The tyranny of merit | Michael Sandel

Translator: Lilit Pipatanusorn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Here's a question we should all be asking:

นี่คือคำถามที่เราทุกคนควรถาม

What went wrong?

มีอะไรผิดพลาดเหรอ

Not just with the pandemic

ไม่ใช่แค่เรื่องโรคระบาดนะ

but with our civic life.

แต่หมายถึงเรื่องชีวิตในฐานะพลเมือง

What brought us to this polarized, rancorous political moment?

อะไรพาเรามาสู่ห้วงเวลาอันน่าขมขื่น ของการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย

In recent decades,

ในหลายทศวรรษที่ผ่านมา

the divide between winners and losers has been deepening,

การแบ่งแยกระหว่างผู้แพ้และผู้ชนะ หยั่งรากลึก

poisoning our politics,

เป็นพิษต่อการเมืองของเรา

setting us apart.

แบ่งแยกเราออกจากกัน

This divide is partly about inequality.

ในการแบ่งแยกนี้ ส่วนหนึ่งก็เกี่ยวข้องกับ ความไม่เท่าเทียม

But it's also about the attitudes toward winning and losing

แต่ก็เกี่ยวข้องกับทัศนคติที่เรามี ต่อการชนะและการพ่ายแพ้

that have come with it.

ที่มาด้วยกัน

Those who landed on top

ผู้ที่อยู่ที่ปลายยอด

came to believe that their success was their own doing,

หันมาเชื่อว่าความสำเร็จของตัวเองนั้น มาจากการกระทำของตัวเองทั้งสิ้น

a measure of their merit,

วัดกันที่ความพยายาม

and that those who lost out had no one to blame but themselves.

และคนที่ล้มเหลว ก็ไม่โทษใคร นอกจากตัวเอง

This way of thinking about success

วิธีการมองความสำเร็จแบบนี้

arises from a seemingly attractive principle.

เห็นได้ชัดว่ามีต้นตอมาจาก หลักการที่น่าสนใจข้อหนึ่ง

If everyone has an equal chance,

หากทุกคนมีโอกาสที่เท่าเทียมกัน

the winners deserve their winnings.

ผู้ชนะก็สมควรได้รับชัยชนะ

This is the heart of the meritocratic ideal.

นี่คือหัวใจของอุดมคติแบบ ทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อย

In practice, of course, we fall far short.

แน่นอน ในทางปฏิบัติ เราทำไม่ได้หรอก

Not everybody has an equal chance to rise.

ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับโอกาสที่เท่าเทียม ในการเติบโต

Children born to poor families tend to stay poor when they grow up.

เด็ก ๆ ที่เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ก็มักจะยังคงยากจนเมื่อโตขึ้น

Affluent parents are able to pass their advantages onto their kids.

พ่อแม่ที่ร่ำรวย ก็สามารถที่จะ มอบอภิสิทธิ์ต่าง ๆ ให้กับลูกของตนได้

At Ivy League universities, for example,

ตัวอย่างเช่น กลุ่มมหาวิทยาลัยไอวีลีก

there are more students from the top one percent

ที่คัดเอานักศึกษาหัวกะทิ คิดเป็นร้อยละหนึ่ง

than from the entire bottom half of the country combined.

ซึ่งมากกว่าจำนวนนักศึกษาหัวกะทิ จากอีกครึ่งล่างของประเทศรวมกัน

But the problem isn't only that we fail to live up

แต่ปัญหาไม่ได้อยู่เพียงว่า เราล้มเหลวในการทำตาม

to the meritocratic principles we proclaim.

หลักการทำมากได้มาก ที่เรายึดถือ

The ideal itself is flawed.

แต่อุดมคติเองนั่นแหละที่มีปัญหา

It has a dark side.

มันมีด้านมืด

Meritocracy is corrosive of the common good.

อุดมคติแบบทำมากได้มาก กัดกร่อนผลประโยชน์ส่วนรวม

It leads to hubris among the winners

มันนำไปสูความโอหังของเหล่าผู้ชนะ

and humiliation among those who lose out.

และการเย้ยหยันผู้ที่พ่ายแพ้

It encourages the successful to inhale too deeply of their success,

มันสนับสนุนให้ผู้ที่ประสบความสำเร็จ สูดความหอมหวานของความสำเร็จมากเกินไป

to forget the luck and good fortune that helped them on their way.

เพื่อมอมเมาตัวเองว่า ที่มีทุกวันนี้ได้ ไม่ใช่เพราะโชคช่วย

And it leads them to look down on those less fortunate,

และนำไปสู่การดูถูกเหยียดหยาม ผู้ที่อาจจะไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

less credentialed than themselves.

หรือไม่ได้มีคุณสมบัติเท่า

This matters for politics.

สิ่งนี้สำคัญมากสำหรับเรื่องการเมือง

One of the most potent sources of the populous backlash

เป็นหนึ่งในต้นตอที่มีอิทธิพล ต่อการมองผู้คนในแง่ร้าย

is the sense among many working people that elites look down on them.

ผมหมายถึงการที่กลุ่มผู้ใช้แรงงาน ถูกคนกลุ่มอภิสิทธิ์ชนดูแคลน

It's a legitimate complaint.

นี่คือความไม่พอใจที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริง

Even as globalization brought deepening inequality

แม้แต่โลกาภิวัตน์ ก็ทำให้ปัญหาความไม่เท่าเทียมหลั่งรากลึก

and stagnant wages,

และค่าจ้างที่คงที่

its proponents offered workers some bracing advice.

ผู้ที่สนับสนุนหลักการนี้ ได้ให้คำแนะนำที่น่าฉุนเฉียวทีเดียว

"If you want to compete and win in the global economy,

"หากคุณอยากแข่งขัน และมีจุดยืนในเศรษฐกิจโลก

go to college."

คุณก็ไปเรียนมหาวิทยาลัยสิ"

"What you earn depends on what you learn."

"สิ่งที่คุณจะได้ มาจากสิ่งที่คุณเรียน"

"You can make it if you try."

"คุณทำได้ หากคุณพยายาม"

These elites miss the insult implicit in this advice.

พวกอภิสิทธิ์ชนไม่ได้ตระหนักถึง การดูถูกที่แฝงอยู่ในคำแนะนำเหล่านี้

If you don't go to college,

หากคุณไม่เรียนมหาวิทยาลัย

if you don't flourish in the new economy,

หากคุณไม่เติบโตในเศรษฐกิจใหม่

your failure is your fault.

ความล้มเหลวของคุณ มาจากความผิดพลาดของตัวคุณเอง

That's the implication.

นี่คือความหมายที่แฝงอยู่

It's no wonder many working people turned against meritocratic elites.

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมกลุ่มผู้ใช้แรงงาน ถึงต่อต้านอภิสิทธิ์ชนที่ยึดในอุดมคตินี้

So what should we do?

แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ

We need to rethink three aspects of our civic life.

เราจำเป็นต้องมองชีวิตในฐานะพลเมืองเสียใหม่ ในสามด้านด้วยกัน

The role of college,

บทบาทของมหาวิทยาลัย

the dignity of work

เกียรติของการทำงาน

and the meaning of success.

และความหมายของความสำเร็จ

We should begin by rethinking the role of universities

เราควรเริ่มโดยการพิจารณาบทบาท ของมหาวิทยาลัยใหม่

as arbiters of opportunity.

ว่าเป็นผู้กุมอำนาจในการแจกจ่ายโอกาส

For those of us who spend our days in the company of the credentialed,

สำหรับพวกเราหลาย ๆ คน ที่ใช้ชีวิตในบริษัทที่น่าเชื่อถือ

it's easy to forget a simple fact:

เรามักจะหลงลืมความจริงข้อหนึ่งที่ว่า

Most people don't have a four-year college degree.

ผู้คนส่วนมาก ไม่ได้เรียนสี่ปีในมหาวิทยาลัย และไม่มีใบปริญญา

In fact, nearly two-thirds of Americans don't.

ว่ากันให้ชัด เกือบสองในสาม ของพลเมืองอเมริกันไม่มีใบปริญญา

So it is folly to create an economy

เพราะฉะนั้นมันจึงไร้สาระมาก ที่จะสร้างเศรษฐกิจ

that makes a university diploma a necessary condition

ที่ยกปริญญาบัตร เป็นเงื่อนไขเบื้องต้นที่จำเป็น

of dignified work and a decent life.

สำหรับการทำงานที่มีเกียรติ และชีวิตที่ดี

Encouraging people to go to college is a good thing.

การสนับสนุนให้คนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เป็นเรื่องที่ดี

Broadening access for those who can't afford it

การขยายโอกาสการเข้าถึงการศึกษา สำหรับผู้ที่มีทุนทรัพย์ไม่พอ

is even better.

ก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก

But this is not a solution to inequality.

แต่นี่ไม่ใช่ทางออก สำหรับปัญหาความไม่เท่าเทียม

We should focus less on arming people for meritocratic combat,

เราควรละจากการติดอาวุธให้พลเมือง ในสงครามของคนที่ทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อย

and focus more on making life better

และให้ความสนใจกับการทำให้ชีวิตดีขึ้น

for people who lack a diploma

สำหรับผู้ที่ไม่มีปริญญาบัตร

but who make essential contributions to our society.

แต่เป็นผู้ที่มีส่วนสำคัญ ในการสร้างสังคมของเรา

We should renew the dignity of work

เราควรปรับความคิดเกี่ยวกับ เกียรติของการทำงาน

and place it at the center of our politics.

และนำมันไปวางไว้ที่ใจกลางของการเมืองของเรา

We should remember that work is not only about making a living,

เราควรที่จะจดจำว่า การทำงาน ไม่ใช่เป็นเพียงการหารายได้

it's also about contributing to the common good

แต่ยังเป็นการมีส่วนร่วม ในการสร้างสาธารณะประโยชน์

and winning recognition for doing so.

และมีคนมองเห็นว่าได้ทำเช่นนั้น

Robert F. Kennedy put it well half a century ago.

โรเบิร์ต เอฟ เคเนดี ได้กล่าวไว้อย่างชัดเจน เมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว

Fellowship, community, shared patriotism.

สัมพันธภาพ ชุมชน ความเป็นอันหนึ่งอันเดียว

These essential values do not come

คุณค่าที่สำคัญเหล่านี้ไม่ได้มาจาก

from just buying and consuming goods together.

การซื้อของและการบริโภคร่วมกัน

They come from dignified employment,

แต่มาจากการจ้างงานอย่างมีเกียรติ

at decent pay.

ได้รับค่าตอบแทนที่ควรจะได้รับ

The kind of employment that enables us to say,

เป็นการจ้างงานที่ทำให้เราพูดได้เต็มปากว่า

"I helped to build this country.

"ฉันช่วยสร้างประเทศนี้

I am a participant in its great public ventures."

ฉันคือผู้ที่มีส่วนในการทำเพื่อส่วนรวม"

This civic sentiment

ความคิดแบบพลเมืองแบบนี้

is largely missing from our public life today.

ห่างหายไปจาก ชีวิตพลเมืองของพวกเราในทุกวันนี้

We often assume that the money people make

เรามักจะทึกทักเอาว่า เงินที่ผู้คนได้รับมานั้น

is the measure of their contribution to the common good.

คือคุณค่าของการมีส่วนร่วม ในการสร้างสาธารณประโยชน์

But this is a mistake.

แต่ความคิดนี้ผิด

Martin Luther King Jr. explained why.

มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ ได้อธิบายไว้ว่าทำไมถึงผิด

Reflecting on a strike by sanitation workers

สะท้อนคิดจากการประท้วง ของเจ้าหน้าที่ดูแลความสะอาด

in Memphis, Tennessee,

ในเมืองเมมฟิส รัฐเทนเนสซี

shortly before he was assassinated,

ไม่นานก่อนที่เขาจะถูกสังหาร

King said,

คิงกล่าวว่า

"The person who picks up our garbage is, in the final analysis,

"สุดท้ายแล้ว คนที่ทำงานเก็บขยะ

as significant as the physician,

ก็มีความสำคัญเท่ากับแพทย์

for if he doesn't do his job,

เพราะถ้าหากพวกเขาไม่ทำงานของตัวเอง

diseases are rampant.

เชื้อโรคก็คงแพร่กระจายไปไหนต่อไหน

All labor has dignity."

แรงงานทั้งหมดนั้นมีเกียรติ"

Today's pandemic makes this clear.

ทุกวันนี้ โรคระบาดได้ทำให้คำกล่าวนี้ชัดเจน

It reveals how deeply we rely

มันเผยให้เห็นว่า เราต้องพึ่งพา

on workers we often overlook.

บุคคลที่เรามักจะมองข้าม

Delivery workers,

พนักงานส่งของ

maintenance workers,

พนักงานซ่อมบำรุง

grocery store clerks,

พนักงานในร้านขายของชำ

warehouse workers,

พนักงานในคลังเก็บสินค้า

truckers,

พนักงานขับรถบรรทุก

nurse assistants,

ผู้ช่วยพยาบาล

childcare workers,

พี่เลี้ยงเด็ก

home health care providers.

ผู้ให้บริการสุขภาพครอบครัว

These are not the best-paid or most honored workers.

นี่ไม่ใช่อาชีพที่ได้รับค่าตอบแทนสูง หรือมีคนยกย่องมากเท่าไหร่

But now, we see them as essential workers.

แต่ตอนนี้ เรามองพวกเขาเป็นบุคคลที่สำคัญ

This is a moment for a public debate

นี่คือช่วงเวลาสำหรับการถกเถียงในที่สาธารณะ

about how to bring their pay and recognition

ในการปรับค่าจ้างและเพิ่มการยอมรับ

into better alignment with the importance of their work.

ให้ไปในทิศทางที่ดีกว่าเดิม และการรับรู้ความสำคัญของงานที่พวกเขาทำ

It is also time for a moral, even spiritual, turning,

นี่คือจุดพลิกผันในเรื่องจริยธรรม จุดเปลี่ยนของความเชื่อและศรัทธา

questioning our meritocratic hubris.

ในการตั้งคำถามเกี่ยวกับ ความโอหังของอุดมคติทำมากได้มาก

Do I morally deserve the talents that enable me to flourish?

ฉันสมควรได้รับความสามารถ ที่ทำให้ฉันเติบโตได้อย่างมีจริยธรรมหรือไม่

Is it my doing

เป็นความพยายามของฉัน

that I live in a society that prizes the talents

ที่จะอยู่ในสังคมที่ให้คุณค่ากับความสามารถ

I happen to have?

ที่ฉันบังเอิญมีหรือเปล่า

Or is that my good luck?

หรือจริง ๆ แล้วเพราะโชคช่วย

Insisting that my success is my due

การยืนกรานว่าความสำเร็จของฉัน มาจากตัวฉัน

makes it hard to see myself in other people's shoes.

ทำให้ยากที่เราจะเข้าใจชีวิตของคนอื่น

Appreciating the role of luck in life

การมองเห็นบทบาทของโชคชะตาในชีวิต

can prompt a certain humility.

ก็ทำให้เราเริ่มที่จะอ่อนน้อมมากขึ้น

There but for the accident of birth, or the grace of God,

ไม่ว่าจะเกิดโดยบังเอิญ หรือเพราะพระหรรษทานจากพระเจ้า

or the mystery of fate,

หรือโชคชะตาที่ยากจะหยั่งถึง

go I.

ที่ฉันได้เกิดมา

This spirit of humility

พลังของความอ่อนน้อมถ่อมตน

is the civic virtue we need now.

คือคุณธรรมของพลเมืองที่เราต้องการในตอนนี้

It's the beginning of a way back

เป็นการเริ่มต้นของหนทางในการเยียวยา

from the harsh ethic of success that drives us apart.

จากหลักจริยธรรมของความสำเร็จ อันน่าเจ็บปวดที่แบ่งแยกเรา

It points us beyond the tyranny of merit

ที่จะส่องทางให้เราก้าวข้าม การความโหดร้ายของความสำเร็จ

to a less rancorous, more generous public life.

บรรเทาความขมขื่น และนำไปสู่ชีวิตในสังคมที่อารี