Arthur Ganson: Moving sculpture

Translator: Heartfelt Grace Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

A few words about how I got started,

ขอเล่าสั้นๆว่าผมเริ่มทำพวกนี้ได้ยังไง

and it has a lot to do with happiness, actually.

จริงๆแล้ว ทั้งหลายทั้งแหล่ก็เป็นเรื่องของความสุขนั่นแหละครับ

When I was a very young child, I was extremely introverted

ตอนที่ผมยังเป็นเด็กเล็กๆ ผมขี้อายมากเลย

and very much to myself.

แล้วก็มีโลกส่วนตัวสูงมาก

And, kind of as a way of surviving,

ซึ่งก็เป็นเหมือนวิธียังชีวิตให้รอดแบบหนึ่ง

I would go into my own very personal space,

ผมจะเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของผมเอง

and I would make things.

แล้วผมก็จะทำของพวกนี้

I would make things for people

ผมทำพวกนี้ให้คนอื่นครับ

as a way of, you know, giving, showing them my love.

เป็นวิธีที่คุณก็รู้ครับว่าคือ การให้ การแสดงออกซึ่งความรัก

I would go into these private places,

ผมจะเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว

and I would put my ideas and my passions into objects --

แล้วผมจะใส่แนวความคิดและแรงปรารถนาเข้าไปในชิ้นงาน

and sort of learning how to speak with my hands.

แล้วก็ทำนองว่าเรียนรู้การคุยกับมือตัวเองยังไง

So, the whole activity of working with my hands and creating objects

ดังนั้น กิจกรรมทั้งหมดของการทำงานด้วยมือกับการสร้างสรรค์ชิ้นงาน

is very much connected with not only the idea realm,

เกี่ยวเนื่องอย่างเหนียวแน่น ไม่ใช่เพียงแค่โลกของแนวความคิด

but also with very much the feeling realm.

แต่เป็นโลกของความรู้สึกด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ

And the ideas are very disparate.

และแนวความคิดก็ต่างกันไปคนละทิศละทาง

I'm going to show you many different kinds of pieces,

ผมจะให้คุณดูชิ้นงานหลายๆประเภทนะครับ

and there's no real connection between one or the other,

และไม่มีความเกี่ยวข้องกันระหว่างงานชิ้นไหนเลย

except that they sort of come out of my brain,

ยกเว้นว่าชิ้นงานพวกนี้ทำนองว่าออกมาจากสมองของผมครับ

and they're all different sort of thoughts that are triggered

และมันก็สะท้อนถึงความคิดต่างๆนานาที่เกิดขึ้น

by looking at life, and seeing nature and seeing objects,

จากการครุ่นคิดเรื่องชีวิต การมองดูธรรมชาติและวัตถุ

and just having kind of playful random thoughts about things.

และเพียงแค่ีความคิดแบบสนุกๆนั่นบ้างนี่บ้างเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ

When I was a child, I started to explore motion.

ตอนผมยังเด็ก ผมเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับการเคลื่อนไหว

I fell in love with the way things moved,

ผมตกหลุมรักกับวิธีที่สิ่งต่างๆเคลื่อนไหว

so I started to explore motion by making little flipbooks.

ผมจึงเริ่มศึกษาการเคลื่อนไหวโดยทำเป็นสมุดภาพเคลื่อนไหวอันเล็กๆ

And this is one that I did, probably like when I was around seventh grade,

นี่เป็นเล่มนึงที่ผมทำขึ้นมา น่าจะตอนที่ผมอยู่ประมาณชั้น ม.1

and I remember when I was doing this,

ผมจำได้ว่า ตอนที่ผมทำ

I was thinking about that little rock there,

ผมกำลังคิดไปถึงหินก้อนเล็กนั่น

and the pathway of the vehicles as they would fly through the air,

และวิถีที่รถจะพลิกหมุนในอากาศ

and how the characters --

และตัวการ์ตูนพวกนี้

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

would come shooting out of the car,

จะพุ่งออกจากรถยังไง

so, on my mind, I was thinking about the trajectory of the vehicles.

ดังนั้น ในหัวผม ผมกำลังคิดถึงแนววิถีของรถ

And of course, when you're a little kid, there's always destruction.

และก็แน่นอนครับ ตอนคุณยังเล็กๆ จะมีอะไรแบบทำลายล้างเสมอ

So, it has to end with this --

ดังนั้น ก็เลยจบแบบนี้ครับ

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

gratuitous violence.

การทำลายล้างด้วยเสน่หา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So that was how I first started to explore the way things moved,

นั่นคือความเป็นมาของผมในการเริ่มค้นคว้าวิธีที่สิ่งต่างๆเคลื่อนไหว

and expressed it.

และสื่อมันออกมา

Now, when I went to college,

พอผมเข้ามหาวิทยาลัย

I found myself making fairly complicated, fragile machines.

ผมพบว่าตัวเองมักประดิษฐ์กลไกแบบต่างๆที่เปราะบางทว่าสลับซับซ้อน

And this really came about

และจริงๆแล้วนี่ก็มาจาก

from having many different kinds of interests.

การมีความสนใจที่แตกต่างหลากหลาย

When I was in high school, I loved to program computers,

ตอนผมอยู่มัธยม ผมชอบเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์

so I sort of liked the logical flow of events.

ผมจึงออกจะชอบตรรกะของการดำเนินเหตุการณ์ต่างๆ

I was also very interested in perhaps going into surgery

แล้วผมก็ยังสนใจอีกว่าผมอาจจะเข้าสู่วงการศัลยกรรม

and becoming a surgeon,

เป็นหมอศัลย์

because it meant working with my hands

เพราะว่านั่นหมายถึงการทำงานโดยใช้มือ

in a very focused, intense way.

อย่างเอาจริงเอาจังและต้องเพ่งสมาธิสูง

So, I started taking art courses,

แล้วผมก็เริ่มลงเรียนวิชาศิลปะ

and I found a way to make sculpture

และผมค้นพบวิธีสร้างประติมากรรม

that brought together my love for being very precise with my hands,

ที่ผูกโยงความชอบที่จะทำในสิ่งที่ต้องอาศัยความเที่ยงตรงมากๆด้วยการใช้มือ

with coming up with different kinds of logical flows of energy through a system.

กับตรรกะการดำเนินไปในรูปแบบแตกต่างหลากหลายของพลังงานในระบบ

And also, working with wire -- everything that I did

แล้วก็ทำงานกับเส้นลวดด้วย--ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำมา

was both a visual and a mechanical engineering decision

ต้องอาศัยทั้งการตัดสินใจด้วยสายตาและด้วยศาสตร์ทางวิศวกรรมเครื่องกล

at the same time.

ในเวลาเดียวกัน

So, I was able to sort of exercise all of that.

ดังนั้น ผมสามารถใช้ทักษะความชอบทั้งหมดพวกนี้ได้

Now, this kind of machine is as close as I can get to painting.

ครับ เครื่องกลแบบนี้ทำให้ผมเหมือนได้เข้าใกล้กับการเขียนรูปมากที่สุดแล้ว

And it's full of many little trivial end points,

แล้วมันก็เต็มไปด้วยจุดตรงปลายหลายๆจุดที่ไม่มีสาระสำคัญอะไร

like there's a little foot here that just drags around in circles

อย่างเช่น เท้าเล็กๆนี่ที่ก็แค่ลากไปเรื่อยๆในวงกลม

and it doesn't really mean anything.

และไม่ได้สื่อความหมายอะไรเลยจริงๆ

It's really just for the sort of joy of its own triviality.

จริงๆ มันเป็นเพียงอะไรที่เพลิดเพลินในการหาสาระไม่ได้ในตัวมันเอง

The connection I have with engineering

ความเชื่อมโยงที่ผมมีต่อวิศวกรรม

is the same as any other engineer, in that I love to solve problems.

ก็เหมือนกับวิศวกรคนอื่นๆนั่นแหละครับ คือผมชอบแก้โจทย์ปัญหา

I love to figure things out,

ผมชอบค้นคว้าหาคำตอบ

but the end result of what I'm doing is really completely ambiguous.

แต่ผลท้ายสุดในสิ่งที่ผมทำนั้นมีความคลุมเครืออย่างสมบูรณ์แบบจริงๆครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That's pretty ambiguous.

ช่างคลุมเครือจริงๆเลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The next piece that is going to come up

งานชิ้นต่อไปที่จะปรากฏ

is an example of a kind of machine that is fairly complex.

เป็นตัวอย่างของกลไกชนิดหนึ่งที่ซับซ้อนมากครับ

I gave myself the problem.

ผมตั้งโจทย์ปัญหาให้กับตัวเอง

Since I'm always liking to solve problems,

เนื่องด้วยผมชอบแก้โจทย์ปัญหาอยู่แล้ว

I gave myself the problem of turning a crank in one direction,

ผมก็เลยตั้งโจทย์ให้ตัวเองว่า ให้หมุนลานไปทิศทางเดียว

and solving all of the mechanical problems

แล้วให้มันตอบโจทย์ปัญหากลไกทั้งหมด

for getting this little man to walk back and forth.

ที่จะต้องพาผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้ให้เดินไปและกลับ

So, when I started this, I didn't have an overall plan for the machine,

ดังนั้น ตอนที่ผมเริ่มทำ ผมไม่มีแผนสร้างกลไกอันนี้อย่างครอบคลุม

but I did have a sense of the gesture,

แต่ผมมีในใจคร่าวๆว่ากลไกนี้จะเคลื่อนไหวอย่างไร

and a sense of the shape and how it would occupy space.

ลักษณะออกมาแบบไหน และครอบครองพื้นที่อย่างไร

And then it was a matter of starting from one point

แล้วต่อจากนั้นก็เป็นเรื่องของการเริ่มสร้างจากจุดหนึ่งก่อน

and sort of building to that final point.

และก็สร้างต่อๆไปจนถึงจุดสุดท้าย

That little gear there switches back and forth to change direction.

เฟืองอันเล็กๆตรงนั้นเปลี่ยนข้างสลับไปมาเพื่อเปลี่ยนทิศทาง

And that's a little found object.

แล้วอันนั้นก็เป็นชิ้นส่วนเล็กๆที่ผมไปพบเข้า

So a lot of the pieces that I've made,

มีชิ้นงานที่ผมทำหลายๆชิ้น

they involve found objects.

ที่ประกอบด้วยชิ้นส่วนที่ผมไปพบเข้า

And it really -- it's almost like doing visual puns all the time.

แล้วมันก็เกือบจะเหมือนสิ่งที่มองได้ว่ามีความหมายสองนัยตลอดเลย

When I see objects, I imagine them in motion.

ผมเห็นอะไรเข้า ผมก็จะนึกภาพมันในท่าเคลื่อนไหว

I imagine what can be said with them.

ผมนึกภาพว่ามันจะสื่ออะไรออกมาได้บ้าง

This next one here, "Machine with Wishbone,"

อันถัดมาตรงนี้ เป็นกลไกที่ประกอบไปด้วยกระดูกง่ามอกไก่

it came about from playing with this wishbone after dinner.

มันเกิดจากการเล่นกับกระดูกง่ามอกไก่หลังอาหารเย็น

You know, they say, never play with your food --

เราต่างรู้กันนะครับว่าเขาบอกว่าอย่าเอาอาหารมาเล่นเป็นอันขาด

but I always play with things.

แต่ผมเล่นกับสิ่งของต่างๆอยู่เสมอ

So, I had this wishbone, and I thought,

พอผมมีกระดูกง่ามอกไก่อันนี้ ผมก็คิดขึ้นมาว่า

it's kind of like a cowboy who's been on his horse for too long.

มันดูเหมือนกับคาวบอยที่ควบม้ามานานเกิน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I started to make him walk across the table,

ผมจึงเริ่มทำให้เขาก้าวเดินไปบนโต๊ะครับ

and I thought, "Oh, I can make a little machine that will do that."

แล้วผมก็คิดขึ้นมาว่า "ใช่แล้ว เราทำกลไกลเล็กๆที่จะพาเขาเดินไปได้นิ"

So, I made this device, linked it up, and the wishbone walks.

ผมจึงทำเครื่องกลชิ้นนี้ขึ้นมาแล้วเชื่อมเข้ากับกระดูกง่ามอกไก่ แล้วมันก็เดินได้

And because the wishbone is bone -- it's animal --

และก็เพราะกระดูกง่ามอกไ่ก่มันคือกระดูก -- เป็นสัตว์ --

it's sort of a point where I think we can enter into it.

มันเป็นเหมือนกับจุดที่ผมว่าเราเอามาประยุกต์ใช้ได้

And that's the whole piece.

และนั่นก็เป็นชิ้นงานที่เสร็จสมบูรณ์ครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That's about that big.

ใหญ่ขนาดนี้เลยครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

This kind of work is also very much like puppetry,

งานประเภทนี้จะคล้ายกับการสร้างหุ่นกระบอกมาก

where the found object is, in a sense, the puppet,

ตรงที่ของที่เราหาเจอเอามาใช้ จะว่าไปก็คือหุ่นกระบอก

and I'm the puppeteer at first, because I'm playing with an object.

และผมก็เป็นคนเชิดหุ่น ในที่แรกก็เพราะผมเล่นกับวัตถุสิ่งของนั่น

But then I make the machine, which is sort of the stand-in for me,

แต่ต่อมาผมสร้างกลไกขึ้นซึ่งก็เหมือนกับเป็นตัวแทนของผม

and it is able to achieve the action that I want.

และมันก็เคลื่อนไหวได้ตามแบบที่ผมต้องการ

The next piece I'll show you is a much more conceptual thought,

งานชิ้นต่อไปที่ผมจะนำเสนอเป็นแนวคิดเชิงมโนภาพยิ่งขึ้นไปอีกครับ

and it's a little piece called "Cory's Yellow Chair."

เป็นชิ้นงานเล็กๆที่ชื่อว่า "เก้าอี้สีเหลืองของคอรีย์ (Cory's Yellow Chair)"

I had this image in my mind, when I saw my son's little chair,

ผมมีมโนภาพขึ้นมาแบบนี้ตอนที่ผมเห็นเก้าอี้ตัวเล็กของลูกชาย

and I saw it explode up and out.

และผมก็เห็นมันแยกชิ้นส่วนกระจายไปคนละทิศ

And --

และ

so the way I saw this in my mind at first,

งั้น มโนภาพในตอนแรกที่เกิดในหัวผม

was that the pieces would explode up and out with infinite speed,

ก็คือชิ้นส่วนแยกกันกระจุยกระจายไปด้วยความเร็วไร้ขีดจำกัด

and the pieces would move far out,

และชิ้นส่วนจะเคลื่อนออกห่างไปไกลๆ

and then they would begin to be pulled back

ต่อจากนั้นจึงค่อยเริ่มกลับคืนมาสู่ที่เดิม

with a kind of a gravitational feel,

เหมือนถูกดึงดูดเข้าหากัน

to the point where they would approach infinite speed back to the center.

จนถึงจุดหนึ่งที่มันกลับมาที่จุดศูนย์กลางด้วยความเร็วไร้ขีดจำกัด

And they would coalesce for just a moment,

และก็จะอยู่รวมติดกันอย่างนั้นสักครู่

so you could perceive that there was a chair there.

พอให้เรารู้ได้ว่ามีเก้าอี้อยู่ตรงนั้น

For me, it's kind of a feeling about the fleetingness of the present moment,

สำหรับผม มันเป็นเหมือนความรู้สึกชั่วอึดใจเดียวของคำว่า ปัจจุบันขณะ

and I wanted to express that.

และผมก็อยากสื่อออกมา

Now, the machine is -- in this case, it's a real approximation of that,

เอาหล่ะครับ กลไกนั้นคือ -- ในกรณีนี้ มันเป็นการเทียบเคียงได้อย่างเป็นจริง

because obviously you can't move physical matter

เพราะชัดเจนว่าเราเคลื่อนย้ายสสารเชิงกายภาพไม่ได้

infinitely with infinite speed and have it stop instantaneously.

อย่างไร้การสิ้นสุดด้วยความเร็วไร้ีขีดจำกันและให้มันหยุดทันทีทันควัน

This whole thing is about four feet wide,

ทั้งชิ้นนี่กว้างประมาณ 4 ฟุตครับ

and the chair itself is only about a few inches.

และเก้าอี้ตัวนี้มีขนาดแค่ราว 2-3 นิ้วเท่านั้นเอง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, this is a funny sort of conceptual thing,

เอาหล่ะครับ งานอันนี้เป็นแนวคิดเชิงมโนภาพแบบขำๆ

and yesterday we were talking about Danny Hillis' "10,000 Year Clock."

เมื่อวานนี้ เราพูดถึงนาฬิกาหมื่นปีของแดนนี่ ฮิลลีส (Danny Hillis)

So, we have a motor here on the left,

เราก็มีเลยมีมอเตอร์ตรงนี้ทางด้านซ้าย

and it goes through a gear train.

และมันเชื่อมผ่านรถไฟที่มีเฟืองนี่

There are 12 pairs of 50:1 reductions,

ที่ย่อขนาดลงมา 1 ใน 50 มีทั้งหมด 12 คู่ด้วยกัน

so that means that the final speed of that gear on the end

งั้นนั่นก็หมายถึงว่าความเร็วท้ายสุดของเฟืองในตอนท้าย

is so slow that it would take two trillion years to turn once.

ช้ามากจนต้องใช้เวลา 2 ล้านล้านปีที่จะหมุนครั้งหนึ่ง

So I've invented it in concrete, because it doesn't really matter.

ดังนั้น ผมจึงสร้างมันด้วยคอนกรีตเพราะไม่สำคัญว่ามันเป็นอะไรอยู่แล้วครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Because it could run all the time.

เพราะว่ามันเดินเครื่องอยู่ตลอดเวลา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, a completely different thought.

คราวนี้มาถึงแนวคิดที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

I'm always imagining myself in different situations.

ผมมักจะนึกภาพตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบต่างๆอยู่เสมอ

I'm imagining myself as a machine.

ผมกำลังนึกภาพว่าตัวเองเป็นเครื่องจักร

What would I love?

ผมจะนึกชอบอะไรบ้างนะ?

I would love to be bathed in oil.

ผมจะนึกอยากอาบตัวเองด้วยน้ำมัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, this machine does nothing but just bathe itself in oil.

เพราะงั้น กลไกอันนี้ไม่ทำอะไรอื่นใดนอกจากแค่อาบตัวมันด้วยน้ำมัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And it's really, just sort of --

แล้วจริงๆมันก็แค่ทำนองว่า--

for me, it was just really about the lusciousness of oil.

สำหรับผมนะครับ จริงๆมันเป็นเรื่องของ ความหวานล้ำของน้ำมัน ครับผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then, I got a call from a friend

ต่อมา ผมได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่ง

who wanted to have a show of erotic art,

ที่อยากจัดนิทรรศการแสดงผลงานกามิกศิลป์ (erotic art)

and I didn't have any pieces.

ผมไม่มีสักชิ้นเลย

But when she suggested to be in the show, this piece came to mind.

แต่พอเธอแนะนำผมให้ไปร่วมงานนี้ให้ได้ ผมก็นึกถึงชิ้นงานนี้ขึ้นมา

So, it's sort of related, but you can see it's much more overtly erotic.

มันก็ดูจะเกี่ยวกันอยู่นะ แต่คุณจะเห็นได้ว่ามันออกจะโจ่งครึ่มกว่ามาก

And this one I call "Machine with Grease."

และผมเรียกอันนี้ว่า "จัิกรกลจาระบี (Machine With Grease)"

It's just continually ejaculating, and it's --

มันหลั่งออกมาอย่างต่อเนื่องและมันก็

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

this is a happy machine, I'll tell you.

เป็นกลไกที่มีความสุขนะครับ ขอบอก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's definitely happy.

มีความสุขแท้แน่นอน

From an engineering point of view,

จากมุมมองทางวิศวกรรม

this is just a little four-bar linkage.

นี่ก็เป็นเพียงการเชื่อมต่อแกนสี่อัน

And then again, this is a found object, a little fan that I found.

และก็อีกครั้งครับ นี่เป็นสิ่งของที่ผมพบเข้า เป็นพัดอันเล็กๆที่ผมหาเจอ

And I thought, what about the gesture of opening the fan,

ผมคิดว่า 'ถ้าลองทำเป็นการคลี่พัดดูล่ะ

and how simply could I state something.

เราจะนำเสนอเนื้อหาบางอย่างให้ดูเรียบง่ายยังไงได้นะ'

And, in a case like this, I'm trying to make something which is clear

และในกรณีแบบนี้ ผมกำลังพยายามทำชิ้นงานที่สื่อบางอย่างออกมาอย่างชัดเจน

but also not suggestive of any particular kind of animal or plant.

และก็ไม่ได้ชี้เป็นนัยถึงสัตว์หรือพืชชนิดใดโดยเฉพาะ

For me, the process is very important,

สำหรับผม กระบวนการสร้างงานมีความสำคัญมาก

because I'm inventing machines,

เพราะผมประดิษฐ์กลไกขึ้นมา

but I'm also inventing tools to make machines,

แล้วก็ยังประดิษฐ์เครื่องมือที่ใช้สร้างกลไกพวกนี้ด้วย

and the whole thing is all sort of wrapped up from the beginning.

และทั้งหมดนี้ก็เกี่ยวประสานเข้าด้วยกันมาตั้งแต่แรก

So this is a little wire-bending tool.

นี่ก็คืออุปกรณ์ดัดลวดอันเล็กๆ

After many years of bending gears with a pair of pliers,

หลังจากนานปีที่ผมใช้คีมดัดลวดทำเป็นฟันเฟือง

I made that tool, and then I made this other tool

ผมก็ทำเครื่องมือชิ้นนี้ขึ้น ต่อจากนั้น ผมก็ทำเครื่องมือนี้อีกอัน

for sort of centering gears very quickly --

สำหรับปรับศูนย์กลางเฟืองได้อย่างรวดเร็ว

sort of developing my own little world of technology.

คล้ายเป็นการพัฒนาโลกเทคโนโลยีใบเล็กๆของผมเอง

My life completely changed when I found a spot welder.

ชีวิตผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงครับเมื่อผมค้นพบเครื่องบัดกรีแบบจุด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that was that tool.

และนั่นก็คือเครื่องบัดกรีครับ

It completely changed what I could do.

มันเปลี่ยนขอบเขตของสิ่งที่ผมสามารถทำได้ไปอย่างสิ้นเชิง

Now here, I'm going to do a very poor job of silver soldering.

นี่นะครับ ผมกำลังจะบัดกรีอย่างหยาบๆ ใช้โลหะเงินในการเชื่อม

This is not the way they teach you to silver solder when you're in school.

นี่ไม่ใช่วิธีบัดกรีด้วยโลหะเงินที่สอนกันในวิทยาลัย

I just like, throw it in.

ผมก็แค่แต้มๆมันเข้าไป

I mean, real jewelers put little bits of solder in.

จริงๆ ช่างอัญมณีตัวจริงใส่โลหะสำหรับเชื่อมเข้าไปนิดเดียว

So, that's a finished gear.

นั่นก็เป็นเฟืองที่ทำเสร็จแล้ว

When I moved to Boston,

ตอนที่ผมย้ายมาอยู่บอสตัน

I joined a group called the World Sculpture Racing Society.

ผมเข้าร่วมกับกลุ่มที่เรียกว่า สมาคมวิ่งแข่งประติมากรรมโลก (World Sculpture Racing Society)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And the idea, their premise was that we wanted to show

แนวคิด ข้อจัดตั้งของกลุ่ม ก็คือ เราต้องการจะนำเสนอ

pieces of sculpture on the street,

ชิ้นงานประติมากรรมไปบนท้องถนน

and there'd be no subjective decision about what was the best.

และจะไม่มีหลักเกณฑ์แบบอัตวิสัยในการตัดสินว่าชิ้นไหนดีที่สุด

It would be -- whatever came across the finish line first would be the winner.

ชิ้นไหนก็ตามที่เข้าเส้นชัยก่อนจะเป็นผู้ชนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I made -- this is my first racing sculpture,

ผมจึงทำ -- อันนี้เป็นประติมากรรมเพื่อวิ่งแข่งขันชิ้นแรกของผม

and I thought, "Oh, I'm going to make a cart,

ผมคิด "อื้อ เราจะทำรถเข็น

and I'm going to have it --

แล้วเราก็จะให้มัน--

I'm going to have my hand writing 'faster,'

เราจะให้มันเขียนด้วยลายมือของเราว่า 'เร็วขึ้นอีก'

so as I run down the street, the cart's going to talk to me

งั้น พอเราวิ่งลงไปตามถนน รถเข็นนี่ก็จะสื่อสารพูดคุยกับเราได้

and it's going to go, 'Faster, faster!' "

มันก็จะบอกว่า 'เร็วขึ้นอีก เร็วขึ้นอีก!' "

So, that's what it does.

นั่นคือสิ่งที่มันทำครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But then in the end, what I decided

แต่ตอนหลังสุด สิ่งที่ผมตัดสินใจทำ

was every time you finish writing the word,

ก็คือ ทุกๆครั้งที่เขียนเสร็จ

I would stop and I would give the card to somebody on the side of the road.

ผมจะหยุดแล้วให้บัตรที่เขียนนั้นกับผู้คนที่อยู่ริมถนน

So I would never win the race because I'm always stopping.

ฉะนั้น ผมจึงไ้ม่เคยชนะการแข่งขันเลยเพราะว่าผมจะหยุดอยู่เรื่อย

But I had a lot of fun.

แต่ผมสนุกมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, I only have two and a half minutes -- I'm going to play this.

เอาหละ ผมมีเวลาเหลือเพียง 2 นาทีครึ่ง -- ผมจะให้ดูนี่ครับ

This is a piece that, for me, is in some ways

อันนี้เป็นชิ้นงานที่สำหรับผมแล้วด้วยเหตุบางอย่าง

the most complete kind of piece.

เป็นชิ้นงานอย่างที่สมบูรณ์แบบที่สุด

Because when I was a kid, I also played a lot of guitar.

เพราะว่า ตอนที่ผมยังเด็ก ผมเล่นกีต้าร์ประจำ

And when I had this thought,

และพอผมมีความคิดนี้ขึ้นมา

I was imagining that I would make --

ผมนึกภาพว่าผมจะสร้าง

I would have a whole machine theater evening,

ผมจะสร้างโรงละครยามค่ำคืนที่เป็นเครื่องกลทั้งหมด

where I would -- you would have an audience,

ที่ผมจะ -- เราจะมีเป็นผู้ฟัง

the curtain would open, and you'd be entertained by machines on stage.

ม่านจะเปิดออก และเราจะเพริดเพลินไปกับกลไกบนเวที

So, I imagined a very simple gestural dance

ดังนั้น ผมจึงจินตนาการเป็นการเต้นรำที่แสนจะธรรมดา

that would be between a machine and just a very simple chair, and ...

ระหว่างตัวกลไกกับเก้าอี้ธรรมดาๆตัวหนึ่ง และ...

When I'm making these pieces, I'm always trying to find a point

ตอนที่ผมกำลังสร้างงานชิ้นนี้ ผมพยายามอยู่เสมอที่จะหาจุด

where I'm saying something very clearly and it's very simple,

ที่ผมจะสื่อบางอย่างได้อย่างชัดเจนและเรียบง่ายที่สุด

but also at the same time it's very ambiguous.

แต่ในขณะเดียวกันก็ยังมีความคลุมเครือมากด้วย

And I think there's a point between simplicity and ambiguity

ผมคิดว่า มันมีจุดที่อยู่ระหว่างความเรียบง่ายกับความคลุมเครือ

which can allow a viewer to perhaps take something from it.

ที่สามารถปล่อยให้ผู้ชมอาจจะรับสาห์นบางอย่างจากมันได้

And that leads me to the thought that all of these pieces

และนั่นทำให้ผมเกิดความคิดว่า ชิ้นงานทั้งหมดนี้

start off in my own mind, in my heart,

เริ่มจากมโนสำนึกของผม จากหัวใจของผม

and I do my best at finding ways to express them with materials,

และผมจะทำให้ดีที่สุดที่จะหาวิธีสื่อมันออกมาด้วยวัสดุ

and it always feels really crude.

มันจะรู้สึกแค่คร่าวๆเลือนลางๆเสมอ

It's always a struggle,

และมีอุปสรรคตลอด

but somehow I manage to sort of get this thought

แต่ด้วยอะไรก็ตาม ผมสามารถเอาความคิดนี้

out into an object, and then it's there, OK.

ออกมาสู่สิ่งประดิษฐ์ได้ และมันก็เกิดขึ้นมา

It means nothing at all.

มันไม่ได้หมายความถึงอะไรทั้งสิ้น

The object itself just means nothing.

ตัวชิ้นงานด้วยตัวมันเองไม่สื่อความหมายอะไรทั้งสิ้น

Once it's perceived, and someone brings it into their own mind,

แต่พอผู้คนสัมผัสรับรู้แล้วรับเอาไปใส่เข้าไปในความนึกคิด

then there's a cycle that has been completed.

นั่น จะเป็นวงจรที่ถูกเติมเต็มจนสมบูรณ์

And to me, that's the most important thing

และสำหรับผม นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

because, ever since being a kid, I've wanted to communicate my passion and love.

เพราะ ตั้งแต่ครั้งผมยังเด็ก ผมต้องการมาโดยตลอดที่จะสื่อสารถึงความรักความปรารถนาของผม

And that means the complete cycle of coming from inside,

และนั่นก็หมายถึงวงจรที่สมบูรณ์ที่มาจากภายใน

out to the physical, to someone perceiving it.

สู่โลกกายภาพภายนอก สู่ผู้คนที่สัมผัสรับรู้มัน

So I'll just let this chair come down.

ถ้างั้น ผมจะปล่อยเก้าอี้นี่ให้เคลื่อนลงมา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)