episode of "Transparent" ends,

تا یک قسمت فوق‌العاده از سریال "Transparent"

and then the next one starts playing

تموم نشده بلافاصله قسمت بعدی شروع میشه

so you're like, eh, OK fine, I'll just stay up and watch it.

و شما میگین، خب باشه، بیدار می‌مونم و این یکی رو هم می‌بینم.

Or the LinkedIn progress bar says you are this close

و یا نوار پیشرفت پروفایل LinkedIn می‌گه که شما به داشتن

to having the perfect profile,

پروفایل کامل خیلی نزدیک هستین،

so you add a little more personal information.

بنابراین شما یک مقدار دیگه اطلاعات شخصی وارد می‌کنین.

As one UX designer told me,

یک طراح UX یک بار به من گفت،

the only people who refer to their customers as "users"

تنها افرادی که به مشتریانشون می‌گن "مصرف کننده"

are drug dealers and technologists.

فروشندگان مواد مخدر و تکنولوژیست‌ها هستن.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

And users, as we know, are worth a lot of money.

و مصرف‌کنندگان، همونطور که می‌دونیم ارزش مالی زیادی دارن.

Here's former Facebook product manager and author,

این مدیر محصول سابق فیسبوک و نویسنده،

Antonio García Martínez.

آنتونیو گارسیا مارتینزه:

(Audio) Antonio García Martínez: The saying is, if any product is free

(صدا) آنتونیو گارسیا مارتینز: یک مثلی هست که میگه، اگر محصولی مجانیه

then you're the product; your attention is the product.

اون محصول خود تو هستی، محصول، توجه توئه.

But what is your attention worth?

ولی ارزش توجه تو چقدره؟

That's why literally every time you load a page,

به همین دلیله واقعا هربار که صفحه‌ای رو باز می‌کنین،

not just on Facebook or any app,

نه فقط فیسبوک یا هر اپلیکیشنی،

there's an auction being held instantly, billions of times a day,

میلیاردها بار در روز، در اون لحظه مناقصه‌ای در حال برگزاریه،

for exactly how much that one ad impression cost.

برای اینکه اون یک تاثیر تبلیغاتی چقدر می‌ارزه.

MZ: By the way, the average person will spend two years of their life

ضمنا، هر فرد به طور میانگین دو سال از عمرش رو

on Facebook.

در فیسبوک می‌گذرونه.

So, back to challenge week.

خب، برگردیم به هفته‌ چالش.

Immediately, we saw some creativity kick in.

ما بلافاصله شاهد بروز خلاقیت‌هایی بودیم.

Here's New Yorker Lisa Alpert.

این لیزا آلپرت از نیویورکه.

(Audio) Lisa Alpert: I was bored, I guess.

(صدا) لیزا آلپرت:فکر می‌کنم حوصله‌م سر رفته بود.

So I suddenly looked at the stairway that went up to the top of the station,

پس ناگهان چشمم افتاد به راه پله‌ای که می‌رفت به سمت بالای ایستگاه،

and I thought, you know,

و فکر کردم، می‌دونی،

I had just come down that stairway, but I could go back up

من همین الان از این راه‌پله اومدم پایین، ولی می‌تونم برگردم بالا

and then come back down and get a little cardio.

و دوباره بیام پایین و یه کم فعالیت ورزشی کرده باشم.

So I did,

پس همین کار رو کردم،

and then I had a little more time, so I did it again and I did it again,

و بعد یه مقدار بیشتر زمان داشتم، پس این کار رو تکرار کردم،

and I did it 10 times.

و ده بار اینکار رو انجام دادم.

And I had a complete cardio workout.

و انگار یک تمرین ورزشی کامل انجام دادم.

I got on that R train feeling kind of exhausted,

وقتی سوار قطار مترو شدم، یه جورایی خسته بودم،

but, like, wow, that had never occurred to me.

ولی، وای، هیچ‌وقت چنین چیزی به ذهنم نرسیده بود.

How is that possible?

چطور ممکنه؟

(Laughter)

(خنده حضار)

MZ: So creativity, I learned, means different things to different people.

پس من فهمیدم که خلاقیت برای افراد مختلف، معانی مختلفی داره.

(Laughter)

(خنده حضار)

But everyone found day three's challenge the hardest.

ولی برای همه سومین روز چالش سخت‌ترین روز بود.

It was called "Delete that app."

اسمش بود "اپلیکیشن رو پاک کن."

Take that app -- you know the one;

اپلیکیشن رو انتخاب کنید- می‌دونین کدوم رو میگم؛

that one that always gets you, it sucks you in --

همون که همیشه دست و پاتون رو می‌گیره، می‌کشه داخل خودش --

take it off your phone,

از گوشیتون حذف کنین،

even if just for the day.

حتی شده برای یک روز.

I deleted the game Two Dots and nearly cried.

من بازی دو نقطه (Two Dots) رو پاک کردم و تقریبا گریه‌‌ام گرفت.

(Laughter)

(خنده حضار)

Yeah, Two Dots players know what I'm talking about.

آره، کسانی که دو نقطه بازی می‌کنن می‌فهمن چی میگم.

But my misery had good company.

ولی من در این رنج و بدبختی تنها نبودم.

(Audio) Man 2: This is Liam in Los Angeles,

(صدا) مرد ۲: من لیام هستم، از لس‌آنجلس،

and I deleted Twitter, Facebook, Instagram, Tumblr, Snapchat and Vine

و من توییتر، فیسبوک، اینستاگرام تامبلر، اسنپ‌چت و واین رو

from my phone

از روی گوشیم پاک کردم.

in one fell swoop.

همه رو یک جا.

And it was kind of an embarrassingly emotional experience at first.

و اول‌ش مثل یک تجربه‌ دردناک و یه جورایی خجالت‌آور بود.

It felt weirdly lonely to look at that lock screen

وقتی به صفحه‌ قفل شده‌ گوشی‌ نگاه می‌کردم به طرز عجیبی حس تنهایی می‌کردم

with no new notifications on it.

وقتی می‌دیدم هیچ علامت پیامی روش نیست.

But I really liked deciding for myself

اما وقت فکر کردن یا قصد دسترسی به شبکه‌های اجتماعی‌‌

when to think about or access my social networks,

این تصمیم‌گیری برای خودم رو خیلی دوست داشتم،

not giving my phone the power to decide that for me.

قدرت تصمیم‌گیری دست گوشیم نبود.

So thank you.

پس ازتون ممنونم.

(Audio) Woman 3: Deleting the Twitter app was very sad,

(صدا) زن ۳: پاک کردن اپ توییتر خیلی غم‌انگیز بود،

and I feel I maybe, over the last year when I've been on Twitter,

و حس می‌کنم شاید، ظرف این یک سالی که عضو توییتر بوده‌م،

have developed an addiction to it,

یه جورایی بهش معتاد شدهم،

and this "Bored and Brilliant" challenge has really made me realize it.

و این چالش "بی‌حوصله و درخشان" باعث شد من متوجه این موضوع بشم.

After a brief period of really horrible withdrawal feeling,

بعد از یک دوره‌ کوتاه واقعا وحشتناک که حس ترک کردن مواد مخدر داشت،

like lack-of-caffeine headache,

مثل سردردهای ناشی از کمبود کافئین،

I now feel lovely.

حالا احساس خیلی خوبی دارم.

I had a lovely dinner with my family,

شام خیلی خوبی با خانواده‌ خوردم،

and I hope to continue this structured use of these powerful tools.

و امیدوارم بتونم این استفاده‌ ساختارمند از این ابزار قدرتمند رو ادامه بدم.

(Audio) Woman 4: I don't have that guilty gut feeling

(صدا) زن ۴: من دیگه احساس عذاب وجدانی رو ندارم که

I have when I know I'm wasting time on my phone.

وقتی آگاهانه وقتم رو با گوشی تلف می‌کنم رو دارم.

Maybe I'll have to start giving myself challenges and reminders like this

شاید لازمه شروع کنم برای خودم چالش‌ها و یاد‌آوری‌هایی شبیه این تعریف کنم

every morning.

هر روز صبح.

MZ: I mean, yes, this was progress.

خب، بله، این پیشرفت بود.

I could not wait to see what the numbers said

مشتاق بودم ببینم اعداد و ارقام در آخر اون هفته

at the end of that week.

چی می‌گن.

But when the data came in,

ولی وقتی اطلاعات کامل شدن،

it turned out that we had cut down,

معلوم شد زمانی که ما کم کردیم،

on average,

به طور میانگین،

just six minutes --

فقط شش دقیقه بوده --

from 120 minutes a day on our phones

از روزی ۱۲۰ دقیقه زمان با گوشی‌هامون

to 114.

شده بود ۱۱۴ دقیقه.

Yeah. Whoop-de-do.

آره، چه هیاهویی.

So I went back to the scientists feeling kind of low,

پس من با حال گرفته برگشتم سراغ دانشمندان،

and they just laughed at me,

و اون‌ها به من خندیدن،

and they said, you know, changing people's behavior

و گفتن می‌دونی، تغییر دادن عادات رفتاری افراد،

in such a short time period

در چنین مدت زمان کوتاهی،

was ridiculously ambitious,

به طرز احمقانه‌ای بلندپروازانه‌ست،

and actually what you've achieved is far beyond what we thought possible.

و درواقع چیزی که تو بهش رسیدی ورای تصور ما بود .

Because more important than the numbers, were the people's stories.

چون از این اعداد و ارقام مهم‌تر، قصه‌ و روایت‌های افراده.

They felt empowered.

اون‌ها احساس قدرت کردن.

Their phones had been transformed

گوشی‌های اون‌ها از کارفرمای سختگیر

from taskmasters

به ابزار تعییر شکل

back into tools.

داده بود.

And actually, I found what the young people said most intriguing.

و در واقع، برای من اونچه افراد جوانتر می‌گفتن از همه جالب توجه‌تر بود.

Some of them told me

بعضی به من گفتن

that they didn't recognize some of the emotions

که متوجه بعضی از احساساتشون در

that they felt during challenge week,

طول دوره‌ هفته‌ چالش نمی‌شدن،

because, if you think about it,

چون اگه بهش فکر کنین،

if you have never known life without connectivity,

اگر تا حالا هیچ‌وقت زندگی بدون ارتباطات رو تجربه نکرده باشین،

you may never have experienced boredom.

ممکنه هیچ‌وقت بی‌حوصلگی رو تجربه نکرده باشین.

And there could be consequences.

و این ممکنه عواقبی داشته باشه.

Researchers at USC have found -- they're studying teenagers

پژوهشگران دانشگاه USC در تحقیقات روی نوجوانها

who are on social media while they're talking to their friends

فهمیدن که در حین صحبت با دوستان یا انجام دادن تکالیف‌شون،

or they're doing homework,

در شبکه‌های اجتماعی فعالن،

and two years down the road, they are less creative and imaginative

و طبق مشاهدات بعد از گذشت دو سال، این افراد قدرت خلاقیت و خیال‌پردازی کمتری

about their own personal futures

برای آینده‌های فردی خودشون

and about solving societal problems, like violence in their neighborhoods.

و برای حل مشکلات اجتماعی، مثل خشونت در محله‌هاشون دارن.

And we really need this next generation

و ما واقعا نیاز داریم که نسل بعدی

to be able to focus on some big problems:

قادر باشن روی برخی مشکلات بزرگ تمرکز کنن:

climate change, economic disparity,

تغییر اقلیم آب و هوایی، نابرابری اقتصادی،

massive cultural differences.

تفاوت‌های عظیم فرهنگی.

No wonder CEOs in an IBM survey

جای تعجب نداره که مدیرعاملان شرکت‌ها در یک ارزیابی IBM

identified creativity as the number one leadership competency.

خلاقیت رو به عنوان اولویت شایستگی رهبری یک سازمان عنوان کردن.

OK, here's the good news, though:

خب، ولی یک خبر خوب هم هست:

In the end, 20,000 people did "Bored and Brilliant" that week.

در آخر، در اون هفته ۲۰۰،۰۰۰ نفر در چالش "بی‌حوصله و درخشان" شرکت کردن.

Ninety percent cut down on their minutes.

نود درصد اون‌ها از زمان‌شون کم شد.

Seventy percent got more time to think.

۷۰ ٪ زمان بیشتری برای فکر کردن پیدا کردن.

People told me that they slept better.

آدم‌ها به من گفتن که خواب راحت‌تری داشتن.

They felt happier.

خوشحال‌تر بودن.

My favorite note was from a guy who said he felt like he was waking up

پیغام مورد علاقه‌ی من از یکی بود که می‌گفت حس می‌کنه از یک

from a mental hibernation.

خواب زمستانی ذهنی بیدار شده.

Some personal data and some neuroscience

کمی اطلاعات شخصی و کمی دانش عصب‌شناسی

gave us permission to be offline a little bit more,

به ما اجازه داد که کمی بیشتر از دنیای اینترنت دور باشیم،

and a little bit of boredom gave us some clarity

و اندکی بی‌حوصلگی و ملال به ما اندکی شفافیت و روشنی داد

and helped some of us set some goals.

و به بعضی از ما در هدف‌گذاری‌ کمک کرد.

I mean, maybe constant connectivity

می‌خوام بگم، شاید اتصال همیشگی،

won't be cool in a couple of years.

ممکنه بعد از یکی دو سال دیگه باحال نباشه.

But meanwhile, teaching people, especially kids,

ولی در این میان، آموزش دادن به افراد، به ویژه کودکان،

how to use technology to improve their lives

برای استفاده‌ی بهینه از تکنولوژی در زندگی‌هاشون

and to self-regulate

و آموزش خود-کنترلی

needs to be part of digital literacy.

باید بخشی از سواد و دانش دیجیتال بشه.

So the next time you go to check your phone,

پس دفعه‌ بعدی که رفتید گوشیتون رو چک کنید،

remember that if you don't decide how you're going to use the technology,

یادتون باشه اگه در مورد چگونگی استفاده از این تکنولوژی تصمیم نگیرید،

the platforms will decide for you.

برنامه‌ها برای شما تصمیم خواهند گرفت.

And ask yourself:

و از خودتون بپرسین:

What am I really looking for?

من واقعا به دنبال چی هستم؟

Because if it's to check email, that's fine -- do it and be done.

چون اگر می‌خواین ایمیل‌هاتون رو چک کنن ایرادی نداره -- چک کنین و بگذاریدش کنار.

But if it's to distract yourself from doing the hard work

ولی اگر برای اینه که حواس خودتون رو از کار سختی که

that comes with deeper thinking,

نیاز به تعمق بیشتر داره، پرت کنین،

take a break,

یه کم استراحت کنین،

stare out the window

به بیرون پنجره نگاه کنین

and know that by doing nothing

و بدونین با هیچ کاری نکردن

you are actually being your most productive and creative self.

در واقع در مفیدترین و خلاق‌ترین حالت خودتون هستین.

It might feel weird and uncomfortable at first,

اول ممکنه براتون عجیب و آزاردهنده باشه

but boredom truly can lead to brilliance.

ولی بی‌حوصلگی واقعا می‌تونه به درخشش منتهی بشه.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)