Thomas Piketty: New thoughts on capital in the twenty-first century

Translator: Orn Rajsirisongsri Reviewer: Suppadej Mahapokai

It's very nice to be here tonight.

ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มาพูดในวันนี้

So I've been working on the history of income

ผมศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของรายได้

and wealth distribution for the past 15 years,

และการกระจายความมั่งคั่งมา 15 ปี

and one of the interesting lessons

บทเรียนหนึ่งที่น่าสนใจ

coming from this historical evidence

ที่ได้จากการวิจัยนี้

is indeed that, in the long run,

คือ ในระยะยาว

there is a tendency for the rate of return of capital

อัตราผลตอบแทนของทุนมีแนวโน้ม

to exceed the economy's growth rate,

จะสูงกว่าการเติบโตของเศรษฐกิจ

and this tends to lead to high concentration of wealth.

ทำให้เกิดการกระจุกตัวของความมั่งคั่ง

Not infinite concentration of wealth,

ถึงแม้จะไม่ใช่การกระจุกตัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

but the higher the gap between r and g,

แต่ยิ่งช่องว่างระหว่าง r และ g กว้างขึ้น

the higher the level of inequality of wealth

ความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่งก็ยิ่งสูงขึ้น

towards which society tends to converge.

ซึ่งสังคมมักโน้มเอียงไปเช่นนั้นในที่สุด

So this is a key force that I'm going to talk about today,

นี่คือปัจจัยหลักที่ผมจะพูดถึงในวันนี้

but let me say right away

แต่ผมขอออกตัวก่อนว่า

that this is not the only important force

นี่ไม่ใช่ปัจจัยหลักปัจจัยเดียว

in the dynamics of income and wealth distribution,

ที่มีผลต่อพลวัตของการกระจาย ของรายได้และความมั่งคั่ง

and there are many other forces that play

ยังมีอีกหลายปัจจัย

an important role in the long-run dynamics

ที่มีบทบาทสำคัญต่อพลวัตในระยะยาว

of income and wealth distribution.

ของการกระจายรายได้และความมั่งคั่ง

Also there is a lot of data

และยังมีข้อมูลอีกมากมาย

that still needs to be collected.

ที่เราต้องไปเก็บมาทดสอบ

We know a little bit more today

วันนี้ เรารู้อะไรมากขึ้นนิดหนึ่ง เทียบกับที่เคยรู้

than we used to know, but we still know too little,

แต่ก็นับว่าน้อยมาก

and certainly there are many different processes —

และที่สำคัญ ก็ยังมีอีกหลายปัจจัย --

economic, social, political —

ทั้งเศรษฐกิจ, สังคม, การเมือง --

that need to be studied more.

ที่ยังต้องศึกษาเพิ่มเติม

And so I'm going to focus today on this simple force,

วันนี้ แม้ผมจะพูดถึงปัจจัยง่าย ๆ นี้

but that doesn't mean that other important forces

แต่ไม่ได้แปลว่าปัจจัยสำคัญอื่น ๆ

do not exist.

จะไม่มีความหมาย

So most of the data I'm going to present

ข้อมูลส่วนใหญ่ที่ผมนำมาแสดง

comes from this database

มาจากฐานข้อมูล

that's available online:

ที่หาได้ในอินเทอร์เน็ต

the World Top Incomes Database.

ข้อมูล World Top Income Database

So this is the largest existing

ซึ่งเป็นฐานข้อมูลที่ใหญ่ที่สุด

historical database on inequality,

เกี่ยวกับความเหลื่อมล้ำ

and this comes from the effort

เป็นผลงานการรวบรวม

of over 30 scholars from several dozen countries.

ของนักวิจัยนานาชาติมากกว่า 30 ท่าน

So let me show you a couple of facts

มาดูข้อสรุปที่เราได้

coming from this database,

จากฐานข้อมูลนี้กันก่อน

and then we'll return to r bigger than g.

แล้วเราจะกลับไปพูดถึง r ที่สูงกว่า g อีกครั้ง

So fact number one is that there has been

ข้อเท็จจริงประการแรกคือ

a big reversal in the ordering of income inequality

ความเหลื่อมล้ำทางรายได้ ในสหรัฐฯ และยุโรป

between the United States and Europe

เปลี่ยนแปลงแบบสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

over the past century.

ในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา

So back in 1900, 1910, income inequality was actually

ในปี 1900, 1910 นั้น ความเหลื่อมล้ำของรายได้

much higher in Europe than in the United States,

ในยุโรปนั้น สูงกว่าในสหรัฐฯ มาก

whereas today, it is a lot higher in the United States.

ในขณะที่วันนี้ ความเหลื่อมล้ำในสหรัฐฯ สูงกว่ามาก

So let me be very clear:

ผมขอขยายความหน่อยว่า

The main explanation for this is not r bigger than g.

เหตุผลไม่ได้มาจาก r ที่สูงกว่า g

It has more to do with changing supply and demand

แต่มาจากการเปลี่ยนแปลง ของอุปสงค์และอุปทานในทักษะ,

for skill, the race between education and technology,

การแข่งขันระหว่างการศึกษาและเทคโนโลยี,

globalization, probably more unequal access

โลกาภิวัฒน์, และการเข้าถึงแหล่งความรู้

และทักษะที่ไม่เสมอภาคกันในสหรัฐ

to skills in the U.S.,

where you have very good, very top universities

ที่ที่คุณมีมหาวิทยาลัยระดับท็อป

but where the bottom part of the educational system

แต่ระบบการศึกษาในระดับล่าง

is not as good,

กลับไม่ดีเท่าไหร่

so very unequal access to skills,

ทำให้เกิดความไม่เสมอภาค ในการเข้าถึงแหล่งทักษะความรู้

and also an unprecedented rise

รวมถึงรายได้ผู้บริหารระดับสูงในสหรัฐฯ

of top managerial compensation of the United States,

ที่พุ่งสูงเป็นประวัติการณ์

which is difficult to account for just on the basis of education.

จนยากจะอธิบายได้ โดยใช้เพียงระดับการศึกษา

So there is more going on here,

แล้วก็ยังมีอีกหลายปัจจัย

but I'm not going to talk too much about this today,

แต่ผมจะไม่พูดถึงมันมากในวันนี้

because I want to focus on wealth inequality.

เพราะผมอยากจะพุ่งประเด็นไปที่ ความเหลื่อมล้ำทางฐานะ

So let me just show you a very simple indicator

ผมจะพูดถึงตัวชี้วัดง่ายๆ

about the income inequality part.

ของความเหลื่อมล้ำทางรายได้

So this is the share of total income

นี่คือส่วนแบ่งของรายได้ทั้งหมด

going to the top 10 percent.

ที่อยู่ในมือของกลุ่มคนรวยที่สุด 10% แรก

So you can see that one century ago,

คุณจะเห็นได้ว่า เมื่อร้อยปีก่อน

it was between 45 and 50 percent in Europe

อยู่ในระดับ 45-50% ในยุโรป

and a little bit above 40 percent in the U.S.,

และสูงกว่า 40% เล็กน้อย ในสหรัฐ

so there was more inequality in Europe.

ความเหลื่อมล้ำในยุโรปจึงสูงกว่าสหรัฐ

Then there was a sharp decline

จากนั้น ความเหลื่อมล้ำลดลงอย่างรวดเร็ว

during the first half of the 20th century,

ในครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20

and in the recent decade, you can see that

และในช่วงทศวรรษหลังๆ มานี้ คุณจะเห็นได้ว่า

the U.S. has become more unequal than Europe,

ความเหลื่อมล้ำในสหรัฐฯ เพิ่มสูงขึ้นกว่าในยุโรป

and this is the first fact I just talked about.

และนี่คือข้อเท็จจริงแรกที่ผมพูดถึง

Now, the second fact is more about wealth inequality,

ข้อเท็จจริงที่สอง เกี่ยวกับความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

and here the central fact is that wealth inequality

ข้อค้นพบสำคัญของเรื่องนี้ คือความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่งนั้น

is always a lot higher than income inequality,

จะสูงกว่าความเหลื่อมล้ำของรายได้เสมอ

and also that wealth inequality,

และแม้ว่าความไม่เท่าเทียมด้านความมั่งคั่ง

although it has also increased in recent decades,

จะเพิ่มขึ้นในระยะหลังๆ มานี้

is still less extreme today

ก็ยังไม่สูงเท่า

than what it was a century ago,

ที่เคยเป็นเมื่อร้อยปีก่อน

although the total quantity of wealth

ถึงแม้ว่าระดับความมั่งคั่งโดยรวม

relative to income has now recovered

เมื่อเทียบกับรายได้นั้น

ได้ฟื้นตัวจากผลกระทบ ทางเศรษฐกิจครั้งใหญ่

from the very large shocks

caused by World War I, the Great Depression,

ที่เกิดจากสงครามโลกครั้งที่ 1 ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่

World War II.

และสงครามโลกครั้งที่ 2

So let me show you two graphs

ผมจะให้ดูกราฟ 2 กราฟ

illustrating fact number two and fact number three.

ที่แสดงข้อเท็จจริงข้อที่ 2 และ 3

So first, if you look at the level of wealth inequality,

เริ่มต้นจากระดับความเหลื่อมล้ำ ของความมั่งคั่ง

this is the share of total wealth

นี่คือสัดส่วนของความมั่งคั่ง

going to the top 10 percent of wealth holders,

ที่ครอบครองโดยกลุ่มที่รวยที่สุด 10%

so you can see the same kind of reversal

ซึ่งคุณจะเห็นแนวโน้มที่สวนทางกัน

between the U.S. and Europe that we had before

ระหว่างสหรัฐฯ และยุโรป

แบบเดียวกับในกราฟความเหลื่อมล้ำ ของรายได้ที่เราได้เห็นไปแล้ว

for income inequality.

So wealth concentration was higher

การกระจุกตัวของความมั่งคั่งในยุโรป

จึงสูงกว่าในสหรัฐฯ เมื่อร้อยปีก่อน

in Europe than in the U.S. a century ago,

and now it is the opposite.

แต่ตอนนี้ สถานการณ์กลับตรงข้ามกัน

But you can also show two things:

นอกจากนี้ คุณจะเห็นอีกสองประเด็นคือ

First, the general level of wealth inequality

หนึ่งคือระดับความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

is always higher than income inequality.

จะสูงกว่าระดับความเหลื่อมล้ำทางรายได้เสมอ

So remember, for income inequality,

กลับไปที่เรื่องความเหลื่อมล้ำทางรายได้

the share going to the top 10 percent

สัดส่วนรายได้ในมือคนรวยที่สุด 10% แรก

was between 30 and 50 percent of total income,

อยู่ที่ 30-50% ของรายได้ทั้งหมด

whereas for wealth, the share is always

ในขณะที่ ความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่งนั้น

สัดส่วนอยู่ระหว่าง 60% และ 90% เสมอ

between 60 and 90 percent.

Okay, so that's fact number one,

และนี่ก็คือข้อเท็จจริงข้อแรก

and that's very important for what follows.

ซึ่งสำคัญมากสำหรับเรื่องที่ผมจะพูดต่อไป

Wealth concentration is always

คือการกระจุกตัวของความมั่งคั่ง

a lot higher than income concentration.

จะสูงกว่าการกระจุกตัวของรายได้เสมอ

Fact number two is that the rise

ข้อเท็จจริงข้อที่สองคือ

การเติบโตของความเหลื่อมล้ำ ของความมั่งคั่งในระยะหลัง ๆ

in wealth inequality in recent decades

is still not enough to get us back to 1910.

ยังไม่กลับไปสูงเท่ากับเมื่อปี 1910

So the big difference today,

ความแตกต่างที่เห็นชัดในวันนี้

wealth inequality is still very large,

คือความไม่เท่าเทียมทางฐานะยังคงสูงมาก

with 60, 70 percent of total wealth for the top 10,

คือ 60-70% ของความมั่งคั่งทั้งหมด ถูกครอบครองโดยกลุ่มที่รวยที่สุด 10%

but the good news is that it's actually

แต่ข่าวดีก็คือ จริง ๆ แล้ว

better than one century ago,

ปัจจุบันนี้ก็ยังดีกว่าเมื่อร้อยปีที่แล้ว

where you had 90 percent in Europe going to the top 10.

ที่ 90% ของความมั่งคั่งในยุโรป อยู่ในมือคนรวยที่สุด 10%

So today what you have

ขณะที่ปัจจุบัน

เรามีกลุ่มที่ผมเรียกว่า กลุ่มชนชั้นกลาง 40%

is what I call the middle 40 percent,

the people who are not in the top 10

คือ คนที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มสูงสุด 10%

and who are not in the bottom 50,

แต่ก็ไม่ได้อยู่ต่ำกว่า 50%

and what you can view as the wealth middle class

ซึ่งคุณอาจจะมองว่าเป็นชนชั้นกลางมีฐานะ

that owns 20 to 30 percent

ที่ถือครองประมาณ 20-30%

of total wealth, national wealth,

ของความมั่งคั่งทั้งหมดของประเทศ

whereas they used to be poor, a century ago,

ซึ่งกลุ่มนี้เคยเป็นคนจนเมื่อศตวรรษที่แล้ว

when there was basically no wealth middle class.

ตอนที่ยังไม่มีชนชั้นกลางที่มีฐานะเกิดขึ้น

So this is an important change,

นี่คือการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ

and it's interesting to see that wealth inequality

ที่น่าสนใจคือ ความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

has not fully recovered to pre-World War I levels,

ยังไม่ย้อนกลับไปสูงถึงระดับยุค ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1

although the total quantity of wealth has recovered.

แม้ว่าปริมาณความมั่งคั่งโดยรวมนั้น ได้ฟื้นตัวเต็มที่แล้ว

Okay? So this is the total value

นี่คือมูลค่ารวมทั้งหมด

of wealth relative to income,

ของความมั่งคั่งต่อรายได้

and you can see that in particular in Europe,

คุณจะเห็นว่า โดยเฉพาะในยุโรป

we are almost back to the pre-World War I level.

ความมั่งคั่งเกือบจะฟื้นกลับไป เท่าระดับก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1

So there are really two

ดังนั้น เรากำลังพูดถึง

different parts of the story here.

สองด้านที่แตกต่างกันในเรื่องนี้

One has to do with

ด้านแรกเกี่ยวกับ

the total quantity of wealth that we accumulate,

ปริมาณความมั่งคั่งมวลรวมที่เราสั่งสม

and there is nothing bad per se, of course,

ซึ่งไม่ได้เลวร้ายอะไร

in accumulating a lot of wealth,

ที่เราสั่งสมความมั่งคั่งนี้

and in particular if it is more diffuse

โดยเฉพาะถ้ามีการกระจายตัวมากขึ้น

and less concentrated.

และกระจุกตัวน้อยลง

So what we really want to focus on

แต่สิ่งที่เราควรจะให้ความสำคัญ

is the long-run evolution of wealth inequality,

คือ วิวัฒนาการของ ความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

and what's going to happen in the future.

และสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

How can we account for the fact that

เราจะอธิบายอย่างไร

until World War I, wealth inequality was so high

ว่าทำไมช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1 นั้น ความเหลื่อมล้ำทางฐานะจึงสูงมาก

and, if anything, was rising to even higher levels,

ซึ่งหากไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ก็ยังมีแนวโน้มสูงขึ้นเรื่อย ๆ

and how can we think about the future?

แล้วอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

So let me come to some of the explanations

คราวนี้ มาพูดถึงคำอธิบายของเหตุการณ์นี้

and speculations about the future.

และความน่าจะเป็นในอนาคตกันบ้าง

Let me first say that

ผมขอพูดก่อนว่า

probably the best model to explain

วิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้อธิบาย

why wealth is so much

เหตุที่การกระจุกตัวของความมั่งคั่ง

more concentrated than income

สูงกว่าการกระจุกตัวของรายได้

is a dynamic, dynastic model

น่าจะเป็นโมเดลพลวัตการสืบทอดมรดก

where individuals have a long horizon

ที่ผู้คนมองกลยุทธ์ระยะยาว

and accumulate wealth for all sorts of reasons.

และสะสมทรัพย์สมบัติด้วยเหตุผลหลายประการ

If people were accumulating wealth

หากผู้คนเพิ่มพูนความมั่งคั่ง

only for life cycle reasons,

เพียงเพื่อประทังชีวิตตัวเอง

you know, to be able to consume

เช่น เอาไว้จับจ่ายใช้สอย

when they are old,

เมื่อแก่ตัวลง

then the level of wealth inequality

หากเป็นเช่นนั้น ความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

should be more or less in line

น่าจะอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกับ

with the level of income inequality.

ความเหลื่อมล้ำทางรายได้

But it will be very difficult to explain

แต่มันยากที่จะอธิบาย

why you have so much more wealth inequality

ว่าทำไมเราจึงมี ความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

than income inequality

สูงกว่าความเหลื่อมล้ำทางรายได้มาก

with a pure life cycle model,

หากดูจากช่วงชีวิตคนคนเดียว

so you need a story

ดังนั้น เราจึงต้องมองจากมุม

where people also care

ที่ผู้คนสะสมทรัพย์สมบัติ

about wealth accumulation for other reasons.

ด้วยเหตุผลนอกเหนือจากนั้นด้วย

So typically, they want to transmit

โดยทั่วไป ผู้คนต้องการส่งต่อ

wealth to the next generation, to their children,

ทรัพย์สมบัติไปสู่ลูกหลานรุ่นต่อไป

หรือเขาอาจต้องการสะสมความมั่งคั่ง

or sometimes they want to accumulate wealth

because of the prestige, the power that goes with wealth.

เพื่อเกียรติยศ หรือเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ

So there must be other reasons

ดังนั้น ต้องมีเหตุผลอื่นๆ

for accumulating wealth than just life cycle

ที่คนสะสมความมั่งคั่ง นอกเหนือจากเพียงเพื่อประทังชีวิต

to explain what we see in the data.

ที่จะนำมาอธิบายข้อมูลต่างๆ นี้ได้

Now, in a large class of dynamic models

ทีนี้ ในภาพใหญ่ของโมเดลพลวัต

of wealth accumulation

ของการเพิ่มพูนความมั่งคั่ง

with such dynastic motive for accumulating wealth,

ซึ่งมีเจตนาสะสมและสืบทอดความมั่งคั่ง

you will have all sorts of random,

คุณจะเห็นว่ามีปัจจัยที่ส่งผลกระทบ

multiplicative shocks.

มากมายหลายอย่าง

So for instance, some families

เช่น บางครอบครัว

have a very large number of children,

ที่มีลูกหลายคน

so the wealth will be divided.

ทรัพย์สมบัติก็ถูกแบ่งกระจายออกไป

Some families have fewer children.

แต่บางครอบครัวก็มีลูกน้อยคน

You also have shocks to rates of return.

คุณจะได้เห็นผลกระทบของอัตราผลตอบแทน

Some families make huge capital gains.

บางครอบครัวได้กำไรมหาศาล จากส่วนต่างของราคาหลักทรัพย์

Some made bad investments.

บางครอบครัวขาดทุน จากการลงทุนที่ผิดพลาด

So you will always have some mobility

คุณจะเห็นการขยับตัว

in the wealth process.

ของความมั่งคั่งอยู่ตลอดเวลา

Some people will move up, some people will move down.

บ้างก็มีฐานะสูงขึ้น บ้างก็แย่ลง

The important point is that,

ประเด็นที่สำคัญคือ

in any such model,

ไม่ว่าจะใช้โมเดลใด

for a given variance of such shocks,

กับปัจจัยกระตุ้นใดก็ตาม

the equilibrium level of wealth inequality

สภาวะสมดุลของความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

will be a steeply rising function of r minus g.

เท่ากับค่าฟังก์ชั่นของ r ลบด้วย g ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

And intuitively, the reason why the difference

และโดยธรรมชาติ สาเหตุที่ผลต่าง

between the rate of return to wealth

ระหว่างอัตราผลตอบแทนจากความมั่งคั่ง

and the growth rate is important

กับอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจนั้นสำคัญ

is that initial wealth inequalities

ก็เพราะความเหลื่อมล้ำของความมั่งคั่ง

will be amplified at a faster pace

จะขยายกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

with a bigger r minus g.

จาก r ลบ g ที่ใหญ่ขึ้น

So take a simple example,

ตัวอย่างง่าย ๆ

with r equals five percent and g equals one percent,

เมื่อ r เท่ากับ 5% และ g เท่ากับ 1%

wealth holders only need to reinvest

คนรวยต้องใช้เงินเพียง 1 ใน 5

one fifth of their capital income to ensure

ของรายได้ทั้งหมดของเขาไปลงทุน

that their wealth rises as fast

เพื่อให้อัตราการโตของทรัพย์สินของเขา

as the size of the economy.

เร็วเท่ากับการโตของเศรษฐกิจ

So this makes it easier

นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้

to build and perpetuate large fortunes

การสร้างความร่ำรวยไม่รู้จบได้ง่ายดาย

because you can consume four fifths,

เพราะคุณสามารถใช้เงิน 4 ใน 5 สำหรับจับจ่าย

assuming zero tax,

สมมุติว่าไม่มีภาษี

and you can just reinvest one fifth.

และลงทุนเพียง 1 ใน 5

So of course some families will consume more than that,

แน่นอนว่าบางครอบครัวใช้จ่ายมากกว่านั้น

some will consume less, so there will be

และบางครอบครัวก็ใช้จ่ายน้อยกว่า

some mobility in the distribution,

เลยเกิดการเคลื่อนที่ของความมั่งคั่ง

but on average, they only need to reinvest one fifth,

แต่โดยเฉลี่ยคือต้องลงทุนเพียง 1 ใน 5

so this allows high wealth inequalities to be sustained.

และนี่คือสิ่งที่ทำให้ความเหลื่อมล้ำ ของความมั่งคั่งคงอยู่ต่อ

Now, you should not be surprised

ในตอนนี้ คุณคงไม่แปลกใจ

by the statement that r can be bigger than g forever,

ที่อัตรา r จะสูงกว่า g ตลอดไป

because, in fact, this is what happened

เพราะนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดมา

during most of the history of mankind.

ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ

And this was in a way very obvious to everybody

และมันค่อนข้างชัดเจนสำหรับทุกคน

for a simple reason, which is that growth

ว่าอัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ

was close to zero percent

อยู่ในระดับใกล้ 0%

มาตลอดประวัติศาสตร์มนุษยชาติ

during most of the history of mankind.

Growth was maybe 0.1, 0.2, 0.3 percent,

อาจจะเท่ากับ 0.1% 0.2% หรือ 0.3%

but very slow growth of population

แต่มีการเติบโตอย่างช้า ๆ ของจำนวนประชากร

and output per capita,

และผลผลิตต่อหัว

whereas the rate of return on capital

ในขณะที่อัตราผลตอบแทนของทุน

of course was not zero percent.

แน่นอน ไม่ได้อยู่ในระดับ 0%

It was, for land assets, which was

ในกรณีของที่ดิน

the traditional form

ซึ่งเป็นทรัพย์สินรูปแบบดั้งเดิม

of assets in preindustrial societies,

มาตั้งแต่ยุคก่อนอุตสาหกรรม

it was typically five percent.

ซึ่งอยู่ในระดับประมาณ 5%

Any reader of Jane Austen would know that.

แฟนนิยายของ เจน ออสติน น่าจะรู้ดี

If you want an annual income of 1,000 pounds,

หากคุณต้องการมีรายได้ 1,000 ปอนด์ต่อปี

you should have a capital value

คุณควรมีทรัพย์สินเริ่มต้นที่มูลค่า

of 20,000 pounds so that

20,000 ปอนด์

five percent of 20,000 is 1,000.

เพื่อให้ 1 ใน 5 ของ 20,000 เท่ากับ 1,000

And in a way, this was

จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้

the very foundation of society,

ถือเป็นรากฐานสำคัญของสังคมเลย

because r bigger than g

เพราะ r ที่ใหญ่กว่า g

was what allowed holders of wealth and assets

ทำให้คนที่มีทรัพย์สินมากมาย

to live off their capital income

เลี้ยงตัวเองได้ ด้วยผลตอบแทนจากการลงทุน

and to do something else in life

และหันไปทำกิจกรรมอื่น

than just to care about their own survival.

นอกเหนือจากการหาเลี้ยงประทังชีพได้

Now, one important conclusion

บทสรุปสำคัญจากการวิเคราะห์ข้อมูล

of my historical research is that

จากประวัติศาสตร์เหล่านี้ คือ

modern industrial growth did not change

การเติบโตของอุตสาหกรรมสมัยใหม่

this basic fact as much as one might have expected.

กลับไม่ส่งผลต่อสภาพการณ์นี้ มากอย่างที่เราคาดคิดเลย

Of course, the growth rate

แน่นอน อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ

following the Industrial Revolution

ในช่วงหลังการปฏิวัติอุตสาหกรรม

rose, typically from zero to one to two percent,

ปรับตัวสูงขึ้น จาก 0% เป็น 1% เป็น 2%

but at the same time, the rate of return

แต่ในขณะเดียวกัน

อัตราผลตอบแทนของทุนก็เพิ่มขึ้นด้วย

to capital also rose

so that the gap between the two

ช่องว่างระหว่างสองอย่างนี้

did not really change.

จึงไม่เปลี่ยนไปเลย

So during the 20th century,

ในศตวรรษที่ 20

you had a very unique combination of events.

เราได้ผ่านเหตุการณ์พิเศษหลายๆ อย่าง

First, a very low rate of return

อย่างแรก คือ อัตราผลตอบแทนที่ต่ำมาก

due to the 1914 and 1945 war shocks,

ซึ่งเกิดจากสงครามเมื่อปี 1914 และ 1945

destruction of wealth, inflation,

และจากการล่มสลายของความมั่งคั่ง, ภาวะเงินเฟ้อ

bankruptcy during the Great Depression,

และการล้มละลาย ในช่วงเศรษฐกิจตกต่ำ

and all of this reduced

เหตุการณ์เหล่านี้ทำให้

the private rate of return to wealth

อัตราผลตอบแทน

to unusually low levels

ลดลงอย่างน่าใจหาย

between 1914 and 1945.

ระหว่างปี ค.ศ. 1914 และ 1945

And then, in the postwar period,

แล้วในช่วงหลังสงคราม

you had unusually high growth rate,

เศรษฐกิจก็เติบโตในอัตราสูงกว่าปกติ

partly due to the reconstruction.

ส่วนหนึ่ง เป็นผลจากการบูรณะ และฟื้นฟูประเทศ

You know, in Germany, in France, in Japan,

ในเยอรมัน ฝรั่งเศส และญี่ปุ่น

you had five percent growth rate

มีอัตราการเติบโตถึง 5%

between 1950 and 1980

ระหว่างปี ค.ศ. 1950 และ 1980

largely due to reconstruction,

ซึ่งส่วนใหญ่ เกิดจากการบูรณะและฟื้นฟู

and also due to very large demographic growth,

และจากการขยายตัวของประชากรอย่างรวดเร็ว

the Baby Boom Cohort effect.

เป็นผลจากยุคเบบี้บูม

Now, apparently that's not going to last for very long,

แต่เราเห็นว่าเหตุการณ์นั้น จะไม่คงอยู่เป็นเวลานาน

or at least the population growth

อย่างน้อย อัตราการเพิ่มประชากร

is supposed to decline in the future,

มีแนวโน้มที่จะลดลงในอนาคต

and the best projections we have is that

และการคาดการณ์ที่ดีที่สุดตอนนี้

the long-run growth is going to be closer

บอกเราว่า อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ

to one to two percent

จะอยู่ประมาณ 1% หรือ 2%

rather than four to five percent.

แทนที่จะเป็น 4% หรือ 5%

So if you look at this,

ถ้าคุณดูที่กราฟนี้

นี่คือค่าประมาณการเติบโตของ

these are the best estimates we have

ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) ทั่วโลก

of world GDP growth

and rate of return on capital,

และอัตราผลตอบแทนจากทุน

average rates of return on capital,

และค่าเฉลี่ยของอัตราผลตอบแทนจากทุน

so you can see that during most

คุณจะเห็นว่าในประวัติศาสตร์มนุษย์ที่ผ่านมา

of the history of mankind,

the growth rate was very small,

อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ

much lower than the rate of return,

ต่ำกว่าอัตราผลตอบแทนจากทุนอยู่มาก

and then during the 20th century,

แต่แล้ว ในศตวรรษที่ 20

it is really the population growth,

จำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นสูงมาก

very high in the postwar period,

หลังจากสงครามสงบ

และการบูรณะก่อสร้าง

and the reconstruction process

that brought growth

ทำให้อัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจ

to a smaller gap with the rate of return.

มาอยู่ในระดับใกล้เคียง

กับอัตราผลตอบแทนจากทุน

Here I use the United Nations population projections,

ผมใช้ประมาณการจำนวนประชากร ของสหประชาชาติ

so of course they are uncertain.

ข้อมูลพวกนี้ จึงยังเปลี่ยนแปลงได้

It could be that we all start

เป็นไปได้ว่า พวกเราอาจ

having a lot of children in the future,

มีลูกเพิ่มขึ้นในอนาคต

and the growth rates are going to be higher,

อัตราการเพิ่มประชากร ก็จะสูงขึ้น

but from now on,

แต่ในเวลานี้

these are the best projections we have,

นี่คือประมาณการดีที่สุดเท่าที่เรามี

and this will make global growth

มันแปลว่า อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ

decline and the gap between

จะลดลง และช่องว่างระหว่าง

the rate of return go up.

อัตราผลตอบแทนของทรัพย์สินจะสูงขึ้น

Now, the other unusual event

เหตุการณ์พิเศษอีกอย่าง

during the 20th century

ในศตวรรษที่ 20

was, as I said,

อย่างที่ผมกล่าวไว้

destruction, taxation of capital,

เช่น การตกต่ำของเศรษฐกิจ การเก็บภาษีทรัพย์สิน

so this is the pre-tax rate of return.

นี่คืออัตราผลตอบแทนก่อนหักภาษี

This is the after-tax rate of return,

ส่วนนี่คืออัตราผลตอบแทนหลังหักภาษี

and after destruction,

หลังเศรษฐกิจตกต่ำ

and this is what brought

ซึ่งทำให้

the average rate of return

อัตราเฉลี่ยของผลตอบแทน

after tax, after destruction,

หลังหักภาษี หลังเศรษฐกิจพัง

below the growth rate during a long time period.

อยู่ต่ำกว่าอัตราการเติบโต ของเศรษฐกิจเป็นเวลานาน

But without the destruction,

แต่ ถ้าหากเศรษฐกิจไม่พัง

without the taxation, this would not have happened.

และไม่มีภาษี สิ่งเหล่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

So let me say that the balance between

สรุปคือ ความสมดุลระหว่าง

returns on capital and growth

อัตราผลตอบแทนจากทุนและอัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ

depends on many different factors

ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย

that are very difficult to predict:

ที่ยากจะคาดเดา

technology and the development

เทคโนโลยีและการพัฒนา

of capital-intensive techniques.

การผลิตที่ใช้ทุนมาก (capital-intensive)

So right now, the most capital-intensive sectors

ตอนนี้ เรามีการพัฒนาแบบนี้มาก

in the economy are the real estate sector, housing,

ในภาคการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์

the energy sector, but it could be in the future

พลังงาน แต่ในอนาคตก็มีความเป็นไปได้

that we have a lot more robots in a number of sectors

ว่าเราจะนำหุ่นยนต์มาใช้เยอะขึ้น ในหลากหลายอุตสาหกรรม

and that this would be a bigger share

แล้วจะมีสัดส่วนใหญ่ขึ้นในตลาด

of the total capital stock that it is today.

เมื่อเทียบกับภาพรวมทั้งหมด

Well, we are very far from this,

แต่ก็ยังอีกไกลจากวันนี้

and from now, what's going on

และจากนี้ สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

in the real estate sector, the energy sector,

ในภาคอสังหาริมทรัพย์ พลังงาน

is much more important for the total capital stock

เป็นส่วนสำคัญหลักทั้งในทรัพย์สินรวม

and capital share.

และในการจัดสรรตลาดอีกด้วย

The other important issue

สิ่งสำคัญอีกประเด็น

is that there are scale effects in portfolio management,

คือ ขนาดของการลงทุน

together with financial complexity,

ผนวกเข้ากับหลักทางการเงินที่ซับซ้อน

financial deregulation,

การควบคุมการเงินที่หละหลวม

that make it easier to get higher rates of return

ทำให้อัตราผลตอบแทนเพิ่มสูงขึ้นได้ง่ายขึ้น

for a large portfolio,

ในพอร์ตการลงทุนที่ใหญ่มาก

and this seems to be particularly strong

ซึ่งจะเห็นได้เยอะในหมู่มหาเศรษฐี

for billionaires, large capital endowments.

ที่มีกำลังลงทุนสูง

Just to give you one example,

ผมจะพูดถึงตัวอย่างหนึ่ง

this comes from the Forbes billionaire rankings

เป็นข้อมูลจากการจัดอันดับมหาเศรษฐี

over the 1987-2013 period,

โดยนิตยสารฟอร์บส์ ระหว่างปี ค.ศ. 1987-2013

and you can see the very top wealth holders

คุณจะเห็นว่ากลุ่มที่รวยที่สุด

have been going up at six, seven percent per year

รวยขึ้นประมาณ 6-7% ต่อปี

in real terms above inflation,

มากกว่าอัตราเงินเฟ้อ

whereas average income in the world,

ในขณะที่รายได้เฉลี่ยในโลก

average wealth in the world,

และความมั่งคั่งเฉลี่ยในโลก

have increased at only two percent per year.

ขยายตัวเพียง 2% ต่อปี

And you find the same

คุณจะเห็นตัวอย่างแบบนี้

for large university endowments —

ในมหาวิทยาลัยที่ทุนหนา

the bigger the initial endowments,

การลงทุนเริ่มต้นยิ่งมีมูลค่าสูงเท่าไหร่

the bigger the rate of return.

อัตราผลตอบแทนจะยิ่งสูงขึ้น

Now, what could be done?

แล้วเราจะทำอะไรได้บ้าง?

The first thing is that I think we need

สิ่งแรกสุด ผมคิดว่าเราจำเป็น

more financial transparency.

ต้องเพิ่มความโปร่งใสทางการเงิน

We know too little about global wealth dynamics,

เรามีข้อมูลเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายของเงินน้อยมาก

so we need international transmission

เราจำเป็นต้องเข้าถึงข้อมูลการโอน

of bank information.

ข้อมูลจากธนาคาร

We need a global registry of financial assets,

เราควรมีการจดทะเบียนทรัพย์สินของโลก

more coordination on wealth taxation,

มีการร่วมมือกันในการเก็บภาษีคนรวย

and even wealth tax with a small tax rate

ซึ่งไม่จำเป็นต้องเก็บในอัตราสูง

will be a way to produce information

เพื่อให้เราสามารถเก็บข้อมูล

so that then we can adapt our policies

แล้วนำมาปรับให้เข้ากับนโยบาย

to whatever we observe.

บนพื้นฐานของข้อมูลเหล่านั้นต่อไป

And to some extent, the fight

ในระดับหนึ่ง การต่อสู้กับ

against tax havens

การหนีภาษี

and automatic transmission of information

และการโอนข้อมูลอัตโนมัติ

is pushing us in this direction.

ก็กำลังผลักดันเราไปในทางนั้นอยู่แล้ว

Now, there are other ways to redistribute wealth,

ทีนี้ การกระจายความมั่งคั่งก็มีอีกหลายวิธี

which it can be tempting to use.

ที่ดูน่าสนใจ

Inflation:

เช่น การสร้างภาวะเงินเฟ้อ

it's much easier to print money

การพิมพ์ธนบัตรเพิ่มนั้น

than to write a tax code, so that's very tempting,

ง่ายกว่าการออกภาษีใหม่ จึงดูเป็นวิธีที่น่าทำ

but sometimes you don't know what you do with the money.

แต่บางครั้งเราไม่รู้ว่าจะใช้เงินนั้นทำอะไร

This is a problem.

ซึ่งก็เป็นปัญหา

Expropriation is very tempting.

การเวนคืนก็น่าสนใจ

Just when you feel some people get too wealthy,

เมื่อใดที่เห็นใครรวยเกินไป

you just expropriate them.

ก็ไปเวนคืนกลับมา

But this is not a very efficient way

แต่มันไม่ใช่วิธีที่มีประสิทธิภาพ

to organize a regulation of wealth dynamics.

ในการบริหารการกระจายตัวของความมั่งคั่ง

So war is an even less efficient way,

สงครามก็ยิ่งเป็นวิธี ที่มีประสิทธิภาพน้อยลงไปอีก

so I tend to prefer progressive taxation,

ทำให้ผมจึงเอียงไปในการเก็บภาษีแบบขั้นบันได

but of course, history — (Laughter) —

แต่แน่นอน ประวัติศาสตร์ (หัวเราะ)

ประวัติศาสตร์จะสร้างวิธีดีที่สุดให้ตัวเอง

history will invent its own best ways,

and it will probably involve

ซึ่งน่าจะประกอบไปด้วย

a combination of all of these.

สิ่งที่ว่ามาทั้งหมดนี้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Bruno Giussani: Thomas Piketty. Thank you.

บรูโน่ กิอุสสานี: คุณโธมัส พิคเก้ตตี้ ขอบคุณครับ

Thomas, I want to ask you two or three questions,

โธมัส ผมอยากถามซัก 2-3 คำถามนะครับ

because it's impressive how you're in command of your data, of course,

ข้อมูลต่างๆ ที่คุณนำเสนอในวันนี้น่าทึ่งมาก

but basically what you suggest is

คุณกำลังเสนอว่า

growing wealth concentration is kind of

การกระจุกตัวของความมั่งคั่ง

a natural tendency of capitalism,

เป็นแนวโน้มทางธรรมชาติในระบบทุนนิยม

and if we leave it to its own devices,

แล้วถ้าเราปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั้น

it may threaten the system itself,

มันก็อาจจะทำลายตัวเองในที่สุด

so you're suggesting that we need to act

คุณจึงแนะนำว่าเราควรเริ่มลงมือ

to implement policies that redistribute wealth,

วางนโยบายเพื่อให้เกิด การกระจายตัวของความมั่งคั่ง

including the ones we just saw:

อย่างตัวอย่างที่เราชมไป

progressive taxation, etc.

เช่น ภาษีขั้นบันได เป็นต้น

In the current political context,

ในบริบทของสถานการณ์การเมืองปัจจุบัน

how realistic are those?

จะมีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน?

How likely do you think that it is

คุณคิดว่าเป็นไปได้แค่ไหน

that they will be implemented?

ที่สิ่งเหล่านี้จะถูกนำมาปฏิบัติ?

Thomas Piketty: Well, you know, I think

โธมัส พิคเก้ตตี้: ผมคิดว่า

if you look back through time,

หากคุณมองย้อนกลับไป

the history of income, wealth and taxation

ประวัติศาสตร์ของรายได้ ความมั่งคั่ง และภาษี

is full of surprise.

นั้นเต็มไปด้วยเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน

So I am not terribly impressed

ผมไม่ค่อยมั่นใจ

by those who know in advance

คนที่พูดว่า

what will or will not happen.

อนาคตจะเกิดอะไรหรือไม่เกิดอะไร

I think one century ago,

ผมคิดว่า เมื่อศตวรรษก่อน

many people would have said

คงมีหลายคนกล่าวไว้ว่า

that progressive income taxation would never happen

การเก็บภาษีแบบขั้นบันไดไม่มีวันเกิดขึ้นได้

and then it happened.

แต่แล้ว มันก็เกิดขึ้น

And even five years ago,

หรือแม้แต่เมื่อห้าปีที่แล้ว

many people would have said that bank secrecy

หลายคนเชื่อว่าข้อมูลธนาคารในสวิสเซอร์แลนด์

will be with us forever in Switzerland,

จะเป็นความลับตลอดไป

that Switzerland was too powerful

มีความเชื่อว่าสวิสเซอร์แลนด์

for the rest of the world,

เป็นประเทศมหาอำนาจ

and then suddenly it took a few U.S. sanctions

แต่แล้ว สหรัฐก็ออกกฎต่างๆ ออกมา

against Swiss banks for a big change to happen,

ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กับธนาคารสวิส

and now we are moving toward

แล้วตอนนี้ เรากำลังเดินไปสู่

more financial transparency.

ความโปร่งใสทางการเงินยิ่งขึ้นไปอีก

So I think it's not that difficult

ผมคิดว่า มันไม่ยากเกินไป

to better coordinate politically.

ที่จะมีการร่วมมือกันในส่วนการเมือง

We are going to have a treaty

เพื่อร่างสนธิสัญญาร่วมกัน

with half of the world GDP around the table

โดยมีกลุ่มประเทศที่มี GDP ครึ่งหนึ่งของโลก

with the U.S. and the European Union,

สหรัฐอเมริกา สหภาพยุโรป

so if half of the world GDP is not enough

ถ้าหาก GDP ครึ่งหนึ่งของโลกไม่พอ

to make progress on financial transparency

ที่จะผลักดันให้เกิดความโปร่งใสทางการเงิน

and minimal tax for multinational corporate profits,

หรือแม้แต่ทำให้มีการ จัดเก็บภาษีขั้นต่ำจากบริษัทข้ามชาติ

what does it take?

แล้วเราจะทำอะไรได้อีก?

So I think these are not technical difficulties.

ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ยากในเชิงเทคนิค

I think we can make progress

ผมคิดว่าเราสามารถก้าวหน้าต่อไปได้

if we have a more pragmatic approach to these questions

หากเราเน้นแนวทางปฏิบัติที่ตอบโจทย์นี้

and we have the proper sanctions

และกำหนดบทลงโทษที่เหมาะสม

on those who benefit from financial opacity.

เพื่อจับตามองกลุ่มคนที่ ได้รับประโยชน์จากความไม่โปร่งใส

BG: One of the arguments

บรูโน่: ข้อโต้แย้งอีกอย่าง

against your point of view

เกี่ยวกับมุมมองของคุณ

is that economic inequality

คือ ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐศาสตร์

is not only a feature of capitalism but is actually one of its engines.

ไม่ใช่แค่ลักษณะอย่างหนึ่งของระบบทุนนิยม แต่เป็นกลไกหลักเลย

So we take measures to lower inequality,

ถ้าเราลงมือต่อสู้เพื่อลดความเหลื่อมล้ำ

and at the same time we lower growth, potentially.

การเติบโตของเศรษฐกิจก็จะลดลงตามกันไปด้วย

What do you answer to that?

คุณจะตอบพวกเขาอย่างไรบ้างครับ?

TP: Yeah, I think inequality

โธมัส: ใช่ครับ ผมคิดว่าความเหลื่อมล้ำ

is not a problem per se.

ไม่ใช่ปัญหาในตัวมันเอง

I think inequality up to a point

ผมคิดว่า การมีความเหลื่อมล้ำในระดับหนึ่ง

can actually be useful for innovation and growth.

มีประโยชน์ต่อนวัตกรรม และการเติบโตของเศรษฐกิจ

The problem is, it's a question of degree.

ปัญหาอยู่ที่ ระดับของมัน

When inequality gets too extreme,

เมื่อความเหลื่อมล้ำอยู่ในระดับที่สูงเกินไป

then it becomes useless for growth

มันก็จะไม่มีประโยชน์ต่อการเติบโตของเศรษฐกิจ

and it can even become bad

และจะทำให้แย่ลงด้วย

because it tends to lead to high perpetuation

เพราะมันมีแนวโน้มที่ทำให้เกิดภาวะ

of inequality over time

ความเหลื่อมล้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุด

and low mobility.

และการกระจายความมั่งคั่งลดน้อยลง

And for instance, the kind of wealth concentrations

ยกตัวอย่าง การกระจุกตัวของความมั่งคั่ง

that we had in the 19th century

ในช่วงศตวรรษที่ 19

and pretty much until World War I

เรื่อยมาจนถึงสงครามโลกครั้งที่ 1

in every European country

ของประเทศในยุโรป

was, I think, not useful for growth.

ผมคิดว่าไม่ช่วยการเติบโตของเศรษฐกิจ

This was destroyed by a combination

แล้วการกระจุกตัวนั้นก็ถูกทำลายลง

of tragic events and policy changes,

ด้วยเหตุการณ์ที่น่าสลดและการเปลี่ยนแปลงของนโยบาย

and this did not prevent growth from happening.

การขยายตัวของเศรษฐกิจจึงกลับมาอีกครั้ง

And also, extreme inequality can be bad

และความเหลื่อมล้ำอย่างสุดโต่ง

for our democratic institutions

ไม่ใช่สิ่งที่ดีต่อสังคมประชาธิปไตย

if it creates very unequal access to political voice,

หากมันทำให้เกิดการไม่เสมอภาค ในการออกเสียงทางการเมือง

and the influence of private money

การแทรกแซงของเงินจากเอกชน

in U.S. politics, I think,

ในการเมืองสหรัฐในขณะนี้

is a matter of concern right now.

ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าวิตกมาก

So we don't want to return to that kind of extreme,

ดังนั้น เราจึงไม่ควรปล่อยให้ความเหลื่อมล้ำ

pre-World War I inequality.

กลับไปสู่จุดก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1 อีก

Having a decent share of the national wealth

การแบ่งสัดส่วนของความมั่งคั่งที่เหมาะสม

for the middle class is not bad for growth.

ให้กลุ่มคนชั้นกลางนั้น มีผลดีต่อการเติบโตของเศรษฐกิจ

It is actually useful

มันดีทั้งในแง่มูลค่าทรัพย์สิน

both for equity and efficiency reasons.

และในแง่ประสิทธิภาพ

BG: I said at the beginning

บรูโน: ผมได้กล่าวในตอนต้นว่า

that your book has been criticized.

หนังสือของคุณได้ถูกวิจารณ์อย่างหนัก

Some of your data has been criticized.

ข้อมูลของคุณถูกวิจารณ์

Some of your choice of data sets has been criticized.

การเลือกชุดข้อมูลมานำเสนอก็ถูกวิจารณ์

You have been accused of cherry-picking data

คุณโดนกล่าวหาว่าเลือกเฉพาะข้อมูล

to make your case. What do you answer to that?

ที่สนับสนุนทฤษฎีของตัวเอง

TP: Well, I answer that I am very happy

โธมัส: ผมขอตอบว่า ผมยินดี

that this book is stimulating debate.

ที่หนังสือเล่มนี้ทำให้เกิดการถกเถียง

This is part of what it is intended for.

นี่คือสิ่งที่ผมตั้งใจให้เกิดขึ้น

Look, the reason why I put all the data online

เหตุผลที่ผมใส่ข้อมูลทั้งหมดบนอินเตอร์เนท

with all of the detailed computation

พร้อมอธิบายวิธีการคำนวนอย่างละเอียด

is so that we can have an open and transparent

ก็เพื่อแสดงความโปร่งใสและเปิดเผย

debate about this.

ในการถกเถียงเรื่องนี้

So I have responded point by point

ผมได้ตอบได้ตรงประเด็น

to every concern.

กับข้อสงสัยทุกข้อ

Let me say that if I was to rewrite the book today,

หากผมกลับไปเขียนหนังสือเล่มนี้ใหม่อีกครั้ง

I would actually conclude

ผมจะสรุปว่า

that the rise in wealth inequality,

ความไม่เท่าเทียมของความมั่งคั่งที่สูงขึ้น

particularly in the United States,

โดยเฉพาะในสหรัฐ

has been actually higher than what I report in my book.

จริงๆ แล้ว สูงกว่าที่ผมระบุไว้ในหนังสืออีก

There is a recent study by Saez and Zucman

มีงานวิจัยโดยนักวิจัย 2 ท่าน เซซและซูคแมน

showing, with new data

ที่แสดงข้อมูลใหม่

which I didn't have at the time of the book,

ที่ผมไม่มีตอนเขียนหนังสือเล่มนี้

that wealth concentration in the U.S. has risen

นั่นคือ การกระจุกตัว ของความมั่งคั่งในสหรัฐนั้น

even more than what I report.

เพิ่มมากขึ้นกว่าที่ผมเขียนไว้ในหนังสือ

And there will be other data in the future.

และก็จะมีข้อมูลอื่นๆ อีกในอนาคต

Some of it will go in different directions.

ซึ่งข้อมูลบางอย่างอาจจะไปในทิศตรงกันข้าม

Look, we put online almost every week

เราใส่ข้อมูลเพิ่มเข้าไป ในอินเทอร์เน็ตทุกอาทิตย์

new, updated series on the World Top Income Database

ทั้งข้อมูลอัพเดทจาก World Top Income Database

and we will keep doing so in the future,

และเราก็จะยังคงเก็บข้อมุลต่อไปเรื่อย ๆ

in particular in emerging countries,

โดยเฉพาะข้อมูลของประเทศเกิดใหม่

and I welcome all of those who want to contribute

ผมยินดีรับข้อมูลจาก ทุกคนที่ต้องการมีส่วนร่วม

to this data collection process.

ในการช่วยเก็บข้อมูล

In fact, I certainly agree

ในความเป็นจริง ผมเห็นด้วย

that there is not enough

ว่าความโปร่งใสของการกระจายตัว

transparency about wealth dynamics,

ของความมั่งคั่งนั้นยังไม่มากพอ

and a good way to have better data

ทางที่ดีที่จะช่วยเก็บข้อมูลนี้

would be to have a wealth tax

ก็คือการเก็บภาษีคนรวย

with a small tax rate to begin with

เริ่มจากอัตราต่ำ ๆ

so that we can all agree

เพื่อให้ทุกคนยอมร่วมมือ

about this important evolution

ทำให้เกิดวิวัฒนาการที่สำคัญ

and adapt our policies to whatever we observe.

และเริ่มร่างกฎเกณฑ์ และนโยบายที่จำเป็นต่อไป

So taxation is a source of knowledge,

การเก็บภาษีคือการเก็บฐานข้อมูลอย่างหนึ่ง

and that's what we need the most right now.

และเป็นสิ่งที่จำเป็นมากในเวลานี้

BG: Thomas Piketty, merci beaucoup.

บรูโน: โธมัส พิคเก้ตตี้ ขอบคุณมากครับ

Thank you. TP: Thank you. (Applause)

โธมัส: ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)