Smelfies, and other experiments in synthetic biology | Ani Liu

Translator: Phiratath Nopratanawong Reviewer: Purich Worawarachai

What if our plants

จะเป็นยังไงล่ะถ้าพืชต่าง ๆ ของเรา

could sense the toxicity levels in the soil

สามารถรับรู้ระดับสารพิษในดิน

and express that toxicity through the color of its leaves?

แล้วแสดงระดับสารพิษผ่านทางสีใบของมันได้

What if those plants could also remove those toxins from the soil?

จะเป็นยังไงล่ะถ้าพืชเหล่านี้สามารถ ลดสารพิษพวกนั้นที่อยู่ในดินได้ด้วย

Instead, what if those plants

แล้วจะเป็นยังไงล่ะถ้าพืชเหล่านั้น

grew their own packaging,

สามารถงอกบรรจุภัณฑ์ของตัวเองได้

or were designed to only be harvested

หรือถูกออกแบบให้เก็บเกี่ยวได้

by their owners' own patented machines?

ด้วยเครื่องจักรที่เจ้าของเครื่อง จดสิทธิบัตรไว้เท่านั้นล่ะ

What happens when biological design

จะเป็นยังไงล่ะถ้าการออกแบบทางชีววิทยา

is driven by the motivations of mass-produced commodities?

ถูกขับเคลื่อนด้วยความต้องการ สินค้าที่ผลิตออกมาครั้งละมาก ๆ

What kind of world would that be?

โลกแบบนั้นจะเป็นยังไงนะ

My name is Ani, and I'm a designer and researcher at MIT Media Lab,

ฉันชื่อ แอนนี่ ฉันเป็นนักออกแบบ และนักวิจัยที่ MIT Media Lab

where I'm part of a relatively new and unique group called Design Fiction,

ที่ที่ฉันเองเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม Design Fiction ที่ค่อนข้างใหม่และมีเอกลักษณ์

where we're wedged somewhere between science fiction and science fact.

ที่ที่พวกเราอยู่ ณ จุดกึ่งกลางระหว่างนิยาย วิทยาศาสตร์กับข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์

And at MIT, I am lucky enough to rub shoulders with scientists

และที่ MIT ฉันก็โชคดีที่ได้พบปะ และใช้เวลาร่วมกับนักวิทยาศาสตร์คนอื่น ๆ

studying all kinds of cutting edge fields

และได้ศึกษาศาสตร์ล้ำสมัยในทุก ๆ แขนง

like synthetic neurobiology,

อย่างเช่น ประสาทชีววิทยาสังเคราะห์

artificial intelligence, artificial life

ปัญญาประดิษฐ์ ชีวิตประดิษฐ์

and everything in between.

และทุก ๆ เรื่องในนั้นที่เกี่ยวข้อง

And across campus, there's truly brilliant scientists

และตลอดทั่วทั้งรั้วมหาวิทยาลัยนั้น ก็มีนักวิทยาศาสตร์ฉลาดล้ำมากมาย

asking questions like, "How can I make the world a better place?"

ที่คอยตั้งคำถามทำนองว่า "ฉันจะทำให้โลกนี้ดีขึ้นได้อย่างไร"

And part of what my group likes to ask is, "What is better?"

และหนึ่งในคำถามที่กลุ่มของฉัน ชอบถามก็คือ "อะไรดีกว่ากัน"

What is better for you, for me,

อะไรดีกว่าสำหรับฉัน สำหรับคุณ

for a white woman, a gay man,

สำหรับผู้หญิงผิวขาว สำหรับผู้ชายที่เป็นเกย์

a veteran, a child with a prosthetic?

สำหรับทหารผ่านศึก สำหรับเด็กพิการที่ใช้อวัยวะเทียม

Technology is never neutral.

เทคโนโลยีนั้นไม่เคยเป็นกลาง

It frames a reality

มันร่างความเป็นจริงขึ้นมา

and reflects a context.

และสะท้อนบริบทนั้น ๆ

Can you imagine what it would say about the work-life balance at your office

คุณพอจะนึกภาพออกไหมว่ามันจะเป็นยังไง กับสมดุลชีวิตการทำงานที่ออฟฟิศของคุณ

if these were standard issue on the first day?

ถ้าสิ่งเหล่านี้ได้กลายเป็น ปัญหาปกติในวันแรก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I believe it's the role of artists and designers

ฉันเชื่อว่ามันเป็นหน้าที่ของ ศิลปินและนักออกแบบ

to raise critical questions.

ที่จะต้องคอยถามคำถามสำคัญ ๆ

Art is how you can see and feel the future,

ศิลปะคือการมองเห็นและการรู้สึกถึงอนาคต

and today is an exciting time to be a designer,

และตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลา อันน่าตื่นเต้นที่จะเป็นนักออกแบบ

for all the new tools becoming accessible.

เพราะอุปกรณ์ใหม่ ๆ มากมาย เริ่มเพียบพร้อมมากขึ้น

For instance, synthetic biology

ยกตัวอย่างเช่น ชีววิทยาสังเคราะห์

seeks to write biology as a design problem.

พยายามหาทางทำให้ชีววิทยา เป็นปัญหาทางการออกแบบอย่างหนึ่ง

And through these developments,

และในช่วงของการพัฒนาต่าง ๆ เหล่านี้

my lab asks, what are the roles and responsibilities

ที่ห้องทดลองก็มีคำถามว่า อะไรคือหน้าที่และความรับผิดชอบ

of an artist, designer, scientist or businessman?

ของศิลปิน นักออกแบบ นักวิทยาศาสตร์ หรือนักธุรกิจล่ะ

What are the implications

อะไรคือผลกระทบที่ตามมา

of synthetic biology, genetic engineering,

ของชีววิทยาสังเคราะห์ การดัดแปลงพันธุกรรม

and how are they shaping our notions of what it means to be a human?

และผลกระทบเหล่านั้นจะเปลี่ยนมุมมอง ของเราต่อความเป็นมนุษย์ได้อย่างไร

What are the implications of this on society, on evolution

อะไรคือผลกระทบของมัน ต่อสังคม ต่อวิวัฒนาการ

and what are the stakes in this game?

และอะไรคือสิ่งที่ต้องเดิมพันในเกม ๆ นี้

My own speculative design research at the current moment

งานวิจัยด้านการออกแบบเพื่ออนาคต ที่ฉันทำอยู่ในขณะนี้

plays with synthetic biology,

เล่นกับชีววิทยาสังเคราะห์

but for more emotionally driven output.

แต่เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ผลักดัน ออกมาด้วยอารมณ์ที่มากขึ้น

I'm obsessed with olfaction as a design space,

ฉันจึงหมกมุ่นกับเรื่องการรับกลิ่น ในฐานะของพื้นที่ในการออกแบบ

and this project started with this idea

และงานวิจัยนี้ก็เกิดขึ้นมาจากแนวคิดที่ว่า

of what if you could take a smell selfie, a smelfie?

มันจะเป็นยังไงนะถ้าเราสามารถ ถ่ายเซลฟีกลิ่นได้ แบบสเมลฟี่น่ะ (smelfie)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What if you could take your own natural body odor

มันจะเป็นยังไงนะถ้าเราสามารถ เก็บกลิ่นตัวตามธรรมชาติของเรา

and send it to a lover?

แล้วส่งไปให้คนที่เรารักได้

Funny enough, I found that this was a 19th century Austrian tradition,

แปลกแต่จริง ฉันไปเจอมาว่านี่เป็นธรรมเนียม อย่างหนึ่งของออสเตรียในช่วงศตวรรษที่ 19

where couples in courtship would keep a slice of apple

ซึ่งคู่รักที่ดูใจกันอยู่นั้นจะ หนีบแอปเปิ้ลชิ้นหนึ่ง

crammed under their armpit during dances,

ไว้ข้างใต้รักแร้ของพวกเขาในขณะเต้นรำ

and at the end of the evening,

และในตอนจบของงานนั้น

the girl would give the guy she most fancied her used fruit,

ฝ่ายหญิงจะให้แอปเปิ้ลที่หนีบไว้ กับผู้ชายคนที่เธอชอบมากที่สุด

and if the feeling was mutual,

และถ้าเขารู้สึกแบบเดียวกับเธอ

he would wolf down that stinky apple.

เขาก็จะยัดแอปเปิ้ลเหม็น ๆ นั้นเข้าปากไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Famously, Napoleon wrote many love letters to Josephine,

เป็นที่รู้กันว่า นโปเลียนนั้นเขียน จดหมายรักมากมายไปหาโฌเซฟีน

but perhaps amongst the most memorable is this brief and urgent note:

แต่ว่าบางทีหนึ่งในจดหมายที่เป็นที่จดจำมาก ที่สุดอาจเป็นข้อความสั้น ๆ สุดเร่งเร้านี้:

"Home in three days. Don't bathe."

"จะถึงบ้านในสามวัน ไม่ต้องอาบน้ำนะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Both Napoleon and Josephine adored violets.

ทั้งนโปเลียนและโฌเซฟีน ต่างโปรดปรานดอกไวโอเล็ต

Josephine wore violet-scented perfume,

โฌเซฟีนฉีดน้ำหอมกลิ่นไวโอเล็ต

carried violets on their wedding day,

ถือดอกไวโอเล็ตในวันแต่งงานของเธอกับเขา

and Napoleon sent her a bouquet of violets

และนโปเลียนเองก็ส่ง ช่อดอกไวโอเล็ตไปให้เธอ

every year on their anniversary.

ทุก ๆ ปีในวันครบรอบวันแต่งงาน

When Josephine passed away,

เมื่อโฌเซฟีนเสียชีวิตลง

he planted violets at her grave,

เขาได้ปลูกต้นไวโอเล็ตไว้ที่หลุมศพเธอ

and just before his exile,

และก่อนที่เขาจะถูกเนรเทศ

he went back to that tomb site,

เขาได้กลับไปที่หลุมศพนั้น

picked some of those flowers, entombed them in a locket

เด็ดดอกไม้บางดอก แล้วเก็บมันไว้ ในสร้อยล็อคเก็ตอันหนึ่ง

and wore them until the day he died.

และใส่มันจนวาระสุดท้ายของเขา

And I found this so moving,

ฉันพบว่ามันสะเทือนอารมณ์มากทีเดียว

I thought, could I engineer that violet to smell just like Josephine?

ฉันสงสัยว่า ฉันจะดัดแปลงดอกไวโอเล็ต ให้มีกลิ่นเหมือนกับโฌเซฟีนได้หรือไม่

What if, for the rest of eternity,

มันจะเป็นยังไง ถ้าไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม

when you went to visit her site,

ที่คุณไปเยี่ยมหลุมศพเธอ

you could smell Josephine just as Napoleon loved her?

คุณจะได้กลิ่นของโฌเซฟีนในแบบเดียว กับตอนที่นโปเลียนหลงรักเธอ

Could we engineer new ways of mourning,

เราจะสามารถออกแบบวิธีไว้ทุกข์แบบใหม่

new rituals for remembering?

รวมถึงพิธีรำลึกแบบใหม่ได้รึเปล่า

After all, we've engineered transgenic crops

ยังไงซะ เราก็ตัดต่อพันธุกรรม ของพืชผลต่าง ๆ

to be maximized for profit,

เพื่อให้ทำกำไรได้สูงสุดอยู่แล้วนี่

crops that stand up to transport,

ไม่ว่าจะพืชผลที่ทนต่อการขนส่ง

crops that have a long shelf life,

พืชผลที่เก็บได้นาน ๆ

crops that taste sugary sweet but resist pests,

พืชผลที่มีรสหวานแต่ไล่แมลง

sometimes at the expense of nutritional value.

ที่ในบางครั้งก็ต้องแลกมาด้วย คุณค่าทางโภชนาการที่ลดลง

Can we harness these same technologies for an emotionally sensitive output?

เราจะใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีเดียวกันนี้ เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ทางอารมณ์ได้หรือเปล่า

So currently in my lab,

ฉะนั้น ที่ห้องแล็บของฉันในตอนนี้

I'm researching questions like, what makes a human smell like a human?

ฉันจึงทำวิจัยอยู่ว่าอะไรทำให้ มนุษย์มีกลิ่นเฉพาะในแบบของมนุษย์

And it turns out it's fairly complicated.

และปรากฏว่ามันค่อนข้างซับซ้อนเลยทีเดียว

Factors such as your diet, your medications, your lifestyle

ปัจจัยต่าง ๆ อย่างเช่น อาหารที่กิน ยาต่าง ๆ รูปแบบการใช้ชีวิต

all factor into the way you smell.

ล้วนส่งผลต่อกลิ่นตัวของคุณ

And I found that our sweat is mostly odorless,

และฉันก็พบว่าจริง ๆ แล้ว เหงื่อส่วนใหญ่นั้นไร้กลิ่น

but it's our bacteria and microbiome

แต่เป็นเพราะแบคทีเรียและจุลินทรีย์ต่างหาก

that's responsible for your smells, your mood, your identity

ที่ส่งผลต่อกลิ่นตัวของคุณ อารมณ์ของคุณ อัตลักษณ์ของคุณ

and so much beyond.

และอื่น ๆ อีกมากมาย

And there's all kinds of molecules that you emit

และยังมีโมเลกุลอีกมากมาย ในทุกรูปแบบที่คุณปล่อยออกมา

but which we only perceive subconsciously.

แต่ทว่าเราสามารถรับรู้ได้ ผ่านทางจิตใต้สำนึกเท่านั้น

So I've been cataloging and collecting

ดังนั้นฉันจึงจำแนกและเก็บสะสม

bacteria from different sites of my body.

แบคทีเรียจากบริเวณต่าง ๆ บนร่างกายของฉัน

After talking to a scientist, we thought,

หลังจากได้พูดคุยกับ นักวิทย์คนหนึ่ง เราก็คิดว่า

maybe the perfect concoction of Ani

บางทีส่วนผสมที่สมบูรณ์แบบของตัวฉัน

is like 10 percent collarbone, 30 percent underarm,

คือ กระดูกไหปลาร้า 10% ใต้วงแขน 30%

40 percent bikini line and so forth,

จุดซ่อนเร้นอีก 40% และอื่น ๆ

and occasionally I let researchers from other labs

และในบางครั้ง ฉันก็ให้นักวิจัย จากห้องแล็บอื่น ๆ

take a sniff of my samples.

ดมตัวอย่างกลิ่นของตัวฉัน

And it's been interesting to hear how smell of the body

และมันก็เป็นเรื่องน่าสนใจที่ ได้รู้ว่ากลิ่นของตัวเองเป็นอย่างไร

is perceived outside of the context of the body.

เมื่อสูดดมภายนอกร่างกายของฉัน

I've gotten feedback such as,

ฉันได้รับคำตอบมากมาย อย่างเช่น

smells like flowers, like chicken,

กลิ่นเหมือนดอกไม้ เหมือนไก่

like cornflakes,

เหมือนคอร์นเฟลก

like beef carnitas.

หรือเหมือนเนื้อย่างรมควัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

At the same time, I cultivate a set of carnivorous plants

ในขณะเดียวกัน ฉันก็ได้ ปลูกพืชกินแมลงกลุ่มหนึ่ง

for their ability to emit fleshlike odors to attract prey,

เพื่อดูความสามารถในการปล่อยกลิ่น คล้ายเนื้อหนังเพื่อล่อเหยื่อ

in an attempt to kind of create this symbiotic relationship

เพื่อพยายาม แบบว่าสร้าง ความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกัน

between my bacteria and this organism.

ระหว่างแบคทีเรียบนตัวของฉัน กับพืชกินแมลงชนิดนี้

And as it so happens, I'm at MIT and I'm in a bar,

แล้วก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้น ฉันอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งใน MIT

and I was talking to a scientist

และฉันก็กำลังคุยกับนักวิทยาศาสตร์

who happens to be a chemist and a plant scientist,

ที่บังเอิญเป็นทั้งนักเคมี และนักพฤษศาสตร์

and I was telling him about my project,

และฉันก็เล่าเรื่องงานวิจัย ของฉันให้เขาฟัง

and he was like, "Well, this sounds like botany for lonely women."

แล้วเขาก็ตอบแบบว่า "อืม นี่มันดูเหมือน พฤกษศาสตร์สำหรับผู้หญิงขี้เหงาเลยนะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Unperturbed, I said, "OK."

ฉันตอบอย่างไม่รีรอว่า "โอเค"

I challenged him.

ฉันท้าเขาว่า

"Can we engineer a plant that can love me back?"

"เราสามารถสร้างต้นพืชที่รักฉันตอบได้ไหม"

And for some reason, he was like, "Sure, why not?"

และเพราะอะไรสักอย่าง เขาก็ตอบว่า "ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

So we started with, can we get a plant to grow towards me

ดังนั้น เราจึงเริ่มด้วยคำถามที่ว่า เราสามารถสร้างพืชที่เบนเข้าหาตัวฉัน

like I was the sun?

ราวกับว่าฉันเป็นดวงอาทิตย์ได้ไหม

And so we're looking at mechanisms in plants such as phototropism,

ฉะนั้น เราจึงศึกษากลไกของพืช อย่างเช่น การเบนตามแสง (phototropism)

which causes the plant to grow towards the sun

ซึ่งเป็นกลไกที่ทำให้พืช เบนเข้าหาดวงอาทิตย์

by producing hormones like auxin,

ด้วยการสร้างฮอร์โมนพวกออกซิน

which causes cell elongation on the shady side.

ที่ทำให้เซลล์ยืดตัวตามยาว ในด้านที่มีร่มเงา

And right now I'm creating a set of lipsticks

และในตอนนี้ฉันก็กำลัง สร้างลิปสติกชุดหนึ่ง

that are infused with these chemicals

ที่ถูกนำไปแช่ไว้ในสารเคมีจำพวกหนึ่ง

that allow me to interact with a plant on its own chemical signatures --

ที่ทำให้ฉันสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับต้นพืชได้ ด้วยคุณสมบัติเฉพาะทางเคมีของมัน

lipsticks that cause plants to grow where I kiss it,

ลิปสติกที่ทำให้ต้นพืช โตขึ้นในที่ ๆ ฉันจูบ

plants that blossom where I kiss the bloom.

และทำให้ดอกไม้เบ่งบานขึ้น เมื่อฉันจูบไปที่ดอกตูม

And through these projects,

และในระหว่างที่ทำการวิจัยเหล่านี้อยู่

I'm asking questions like,

ฉันก็เกิดคำถามขึ้นมาว่า

how do we define nature?

เราจะนิยามธรรมชาติอย่างไร

How do we define nature when we can reengineer its properties,

เราจะนิยามอย่างไรในเมื่อเราสามารถ ปรับเปลี่ยนคุณสมบัติของมันได้

and when should we do it?

และเราควรทำแบบนั้นเมื่อไร

Should we do it for profit, for utility?

เราควรใช้มันเพื่อทำกำไร หรือเพื่อประโยชน์ใช้สอย

Can we do it for emotional ends?

เราสามารถใช้มันเพื่อ ผลลัพธ์ทางอารมณ์ได้ไหม

Can biotechnology be used to create work as moving as music?

เราสามารถใช้เทคโนโลยีชีวภาพเพื่อสร้างผลงาน ที่เร้าอารมณ์ได้แบบดนตรีหรือไม่

What are the thresholds between science

อะไรคือจุดต่อระหว่างวิทยาศาสตร์

and its ability to shape our emotional landscape?

และความสามารถของมัน ในการเล่นกับความรู้สึกของเรา

It's a famous design mantra that form follows function.

มันคือวาทกรรมทางการออกแบบอันโด่งดัง ที่กล่าวว่า "การใช้งานนั้นมาก่อนรูปแบบ"

Well, now, wedged somewhere between science, design and art

ที่ในตอนนี้อยู่ ณ จุดกึ่งกลางระหว่าง ศาสตร์ การออกแบบ และศิลป์

I get to ask,

ฉันจึงได้มีโอกาสถามว่า

what if fiction informs fact?

หรือว่าเรื่องเล่าบ่งบอกข้อเท็จจริงล่ะ

What kind of R&D lab would that look like

ห้องแล็บวิจัยและพัฒนาแบบนั้น จะมีหน้าตาแบบไหนกัน

and what kind of questions would we ask together?

แล้วเราจะถามคำถาม แบบไหนไปด้วยกัน

We often look to technology as the answer,

เรามักมองว่าเทคโนโลยีคือคำตอบ

but as an artist and designer,

แต่ในฐานะที่เป็นศิลปินและนักออกแบบ

I like to ask, but what is the question?

ฉันอยากจะถามว่า "แล้วคำถามนั้นคืออะไรล่ะ"

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)