Arthur Ganson: Moving sculpture

آرتور گنسن مجسمه های متحرک می سازد

Translator: Amirali Sadeghi Reviewer: Reza Mohammadi

A few words about how I got started,

کمی درباره چگونگی آغاز کارم صحبت می‌کنم،

and it has a lot to do with happiness, actually.

که البته ارتباط خیلی زیادی با شادی دارد.

When I was a very young child, I was extremely introverted

وقتی من خیلی کوچک بودم، بسیار درونگرایی بودم

and very much to myself.

و همش سرم تو کار خودم بود.

And, kind of as a way of surviving,

و یک جورهایی به عنوان راه نجاتم،

I would go into my own very personal space,

به گوشه دنج و خصوصی خودم می‌رفتم،

and I would make things.

و مشغول ساختن چیزهای مختلف می‌شدم.

I would make things for people

اشیائی را برای آدم‌ها می‌ساختم

as a way of, you know, giving, showing them my love.

به عنوان راهی برای نشان دادن عشقم به آن‌ها.

I would go into these private places,

به این جاهای شخصی پناه می‌بردم،

and I would put my ideas and my passions into objects --

و افکار و احساساتم را به اجسام منتقل می‌کردم،

and sort of learning how to speak with my hands.

و به نحوی یاد می‌گرفتم که چطور با دستانم حرف بزنم.

So, the whole activity of working with my hands and creating objects

به این ترتیب تمامی فعالبت کار کردن با دستانم و ساختن اشیاء

is very much connected with not only the idea realm,

نه تنها با حیطه تفکر در ارتباط هست،

but also with very much the feeling realm.

بلکه به طور قابل توجهی هم به دایره احساسات مربوط می‌شود.

And the ideas are very disparate.

و این ایده‌ها بسیار گوناگون هستند.

I'm going to show you many different kinds of pieces,

می خواهم انواع بسیار متنوعی از قطعات را بهتان نشان بدهم،

and there's no real connection between one or the other,

و بین آن‌ها هیچ ارتباط واقعی‌ای نیست،

except that they sort of come out of my brain,

جز اینکه آن‌ها به نحوی زاده ذهن من هستند،

and they're all different sort of thoughts that are triggered

و افکار پراکنده‌ای هستند که محرک اصلی برای تحقق آن‌ها

by looking at life, and seeing nature and seeing objects,

نگاه به زندگی، دیدن طبیعت و دیدن اشیاء،

and just having kind of playful random thoughts about things.

و داشتن ایده‌های بازیگوشانه‌ای در مورد چیزها بوده است.

When I was a child, I started to explore motion.

وقتی که بچه بودم، جستجو برای شناختن حرکت را شروع کردم.

I fell in love with the way things moved,

عاشق طرز حرکت اجسام شده بودم،

so I started to explore motion by making little flipbooks.

به همین خاطر شناختن حرکت رو با ساختن فلیپ‌بوک‌های کوچک آغاز کردم.

And this is one that I did, probably like when I was around seventh grade,

و این یکی رو احتمالا وقتی حدود کلاس هفتم بودم ساختم،

and I remember when I was doing this,

و یادم میاد که موقع درست کردنش

I was thinking about that little rock there,

به اون سنگ کوچولویی که اونجاست فکر می‌کردم،

and the pathway of the vehicles as they would fly through the air,

و مسیری که ماشین ها توی هوا طی خواهند کرد،

and how the characters --

و اینکه چطور شخصیت‌ها..

(Laughter) --

(خنده حضار)

would come shooting out of the car,

از ماشین به بیرون پرتاب می‌شوند،

so, on my mind, I was thinking about the trajectory of the vehicles.

به همین خاطردر مورد خط سیر ماشین ها هم فکر میکردم.

And of course, when you're a little kid, there's always destruction.

و خوب البته وقتی شما بچه‌اید همیشه داغون کردن هم وجود دارد.

So, it has to end with this --

پس باید اینجوری تموم می‌شد ..

(Laughter) --

(خنده حضار)

gratuitous violence.

خشونت مفتی.

(Laughter)

(خنده حضار)

So that was how I first started to explore the way things moved,

این گونه بود که من شروع کردم به کاویدن نحوه حرکت چیزها.

and expressed it.

و آن را بیان کردم.

Now, when I went to college,

اما وقتی به کالج رفتم،

I found myself making fairly complicated, fragile machines.

دست به کار ساختن ماشین‌های نسبتاً پیچیده و ظریفی زدم.

And this really came about

و این هم حاصل

from having many different kinds of interests.

داشتن انواع مختلفی از علائق بود.

When I was in high school, I loved to program computers,

وقتی دبیرستان بودم، عاشق برنامه ریزی کامپیوترها بودم،

so I sort of liked the logical flow of events.

و یه جورایی جریان منطقی رویداد ها رو دوست داشتم.

I was also very interested in perhaps going into surgery

شاید بشود گفت من به تشریح و جراح شدن هم

and becoming a surgeon,

خیلی علاقه‌مند بودم،

because it meant working with my hands

چون به معنای کاری متمرکز و نیازمند دقت

in a very focused, intense way.

با دست‌هایم بود.

So, I started taking art courses,

به همین خاطر شروع کردم به گرفتن دوره‌های هنری،

and I found a way to make sculpture

و روشی برای مجسمه‌سازی پیدا کردم

that brought together my love for being very precise with my hands,

که علاقه من به کارهای ظریف دستی و همینطور بوجود آوردن

with coming up with different kinds of logical flows of energy through a system.

جریان‌های منطقی گوناگون انرژی در یک سیستم را، کنار هم قرار می‌داد.

And also, working with wire -- everything that I did

و همینطور کار با سیم - تمام کارهایی که کردم

was both a visual and a mechanical engineering decision

تصمیم گیری توأمان دیداری و مهندسی مکانیک

at the same time.

بود.

So, I was able to sort of exercise all of that.

پس می‌توانستم به نحوی تمام آن‌ها را به کار بگیرم.

Now, this kind of machine is as close as I can get to painting.

حال، این نوع ماشین نزدیک‌ترین چیز به نقاشیه که من می‌توانستم به آن برسم.

And it's full of many little trivial end points,

که مملو از اجزاء خیلی کوچک و ناچیزه،

like there's a little foot here that just drags around in circles

مثل این است که یک پای کوچک اینجاست که به دور دوایری خودش را می‌کِشد

and it doesn't really mean anything.

و در حقیقت هیچ معنایی هم ندارد.

It's really just for the sort of joy of its own triviality.

تنها دلیل بودنش صرفاً، لذت ناچیز بودنش است.

The connection I have with engineering

ارتباطی که من با مهندسی دارم

is the same as any other engineer, in that I love to solve problems.

مثل بقیه مهندس هاست، یعنی علاقه به حل مسائل.

I love to figure things out,

من عاشق کشف کردنم،

but the end result of what I'm doing is really completely ambiguous.

ولی نتیجه نهائی کار من کاملاً مبهمه.

(Laughter)

(خنده حضار)

That's pretty ambiguous.

این واقعاً مبهمه.

(Laughter)

(خنده حضار)

The next piece that is going to come up

قطعه بعدی که خواهید دید

is an example of a kind of machine that is fairly complex.

نمونه یک ماشین انصافاً پیچیده است.

I gave myself the problem.

خودم برای خودم مساله‌ای رو طرح کردم.

Since I'm always liking to solve problems,

از آنجائی که من همیشه علاقه به حل مسائل دارم،

I gave myself the problem of turning a crank in one direction,

این سوال رو برای خودم طرح کردم که چطور با حل مسائل مکانیکی،

and solving all of the mechanical problems

وسیله‌ای داشت که با چرخاندن یک محور در یک جهت

for getting this little man to walk back and forth.

این مرد کوچک را به حرکت به سمت جلو و عقب وا دارد.

So, when I started this, I didn't have an overall plan for the machine,

لذا وقتی که این کار را شروع کردم، هیچ طرح کاملی از دستگاه نداشتم،

but I did have a sense of the gesture,

تنها ایده‌ای از این ژست

and a sense of the shape and how it would occupy space.

و فرمی که در فضا اشغال خواهد کرد در ذهنم بود.

And then it was a matter of starting from one point

و بعد موضوع شروع کردن از یک نقطه بود

and sort of building to that final point.

و به مسیر ساختن تا آن نقطه پایانی.

That little gear there switches back and forth to change direction.

آن چرخ دنده کوچکی که آنجاس به عقب و جلو تغییر می‌کند تا مسیر رو عوض کند.

And that's a little found object.

و آن یک شئ یافت شده است.

So a lot of the pieces that I've made,

بسیاری از قطعاتی که ساخته‌ام،

they involve found objects.

دارای اشیای یافت شده هستند.

And it really -- it's almost like doing visual puns all the time.

و تقریباً مثل این می‌ماند که دائم در حال ساختن جناس های دیداری با آن‌ها باشی.

When I see objects, I imagine them in motion.

وقتی من اشیاء را می‌بینم، آن‌ها را در حرکت تصور می‌کنم،

I imagine what can be said with them.

به این فکر می‌کنم که با آن‌ها چه می‌شود گفت.

This next one here, "Machine with Wishbone,"

بعدی، ماشینی هست با استخوان جناق،

it came about from playing with this wishbone after dinner.

داستان از این قرار بود که یک بار بعد از شام داشتم با این جناق بازی می‌کردم،

You know, they say, never play with your food --

می‌دانید که می‌گویند هیچ وقت با غذایتان بازی نکنید --

but I always play with things.

اما من همیشه با همه چیز بازی می‌کنم.

So, I had this wishbone, and I thought,

به هر حال، این جناق را داشتم، که به فکرم رسید،

it's kind of like a cowboy who's been on his horse for too long.

مثل یک کابوی می‌ماند که انگار زیادی روی اسبش نشسته.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I started to make him walk across the table,

و بعد شروع کردم به راه بردنش روی میز،

and I thought, "Oh, I can make a little machine that will do that."

و بعد به خودم گفتم، «اوه، می‌توانم یه دستگاه کوچک درست کنم که این کار را بکنه.»

So, I made this device, linked it up, and the wishbone walks.

پس این وسیله را ساختم، به هم وصلش کردم و جناق شروع کرد به راه رفتن،

And because the wishbone is bone -- it's animal --

و چون جناق یک استخوان است -- یک جانور به حساب می‌آید --

it's sort of a point where I think we can enter into it.

می‌شوه از این موضوع به عنوان نقطه آغازی استفاده کرد.

And that's the whole piece.

و این هم کل قطعه است.

(Laughter)

(خنده حضار)

That's about that big.

تقریباً اینقدر است.

(Applause)

(تشویق حضار)

This kind of work is also very much like puppetry,

این نوع کار خیلی شبیه به عروسک‌گردانی هم هست

where the found object is, in a sense, the puppet,

وقتی که شئ یافت شده، به نوعی، عروسکه هست.

and I'm the puppeteer at first, because I'm playing with an object.

و من هم در ابتدا عروسک‌گردان هستم چرا که با شئی بازی می‌کنم،

But then I make the machine, which is sort of the stand-in for me,

اما بعد وقتی که ماشین را ساختم، به شکلی جانشین من می‌شود.

and it is able to achieve the action that I want.

و قادر است عملی رو انجام بدهد که من انتظار دارم.

The next piece I'll show you is a much more conceptual thought,

کار بعدی که نشانتان خواهم داد بیشتر مفهومی است،

and it's a little piece called "Cory's Yellow Chair."

و قطعه کوچکی است به نام «صندلی زردرنگ کُری»

I had this image in my mind, when I saw my son's little chair,

این فکری موقعی به ذهنم رسید که صندلی کوچک پسرم را دیدم،

and I saw it explode up and out.

و آن را در حال متلاشی شدن و از هم گسیختن تجسم کردم

And --

و ...

so the way I saw this in my mind at first,

تجسم آن در ذهن من اول به این شکل بود که

was that the pieces would explode up and out with infinite speed,

قطعات آن با سرعت بی‌نهایت از هم بپاشند،

and the pieces would move far out,

و از هم دور بشوند،

and then they would begin to be pulled back

و بعد دوباره به سمت هم کشیده شوند

with a kind of a gravitational feel,

با یک حسی مثل جاذبه،

to the point where they would approach infinite speed back to the center.

تا نقطعه‌ای که دوباره با سرعت بی‌نهایت به مرکز نزدیک شوند.

And they would coalesce for just a moment,

و آن وقت برای لحظه‌ای با هم آمیخته و یکی بشوند،

so you could perceive that there was a chair there.

که بتوانید متوجه شوید که آنجا یک صندلی وجود داشت.

For me, it's kind of a feeling about the fleetingness of the present moment,

برای من، این یک حس زودگذری لحظه حال بود،

and I wanted to express that.

و می‌خواستم که آن را به نحوی بیان کنم.

Now, the machine is -- in this case, it's a real approximation of that,

حالا این وسیله یک نمونه تخمینی واقعی از این ایده است،

because obviously you can't move physical matter

چون مسلماً غیر ممکن است که ماده را با سرعت بی‌نهایت

infinitely with infinite speed and have it stop instantaneously.

به حرکت واداشت و ناگهان باعث توقفش شد.

This whole thing is about four feet wide,

این دستگاه روی هم رفته چهار فوت پهنا دارد،

and the chair itself is only about a few inches.

و خود صندلی هم فقط چند اینچ است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, this is a funny sort of conceptual thing,

اما این یکی به صورت مضحکی ایده رو مطرح می‌کند،

and yesterday we were talking about Danny Hillis' "10,000 Year Clock."

دیروز هم درباره ساعت ده هزار سالی دنی هیلیس صحبت کردیم.

So, we have a motor here on the left,

یک موتور اینجا در سمت چپ داریم،

and it goes through a gear train.

که از قطاری از چرخ دنده می‌گذرد.

There are 12 pairs of 50:1 reductions,

دوازده جفت کاهنده پنجاه-به-یک اینجا هست،

so that means that the final speed of that gear on the end

و این به این معناست که سرعت نهائی آن چرخ دنده آخر

is so slow that it would take two trillion years to turn once.

آن‌قدر آهسته است که دو تریلیون سال طول می‌کشد تا یک دور کامل بزند.

So I've invented it in concrete, because it doesn't really matter.

لذا آن رو با بتون درست کردم چون واقعاً اهمیتی نداشت.

(Laughter)

(خنده حضار)

Because it could run all the time.

چون همیشه می‌تواند کار کند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, a completely different thought.

حالا یک طرح کاملاً متفاوت --

I'm always imagining myself in different situations.

من همیشه خودم رو در موقعیت‌های مختلف تصور می‌کنم.

I'm imagining myself as a machine.

مثلاً به جای یک ماشین.

What would I love?

عاشق چی خواهم بود؟

I would love to be bathed in oil.

عاشق این که حمامی از روغن بگیرم.

(Laughter)

(خنده حضار)

So, this machine does nothing but just bathe itself in oil.

خوب این ماشین هم کاری نمی‌کند جز اینکه خودش را با روغن حمام کند.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

And it's really, just sort of --

و این در حقیقت،

for me, it was just really about the lusciousness of oil.

فقط درباره حس لذت‌بخشی روغن برای من بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

And then, I got a call from a friend

بعد از این بود که یکی از دوستانم با من تماس گرفت

who wanted to have a show of erotic art,

و گفت که می‌خواد نمایشگاهی از هنر شهوانی به پا کند،

and I didn't have any pieces.

و من هم هیچی نداشتم.

But when she suggested to be in the show, this piece came to mind.

اما وقتی که پیشنهاد کرد که توی نمایشگاه شرکت کنم، این قطعه به ذهنم اومد.

So, it's sort of related, but you can see it's much more overtly erotic.

به نوعی به قبلی مربوط می‌شود ولی این یکی به طرز آشکاری شهوانیه.

And this one I call "Machine with Grease."

و اسم این یکی هست «ماشین با گیریس.»

It's just continually ejaculating, and it's --

فقط به طور پیوسته انزال می‌کنه و ...

(Laughter) --

(خنده حضار)

this is a happy machine, I'll tell you.

ماشین خوشحالیه، بهتون می‌گویم.

(Laughter)

(خنده حضار)

It's definitely happy.

قطعاً خوشحاله.

From an engineering point of view,

از نقطه نظر مهندسی،

this is just a little four-bar linkage.

این فقط یک اتصال ۴ میله‌ای است.

And then again, this is a found object, a little fan that I found.

و باز این هم یک شئ یافت شده است، یک بادبزن دستی که پیدایش کردم.

And I thought, what about the gesture of opening the fan,

و فکر کردم به ژست باز کردن بادبزن،

and how simply could I state something.

و چقدر ساده می‌شود با آن چیزی رو عنوان کنم.

And, in a case like this, I'm trying to make something which is clear

در نمونه‌ای مثل این، دارم سعی می‌کنم چیزی بسازم که واضح است

but also not suggestive of any particular kind of animal or plant.

ولی هیچ نوع خاصی از حیوان یا گیاه را القاء نمی‌کند.

For me, the process is very important,

برای من، روند خیلی مهم است

because I'm inventing machines,

چرا که کار من اختراع ماشین‌هاست،

but I'm also inventing tools to make machines,

اما در عین حال ابزار برای ساختن ماشین‌ها را هم اختراع می‌کنم.

and the whole thing is all sort of wrapped up from the beginning.

و تمام کار به نحوی از همان ابتدا پوشیده شده است.

So this is a little wire-bending tool.

این یک جور وسیله خم کردن سیم است.

After many years of bending gears with a pair of pliers,

بعد از سال‌ها خم کردن چرخ دنده‌ها با انبردست،

I made that tool, and then I made this other tool

آن ابزار را درست کردم، و سپس این یکی ابزار را ساختم

for sort of centering gears very quickly --

برای تنظیم کردن سریع مرکز چرخ‌دنده‌ها،

sort of developing my own little world of technology.

می‌شه گفت دنیای کوچک فناوری‌های خودم را گسترش دادم.

My life completely changed when I found a spot welder.

زندگی من به کلی تغییر کرد، وقتی که یک دستگاه جوش نقطه‌ای پیدا کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And that was that tool.

و این همان وسیله بود.

It completely changed what I could do.

آنچه می‌توانستم انجام بدم را کاملاً تغییر داد.

Now here, I'm going to do a very poor job of silver soldering.

اینجا هم می‌خواهم یک لحیم‌کاری افتضاح نقره انجام بدهم.

This is not the way they teach you to silver solder when you're in school.

این روشی نیست که در مدرسه برای لحیم‌کاری نقره یادتان می‌دهند.

I just like, throw it in.

من مقدار زیادی لحیم آنجا می‌ریختم،

I mean, real jewelers put little bits of solder in.

جواهرسازهای حرفه‌ای فقط کمی لحیم گوشه و کنار می‌گذارند.

So, that's a finished gear.

و این هم یک چرخ دنده تمام شده‌است.

When I moved to Boston,

وقتی که به بوستون رفتم،

I joined a group called the World Sculpture Racing Society.

عضو گروهی شدم به نام انجمن جهانی مسابقه با مجسمه.

(Laughter)

(خنده حضار)

And the idea, their premise was that we wanted to show

و ایده‌اش، تصور آنها این بود که می‌خواستیم

pieces of sculpture on the street,

مجسمه‌هایی را در خیابان‌ها نمایش بدهیم،

and there'd be no subjective decision about what was the best.

و هیچ تصمیم ذهنی هم مبنی بر اینکه کدام بهترین است وجود نداشت.

It would be -- whatever came across the finish line first would be the winner.

این جوری بود که هر چیزی که زودتر از خط پایان بگذرد، برنده است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I made -- this is my first racing sculpture,

من هم ساختم -- این اولین مجسمه مسابقه‌ای من هست.

and I thought, "Oh, I'm going to make a cart,

بعد فکر کردم که «اوه، حالا چطوره یک گاری بسازم،

and I'm going to have it --

و می‌خواهم که

I'm going to have my hand writing 'faster,'

می‌خواهم که دست خودم برایم بنویسد 'تندتر،'

so as I run down the street, the cart's going to talk to me

به این ترتیب وقتی که در خیابون می‌دویدم، گاری هم با من شروع به حرف زدن می‌کند

and it's going to go, 'Faster, faster!' "

و خواهد گفت، 'تندتر، تندتر!'»

So, that's what it does.

این کارشه.

(Laughter)

(خنده حضار)

But then in the end, what I decided

اما در آخر تصمیم گرفتم که،

was every time you finish writing the word,

هر بار که نوشتن کلمه به پایان می‌رسد،

I would stop and I would give the card to somebody on the side of the road.

بایستم و کاغذ را به رهگذری در کنار خیابون بدهم.

So I would never win the race because I'm always stopping.

به این ترتیب هیچ وقت برنده مسابقه هم نمی‌شوم چون دائم در حال توقف کردنم.

But I had a lot of fun.

اما خیلی بهم خوش گذشت.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, I only have two and a half minutes -- I'm going to play this.

فقط دو و نیم دقیقه وقت دارم -- میخواهم این را بهتان نشان بدهم.

This is a piece that, for me, is in some ways

این قطعه‌ای هست که برای من از بعضی جهات

the most complete kind of piece.

کاملترین نوع قطعه به حساب می‌آید.

Because when I was a kid, I also played a lot of guitar.

چون وقتی من بچه بودم، خیلی هم گیتار می‌زدم.

And when I had this thought,

و وقتی این فکر به ذهنم رسید،

I was imagining that I would make --

داشتم تصور می‌کردم که --

I would have a whole machine theater evening,

یک تئاتر ماشینی کامل خواهم ساخت،

where I would -- you would have an audience,

که تماشاچی هم خواهم داشت -- خواهید داشت،

the curtain would open, and you'd be entertained by machines on stage.

پرده باز خواهد شد، و ماشین‌های روی صحنه شما را سرگرم خواهند کرد.

So, I imagined a very simple gestural dance

پس به یک حرکت خیلی ساده رقص مانند فکر کردم

that would be between a machine and just a very simple chair, and ...

که بین یک ماشین و یک صندلی خیلی ساده اتفاق بیافتد، و ...

When I'm making these pieces, I'm always trying to find a point

وقتی که دارم این چیزها را می‌سازم، دائم به دنبال یافتن جایی هستم

where I'm saying something very clearly and it's very simple,

که چیزی را بسادگی و شفافیت تمام

but also at the same time it's very ambiguous.

اما در عین حال بسیار مبهم ، ادا می‌کنم.

And I think there's a point between simplicity and ambiguity

و فکر می‌کنم که بین سادگی و ابهام نقطه‌ای وجود دارد

which can allow a viewer to perhaps take something from it.

که به بیننده این اجازه رو می‌دهد تا چیزی از آن درک کند.

And that leads me to the thought that all of these pieces

و این من را به این حقیقت میرسوند که تمامی این اجزاء

start off in my own mind, in my heart,

در ذهن و قلب من بوجود می‌آیند،

and I do my best at finding ways to express them with materials,

و من نهایت تلاشم را برای یافتن راه‌هایی برای بیان آنها از طریق اجسام انجام می‌دهم،

and it always feels really crude.

و همیشه هم زمختی و ناپختگیش را حس می‌کنم.

It's always a struggle,

این همیشه یک مبارزه است،

but somehow I manage to sort of get this thought

اما به طریقی موفق می‌شوم که آن ایده را

out into an object, and then it's there, OK.

به درون یک شئ برسانم، و بعد دیگر آنجاست، حله.

It means nothing at all.

این هیچ مفهومی ندارد.

The object itself just means nothing.

خود شئ هیچ معنایی ندارد.

Once it's perceived, and someone brings it into their own mind,

اما وقتی که مشاهده شد، و کسی آن را به ذهن خودش راه داد،

then there's a cycle that has been completed.

آن وقت چرخه‌ای هست که تکمیل شده است.

And to me, that's the most important thing

و برای من، این مهم‌ترین چیز است.

because, ever since being a kid, I've wanted to communicate my passion and love.

چون از زمان کودکی، می‌خواستم که با شور و عشق خودم ارتباط برقرار کنم،

And that means the complete cycle of coming from inside,

و این به معنای چرخه کامل حرکت از درون

out to the physical, to someone perceiving it.

به دنیای فیزیکی هست، به کسی که آن را درک می‌کند.

So I'll just let this chair come down.

پس صبر می‌کنم تا این صندلی پایین بیاید.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)