Where joy hides and how to find it | Ingrid Fetell Lee

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

It's 2008,

ในปี ค.ศ. 2008

and I'm just finishing my first year of design school.

ตอนที่ฉันเพิ่งจะจบโรงเรียนดีไซน์ในปีแรก

And I'm at my first year-end review,

และเป็นช่วงการวัดผลปลายปีด้วย

which is a form of ritual torture for design students,

ซึ่งเป็นอะไรที่ทรมานนักเรียนดีไซน์มาก

where they make you take everything you made over the course of the year

โดยอาจารย์จะให้เราเอาผลงาน ทุกชิ้นที่เราทำในหนึ่งปี

and lay it out on a table

มาวางแบบนโต๊ะ

and stand next to it while a bunch of professors,

แล้วก็ยืนข้าง ๆ ผลงานในขณะที่เหล่าอาจารย์

most of whom you've never seen before,

ที่ส่วนใหญ่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน

give you their unfiltered opinions of it.

ให้ความเห็นแบบตรงไปตรงมา

So it's my turn and I'm standing next to my table,

แล้วก็มาถึงโต๊ะของฉันขณะที่ยืน อยู่ข้าง ๆ โต๊ะ

everything neatly lined up,

ทุกอย่างวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ

and I'm just hoping that my professors can see

และฉันก็หวังว่าเหล่าอาจารย์จะเห็นว่า

how much effort I've put into making my designs practical

ฉันพยายามแค่ไหน ในผลงานที่ฉันทำออกมา

and ergonomic and sustainable.

ว่าใช้ได้จริงและยั่งยืน

And I'm starting to get really nervous,

แล้วฉันก็เริ่มจะประหม่า

because for a long time, no one says anything.

เพราะเป็นเวลานานมากที่ไม่มีใครพูดอะไรเลย

It's just completely silent.

มันเงียบกริบ

And then one of the professors starts to speak, and he says,

และแล้ว อาจารย์คนหนึ่งก็พูดขึ้น เขาพูว่า

"Your work gives me a feeling of joy."

"งานของคุณทำให้พวกเราปิติ"

Joy?

ปิติงั้นหรือ

I wanted to be a designer because I wanted to solve real problems.

ฉันอยากเป็นนักออกแบบ เพราะฉันอยากแก้ปัญหาจริง ๆ

Joy is nice, I guess, but it's kind of light --

ปิติ มันก็ดี แต่มันช่างเบาบาง

not substantial.

ไม่มั่นคง

But I was also kind of intrigued,

แต่ฉันก็ทึ่งด้วย

because joy is this intangible feeling,

เพราะความปิติเป็นความรู้สึกที่ไม่แน่นอน

and how does that come from the stuff on the table next to me?

แล้วมันออกมาจากสิ่งของ ที่อยู่บนโต๊ะข้างฉันได้อย่างไร

I asked the professors,

ฉันถามเหล่าอาจารย์ว่า

"How do things make us feel joy?

สิ่งเหล่านั้นทำให้พวกเราปิติได้อย่างไร

How do tangible things make us feel intangible joy?"

สิ่งที่ดูมั่นคงเหล่านั้น ทำให้เราปิติได้อย่างไรกัน

They hemmed and hawed and gestured a lot with their hands.

พวกเขาลังเล อืมเออ และ ใช้มือแสดงท่าทางเยอะมาก

"They just do," they said.

"ก็พวกมันแสดงให้เห็นแล้ว" พวกเขาพูด

I packed up my things for the summer,

ฉันเก็บของเที่ยวช่วงหน้าร้อน

but I couldn't stop thinking about this question ...

แต่ฉันหยุดคิดเกี่ยวกับคำถามนี้ไม่ได้เลย

and this launched a journey --

และสิ่งนี้ได้สร้างทางเดิน

one that I didn't know at the time would take me 10 years --

ที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะใช้เวลาถึง 10 ปี

to understand the relationship between the physical world

เพื่อเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างสภาพโลก

and the mysterious, quixotic emotion we call "joy."

และความลึกลับ เพ้อฝัน ของอารมณืที่เรียกว่า "ปิติ"

And what I discovered is that not only are they linked,

สิ่งที่ฉันค้นพบไม่ใช่แค่ความเชื่อมโยง

but that the physical world can be a powerful resource to us

แต่สภาพโลกก็เป็นแหล่งพลังสำหรับเรา

in creating happier, healthier lives.

ในการสร้างความสุข ชีวิตที่ดี

After my review,

หลังจากคำวิจารณ์นั้น

I thought, "I know what joy feels like,

ฉันคิด "ฉันรู้ว่าความรู้สึกปิติเป็นอย่างไร

but what is it, exactly?"

แต่มันคืออะไรกันแน่"

And I found that even scientists don't always agree,

ฉันพบว่าแม้แต่นักวิทยาศาสตร์ ก็ไม่ได้เห็นด้วยเสมอไป

and they sometimes use the words "joy" and "happiness" and "positivity"

และพวกเขาบางครั้งใช้คำว่า "ปิติ" "ความสุข" และ "ความคิดเชิงบวก"

more or less interchangeably.

สลับไปมา

But broadly speaking, when psychologists use the word joy,

แต่ที่ใช้ในวงกว้าง เมื่อนักจิตวิทยาใช้คำว่าปิติ

what they mean is an intense, momentary experience

สิ่งที่พวกเขาสื่อคือ ประสบการณ์ ที่เข้มข้น ณ ขณะหนึ่ง

of positive emotion --

ของอารมณ์เชิงบวก

one that makes us smile and laugh and feel like we want to jump up and down.

ที่ทำให้เรายิ้ม หัวเราะ และ ทำให้พวกเรากระโดดขึ้นลง

And this is actually a technical thing.

นี่เป็นเรื่องทางเทคนิค

That feeling of wanting to jump up and down

ที่อารมณ์ความต้องการที่จะกระโดดขึ้นลง

is one of the ways that scientists measure joy.

ถูกวัดโดยนักวิทยาศาสตร์

It's different than happiness,

มันต่างจากความสุข

which measures how good we feel over time.

ซึ่งวัดผลจากความรู้สึกดีในช่วงเวลาหนึ่ง

Joy is about feeling good in the moment,

ความปิติ คือความรู้สึก ณ ช่วงเวลา

right now.

อย่างตอนนี้

And this was interesting to me

เป็นสิ่งที่ฉันว่าน่าสนใจ

because as a culture, we are obsessed with the pursuit of happiness,

เพราะด้วยวัฒนธรรมแล้ว พวกเราหมกมุ่นกับการเอื้อมให้ถึงความสุข

and yet in the process, we kind of overlook joy.

และในระหว่างทาง เราก็มองข้ามความปิติไป

So this got me thinking:

มันเลยทำให้ฉันคิดว่า

Where does joy come from?

ความปิติมาจากไหน

I started asking everyone I knew,

ฉันเริ่มถามทุกคนที่ฉันรู้จัก

and even people I just met on the street,

แม้แต่คนที่เพิ่งเคยเจอกันบนถนน

about the things that brought them joy.

เกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้พวกเขาเกิดความปิติ

On the subway, in a café, on an airplane,

ทั้งในรถใต้ดิน คาเฟ่ บนเครื่องบิน

it was, "Hi, nice to meet you. What brings you joy?"

ฉันแบบ "สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก อะไรทำให้คุณปิติคะ"

I felt like a detective.

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นนักสืบ

I was like, "When did you last see it?

แบบว่า "คุณเจอมันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

Who were you with? What color was it?

คุณอยู่กับใคร มันสีอะไร

Did anyone else see it?"

มีใครเห็นอีกไหม

I was the Nancy Drew of joy.

ฉันเหมือน แนนซี่ ดริว ออฟ จอย (Nancy Drew of joy)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And after a few months of this, I noticed that there were certain things

หลังจากนั้นไม่กี่เดือนที่ทำแบบนี้ ฉันได้รู้ว่ามีสิ่งหนึ่ง

that started to come up again and again and again.

ที่กลับมาอยู่เรื่อย ๆ

They were things like cherry blossoms

มันเหมือนกับดอกซากุระ

and bubbles ...

ฟองสบู่

swimming pools and tree houses ...

สระว่ายน้ำ และบ้านต้นไม้

hot air balloons and googly eyes --

บอลลูนลอยฟ้า และลูกตาของเล่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and ice cream cones, especially the ones with the sprinkles.

แล้วก็ ไอศครีมโคน โดยเฉพาะอันที่มีท้อปปิ้ง

These things seemed to cut across lines of age and gender and ethnicity.

สิ่งเหล่านี้ดูจะเป็นที่นิยม ในทุกเพศ ทุกวัย ทุกเชื้อชาติ

I mean, if you think about it,

ฉันหมายถึง ถ้าคุณลองนึกดู

we all stop and turn our heads to the sky

พวกเราต่างหยุด แล้วมองฟ้า

when the multicolored arc of a rainbow streaks across it.

เวลาที่มีโค้งสีสันหลากสีของสายรุ้ง

And fireworks --

และพลุ

we don't even need to know what they're for,

เราไม่จำเป็นต้องรู้ด้วยซ้ำ ว่ามันมีเพื่ออะไร

and we feel like we're celebrating, too.

และเราต่างรู้สึกเฉลิมฉลองด้วย

These things aren't joyful for just a few people;

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ความปิติ เฉพาะคนบางคนเท่านั้น

they're joyful for nearly everyone.

แต่ปิติกับคนเกือบทุกคน

They're universally joyful.

พวกเราต่างมีความปิติสากล

And seeing them all together,

และมีความเห็นร่วมกัน

it gave me this indescribably hopeful feeling.

มันทำให้ฉันมีความหวังลาง ๆ

The sharply divided, politically polarized world we live in

การแบ่งขั้วการเมืองอย่างชัดเจน ในโลกที่เราอาศัยอยู่

sometimes has the effect of making our differences feel so vast

บางครั้งมีผลกระทบต่อ ความรู้สึกของเราหลากหลายทาง

as to be insurmountable.

ที่ไม่อาจต่อต้านได้

And yet underneath it all,

และในเบื้องลึกทั้งหมดแล้ว

there's a part of each of us that finds joy in the same things.

มีส่วนหนึ่งที่พวกเราแต่ละคน ต่างรู้สึกปิติในสิ่งเดียวกัน

And though we're often told that these are just passing pleasures,

และบ่อยครั้งที่พวกเรามัก บอกเล่าสิ่งเหล่านี้เป็นแค่ความสุขชั่วคราว

in fact, they're really important,

ความจริงแล้วพวกมันสำคัญมาก

because they remind us of the shared humanity we find

เพราะสิ่งเหล่านี้เตือนให้พวกเรา รู้ว่าเรามนุษย์อย่างเรา

in our common experience of the physical world.

มีประสบการณ์ของสภาพโลกร่วมกัน

But I still needed to know:

แต่ฉันยังจำเป็นต้องรู้

What is it about these things that makes them so joyful?

ว่าอะไรทำให้สิ่งเหล่านี้สร้างความปิติได้

I had pictures of them up on my studio wall,

ฉันมีภาพสิ่งเหล่านี้บนกำแพงสตูดิโอของฉัน

and every day, I would come in and try to make sense of it.

และทุกวัน ฉันจะมาดูและพยายามทำความเข้าใจ

And then one day, something just clicked.

แล้ววันหนึ่ง ก็ปิ๊งขึ้นมา

I saw all these patterns:

ฉันเห็นรูปแบบเหล่านี้

round things ...

สิ่งของวงกลม

pops of bright color ...

สีสันอันสดใส

symmetrical shapes ...

รูปทรงที่สมมาตร

a sense of abundance and multiplicity ...

ความรู้สึกในแง่การละทิ้งและการเพิ่มพูน

a feeling of lightness or elevation.

ความรู้สึกเบาและการยกระดับ

When I saw it this way,

เมื่อฉันคิดในแง่นี้

I realized that though the feeling of joy is mysterious and elusive,

ฉันได้รู้ว่าแม้ความรู้สึกปิติ มันทั้งลึกลับและเข้าใจยาก

we can access it through tangible, physical attributes,

เราก็สามารถเชื่อมคุณลักษณะ

or what designers call aesthetics,

หรือที่นักออกแบบเรียกว่า สุนทรียะ

a word that comes from the same root as the Greek word "aísthomai,"

ที่มีรากศัพท์มากจากภาษากรีกว่า "ไอโทไม" (aísthomai)

which means, "I feel," "I sense," "I perceive."

แปลว่า ฉันรู้สึก ฉันสัมผัส ฉันเข้าใจ

And since these patterns were telling me that joy begins with the senses,

และเมื่อรูปแบบได้บอกว่าคความปิติ เริ่มจากสัมผัส

I began calling them "Aesthetics of Joy";

ฉันเลยเริ่มเรียกพวกมันว่า "สุนทรียะปิติ"

the sensations of joy.

สัมผัสแห่งความปิติ

And in the wake of this discovery,

และการค้นพบนี้

I noticed something that as I walked around,

ฉันเริ่มเรียนรู้ตอนที่ฉันเดินไปรอบ ๆ

I began spotting little moments of joy everywhere I went --

เริ่มจับจุดทีละเล็กละน้อย ของความปิติในทุกที่ที่ฉันไป--

a vintage yellow car

รถโบราณสีเหลือง

or a clever piece of street art.

หรืองานศิลปะเล็ก ๆ ฉลาดๆ บนถนน

It was like I had a pair of rose-colored glasses,

มันเหมือนกับฉันมีแว่นตาสีแดงกุหลาบ

and now that I knew what to look for,

และฉันก็รู้แล้วว่าฉันหาอะไร

I was seeing it everywhere.

ฉันเห็นมันในทุก ๆ ที่

It was like these little moments of joy were hidden in plain sight.

เหมือนกับความปิติเล็ก ๆ เหล่านี้ ถูกซ่อนจากสายตา

And at the same time,

และในเวลาเดียวกัน

I had another realization,

ฉันได้รู้ซึ้งอีกเรื่องหนึ่ง

that if these are the things that bring us joy,

ว่าถ้าสิ่งเหล่านี้สามารถนำความปิติมาให้เรา

then why does so much of the world look like this?

แล้วทำไมโลกของเราถึงออกมาเป็นแบบนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Why do we go to work here?

ทำไมเราไปทำงานตรงนั้น

Why do we send our kids to schools that look like this?

ทำไมเราส่งลูกไปโรงเรียนที่หน้าตาแบบนี้

Why do our cities look like this?

ทำไมเมืองของเราถึงหน้าตาแบบนี้

And this is most acute for the places that house the people

และนี่เป็นสถานที่ทัศนะอุจาดมาก กับบ้านเรือนของผู้คน

that are most vulnerable among us:

ดูไม่มั่นคงมากในสายตาของพวกเรา

nursing homes,

บ้านพักคนชรา

hospitals,

โรงพยาบาล

homeless shelters,

บ้านพักคนไร้บ้าน

housing projects.

อาคารสงเคราะห์

How did we end up in a world that looks like this?

แล้วโลกของเรากลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน

We all start out joyful,

เริ่มต้นด้วยความปิติ

but as we get older,

แต่แล้วเมื่อเราแก่ตัวลง

being colorful or exuberant opens us up to judgment.

สีสันและการเจริญงอกงามเปิดทางให้เราตัดสิน

Adults who exhibit genuine joy are often dismissed as childish

ผู้ใหญ่ที่แสดงออกว่าปิติอย่าง ชัดเจนมักถูกหาว่าเป็นพวกชอบทำตัวเด็ก

or too feminine

ไม่ก็มีความเป็นผู้หญิงสูง

or unserious

หรือไม่จริงจัง

or self-indulgent,

เป็นพวกเอาแต่ใจ

and so we hold ourselves back from joy,

และนั่นทำให้เรารั้งความปิติไว้

and we end up in a world that looks like this.

แล้วทำให้พวกเราสร้างโลกที่เป็นแบบนี้ขึ้นมา

But if the aesthetics of joy can be used

แต่ถ้าสุนทรียะของความปิติสามารถใช้ได้

to help us find more joy in the world around us,

ช่วยเราหาความปิติให้รอบตัวเราได้มากขึ้น

then couldn't they also be used to create more joy?

งั้นพวกมันควรใช้สร้างความปิติให้มากขึ้นไหม

I spent that last two years scouring the planet,

ฉันใช้เวลาสองปีที่ผ่านมาตระเวนไปทั่วโลก

looking for different ways that people have answered this question.

มองหาทางที่ต่างออกไปสำหรับคำตอบในคำถามนี้

And this led me to the work of the artist Arakawa

และนี่นำฉันไปสู่งานของศิลปิน อะราคาวะ (Arakawa)

and the poet Madeline Gins,

และบทกวีของ เมเดลีน จินส์ (Madeline Gines)

who believed that these kinds of environments are literally killing us.

ที่เชื่อว่าสภาพแวดล้อมแบบนี้ฆ่าเราได้

And so they set out the create an apartment building

ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างอาพาร์ทเม้นต์

that they believed would reverse aging.

ที่เชื่อว่าจะย้อนวัยได้

And this is it.

และนี่คือหน้าตาของมัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

It's a real place, just outside Tokyo.

นี่คือที่จริง นอกเมืองโตเกียว

I spent a night there, and it's a lot.

ฉันใช้เวลาคืนหนึ่งที่นั่น ซึ่งมากเกินพอค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The floors undulate,

พื้นกระเพื่อมขึ้นลง

so you don't end up walking around

คุณเลยไม่สามารถเดินไปรอบ ๆ ได้

so much as kind of bouncing around the apartment,

คล้ายการเด้งกระดอนไปรอบอพาร์ทเม้นต์

and there are bright colors in every direction.

สีสันก็สดสว่างมากในทุกทิศทางเลย

I'm not sure I left any younger,

ฉันไม่รู้ว่าฉันเด็กลงไหม

but it's as if, by trying to create an apartment

แต่ด้วยความพยายามในการสร้างอพาร์ทแม้นต์

that would make us feel youthful,

ที่ทำให้เรารู้สึกเด็ก

they ended up creating one that was joyful.

กลับกลายเป็นว่าทำให้เรารู้สึกปิติ

And yes, this is a bit much for everyday life,

และใช่ แต่มันมากไปนิดสำหรับชีวิตประจำวัน

but it made me wonder: What about the rest of us?

แต่มันทำให้ฉันสงสัยว่าแล้วคนที่เหลือละ

How do we bring these ideas back into the real world?

พวกเรานำไอเดียเหล่านี้ กลับมาสู่โลกแห่งความจริงได้อย่างไร

So I started finding people who were doing just that.

ฉันเลยเริ่มไปพบเจอคนทีทำสิ่งคล้ายกันนี้

For example, this hospital, designed by the Danish artist Poul Gernes.

เช่น โรงพยาบาลที่ออกแบบโดย ศิลปินชาวเดนมาร์ค พอล เกิร์น (Poul Gernes)

Or these schools,

หรือโรงเรียน

transformed by the non-profit Publicolor.

กลายเป็นพื้นที่สาธารณะระบายสี แบบไม่หาผลกำไร(พับบลิคัลเลอร์)

What's interesting is that Publicolor has heard from school administrators

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับพับบลิคัลเลอร์ ที่ฉันได้ฟังจากผู้บริหารโรงเรียน

who say that attendance improves,

บอกว่าผู้เข้าร่วมมีพัฒนาการ

graffiti disappears

ศิลปะกราฟิติก็หายไป

and kids actually say they feel safer in these painted schools.

และเด็ก ๆ รู้สึกปลอดภัยขึ้น เมื่ออยู่ในโรงเรียนที่ทาสี

And this aligns with research conducted in four countries,

และนี่สนับสนุนงานวิจัยในสี่ประเทศ

which shows that people working in more colorful offices

แสดงให้เห็นว่าคนที่ทำงานในออฟฟิศที่มีสีสัน

are actually more alert,

จะตื่นตัวกว่า

more confident

มีความมั่นใจมากกว่า

and friendlier than those working in drab spaces.

และเป็นมิตรกว่าคนที่ทำงานในที่น่าเบื่อ ๆ

Why would this be the case?

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

Well, as I started to trace back our love of color,

ฉันเริ่มตามรอยความรักในสีของพวกเรา

I found that some researchers see a connection to our evolution.

เราพบกว่านักวิจัยบางคนเห็น ความเชื่อมโยงของวิวัฒนาการเรา

Color, in a very primal way, is a sign of life, a sign of energy.

สี เป็นสิ่งแรกเริ่มของสัญลักษณ์ของชีวิต และพลังงาน

And the same is true of abundance.

และเหมือนกันความอุดมสมบูรณ์

We evolved in a world where scarcity is dangerous,

เราอยู่ในโลกที่การขาดแคลนคือสิ่งที่อันตราย

and abundance meant survival.

ความอุดมสมบูรณ์คือการอยู่รอด

So, one confetto --

ดังนั้นกระดาษแผ่นเล็ก

which happens to be the singular of confetti,

ที่เป็นส่วนหนึ่งของกระดาษโปรยในงานรื่นเริง

in case you were wondering --

อธิบายเพิ่มถ้าคุณงงนะคะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

isn't very joyful,

ไม่ได้ทำให้ปิติ

but multiply it,

แต่พอหลากหลายชิ้นเข้า

and you have a handful of one of the most joyful substances

คุณก็จะได้สสารแห่งความปิติของโลก

on the planet.

ไว้เต็มมือ

The architect Emmanuelle Moureaux uses this idea in her work a lot.

สถาปนิก เอ็มมานูเอล มอนโร ใช้ความคิดนี้ในงานออกแบบ

This is a nursing home she designed,

นี่คือบ้านพักคนชราที่เธอออกแบบ

where she uses these multicolored spheres to create a feeling of abundance.

ที่ซึ่งเธอใช้สีสันมากมายสร้าง ความรู้สึกสมบูรณ์พูนสุข

And what about all those round things I noticed?

แล้วฉันสังเกตอะไรได้จากสิ่งเหล่านี้

Well, it turns out neuroscientists have studied this, too.

และเหมือนว่านักประสาทวิทยา ศึกษาเรื่องนี้เหมือนกัน

They put people into fMRI machines,

พวกเราลองเอาคนเข้าเครื่อง เฟสเอ็มอาร์ไอ (fMRI)

and they showed them pictures of angular objects and round ones.

เครื่องแสดงให้เห็นภาพ สิ่งของเหลี่ยมมุมและทรงกลม

And what they found is that the amygdala,

แล้วสิ่งที่พวกเขาเจอคือต่อมทอนซิล

a part of the brain associated in part with fear and anxiety,

ส่วนหนึ่งของสมองเชื่อมกับ ความกลัว และประหม่า

lit up when people looked at angular objects,

ฉายแสงเมื่อคนมองเห็นสิ่งของมีเหลี่ยมมุม

but not when they looked at the round ones.

แต่ไม่ฉายแสงพอมองของกลม ๆ

They speculate that because angles in nature

พวกเขาคิดว่าเป็นเพราะเหลี่ยมมุมในธรรมชาติ

are often associated with objects that might be dangerous to us,

มักเป็นสิ่งของที่เป็นอันตรายกับเรา

that we evolved an unconscious sense of caution around these shapes,

เลยกลายเป็นจิตใต้สำนึก ทำให้ระมัดระวังเกี่ยวกับรูปร่างเหล่านี้

whereas curves set us at ease.

แต่รูปร่างโค้งเว้ากลับทำให้เราสบาย

You can see this in action in the new Sandy Hook Elementary School.

คุณสามารถเห็นได้ชัดใน โรงเรียนประถม แซนดี้ ฮุก

After the mass shooting there in 2012,

หลังการบุกยิงปี ค.ศ. 2012

the architects Svigals + Partners

สถาปนิก ซีกาลส์ และหุ้นส่วน

knew that they needed to create a building that was secure,

รู้ดีว่าพวกเขาต้องสร้างอาคาร ที่ให้ความปลอดภัย

but they wanted to create one that was joyful,

พวกเขาอยากสร้างอาคารที่ให้ความปิติ

and so they filled it with curves.

อาคารเลยเต็มไปด้วยส่วนโค้งเว้า

There are waves running along the side of the building,

รูปร่างคลื่นวาดผ่านทั่วตึก

and these squiggly canopies over the entryway,

มีกระโจมแกว่งไกวอยู่หน้าทางเข้า

and the whole building bends toward the entrance

และทั้งอาคารโค้งเอนมาทางเข้า

in a welcoming gesture.

เหมือนกำลังคำนับต้อนรับ

Each moment of joy is small,

ช่วงเวลาปิติแต่ละครั้งนั้นเล็ก

but over time, they add up to more than the sum of their parts.

แต่เมื่อเวลาผ่านไปสั่งสมมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเราเป็นส่วนหนึ่งของมัน

And so maybe instead of chasing after happiness,

แทนที่เราจะตามหาความสุข

what we should be doing is embracing joy

สิ่งที่เราควรทำคือโอบกอดความปิติ

and finding ways to put ourselves in the path of it more often.

และหาทางให้เราเจอสิ่งเหล่านี้ให้บ่อยขึ้น

Deep within us,

ในเบื้องลึกของเรา

we all have this impulse to seek out joy in our surroundings.

เราทุกคนต่างมีแรงกระตุ้น ที่จะหาความปิติรอบตัว

And we have it for a reason.

และมันมีเหตุผลด้วย

Joy isn't some superfluous extra.

ความปิติไม่ใช่เรื่องความฟุ่มเฟือย

It's directly connected to our fundamental instinct for survival.

มันเชื่อมโดยตรงกับพื้นฐาน สัญชาตญาณเพื่อความอยู่รอดของเรา

On the most basic level,

ในเบื้องต้น

the drive toward joy is the drive toward life.

การผลักดันไปถึงความปิติ คือการนำพาสู่ชีวิตด้วย

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณ

Thank you,

ขอบคุณ

thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)