Where joy hides and how to find it | Ingrid Fetell Lee

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

It's 2008,

سال ۲۰۰۸ است،

and I'm just finishing my first year of design school.

و تازه سال اول مدرسه طراحی را تمام می‌کنم.

And I'm at my first year-end review,

و موقع اولین ژوژمان پایان سال‌ام شده،

which is a form of ritual torture for design students,

که نوعی شکنجه آیینی برای دانشجویان طراحی است،

where they make you take everything you made over the course of the year

جایی که مجبور به آوردن همه کارهایی هستید که طی سال انجام داده‌اید

and lay it out on a table

و آنها را روی میز می‌چینید

and stand next to it while a bunch of professors,

و کنار آن می‌ایستید درحالی که تعدادی از استادان

most of whom you've never seen before,

که اکثرشان را هم تابحال ندیده‌اید،

give you their unfiltered opinions of it.

عقاید فیلتر نشده‌شان را نثارتان می‌کنند.

So it's my turn and I'm standing next to my table,

خوب نوبت من است و کنار میز ایستادم،

everything neatly lined up,

همه چیز کنار هم مرتب قرار دارد،

and I'm just hoping that my professors can see

و امیدوارم که استادهایم بتوانند ببینند

how much effort I've put into making my designs practical

چقدر تلاش صرف این کردم که طرح‌هایم

and ergonomic and sustainable.

کاربردی، ارگونومیک و پایدار باشند.

And I'm starting to get really nervous,

و من واقعا داشتم عصبی می‌شدم،

because for a long time, no one says anything.

زیرا برای مدت طولانی، کسی چیزی نگفت.

It's just completely silent.

فقط سکوت کامل بود.

And then one of the professors starts to speak, and he says,

و بعد یکی از استادها شروع به صحبت کرد و گفت،

"Your work gives me a feeling of joy."

" از کارت حظ بردم."

Joy?

حظ؟

I wanted to be a designer because I wanted to solve real problems.

می‌خواستم طراح باشم تا مشکلات واقعی را حل کنم.

Joy is nice, I guess, but it's kind of light --

به گمانم حظ خوب است اما خیلی سطحی است --

not substantial.

پر اهمیت نیست.

But I was also kind of intrigued,

اما به نوعی هم کنجکاو شده بودم،

because joy is this intangible feeling,

چون حظ حس غیر قابل لمسی است،

and how does that come from the stuff on the table next to me?

و چطور از میز کنار دستم ناشی می‌شود؟

I asked the professors,

از استادها پرسیدم،

"How do things make us feel joy?

"چطور چیزها باعث حس حظ در شما می‌شوند؟

How do tangible things make us feel intangible joy?"

چطور چیزهای قابل لمس در ما موجب حس غیر قابل لمس حظ می‌شوند؟"

They hemmed and hawed and gestured a lot with their hands.

زیر لب چیزهایی گفتند و دستشان را توی هوا تکان دادند.

"They just do," they said.

"می‌شن دیگه." جوابشان بود.

I packed up my things for the summer,

وسایلم را برای تابستان جمع و جور کردم،

but I couldn't stop thinking about this question ...

اما این سوال دست از سرم برنمی‌داشت ...

and this launched a journey --

و باعث شروع سفری شد --

one that I didn't know at the time would take me 10 years --

که آن موقع نمی‌دانستم ۱۰ سال طول می‌کشد --

to understand the relationship between the physical world

برای فهم رابطه بین جهان فیزیکی

and the mysterious, quixotic emotion we call "joy."

و حس خیال‌پرستانه و رمزآلودی بنام «حظ».

And what I discovered is that not only are they linked,

و کشف کردم آنها نه تنها به هم وصل هستند،

but that the physical world can be a powerful resource to us

بلکه جهان فیزیکی می‌تواند منبع قدرتمندی برای ما باشد

in creating happier, healthier lives.

برای خلق زندگی‌های شادتر و سالم‌تر.

After my review,

و بعد از بازبینی کارم،

I thought, "I know what joy feels like,

فکر کردم، "حس حظ را می‌شناسم،

but what is it, exactly?"

اما دقیقاً چه هست؟"

And I found that even scientists don't always agree,

و پی بردم که حتی دانشمندها با هم همیشه اتفاق نظر ندارند،

and they sometimes use the words "joy" and "happiness" and "positivity"

و گاهی از کلمه‌های "خوشبختی" "حظ" و "مثبت بودن"

more or less interchangeably.

کما بیش جای هم استفاده می‌کنند.

But broadly speaking, when psychologists use the word joy,

اما در مفهوم کلی، وقتی روانشناس‌ها زمانی از کلمه حظ استفاده می‌کنند،

what they mean is an intense, momentary experience

که منظورشان تجربه آنی، پرشوری

of positive emotion --

ازحسی مثبت باشد --

one that makes us smile and laugh and feel like we want to jump up and down.

حسی که باعث لبخند زدن و خنده ما می‌شود و می‌خواهیم که بالا و پایین بپریم.

And this is actually a technical thing.

و این در اصل یک چیز فنی است.

That feeling of wanting to jump up and down

آن حس خواستن برای بالا و پایین پریدن

is one of the ways that scientists measure joy.

یکی از راه‌هایی است که دانشمندان حظ را می‌سنجند.

It's different than happiness,

با خوشبختی فرق دارد،

which measures how good we feel over time.

که حس خوب بودن ما را در طی زمان می‌سنجد.

Joy is about feeling good in the moment,

حظ درباره احساس خوب داشتن در لحظه است،

right now.

همین حالا.

And this was interesting to me

و برایم جالب بود

because as a culture, we are obsessed with the pursuit of happiness,

زیرا از لحاظ فرهنگی، ما درگیر در جستجوی خوشبختی بودن هستیم،

and yet in the process, we kind of overlook joy.

و بنوعی در این روند از حظ بردن غفلت می‌کنیم.

So this got me thinking:

بنابراین این مورد من را به فکر انداخت:

Where does joy come from?

منشاء حظ بردن از کجاست؟

I started asking everyone I knew,

از هر که می‌شناختم پرسیدم،

and even people I just met on the street,

و حتی آدم‌هایی که در خیابان می‌دیدم،

about the things that brought them joy.

درباره هر آنچه باعث حظ بردنشان می‌شد.

On the subway, in a café, on an airplane,

در مترو، در کافه، در هواپیما،

it was, "Hi, nice to meet you. What brings you joy?"

اینطوری، "سلام، از دیدنتون خوشحالم. چی باعث می‌شه حظ ببرید؟"

I felt like a detective.

حس یک کاراگاه را داشتم.

I was like, "When did you last see it?

مثل این بودم، " آخرین بار کی آن را دیدی؟

Who were you with? What color was it?

با کی بودی؟ چه رنگی بود؟

Did anyone else see it?"

کس دیگر هم آن را دید؟"

I was the Nancy Drew of joy.

نانسی درو حظ بردن بودم.

(Laughter)

(خنده)

And after a few months of this, I noticed that there were certain things

و بعد از چند ماه، متوجه شدم که چیزهای خاصی بودند

that started to come up again and again and again.

که مدام تکرار و تکرار می‌شدند.

They were things like cherry blossoms

چیزهایی مثل شکوفهٔ درخت گیلاس

and bubbles ...

و حباب‌ها ...

swimming pools and tree houses ...

استخر شنا و خانه درختی ...

hot air balloons and googly eyes --

بالون و چشمهای چپول پلاستیکی --

(Laughter)

(خنده)

and ice cream cones, especially the ones with the sprinkles.

و بستنی قیفی، بخصوص آنهایی که طعم دهنده رنگی دارند.

These things seemed to cut across lines of age and gender and ethnicity.

چیزهایی از این دست که ظاهرا فراتر از موضوع سن و سال و جنسیت و قومیت است.

I mean, if you think about it,

منظورم این است که اگر فکر کنید،

we all stop and turn our heads to the sky

همه سرمان را سمت آسمان می‌چرخانیم

when the multicolored arc of a rainbow streaks across it.

وقتی قوس ملون رنگین کمان در آسمان پدیدار می‌شود.

And fireworks --

و آتش‌بازی --

we don't even need to know what they're for,

حتی لازم نیست بدانیم برای چه هستند،

and we feel like we're celebrating, too.

و این حس را داریم که ما هم جشن گرفتیم.

These things aren't joyful for just a few people;

اینها فقط برای آدمهای معدود مسرت‌بخش نیستند؛

they're joyful for nearly everyone.

تقریبا برای همه همینطور هستند.

They're universally joyful.

آنها حظ‌های جهانی هستند.

And seeing them all together,

و دیدن همه آنها با هم،

it gave me this indescribably hopeful feeling.

به من این حس امیدواری غیرقابل توصیف را می‌دهد.

The sharply divided, politically polarized world we live in

این دنیای بشدت تفکیک شده و چند قطبی شده بخاطر سیاست

sometimes has the effect of making our differences feel so vast

اغلب باعث شود این تفاوتهای ما طوری وسیع شوند

as to be insurmountable.

که نتوان بر آن چیره شد.

And yet underneath it all,

و ته همه اینها

there's a part of each of us that finds joy in the same things.

بخشی از ما هست که حظ را در چیزهای یکسانی پیدا می‌کند.

And though we're often told that these are just passing pleasures,

و اغلب با این که به ما گفته شده اینها لذت‌های زودگذر هستند،

in fact, they're really important,

در واقع، واقعاً مهم هستند،

because they remind us of the shared humanity we find

زیرا به ما انسانیت مشترکی را یادآوری می‌کند

in our common experience of the physical world.

که در تجربه متداول خود از جهان فیزیکی می‌یابیم.

But I still needed to know:

اما هنوز نیاز داشتم بدانم:

What is it about these things that makes them so joyful?

چه چیزی در اینها هست که اینقدر مسرت‌بخش می‌شوند؟

I had pictures of them up on my studio wall,

تصویرهایی از آنها را روی دیوار استودیوی خودم داشتم،

and every day, I would come in and try to make sense of it.

و هر روز که وارد آنجا می‌شدم سعی می‌کردم درکشان کنم.

And then one day, something just clicked.

و بعد یک روز، چیزی کلیک خورد.

I saw all these patterns:

همه این الگوها را دیدم ...

round things ...

چیزهای گرد ...

pops of bright color ...

رنگ‌های روشن ...

symmetrical shapes ...

اشکال متقارن ...

a sense of abundance and multiplicity ...

حس فزونی و تعدد ...

a feeling of lightness or elevation.

احساسی از سبکی و ارتفاع.

When I saw it this way,

وقتی از این منظر دیدم،

I realized that though the feeling of joy is mysterious and elusive,

پی بردم که هر چند حس حظ بردن عجیب و گیج کننده است،

we can access it through tangible, physical attributes,

می‌توانیم ویژگی‌های قابل درک و فیزیکی را به آن نسبت دهیم،

or what designers call aesthetics,

یا آنچه طراحان زیبایی شناسی می‌نامند،

a word that comes from the same root as the Greek word "aísthomai,"

واژه‌ای که از همان ریشه واژه یونانی "aísthomai" می‌آید،

which means, "I feel," "I sense," "I perceive."

به معنی، «حس می‌کنم،» «احساس می‌کنم،» «درک می‌کنم.»

And since these patterns were telling me that joy begins with the senses,

و چون این الگوها به ما می‌گفتند که حظ با این حس‌ها شروع می‌شود،

I began calling them "Aesthetics of Joy";

آنها را «زیبایی‌شناسی حظ» می‌نامم؛

the sensations of joy.

شور حظ بردن.

And in the wake of this discovery,

و به لطف این کشف،

I noticed something that as I walked around,

همانطور که در اطراف می‌چرخیدم،

I began spotting little moments of joy everywhere I went --

فهمیدم که هر جا می‌رفتم شروع به شناسایی لحظات کوچولوی حظ بردن‌ می‌کردم --

a vintage yellow car

یک اتومبیل زرد قدیمی

or a clever piece of street art.

یا یک اثر هنر خیابانی هوشمندانه.

It was like I had a pair of rose-colored glasses,

مثل این بود که عینک با شیشه صورتی به چشم داشته باشم،

and now that I knew what to look for,

و الان فهمیده باشم که دنبال چه هستم،

I was seeing it everywhere.

همه جا آن را می‌دیدم.

It was like these little moments of joy were hidden in plain sight.

مثل این بود که این لحظات کوچولوی حظ درست جلوی چشمم پنهان باشند.

And at the same time,

و در آن زمان،

I had another realization,

به کشف دیگری رسیدم،

that if these are the things that bring us joy,

که اگر اینها چیزهایی هستند که برای ما شادی می‌آورند،

then why does so much of the world look like this?

پس چرا دنیا اینقدر این شکلی است؟

(Laughter)

(خنده)

Why do we go to work here?

برای چه برای کار کردن آنجا می‌رویم؟

Why do we send our kids to schools that look like this?

چرا فرزندانمان را به مدارس این شکلی می‌فرستیم؟

Why do our cities look like this?

چرا شهرهای ما این شکلی است؟

And this is most acute for the places that house the people

و چرا این از همه بیشتر در مکانهایی حادتر است که محل اسکان آدمهایی است

that are most vulnerable among us:

که بیش از همه بین ما آسیب‌پذیر هستند:

nursing homes,

خانه‌های سالمندان،

hospitals,

بیمارستان‌ها،

homeless shelters,

پناهگاه بیخانمان‌ها،

housing projects.

پروژه‌های اسکان‌دهی.

How did we end up in a world that looks like this?

چطور کار ما به چنین دنیایی می‌رسد؟

We all start out joyful,

همه ما شروعی پر از کیف کردن داریم،

but as we get older,

اما با بزرگتر شدنمان،

being colorful or exuberant opens us up to judgment.

رنگارنگ یا سرشار از شوق بودن پای قضاوت را به میان می‌کشند.

Adults who exhibit genuine joy are often dismissed as childish

بزرگسالانی که حظ واقعی را نشان می‌دهند اغلب بچه‌گانه

or too feminine

یا خیلی زنانه

or unserious

یا غیرجدی

or self-indulgent,

یا عیاش تلقی می‌شوند،

and so we hold ourselves back from joy,

و بنابراین جلوی حظ بردن خود را می‌گیریم،

and we end up in a world that looks like this.

و کارمان به زندگی در چنین جهانی ختم می‌شود.

But if the aesthetics of joy can be used

اما اگر از جنبه‌های زیبایی حظ بتوان استفاده کرد

to help us find more joy in the world around us,

برای یافت حظ بیشتر در دنیای اطرافمان،

then couldn't they also be used to create more joy?

پس آیا نمی‌شود از آن برای خلق حظ بیشتر استفاده کرد؟

I spent that last two years scouring the planet,

دو سال گذشته را صرف زیر و رو کردن زمین کرده‌ام،

looking for different ways that people have answered this question.

در جستجوی راههای مختلفی که آدمها به این سوال پاسخ داده‌اند.

And this led me to the work of the artist Arakawa

و این کار من را به آراکاوای هنرمند

and the poet Madeline Gins,

و مادلن گینز شاعر رساند،

who believed that these kinds of environments are literally killing us.

کسانی که معتقد بودند این نوع محیط‌ها واقعاً ما را می‌کشد.

And so they set out the create an apartment building

و بنابراین شروع به خلق آپارتمانی کردند

that they believed would reverse aging.

که به باورشان روند پیری را معکوس می‌کرد.

And this is it.

و این شد.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

It's a real place, just outside Tokyo.

اینجا واقعی است، درست بیرون از توکیوست.

I spent a night there, and it's a lot.

یک شب را آنجا ماندم که خیلی باحال بود.

(Laughter)

(خنده)

The floors undulate,

کف آنجا موجدار بود،

so you don't end up walking around

بنابراین بجای راه رفتن

so much as kind of bouncing around the apartment,

بیشتر بپر بپر داشتید،

and there are bright colors in every direction.

و رنگهای روشن همه جای آن بود.

I'm not sure I left any younger,

مطمئن نیستم که جوانتر از آنجا برگشته باشم،

but it's as if, by trying to create an apartment

اما بیشتر به این می‌ماند که در تلاش برای خلق آپارتمانی

that would make us feel youthful,

که باعث شود حس جوانی در ما ایجاد کند،

they ended up creating one that was joyful.

چیزی خلق شده بود که مسرت بخش بود.

And yes, this is a bit much for everyday life,

و بله، برای زندگی روزمره کمی زیادی است

but it made me wonder: What about the rest of us?

اما باعث شد فکر کنم: بقیه ما چطور؟

How do we bring these ideas back into the real world?

چطور این ایده‌ها را به جهان واقعی برگردانیم؟

So I started finding people who were doing just that.

پس شروع کردم به گشتن پی کسانی که این کار را می‌کردند.

For example, this hospital, designed by the Danish artist Poul Gernes.

برای مثال، این بیمارستان را هنرمند دانمارکی پل ژرنز طراحی کرده است.

Or these schools,

یا این مدرسه‌ها،

transformed by the non-profit Publicolor.

که موسسه غیرانتفاعی پابلی کالر تغییرشان داده است.

What's interesting is that Publicolor has heard from school administrators

چیز جالبی که پابلی کالر از دست اندرکاران مدرسه شنیده این است که

who say that attendance improves,

حضور بچه‌ها بیشتر شد،

graffiti disappears

دیوارنویسی ناپدید شد

and kids actually say they feel safer in these painted schools.

و در واقع بچه‌ها در این مدرسه‌های نقاشی شده حس امنیت بیشتری داشتند.

And this aligns with research conducted in four countries,

و این هم راستا با تحقیقی است که در چهار کشور صورت گرفته،

which shows that people working in more colorful offices

که نشان داد افرادی که در ادارات رنگی‌تر کار می‌کنند

are actually more alert,

در واقع هوشیارتر،

more confident

با اعتماد به نفس بیشتر،

and friendlier than those working in drab spaces.

و دوستانه‌تر از آنهایی هستند که در فضاهای دلگیر کار می‌کنند.

Why would this be the case?

چرا باید اینطور باشد؟

Well, as I started to trace back our love of color,

خب در حالیکه داشتم روی عشقمان به رنگ کار می‌کردم

I found that some researchers see a connection to our evolution.

پی بردم بعضی پژوهشگرها بین تکامل ما با آن ارتباطی می‌بینند.

Color, in a very primal way, is a sign of life, a sign of energy.

رنگ، در شیوه‌ای بسیار اولیه، نشانه حیات و انرژی است.

And the same is true of abundance.

و این درباره افزونی هم صادق است.

We evolved in a world where scarcity is dangerous,

ما در جهانی تکامل یافتیم که کمیابی خطرناک است

and abundance meant survival.

و فزونی به معنای بقاء است.

So, one confetto --

بنابراین، یک آب نبات --

which happens to be the singular of confetti,

شاید فکر کنید

in case you were wondering --

چون فقط یکی است

(Laughter)

(خنده)

isn't very joyful,

خیلی مسرت بخش نیست،

but multiply it,

اما چند‌ برابرش کنید،

and you have a handful of one of the most joyful substances

و آنوقت یک مشت از مسرت‌بخش‌ترین مواد دنیا را دارید.

on the planet.

The architect Emmanuelle Moureaux uses this idea in her work a lot.

امانوئل مورائو خیلی از این ایده در کارهایش استفاده می‌کند،

This is a nursing home she designed,

این خانه سالمندانی است که او طراحی کرده است

where she uses these multicolored spheres to create a feeling of abundance.

او در آنجا از این گوی‌های چندرنگ برای خلق حس فزونی استفاده کرده است.

And what about all those round things I noticed?

و از این چیزهای گرد چه دستگیرم شد؟

Well, it turns out neuroscientists have studied this, too.

خب، از قرار عصب شناس‌ها این را نیز قبلا بررسی کرده‌اند.

They put people into fMRI machines,

آدم‌ها را توی دستگاه‌های اسکنر مغزی گذاشتند،

and they showed them pictures of angular objects and round ones.

و به آنها تصاویر اشیاء زاویه‌دار و گرد را نشان دادند.

And what they found is that the amygdala,

و فهمیدند که در آمیگدال،

a part of the brain associated in part with fear and anxiety,

آن بخش از مغز که با ترس و اضطراب درگیر است

lit up when people looked at angular objects,

زمانی که آدمها به اشیاء زاویه‌دار نگاه کنند روشن می‌شود،

but not when they looked at the round ones.

اما در نگاه کردن به اشیا گرد اینطور نیست.

They speculate that because angles in nature

برداشت این است که چون در طبیعت زاویه‌ها

are often associated with objects that might be dangerous to us,

اغلب به چیزهایی برمی‌گردد که برای ما خطرناک است،

that we evolved an unconscious sense of caution around these shapes,

پس حس ناخودآگاهی از احتیاط را نسبت به این اشکال داریم

whereas curves set us at ease.

در حالیکه پیچ و تاب خوشایند است.

You can see this in action in the new Sandy Hook Elementary School.

آن را می‌توانید در دبستان جدید سندی هوک ببینید.

After the mass shooting there in 2012,

پس از تیراندازی جمعی آنجا در ۲۰۱۲،

the architects Svigals + Partners

شرکت معماران سویگال و شرکاء

knew that they needed to create a building that was secure,

می‌دانستند که نیاز به خلق ساختمانی داشتند که امن باشد

but they wanted to create one that was joyful,

اما در عین حال چیزی که حظ کردنی باشد

and so they filled it with curves.

و بنابراین آن را از انحنا پر کردند.

There are waves running along the side of the building,

در کنارهای بنا موج‌هایی جریان دارد

and these squiggly canopies over the entryway,

و این سایبان‌های پرموج در ورودی

and the whole building bends toward the entrance

و کل بنا به سمت ورودی در حالتی خوشامدگویانه

in a welcoming gesture.

انحنا پیدا می‌کنند.

Each moment of joy is small,

هر لحظه از حظ کردن کوچک است،

but over time, they add up to more than the sum of their parts.

اما طی زمان، در بخشهایی شروع به بیشتر شدن می‌کند.

And so maybe instead of chasing after happiness,

و بنابراین درعوض دنبال کردن خوشبختی،

what we should be doing is embracing joy

کاری که باید کنیم درآغوش گرفتن حظ کردن

and finding ways to put ourselves in the path of it more often.

و یافتن راه‌هایی است که خود را بیشتر در معرض آن قرار دهیم.

Deep within us,

در اعماق وجود ما،

we all have this impulse to seek out joy in our surroundings.

ما از این کشش برای جستجوی مسرت در پیرامون خود برخوردار هستیم.

And we have it for a reason.

و آن را به دلیلی داریم.

Joy isn't some superfluous extra.

مسرت چیز زائدی نیست.

It's directly connected to our fundamental instinct for survival.

مستقیماً با غریزه اساسی بقای ما در ارتباط است.

On the most basic level,

در ابتدایی‌ترین سطح،

the drive toward joy is the drive toward life.

کشش سوی حظ بردن، کشش به سمت حیات است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

Thank you,

متشکرم،

thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)