The tyranny of merit | Michael Sandel

Translator: Mahmood Haeri Reviewer: Mansoureh Hadavand

Here's a question we should all be asking:

این سئوالی‌است که همه باید از خودمان بپرسیم:

What went wrong?

چه اشتباهی رخ داده است؟

Not just with the pandemic

نه فقط در رابطه با پاندمیک

but with our civic life.

بلکه در رابطه با زندگی مدنی‌مان.

What brought us to this polarized, rancorous political moment?

چه چیزی ما را به این لحظه دشمنی و دوگانگی سیاسی رساند؟

In recent decades,

در چند دهه اخیر،

the divide between winners and losers has been deepening,

اختلاف میان برنده‌ها و بازنده‌ها زیاد شده،

poisoning our politics,

سیاست‌مان مسموم شده،

setting us apart.

و ما را ازهم جدا کرده است.

This divide is partly about inequality.

بخشی از‌این جدایی ناشی از نابرابری است.

But it's also about the attitudes toward winning and losing

اما ذهنیت غلط بردن و باختن نیز

that have come with it.

همراه با آن ‌است.

Those who landed on top

آنهایی‌که در صدر نشسته‌اند

came to believe that their success was their own doing,

بر این باورند که موفقیت آنها به خاطر تلاش و مساعی خودشان است.

a measure of their merit,

و نشان دهنده‌ی لیاقت آنهاست،

and that those who lost out had no one to blame but themselves.

و افرادی هم که باخته‌اند، غیر از خودشان کس دیگری را نباید مقصر قلمداد کنند.

This way of thinking about success

این نحوه تفکر نسبت به موفقیت

arises from a seemingly attractive principle.

برخاسته از قواعد به ظاهراً جذابی‌است.

If everyone has an equal chance,

چنانچه همه افراد دارای شانس برابر باشند،

the winners deserve their winnings.

پس برنده‌ها لیاقت بردن را دارند.

This is the heart of the meritocratic ideal.

این همان نکته کلیدی ایده شایسته سالاری‌است.

In practice, of course, we fall far short.

البته، درعمل، داستان خیلی متفاوت است.

Not everybody has an equal chance to rise.

همه‌ی افراد شانس برابر برای موفقیت ندارند.

Children born to poor families tend to stay poor when they grow up.

کودکانی که در خانواده‌های فقیرمتولد می‌شوند در دوران رشد هم فقیر می‌مانند.

Affluent parents are able to pass their advantages onto their kids.

والدین مرفه قادرند که امکانات برتر خود را به فرزندانشان منتقل کنند.

At Ivy League universities, for example,

به عنوان مثال، در دانشگاه‌های برتر آیوی لیگ آمریکا،

there are more students from the top one percent

تعداد بیشتری دانشجو، ازطبقه یک درصد بالای جامعه،

than from the entire bottom half of the country combined.

در مقایسه با کل نیمه پایینی کشور پذیرفته می‌شوند.

But the problem isn't only that we fail to live up

اما مشکل فقط این نیست که ما در رسیدن به اصول شایسته سالاری

to the meritocratic principles we proclaim.

که مدعی آن هستیم اهمال کرده‌ایم.

The ideal itself is flawed.

این خود آرمان شایسته سالاری است که دارای نقطه ضعف است.

It has a dark side.

یک بعد تاریک در آن وجود دارد.

Meritocracy is corrosive of the common good.

شایسته سالاری باعث تضعیف مصلحت و منافع عمومی جامعه می‌شود.

It leads to hubris among the winners

باعث غرور بیش‌ از حد در بین برنده‌ها

and humiliation among those who lose out.

و احساس حقارت درافرادی که احساس باخت می‌کنند، می‌شود.

It encourages the successful to inhale too deeply of their success,

باعث می‌شود که افراد موفق آنچنان غرق موفقیت خود ‌شوند

to forget the luck and good fortune that helped them on their way.

که فراموش کنند اقبال خوب وشانس هم به آنها در این مسیر کمک کرده است.

And it leads them to look down on those less fortunate,

و باعث می‌شود که فکر کنند نسبت به افراد کم شانس‌تر،

less credentialed than themselves.

و یا با مدرک تحصیلی پایین‌تر، بهترهستند.

This matters for politics.

این مسئله روی سیاست تاثیرگذاراست.

One of the most potent sources of the populous backlash

یکی از قوی ترین عواملی که باعث پس زدن و واکنش جامعه می‌شود

is the sense among many working people that elites look down on them.

این است که، قشرکارگر احساس کند قشر فرهیخته نسبت به آنان حس برتری دارد.

It's a legitimate complaint.

این اعتراضی منطقی ‌است.

Even as globalization brought deepening inequality

با وجود این که روند جهانی شدن باعث عمیق شدن نابرابری

and stagnant wages,

و رکود درآمدها شد،

its proponents offered workers some bracing advice.

طرفداران آن، پیشنهادهای تحریک آمیز برای کارگران داشتند.

"If you want to compete and win in the global economy,

«اگر می‌خواهید در اقتصاد جهانی رقابت کنید و برنده شوید

go to college."

به دانشگاه بروید.»

"What you earn depends on what you learn."

«درآمد شما بستگی به تحصیلات شما دارد»

"You can make it if you try."

« اگر بخواهید، می‌توانید.»

These elites miss the insult implicit in this advice.

این نوابغ توهینی را که در این توصیه مستتر است نادیده می‌گیرند.

If you don't go to college,

اینکه اگر به دانشگاه نروید،

if you don't flourish in the new economy,

اینکه اگر در اقتصاد جدید شکوفا نشوید،

your failure is your fault.

شکست شما تقصیر خودتان است.

That's the implication.

مفهومش همین است.

It's no wonder many working people turned against meritocratic elites.

عجیب نیست که عده زیادی از کارگران از نوابغ شایسته سالار رویگردان شدند.

So what should we do?

حال چه کار بایستی انجام دهیم؟

We need to rethink three aspects of our civic life.

ما نیاز است که در سه اصل زندگی اجتماعی خود تجدید نظر کنیم:

The role of college,

نقش دانشگاه،

the dignity of work

شان و منزلت کار

and the meaning of success.

و مفهوم موفقیت.

We should begin by rethinking the role of universities

باید با تجدید نظر در رابطه با نقش دانشگاه‌ها

as arbiters of opportunity.

به عنوان مبنایی برای فرصت‌های شغلی شروع کنیم.

For those of us who spend our days in the company of the credentialed,

برای تعدادی از ما که همراه با تحصیل کرده‌ها کار می‌کنیم،

it's easy to forget a simple fact:

راحت است که یک حقیقت ساده را فراموش کنیم:

خیلی از افراد مدرک چهار ساله (لیسانس) دانشگاهی ندارند.

Most people don't have a four-year college degree.

In fact, nearly two-thirds of Americans don't.

در واقع، نزدیک به دو سوم از مردم آمریکا ندارند.

So it is folly to create an economy

در نتیجه احمقانه است که مدل اقتصادی تعریف کنیم

that makes a university diploma a necessary condition

که در آن مدرک دانشگاهی شرط لازم

of dignified work and a decent life.

برای داشتن شغل محترمانه و زندگی خوب باشد.

Encouraging people to go to college is a good thing.

تشویق مردم برای رفتن به دانشگاه کار خوبی‌است.

Broadening access for those who can't afford it

حتی افزایش دسترسی به دانشگاه برای افرادی که توانایی پرداخت

is even better.

را ندارند، کار بهتری‌است.

But this is not a solution to inequality.

ولی این راه حل نابرابری نیست.

We should focus less on arming people for meritocratic combat,

ما باید کمتر روی تجهیز مردم برای نبرد شایسته سالارانه تمرکز کنیم،

and focus more on making life better

و تمرکزمان بیشتر روی بهبود شرایط زندگی

for people who lack a diploma

برای کسانی که مدرک دانشگاهی ندارند

but who make essential contributions to our society.

ولی خدمات اساسی به جامعه ارائه می دهند باشد.

We should renew the dignity of work

ما باید شأن و منزلت کار را باز نگری کرده

and place it at the center of our politics.

و آن را در مرکز سیاست‌های خود قرار دهیم.

We should remember that work is not only about making a living,

با باید به یاد داشته باشیم که کار فقط برای تامین مایحتاج زندگی نیست،

it's also about contributing to the common good

بلکه برای خدمت در جهت منافع عمومی

and winning recognition for doing so.

و به رسمیت شناختن آن است.

Robert F. Kennedy put it well half a century ago.

نیم قرن پیش رابرت کندی کاملاً درست گفت که

Fellowship, community, shared patriotism.

حس تعامل و همکاری، همزیستی، حس مشترک میهن دوستی.

These essential values do not come

این ارزش‌های بنیادی از طریق

from just buying and consuming goods together.

تامین و مصرف مایحتاج همگانی به دست نمی‌آید.

They come from dignified employment,

بلکه از طریق شغل آبرومند و

at decent pay.

دستمزد مناسب بدست می‌آید.

The kind of employment that enables us to say,

شغلی که به ما این امکان را بدهد که بتوانیم بگوییم،

"I helped to build this country.

«من در ساختن این کشور نقش داشته‌ام.

I am a participant in its great public ventures."

من هم در این اتفاق بزرگ عمومی شریک هستم.»

This civic sentiment

این گونه تفکر مدنی

is largely missing from our public life today.

امروزه از زندگی عمومی ما به میزان زیادی حذف شده است.

We often assume that the money people make

ما اغلب تصور می‌کنیم که درآمد افراد

is the measure of their contribution to the common good.

معیار مشارکت آنها در منافع عمومی جامعه است.

But this is a mistake.

در حالی‌که این اشتباه است.

Martin Luther King Jr. explained why.

مارتین لوتر کینگ، توضیح داد که چرا.

Reflecting on a strike by sanitation workers

او ضمن بازتاب اعتصاب کارگران خدمات بهداشتی

in Memphis, Tennessee,

درشهر ممفیس در ایالت تنسی

shortly before he was assassinated,

تنها کمی قبل ازاین که ترور شود،

King said,

گفت،

"The person who picks up our garbage is, in the final analysis,

«نهایتاً، مشخص شد که فردی که زباله‌های ما را جمع می‌کند،

as significant as the physician,

به اندازه یک پزشک اهمیت دارد،

for if he doesn't do his job,

چون اگر او وظیفه خود را انجام ندهد،

diseases are rampant.

بیماری همه جا را فرا می‌گیرد.

All labor has dignity."

همه‌ی کارها دارای عزت هستند.»

Today's pandemic makes this clear.

همه گیری امروزه این موضوع را روشن می‌کند.

It reveals how deeply we rely

نشان می‌دهد که چقدر عمیق اعتماد می‌کنیم

on workers we often overlook.

در مورد کارگرانی که اغلب نگاه تحقیرآمیز به آنها داریم.

Delivery workers,

کارگران تحویل،

maintenance workers,

کارگران تعمیر و نگهداری،

grocery store clerks,

کارمندان فروشگاه‌های موادغذایی،

warehouse workers,

کارگران انبار،

truckers,

راننده‌های کامیون،

nurse assistants,

دستیاران پرستار،

childcare workers,

کارگران نگهداری از کودکان،

home health care providers.

افراد مراقبت‌های پزشکی در منزل.

These are not the best-paid or most honored workers.

اینها پردرآمدترین یا با افتخارترین کارگران نیستند.

But now, we see them as essential workers.

اما حالا، ما آنها را به عنوان کارگران خدمات اساسی می‌بینیم.

This is a moment for a public debate

این لحظه‌ای برای یک بحث عمومی است

about how to bring their pay and recognition

در مورد این که چگونه حق الزحمه، قدردانی و به رسمیت شناختن آنها

into better alignment with the importance of their work.

با توجه به اهمیت کار آنها بایستی تعدیل گردد.

It is also time for a moral, even spiritual, turning,

وقت آن است که اخلاقا و حتی از نظرمعنوی،

questioning our meritocratic hubris.

غرور ناشی از شایسته سالاری خود را زیر سئوال ببریم.

Do I morally deserve the talents that enable me to flourish?

آیا اخلاقا من مستحق امکاناتی که باعث شکوفایی من می‌شوند، هستم؟

Is it my doing

آیا این نتیجه تلاش من است

that I live in a society that prizes the talents

که، برحسب اتفاق، در جامعه ای زندگی می کنم که

I happen to have?

به استعدادها جایزه می‌دهند؟

Or is that my good luck?

یا این اقبال خوب من‌ است؟

Insisting that my success is my due

تاکید بر این‌ که موفقیت من مدیون خودم است

makes it hard to see myself in other people's shoes.

کار خود را در جای دیگران دیدن را مشکل می‌سازد.

Appreciating the role of luck in life

قدردانی از نقش شانس در زندگی

can prompt a certain humility.

می‌تواند باعث فروتنی خاصی شود.

There but for the accident of birth, or the grace of God,

این، به خاطر رویداد تولد، یا لطف خدا،

or the mystery of fate,

یا رمز و راز سرنوشت است،

go I.

که من موفق هستم.

This spirit of humility

این روحیه فروتنی

is the civic virtue we need now.

فضیلت مدنی است که اکنون به آن نیاز داریم.

It's the beginning of a way back

این آغازی‌ است برای دست کشیدن از

from the harsh ethic of success that drives us apart.

(خصلت‌های) اخلاقی ناپسند ناشی از موفقیت، که ما را از هم جدا می‌سازد.

It points us beyond the tyranny of merit

آنسوی استبداد ناشی از شایستگی را

to a less rancorous, more generous public life.

که یک زندگی جمعی به دور از کینه و دشمنی و با بخشندگی بیشتر است به ما نشان می‌دهد.