Uri Alon: Why truly innovative science demands a leap into the unknown

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Teerachart Prasert

In the middle of my Ph.D.,

ตอนที่ผมเรียนปริญญาเอกนั้น

I was hopelessly stuck.

ผมติดแหงกเลยครับ

Every research direction that I tried

ทุกหนทางการวิจัยที่ผมได้ลอง

led to a dead end.

นำไปสู่ทางตัน

It seemed like my basic assumptions

มันเหมือนกับว่าความเชื่อพื้นฐานของผม

just stopped working.

หยุดทำงาน

I felt like a pilot flying through the mist,

ผมรู้สึกเหมือนนักบินที่บินผ่านหมอก

and I lost all sense of direction.

แล้วหลงทิศทาง

I stopped shaving.

ผมเลิกโกนหนวด

I couldn't get out of bed in the morning.

ผมไม่ยอมลุกออกจากเตียงในตอนเช้า

I felt unworthy

ผมรู้สึกไม่คู่ควร

of stepping across the gates of the university,

กับการเดินเข้าประตูมหาวิทยาลัย

because I wasn't like Einstein or Newton

เพราะผมไม่ใช่ไอสไตน์ หรือนิวตัน

or any other scientist whose results

หรือนักวิทยาศาสตร์ท่านใด

I had learned about, because in science,

ที่ผมได้เรียนรู้ผลงานของพวกท่าน เพราะในวิทยาศาสตร์

we just learn about the results, not the process.

เราเรียนเกี่ยวกับผลลัพธ์เท่านั้น ไม่ใช่กระบวนการ

And so obviously, I couldn't be a scientist.

และเห็นชัดๆ เลยว่า ผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ไม่ได้

But I had enough support

แต่ผมมีแรงสนับสนุนมากพอ

and I made it through

และผมก็ผ่านมันไปได้

and discovered something new about nature.

และค้นพบความรู้ใหม่เกี่ยวกับธรรมชาติ

This is an amazing feeling of calmness,

มันเป็นความรู้สึกสงบอันน่าทึ่ง

being the only person in the world

ที่เป็นบุคคลเดียวในโลก

who knows a new law of nature.

ที่รู้ถึงกฎใหม่แห่งธรรมชาติ

And I started the second project in my Ph.D,

และผมเริ่มโครงงานที่สอง ในการเรียนปริญญาเอก

and it happened again.

และมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

I got stuck and I made it through.

ผมเจออุปสรรค์ แล้วก็ผ่านมันไปได้

And I started thinking,

และผมก็เริ่มคิด

maybe there's a pattern here.

บางที มันอาจมีรูปแบบอยู่ก็เป็นได้

I asked the other graduate students, and they said,

ผมถามบัณฑิตทั้งหลาย แล้วพวกเขาก็บอกว่า

"Yeah, that's exactly what happened to us,

"ใช่เลย เกิดอย่างนั้นกับพวกเขาเป๊ะๆ เลย

except nobody told us about it."

เว้นแต่ว่าไม่มีใครบอกเรา"

We'd all studied science as if it's a series

พวกเราอาจเรียนวิทยาศาสตร์อย่างกับว่า

of logical steps between question and answer,

มันเป็นชุดขั้นตอนเชิงตรรกะ ระหว่างคำถามและคำตอบ

but doing research is nothing like that.

แต่การทำวิจัยไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้น

At the same time, I was also studying

ในเวลาเดียวกัน ผมยังได้เรียน

to be an improvisation theater actor.

การแสดงละครเวทีแบบด้นสด

So physics by day,

ฉะนั้น กลางวันเรียนฟิสิกส์

and by night, laughing, jumping, singing,

และกลางคืน หัวเราะ กระโดด ร้องเพลง

playing my guitar.

เล่นกีต้าร์ของผม

Improvisation theater,

ละครเวทีแบบด้นสด

just like science, goes into the unknown,

ก็เหมือนกับวิทยาศาสตร์ คือ การเข้าหาสิ่งที่ไม่รู้

because you have to make a scene onstage

เพราะคุณต้องเล่นกันบนเวที

without a director, without a script,

โดยปราศจากผู้กำกับ ปราศจากบทละคร

without having any idea what you'll portray

ไม่รู้เลยว่า คุณจะเล่นเป็นอะไร

or what the other characters will do.

หรือตัวละครอื่นจะทำอะไร

But unlike science,

แต่ไม่เหมือนวิทยาศาสตร์

in improvisation theater, they tell you from day one

ในละครเวทีด้นสด พวกเขาบอกคุณแต่วันแรกว่า

what's going to happen to you when you get onstage.

อะไรจะเกิดขึ้นกับคุณเมื่อคุณอยู่บนเวที

You're going to fail miserably.

คุณจะทำพลาดไม่เป็นท่า

You're going to get stuck.

คุณจะเจออุปสรรค

And we would practice staying creative

และเราก็จะฝึกฝนให้มีความคิดสร้างสรรค์อยู่เสมอ

inside that stuck place.

ในสถานการณ์ที่เจออุปสรรค

For example, we had an exercise

ตัวอย่างเช่น เรามีแบบฝึกหัด

where we all stood in a circle,

ที่เราทุกคนยืนเป็นวงกลม

and each person had to do the world's worst tap dance,

และแต่ละคนต้องเต้นแท๊ปให้แย่สุดๆ

and everybody else applauded

และคนอื่นๆ ปรบมือ

and cheered you on,

และเชียร์คุณ

supporting you onstage.

ให้กำลังใจคุณบนเวที

When I became a professor

เมื่อผมเป็นศาสตราจารย์

and had to guide my own students

และต้องแนะแนวนักเรียนของผม

through their research projects,

ผ่านโครงงานวิจัยของพวกเขา

I realized again,

ผมตระหนักอีกครั้งว่า

I don't know what to do.

ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

I'd studied thousands of hours of physics,

ผมอาจเรียนฟิสิกส์ ชีววิทยา เคมี

biology, chemistry,

มาหลายพันชั่วโมง

but not one hour, not one concept

แต่ไม่มีสักชั่วโมง ไม่มีสักแนวคิดเดียว ที่จะสอนผมว่า

on how to mentor, how to guide someone

จะให้คำปรึกษาอย่างไร แนะแนวใครสักคนอย่างไร

to go together into the unknown,

เพื่อให้เดินไปด้วยกันสู่สิ่งที่ไม่รู้

about motivation.

เพื่อสร้างแรงผลักดัน

So I turned to improvisation theater,

ผมจึงหันไปพึ่งละครเวทีด้นสด

and I told my students from day one

และผมบอกนักเรียนตั้งแต่วันแรกว่า

what's going to happen when you start research,

อะไรกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อคุณเริ่มทำงานวิจัย

and this has to do with our mental schema

เรื่องนี้เกี่ยวกับมโนภาพที่เราคาดหวัง (schema)

of what research will be like.

ว่างานวิจัยจะเป็นเช่นไร

Because you see, whenever people do anything,

เพราะว่า เมื่อคนเราทำอะไรก็ตามแต่

for example if I want to touch this blackboard,

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าผมต้องการจะจับกระดานดำนี้

my brain first builds up a schema,

สมองของผมจะคาดมโนภาพขึ้นก่อน

a prediction of exactly what my muscles will do

ทำนายว่ากล้ามเนื้อของผมจะทำอะไร

before I even start moving my hand,

ก่อนที่ผมจะเริ่มขยับมือเสียอีก

and if I get blocked,

และถ้าผมถูกขัดขวาง

if my schema doesn't match reality,

ถ้ามโนภาพของผมไม่เข้ากับความเป็นจริง

that causes extra stress called cognitive dissonance.

จะเกิดความเครียดขึ้น เรียกว่า การรับรู้ไม่ลงรอยกัน (cognitive dissonance)

That's why your schemas had better match reality.

จึงเป็นการดีกว่า ถ้ามโนภาพของคุณ ตรงกับความเป็นจริง

But if you believe the way science is taught,

แต่ถ้าคุณเชื่อในวิทยาศาสตร์แบบที่ถูกสอนกันมา

and if you believe textbooks, you're liable

และถ้าคุณเชื่อตามตำรา ก็มีแนวโน้ม

to have the following schema of research.

ว่าคุณน่าจะมีมโนภาพของงานวิจัย ตามนี้ครับ

If A is the question,

ถ้า เอ เป็นคำถาม

and B is the answer,

และ บี เป็นคำตอบ

then research is a direct path.

ดังนั้นแล้ว งานวิจัยก็เป็นทางตรง

The problem is that if an experiment doesn't work,

ปัญหาคือว่า ถ้าการทดลองไม่สำเร็จ

or a student gets depressed,

หรือนักเรียนเกิดความเครียด

it's perceived as something utterly wrong

เรื่องแบบนี้ จะถูกมองว่าผิดปกติอย่างยิ่ง

and causes tremendous stress.

และทำให้เกิดความเครียดอย่างมาก

And that's why I teach my students

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงสอนให้นักเรียนของผม

a more realistic schema.

สร้างมโนภาพที่ยึดความเป็นจริงมากกว่า

Here's an example

นี่คือตัวอย่าง

where things don't match your schema.

เวลาที่อะไรๆ ไม่เป็นไปตามมโนภาพของคุณครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So I teach my students a different schema.

ผมจึงสอนมโนภาพแบบใหม่ ให้นักเรียนของผม

If A is the question,

ถ้า เอ เป็นคำถาม

B is the answer,

บี เป็นคำตอบ

stay creative in the cloud,

คิดสร้างสรรค์ฝันฟุ้งในเมฆไปเรื่อยๆ

and you start going,

และคุณก็เริ่มลงมือ

and experiments don't work, experiments don't work,

และการทดลองมันไม่ได้ผล และก็ไม่ได้ผล

experiments don't work, experiments don't work,

และก็ไม่ได้ผล และก็ไม่ได้ผล

until you reach a place linked with negative emotions

จนคุณไปถึงดินแดนที่เชื่อมกับอารมณ์ด้านลบ

where it seems like your basic assumptions

ที่ซึ่งกระทั่ง ความเชื่อพื้นฐานของคุณ

have stopped making sense,

ยังดูไม่เป็นเหตุเป็นผล

like somebody yanked the carpet beneath your feet.

เหมือนมีใครมากระชากพรมใต้เท้าคุณ

And I call this place the cloud.

และผมเรียกที่นั่นว่า เมฆ

Now you can be lost in the cloud

คุณอาจหลงอยู่ในเมฆนี้

for a day, a week, a month, a year,

สักวัน สัปดาห์ เดือน ปี

a whole career,

หรือชั่วชีวิตทำงานของคุณ

but sometimes, if you're lucky enough

แต่บางที ถ้าคุณโชคดีพอ

and you have enough support,

และคุณได้แรงสนับสนุนพอ

you can see in the materials at hand,

คุณจะเห็นได้ เมื่อดูสิ่งที่อยู่ในมือ

or perhaps meditating on the shape of the cloud,

หรือ ตั้งสติศึกษารูปร่างของเมฆ

a new answer,

ถึงคำตอบแบบใหม่

C, and you decide to go for it.

นั่นคือ ซี แล้วตกลงใจลองทางใหม่ดู

And experiments don't work, experiments don't work,

และการทดลองก็ไม่ได้ผล การทดลองไม่ได้ผล

but you get there,

แต่คุณก็ถึงในที่สุด

and then you tell everyone about it

จากนั้น คุณก็บอกเรื่องนี้กับทุกคน

by publishing a paper that reads A arrow C,

โดยตีพิมพ์ผลงานที่บอกว่า เอ ไปยัง ซี

which is a great way to communicate,

ซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการสื่อสาร

but as long as you don't forget the path

ตราบใดที่คุณยังไม่ลืมหนทาง

that brought you there.

ที่นำคุณไปตรงนั้น

Now this cloud is an inherent part

ทีนี้ เมฆที่ว่านี้มีอยู่ตามปกติวิสัย

of research, an inherent part of our craft,

ของการวิจัย ตามปกติวิสัยของงานประดิษฐ์

because the cloud stands guard at the boundary.

เพราะว่า เมฆจะลอยขวาง ตรงพรมแดน

It stands guard at the boundary

มันจะอยู่ตรงพรมแดน

between the known

ระหว่าง ความรู้

and the unknown,

และความไม่รู้

because in order to discover something truly new,

เพราะถ้าอยากค้นพบบางอย่างที่ใหม่จริงๆ นั้น

at least one of your basic assumptions has to change,

อย่างน้อย ความเชื่อพื้นฐานสักอย่างของคุณ จะต้องเปลี่ยนไป

and that means that in science,

ฉะนั้น การศึกษาวิทยาศาสตร์

we do something quite heroic.

จึงเป็นเรื่องกล้าหาญชาญชัยทีเดียว

Every day, we try to bring ourselves

ทุกๆ วัน เราพยายามเดินทาง

to the boundary between the known and the unknown

สู่พรมแดนระหว่างความรู้ และความไม่รู้

and face the cloud.

และเผชิญหน้ากับเมฆ

Now notice that I put B

ทีนี้ สังเกตว่าผมเขียน บี

in the land of the known,

ไว้ในดินแดนของความรู้

because we knew about it in the beginning,

เพราะเรารู้จักมันตั้งแต่แรกแล้ว

but C is always more interesting

แต่ ซี นั้น น่าสนใจยิ่งกว่า

and more important than B.

และสำคัญเสียยิ่งกว่า บี

So B is essential in order to get going,

บี ก็สำคัญสำหรับการดำเนินงานวิจัย

but C is much more profound,

แต่ ซี เป็นอะไรที่ลึกซึ้งกว่า

and that's the amazing thing about resesarch.

และนั่นคือสิ่งมหัศจรรย์เกี่ยวกับงานวิจัย

Now just knowing that word, the cloud,

ทีนี้ แค่รู้จักคำนั้น 'เมฆ'

has been transformational in my research group,

มันทำให้กลุ่มวิจัยของผมเปลี่ยนไปเลย

because students come to me and say,

เพราะนักเรียนเข้ามาหาผม แล้วบอกว่า

"Uri, I'm in the cloud,"

"ยูริ ผมติดอยู่ในเมฆ"

and I say, "Great, you must be feeling miserable."

และผมก็บอกว่า "ยอดเลย รู้สึกเศร้าระทมเลยล่ะสิตอนนี้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I'm kind of happy,

แต่ผมมีความสุขนะครับ

because we might be close to the boundary

เพราะเราอาจใกล้ถึงพรมแดน

between the known and the unknown,

ระหว่างความรู้และความไม่รู้

and we stand a chance of discovering

และเรายังมีโอกาสในการค้นพบ

something truly new,

อะไรบางอย่างที่ใหม่จริงๆ

since the way our mind works,

เพราะวิธีที่สมองของเราทำงานนั้น

it's just knowing that the cloud

พอสมองรู้แล้วว่า เมฆนั้น

is normal, it's essential,

เป็นเรื่องปกติ เป็นสิ่งจำเป็น

and in fact beautiful,

และอันที่จริงสวยงาม

we can join the Cloud Appreciation Society,

เราก็จะได้เข้าร่วมชมรมคนรักมวลเมฆ

and it detoxifies the feeling that something

และบำบัดความรู้สึกที่ว่า

is deeply wrong with me.

ฉันมีอะไรที่ผิดปกติมากๆ

And as a mentor, I know what to do,

และในฐานะผู้เป็นอาจารย์ ผมรู้ว่าต้องทำอย่างไร

which is to step up my support for the student,

นั่นคือ เพิ่มกำลังใจให้นักเรียนของผม

because research in psychology shows

เพราะการวิจัยทางจิตวิทยาแสดงว่า

that if you're feeling fear and despair,

ถ้าคุณรู้สึกกลัว หรือหมดหวัง

your mind narrows down

จิตใจคุณจะตีกรอบ

to very safe and conservative ways of thinking.

กลับไปใช้วิธีคิดแบบปลอดภัย และระมัดระวัง

If you'd like to explore the risky paths

ถ้าคุณอยากสำรวจหนทางที่เสี่ยงกว่า

needed to get out of the cloud,

ถ้าจะหนีออกจากเมฆ

you need other emotions --

คุณต้องพึ่งอารมณ์แบบอื่นด้วย

solidarity, support, hope —

ความสามัคคี กำลังใจ ความหวัง

that come with your connection from somebody else,

ซึ่งได้จากความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ

so like in improvisation theater,

มันก็เหมือนกับละครเวทีด้นสด

in science, it's best to walk into the unknown

ในวิทยาศาสตร์ มันดีที่สุดที่จะเดินทางสู่ความไม่รู้

together.

ไปด้วยกัน

So knowing about the cloud,

การที่รู้ถึงเรื่องเมฆ

you also learn from improvisation theater

คุณยังได้เรียนรู้จากละครเวทีด้นสด

a very effective way to have conversations

ถึงวิธีการสนทนาอย่างมีประสิทธิภาพ

inside the cloud.

เมื่ออยู่ในเมฆ

It's based on the central principle

มันตั้งอยู่บนหลักการสำคัญ

of improvisation theater,

ของละครเวทีด้นสด

so here improvisation theater

ตรงนี้ ละครเวทีด้นสด

came to my help again.

ได้ช่วยผมไว้อีกครั้ง

It's called saying "Yes, and"

เป็นการตอบว่า "ใช่ แล้วก็"

to the offers made by other actors.

กับสิ่งที่นักแสดงคนอื่นเสนอมาให้

That means accepting the offers

ความหมายของมันคือ การรับคำเสนอ

and building on them, saying, "Yes, and."

และต่อยอดจากนั้น โดยบอกว่า "ใช่ แล้วก็"

For example, if one actor says,

ตัวอย่างเช่น ถ้านักแสดงคนหนึ่งบอกว่า

"Here is a pool of water,"

"นี่คือสระนำ้"

and the other actor says,

และอีกคนบอกว่า

"No, that's just a stage,"

"ไม่หนิ นี่มันเวที"

the improvisation is over.

การด้นสดก็จบ

It's dead, and everybody feels frustrated.

มันตายสนิท และทุกคนก็จะสับสนหงุดหงิด

That's called blocking.

มันเรียกว่า ติดทางตัน

If you're not mindful of communications,

ถ้าคุณไม่ใส่ใจเรื่องวิธีสนทนาแล้ว

scientific conversations can have a lot of blocking.

การสนทนาทางวิทยาศาสตร์ ก็จะติดทางตันได้ง่ายมากครับ

Saying "Yes, and" sounds like this.

การตอบ "ใช่ แล้วก็" เป็นแบบนี้ครับ

"Here is a pool of water." "Yeah, let's jump in."

"นี่คือบ่อน้ำ" "ช่าย โดดลงไปกันเหอะ"

"Look, there's a whale! Let's grab it by its tail.

"ดูสิ มีปลาวาฬด้วย จับหางมันเลย

It's pulling us to the moon!"

มันดึงเราไปดวงจันทร์แล้ว"

So saying "Yes, and" bypasses our inner critic.

การบอกว่า "ใช่ แล้วก็" จึงข้ามผ่านการวิพากษ์ในใจเรา

We all have an inner critic

เราทุกคนมีข้อวิพากษ์ในใจ

that kind of guards what we say,

ซึ่งคอยจับผิด ว่าเราจะพูดอะไร

so people don't think that we're obscene

คนอื่นจะได้ไม่คิดว่า เราน่ารังเกียจ

or crazy or unoriginal,

หรือบ้า หรือซ้ำซาก

and science is full of the fear

และในวิทยาศาสตร์ ใครๆ ก็กลัว

of appearing unoriginal.

ว่าตัวเองจะดูซ้ำซาก

Saying "Yes, and" bypasses the critic

การบอกว่า "ใช่ แล้วก็" ก้าวผ่านการวิพากษ์วิจารณ์

and unlocks hidden voices of creativity

และปลดปล่อยความสร้างสรรค์แอบแฝง

you didn't even know that you had,

ที่คุณไม่อาจรู้ด้วยซ้ำว่าคุณมี

and they often carry the answer

และพวกมันมักให้คำตอบ

about the cloud.

เกี่ยวกับเมฆด้วย

So you see, knowing about the cloud

ครับ การรู้เกี่ยวกับเมฆ

and about saying "Yes, and"

และการพูดว่า "ใช่ แล้วก็"

made my lab very creative.

ทำให้ห้องทดลองของผมมีความคิดสร้างสรรค์มาก

Students started playing off of each others' ideas,

นักเรียนเริ่มเล่นกับความคิดของคนอื่นๆ

and we made surprising discoveries

จนค้นพบความรู้ใหม่อันน่าประหลาดใจ

in the interface between physics and biology.

ในส่วนเชื่อมต่อระหว่างฟิสิกส์กับชีววิทยา

For example, we were stuck for a year

ตัวอย่างเช่น เราง่วนอยู่เป็นปี

trying to understand the intricate

ในการทำความเข้าใจ

biochemical networks inside our cells,

เครือข่ายชีวเคมีอันซับซ้อนในเซลล์ของเรา

and we said, "We are deeply in the cloud,"

และพวกเราบอกว่า "เราอยู่ในกลุ่มเมฆทึบ"

and we had a playful conversation

แล้วก็คุยกันสนุกๆ ไปเรื่อย

where my student Shai Shen Orr said,

จนนักเรียนของผม ไช เชน ออร์ (Shai Shen Orr) พูดขึ้นว่า

"Let's just draw this on a piece of paper, this network,"

"มาวาดเครือข่ายที่ว่าบนกระดาษกันเหอะ"

and instead of saying,

และแทนที่จะบอกว่า

"But we've done that so many times

"แต่เราทำอย่างนั้นมาตั้งหลายครั้งแล้ว

and it doesn't work,"

และมันก็ไม่เห็นจะได้อะไรเลย"

I said, "Yes, and

ผมกลับบอกว่า "เอาสิ แล้วก็

let's use a very big piece of paper,"

ใช้กระดาษใหญ่ๆ นะ"

and then Ron Milo said,

จากนั้น รอน ไมโล (Ron Milo) ก็บอกว่า

"Let's use a gigantic architect's

"เอากระดาษใหญ่ๆ

blueprint kind of paper, and I know where to print it,"

แบบที่นักออกแบบใช้ทำพิมพ์เขียวดีกว่า ผมรู้ว่าจะเอาไปพิมพ์ได้ที่ไหน"

and we printed out the network and looked at it,

และพวกเราก็พิมพ์เครือข่าย และมองดูมัน

and that's where we made our most important discovery,

ตอนนั้นเอง ที่เราค้นพบความรู้ข้อสำคัญที่สุด

that this complicated network is just made

ซึ่งก็คือ เครือข่ายอันซับซ้อนนี้มันก็แค่

of a handful of simple, repeating interaction patterns

เครือข่ายรูปแบบง่ายๆ จำนวนมากซ้ำๆ กัน

like motifs in a stained glass window.

เหมือนกับแม่ลายของกระจกสี (motif)

We call them network motifs,

พวกเราเรียกมันว่า เครือข่ายแม่ลาย (network motifs)

and they're the elementary circuits

และพวกมันเป็นวงจรพื้นฐาน

that help us understand

ที่ช่วยให้เราเข้าใจ

the logic of the way cells make decisions

ตรรกะของการตัดสินใจของเซลล์

in all organisms, including our body.

ในทุกสิ่งมีชีวิต รวมถึงร่างกายของคุณ

Soon enough, after this,

ไม่นาน หลังจากนั้น

I started being invited to give talks

ผมเริ่มได้รับเชิญไปบรรยาย

to thousands of scientists across the world,

ให้กับนักวิทยาศาสตร์หลายพันทั่วโลก

but the knowledge about the cloud

แต่ความรู้เกี่ยวกับเมฆ

and saying "Yes, and"

และการพูดว่า "ใช่ แล้วก็"

just stayed within my own lab,

ยังคงอยู่แต่ในห้องทดลองของผม

because you see, in science, we don't talk about the process,

เพราะว่า ในวิทยาศาสตร์ เราไม่พูดกันถึงกระบวนการ

anything subjective or emotional.

สิ่งที่เกี่ยวกับความรู้สึก หรืออารมณ์

We talk about the results.

เราพูดถึงผลลัพธ์

So there was no way to talk about it in conferences.

จึงไม่มีทางจะได้พูดถึงมันในงานสัมมนา

That was unthinkable.

นึกภาพไม่ออกเลยครับ

And I saw scientists in other groups get stuck

และผมเห็นนักวิทยาศาสตร์กลุ่มอื่นๆ ติดอยู่ที่ทางตัน

without even having a word to describe

หาคำมาบรรยายไม่ได้ด้วยซ้ำ

what they're seeing,

ถึงสิ่งที่พวกเขาเผชิญ

and their ways of thinking

และวิธีการที่พวกเขาคิด

narrowed down to very safe paths,

ก็บีบแคบลงมาที่ทางปลอดภัย

their science didn't reach its full potential,

วิทยาศาสตร์ของพวกเขาไม่อาจไปถึงศักยภาพสูงสุด

and they were miserable.

จนพวกเขาดูซึมกันมากๆ

I thought, that's the way it is.

ผมคิดว่า มันก็ธรรมดาอย่างนี้แหละ

I'll try to make my lab as creative as possible,

ผมจะพยายามทำให้ห้องทดลองของผม มีความสร้างสรรค์มากเท่าที่จะทำได้

and if everybody else does the same,

และถ้าคนอื่นๆ ทำอย่างนี้เช่นกัน

science will eventually become

ถึงวันหนึ่ง วิทยาศาสตร์

more and more better and better.

ก็จะดีขึ้นกว่าเดิมในที่สุด

That way of thinking got turned on its head

แต่ความคิดนั้น เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

when by chance I went to hear Evelyn Fox Keller

เมื่อผมได้ฟัง เอวลิน ฟ๊อกส์ เคลเลอร์ (Evelyn Fox Keller) โดยบังเอิญ

give a talk about her experiences

ตอนเธอพูดถึงประสบการณ์ของเธอ

as a woman in science.

ในฐานะผู้หญิงในวงการวิทยาศาสตร์

And she asked,

และเธอถามคำถามว่า

"Why is it that we don't talk about the subjective

"ทำไมเราไม่พูดถึงการทำงานทางวิทยาศาตร์

and emotional aspects of doing science?

ในแง่มุมเชิงความรู้สึก และอารมณ์กันบ้าง?"

It's not by chance. It's a matter of values."

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลย นี่เป็นเรื่องของค่านิยม"

You see, science seeks knowledge

คืออย่างนี้ครับ วิทยาศาสตร์ค้นหาความรู้

that's objective and rational.

ซึ่งมีรากฐานจากหลักเหตุผล และข้อเท็จจริง

That's the beautiful thing about science.

นั่นคือความงดงามของวิทยาศาสตร์

But we also have a cultural myth

แต่เรายังมีมายาคติอีกด้วยว่า

that the doing of science,

การทำงานทางวิทยาศาสตร์

what we do every day to get that knowledge,

สิ่งที่เราทำกันทุกวัน เพื่อเสาะหาความรู้

is also only objective and rational,

ก็ใช้แค่หลักเหตุผล และข้อเท็จจริงเช่นกัน

like Mr. Spock.

เหมือน มิสเตอร์ สป๊อค (Mr. Spock)

And when you label something

พอคุณตีตราอะไรก็ตาม

as objective and rational,

ว่ามีแค่ข้อเท็จจริง และหลักเหตุผล

automatically, the other side,

โดยอัตโนมัติ ขั้วตรงข้าม

the subjective and emotional,

คือความรู้สึก และอารมณ์

become labeled as non-science

ย่อมถูกตีตราว่า 'ไม่เป็นวิทยาศาสตร์'

or anti-science or threatening to science,

หรือต่อต้านวิทยาศาสตร์ หรือเป็นภัยต่อวิทยาศาสตร์

and we just don't talk about it.

เราก็เลยไม่พูดถึงมันกัน

And when I heard that,

และเมื่อผมได้ยินอย่างนั้น

that science has a culture,

ว่าวิทยาศาสตร์มีวัฒนธรรม

everything clicked into place for me,

ทุกอย่างเข้าล๊อคสำหรับผม

because if science has a culture,

เพราะว่า ถ้าวิทยาศาสตร์มีวัฒนธรรมแล้ว

culture can be changed,

วัฒนธรรมก็สามารถเปลี่ยนได้

and I can be a change agent

โดยมีผมเป็นตัวกระตุ้น

working to change the culture of science wherever I could.

ให้วัฒนธรรมของวิทยาศาสตร์เปลี่ยนไป ในที่ๆ ผมทำได้

And so the very next lecture I gave in a conference,

พอถึงการบรรยายถัดไปที่งานสัมมนา

I talked about my science,

ผมจึงพูดเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ของผม

and then I talked about the importance

และเมื่อผมพูดถึงความสำคัญ

of the subjective and emotional aspects of doing science

ของแง่มุมด้านอารมณ์ และความรู้สึกของวิทยาศาสตร์

and how we should talk about them,

และวิธีการที่เราควรพูดถึงมัน

and I looked at the audience,

และผมก็มองไปยังผู้ชม

and they were cold.

พวกเขาดูด้านชา

They couldn't hear what I was saying

พวกเขาไม่ได้ยินว่าผมกำลังพูดอะไร

in the context of a 10 back-to-back

ในบริบทของ การบรรยายผ่านเพาเวอร์พอยท์

PowerPoint presentation conference.

10 สไลด์ต่อกัน

And I tried again and again, conference after conference,

และผมลองอีกครั้ง และอีกครั้ง สัมมนาครั้งแล้วครั้งเล่า

but I wasn't getting through.

แต่ผมก็ยังคงติดชะงัก

I was in the cloud.

ผมติดอยู่ในเมฆ

And eventually I managed to get out the cloud

แต่ในที่สุด ผมก็หลุดออกมาจากเมฆได้

using improvisation and music.

โดยใช้การด้นสดและดนตรี

Since then, every conference I go to,

ตั้งแต่นั้น ทุกงานสัมมนาที่ผมไป

I give a science talk and a second, special talk

ผมจะบรรยายทางวิทยาศาสตร์ และแถมด้วยการบรรยายพิเศษ

called "Love and fear in the lab,"

ชื่อว่า "ความรักและความกลัวในห้องทดลอง"

and I start it off by doing a song

ผมจะเริ่มต้นด้วยเพลง

about scientists' greatest fear,

เกี่ยวกับสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์กลัวที่สุด

which is that we work hard,

ซึ่งคือ การที่เราทำงานอย่างหนัก

we discover something new,

เราค้นพบสิ่งใหม่บางอย่าง

and somebody else publishes it before we do.

แต่ดันมีคนอื่น ชิงตีพิมพ์มันไปก่อนเราเสีย

We call it being scooped,

เราเรียกมันว่า โดนงาบไปรับประทาน

and being scooped feels horrible.

และการโดนงาบไปรับประทานนั้น รู้สึกแย่มากๆ

It makes us afraid to talk to each other,

ทำให้เราไม่กล้าคุยกัน

which is no fun,

ซึ่งไม่สนุกเลย

because we came to science to share our ideas

เพราะเราเข้าวงการวิทยาศาสตร์มา เพื่อแบ่งปันความคิด

and to learn from each other,

และเรียนรู้จากกันและกัน

and so I do a blues song,

และผมก็เลยเล่นเพลงบลู

which — (Applause) —

ซึ่งมันก็ - (เสียงปรบมือ) -

called "Scooped Again,"

เรียกว่า "โดนงาบไปอีกแล้ว"

and I ask the audience to be my backup singers,

และผมก็ขอผู้ชมเป็นนักร้องลูกคู่ให้ผม

and I tell them, "Your text is 'Scoop, Scoop.'"

และผมพวกบอกพวกเขาว่า "เนื้อร้องคือ 'งาบ งาบ'"

It sounds like this: "Scoop, scoop!"

ทำนองประมาณนี้ครับ "งาบ งาบ"

Sounds like this.

มันออกมาแบบนี้ครับ

♪ I've been scooped again ♪

♪ โดนงาบไปอีกแล้ว ♪

♪ Scoop! Scoop! ♪

♪ งาบ งาบ ♪

And then we go for it.

และเมื่อผมร้อง

♪ I've been scooped again ♪

♪ โดนงาบไปอีกแล้ว ♪

♪ Scoop! Scoop! ♪

♪ งาบ งาบ ♪

♪ I've been scooped again ♪

♪ โดนงาบไปอีกแล้ว ♪

♪ Scoop! Scoop! ♪

♪ งาบ งาบ ♪

♪ I've been scooped again ♪

♪ โดนงาบไปอีกแล้ว ♪

♪ Scoop! Scoop! ♪

♪ งาบ งาบ ♪

♪ I've been scooped again ♪

♪ โดนงาบไปอีกแล้ว ♪

♪ Scoop! Scoop! ♪

♪ งาบ งาบ ♪

♪ Oh mama, can't you feel my pain ♪

♪ โอ้แม่จ๋า รู้ไหมว่ามันเจ็บ ♪

♪ Heavens help me, I've been scooped again ♪

♪ สวรรค์ช่วยลูกด้วย โดนงาบอีกแล้ว ♪

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

Thank you for your backup singing.

ขอบคุณที่ช่วยเป็นนักร้องลูกคู่นะครับ

So everybody starts laughing, starts breathing,

ทุกคนก็เริ่มหัวเราะ และหายใจ

notices that there's other scientists around them

รู้สึกตัวกันว่า ยังมีนักวิทยาศาสตร์คนอื่นรอบๆ ตัว

with shared issues,

ที่เจอเรื่องอย่างเดียวกันมา

and we start talking about the emotional

และเราก็เริ่มพูดถึงเรื่องอารมณ์

and subjective things that go on in research.

และความรู้สึก ที่เกิดขึ้นในงานวิจัย

It feels like a huge taboo has been lifted.

มันรู้สึกเหมือนกับเรื่องแน่นอกถูกยกออก

Finally, we can talk about this in a scientific conference.

แล้วเราก็พูดถึงเรื่องนี้ ในงานสัมมนาวิทยาศาสตร์ได้เสียที

And scientists have gone on to form peer groups

และนักวิทยาศาสตร์ก็ดำเนินการต่อ เพื่อก่อตั้งกลุ่มเพื่อนวิจัย

where they meet regularly

ที่พวกเขามาพบปะกันเป็นประจำ

and create a space to talk about the emotional

และได้มีพื้นที่มาพูดคุยกันเรื่องอารมณ์

and subjective things that happen as they're mentoring,

และความรู้สึกที่เกิดขึ้น ตอนที่พวกเขาได้สอน

as they're going into the unknown,

ตอนที่พวกเขาเดินทางสู่ความไม่รู้

and even started courses

และแม้กระทั่งเปิดหลักสูตร

about the process of doing science,

เกี่ยวกับกระบวนการในการทำงานทางวิทยาศาสตร์

about going into the unknown together,

เกี่ยวกับการเดินทางสู่ความไม่รู้ไปด้วยกัน

and many other things.

และสิ่งอื่นๆ อีกมากมาย

So my vision is that,

วิสัยทัศน์ของผมก็คือ

just like every scientist knows the word "atom,"

ก็เหมือนที่นักวิทยาศาสตร์ทุกคนรู้จักคำว่า "อะตอม"

that matter is made out of atoms,

รู้ว่าสสารประกอบด้วยอะตอม

every scientist would know the words

นักวิทยาศาสตร์ทุกคนจะรู้จักคำศัพท์อย่าง

like "the cloud," saying "Yes, and,"

"เมฆ" การพูดว่า "ใช่ แล้วก็"

and science will become much more creative,

และวิทยาศาสตร์จะสร้างสรรค์ขึ้นกว่านี้มาก

make many, many more unexpected discoveries

จะมีการค้นพบที่ไม่คาดฝันอีกมากมาย

for the benefit of us all,

เพื่อประโยชน์สำหรับเราทุกคน

and would also be much more playful.

และมันจะมีความสนุกขึ้นอีกมากด้วย

And what I might ask you to remember from this talk

และที่ผมจะขอจากพวกคุณให้จำไปจากการบรรยายนี้

is that next time you face

ก็คือ ครั้งหน้าที่คุณได้เผชิญ

a problem you can't solve

กับปัญหาที่คุณไม่สามารถแก้ได้

in work or in life,

ในการงาน หรือในชีวิต

there's a word for what you're going to see:

คุณใช้คำนี้ เรียกสิ่งที่คุณจะเจอได้:

the cloud.

เมฆ

And you can go through the cloud

และคุณสามารถผ่านเข้าไปในเมฆ

not alone but together

ไม่ใช่ตัวคนเดียว แต่ไปด้วยกัน

with someone who is your source of support

กับใครสักคนที่คอยสนับสนุน

to say "Yes, and" to your ideas,

และพูดว่า "ใช่ แล้วก็" ต่อความคิดของคุณ

to help you say "Yes, and" to your own ideas,

และช่วยคุณพูดว่า "ใช่ แล้วก็" ต่อความคิดของคุณเอง

to increase the chance that,

เพื่อที่จะเพิ่มโอกาส

through the wisps of the cloud,

เมื่อผ่านก้อนปุยเมฆแล้ว

you'll find that moment of calmness

คุณจะพบกับวินาทีแห่งความสงบ

where you get your first glimpse

ที่ซึ่งคุณได้เห็นแสงแวบแรก

of your unexpected discovery,

จากการค้นพบเหนือความคาดฝัน

your C.

ซี ของคุณ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)